Love. It's so hard. { Marzia && Izzy }

Cuz it is. Isn't it? c;

Eh, ik stel zo voor dat we vanzelf wel uitzoeken waar het heenloopt. Of waar het niet heenloopt.

Een lijstje voor wat overzicht. (Voel je vrij om het karakter er niet bij te zetten, cuz I don't care. Dat zie ik vanzelf wel)

Naam;
Leeftijd;
Uiterlijk;
Overig;

Marzia

Naam; Sean Woodbury // Emma Dennison
Leeftijd; 18 // 17
Uiterlijk; //
Overig; Sean heeft een zusje waar hij voor zorgt. Beide ouders zijn overleden. Zijn ogen zijn 'stunning' en hij weet met een oogopslag vaak ieder meisje al voor zich te winnen. // Emma is vooral bezig met Murphy. De enige man in haar leven. Nou ja... man. Eigenlijk meer een hengst.

Naam; Rowan Riderhood // Chyrel Burnbright
Leeftijd; 17 // 17
Uiterlijk; komen als ik op mn computer zit xD
Overig; Lijdt aan paranoïde schizofrenie. Zijn beste vriendin is Emili, een van zijn waanvoorstellingen. // Veel te lui, het is laat.

Ok. Goed genoeg.

Emma
Het halstertouw in haar handen werd aangetrokken waardoor ze het steviger moest vastgrijpen om niet haar balans te verliezen. De ruin had zijn zinnen gezet op een plukje gras aan de andere kant van het pad. Hoe het ook alweer een goed plan was geweest om een stuk te gaan wandelen in het park met een paard was haar volslagen ontgaan, maar goed. Gedane zaken namen geen keer. Of iets.
"Murph!" mompelde ze toen ze nogmaals werd meegetrokken. Ditmaal belandde ze wel op haar knieën.
Fijn. Alsof ze haar paard niet eens onder controle kon houden ofzo.

Sean
Het kleine meisje aan zijn hand zette het op een gillen toen ze de hond zag. Waarom ze nu ineens gek werd van honden was hem een volslagen raadsel.
"Rose!" Hij siste zachtjes en trok haar even wat dichter naar zich toe. "Niet doen! Wees stil!" Ogen waren op hem gericht, zoals wel vaker. Het jammerende meisje begon enkel harder te snikken. Hij verwende haar te veel, dat wist hij ook wel. Maar hij kon niets anders.
"Ik til je wel, oké? Gaan we ergens anders zitten." Hij tilde Rose op en rende haast ver voorbij de hond. Geweldig. Leuk om op deze wijze naar het speeltuintje in het park te gaan. Groot park, veel honden. Hoe-ra.

Rowan
'Je zal op een gegeven moment je werk toch af moeten maken...' Emili, een meisje met kort, roodblond haar en grote blauwe ogen keek hem streng aan.
'Ik weet het, ik weet het...' Zuchtend keek Rowan naar zijn voeten, die iets boven de grond bungelden. Hij zat op het muurtje voor de school, zijn tas tegen zich aan geklemd.
'Maar ik wil niet naar huis.'
'Je bent bijna volwassen, Rowan.'
'Dat weet ik!' Dat kwam er luider uit dan gepland.
Een jongetje aan de andere kant van de straat keek geschrokken naar hem op, en hij zuchtte diep.

Chyrel
Ze had voor zeker een uur op het bankje in het park gezeten, een boek op haar schoot, de lege koffiebeker balancerend op de rand en haar huiswerk diep weggestopt in haar tas, toen de hond er met haar slipper vandoor ging. Met een woedende schreeuw gleed het boek met een doffe klap in het gras, voor ze met verbazingwekkend hoge snelheid achter de hond aan rende. 'Hé!' Zijn baasje het al gezien, god dank. Met een ongemeend excuses gaf hij haar de felrode sneaker terug, en met een rotgevoel liep Chyrel snel terug naar haar bankje. Haar boek was vies geworden. 'Klotehond...' mompelde ze, terwijl ze haar schoenen aanschoot en haar spullen in haar tas liet glijden.

Sean
Geschreeuw klonk en Sean keek even kort op. Rose was ondertussen weer vrolijk aan het kraaien en leek het hele voorval zijn te vergeten. Sean daarintegen zat met veel zelfverwijt te mijmeren over hoe hij in godsnaam zijn zusje goed kon opvoeden.
Het meisje wat daarstraks een harde 'Hé!' had uitgeroepen, keek ernstig geërgerd. Sean nam de situatie in zich op, keek even naar Rose en haalde diep adem. Ze leek hem wel oké. En euh. Nou ja. Hij had in geen tijden met iemand anders van zijn leeftijd gepraat.
Dezelfde kuthond waar ze mee te maken hadden.
"Hi." Sean plofte casual naast haar neer en keek haar met een half glimlachje aan. "Welk boek heeft hij verpest?" Meer kon hij niet uitbrengen. Alsof hij zijn woorden kwijt raakte toen hij met haar probeerde te praten.

Emma
"Murph. Stop nou." Ze klauterde haastig overeind en trok de ruin zijn hoofd aan een pluk manen omhoog. De hengst keek haar slechts wat geamuseerd aan en wou weer verder gaan eten, maar ze gaf hem de kans niet. Ze sprong op zijn rug, hoewel er niet gereden mocht worden in het park, en legde haar kuit aan. Dan maar even terug naar stal rijden. Dit ging niet werken.
De straten klonken leeg en verlaten aan zo onder de paardenhoeven. Emma genoot, ze hield wel van die stilte.
"Dat weet ik!" Haar hart maakte geschrokken een sprongetje en met grote angstogen keek ze even naar de jongen die dit gezegd had. Waar was ze eigenlijk? Hier hoorde ze niet te zijn.
Zou hij de weg naar de manege weten?
Ze beet op haar lip en hield Murphy in. Verlegen staarde ze naar de grond en probeerde alle moed op te rapen om naar de jongen toe te gaan.

Rowan
Kneep zijn ogen even dicht. Hij moest echt leren om Emili te negeren als hij buiten was... Hij moest ook zijn medicijnen nemen, maar dat weigerde hij. Van die vervloekte pillen werd alles alleen nog maar erger.
Na diep adem gehaald te hebben keek hij weer op, en zag dat Emili verdwenen was.
In haar plaats was er een blond meisje verschenen dat hem recht aankeek, met precies dezelfde geschrokken blik als het jongetje. Wat hij gewend was, maar het maakte het niet leuker.

Chyrel
Zacht vloekend zag ze dat door de val een paar bladzijden waren dubbelgevouwd. Ze zorgde er zorgvuldig voor dat het zand tussen de pagina's was verdwenen, toen ze een stem naast haar hoorde die haar deed opkijken. 'Welk boek heeft hij verpest?'
Het duurde in haar hoofd even om dit in te nemen - nog nooit in de zeventien jaar dat ze leefde was er een jongen naar haar toegekomen die serieus interesse in haar nam.
'Eh -' Ze aarzelde even en liet hem de voorkant zien. 'John Green.'

Sean
Het duurde even voordat hij een antwoord kreeg.
"John Green?" Hij kende de schrijver niet.
"Is het een interessant boek? Of eh, kan ik je anders een interessante middag geven als die vent het verpest heeft." Hij beet zachtjes en verlegen op zijn lip. Hoe kon hij duidelijk maken dat hij dit niet flirterig bedoelde maar dat hij behoefte had aan sociaal contact? Dat hij zich een teen-dad voelde en dat hij al in geen tijden...
"Ik trakteer je." Shit. Wat zei hij nu? Met zijn stomme kop. Trakteren? Hij had het geld nauwelijks!
Rose was blijkbaar haar aandacht voor de speeltoestellen verloren want ze kwam op hem af gehuppeld en kroop bij hem op schoot.
"Hoi!" zei ze vrolijk. "Ik ben Rose." Ze stak haar kleine handje naar het meisje uit.

Emma
Zwijgend bleef ze naar de jongen staren. Toen verbrak ze het oogcontact en liet Murphy op hem afstappen. Hopelijk kwam ze niet bedreigend over nu.
"Euh. Hoi. Ik ben verdwaald." Ze vlocht haar vingers door de manen van Murphy en keek hem nu met een half lachje aan. "Eh. Weet jij misschien de weg vanaf hier naar de manege?"

Rowan
Door haar aarzelingen begon hij ook over zijn woorden te struikelen. Langzaam haalde hij zijn vingers eens door zijn blonde haar - een tik van hem als hij zenuwachtig werd. 'Eh, de manege... Ik denk het. Ik - ik kom er nooit, maar volgens mij, eh... volgens mij is het niet heel ver van hier.' Hij aarzelde een fractie van een seconde. 'Wil je dat ik je breng?'

Chyrel
Onwillekeurig glimlachte ze toen ze het kleine meisje zag. Ze was totaal anders dan haar kleine zusje, maar om de een of andere reden leken ze toch op elkaar. 'Hoi Rose, ik ben Chyrel.' Flauw glimlachend schudde ze het kleine handje, en keek toen op naar Sean. 'Ik wil wel een gezellige middag met jou doorbrengen, als je me verteld wat je naam is.' Haar donkere ogen lichtten voor het eerst in tijden op.

Ik moet morgen een wedstrijd spelen, dus ik ga slapen... goodnight love :3

Sean
Toen ze glimlachte sloeg zijn hart een slag over. Gauw rukte hij zijn blik los van haar lach, om zo zijn hart tot bedaren te brengen. Gelukkig bracht Rose voldoende afleiding.
"Hoi Rose, ik ben Chyrel." Sean beet op zijn lip om een grijns te onderdrukken. Hij vond het leuk dat ze zo omging met zijn zusje en dat ze totaal niet van slag was door het meisje. Blijkbaar kon ze wel omgaan met kleine kinderen.
Sean keek haar aan toen ze zei dat ze best wel een gezellige middag met hem wou hebben. Maar dan wou ze wel zijn naam weten.
"Sean." Een blos kroop over zijn wangen. Niet dat zijn naam spectaculair was of iets in die trant, maar toch. "Kom. Tijd voor de gezellige middag. Dan mag je mij en Rose alles vertellen over John Green." Hij stond op, zette Rose op de grond en stak zijn hand uit om Chyrel overeind te helpen.

Emma
Haar wangen werden vuurrood toen hij vroeg of ze wou dat hij haar bracht. Nee, nee dat verlangde ze niet van hem en dat wou ze liever niet van hem vragen.
"Een routebeschrijving is voldoende," mompelde ze zachtjes. Te zachtjes. "Ik wil je niet tot last zijn," zei ze nu iets harder. Murphy deed een onrustige stap opzij en brieste eventjes.
"Rustig maar jongen," sprak ze tegen de ruin. Ze aaide hem zachtjes over zijn hals terwijl hij nogmaals brieste.

Rowan
Hij glimlachte onwillekeurig toen hij haar zag blozen. 'Je bent niemand tot last, maak je daar alsjeblieft geen zorgen over.' Hij zag Emili in zijn ooghoeken goedkeurend knikken. 'En, eh - die uitbarsting van net was niet voor jou bedoeld. Ik -' Opnieuw aarzelde hij. Hoe moest je normaal tegen iemand zoals het meisje voor hem zeggen dat je gek was? 'Ik praatte tegen mezelf.'
Heel goed, Rowan. Klinkt totaal normaal. Jezus fucking Christ.
'Eh, een routebeschrijving.' Hij voelde zijn nek rood kleuren. 'Ja. Je loopt gewoon zo veel mogelijk recht door, dan de 1e Kruisstraat rechts. Daar de tweede straat links, dacht ik..'

Chyrel
Sean. Geluidloos vormde ze zijn naam met haar lippen voor ze naar hem opkeek, en zag dat hij een hand naar haar uitstak. Haar wenkbrauwen gingen zo hoog de lucht in dat ze bijna verdwenen onder haar haar.
Ze wist zich eruit te redden door zo snel mogelijk te reageren, pakte haar tas van de grond en liet zich overeind helpen. 'Dank je.' Ze schonk hem een flauwe grijns .

Emma
Ze gaf geen antwoord toen hij zei dat ze niemand tot last was. Dat gevoel had ze juist wel, steeds vaker. MAar het was wel fijn dat hij haar wou helpen.
Die uitbarsting van daarnet? Praatte in zichzelf? Ze verbrak het oogcontact en keek naar de straatstenen. Dat was wel een beetje vreemd. Maar goed. Hij wou haar helpen en daarvoor was ze hem dankbaar.
Terwijl hij de routebeschrijving gaf, kwam ze erachter dat ze het nooit kon onthouden op deze wijze. De jongen zou hoe dan ook mee moeten lopen. Of ze zou iemand anders moeten vragen. Weer werd ze rood.
"Wil je misschien meelopen? Ik denk niet dat ik het kan onthouden,' zei ze schuchter.

Sean
Ze reageerde niet geweldig op zijn charmante poging om haar overeind te helpen. Fijn. Hij had 't verpest. Ongemakkelijk liet hij haar hand los en probeerde er een grijnsje aan over te houden. Maar het lukte hem niet om dat ongemakkelijke gevoel van zich af te schudden.
Rose pakte zijn hand vast en trok hem mee.
"Waar gaan we heen?" vroeg ze ongeduldig. "Eh, Starbucks, denk ik?" Vragend keek hij nu Chyrel aan. Om te weten of zij het ook een goed plan vond.

Chyrel
Op zijn voorstel om naar Starbucks te gaan moest ze even twijfelen. Starbucks was niet al te ver bij haar huis vandaan, maar ze wist niet zeker of ze genoeg geld bij zich had.
'Eh..' Snel ritste ze haar tas weer open en zocht naar haar portemonnee tussen de spullen, die ze op de bodem vond.
'Ik heb net genoeg geld, geloof ik... Klinkt goed.'

Rowan
Hij zag dat ze opnieuw rood aanliep toen ze vroeg of hij toch met haar mee wilde lopen, en liet zich langzaam van het muurtje glijden. 'Tuurlijk, geen probleem.' Hij grijnsde even en griste zijn tas van de grond.

Sean
"Ik nodig je uit, dus ik trakteer." MEt een halve glimlach keek hij Chyrel aan. Misschien was hij nu wel te opdringerig.. Nou ja, daar viel nu niets meer aan te doen.
"Kom, dan gaan we," mompelde hij.

Emma
Ze was blij dat hij er zo makkelijk op reageerde. Ze wachtte tot hij zijn spullen had en liet zichzelf onderwijl van Murphy afglijden. Het was niet echt prettig voor mensen om dan naarst zo'n paard te lopen, kon ze zich indenken.
"Oh, eh, ik ben Emma, trouwens," stelde ze zichzelf gauw voor.

Chyrel
Ze glimlachte zwakjes toen ze zag dat hij met de minuut onzekerder werd. 'Dank je, maar ik wil heus wel zelf betalen.'

Rowan
Nogal ongemakkelijk keek hij naar Murphy, terwijl Emili naast hem verscheen. 'Je hoeft haar niet te brengen. Je weet dat je bang bent voor paarden.' Hij negeerde haar volkomen, en schrok op toen hij zich realiseerde dat ze iets had gezegd. 'Eh - ja, Emma...' Hij glimlachte even. 'Rowan.'