Folly of Youth

Angela
Angela zweeg en luisterde rustig naar zijn verhaal. Ergens snapte ze wel dat de moeder niet was tussengekomen om haar broer te beschermen om ook geen klappen te vangen, maar misschien dat hij het wel had overleefd als ze het wel had gedaan. Mensen werden soms voor minder veroordeelt. Na een lange tijd stilte bleef ze plots staan en keek naar de golven van de zee en liet het verhaal langzaam toch zich inzinken. Ze besefte wel dat Brandon zich zorgen zou maken, omdat ze niet meteen iets zei en heel erg lang stil bleef, maar ze had de tijd nodig om de juiste woorden te vinden. "Soms is stil blijven hangen goed, maar in de meeste gevallen niet. Je moeder blijft hangen in zelfmedelijden, waardoor ze geen focus meer heeft. Bij dergelijke gebeurtenissen krijg je nooit meer de oude persoon terug, maar vind je ook niet dat het na die lange tijd niet genoeg is geweest? Begrijp me niet verkeerd, ik heb respect voor de hele situaties, maar het roept ook duizenden vragen op. Weet je moeder eigenlijk van ons af?" vroeg ze toen. Ergens had ze zo het idee dat de moeder van Brandon waarschijnlijk niet eens wist dat haar zoon een lief had, anders had die toch al eens naar haar gevraagd? Ze dacht aan papa thomas en mama ivy die al heel erg vaak hadden gevraagd naar Brandon en hij was ook al een paar keer bij hun thuis blijven eten of mee geweest op uitstapjes. Met vaak gênante gebeurtenissen uit haar jeugd erbij, maar dat nam ze er gewoon bij. Ze was al lang blij dat er nooit over haar bloedverwanten werd gepraat en dat hield ze graag zo. Ook al had dat haar mee gevormd, toch zag ze dat liever als iets dat geen invloed op haar had gehad.

Brandon
Hij keek haar aan. En dacht na. "Mijn moeder was bij de laatste slagen aanwezig. Ze kon hen niet meer tegen houden. Ze zag de laatste drie klappen, ze beschreef het alsof haar wereld stil was blijven staan." Brandon luisterde naar haar en deed even zijn ogen dicht. "Mijn moeder is depressief, minder dan eerst. Ze leeft niet van zelfmedelijden. Ze zit met schuld vast en ja het is al zoveel jaar geleden. En ik probeer haar uit die cirkel te halen maar het lukt niet. De dokter zegt dat dit er allemaal bij hoort en dat het misschien nog wel een paar jaar kan duren eer dat ze uit die hele cirkel is." Hij veegde zijn tranen weg. "Tuurlijk heb ik mijn moeder over ons verteld. Ik heb haar nog nooit zo gelukkig zien kijken als ik toen het vertelde. Angie luister, mijn moeder is getraumatiseerd door iets wat lang geleden gebeurt is, maar het moment zit nog vers in haar geheugen. Het gaat beter met haar en ik snap je verwarring maar... Dit heeft veel tijd nodig. Dit vraagt veel tijd. Het slijt met de jaren, ze gaat er gezonder uit zien dan toen we haar naar die kliniek brachten. Ze zegt dat ze vol met leven zit en ik zie wel dat het stukje bij beetje terug komt. Papa gaat misschien een weekje met haar weg, even weg uit die kamer van haar. Af en toe wandel ik met haar en dan zie ik haar zo opklaren." Hij zuchtte diep. "Je hebt haar alleen gezien in de tijd dat ze een opgewekte vrouw was, ze zag in iedereen het goede. Je hebt niet gezien hoe ze toen was. Maar het komt goed."

Angela
Ze snoof even heel kort, wat Brandon zei klonk hoofdzakelijk als stomme excuses. Ze was hard, dat wist ze, maar dat had je eenmaal als je een goede advocaat wou zijn. "Nou, na 10 jaar vind ik het hoog tijd om de draad terug op te pakken en te stoppen met piekeren. Je mag zeggen wat je wil, maar zowel zij als jijzelf zitten vast met zelfmedelijden. Zo druk bezig met je eigen gevoel en 'trauma' dat je het belangrijkste vergeet. En dat is genieten van het leven." zei ze en sloeg haar armen over elkaar heen. "Je oom zou het er niet mee eens geweest zijn dat zijn familie vast bleef hangen in het rouwen. Hij zou veel liever hebben dat jullie gewoon verder gingen met het leven. De wereld blijft doordraaien weet je wel." zei ze en zuchtte even. "Ze zal zich moeten aanpassen of ze nou wilt of niet." zei ze beslist. Angela voelde weinig empathie voor het voortdurende verdriet, weg is weg.

Brandon
Hij hoorde wat ze zei en deed even zijn ogen dicht. Hij vond het moeilijk om er een reactie op te geven. "Mijn moeder komt misschien volgende week weer naar huis. Ze zegt zelf dat ze daar niet kan blijven, ze heeft het gevoel dat ze daar niet kan leven. Mijn vader en zij zijn samen dingen aan het regelen." Hij keek even naar Angie. "Aanpassen is niet zo makkelijk als je denkt. Sommige dingen hebben tijd nodig, ook ik heb wel eens tegen mijn moeder gezegd dat mijn oom dit niet gewild zou hebben. Dat hij wilde dat we wel aan hem denken maar dat we er niet in vast zouden hangen. Maar ik kreeg een boze blik en ze zei boos dat ik weg moest gaan. Mijn vader heeft ook regelmatig met haar gesproken, die vertelde mij dat ze daar weg wilde, dat ze het gewoon niet meer kon. Ze zei dat die plek haar blije gevoelens weg had gehaald en daardoor kreeg ze alleen maar sombere gevoelens. Maar dat is nu zes jaar geleden. We zijn nu vier jaar verder en ze vindt dat ze nu er meer klaar voor is om naar huis te gaan dan toen." Hij keek even naar de zee. "Je vraagt je vaak af waar ik heen ga of waar ik ben als ik te lang weg blijf. Ik heb het je nu verteld, je weet het nu, we zijn er mee bezig en het komt gewoon goed."

Angela
"Spreek me niet over aanpassen, ik heb het ook moeten doen. Ik ben een pleegkind, remember?" reageerde ze bits en ging even met haar hand door haar lange blonde haren en zuchtte toen even om terug tot rust te komen. "Ik was vijf toen mijn hele wereld werd verandert en begeleiders zeiden dat ik er abnormaal lang over deed, maar ze gaven me tijd en ruimte om anderen te leren vertrouwen en ben er ook geraakt. Alles bij elkaar heb ik er een jaar over gedaan." zei ze. Het was voor haar erg moeilijk geweest om haar levensstijl te veranderen, om niet meer te hoeven smeken om eten bij de buren en ze vroeg sindsdien enorm vaak bevestiging, wou weten waar haar nieuwe ouders heen hingen, waarom en hoelang. Daarna hield ze op met praten. Dit was wel genoeg vond ze over haar verleden. Angela wou eigenlijk enkel maar praten over wat er met haar gebeurde nadat ze hier in Sydney woonde. Van de tijd ervoor, hield ze het liefst eeuwig verborgen. Ze wou ook geen medelijden van anderen krijgen. Na een tijdje keek ze Brandon terug aan. "Zullen we terugkeren naar het kampvuur? Sam komt misschien zo weer terug van haar zus." zei ze toen. Angela wou er niet meer over praten en had zin in wat girlstime met Sam.

Naam Molly Hallow
Leeftijd 18
Uiterlijk Klik
Innerlijk Molly Hallow is een meisje wat zich graag op de achtergrond houdt en vanuit daar alles bekijkt. Ze is een stille observeerster en kan heerlijk genieten van de kleine geneugden van het leven. Als je haar vertrouwen hebt gewonnen is ze makkelijk in omgang en kan je haar drukte ervaren. Hoewel ze niet vaak druk is, reageert ze slecht op suiker en stuitert ze dan ook de hele kamer rond. Ze is spontaan en outgoing en oogt redelijk impulsief.
Molly heeft een verleden met haar ouders. Al vanaf ze jong was heeft ze nooit echt een goede band met het tweetal gehad en is ze genadeloos verwaarloosd. Aan opvoeding werd bijna niets gedaan en hoewel ze vaak zo hard haar best deed dat haar ouders haar mochten, werd het niet gewaardeerd en kreeg ze niet de erkenning die ze wou hebben. Hoewel ze spontaan en sociaal is, is ze gesloten en onpeilbaar. Ze zal zeker wel praten, maar de dingen die er toe doen zal ze niet vertellen en zal ze het niet over hebben. Ze zingt graag en treed met haar coverband wel eens op. (Optredens in een café en such, het is namelijk niet echt een 'band' met evenementen en zooi.) Deze coverband doet voornamelijk covers van bijvoorbeeld Avenged Sevenfold en Five Finger Death Punch, hoewel ze soms ook voor de wat luchtigere muziek gaan.
Molly is creatief en spaart met haar baantje voor allerlei nieuwe lenzen voor haar camera. Momenteel fotografeert ze met een Canon EOS 1100D.
Opleiding Molly is bezig met een opleiding in de visagie. Dat is dan ook hoe ze Chloë heeft leren kennen.
Woonplaats Zelfde plek als de rest danmaar? I guess? xD
Good sides & Bad sides
x Sympathiek - Onhandig
x Sociaal - Gesloten
x Creatief - Onpeilbaar
x Spontaan - Pietepeuterig
x Vriendelijk - Defensief
Overig
Molly heeft geen huisdieren, hoewel ze wel erg graag een hondje zou willen hebben. Als kind heeft ze een cavia gehad, maar ze heeft niets met die dieren dus ze zal er niet snel nog een nemen. Ze woont in een klein huurappartementje en kan vaak net rondkomen met het geld dat ze verdient met haar dubbele baan. Financiële support krijgt ze niet van haar ouders en ze is eigenlijk een beetje uit huis getrapt. Aan feesten doet ze soms mee, maar meestal is ze zodanig uitgeput dat ze liever wat op het strand rondhangt.
Avatar Klik

Off: Je bent van harte welkom! Ik zet morgen je rol in het document, ben bezig op mijn Ipad, lastig om daar dingen op te kopieëren. Ivm plaatjes meenemen etc. Wie is Chloë trouwens?

On:
Brandon
Hij keek even naar Angie en knikte toen. "Sorry je hebt helemaal gelijk. Sorry ik had niet zo moeten doen." Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar dicht tegen zich aan. "Ja is goed, laten we maar terug lopen, anders denkt de rest dat we weg zijn." Hij hield haar nog stevig tegen zich vast en gaf haar een kus. "Laten we het er niet meer over hebben. Zullen we straks wat leuks gaan doen? Alleen jij en ik? Beetje koken, beetje hangen, bij elkaar zijn?" Stelde hij toen voor. Hij pakte haar hand en leidde haar naar de plek waar ze zaten. Sam was nog niet terug maar hij zag haar wel afscheid nemen van haar zus. "Zo te zien komt Sam er zo weer aan." En hij wees even naar het terrasje. Hij ging weer op het strand liggen en genoot lekker van de zon. Hij hield er van om de stralen op zijn gezicht te voelen.

Sam
"Dag Rose, tot vanavond. Dag kleine meid." Zei ze tegen haar nichtje Nikky. Ze gaf haar zus een kus op haar wang en liep toen weer naar de rest. Haar blik ging even naar Brandon die knikte, als teken dat het weer goed was. "Sorry ik zag dat mijn zus er was samen met mijn nichtje Nikky. Ik wilde mijn nichtje even zien." Ze glimlachte en deed haar zonnebril op. Haar blik ging even naar het strand en hij bleef daar hangen bij een jongen met een surfbord. Ze deed haar bril even op het randje van haar neus en glimlachte. "Hmm leukertje op 2 uur." Zei ze en ze deed haar zonnebril weer beter op haar neus. Ze keek naar Brandon die deed alsof hij niks had gehoord en Sam begon te lachen. "Je kent mij langer dan vandaag Brandon." En ze duwde hem achterover en begon hem te kietelen. Ze had er even lol in, het voelde fijn om de ruzie van net te vergeten. Ze waren al jarenlang vrienden. Ze had ooit een oogje op Brandon en dat heeft ze ook aan Angie verteld. Maar die verliefdheid ging deels over toen Brandon met Angie ging. Ze zag hem nu meer als grote broer en als goede vriend.

Angela
Tegen de tijd dat ze terug waren bij het kampvuur, bleek dat Sam nog niet terug was en de anderen er ook nog niet waren. Ze keek hoe Brandon in het zand ging zitten, maar zelf bleef ze rechtstaan en keek rond. Na een tijd keerde Sam ook terug en spotte ze een hottie op het strand. Heel even keek ze in de richting die de ander had aangewezen en haalde toen haar schouders op. De meeste surfers waren wel van die hotties. Heel even keek ze argwanend naar Sam en Brandon die begonnen te stoeien. Ze wist dat Sam op haar lief was geweest, maar ze wist niet hoe hij over haar dacht. Als Sam het ook nog maar in haar hoofd durfde te halen om hem van haar af te pakken zou ze wat beleven. Toen Sam dat nieuwtje aan haar had vertelt, had ze gezegd dat ze er niet mee zat, maar dat was een erg grote leugen geweest. Angela scheurde haar blik los van de twee en staarde naar de zon die langzaam aan onder begon te gaan. Ze had dit landschap altijd het mooist gevonden wanneer de zon onder ging, helemaal anders dan wat ze zich nog kon herinneren van Duitsland. Daarna merkte ze dezelfde drie kinderen van haar koortje op, die ze eerder deze avond had gezien. Heel even keek ze nog naar de andere twee, maar die leken zo bezig te zijn met elkaar dat ze haar leken te vergeten. Dus Angie legde haar helm neer in het zand en liep naar de kinderen toe en vroeg of ze met hun mee mocht spelen met hun partijtje beachvolleybal. De kinderen sloegen dat natuurlijk niet af, op die manier waren ze met een even aantal en konden ze allemaal tegelijk spelen en Angie heeft altijd al een goede band met de kids gehad. Misschien dat Sam of Brandon dit asociaal zouden vinden, maar als ze dingen deden zonder haar erbij te betrekken, wel dan vond ze dat ze een goede reden had om zonder iets te zeggen weg te gaan.

Brandon
Brandon keek even naar Sam en hij keek toen naar Angie. Hij was nooit op Sam geweest, hij wist wel dat Sam van hem gehouden had. Hij stond op en liep naar het beach volleybal veld. Daar zag hij dat Angie bezig was met een paar kinderen, waarschijnlijk kinderen van haar koor. Hij ging op het zand zitten om te kijken naar het spelletje. Hij hield van sporten. Niet veel later kwam Sam ook bij hem zitten. Na een tijdje ging zijn mobiel. Het was zijn vader. Hij stond op en liep een stukje weg van het veld zodat hij kon bellen. "Hoi pap wat is er?" Hij luisterde verder. "Ik ben op het strand met vrienden, je weet toch dat we dat hadden afgesproken?" Hij keek even naar het volleybal veld en zuchtte diep. "Prima breng Katie dan maar hier heen voor dat ene uurtje. Nee pap het is geen probleem, een uurtje kan wel. Dan kun jij gewoon mama halen etc. Okee dan zie ik jullie straks." Met een zucht hing hij op en hij keek bedenkelijk voor zich uit. Hij wist dat Katie het hier niet langer dan een uur vol kon houden, als ze wel langer moest blijven dan zou ze de tent gaan afbreken. Hij liep richting Sam weer en ging weer zitten. In gedachten verzonken keek hij naar het potje.

Lily Pond
Lily liep hand in hand met haar dochter Maddie aan het strand. "Ooh kijk Maddie een vlieger!" En ze wees er naar. Maddie glimlachte breed. "Een roze." Zei ze. Lily knikte. "Ja een hele mooie roze vlieger." Samen liepen ze verder, nog steeds hand in hand. Langzaamaan zag ze de lange gedaante van Brandon op het strand zitten bij het volleybal veld, daarnaast zag ze Sam. Ze zag dat Angie aan het volleyballen was. Ze liepen dichterbij en Maddie liet haar hand los. "Rustig aan Maddie." Zei ze nog en zag dat Brandon Maddie opving. "En hoe is het met deze jonge dame. Wat is ze groot geworden." Hoorde ze hem zeggen. Lily glimlachte. "Ja ze doet het goed. Ze was helemaal blij toen ik vertelde dat we jullie gingen zien." Lily haalde de lange strandlaken uit haar tas en ging daar op zitten. "Maddie kom hier maar op zitten." Maddie kwam bij haar zitten. "Kijk eens, hier is je sapje en je Disney Princess koekjes." Ze deed het rietje voor Mo in het pakje. "Ho voorzichtig, niet nijpen." En ze keek toe hoe Maddie van haar sap begon te drinken. Zelf haalde ze een flesje water en ook een zakje met Disney Princess koekjes uit haar tas. "Mama? Mag ik straks mijn emmer en schep?" Lily knikte. "Ja hoor meid, als je je sap en koekjes op hebt en dan gaan we ergens anders zitten. Het is veel te gevaarlijk om hier een kasteel te gaan maken met al die sporters." Maddie knikte en dronk weer verder. Lily aaide haar dochter door haar krullerige haren.

Molly
Met een strandtas gevuld met allerlei strandartikelen was ze op weg gegaan. Een training met de band was uitgelopen in ruzie en ze had geen zin gehad om daar urenlang bij te blijven. Om te horen hoe de ene jongen het andere meisje voor rotte vis uit maakten. Tja, dan hadden ze maar geen relatie moeten hebben. Dat risico loop je nou eenmaal: dat het uit gaat en dat vervolgens de hele band uit elkaar dreigt te vallen.
Molly was kort gezegd niet meer tevreden over haar coverbandje. Ze was al haastig op zoek naar iets anders, maar het wou niet vlotten. Evenzo met de banen die ze had. Het verdiende wel oké, maar ze moest er toch twee baantjes op na houden om zichzelf goed te kunnen onderhouden. Vandaag had ze vrijaf gekregen, vandaag was haar vrije dag. Daar hield ze zich ook braaf aan, hoewel ze waarschijnlijk nog een poging tot leren deed. Ze wist niet waarom, maar ze was zo naargeestig en wanhopig bezig met het creëren van een betere toekomst voor haar, dat ze nooit echt de mogelijkheid had om echt te ontspannen. Zelfs niet op het strand.
Eenmaal haar plekje gevonden gooide ze haar strandlaken neer en ging ze erop zitten. Ze was vandaag niet de enige op het strand, had ze gezien.
Een aantal fanatieke sporters, althans, volleyballers en surfers, een vrouw met een jong meisje. Het leek Molly allemaal zo gezellig om erbij te gaan zitten. Maar ze zou hoogst waarschijnlijk niets uit haar keel durven krijgen. Misschien zou ze later een poging wagen.
Ze sloeg haar boek open en kreunde openlijk toen ze 'logaritmes en hun functies' las. Maar het was allemaal voor dat verdomde papiertje.

Lily
Lily keek even naar Maddie die naar een jonge dame zat te kijken. "Maddie, niet staren naar mensen." Zei ze en ze trok haar dochter naar zich toe. "Maar mama, die mevrouw zit daar zo alleen. Dat vind ik zielig." Lily keek even naar de vrouw. "Misschien wilt ze wel alleen zijn." Maddie schudde haar hoofd. "Niemand wilt alleen zijn. Aaaw mam mag ik naar haar toe?" Lily zuchtte diep. "Vooruit dan gaan we samen." Lily pakte de hand van haar dochter en liep richting de vrouw die op het strandlaken zat. Ze liet de hand van Maddie los en keek toe hoe ze naar de vrouw liep. "Waarom zit u zo alleen hier, ik vind dat helemaal niet leuk om te zien. Ik ben Maddie." Lily zuchtte diep, dat moest ze haar dochter nog maar eens goed leren, niet zomaar je naam aan een vreemde vertellen. "Wilt u bij ons zitten? Als het van mama mag." Maddie keek haar kant op en Lily keek even naar de kant van Sam en Brandon die beide knikte. Lily knikte. "Ziet u mama vindt het goed." En Maddie glimlachte breed.

off: Dit is Maddie: Klik

Molly
Verstoord keek ze op toen ze uit haar boek werd gehaald door het kleine meisje wat ze al eerder had opgemerkt.
"Waarom zit u zo alleen hier, ik vind dat helemaal niet leuk om te zien. Ik ben Maddie." Een glimlach tekende Molly's gezicht. Het was voor haar onmogelijk om onaardig te doen tegen kinderen, al helemaal als ze zo spontaan en open tegen je doen.
"Hoi Maddie," antwoordde Molly met een lachje, "mooie naam heb je. Je mag wel 'je' zeggen hoor. Ik ben Molly, leuk om je te ontmoeten." Ze ging niet in op de vraag waarom ze hier alleen zat. Het was ook pijnlijk om tegen een jong meisje te moeten zeggen dat je niemand in de omgeving kon. Toen pas keek ze naar de moeder van Maddie en ze glimlachte even verlegen naar haar.
"Wilt u bij ons zitten? Als het van mama mag." Maddie keek op naar haar moeder en Molly voelde zich vreemd nerveus worden. De vrouw had er klaarblijkelijk geen problemen mee, een hele opluchting voor Molly.
"Ziet u mama vindt het goed."
"Eh..." stamelde Molly wat onwennig, "nou, goed, omdat jij het bent." Ze begon haar spulletjes te verzamelen en stond toen op, afwachtend op de moeder van Maddie.

Lily
Lily keek even naar Maddie en glimlachte naar haar. "Mama? Mag ik dan nu een zandkasteel maken, zo'n hele grote?" Lily knikte eventjes en ze zag Maddie terug rennen op haar korte beentjes richting Brandon. Ze gaf Brandon een teken dat ze even ergens anders moesten gaan zitten, wel bij een plekje waar ze het volleybalspel nog konden zien maar niet zo dat Maddie straks een bal op haar hoofd kreeg. "Ik ben Lily trouwens. Sorry voor mijn dochter als je liever alleen wilde zijn. Ze is nogal spontaan naar iedereen en ziet in iedereen het goede. Niet dat ik problemen er mee heb hoor als je bij ons komt zitten. Het is meer dat Maddie nog veel moet leren. Maar goed ze is pas 4." Lily haalde een hand door haar haar en keek even naar Maddie en Brandon die hun strandlaken hadden verzet en samen bezig waren met de emmers en de schepjes die ze had meegenomen. Brandon zou een goede vader zijn als hij en Angie ooit kinderen zouden krijgen. Ze keek even naar Maddie, die kreeg ze toen ze 17 was. Ze was veel te jong en haar vriend die was er vandoor gegaan. Ze keek afwezig naar het schouwspel, het zat haar op een bepaalde manier niet lekker dat Maddie zonder vader moest leven.

Angela Doyle
Angela ging zo op in het spel, dat ze niet in de gaten kreeg dat ze steeds meer en meer toeschouwers kregen. Het waren haar medespelers die haar er op attent maakten en ze voelde plots behoorlijk wat stress. Zelf was ze niet zo goed in volleybal, met kinderen was haar niveau net goed, maar als ze met volwassenen speelde, dan verloor ze steeds. Angela kreeg na een tijdje wel warm van al dat lopen en ze deed haar t-shirt uit. Gelukkig had ze hieronder haar bikini reeds aan en ze vond het niet erg dat anderen haar in bikini zagen. Hoe dan ook hield ze wel haar driekwart broek aan. Uiteindelijk merkte ze op dat de kleine Maddie een wildvreemde jonge vrouw had aangesproken en had over gehaald bij hun groepje te komen. Iets wat ze wel moedig vond aan de vrouw, want je kon zo zien dat ze zich wat ongemakkelijk voelde. Na een tijd hield ze ermee op en trok ze haar shirt terug aan. Tegen die tijd zag ze dat Brandon al een andere bezigheid had gevonden, dus liep ze maar naar Sam, Lily en dat nieuwe meisje toe. Ze richtte zich op de onbekende. "Hey, mijn naam is Angela Doyle en jij bent?" zei ze en keek de ander nieuwsgierig aan.

Sam
Sam keek even naar Maddie en Brandon en ze keek even naar Lily. Haar blik te zien zag ze dat ze zich ergens zorgen over maakte. Ze liep naar de vrouw toe die Maddie bij hen had gehaald. "Hai ik ben Samantha maar iedereen hier noemt mij Sam. Leuk om kennis met je te maken." Sam keek weer even naar Lily en keek toen naar Maddie die met Brandon een kasteel aan het bouwen was. "Kom er gezellig bij zitten zou ik zeggen. Het is heerlijk weer en je bent van harte welkom bij ons." En ze glimlachte even lief naar Molly. Vreemde waren bij haar altijd welkom, tenminste als ze gewoon normaal deden. Dan had ze er geen problemen mee.

Brandon
"Goed zo Maddie. Kijk dan doen we er nu een vlag op. Dit kasteel is van ons." Hij zag dat Maddie breed glimlachte. Hij tilde haar op en liep weer richting de groep. "Ik ben Brandon maar iedereen noemt mij Bran. En deze kleine heet Madison." Maddie keek boos naar Brandon. "Niet waar. Ik heet Maddie." Brandon grijnsde even naar Maddie. "Ik plaagde je alleen maar kleine meid." Maddie keek boos de andere kant uit. Brandon zuchtte diep. "Het spijt me Maddie ik zou je niet meer Madison noemen." Maddie glimlachte weer en Brandon keek even naar Angie. "Ik moet zo even een halfuurtje op Katie passen, ze komt hierheen dus ik ben dan even bij haar. Dan weten jullie dat." Hij gaf Maddie over aan Lily en hoorde toen een bekende stem zijn naam roepen. Hij draaide zich om en zag Katie op hem af komen lopen. "Ik ben richting Katie, zie jullie straks weer." Hij gaf Angie een kus op haar wang en liep richting zijn zusje toe. "Kom dan gaan we wandelen over het strand." Zei hij en hij pakte Katie haar hand en samen liepen ze over het strand.

Naam Simon Flynn
Leeftijd 23
Innerlijk Hij observeert veel en denkt heel veel na, hij is niet bepaald een prater. Lichaamstaal van anderen interesseert hem heel veel en helpt hem ook bij zijn werk.
Geschiedenis Hij is geboren in Perth en studeerde af aan het WAAPA (Western Australian Academy of Performing Arts). Daarna verhuisde hij naar Sydney, omdat er daar meer aanbiedingen waren. Hij leerde de vriendengroep kennen via Brandon, iemand die hij had leren kennen tijdens het surfen.
Familie Zijn ouders wonen beide nog in Perth en verder heeft hij nog een oudere zus Nikki.
Werk Acteur en danser bij theaterstukken, musicals en films.
Woonplaats Sydney
Bijzonderheden Hij is erg goed in tekenen, hij maakt hoofdzakelijk schetsen en heeft altijd zijn schetsboek, potlood en gom bij.

Molly
"Mama? Mag ik dan nu een zandkasteel maken, zo'n hele grote?" Voor Maddie was de toestemming al genoeg, die zou niet eens beseffen in wat voor een 'akward' positie ze Molly geplaatst had. Ergens was deze situatie misschien wel goed voor Molly, was ze verplicht met onbekende mensen te communiceren en misschien kon ze ook nog wat vriendschappen opdoen.
"Ik ben Lily trouwens. Sorry voor mijn dochter als je liever alleen wilde zijn. Ze is nogal spontaan naar iedereen en ziet in iedereen het goede. Niet dat ik problemen er mee heb hoor als je bij ons komt zitten. Het is meer dat Maddie nog veel moet leren. Maar goed ze is pas 4." Molly bloosde. Natuurlijk was het dochtertje de reden. Misschien had Lily er helemaal geen zin in dat Molly erbij kwam zitten maar zei ze het enkel uit pure beleefdheid.
"Ach, het is juist leuk als kinderen zo spontaan zijn. Ik bedoel, kinderen zorgen altijd voor onverwachte dingen. Da's positief, dacht ik zo." Molly glimlachte nu wat verlegen naar Lily. Toen pas viel het haar op dat Lily echt nog heel jong was.
"Eh, vier jaar? En ze is jouw dochter?" Molly keek van Maddie naar Lily. "Ach. Niet mijn zaak. Ze is een prachtmeid, dat is wat ze is."
Een vrouw gekleed in een bikinitopje en een driekwartsbroek kwam naar haar toe.
"Hey, mijn naam is Angela Doyle en jij bent?" Molly kon geen antwoord geven op deze vraag omdat een andere vrouw zich ook al voorstelde aan haar.
"Hai ik ben Samantha maar iedereen hier noemt mij Sam. Leuk om kennis met je te maken." Molly glimlachte dankbaar.
"Ik ben Molly Hallow, bedankt allemaal. Het is leuk om gelijk met zoveel mensen kennis te maken." Haar glimlach en dankbaarheid was oprecht en het scheelde dat deze mensen spontaan en eerlijk overkwamen.
"Kom er gezellig bij zitten zou ik zeggen. Het is heerlijk weer en je bent van harte welkom bij ons," zei Sam. "Dankje voor het aanbod. Ik wil jullie niet tot last zijn maar ja, eh, ik kan niet anders zeggen dat ik het aanbod graag aanneem en er graag bij kom zitten." Een jongeman kwam aanlopen die haar letterlijk de adem benam. Kort keek ze naar hem maar sloeg haar blik al gauw neer.
"Ik ben Brandon maar iedereen noemt mij Bran. En deze kleine heet Madison." Hierop volgde een kleine discussie over en weer tussen Maddie en Brandon waar Molly lichtjes om glimlachte. Brandon zei dat hij richting ene Katie ging en kuste daarna Angela op haar wang. Oh. Duidelijk. Of ze waren broer en zus, die kans leek haar ernstig klein, of ze waren een stel.

Angela Doyle
Angela glimlachte vriendelijk naar het meisje dat zich voorstelde als Molly Hallow. Maar ze had geen kans om het meisje nog meer op haar gemak te stellen, doordat Brandon naar haar toekwam en haar kuste op de wang. " als Katie eens met de honden wil spelen moet je het maar laten weten." zei ze en glimlachte even. Daarna liep hij weg en keek ze naar de anderen. "Iemand zin in een ijsje? Ik trakteer" zei ze toen en keek de anderen aan.

Lily Pond
"Maddie is mijn dochter dat klopt. Ik kreeg haar op mijn 17e." Ze glimlachte lichtjes en hield de hand van Maddie vast. Toen ze Angie over een ijsje hoorde moest ze glimlachen. "Ja lekker. Daar heb ik wel trek in." Ze wreef over haar buik, ze kon eten wat ze wil maar ze kwam toch niet aan. "Ooh mama mag ik ook een ijsje? Alsjeblieft." Lily glimlachte. "Tuurlijk mag je van mij een ijsje. Het is zulk lekker weer." Ze aaide haar dochter over haar hoofd en zag dat Brandon naar Katie toe ging. "Lief dat hij zo voor zijn zusje zorgt. Ik weet nog dat mijn oudere zussen voor mij hebben gezorgd toen we net bij onze oom en tante kwamen wonen toen papa en mama waren overleden. Ze hebben altijd voor me gezorgd, altijd op mij gepast. Nou ja mijn oom en tante hebben ons natuurlijk opgevoed." Ze haalde een hand door haar haren en keek toen weer naar Maddie. "Wat voor smaak wil je meid?" "Aardbei!" Lily knikte. "Ik wil ook graag aardbei. Dat is allebei onze favoriet. Doe maar een bolletje voor Maddie en voor mij twee."

Simon Flynn
Simon stapte het theater uit en de straat op. Hij had er net een repetitie op zitten voor de musical the king and i die binnenkort naar Sydney kwam met de bekende acteurs Lisa McCune en Teddy Tahu Rhodes. In de musical zou hij een van de vele dansers zijn. Hij stapte in zijn Audi en reed naar de parking van het strand. Daar stapte hij uit en ging het strand op. Daar zag hij nog net hoe Brandon weg ging met zijn zusje. Dus bleven: de meiden alleen over. "Hello ladies!" zei hij en glimlachte breed. Hij sloeg speels een arm rond Sam en Lily en merkte toen Molly op. "Hey, mijn naam is Simon zei hij en keek toen naar de andere. "Sorry dat ik zo laat ben girls, de repititie in het theater liep wat uit. Iedereen wordt nerveus doordat de première avond van the king and i hier in Sydney steeds meer dichterbij komt." zei hij en glimlachte opnieuw.

Sam
"Vraagt Maddie nooit naar haar vader?" Vroeg ze toen aan Lily. Lily knikte. "Soms." "En? Heb je haar verteld waarom ze hem nooit te zien krijgt?" Lily schudde haar hoofd. "Nee, en de ware reden krijgt ze pas te horen als ze 12 is, oud genoeg om het te begrijpen. Ik heb foto's laten zien van toen ik 17 was samen met hem." "Maar...waarom vertel je het niet nu? Waarom mag hij dan pas in haar buurt komen?" Ze keek even naar Simon en glimlachte. "Hey Simon, je bent er en daar gaat het om." "Sam alsjeblieft hou er over op. Luke wilde zelf niets te maken hebben met de zwangerschap. Het is mijn zaak, niet die van jou. Hoi Simon!" Hoorde ze Lily blij zeggen. "Hoi buurman Simon!" Hoorde ze Maddie blij roepen. Maddie liep naar Simon toe en gaf hem een knuffel. Sam glimlachte even lichtjes. "Wanneer is die premiere?" Vroeg ze toen aan Simon.

Angela Doyle
Ze keek op toen Simon toekwam en de kleine van Lily vrolijk begroette en hoorde hem vertellen over de musical waarin hij meespeelde. Eerst zou hij een tweetal maand in Melbourne spelen en daarna een tweetal maand in het opera huis hier in Sydney. "10 juni is de première in Melbourne en 7 september is het première hier in Sydney." hoorde ze hem zeggen. Angela had in de tussentijd een papiertje uitgehaald en een pen en schreef de ijsjes op. Lily, Maddie en Simon hadden hun keuze al doorgegeven en ze keek naar Sam en Molly. "Welk ijsje willen jullie? Een waterijs of sorbet mag ook." zei ze glimlachend. Ook voelde ze de wens om eens te gaan duiken, maar dat was het mooist en leukst in de ochtend, misschien dat ze dat morgen maar eens zal doen, misschien dat ze mama Ivy of Brandon mee zal vragen.