The random life of a teenager. [Open]

Tieners hebben een heel dramatisch leven *kuchkuch* met school, vriendjes, geen vriendjes, werk en zeurende ouders. Je bent een tiener in dit verhaal met je dagelijkse of misschien niet zo dagelijkse activiteiten. En je zit op school, waar dus sjit gebeurd.


.:: R E G E L S     E N     N O T I T I E S::.
~ Probeer zelf een beetje uit te vogelen in welke klas je moet.
~ Leerlingen van 11 tot  19 jaar zitten op deze school, het is een niet-bestaand schoolsysteem.
~ Als je in de hoogste klas zit van het hoogste niveau, is het realistisch als je heel druk aan het stressen bent enzu.
~ 'Magische' wezens zoals vampiers en shape-shifters zijn toegestaan, maar deze personen moeten geheim houden wat voor wezens ze zijn. De maatschappij is niet echt ingericht op vampiers en weerwolven, weet je wel?

.:: L I S T ::.
x Name:
x Age:
x Gender:
x Looks:
x About:
x Brief history:

x Name: Molly Hallow
x Age: 17 jaar
x Gender: Female
x About: Molly is een 'standaard' meisje van zeventien. Make-up, uitgaan en populariteit staan bij haar zéér centraal. Maar, omdat de schrijfster van Molly niet van standaard meisjes houdt, Molly is een zangeres die nummers covered van Five Finger Death Punch. Ze heeft non-stop ruzie met haar ouders en voelt zich een teleurstelling over alles wat ze doet. Het enige waar ze zich wel vol voor inzet en waar ze echt van geniet zijn foto's maken (vooral van zichzelf) en kleding showen. Qua innerlijk en karakter is ze niet echt een doorzetter en zal ze eerder vluchten van een situatie dan dat ze deze aangaat. Behalve bij haar ouders, hier gaat ze liever vól tegenin. Ze is niet echt openhartig, maar komt wel sociaal over. Ze is namelijk het type wat weinig inhoudelijks zegt maar goed en handig is in een praatje te maken zonder mensen dichtbij te laten komen. Ze is lichtelijk arrogant te noemen, maar eerder vanwege onzekerheid dan dat ze echt arrogant is. Tevens is ze een lief meisje en zal ze nooit opzettelijk mensen willen kwetsen, maar door haar onzekerheid - hoewel dit klinkt als een lamo excuus, is het bij haar grotendeels wel zo - zegt ze wel eens dingen die ze niet zo bedoelt waardoor ze mensen kwetst maar wel haar eigen status 'hoog' houdt.
x Brief history: Molly heeft niets benoemingswaardig in haar leven meegemaakt waar de andere karakters weet van zouden moeten hebben.



x Name: Arthur Rogers
x Age: 18
x Gender: Male
x About: Arthur is een angstige, haast 'speciale' jongen die in sociale omgang vrijwel onmogelijk is. Zijn angst om iets fout te doen is verlammend, waardoor hij er eerder voor kiest om iets niet te doen dan om het wel te doen. Hij is slim, hoogbegaafd, en druk bezig om zichzelf klaar te stomen voor de universiteit. Arthur is, als je hem eenmaal hebt leren kennen en hij wat los is gekomen, een jongen met humor. Hij kan verrassend uit de hoek komen en als hij eenmaal spreekt heb je zeker wat aan hem. Door zijn verleden (vooral het gedeelte waarin hij eigenlijk geen vrienden om zich heen heeft, behalve dan een tweetal ratten) hecht hij veel waarde aan mensen en zodra hij denkt een vriend te hebben gemaakt, probeert hij er dan ook alles aan te doen om de vriendschap in stand te houden. Dat hij ze daardoor juist afstoot, beseft hij vaak niet.
Arthur raakt soms compleet verstrikt in zijn eigen gedachtes en heeft daarom een vriend nodig die hem eruit kan halen als hij weer een 'bui' heeft. Deze buien verschillen, het ene moment kan hij héél agressief worden (dit vooral als hij op bekend terrein is) en het andere moment sluit hij zichzelf op in zijn eigen hoofd, waardoor hij niet meer in staat is om iets te doen.
x Brief history: In het verleden is hij gepest doordat hij anders denkt en anders is. Zijn moeder heeft moeite met hem en zijn vader is niet meer in zicht (ouders zijn gescheiden en zijn vader is omgekomen ergens, maar zijn moeder wil het echte verhaal niet vertellen). Zijn moeder heeft geen andere kinderen behalve Arthur en zij is nogal gericht op status en geld verdienen, een speciale zoon kan ze dan ook niet hebben. Dat is Arthur nogal ingepeperd en dat is nog behoorlijk te merken in zijn gedrag.

x Name:
Casper (Cas)
x Age:
18
x Gender:
Male
x Looks:
Donker lange haren, verschuilt zijn (prachtige grijze!) ogen er vaak onder.
Hij is lang en niet bepaald dik. Zijn bouw stelt niet heel veel voor,
ietwat bredere schouders maar die vallen amper op.
Draagt vaak donkere, lange kleding, valt niet zo op in het geheel.
x About:
Cas is vrij in zich zelf gekeerd. Zijn gezicht is onleesbaar, zijn gedachten een raadsel.
Het is ook lastig met hem te communiceren, met zo'n gesloten persoon.
Vaak mompelt hij wat als antwoord, nooit echt duidelijk.
Vragen stellen kan hij wel, maar op woorden is hij zuinig.
Echt in nood situaties kan hij snel reageren. Weet meestal precies goed te handelen op gebied van vechtende bruggers, op hol geslagen dieren, ongelukken en ander geneuzel.
Hij lijkt misschien wel afwezig maar is dat niet.
Hij is niet anti- of asociaal, iets waar mensen hem soms wel voor aanzien, hij zoekt gewoon niet vaak uit zichzelf contact op.
Uitmuntende reflexen, goed geheugen, sterke spieren. Toch gebruikt hij het amper. Hij onthoud een heleboel maar nou niet bepaald de dingen die men verwacht te onthouden. Maar wat maakt hem dat uit?
Hij is op school. Punt uit klaar. En binnenkort gaat hij van school. Punt uit klaar.
x Brief history:
Cas is geadopteerd en zit in een soort 'pleeggezin'. Zijn biologische moeder heeft nog wel eens contact met hem, stuurt hem kaartjes, kleding en andere kado's (nee, géén kapdoos beste spellingscontrole, das voor minder mannelijke jongens). Hij neemt ze aan, gebruikt ze, stuurt korte antwoorden terug. Zijn 'echte' vader laat veel minder van zich horen. Cas weet ook niet precies waar die uit hangt. Af en toe, op de meest willekeurige momenten duikt hij op. De man lijkt als twee druppels water op Cas maar lacht meer en heeft altijd haast. In het pleeggezin heeft Cas het goed. Hij heeft zijn plekje, doet z'n ding. Het gezin moest eerst goed aan hem wennen maar nu klikt het prima. Cas maakt nooit ruzie, helpt ze zo nu en dan met hun huiswerk en wrijft ze soms even door het haar. Toch zou hij nooit een uit zichzelf praatje maken of gezellig stappen.
Hij is geadopteerd omdat zijn moeder de zorg niet aan kon, niet dat Cas lastig was ofzo. Hij heeft de precieze reden nooit helemaal begrepen. Voor zo ver hij zelf heeft weten uit te vogelen was er iets tussen zijn ouders. Ondanks hij zijn ouders nog nooit samen heeft gezien weet hij niet honderd procent zeker of ze nu wél of niet uit elkaar zijn. Niemand heeft het hem ooit duidelijk verteld en hij vraagt er gewoon niet naar. Tot nu toe blijft de relatie tussen zijn ouders iets mysterieus.

Arthur
De krullen stonden recht overeind. Zijn moeder had een haast kwade uitdrukking op haar gezicht. Haar gezicht was frommelig. Er zaten kreukels in. Had ze nou haar make-up overhaast opgedaan? Zag hij nou een beetje mascara op een verkeerde plek zitten?
Arthur keek naar zijn spiegelbeeld, bestudeerde zijn gezicht en probeerde zichzelf te bedenken of hij er goed uit zag voor een eerste schooldag zo na de vakantie. Hij wist het niet. Zou vast wel goed zijn.
De deurbel ging en hij zag hoe zijn moeder haastig de deur ging open maken. Wie zou er in hemelsnaam 's ochtends nou aanbellen? vroeg hij zich af, terwijl hij verder ging met zijn spullen pakken en zich klaar te maken voor school.

Molly
Haar lange blonde haren vielen weer perfect naar beneden. Mascara op, kort broekje aan, leuk hemdje aan, mooi gebruind door de zomerzon. Het enige wat niet klopte op het moment, wat haar haar schoonheid enigsinds benam, was het pruillipje. Ze moest naar Arthur toe. Een oogrol, rottige zeikzooi weer. Moest ze die knul van zijn huis halen en meenemen naar school, omdat hij anders...
anders wat?
Ze wist het niet. Ze wist alleen dat zijn moeder het een briljant plan had gevonden en aan háár moeder had voorgesteld. Haar moeder was dolenthousiast geworden want Arthur had een goede naam in en rond de school. Een goede naam waar Molly wel mee vooruit zou komen. Als ze Arthur naar school begeleidde en een beetje hielp, misschien konden ze dan wel -
Niet aan denken. Arthur was zo totaal niet cool genoeg daarvoor!
Ze moest gaan. Niet aan denken. Schooltas mee, lach op dr gezicht, zonnebril op en gaan.
Zijn moeder deed open, stak haar hand uit, deed beleefd. Molly deed beleefd terug. Arthur en zij moesten nu echt gaan. Was hij echt zo stom als hij zonder hulp naar school moest? Bleef hij dan echt uren dralen? Rare jongen.
Zijn krullen zaten wel leuk.
Waarom...
"Hoe was je vakantie," vroeg hij. Ze gaf er geen antwoord op maar lachte naar hem. Hoe was zijn vakantie geweest? vroeg ze daarna aan hem. Hij had haar er ook geen antwoord op kunnen geven.
Hij had haar hand vastgepakt toen er een vrachtwagen vlak langs ze was gereden. Had er hard in geknepen maar had deze daarna weer losgelaten en deed alsof er niets gebeurd was. Zij deed ook alsof er niets gebeurd was. Goddank, ze waren er.

Eerste schooldag. Hiephiephoera. Cas zuchte even, rolde zijn bed uit, letterlijk. Krabbelde overeind, groef in een der puinhopen die ontstaan tijdens vakanties en toverde een rugzak ter voorschijn. Hij hobbelde naar beneden, wenkte naar de andere huisbewoners die hem op hun beurt een vrolijk goedemorgen wenste. Cas zweeg. Zoals altijd. Hij liep door naar de keuken, pakte twee appels en stopte die in zijn tas. Opende de koelkast, greep een pakje vleeswaren, pakte een paar voorverpakte crackers uit de voorraadkast en stapte op zijn fiets. Over een halfuurtje kon het feest weer beginnen. Hij had niet echt iets tégen school. Het was meer dat hij wel wat beters kon verzinnen om te doen. Het was een zwoele zomerochtend en voor deze keer mocht zijn jas los. Niet uit. Natuurlijk niet. De lange flappen leken wel te willen vliegen zodra Cas de vaart er flink in zette. Het was een kilometer of 12. Flink doorfietsen dus, gelukkig was Cas qua fietsen betreft geen slome. Als een ware acrobaat slingerde hij door het verkeer, de toeterende auto's negerend. De laatste kilometer was door het bos. Er liep wel een fietspad maar die was lángs het bos. Zeg maar zo'n 5 kilometer om. Cas parkeerde zijn fiets tegen een boom en zette de pas er in. Na een minuut of tien begonnen huizen weer te voorschijn te komen. Cas liep twee straten verder, daar stond de school. Het schoolplein was al bezaait met leerlingen. Nieuwe Bruggers waren er ook weer. Gillende meisjes waren in groepjes bij elkaar gaan staan terwijl de wonderbaarlijk kleine jongetjes wat stonden te klooien met hun tassen. Tot zijn verbazing stonden er ook een paar op zíjn plekje. Hij sjokte er op af, trok zijn wenkbrauw even op en ging op zijn eigen plek staan. De twee jongens liepen weg en gingen ergens anders staan smoezen. Misschien wel over hem. Misschien ook wel over hoe hard ze tegen een tas konden aan trappen.

Whoopwhoop, le me gaat ook meedoen als ik mijn huiswerk afheb.

x Name: Nico Lewis
x Age: 17
x Gender: Male
x Looks:
x About: Nico is een zwijgzame, vreselijk verlegen jongeman. Jij zal altijd de eerste stap moeten maken, omdat je anders niets van hem hoort. Omdat hij niet zo sociaal is en weinig vrienden heeft besteedt hij veel tijd aan school, haalt hoge cijfers en wordt gezien als een nerdje.
Belangrijk feit: Nico is gay. Niemand in zijn omgeving weet het, behalve zijn oudere zus Jasmin. Hij schaamt zich er vreselijk voor, en probeert het zoveel mogelijk te onderdrukken.
x Brief history: Nico heeft nooit veel vrienden gehad op school. Hij is nooit gepest, maar omdat hij zich ongemakkelijk voelt wanneer er mensen zijn die hij niet kent is hij nooit goed geweest in relaties beginnen.
Tot zijn veertiende is hij mishandeld door zijn vader, die hem constant met Jasmin vergeleek. Zijn moeder durfde niet voor haar zoon op te komen. Na zijn vijftiende verjaardag zijn zijn ouders gescheiden, en woont hij bij zijn moeder thuis.

x Name: Elza Accardi
x Age: 18
x Gender: Female
x Looks:
x About: Elza is een levensgenieter. Aan alles weet ze een positieve draai te geven, ze kan mensen opvrolijken, ze is een geweldige luisteraar. Ze doet niet veel aan school, en besteedt veel tijd aan haar grote hobby: schilderen. Haar kamer hangt vol met dingen die ze gemaakt heeft.
Ze is het enige kind thuis. Haar vader is Italiaans en schildert ook, en van haar moeder weet ze niet veel, behalve dat ze tot haar vijfde bij haar vader was tot ze opeens verdween.
Haar grote droom is om met een groepje vrienden in een busje een wereldreis te maken, wat ze van plan is als ze genoeg geld heeft.
x Brief history: Niet veel te schrijven... Vader Italiaans, moeder verdwenen. Done.

So much post
Very character

bye now

x Name: Katharina
x Age:17
x Gender: Vrouw
x Looks: Profielplaatje
x About: Katharina is een rustig en stil meisje, dat erg makkelijk mee gaat in de groep, en niet vaak ruzie heeft. Ze heeft een licht Russisch accent, maar spreekt gewoon Nederlands. Ze kan soms wel een grote bek hebben, maar let er wel op dat ze de mensen waar ze om geeft niet beledigd. Ze heeft niet heel veel vrienden, aangezien ze door haar vaders werk veel verhuizen. Dit is de plek waar ze gaan blijven, is er gezegd, maar ze gelooft het nog niet helemaal, en probeert zich niet al te veel aan mensen te hechten.
x Brief history: Katharina is opgegroeid in Rusland, waar haar broer nog steeds woont. Ze hebben veel landen gehad, maar dit word de plek waar ze blijven wonen, zei haar vader. Ze woont bij haar vader en moeder, en ze hebben nog een klein zusje. Katharina heeft moeite gehad met de Nederlandse taal, en als ze boos is praat ze in het Russisch. Ze maakte nooit echt vrienden, aangezien ze nooit lang bleven, en voelde zich soms wel eenzaam. Nu is het weer een nieuwe stad, wat ze ziet als weer een nieuwe kans.

Name: Maybel Keats
Age: 16
Gender: Female
Looks: Maybel heeft erg lang en bruin haar dat ze meestal opsteekt. Ze houdt ervan om vrolijk gekleurde topjes te dragen met daaronder een jeans of skinny broek of een vrolijke rok. Ze heeft donkere ogen die altijd een soort van twinkeling hebben. Haar gezicht is ovaal en ze heeft kleine lippen en oren. Volgens haar leeftijd heeft ze een gemiddelde lengte en ze is slank gebouwd. Ze loopt steeds met een rechte rug en schouders. Verder heeft ze een zwak voor armbandjes en heeft er altijd minstens 5 aan. Ook een horloge is onmisbaar voor haar.
About: Ze is een vrolijke meid die altijd zin heeft in plezier maken met anderen. Muziek houdt haar rustig en kalm. Over zichzelf is ze nogal onzeker en de kracht om zich te bewijzen tegenover anderen is verdwenen. Maybel heeft vaak wel iemand nodig die haar enthousiast maakt. Als ze eenmaal weet wat ze wil, is ze erg koppig en ze kan ook een heus vechtersbaas zijn. Ook is ze een impulsieve dromer, die makkelijk bang te maken is.
Brief history: Maybel ontdekte op haar zesde levensjaar dat ze telekinetische en telepathische krachten had. De telepathie heeft ze helemaal onder controle, maar de telekinetische zijn een ramp. Vier jaar terug, had ze haar telekinese gebruikt in het openbaar, puur per ongeluk om iemand te helpen. Maar dat zorgde er wel voor dat ze naar de andere kant van de wereld moesten verhuizen. Sinds dat ongeluk, verbergt ze haar krachten en gebruikt ze die enkel nog in haar kamer, waar ze probeert die te beheersen, maar dat lukt haar niet altijd...
Verder heeft haar moeder haar verlaten, haar vader is een harde werker en ze heeft geen broers of zussen. Ze speelt en maakt zelf muziek op haar lievelingsgitaar.

Mensjes, gij mogen posten heur c;

(of zeg ik nou iets gigantisch fouts?)

Elza
'Papa, heb je mijn tas -'
Een lange, licht getinte man verscheen onderaan de trap, haar rode schooltas in haar handen. 'Wat stiller graag, de gasten -'
'Ja, de gasten. Dank je.' Met drie treden tegelijk sprong Elza de trap af, griste de tas uit haar vaders handen en kuste hem op zijn wang. 'Ik zou me even scheren als ik jou was, papa.' Ze grijnsde vrolijk terwijl ze haar jas aantrok. 'Ik ben rond vier uur thuis.'
Met die woorden opende ze de achterdeur, en liep via de tuin naar de voorkant, waar haar scooter op slot stond. Na haar tas over haar schouder gehangen te hebben pakte ze haar oortjes en telefoon tevoorschijn.
'She lives in a daydream...'
Het volume iets hoger zettend stapte ze op en startte ze de motor, voor ze haar helm opzette - haar vader keek haar door het raam aan.
'She is the sunlight...'
Haar donkere haar wapperde onder de helm uit toen ze de straat uit schoot.

Katharina

Ik kijk rond terwijl ik naar de school toe loop. Ik zie mensen kijken, wat niet zo raar is, aangezien dit mijn eerste dag hier is, en ze elkaar allemaal lijken te kennen. Ik ga met mijn handen door mijn haar heen, en denk na, wat ik aan heb. Een topje, een skinny jeans en enkellaarjes met zo'n vijf centimeter hak. Kan niet verkeerd zijn.. Toch? Ik bijt nerveus op mijn lip en recht dan mijn rug om zelfverzekerd over te komen. Ik ga op zoek naar het kantoor, om daar mijn papieren te tekenen, en knal dan tegen iemand op. 'Het spijt me,' zeg ik geschrokken, en ik kijk de persoon aan. Mijn Russische accent hoor je nog steeds een beetje.

Maybel Keats
Het was nu al vier jaar dat ze hier woonden, maar toch deed het elke dag vreemd om die vele bomen te zien als ze uit haar raam keek. Ze probeerde nog even haar telekinese uit, merkte dat het de ene keer of te krachtig of te zacht was en bedacht dat ze deze gave nooit onder de knie zou krijgen. Gelukkig was dat bij haar telepathie wel het geval en dat had haar de eerste dag op school, vier jaar terug, heel mooi geholpen. Ze was niet het populairste meisje op school, maar ze was ook niet de grootste zondebok, ze schommelde zowat ergens tussenin. Maybel koos voor een rode rok en een wit topje en deed toen een hele hoop rode, witte en zwarte armbanden aan. Daarna deed ze haar horloge aan haar linker pols en ging toen de trap af naar beneden. Haar vader was reeds vertrokken naar zijn werk, dus had ze het huis helemaal voor zich alleen. Snel at ze enkele boterhammen, nam nog een appel voor onderweg en sprong toen haar fiets op. Na 4 kilometer stevig fietsen op haar mountainbike kwam ze aan op school. Rustig keek ze rond of ze niet iemand herkende, maar de meeste die ze zag waren allemaal ouder dan haar en die kende ze niet zo heel erg goed als haar klasgenoten. Uiteindelijk besloot ze om op haar vaste plekje op een bank te gaan zitten en haalde toen haar mobiel uit en begon een spelletje erop te spelen.

Elza
Voorzichtig manoeuvreerde ze haar scooter tussen de fietsen door, en zette haar vervoermiddel op slot in de stalling voor ze het plein op liep.
Een paar meisjes van zo’n veertien jaar liepen gillend van het lachen om haar heen en wierpen afkeurende blikken op haar kleding. Dat snapte ze dus niet – als je haar vergeleek met die meisjes zag ze er zelf vreselijk normaal uit. Ze droeg een wit blouseje met mouwen tot haar ellebogen, en een donkerrood rokje dat tot haar knieën kwam. De meisjes liepen allemaal in dezelfde jeans en truien.
Haar blik gleed over het plein, terwijl ze met de sleutels van haar scooter tussen haar vingers speelde. Eerst was het enige wat ze zag waren eersteklassers die achter elkaar aan renden, tweedeklassers die zo te zien heel wat van zichzelf dachten nu ze geen brugmuggen meer waren, een paar mensen uit haar jaar die stonden te roken bij het muurtje en zo’n vijf anderen uit de bovenbouw. Toen pas zag ze iemand uit haar klas staan.
Zwakjes grijnzend stak ze haar haar op zodat het niet voor haar ogen hing, pakte haar tas en liep met verende passen in Caspers richting. ‘Goedemorgen, sunshine.’

Cas bestudeerde het leven op het schoolplein. Het leek alsof hij een beetje stond te dagdromen maar niets was minder waar. Hij nam gefascineerd iedere nieuweling in zich op, bekeek de veranderingen die oudere leerlingen waren ondergaan. Het was grappig om te zien, de jonkies werden groter. In het eerste stadium, de allerjongste, was het allemaal stoerdoenerij. Niemand was daar echt blij. Hun houding komt onzeker over, hun reactie schichtig. De tweedejaars hebben dat al een stuk minder. Maar die krijgen ruzie met hun lijf. De manier waarop sommige jongens klunzen met hun uiterlijk was zowat een studie op zich. Eigenlijk had het wel wat grappigs. Nou, dan had je de vierde, vijfde etc. Het ging voor sommige zelfs door tot het achtste jaar; het schoolsysteem was ietwat bijzonder.
Iedereen die nieuw was en géén eerstejaars viel onmiddellijk op. Zo ook het nieuwe meisje. Lang donkerblond haar, ietwat onzekere houding -wat niet zo gek was-, en wat hoge hakken. Cas kon zijn eerste dag eigenlijk amper maar herinneren. Hmm, gek. Hij wuifde de gedachte weer weg en zag hoe iemand tegen het nieuwe meisje aanknallen. Auwtjs. Lekker begin. Het meisje met de armbandjes, zat zij nou één of twee klassen lager?, was ook gearriveerd. Cas kende amper iemand bij naam, namen waren maar suffe plakkertjes. Hij onthield mensen aan hun houding, uitstraling, uiterlijk en eventueel de kleur die ze bij Cas in gedachte krijgen. Deed hij wel vaker, in kleuren, vormen en structuren denken. Cas zag dat de bangige jongen, op sociaal gebied geen wonder kind, ook al op het schoolplein stond. Blond meisje huppelepup liep net bij hem weg. Hun twee kende Cas nog wel van voorgaande jaren. Je liep elkaar vaak tegen het lijf in dit onbevolkte gebied. Er was één middelbare school en daar gingen zo'n beetje alle jongeren van de omliggende dorpen naar toe.
Het vrolijke meisje met een Italiaans tintje, Cas vond het haar beide erg goed staan, liep op haar dooie gemak naar hem toe. Ze had al een aantal jaren in zijn klas gezeten en zal dat dit jaar ook wel doen. Of de school moest ineens twee keer zo groot zijn geworden, zo niet dan zaten ze gewoon weer, net zo als hun leeftijdsgenootjes in dezelfde klas. Voor zo ver Cas wist werden leerlingen op leeftijd in een klas gedouwd, naarmate je intelligentie kon je een speciaal boekenpakket (lesstof) krijgen. Het kwam er vaak op neer dat alle niveau's als een stamppotje door elkaar in één klas zaten. Op zich veel fijner, men kon elkaar zo helpen en van helpen leer je weer. Dat was ook het excuus dat de school gaf al wist iedereen dat de echte reden leerling tekort was. Ach, het was prima zo.
"Goedemorgen, sunshine." zei het meisje vrolijk. Cas glimlachte een fractie van een seconde en knikte haar toe. "Insgelijks." zei hij, oogcontact vermijdend. Hij maakte nog één rondje met zijn blik langs het schoolplein en keek haar toen aan. "Nog wat leuks geschilderd in de vakantie?" vroeg hij. Hij praatte niet veel en koos daarom zijn woorden goed uit. Haar een beetje kennende gaf deze vraag voldoende brandstof voor een oneindig lang verhaal over kleurgebruik, contrasten en ga zo maar door. Of hij daar een bezwaar tegen had? Absoluut niet. Zodra mensen met passie over iets praatte liftte zijn eigen stemming altijd een beetje mee. Zij blij? Hij blij.

Maybel Keats
Maybel luisterde naar de gedachten en gesprekken om zich heen, eerst hoorde ze niets bijzonders en was van plan haar gave weer even uit te zetten toen ze plots de gedachtegang van iemand nieuws hoorde. Het kon dus ofwel ene nieuweling zijn ofwel een eerstejaars. Het klonk hoe dan ook als iemand die de weg niet zo goed kende en blijkbaar tegen iemand anders was aangebotst. Dus ze sprong recht en ging in de richting van waar de gedachtes kwamen. Plots zag ze haar, een meisje van een jaar of 17 gokte ze, lang donkerbruin haar en ze leek ook wel wat verdwaalt. Maybel dacht er helemaal niet bij na en liep naar het meisje toe. "Dat was een knaller." zegt ze tegen de nieuwelinge en glimlachte toen eventjes. "Je ziet er wat verdwaalt uit, kan ik je ergens mee helpen?" vroeg ze toen vriendelijk. Maybel herinnerde haar eerste dag hier ook nog zo goed. Vier jaar terug was ze ook nieuw, ze kende niemand en de eerste weken had ze zelfs geen vrienden gehad. Nu had ze er wel een paar in haar jaar zitten, maar of ze die echt wel als 'vriend' kon zien wist ze niet zo heel erg zeker.

Elza
Toen hij haar vroeg of ze nog iets geschilderd had deze vakantie lichtten haar donkere ogen op. 'Genoeg... Ik ben naar Italië geweest met mijn vader, en we zaten op een camping aan zee waar ik genoeg tijd had om landschappen te schilderen voor een project van school... Er was ook een oudere vrouw die vroeg of ik haar portret kon maken en daar heb ik nog wat aan verdiend.'
Ze haalde diep adem en wilde verdergaan over wat voor speciale verf ze gekocht had, toen ze naar hem opkeek. 'Sorry, verveel ik je?'

Katharina

Ik kijk op als er een meisje verschijnt, en rustig glimlach ik. De persoon waar ik tegenaan geknald was, loopt boos kijkend weg. Rustig kijk ik het meisje weer aan. 'Ik moet mijn papieren tekenen. Ik ben hier gister komen wonen,' zeg ik dan. Ik kijk even verlegen weg. Ik ben vaak gepest met mijn accent, en daardoor ben ik er snel bang voor. Voorzichtig kijk ik haar weer aan. 'Het zou fijn wezen als je me even naar het kantoor van de leraren kunt brengen,' zeg ik dan.

Cas

De jongen had juist gegokt. "Genoeg... Ik ben naar Italië geweest met mijn vader, en we zaten op een camping aan zee waar ik genoeg tijd had om landschappen te schilderen voor een project van school... Er was ook een oudere vrouw die vroeg of ik haar portret kon maken en daar heb ik nog wat aan verdiend." Ratelde het meisje. Ze haalde even diep adem, veel praten was een topsport. "Sorry, verveel ik je?" Cas glimlachte vriendelijk en schudde zijn hoofd. Nee, zij verveelde hem niet. Als het aan hem lag mocht ze de hele tijd doorgaan. Het maakte hem uiteindelijk niet eens zoveel uit waar iemand over praatte, zolang diegene het deed met passie was hij geboeid. Hij wist nooit of hij dingen nou gewoon interessanter vond als mensen ze enthousiast en vol.. tja, je kon het liefde noemen, liefde beschreven. Of dat hij dingen interessant vond omdat hij hun passie leuk vond. Passie breng je over op mensen. Als het de verteller een fijn gevoel geeft, krijgt zijn publiek dat ook.
De stof ontging Cas echter niet. Hij sloeg de woorden op in zijn geheugen en zal ze voortaan met dit persoon, Elza, associëren. Zo kon hij er later nog eens over vragen of de informatie gebruiken voor wie weet wat komen zal. De bel ging. Langzaam, met gezonde tegenzin, stroomde het schoolplein leeg, de school in. Hier en daar zaten ze elkaar wat te plagen, rende langs de rest, gooide met tassen. The usually stuff. "Zullen we?" vroeg Cas zonder haar te onderbreken. Iemand onderbreken zal hij nooit doen. Tenzij het echt niet anders kon maar dat had hij nog nooit meegemaakt.

Maybel
Ze hoorde aan het meisje haar accent dat ze niet van hier kwam, nog iets dat ze met haar gemeen had. Maybel kwam zelf van de andere kant van de wereld, dus kon ze heel goed inkomen hoe dit meisje haar nu moest gaan voelen. "Ik kan je wel naar de lerarenkamer brengen, het is niet zo erg moeilijk te vinden vanaf hier." zei ze en merkte dat de ander onzeker weg keek en gebruikte opnieuw haar gave om te weten waarom. "Mijn naam is trouwens Maybel Keats en wil je gerust ook in de school wat rondleiden. Nieuw toekomen op een school en geen eerstejaars zijn is niet zo heel erg makkelijk, ik weet er alles over." zei ze en glimlachte breed. Daarna keek ze even op haar horloge en ze merkte dat ze nog wel even tijd hadden voor de eerste les begon.

Molly
De bel liet een doordreunende snerp horen, haast alsof hij wou dat mensen die dicht bij het onding stonden, doof werden. Molly keek er haast geamuseerd naar, naar hoe de mensen in elkaar kropen bij het geluid. Ze wou hetzelfde doen, verlangde weer terug naar de vakantie, naar de hitte van de zomerzon, het heerlijke bruinbakken op het strand en het niets anders doen dan boeken lezen die ze graag wou lezen. Nu zat ze weer opgescheept met...
Arthur.
Wat haalde die jongen nou weer uit?
Arthur stond met twee handen over zijn oren heen en weer te wiegen, zijn ogen starend in de verte. Paniek rees op in Molly's borstkas, zij was immers verantwoordelijk over de jongen en er werd van haar verwacht dat ze hem hielp. God, wat was dit nu? Ze gromde haast terwijl ze naar hem toe snelde, zijn twee handen wegtrok van zijn oren en een lach op haar lippen plakte die net echt leek.
"Ha, Arthur jongen, goede grap. Maar je weet het, respectvol blijven, huh?" probeerde ze zijn gedrag goed te praten. De jongen lette niet op haar, zag haar niet eens, voelde waarschijnlijk niet eens dat ze zijn handen aan het fijnknijpen was. Wat was zijn probleem in godsnaam? Waarom moest hij nou weer zo moeilijk doen en kon hij geen twee seconden zichzelf gedragen als een normaal kind.
"Arthur!" siste ze nu, waarbij ze haar nagels in zijn vel drukte. Zijn ogen stelde scherp op haar gezicht en er ontstond een rimpel, een soort frons op zijn gezicht.
"Molly," bracht hij verward uit, alsof hij niets begreep van de situatie. Zijn krullen plakten vast op zijn voorhoofd en zweetpareltjes druppelden naar beneden. Molly kreeg haast medelijden met hem. Maar ze voelde momenteel vooral irritatie.
"Was ik weg?" Wat bedoelde hij? Een vragende blik lag op haar gezicht. "Molly?" Wat de fuck. Wat bedoelde hij nou? Wat wou hij nou weten?
"Was ik weg?" vroeg hij nogmaals.
"Je stond daar," zuchtte Molly. "De hele tijd." Arthur schudde zijn hoofd.
"Dat bedoel ik niet," antwoordde hij schuchter. "Ik bedoelde... Ik..." Hij maakte zijn zin niet af en maakte het er niet duidelijker op.
"Wil je dat ik meeloop naar je les?" vroeg Molly uiteindelijk maar, om een einde te maken aan dit onhandige gesprek. Arthur keek haar verwonderd aan en had een grote lach rond zijn lippen.
"Graag!"
Oh shit.
"Arthur, luister 's," begon ze, maar de schittering in zijn ogen kon ze onmogelijk eruit halen zonder hem te kwetsen. Fuck dat.
"Ik ben echt niet geïnteresseerd in je. Echt, alleen omdat m'n ma en jouw moeder 't hebben afgesproken." Arthur trok een gezicht, trok zichzelf los van Molly.
"Ik zie je later," sprak hij, waarna hij zich naar binnen haastte. Een aantal meiden om hen heen giechelde, waarvan er een zei dat Molly dat goed gefix'd had. Maar zo voelde het niet.
Molly staarde de jongen na en vroeg zich af of ze niet te hard was geweest. Maar echt lang kon ze niet blijven staan, ze werd namelijk meegevoerd naar binnen door de meute mensen.

Katharina

Ik kijk haar dankbaar aan. 'Dat zou fijn zijn. Graag. Dat waardeer ik, echt, dank je,' zeg ik en ik glimlach. 'Ik ben Katharina Petrova,' zeg ik dan, en bij het uitspreken van mijn naam hoor je heel duidelijk het Russische accent. 'Ik heb mijn hele leven gereisd, dus ik weet niet of ik hier lang blijf.. Mijn vader zegt dat we nu niet nogmaals verhuizen, maar dat heeft hij eerder gezegd,' vertel ik dan. 'Het is niet makkelijk om zo vrienden te maken, en ik heb het dan ook veel vermijdt.' Zwakjes glimlach ik nogmaals. Het floepte er uit, en ik weet niet of het verstandig is geweest om dat te zeggen, maar goed.. Nu is het toch al te laat. Ik steek mijn haar op, en maak het zo vast. Het is erg warm, en met haar in mijn nek word het nog warmer. Ik pak mijn flesje water uit mijn tas, en neem een slokje. Misschien kan ik vanmiddag het zwembad vinden en gaan zwemmen.

Ze liep de ander alvast voor naar de lerarenkamer en hoorde de ander vertellen. Aan de naam en het accent kon ze duidelijk opmaken dat ze uit Rusland kwam of toch uit een land waar ze Russisch spraken. "Verhuizen is nooit leuk, steeds maar mensen achterlaten, niet wetend of je ze ooit nog zult zien of horen." zei ze en zuchtte. Zelf wist ze 100% zeker dat ze nooit meer iemand van uit haar vorige vriendenkring zou horen, laat staan van familie of kennissen. "Ik kom uit Queensland, dat is een deel in Australië, vier jaar geleden zijn we naar hier gekomen en sindsdien geen Aussie meer gesproken." zei ze en grinnikte even. Ze grinnikte niet omdat ze het grappig vond, maar ze wou er gewoon niet triest door worden. "Maar om dan mensen bewust te gaan vermijden, is dan ook weer behoorlijk eenzaam, wat me ook niet zo fun lijkt. Altijd proberen en blijven vechten, als je met dat motto leeft, dan kom je er altijd wel behoorlijk goed vanaf. Niet dat ik duizenden vrienden heb, maar ik heb er wel een paar waar ik mee kan praten." zei ze en haalde toen even haar schouders op. Toen ze bij de lerarenkamer aankwamen wees Maybel op het plakkaatje aan de deur en hoorde toen de bel gaan. "Weet je waar je klas zit of niet?" vroeg ze toen. Voor haar maakte het niet zo uit of ze nu op tijd of te laat in de les was, vaak was er toch niets te beleven de eerste 10 minuten.

Cas

De stroom leerlingen die het gebouw ingingen had altijd wat weg van scenes van National Geographic. Ze klonken ook als de gnoes van National Geographic, nouja, ze maakte dezelfde herrie. Wie had er ooit een gewoonte van gemaakt om zo veel mogelijk geluid te produceren als je liep? Wáárom? Nouja, het zal ook wel. Mensen waren mensen en mensen waren vreemd. Het zij zo. Toen viel zijn oog op de bangige, op sociaal gebied geen wonderkind, jongen. De jongen had leuke krulletjes die op en neer danste toen met zijn handen over zijn oren in een soort trance heen en weer stond te wiebelen. Cas keek even achterom, waren er al leraren op het plein? Hij wist de naam van de jongen niet meer, als hij die al geweten had, maar ze zaten in dezelfde klas (???). Niet dat Cas goed op de hoogte was van iedereen. Hij herkende ze, herkende hun trekjes, hun persoonlijkheid en van sommige hun hobby's en passies. Maar namen? He bah. Sowieso is het concept naam raar. Een naam is niet uniek, er zijn zovéél Cassen. Zoveel Karels, Henken, Merels, Sannes en ga zo maar door. Een naam had niks wat het je eigen maakte. Het kon bijzonder zijn, niet vaak voorkomen maar het was niet echt 'eigen'. Het was ooit een trucje geweest van mensen om niet alle informatie van iemand te hoeven onthouden. Enkel zijn hoofd en naam. Wist je hem in het vervolg te herkennen. Mensen reageerde vaak wat beledigd als je hun naam vergat, nog een reden om namen maar gewoon helemaal niet te noemen. Oké, een naam was handig als je iemand wou roepen of zijn aandacht wou, maar iemand roepen zal Cas nooit doen. En als hij perse iemands aandacht wou hebben dan ging hij er wel voorstaan. Werd je gauw genoeg opgemerkt. Cas liet zijn blik even op zijn klasgenote rusten. Daarna keek hij naar de jongen. Toen maakte hij zich los uit de stroom, vonden de gnoes niet leuk; he bah, mensen die ander gedrag vertonen. Hij liep richting de jongen maar een meisje was hem voor. Ze leek wat ongeduldig, wat gehaast en probeerde iets duidelijk te maken aan de jongen. De jongen probeerde het wel te begrijpen maar lag in de knoop met zichzelf. Cas kon het aan zijn hele verschijning zien. Zijn handgebaren alleen al maakte duidelijk dat hij niet precies wist welke woorden hij moest gebruiken. Zijn hoofd ging te snel ofzo. Toen liep de jongen weg, maakte wat haast en verdween met de stroom het gebouw in. Cas haalde zijn schouders op en probeerde zijn klasgenote weer terug te vinden in de stroom. Iets wat faalde. Hij vond haar pas terug zodra hij het lokaal in liep. (Zit Arthur daar ook?) Hij maakte even oogcontact met haar en glimlachte vaagjes, een typische Cas glimlach. "Goed, welkom allemaal. Heeft iedereen een leuke vakantie gehad?" begon de stroom van woorden. Zo als altijd zal die tot aan het einde van het jaar door stromen.

Katharina

Ik luister naar haar verhaal, en glimlach. 'Australië lijkt me mooi,' zeg ik rustig. 'Dat is een van de landen waar ik nog niet ben geweest.' Ik knik dan. 'Ja.. Maar ik heb de laatste twee jaar in New York, Canada, Californië, Spanje, Turkije, Parijs, Frankrijk en zelfs in Las Vegas gewoond,' zeg ik rustig. 'Ik snap wat je bedoeld.. Maar ik heb moeite om hoop te houden dat we er blijven.' Dan kijk ik naar de lerarenkamer. 'Ik weet nog niet in welke klas ik kom. Dat vind ik zo uit,'zeg ik en ik klop op de deur. Dan stap ik naar binnen toe.