The children of SFAM

Gabriel

Gabriel knikte en glimlachte liefjes. Het was er hard aan toe gegaan maar dat was nodig. Hij zou het zo weer doen! Gabriel knikte. "Klaar, uit, basta!" Gabriel sloeg af en volgde de bordjes "dierentuin" .
"Je moet blij zijn met wat je hebt en niet kijken wat je niet hebt.' Even later kwamen ze aan. Hij had Thomas, Amberley en de kids al bij de ingang zien staan. Hij volgde de instructies. Hij parkeerde, haalde de buggy te voorschijn en zette Lauren en Alexis erin. Hij duwde de buggy terwijl die een arm om Roselyn had geslagen. Even later kwamen ze bij de andere aan. "Hoi, hoi! Leuk jullie te zien. Lang geleden. Jeetje wat worden de kleintjes groot."

Thomas
Thomas duwde de buggy met de tweeling er in en wachtte bij de ingang. Hij keek op toen Roselyn, Gabriel, Alexis en Lauren er aan kwamen. "Heey, leuk dat jullie ons hebben mee gevraagd. Daar gaan we een gezellig dagje van maken." Hij glimlachte en kuste Roselyn even op haar wangen. Hij gaf Gabriel een hand en keek toen naar Amberley en toen naar de kinderen van Roselyn en Gabriel. "Alexis gaat steeds meer op haar moeder lijken. Lauren daarentegen gaat meer op haar vader lijken."

Roselyn
Roselyn gaf Gabriel een kus. "We hebben een goed nieuw leven opgebouwd." Ze glimlachte even toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze kuste Amberley op haar wangen en kuste Thomas ook op zijn wangen. "Alexis gaat inderdaad meer op mij lijken ja." Ze aaide haar dochtertje door haar donkerblonde haren. Ze glimlachte naar Jade die bij Thomas stond. "Jade lijkt op een mengelmoesje en de tweeling ook. Hebben jullie goed gedaan." Ze glimlachte en pakte de hand van Gabriel vast. "Ik heb de e-tickets mee." Zei ze met een glimlach en ze haalde ze uit haar tasje.

Amberley

Amberley knikte. "Ik ben zeker blij dat jullie ons hebben uitgenodigd. We hebben elkaar een tijd niet gezien. Nu kunnen we eindelijk wat leuks doen met de kinderen." Ze knuffelde Roselyn en Gabriel even en gaf de meisjes een aai over hun bol. "Thomas heeft gelijk." Ze grijnsde. "Het waren sowieso al mengelmoesjes maar het klopt. Al merk je duidelijk verschil tussen alle drie. Jade is druk en bijdehand. Ze bevind zich in de koppigheidsfase. Jasper is een stuk rustiger dan Julia, maar dat kan nog veranderen." Ze knikte. "Top!" Ze voelde Jade aan de broekspijp trekken. "Ja, we gaan al, juffie ongeduld." Ze tilde Jade op. "Zullen we dan maar naar binnen?"

Gabriel

"Geen dank. We hadden jullie er graag bij. Het inderdaad lang geleden, vandaar.' Gabriel knikte. Ze hadden zeker een goed leven opgebouwd. "Klopt! Ik ben wel blij dat het fithy-fithy is. Al had ik het niet erg gevonden als ze beide op Rose leken. Al moet ik eerlijk zeggen dat ze toch wel erg op elkaar lijken hoor. Lauren is sprekend Alexis toen ze klein was." Gabriel knikte. "Laten we maar gaan. Hier blijven staan heeft ook geen zin."

Thomas
Thomas keek naar Jade die aan haar moeders broekpijp zat te trekken. "Fifty fifty is ook erg leuk hoor." Hij glimlachte en reed de buggy richting de kassa. Hij had zin om naar de dierentuin te gaan. Vooral met de kinderen. Hopelijk wilde ze niet meteen naar de speeltuin. Hij had een camera meegenomen. Hij hield tegenwoordig van foto's maken. Vandaag had hij zijn restaurant gesloten, het was altijd op maandag dicht. Morgen moest hij weer een dag werken. "Hoe gaat het op jullie werk?"

Roselyn
Roselyn kuste Gabriel eventjes en liep toen richting de kassa richting de eticket meneer. Ze gaf de kaartjes en liep met Alexis aan haar hand de dierentuin in. Ze hoorde de vraag van Thomas. "Het gaat goed met mijn eigen praktijk, ik maak gebruik van alle drie de vormen creatieve therapie maar ook de gewone sessie zoals er over praten. De ene mens heeft baat bij dingen doen en de andere bij praten." Roselyn glimlachte naar Alexis. "Ik ben blij met mijn praktijk aan huis, dan kan ik er ook voor de kinderen zijn als dat nodig is."

Amberley

Amberley keek Thomas aan. "En jij wilt zeggen dat onze kinderen dat niet zijn. Ze lijken anders maar al te veel op jou." Amberley liep met Jade aan de hand achter de rest aan het park in. Ze hoorde Roselyn ondertussen vertellen hoe het ging met de praktijk. "Doe je goed. Het is ook het fijnste om dicht bij de kinderen te zijn. Daarom ben ik zo veel mogelijk thuis. Ik werk drie ochtenden op het basisschool, kleuterklas. Als Thomas moet werken passen me ouders op. Jade gaat vanaf maandag twee ochtenden naar de peuterspeelzaal. Dan ga ik een dinsdag de hele dag werken." Ze keek om zich heen. 'waar zullen we als eerste heen?"

Gabriel

Gabriel had Lauren uit de buggy getild. Met zijn vrij hand duwde die de buggy.
Hij luisterde naar Amberley en Rosleyn die vertelde hoe het op het werk ging. Hij was blij voor zijn vrouw dat het zo goed ging met de praktijk. "Ik had van jou niks anders verwacht.", zei die tegen Amberley. "Ik geef zelf nog steeds dansles, daarnaast ben ik ook privélessen gaan geven en ben met een groep van 15 meiden tussen de 14 en 16 een crew begonnen. Druk, druk, druk dus maar onwijs gaaf om te doen en genoeg tijd om ook bij de meiden te zijn. Bij hun ben ik toch het liefste."
Gabriel dacht na. "Na het apenhuis."

Thomas
Thomas glimlachte naar Roselyn en Gabriel. "Fijn om te horen dat het zo goed gaat met jullie." Hij reed de buggy richting het apenhuis. "Apen zijn leuk, Jade is helemaal weg van apen." Hij aaide zijn dochter door haar haren en keek naar een orang-oetang die van touw naar touw slingerde. "Met mijn restaurant gaat het ook goed. Op maandag zijn we gesloten en ik ben er eigenlijk elke dag behalve op zaterdag en zondag. Maar ze kunnen mij altijd bellen." Hij glimlachte en keek naar een chimpansee.

Roselyn
Roselyn knikte. "Ik ben heel blij dat het goed gaat met de danscrew van Gabriel en mijn praktijk. Ik werk vier dagen in de week van 8 tot 6 en op zaterdag tot en met maandag maak ik tijd voor de kinderen en voor Gabriel." Ze keek naar de apen en zag dat Alexis richting de ruit liep. "Aap!" Riep ze. Roselyn knielde bij haar dochter nee. "Ja, kijk en die heeft een kleintje." En ze wees richting een gorilla met een klein babyaapje op haar buik. "Ooh en die is best wel dik he." Alexis knikte. Roselyn begon te lachen en ze vond het leuk dat haar dochter er helemaal in op ging.

Amberley

Amberley knikte. "Ik ben ook heel blij voor jullie. Het lijkt eindelijk echt goed met jullie te gaan. Jullie zien er erg gelukkig uit met ze viertjes." Amberley knikte. Ze gaf Thomas een kus. Ze knikte. "Jade is zeker helemaal weg van aapjes. Ze noemt ze bananas." Vlak nadat ze het zei riep Jade het ook. Ze tilde de tweeling uit de buggy om ze naar de aapjes te laten kijken. Stom verbaasd keken ze na de slingerde beestjes. Jade zat echter tegen het raam geplakt. "Kijk mama!" Ze knielde bij Jade neer. Ze keek naar de andere. Gabriel was bij Roselyn en Alexis gaan staan met Lauren op ze arm, waarvan beide meisjes opgingen in de aapjes.

Roselyn
"We hebben ons leventje eindelijk weer op de rails. Wat toch wel even geduurd heeft zo na alles." Ze keek richting de apen en ging er ook even in op. "Apen zijn net als mensen." Zei ze tegen Alexis. "Papa." Zei Alexis. "Mama." Roselyn knikte. "Wij allemaal stammen van de apen af. Alleen wij lopen niet op vier poten." Ze keek naar Gabriel. Bijna alles ging goed, ze zweeg over het telefoontje van haar vader. Ze wilde haar vrienden daar niet mee opzadelen, dat was hun probleem.

Thomas
"Inderdaad goed om te horen dat jullie alles weer een beetje op orde hebben." Hij dacht er even aan terug. Er zou misschien niks veranderd zijn als Amberley niet aan Roselyn had gevraagd of zij peetouders wilde worden van Jade. Sinds die vraag was Roselyn langzaamaan weer de oude geworden. Hij keek ook richting de apen en keek naar Jade en de tweeling die er helemaal in op ging. Hij glimlachte. "Wat zijn apen toch wonderlijke beesten." Zei hij toen. "Die mannetjes gorilla's stralen altijd zoveel macht uit."

Gabriel

Gabriel knikte. "Maar zo als gewoonlijk komt alles weer goed. En anders zorgen de kleintjes er wel voor dat je verder gaat. Ze hebben je aandacht en zorg nodig. Dat staat niet stil, dan vergeet je zorgen weer en bloei je op als je hun lachende gezichtjes ziet." Gabriel knikte. Hij zag Alexis maar raar kijken. Alsof ze wou zeggen: "Hoe konden mensen nou het zelfde als apen zijn."
Hij schoot in de lach. "Alleen het alfamannetje hoor. De rest heeft weinig te zeggen en alle vrouwen hangen maar om ze nek."

Thomas
"Met een beetje hulp in je leven, komt alles goed." Hij begon te lachen om Alexis haar gezicht. "Beetje lastig he Alexis. Jou mama en papa zijn hier de grootste apen." Hij begon te lachen maar toen hij de strenge blik van Roselyn zag zei hij niks meer. Jade trok aan zijn spijkerbroek als teken dat ze wilde dat hij dichterbij ging staan. Thomas knikte. "Ja okee, bij mij hangen er ook allemaal vrouwen om mijn nek, vroeger dan. Nu ben ik er voor eentje aantrekkelijk, maar dat is ook gewoon de liefste vrouw ter wereld." En hij gaf Amberley een knuffel.

Amberley

Amberley knikte. Alles kwam wel weer op zijn pootjes terecht. Maar soms heb je een beetje hulp nodig. "Niet! Papa grote aap!', hoorde Jade tegenspreken. Amberley moest de best doen om niet te lachen. "Vergelijk je jezelf nou met een aap? Logisch dat Jade dat zegt." Ze schudde de hoofd. "Je hebt er alleen twee meiden bij gekregen en een zoon." Ze knuffelde elkaar even. Ze liep door naar de volgende kooi. "Ahh! Hier zitten allemaal kleintjes."

Roselyn
"Kom Alexis dan gaan we bij de kleintjes kijken. Lauren komt ook. Maar die wordt door papa gedragen." Ze pakte de hand van Alexis en liep met haar richting de kleintjes. Thomas mompelde iets van "Nou zeg, iedereen stampt van de apen af." Roselyn begon te lachen. Ze knielde met Alexis bij de kleintjes en glimlachte. "Mama? Die zijn heel klein." Roselyn knikte. "Nog heel klein, misschien zijn ze net geboren." "Lauren?" Roselyn schudde haar hoofd. "Nee, Lauren is een half jaar oud, deze apen zijn denk ik twee maanden."

Amberley

Amberley zag dat Jade Thomas aan ze broek trok zodat ze achter der aan konden lopen. "Papa!"
Amberley liep terug na Thomas. "Ahh!" Ze knuffelde hem even. "Het komt wel goed, schatje."
Ze liep weer terug naar de kleine aapjes met de andere op de hielen. "Ze zijn zeker nog heel klein. Ik denk dat je met je schatting goed zit. Ik kan me bijna niet meer voorstellen dat de tweeling ook zo klein was, laatst staan Jade. De tijd gaat ook zo snel en ze worden zo snel groot. Voor je het weet zijn deze aapjes even groot als dat alfamannetje."

Thomas
Thomas keek naar Gabriel. "Wat zijn onze vrouwen toch leuk met onze kinderen. Ik kan zien dat Jade en Alexis houden van hun moeders." Hij glimlachte en hoorde Roselyn iets zeggen. "Ja ik kan me haast niet meer voorstellen dat Lauren zo klein geweest was en Alexis. De dokters zeurde bij de geboorte van Alexis dat ze te klein was enzo. Maar kijk eens hoe groot ze nu geworden is." Thomas knikte en aaide Jade over haar haar. "Zullen we zo naar de olifanten? Die zitten hier vlakbij."

Gabriel

Gabriel knikte. "Jade is weg van Amberley maar ook van jou. Jullie zijn echt leuk als ouders. Amber heeft altijd al moeder willen worden en nu kan ze het eindelijk zijn. Lexie is echt weg van Rose. Maar dat is juist het geen wat me zo gelukkig maakt. Rose zien met de meiden. Iets mooiers is er niet."
"Ze is echt groot! Je zou haast denken dat er geen jaar tussen Jade en Alexis zit. Jade is vergeleken met Alexis gewoon klein.", hoorde die Amberley zeggen. Gabriel tilde Alexis ook op. "Mijn grote meid ben je, he. Love you."en gaf beide meisjes een kus. Hij knikte op de vraag of ze naar de olifanten konden. "Thom, kan jij een van de tweeling pakken of beide, ik krijg krampen in me armen.", hoorde die Amber zeggen. "Jade, Lexie, wat doet een olifant." Hij zag beide meisjes tegelijkertijd een olifant imiteren en schoot in de lach.

Thomas
"Geen probleem." Hij duwde de buggy met de tweelingen het apenhuis uit en liep richting de olifanten. Hij glimlachte naar Alexis en naar Jade. Hij keek naar de olifanten. "Wat zijn ze groot he Jasper." Zei hij toen hij Jasper met open mond naar een mannetjes olifant zag kijken. "Let maar op jij wordt later ook een hele grote meneer." Jasper begon te schaterlachen. Julia wees richting een klein olifantje. "Lief he Julia?" Julia begon te lachen. Thomas aaide zijn kinderen door hun haren.

Roselyn
Roselyn gaf Gabriel een kus. "Wat ben je toch ook een schat." Zei ze met een glimlach. Ze tilde Alexis op en liep met haar naar de olifanten. "Wat groot zijn ze!" "Klein!" Riep Alexis. Roselyn keek op toen ze een klein olifantje zag. "Ja inderdaad een klein olifantje." "Tante!" Hoorde ze Alexis roepen. Roselyn draaide zich om en zag haar oudere zus met haar drie jaar oude dochter Emma, Emma was een halfjaar ouder dan Jade. "Ja heel goed!" Evelyn was de favoriete tante van Alexis. Ze liep naar haar zus toe. "Dat is ook toevallig." En ze zoende haar zus op haar wangen. "Marcel, Emma en ik dachten, het is zulk mooi weer laten we naar de dierentuin gaan." Roselyn gaf haar nichtje een kus op haar hoofd en ze zag dat ze begon te lachen. Ze liep met haar zus verder naar de olifanten.

Gabriel

"Love you." en kuste Rose terug. Gabriel duwde de buggy verder. Lauren lag tegen hem aangekropen met de armpjes bij ze nek. Gabriel trok een wenkbrauw op. Wat had tante met olifanten te maken? Maar toen die zich omdraaide zag die het. "Hoi." Hij gaf Evelyn, Marcel en Emma een knuffel. "Wat een toeval." Hij stelde Thomas, Amberley en hun kinderen voor.

Amberley

Amberley zuchtte. Ze was blij dat Thomas de tweeling nam. Ze waren zwaar met ze tweetjes. Ze kreep kramp in de armen. Ze liep met Jade aan de hand naar de olifanten. "Jasper wordt zeker groot. Over een paar jaar is die zeker 1,80m en dat te bedenken dat meneertje in het begin moeite had met eten. Nu heeft die ze fruithapjes zo op." Ze gaf de tweeling een kusje. "Dombo!", hoorde ze Jade roepen. "Je hebt gelijk. Maar deze olifantjes kunnen niet vliegen. Hoeveel olifanten zijn er, Jade." Met de kleine vingertjes begon Jade te tellen. "1, 2, 3, 4, 5!"