You're a minute of quiet in a loud shouting world. [met Maantje]

De aanwezigheid van Arwen en diens rustige stem wisten gelukkig een paniekaanval te voorkomen. Zijn tweelingbroer kende hem door en door en wist precies wat hij moest zeggen om hem te kalmeren, en dat precies wat hij nodig had gehad. Arwen vroeg hem ook niet naar Chrys en hoe ze uit elkaar waren gegaan, zodat hij daar pas weer over hoefde te denken toen hij weer rustig was.
Hij moest zijn excuses aanbieden. Hij mocht dit dan wel niet willen, maar het was het minste wat hij kon doen. Hij was een klootzak tegen haar geweest en hij had haar niet zo moeten achterlaten.
Maar hij ging haar niet opzoeken. Niet gelijk, in ieder geval. Confrontatie vermeed hij het liefst en hij... hij was bijna bang voor hoe ze hem deed voelen. Het was eng. Na Matilde...
Wie hield hij voor de gek. Na Matilde was alles anders geworden. Hij haatte haar - zij had zijn leven compleet geruïneerd.
Edmund wist ook wel dat er iets mis met hem was geweest voor Matilde, natuurlijk. Maar zij... zij was gewoon teveel voor hem geworden.

Na het douchen ging ze de woonkamer/keuken in, waar Levi al aan het keukeneiland zat te eten. Het warme water en de flinke scrubbeurt hadden ervoor gezorgd dat Chrys zich al weer een stuk beter voelde - zo goed als ze zich kón voelen nadat ze de nacht had doorgebracht met iemand waarvan ze had gedacht... gehoopt dat het echt was. Of hij nou een leugenaar was of problemen had, het punt bleef dat hij haar alleen achter had gelaten nadat ze zichzelf aan hem gegeven had.
Ze schoof aan bij Levi en begon te eten. De ander was eerst een tijd, maar begon toen langzamerhand te vertellen over haar dag tot nu toe. Beetje bij beetje duwde Chrys de gebeurtenissen van de afgelopen 16 uur weg en werd ze weer haarzelf.

Het weekend verliep... oké. Mevrouw Eberhardt kwam langs om haar zoons te bezoeken en met hen te dineren, wat prima verliep; veel beter dan Edmund had kunnen hopen. Hij was als de dood geweest dat ze bezorgd zou gaan zitten doen maar dat deed ze niet, en er werd geen woord over Chrys gesproken. Het grootste deel van de avond hadden ze het over hun jongere zusje Lotte die het zo goed deed op de middelbare school zodat hij maar niet aan zichzelf hoefde te denken.
Die maandag was hij pas rond een uur of twaalf aanwezig op de campus. Zijn eerste lezing begon ook pas laat, dus hij had een kleine lunch mee genomen en was op weg naar de bibliotheek om wat werk gedaan te krijgen.

Chrys zat blindweg te schetsen in haar schetsboek, oortjes in haar oren en muziek op. Ze had haar eerste les alweer achter de rug en had ook al een opdracht meegekregen: teken iets waar je van houdt. Ze snoof en ging verder met doodlen. Ja sure, in het buitenland, met alleen maar vreemden om haar heen en niets wat ze kende? Misschien kon ze gewoon een mok thee tekenen.
Speaking off; ze nam een slok van haar thee, voorzichtig om het niet over haar kunstgeschiedenis boek te morsen. Of haar schetsboek - of überhaupt de tafel. Dit gedeelte van de bibliotheek was dan wel niet ontoegankelijk zonder pasje, en ook werd er niet met haviksogen gekeken naar alles wat je deed, maar ze wist vrij zeker dat het niet op prijs gesteld zou worden als ze thee over de objecten morste.

De bibliotheek was vrij rustig en dat stelde Edmund altijd op prijs. Deze ruimte was een van zijn favorieten op de campus, naast een paar collegezalen waar enkel klassieke talen werden gegeven.
Hij had zijn woordenboek al in de hand toen hij verder liep om aan een tafel te gaan zitten en hij met een lichte schok een bekend gezicht zag - Chrys zat verderop aan een tafel met haar tekennlok, oortjes in en een grote mok thee voor haar op tafel. Er was verder bijna niemand in de buurt en er zat niemand bij haar aan tafel.
Hij moest nu op haar afstappen. Na diep adem gehaald te hebben slikte hij de zenuwen door, richtte zich op en stapte op haar af.
'Chrys?' Hij hield zijn stem zacht en toen hij verdersprak was zijn uitspraak rustig en bijna vooezichtig. 'Chrys, kan ik je even spreken?'

'Chrys?'
Ze keek op bij het horen van de stem en slikte snel haar thee door.
'Chrys, kan ik je even spreken?'
Ongemakkelijk keek ze de bibliotheek door, maar er was njemand om haar heen. Ze had niet gedacht hem zo snel, of uberhaupt, te zien. Laat staan dat hjj haar aan zou spreken. Ze keek hem argwanend aan. Hij zag er redelijk rustig genoeg uit, maar dat zei niks bij Edmund. Uiteindelijk, na een paar seconden stilte, zuchtte ze en wees ze naar de stoel naast haar. "Oke. Waarover?"

Hij keek haar even nerveus aan, zette toen langzaam zijn tas op tafel. Ze gebaarde gelukkig dat hij tegenover haar kon gaan zitten dus hij trok een stoel naar achteren en nam tegenover haar plaats.
'Ik wilde enkel iets zeggen over afgelopen weekend,' antwoordde hij, zijn stem nog steeds zacht. 'Zaterdagochtend... Ik had je niet zo achter moeten laten.'
Hij wendde zijn blik af en ging met zijn vingers door zijn lichtblonde haar. 'Het - het spijt me. Ik had - ik had anders - ik had het anders moeten afhandelen.'

Hij had het anders moeten afhandelen.
Ze hield haar gezicht zorgvuldig leeg terwijl ze nadacht over wat hij zei. Dus hij bood zijn excuses aan? Eerlijk gezegd had ze zich al voorbereid op een bullshit verhaal over hoe het niet haar schuld was en dat ze echt heel leuk was maar dat hij gewoon niet op zoek was naar een relatie nu, of iets in die trend. Dit was veel en veel beter dan ze verwacht had.
En dus overwoog ze zijn excuses.
Ze was een paar seconden stil terwijl ze erover nadacht - eigenlijk dacht ze helemaal niet na en had ze hem al vergeven vanaf het moment dat hij tegenover haar was gaan zitten met een van schuld verzadigde blik. Die jongen had spijt.
Uiteindelijk zuchtte ze en trok haar mondhoeken op in een, hoopte ze, geruststellende glimlach.
'Laten we maar gewoon zeggen dat je me echt gekwetst hebt met je gedrag. Maar...' Ze aarzelde even, op zoek naar woorden. 'Maar... Ik kan vergeven op welke manier je wegging. Waar ik echter moeite mee heb is dat je dat überhaupt deed. Ik bedoel,' ze verzachtte haar stem, bijna tot op fluisterniveau,'... je kan me niet vertellen dat er niet... íéts was.' Ze slikte en keek weg, overwegend of ze het wel of niet moest toegeven. Fuck it, dacht ze toen. Liegen was niet iets waar ze goed in was, en al helemaal niet iets waar ze plezier uit haalde. 'Ik had nog nooit zoiets ervaren.'

Het bleef naar zijn idee veel te lang stil. Toen hij weer oogcontact maakte zag hij dat Chrys hem schattend aan staarde alsof ze aan het overwegen was hem de wind van voren te geven of niet. Bijna schuw keek hij terug, wachtend op een reactie.
Langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht, en het meisje leunde iets naar voren over de tafel. De rest van de ruimte was zo goed als leeg, maar toch sprak ze op een fluistertoon om er volledig zeker van te zijn dat hij de enige was die haar hoorde.
'Ik kan vergeven op welke manier je wegging. Waar ik echter moeite mee heb is dat je dat überhaupt deed. Ik bedoel ... je kan me niet vertellen dat er niet... íéts was.' Ze pauzeerde even. 'Ik had nog nooit zoiets ervaren.'
Hij slikte moeizaam en sloeg zijn ogen neer. Fuck.
'Chrys...' Het was voor hem niet moeilijk om zacht te praten - er had nooit veel volume in zijn sfem gezeten. Wat hij moest zeggen was echter een heel ander verhaal. 'Ik... Ik denk dat ik - dat ik je moet teleurstellen. Ik heb zaterdag slecht gehandeld en ik had je niet zo moeten achterlaten, maar ik...' Hij fronste iets. 'Het zou beter voor je zijn als het hier bij bleef.'

'Het zou beter voor je zijn als het hier bij bleef.'
Oké, wat? Wat betekende dat nou weer? Om eerlijk te zijn kreeg ze hier een beetje Twilight-gevoelens van - "Je bent niet veilig bij mij, dus ik laat je alleen", "oh-wat-ben-ik-een-slecht-persoon, ik-verdien-het-niet-om-geliefd-te-zijn".
Ze snoof en probeerde de neiging te weerstaan met haar ogen te rollen. 'Sorry hoor, maar... wat? Beter voor mij? Het is beter voor me om me gebruikt te voelen, dan om...' Hier werd haar stem weer wat zachter, gevuld met schaamte. 'Dan om, weet ik veel... Misschien verliefd te worden. Niet dat ik verliefd op je ben!' zei ze er snel achteraan. 'Gewoon, you know, de kans dat.'
Ze was even stil terwijl ze probeerde haar gedachten op een rijtje te krijgen. 'Mag ik weten waarom je denkt dat het beter is voor mij als we...' Ze begon te blozen. '... het hierbij laten?'

Edmunds wangen kregen even een kleur bij de suggestie dat ze misschien verliefd op hem zou kunnen worden en hij sloeg zuchtend zijn ogen neer. Ze was echter nog niet uitgesproken en sloot af door te vragen naar de reden waarom hij vond dat ze de relatie - wat de details hiervan ook mochten zijn - maar beter hier bij konden laten.
'Luister, Chrys... Ik...' Hij boog zijn hoofd en ging met zijn vingers door zijn haar. 'Ik ben niwt bepaald... Ik ben niet... Jesus, het feit dat je dit nog moet vragen laat wel zien hoe nieuw je hier bent...' Dit laatste mompelde hij, maar niet zacht genoeg om het onverstaanbaar te maken. Ongeveer de hele jaarlaag wist van het incident en de situatie tussen hem en Matilde Himmel. 'Laten we zeggen...' Nu keek hij haar wel weer aan, '... dat een relatie met mij niet iets is wat je wilt als je door wilt gaan met je rustige studentenleven, geloof me. Je wilt iemand zonder... iemand die... normaal is.'
Zo klonk het alsof hij een of andere afwijking had. Maar misschien was het zelfs wel beter als ze in die waan verkeerde.

Ze luisterde met opgetrokken wenkbrauwen naar zijn verhaal, tot zijn laatste stukje.
'Je wilt iemand zonder... iemand die... normaal is.'
Hier ging ze toch echt de lijn trekken. Ze boog voorover, haar handen plat op tafel en haar gezicht nog geen 20 centimeter van dat van hem af. 'Ik wil niet de feminazi uithangen, maar sorry hoor, wie ben jij om te beslissen wat ik wel en niet wil? En ja, ik ben nieuw,' siste ze,' en nee, ik weet niet alles.' Ze ging weer rechtop zitten, bewust van een nieuwe aanwezigheid in de bibliotheek die aangaf dat ze haar stem, en temperament, rustig moest houden. 'Bij lange niet. Daarom,' vervolgde ze, op een toon van redelijkheid,'vraag ik ook waarom. Ik zit zo te denken dat ik het beter van jou kan horen dan van iemand anders - tenminste, ik neem aan dat jij dat ook vind, sinds we toch dingen van elkaar aan het aannemen zijn zonder erbij na te denken of die dingen ook echt wel zo zijn.' Ze merkte dat haar stem toch weer harder was geworden, en slikte even, haar handen voor haar borst gevouwen. Ze wilde het absoluut niet toegeven, en zou dat tegenover Edmund ook nooit doen, maar eerlijk gezegd was ze best wel gefascineerd door dit alles. Hij leek serieus te denken dat er iets mis met hem was, dat hij niet "normaal" was, zoals hij het had gezegd. Ze dacht aan de avond dat ze hem ontmoet had, toen hij zijn telefoon kapot gegooid had, en de woede en de schaamte die ze toen in zijn ogen gezien had. Ze wist toen niet, wist het nog steeds niet, waarom hij toen zo boos was geworden, maar om heel eerlijk te zijn maakte het haar ook vrij weinig uit. Hij had zich geschaamd voor zijn emotionele uitbarsting, en Chrys was er destijds van geschrokken, maar eigenlijk, eigenlijk, was dit in haar boek normaler dan de terughoudendheid die ze nu bij hem zag. Ze schrok niet van woede, van verdriet, van verlangen - nee, waar ze echt bang van werd was de totale leegte die sommige mensen in zich hadden. Ze werd bang van afstandelijkheid, van betekenisloze glimlachen die de ogen niet bereikten, van lege blikken die nergens naar keken. Wat haar bang maakte was nooit weten wat er precies in iemands hoofd omging, nooit weten hoe iemand zich echt voelt, het gevoel hebben niks te kunnen doen. Weten dat je slechts kan zitten wachten tot het over is - en ergens, heel erg diep weggestopt, een hoop voelen dat het snel over zou zijn, om er maar van af te zijn.
Ze slikte en wendde haar blik af. Als hij eens wist hoe blij ze was dat hij gewoon hier zat, en met haar praatte. Hoe blij ze was dat hij überhaupt contact met haar had gezocht, en nog met zijn broer leek te praten.
Dit alles duurde slechts een paar seconden. Ze zuchtte en keek hem weer aan. 'Ik ben geen idioot, Edmund,' fluisterde ze naar hem. 'So let's cut the bullcrap. Ik weet dat je zo je... problemen hebt. Ik wil gewoon dat je weet dat mij dat niet uitmaakt, en dat als je met iemand wilt praten... waar dan ook over, dat ik graag zal luisteren. Als jij het niet wilt hebben over waarom je denkt dat mijn, hoe zei je het ook alweer, rustige studentenleventje,' ze maakte met een kleine glimlach aanhalingstekens in de lucht,'...verstoord zou worden door jouw aanwezigheid erin, dan hoeft dat niet.' Haar glimlach verdween en haar stem werd weer serieus. 'Maar als je dat wel wilt, dan weet je me te vinden.' Ze legde eventjes haar hand op de zijne en stond toen op, de glimlach terug op haar gelaat. 'Now if you'll excuse me,' zei ze, op de klok kijkend,'ik moet gaan. Kan niet te laat komen!' Met die woorden pakte ze haar schets- en lesboek op, hing haar tas over haar schouder, en liep de bibliotheek uit met het loopje van iemand die erg tevreden is over hoe ze dingen afgehandeld heeft.

Edmund kon niets anders doen dan in stilte naar haar preek luisteren. Verward en beduusd staarde hij haar maar aan terwijl ze door bleef praten - enkel af en toe veranderde zijn uitdrukking als ze iets zei waar hij eigenlijk op had willen reageren maar elke keer ging ze gewoon weer door.
Ook toen ze klaar was kreeg hij geen tijd meer om antwoord te geven. Ze kwam overeind, raapte haar spullen bij elkaar met een glimlach die hem nog meer verbijsterde dan wat ze zojuist allemaal had gezegd en liep met grote passen de bibliotheek uit, zodat hij verward en niet begrijpend achter gelaten werd.
Ja, alsof hij met haar over zijn problemen zou gaan praten... Hij sprak er niet eens over met zijn eigen ouders. Arwen en Levi waren de enigen tegenover wie hij echt eerlijk was geweest over alles wat er was gebeurd en hoe hij zich voelde. Hij had ook geen enkele drang om naar een psychiater te gaan, al wist zijn rationele kant best dat deze zijn depressie zou kunnen verminderen.
Zuchtend verborg hij zijn hoofd in zijn handen en bleef zitten.

'Levi?' riep Chrys vanuit de badkamer.
'Ja?' klonk het vanuit de woonkamer, nauwelijks boven het geluid van de TV uitkomend.
'Heb jij een elastiekje dat ik kan lenen? Die van mij is net gebroken.'
Het was een tijdje stil voordat Levi in de deuropening van de badkamer verscheen. 'Dat krijg je ervan met dat dikke haar,' grinnikte ze en ze hield een elastiekje op. 'Alsjeblieft.'
'Thanks,' zei Chrys terwijl ze het elastiekje aanpakte en haar haar bij elkaar verzamelde. 'Die dingen verdwijnen altijd.'
'Hmm-hmm,' stemde Levi in. Ze kruiste haar armen en leunde tegen de deurpost aan, Chrys observerend.
Chrys draaide het elastiekje om haar haar en liet haar armen langzaam zakken, Levi argwanend in de spiegel aankijkend. 'Wat?' vroeg ze.
Levi perste haar lippen samen. 'Niks... Gewoon...' Ze keek even weg, duidelijk aan het nadenken over hoe ze het het beste kon brengen. 'Ik eh... Ik vroeg me gewoon af of die jongen die hier een paar dagen geleden sliep... Je weet wel, die je zo overstuur had gemaakt. Had hij je geslagen, of iets?'
Zonder Chrys de kans te geven te reageren hield ze haar handen op. 'Sorry sorry! Ik weet het, beetje intiem enzo, maar... Ik hoorde iets van Arwen over Edmund en ik... Het was toch niet Edmund?'
Chrys kon slechts met open mond naar Levi staren voordat ze haar hersens weer aan de praat kreeg. Ze schraapte haar keel en trok haar paardenstaart aan. 'Ja, dat was Edmund. En nee, hij heeft me niet geslagen.' Ze draaide zich om, haar ogen samen geknepen. 'Hoezo?'

Levi zoog haar wangen iets naar binnen. Ze was er van op de hoogte dat niemand haar nog iets had verteld over Edmunds verleden, iets wat voor veel mensen ook stil was gehouden. Er waren natuurlijk genoeg roddels die op de universiteit de ronde deden maar die kwamen niet allemaal even dicht bij de waarheid. Omdat Levi een vriend van de familie was had zij wel de fijnere details maar die vertelde ze niet zomaar aan elke willekeurige student.
Nu zou ze toch echt een uitzondering moeten maken. Als Chrys Edmund leuk ging vinden was dat het beste en Arwen zou het wel met haar eens zijn.
Ze zuchtte diep en zei toen langzaam: 'Als ik je dit vertel moet je me beloven dat je het niet gaat lopen rondbazuinen of Edmund er gelijk over confronteren, oké? Hij heeft al veel aan zijn hoofd.'
Ze stapte de deurpost uit en legde haar hand op de klink. 'En misschien kunnen we beter ergens anders praten. Dit is niet echt een goede locatie voor dit verhaal.'