Finally we meet. [&Jessica]

Aaron Dominguez || 27 jaar || Werkt als trainer, verdient extra geld als kickbokser in het niet zo legale circuit. || Pretty badass.

Isabella Springfield || 19 jaar || Werkt in een restaurant en past op kinderen om rond te komen.

De dag van Isabella was vrij standaard geweest. Het was een vrij regenachtige en grijze woensdag, alsof mensen het nog niet erg genoeg vonden dat het weekend nog meer dan twee dagen verwijderd was. Voor Isabella was het bijna nooit echt weekend - vrijwel altijd moest ze het in weekend werken maar ze wist voor welk doel het was en ze wist ook dat het nodig was. Wanneer ze niet zoveel uren zou draaien als ze nu deed - zou ze de rekeningen van het appartement niet meer kunnen betalen. De hoogte van de huur was eigenlijk belachelijk voor de grootte van het appartement - het was ongelooflijk klein. Helaas had ze de optie om te verhuizen niet, het geld was er niet. Ergens wilde Isabella haar vader ook absoluut niet in de steek laten, hoe gemeen hij ook was tegenover haar. Ze kon het niet.

Het zorgde ervoor dat ook op deze regenachtige dag Isabella een lange dienst draaide in het restaurant. Om twaalf uur 's middags was ze begonnen en ze zou pas klaar zijn wanneer het restaurant zou sluiten. Om tien uur gingen ze al dicht maar het duurde altijd een hele tijd voordat de laatste klanten weg waren en alles opgeruimd en de afwas gedaan was. De klanten leken chagrijnig vandaag, misschien door het weer, maar het werkte voor Isabella behoorlijk demotiverend. Het enige wat haar nog enigszins vrolijk hield waren haar collega's die wel hun best deden om het gezellig te houden.

Het laatste bord werd in één van de kasten gezet waardoor ze tevreden zuchtte. ''Ik denk dat we naar huis kunnen.'' Het was de kok. Haar ogen verkenden de ruimte om zeker te weten alles op zijn plek stond en alles opgeruimd was, waarna ze knikte en glimlachte. Inmiddels was het elf uur. ''Prima, let's go.'' Isa griste haar leren jasje van de kapstok die er stond - waarna ze ook haar tasje mee pakte - en zodra de deur van het gebouw achter hen dicht viel wachtte ze tot de kok de deur vergrendeld had. Isa maakte het bovenste knoopje van haar witte blouse los zodat ze weer wat adem kon halen en deed vervolgens haar leren jasje aan, al liet ze de rits open. ''Nou, tot de volgende keer maar weer. Dag!'' ze lachte even naar de man waarna ze richting huis begon te lopen. Isabella had het er niet op om in haar eentje 's avonds laat te lopen maar het was maar tien minuten te voet. De straat was donker op wat straatverlichting na, die hun beste tijd ook weer gehad hadden. Niet lang duurde het voordat ze wat voetstappen hoorde, waardoor Isa onbewust sneller ging lopen. Even keek ze over haar schouder waardoor ze een silhouet zag op ongeveer vijftig meter afstand van haar. Het gezicht kon ze niet zien aangezien diegene een capouchon op had en zijn kleren donker waren. Ergens vertrouwde ze het helemaal niet, maar om het nu op een rennen te zetten vond ze ook onnodig. Nadat ze had besloten om rustig door te lopen duurde het niet lang voordat ze rennende voetstappen hoorde en iemand ineens haar tas greep - helaas voor diegene had ze hem goed vast en weigerde ze los te laten, al riep haar verstand dat ze los moest laten en moest rennen.

Aaron
Vandaag was een vrij drukke dag. Hij had een woensdagklasje vol dames die allemaal giechelden en nerveus waren. Het waren tienermeisjes die voor school lessen moesten volgen van verschillende sporten en kickboksen had wel cool geleken. Buiten dat; knappe jongens. Helaas voor de meiden waren de jongens in een andere groep opgedeeld. En normaal gesproken zou Aaron ze ook geen les geven, maar de oorspronkelijke trainster was ziek en had last minute afgebeld. Aaron zou de jongens lesgeven, maar ze hadden hem toch maar bij de dames gezet, omdat zijn collega een slag jonger was. Het leeftijdsverschil zou het namelijk makkelijker maken. Aaron had toegezegd en kwam nu het lokaal binnenlopen. Enkele meiden keken hem ongegeneerd aan en het gegiechel begon.
Jammer voor hun, Aaron ging ze niet sparen.
Afgemat en wel zaten de meiden na te praten over de les en Aaron had een aantal meiden gezien die er aanleg en plezier in hadden. Hijzelf stond wat wat water te drinken toen een van de jonge dingen naar hem toe kwam en oprecht geïnteresseerd vroeg over zijn geschiedenis. Ze had haar naam eerder genoemd, Laury, en haar helderbruine ogen keken hem pienter aan. Haar manier van doen was allesbehalve flirterig en ze was gewoon geïnteresseerd wat hem op zijn gemak maakte. Hij legde haar uit dat hij coach was en trainer, maar dat hijzelf ook nog een coach had en dat hijzelf wedstrijden deed. Laury luisterde geïnteresseerd naar hem en vertelde dat ze zelf eigenlijk wel geïnteresseerd was om dit toch als sport te gaan doen. Of hij ook vrouwenlessen gaf. Aaron vertelde van wel, maar dat over het algemeen de jongere meiden les kregen van een vrouwelijke instructeur. Dit omdat de sport vaak wel ruw was en het makkelijker was om van een vrouw les te krijgen. Ze knikte. Desondanks was ze nog geboeid. Aaron gaf haar een inschrijfformulier mee en met een groet verliet ze de zaal.
Die avond had Aaron een oefenwedstrijd gehad - en gewonnen - maar door omstandigheden was het later geworden dan gepland. Het was dus donker op straat. Aaron slenterde rustig met zijn handen in zijn zakken over straat. In de verte liep een mannelijk figuur, volledig verduisterd door een capuchon. De man gaf een bad vibe af, waardoor Aaron alert werd en zijn handen uit zijn zakken haalde, zichzelf klaarmakend om een sprint te trekken als dit nodig was.
De alarmbellen in zijn hoofd waren niet ten onrechte afgegaan. De man rende op een vrij jonge dame af en probeerde haar tas van haar arm te trekken. Aaron zette de sprint in. Ze gaf echter niet op, wat ze misschien maar beter wel kon doen. Zij zag overduidelijk de flits van het metaal niet. Aaron wel. Gericht greep hij de man bij de arm waarin hij het mes hield en drukte tegen de rug aan.
"Los," grauwde Aaron. De man verstijfde, maakte zichzelf slap en deed alsof hij zichzelf wou overgeven. Aaron hield een strakke grip op de man, wat maar verstandig was want enkele ogenblikken maakte de man een move om nu Aaron aan te vallen. Maar Aaron had zijn pols vast, ontfutselde het mes.
"Wegwezen!" Aaron maakte zich nog een slag groter dan hij al was door zichzelf breder en langer te maken. De toon in Aarons stem liet niets te weigeren over. De man gaf nu wel op en ging het gevecht niet aan, gezien zijn mes gejat was. Haastig liep hij weg.
Aaron bekeek het meisje, wat ongeveer de leeftijd van Laury moest hebben.
"Ben je oké? Heeft hij niets uit kunnen richten?"

Isabella.
Misschien was het toch goed geweest als de jongedame naar haar verstand geluisterd - maar ze was zo eigenwijs. Ze weigerde om het beetje geld dat ze over had mee te laten nemen door iemand die zo laf was. Te laf om zelf werk te zoeken en zijn eigen geld bij elkaar te sprokkelen. Zij kon het ook, waarom hij dan niet? Als ze haar tas kwijt zou raken dan had ze in principe de laatste uren voor niks gewerkt - want dat zou ze meteen moeten betalen voor een nieuwe tas, voor het geld wat zich in haar portemonnee bevond en alles wat nog meer in haar tas zat. Een stemmetje in haar hoofd riep haar toe dat ze moest rennen maar al snel hoorde ze rennende voetstappen wat haar afleidde. Haar blik hield ze gericht op de man zodat hij niets zou kunnen doen wat ze niet aan zag komen, maar haar gehoor focuste zich op de rennende voetstappen.

Ineens stond er een getinte jongeman bij hen - en zodra ze hem even bekeek voelde ze zich enigszins gefascineerd door hem, maar anderzijds geïntimideerd. Hij was een stuk langer en breder - waarschijnlijk door de spieren - dan haar. "Los," Bijna dacht Isabella dat hij het tegen haar had - maar hij had de man in zijn greep waardoor ze wist dat het niet tegen haar was. Nu pas zag ze hoe de man een mes in zijn hand geklemd had, waardoor ze wat verstijfd bleef staan. Ze had geen idee wat ze nu moest doen. De jongeman voor haar leek het wel onder controle te hebben en zich met hem bemoeien leek haar geen goed idee. Het enige wat ze kon doen was hopen dat ze elkaar niet zouden verwonden. Vooral niet haar redder, want dat had hij in werkelijkheid gehad. Hij had voorkomen dat de man haar iets aan zou doen met het mes of dat hij er met haar tas vandoor zou gaan.
Voordat Isabella het goed en wel door had, had haar 'redder' het mes ontfutseld van de dief. "Wegwezen!" De man nam al snel de benen waardoor ze wat opgelucht zuchtte en even naar haar tas keek, die ze gelukkig nog wel in haar bezit had. "Ben je oké? Heeft hij niets uit kunnen richten?" Zijn stem haalde haar uit haar gedachten waardoor ze op keek naar hem. De jongeman bestudeerde haar waardoor ze een wat rode kleur naar haar wangen voelde trekken. ''Ik ben oke.'' zei ze zachtjes en glimlachte toen. ''Bedankt.. als je er niet was geweest.. ik weet niet hoe ik je moet bedanken.'' Isabella wilde hem niet zomaar laten gaan zonder enige vorm van beloning of bedank. Misschien zou het niet accepteren maar daar zou ze niet mee akkoord gaan - hij had zojuist een nare situatie voorkomen en daar zou ze hem eeuwig dankbaar voor zijn.

Ze gaf aan dat ze oké was en een last viel van zijn schouders. Hij was op tijd geweest, ze was oké, er was niets aan de hand. Kort haalde zijn hand over zijn kortgeschoren kapsel. In zijn andere hand had hij nu een mes, waar hij verbaasd even naar keek. God, wat moest hij daar nu dan weer mee aan? Hij besloot dat hij die maar in zijn zak moest laten glijden van zijn jack. Het was gelukkig een inklapbaar mes, wat het vervoeren een stuk makkelijker maakte.
Het meisje voor hem was zo jong en hij bekeek haar. Ze leek vrij ongedeerd, mentaal ook, gezien ze niet volledig in paniek was of hyperventileerde. Dat maakte deze situatie een stuk prettiger. Meiden die in paniek raakte of in shock.. het was lastig.
''Bedankt.. als je er niet was geweest.. ik weet niet hoe ik je moet bedanken.'
Aaron glimlachte weer.
"Geen probleem. Probeer deze route in het vervolg te mijden, zeker als je alleen bent," adviseerde hij. "Dat is hoe je me kan bedanken. Jezelf veilig houden." Hij bekeek haar nu met een ernstige blik. "Oh, en laat me je naar huis lopen. Ik zou niet graag zien dat een volgende hetzelfde probeert."