Don't Open. Death Inside. *quick RP*

Zambies. Everywhere. Frughing zambies. So yeah. That's clear.

Rules;
x Maximaal 10 regels posten. Minimaal 5 regels posten.
x Enjoy.
x Er bestaat niet zoiets als over-de-top, but don't act all drama-llama.

List;
x Name:
x Age:
x Gender:
x Looks:
x About:
x Brief history:

Zombie-apocolyps is al twee maanden aan de gang, mensen zijn mager, maar sommige leven nog. Het leven is gevaarlijk.

*Note; Je verandert in een zombie als je bent gebeten of dood bent en niet door je kop geschoten bent.

Deelnemers:
Marzia

x Name: Ivan Moody // Kaya Scodelario
x Age: 31 // 16
x Gender: Male // Female
x Looks: Ivan // Kaya
x About: Ivan is een vechtersbaasje die liever met zijn vuisten praat dan met woorden. Daarbij, hij is niet echt goed met woorden. // Het is een wonder dat Kaya het overleeft heeft. Ze is gewoon een overromantisch tienermeisje dat tot nu toe vrij veel mazzel heeft gehad.
x Brief history: Ivan heeft bij meerdere groepen geleefd maar is uiteindelijk de enige overlevende gebleven. Hoewel zijn laatste groep uit elkaar is gegaan door een ruzie en niet door zombies. // Kaya is iedereen verloren. Haar moeder en vader zijn al vrij vlug overleden en haar broer is ze bij een enge achtervolging kwijtgeraakt. Ze zit momenteel bij een groep en probeert daar in leven te blijven. Ja haar broer is inderdaad Pasqual Scodelario

x Name: Drew Black
x Age: 37
x Gender: Male
x Looks: Just like some male I guess...
Idunno... D:
Here, a picture:
x About: Niet te veel geduld, blijft in noodsituaties wel helder denken. Heeft een hekel aan punkers, macho's en ander raar volk. Houdt niet van katten.
En vissers.
En vogelaars.
En voetbal supporters.
En vrouwen die van shoppen houden
x Brief history:
Hij had ooit een normaal leven.
Nu niet meer.

x Weapons: x

Hunting Gun:

Knifegun <3:

Ivan
De breedgespierde man liep in een haastig tempo het pad af. Zijn mes tikte ritmisch tegen zijn been aan en zweet parelde op zijn blote voorhoofd. In zijn rechteroor zat een oortje die zachtjes muziek afspeelde. Hij vroeg zich af hoe lang het nog mogelijk was om muziek te beluisteren. Stroom was een niet een gegarandeerd goed.
Het kreunen en steunen wat de walker deed was bekend voor de man. Met zijn arm maaide hij de ooit een aantrekkelijke vrouw neer.
Kort gezegd; het was een harde wereld.

x Name: Nana Osaki
x Age: 19
x Gender: Vrouw
x Looks: klik
x About: Ze doet zichzelf altijd stoerder voor als dat ze is. Ze houd van zingen en heeft daardoor eigenlijk alles achter gelaten. Onder haar harde uitstraling zit dan ook een meisje dat gewoon niet alleen wil zijn.
x Brief history: Ze zat in een band, maar toen er zombies aan kwamen, is ze hen kwijt geraakt. Ze heeft geen idee waar ze zijn en probeert hier dan ook heel simpel over te zijn. Ze zijn al dood. Dat was iets wat niet anders kon. Nu is ze op de vlucht en probeert ze zo min mogelijk de aandacht te trekken.

OHMAWHGAWDRUKAYEEYJEDOETMEE ik geef jullie rechten om links te plaatsen unos momentos por pavor.

Awesome. je mag links plaatsen c;

Nana:

Ze was iets te slank geworden deze dagen. Het Aziatische meisje was al nooit dik geweest, maar nu leek het toch wel een dieptepunt bereikt te hebben. Nog wat make-up hing onder haar ogen, het was namelijk niet dat ze het nog bijhield. Het liefst waste ze zich eraf, maar omdat ze geen idee had waar het 'virus' precies vandaan kwam en water een belangrijk onderdeel was om levend te blijven. Dronk ze het toch liever op als dat ze er nutteloos haar gezicht mee ging wassen. Ze gebruikte niet graag een pistool, maar te dichtbij komen was even gevaarlijk. Haar bruine ogen keken om zich heen, terwijl ze de geluiden hoorde. Ze wist nog steeds niet precies wat de mensheid precies was overkomen. Maar ze wist dat ze het haatte. Met langzame passen liep ze naar een gebouw, die opnieuw dicht was. De ramen waren ook dichtgetimmerd. Ze keek naar de koevoet in haar hand, maar liep met een zucht weg. Haar laarzen waren vies en de panty die ze aan had zat vol ladders. Ze had een kort rokje aan en een te grote jas zat over haar 'sex pistol' shirt.

(Where the frugh are we? c: )

Hij gaapte luid, er kwam tegelijkertijd een geur mee waar iedere tandarts -en andere wezens die bezaten over een reukorgaan- spontaan het op de heupen krijgen. Maar ach, die waren waarschijnlijk toch dood. De wandelende dode mee gerekend. Hoe en wat had Drew nog steeds niet begrepen, de overheid kreeg de schuld, aliens ook. Drew wachtte nog op de grote samenwerking tussen de Alien en de overheid, het kon toch niet al te gek worden. Mensen gingen dingen bedenken, op zoek naar een zondebok. Daar waren mensen goed in, iemand of iets de schuld proberen te geven. Zolang ze het zelf maar niet hadden gedaan. Stomme geniepige soortgenoten. Wat dat betreft kon je beter een Walker zijn. Klaagde niet, zeurde niet, wantrouwde niet. Nou ja, voor zo ver Drew het ge-'aaarghhw' kon ontcijferen dan. Het had misschien wel iets weg van een klaagzang maar voor het zelfde geld waren ze dat ene liedje aan het neuriën dat op de een of andere manier in de hersenbrij was blijven hangen. Zal Drew niks verbazen, als zo'n liedje er eenmaal in zat kreeg je het er nauwelijks uit. "Am I in danger now? Ye-aahAm I chased right now Ye-aah Am I dying now? Ye-aah Can't I hunt them down forever? better Kill them all." Een parodie op de Blackstreet Boys, kan het nog optimistischer?

(In een grote, nieuwerwetse stad.. c; )

Hijgend rende het licht getinte meisje de hoek om terwijl ze een hand tegen haar mond gedrukt hield om het niet op een gillen te zetten. Ze was in de val gelopen, was per ongeluk regelrecht tegen een Walker aangebotst en was daarna achtervolgd door een kudde van dertig van die dingen. Een steek in haar zij hield haar tegen, behoedde dat ze veel verder kon rennen. Het enige wat ze kon doen was zich verschuilen in een steegje en hopen dat de Walkers een blokje om gingen.
Goede grap, dacht ze grimmig terwijl ze het steegje in dook en aarzelend stil bleef staan. Oké. Hoe was het eigenlijk zo gekomen? Hoe was ze in deze situatie aanbeland? In de verte hoorde ze iemand lopen, iets waar een geluid uit kwam wat klonk als het gapen van een mens. Ze was toch al ten dode opgeschreven, kon ze net zo goed een kleine roep om hulp doen.
Tja, dat kreeg je als je je wapens niet goed opborg en ze liet liggen terwijl je ergens een plas deed.
"HELP!" riep ze dan ook luid. "Ik smeek je, help me!"

Hij had zich nooit echt geïrriteerd aan zijn kaalheid. Het had wel iets, vond hij. Het was makkelijk schoon te houden en Walkers konden het zeker niet vastgrijpen. Hij stak zijn handen diep in zijn zakken en keek de omgeving rond. Het was al een aardige tijd geleden dat hij niet voor de tweede keer levende mensen was tegen gekomen, ofwel; mensen die nog spraken en meer dan het ge'whaargh' uitbrachten. In de verte klonk geluid en Ivan hurkte als vanzelfsprekend neer achter een van de containers. Een Aziatisch meisje met een kort rokje en een veel te lange jas liep rond met een koevoet, maar was een van de ooit belangrijkste gebouwen aan het inspecteren. Daar was geen gat in te krijgen, ging haar veel te veel moeite kosten. Ivan wist niet waarom, maar hij wou zich weer onder de mensen begeven. Dus zonder aarzeling stapte hij op het meisje af en legde een hand op haar schouder. Dat was zijn manier om haar te begroeten want met het verdwijnen van mensen was zijn spraak niet terug gekomen.

"HELP!" Help? "Ik smeek je, help me!" Helpen? Drew hield op met zijn lied. Ze schrééuwde? Dan moet je wel heel wanhopig zijn, of de afgelopen maanden onder een steen hebben gezeten. In een grot. Op een onbewoond eiland. In een meer. In een grot. In een verlaten gebied. Op een eiland. In een zee. Zou hij haar, aan haar stem en achterlijkheid te horen was het een 'haar', helpen? Hij riskeerde veel, zijn eigen leven onder ander. Eigenlijk voornamelijk zijn eigen leven. Iets anders had hij niet te verliezen. Vrouwlief was er niet meer, al heel lang niet meer, kinderen waren er nooit geweest. Voor zo ver hij wist dan. Hij speelde even met zijn "mespistool". Leuk speeltje was dat, ooit een soort verzamelattribuut geweest voor halve garen, zeer praktisch nu. Het werkte prima, het mes was flijm scherp en het ding schoot prima. Al stond een kogel afvuren gelijk aan "VERMOORD ME MAAR TER PLEKKE LIEVE POEZELIGE WALKERTJES VAN ME". Jup, dat kwam redelijk in de goede richting. Die krengen kwamen op geluid af, als vliegen op een hoop stront. Daarover gesproken, het meisje had waarschijnlijk nu al een meute van die ondingen om zich heen verzameld. Drew hoorde nog geen afgrijselijk gekrijs dus hadden ze haar nog niet te pakken. Iemand die zo om hulp krijst zal ook wel zijn mond open doen als ze in stukjes wordt gescheurd dacht Drew droogjes.
Het beeld van een verscheurd meisje doemde in zijn hoofd op. Hij zuchtte. "Hier ga je spijt van krijgen..." Laadde zijn jachtgeweer en zijn pistool. Het geluid was uit een steegje verderop gekomen. Drew zette de pas er in en rende de hoek om. Daar trof hij een straat vol walkers die zich in een steegje wurmde. Gelukkig was hun tempo niet zo snel -een bejaarde haalde ze met gemak in- maar wie er ook in dat steegje zat, ze zat in de penarie. Drew greep een stuk hout van de grond en smeet het naar de Walkers. "Hé, HALVE ZOLEN. JA, JULLIE! KOM ME MAAR HALEN DAN. HIERO." Hèhè, hij had hun aandacht. Al drong het nog niet helemaal tot ze door. Een paar bogen af van het steegje, niet genoeg. "HIGHWAY TO HELL! IT'S A HIGH WAY TO HELL! GONNA SHOOT YOU ALL!" schreeuwde hij. Meer walkers kwamen zijn kant op. Zo ging het beter. Hopen voor het desbetreffende persoontje dat de steeg diep genoeg was en de walkers niet al te ver naar binnen waren. Had hij nou maar een mitrailleur of zo iets. Shit... dacht hij, het waren er best wel veel. Met zijn jachtgeweertje ging dit niet lukken. Hij raapte nog een zwaar stuk vuil van de grond op en smeet het weg zo hard hij kon. *plof*. One down. Thirtyhunderdsixtyfive to go. "HIERRRRR KOM DAN HIERRRR SNELLER SNELLER SNELLERRRRRR OUDE RRRRROTENDE LIJKJES VAN ME" Een heerlijke rollende r. Meer Walkers kwamen zijn kant op, leuk en wel maar wat nu? Zijn blik schoot naar de straat, mooi een brandladder. Hij klom er op, voor zo ver dat ging met een jachtgeweer en een leuk speeltje in je handen. Eenmaal op het dak liep hij zo snel hij kon naar het steegje. Boog voorover en keek er in. Nog zo'n 5 Walkers zaten er. Jippie. Hij schoot ze één voor één dood. BAM. BAM. BAM. BAM. BAM. Tja, leuke uitnodiging voor de rest. "Jij daar, kan je hier boven komen? Om de hoek zit een brandtrap, er zitten zo'n dertig walkers aan die kant, ik weet niet hoe snel je rennen kan?" zei hij terwijl hij voorover leunde.

{lekker behulpzame Drew, hoe moe(s)t ze überhaupt daar uit gered worden?} (iets te lang, my bad. ,_. Wél minder dan 10 regels )

Edit: post leesbaar gemaakt. Gelieve het ook voor mensen die niet op een mobiel zitten leesbaar te houden.

Edit: Copy-paste en dan een ander document? ;P

Nana:

Ze wilde geen geluid maken, het zorgde voor aandacht en als het haar niet op tijd lukte om dat ding open te krijgen... Dan kon ze gaan rennen. Ze had geen hekel aan rennen, maar het probleem was dat het ging om je leven. Was je snel genoeg en bedacht je een plan, kon je het overleven. Was dat niet zo? Dan was je dood. Een stom 'spelletje' waar ze niet van hield. Ze zuchtte, ze had geluk dat hier nog geen walkers liepen. Want die zouden zeker komen. Toen voelde ze een hand op haar schouder, maar ze had niks aan horen komen. Geen gekreun! Ze zette zichzelf af om snel een aantal passen naar voren te doen. Toen keek ze om, iets wat voor een boze blik zorgde.
"Je liet me schrikken." Siste ze, hield haar koevoet omhoog. Niemand was aardig, iedereen overleefde en het was een kwestie van, wie sterker is, wint. Daarbij was Nana niet bepaald sterk.
"Ik heb niks, dus ik kan je niks geven." Ze keek hem strak aan, haar stem klonk zacht. Ze wilde geen aandacht op zichzelf richten.

Ivan
Zwijgend haalde hij zijn schouders op toen ze zei dat ze niets had en hem niets kon geven. Hij schudde daarbij ook nog eens zijn hoofd, het was niet wat hij wou. Hoe kon hij gebaren dat hij samen wou werken? Ze wou daar naar binnen, of niet soms? Hij nam haar ene hand vast in de zijne, trok haar zachtjes maar dwingend mee naar de achtertuin van het gebouw. Hier naar binnen gaan was niet heel moeilijk als je wist waar je moest kijken.
Voorzichtig opende Ivan de deur naar de achtertuin toe, om vervolgens de koevoet uit de handen van het meisje te trekken en de walker neer te slaan die zichzelf had opgehangen aan de boom. Wat een heerlijk uitzicht weer.
Koevoet terug bij het meisje, handen diep in zijn zakken gestoken. Casual liep hij rond, bleef op een gegeven moment staan en zwaaide naar haar. Met zijn wijsvinger wees hij naar een kelderraam. Dat was niet moeilijk om daar doorheen te gaan. Enkel het hout moest worden weggehaald, wat van buitenaf kon gebeuren.

Kaya
Gezang klonk. Eveneens als geroep van een oudere (?) man. Een heel aantal Walkers verdween, ging de man achterna en zorgde ervoor dat de groep kleiner was dan hij daarstraks was geweest. Het was iets en ze was de onbekende dan ook zeer dankbaar. Uitspreken kon ze het niet.
"Ik kan m'n best doen," mompelde ze, half trillend vanwege de 'rush' die haar lichaam had ervaren. "Maar ik zal kijken of ik ergens overheen kan klimmen."

Mag ik nog meedoen?

Iedereen mag meedoen

x Name: Kat(herina) en Sarah
x Age: 19 en Sarah is zes
x Gender: vrouw en meisje
x Looks: Mijn profielfoto (Kat)
x About: Katherina noemt zichzelf Kat. Ze is erg gevoelig, maar heeft veel meegemaakt waardoor ze zichzelf heeft afgeleerd het allemaal te tonen. Ze draagt bijna altijd haar masker, en heeft moeite om nog emotie's te voelen. Sarah is nog een jonge meid, maar heeft al veel gezien. Ze is niet erg dapper, en dan is ze ook nog eens stuntelig. 
x Brief history:  Ze heeft net pas een eigen huis, en toen kwam haar vriend thuis. Hij was zichzelf niet, en kwam op haar af, maar ze kwam op tijd weg. Haar familie was ook veranderd, en nu zoekt ze naar een veilige plek, aangezien ze nergens meer heen kan. Saraha speelde in de tuin, toen de oppas ineens op haar af kwam. Ze is gevlucht, en is doodsbang. 
Sarah

Kat

Ik loop door de stegen heen, met de pijl en boog die ik thuis had. Dan blijf ik even staan, omdat ik een geluid hoor. Ik kijk om de hoek heen, en loop dan vlug maar stil door. Ik kijk om me heen, op zoek naar een plek van beschutting. Mijn pijl en boog hou ik klaar, voor het geval dat. Tot nu toe ben ik nog geen levende mensen tegen gekomen. Ik zucht zacht, en veeg een plukje haar uit mijn gezicht.

Sarah

Ik gil als ik weer zo'n wezen zie, en ren door, terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Ik wil mijn ouders. Snikkend blijf ik even staan, en dan hoor ik weer geschuifel. Meteen ren ik weer door. Ik kijk om me heen, en dan ren ik naar een steeg waar ik niemand zie.

Kilimanjaro, ik neem aan dat dat meisje Sarah is?

Hij haalde zijn schouders op? Het zorgde ervoor dat Nana hem even achterdochtig aan bleef kijken. Het maakte hem niks uit, dat hij nog zijn hoofd schudde zorgde dit voor een vragende blik. Ze liet de koevoet dan ook langzaam zakken, toen kwam hij dichterbij. Ze spande haar spieren aan, verbaasd naar wat hij ging doen. Toen pakte hij haar hand vast, ze liet haar meetrekken, snapte niet waarom de man niet gewoon kon zeggen wat er was. Kon hij niet praten? Voor iemand die niet kon praten, had hij het dan aardig lang volgehouden. Opeens was ze haar koevoet kwijt, een boze blik kreeg de man toegeworpen. Nana zag wat hij deed en greep de koevoet dan ook snel weer terug. Ze keek naar het huis en toen ze in haar ooghoek iemand zag zwaaien, keek ze dan ook om. Nee, hij kon niet praten. Ze miste de stem van Hachi, maar die gedachte duwde ze snel weg. Misschien dat ze goed was aangekomen. Ze keek naar waar hij wees, een kelderraam? Nana knikte naar hem, waarna ze de koevoet achter het hout plaatste. Hoopte dat het niet te strak vast zat, anders waren haar spieren hier niet sterk genoeg voor.