Camp Half-Blood

Iedereen heeft wel gehoord van de Griekse goden – Zeus, Poseidon, Aphrodite, enzovoorts.
Niemand had echter gedacht dat deze goden ook echt bestonden, en van tijd tot tijd zich in een deel van de wereld vestigen en vanaf dat punt over de wereld heersen zonder dat de normale mensen er iets van merken.
Een kenmerk van de goden is dat ze veel kinderen hebben. Niet alleen met hun vrouw of man, maar ook met stervelingen. Kinderen die daaruit ontstaan zijn demigoden – half god, half mens, wel sterfelijk maar met geërfde gaven van hun goddelijke ouder. Sommigen worden bekend – Hercules, Jason, maar ook bijvoorbeeld Abraham Lincoln – een zoon van Athena (no I did not just make that up it’s in the books I think).
De demigoden van deze generatie, de 21ste eeuw, weten meestal van niets tot hun twaalfde. Op die leeftijd worden ze elke zomer naar een zomerkamp gestuurd – Kamp Halfbloed. Een kamp dat niet zichtbaar is voor normale mensen, waar jonge halfgoden van 12 tot 20 jaar in de zomer worden getraind in de dingen waar ze gespecialiseerd in zijn, wat voor elke halfgod verschilt. Zo kunnen de halfgoden later ervoor zorgen dat gewone mensen niets doorkrijgen en mythische monsters weghouden.
- Er zijn twaalf cabins voor de twaalf Olympische goden (de belangrijkste), en je slaapt met je halfbroers en –zussen in de cabin van je ouder.
- Het kamp wordt bestuurd door Chiron (een centaur) en de twaalf afdelingshoofden.
- Door de Mist worden dingen zoals zwaarden en monsters voor normale mensen onzichtbaar/vervormd in iets normaals (een pijlenkoker lijkt op een hockeytas).
- De Grote Drie – Zeus, Poseidon en Hades – hebben sinds WOII geen kinderen meer (voor uitzonderingen, PB me). Artemis en Hera hebben helemaal geen kinderen.
- Als je nog net in het kamp verblijft weet je meestal nog niet wie je ouder is, tenzij je andere ouder je dat verteld heeft. Degenen die het nog niet weten verblijven in cabin 13.
- Soms worden er queesten gehouden. Dan worden er drie halfgoden uitgekozen.

Het is misschien handig als je al wat af weet van Griekse mythologie.
Vraag ik teveel? Sorry…
Vragen? PB me c:

Cabins
1. Zeus - God of Lightning // Leeg
2. Hera - Goddess of Marriage // Leeg
3. Poseidon - God of the Sea // Leeg
4. Hades - Lord of the Death // Arthur
5. Demeter - Goddess of Agriculture // 10
6. Ares - God of War // Katharina + 7
7. Athena - Goddess of Wisdom // Heather + 7
8. Apollo - God of the Sun, Art and Music // 11
9. Dionysus - God of Wine // Louis + 10
10. Hephaestus - God of Fire // Hector + 7
11. Aphrodite - Goddess of Love // 7
12. Hermes - God of Messengers and Thieves // 9
13. 17

[b]Lijstje[/b]
x Name:
x Age:
x Gender:
x Info/brief history:
x Looks:
x Prefered weapon:
x Parents:
----------
Izzy
x Name: Arthur Blackwater
x Age: 18
x Gender: M
x Info/brief history: ~ Goede eigenschappen: Arthur is een go-with-the-flow type. Hij kan prima zijn eigen mening vormen, maar die ook aanpassen aan die van anderen. Hij is rustig en kan alles goed onder controle houden als hij dat wilt, maar staat liever niet in het middelpunt van de aandacht.
~ Slechte eigenschappen: Hij is graag op zichzelf, en is niet zo sociaal. Hij vindt het lastig contact te maken met mensen, en kan soms bot en zelfs ruw overkomen. Hij kan verschrikkelijk koppig zijn.
~ Grootste angst: De mensen verliezen waar hij het meest om geeft.
~ Overig: Het liefst zit hij in zijn eentje in zijn cabin naar muziek te luisteren, of traint hij in een lege arena.
~ Geschiedenis: Arthur hoort er eigenlijk niet te zijn. De Grote Drie horen geen kinderen te krijgen, waardoor hij meestal raar wordt aangekeken. Daar trekt hij zich weinig tot niets van aan, en meestal gaat hij gewoon zijn gang. Hij is de enige in zijn cabin.
Al sinds zijn zevende woont hij in het kamp. Na de zomer gaat hij niet naar huis, zoals sommige halfgoden die nergens meer heen kunnen. Van zijn moeder weet hij niets.
x Looks: ~ Lichaam: 1.85 lang, best gespierd.
~ Haar: staat nonchalant iets overeind, was oorspronkelijk donkerbruin maar nu een donker bordeauxrood.
~ Ogen: hazelnootbruin
~ Overig: een tatoeage op zijn onderarm - de fases van de maan, van volle naar nieuwe maan. Zijn armen en romp zitten onder de littekens.
Prefered weapon: Twee pistolen.
x Parents: Hades x Unknown

x Name: Heather Leclaire
x Age: 16
x Gender: V
x Info/brief history: ~ Goede eigenschappen: Heather is, onder de lagen slimme, soms wat gemene opmerkingen en logica, een vriendelijk meisje dat zich eigenlijk te veel zorgen maakt over alles en iedereen. Ze steekt graag een helpende hand uit en is stiekem een goede leider.
~ Slechte eigenschappen: Ze is een vreselijke betweter. Grammaticafoutjes, geschiedenisfeiten, formules, alles zal ze verbeteren, hoe erg ze zich ook probeert in te houden. Ze heeft de neiging zich zo op haar werk te concentreren dat ze je nauwelijks hoort.
~ Grootste angst: Heather heeft aragnophobie.
~ Overig: Ze is erg into scheikunde en heeft een soort klein laboratorium gebouwd in haar deel van de cabin. Ook ziet ze er misschien niet uit als een vechter, ze weet heel goed hoe ze van zich af moet slaan.
~ Geschiedenis: Sinds haar dertiende komt ze elke zomer naar het kamp. Haar vader is een zakenman die niet veel tijd voor haar heeft.
x Looks: ~ Lichaam: ongeveer 1.66 lang, normaal postuur.
~ Haar: witblonde krullen tot iets over haar schouderbladen dat ze vaak in een staart draagt.
~ Ogen: grijsblauw, draagt een ronde bril met een dun, zilver montuur.
~ Overig: -
Prefered weapon: Een gewoon zwaard.
x Parents: Athena x Thom Leclaire

Broodje Anthropoidea
x Name: Louis
x Age: 14
x Gender: V
x Info/brief history: Louis houdt van de natuur. Als klein meisje groeide ze op in de bossen van Canada, een plek waar ze zich helemaal kon uitleven. In het bos komt ze tot rust en kan ze helder nadenken. Als klein meisje dwaalde ze dol graag door het bos, iets wat haar oom tot waanzin dreef. Want wie zei dat ze niet zal verdwalen? Als vijf jarige was ze op een dag vermist. Tot die tijd kwam ze altijd voor zonsondergang terug maar nu was ze in geen velden of wegen te bekennen. Een zoektocht werd op touw gezet maar bleek al gauw onnodig; Louis wandelde doodleuk weer terug naar huis. Toen men vroeg hoe ze de weg naar huis had gevonden vertelde ze dat de planten haar dat hadden verteld.
Tot haar tiende kreeg ze thuis les, de dichtstbijzijnde school was immers veel te ver weg. Zodra ze tien werd besloot haar oom, waar ze al haar hele leven woonde nadat haar moeder overleed tijdens de bevalling, om haar naar een kostschool te sturen. Ondanks haar liefde voor de natuur had hij besloten dat het het beste zou zijn als ze zou doorstuderen. Hij zag geen toekomst voor haar in houtkappen, daar was ze veel te slim voor.
Maar de kostschool verliep minder soepel dan verwacht. Ze was stilletjes en leek wat afwezig tijdens de lessen. Het huiswerk maken verliep moeizaam en ze werd als Dyslectisch verklaard. Maar zelfs met extra hulp lukte het haar niet om haar hoofd bij de lesstof te houden. Hoe kon ze dingen leren als de letters ervan door danste? Het nog erger: hoe kon ze dingen leren als de bomen buiten wuifde om naar buiten te gaan? Ze voelde zich opgesloten en gevangen in het gebouw, vertoonde driftbuien en woedeaanvallen tijdens bijles en skipte steeds meer lessen om buiten te kunnen zijn. Op een dag besloot ze weg te lopen. Daar liep ze een chagrijnige nimf tegen het lijf wat uitte op een fikse ruzie tussen de twee meisjes. Toen ze overgingen op lichamelijk geweld sprong er een niet al te snuggere sater tussen die de klappen opving en uiteindelijk de ruzie wist te sussen. Louis was lichtelijk verbaasd over de verschijning van de sater en het viel haar toen pas op dat die ene bitch ook niet al te menselijk was. De sater legde het een en ander uit en uiteindelijk belande Louis in kamp halfbloed.
Normaal is ze een vrij stil meisje. Ze heeft humor en is niet vies van hard werken. Ze doet vrij jongensachtig aan terwijl ze aan de andere kant ook erg op haar uiterlijk gesteld is. Meestal versierd ze zichzelf met een bloem of een mooie takken krans. Ze is vrij koppig en kan snel pissig worden. Ze word soms als gestoord bestempeld omdat ze vrij veel maling heeft aan de regeltjes. Zoals die regels voor 'echte' dames. De gruwels krijgt ze er van. Louis is het meest op haar gemak als men haar gewoon haar ding laat doen. Dan valt zij hen ook niet lastig.
x Looks: Louis is een vrij klein en tenger meisje. Ze heeft licht krullend, goudbruin haar wat ze meestal in een knot draagt. Haar gezicht is getekend met kleine sproetjes, haar lippen zijn van vrij dof roze, niet heel bijzonder, maar haar groene ogen glinsteren altijd ondeugend. Ze draagt graag lekker oude, losse kleding. Op plechtig heden en feestjes gaat ze vaak gekleed in wit. Iets wat haar erg goed staat. Natuurlijk moet er wel een mooie bloem bij, voor in het haar.
x Prefered weapon: Ze kan goed overweg met een bijl. Iets wat haar oom haar van jongs af aan in de handen heeft gegeven. Nou is dat niet echt het perfecte wapen dus is ze over gegaan op zwaard.
Speerwerpen en boogschieten gaan haar ook goed af, maar ze moet er wel goed de tijd voor nemen.
x Parents: Dionysus x Iona Macclee

Violet Bloom
x Name: Katharina
x Age: 17
x Gender: Vrouw
x Info/brief history: Katharina heeft vanaf dat ze klein was de sprookjesverhalen van haar moeder gehoord, over Ares. Het ging vooral over de liefde tussen een vrouw en hem, en over de avonturen die ze beleefde. Toen ze ouder werd, begon Katharina de blik van haar moeder te zien, die ze tijdens het vertellen van die verhalen had. Ze begon er vragen over te stellen, en toen vertelde haar moeder dat Ares haar vader is. Katharina is goed in school, maar heeft een grote bek, en kwam er zo ook achter dat ze goed kan vechten. Ze is van alles gaan proberen, en zit nu op een club, waar ze met een pijl en boog werkt. Haar moeder heeft er ook de spullen voor gekocht, omdat Katharina het erg leuk vind. Haar naam staat in het hout van de boog. Katharina zit met de droom om haar vader ooit te ontmoeten, en hoewel dat waarschijnlijk nooit gaat lukken, doet ze haar best om haar vader trots te maken.
x Looks: Mijn profielplaatje. Katharina vind het leuk om zichzelf er mooi uit te laten zien, en gebruikt het ook tijdens het vechten. Ze ziet er onschuldig uit, waardoor ze er als een makkelijk prooi uit ziet, en vecht dan tot dat de ander niet meer kan. Als ze haar haar vast maakt, weet je dat het serieus word. Dan is ze kwaad, en wil ze je vernietigen, of tenminste een excuus hebben. Ze draagt kleding die haar slanke lichaam en borsten mooi uit laten komen, maar geen hakken, aangezien ze dat niet handig vind als ze soepel wil bewegen. Je weet maar nooit wanneer ze gaat vechten..
x Prefered weapon: De pijl en boog. Zeker weten.
x Parents: Ares x Danielle (Danjell) Petrova

Idril
Name: Hector Stewart
Age: 15
Gender: Male
Info/brief history: Hector had een zorgeloze jeugd, maar toen hij tien jaar werd, gebeurden er zeer vreemde dingen. Zo voelde hij het niet wanneer hij iets erg heet vast had en had hij nadien ook geen wonden. Er vatten dingen spontaan vuur, zonder dat daar aanleiding voor was en nog zoveel meer. Zijn moeder kwam toen met de uitleg dat hij eigenlijk een halfgod was en afstamde van de Griekse God Hephaestus. Samen deden ze wat extra opzoekingswerk en zo kwam Hector erachter dat hij die vuren kon starten doordat hij pyrokinese had. Op zijn twaalfde ging hij voor het eerst naar kamp halfbloed, waar hij eerst leerde om zijn gave te beheersen en te controleren. Dit lukte vrij snel en Hector kwam erachter dat hij het vuur ook kon overdragen op zijn wapens. Doordat hijzelf geen last had van de vlammen of de hitte, was dat geen probleem en het was extra handig, omdat tegenstanders toen heel wat voorzichtiger om gingen. Ook komt zijn kracht van pas als hij kletsnat is, dan laat hij zijn eigen temperatuur zodanig stijgen, dat het water gewoon verdampt en hij in no-time terug droog is.
Hector is een lieve jongen die houdt van avontuur en actie. Hij is heel erg hecht met zijn moeder en is woedend op zijn vader, omdat die zijn moeder had gedumpt tijdens haar zwangerschap van hem. Zijn moeder heeft geen nieuwe vriend en dat vindt hij niet erg. Hij vind het goed zo met hun tweeën. Hector is ook erg nieuwsgierig en leergierig en neemt graag de leiding over anderen. Ook kan hij erg opvliegend zijn en wordt hij snel kwaad. Verder is hij heel erg beschermend over zijn moeder.
Looks: Hector heeft donkerblonde haren. Die haren zet hij vaak in de gel om er 'cool' uit te zien. Hij is 1m80 groot en is slank gebouwd. Je zou denken dat hij niet echt sterk is, maar schijn bedriegt. Hector heeft hele sterke armspieren, wat van pas komt om messen snel, ver en hard weg te gooien. Hij heeft een blanke huid en gaat vaak gekleed in een gewone jeansbroek of short met daarboven een T-shirt of hemd. Als hij het koud krijgt zal hij een trui of meerder truien aantrekken, maar een jas zul je hem nooit zien dragen, dat vind hij vervelend zitten.
Prefered weapon: Hector is erg goed in messen werpen, dus zijn favoriete wapens zijn dan ook de dolken. Ook is hij dol op de zweep, maar omdat die niet zo goed samengaat met zijn gave, gebruikt hij die dan ook minder. Maar hij is ook goed in speerwerpen en boogschieten. Waar hij wat minder goed in is, is vechten met een zwaard of met de zwaardere wapens zoals de goedendag.
Parents: Hephaestus x Samantha Stewart

*leest titel*

YEAAAAAH WOOHOOO FANGIRL HIERO!
IEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEH

*gaat tekst lezen*

Lijstje
x Name: Louis
x Age: 14
x Gender: V
x Info/brief history:
Louis houdt van de natuur. Als klein meisje groeide ze op in de bossen van Canada, een plek waar ze zich helemaal kon uitleven. In het bos komt ze tot rust en kan ze helder nadenken. Als klein meisje dwaalde ze dol graag door het bos, iets wat haar oom tot waanzin dreef. Want wie zei dat ze niet zal verdwalen? Als vijf jarige was ze op een dag vermist. Tot die tijd kwam ze altijd voor zonsondergang terug maar nu was ze in geen velden of wegen te bekennen. Een zoektocht werd op touw gezet maar bleek al gauw onnodig; Louis wandelde doodleuk weer terug naar huis. Toen men vroeg hoe ze de weg naar huis had gevonden vertelde ze dat de planten haar dat hadden verteld.
Tot haar tiende kreeg ze thuis les, de dichtstbijzijnde school was immers veel te ver weg. Zodra ze tien werd besloot haar oom, waar ze al haar hele leven woonde nadat haar moeder overleed tijdens de bevalling, om haar naar een kostschool te sturen. Ondanks haar liefde voor de natuur had hij besloten dat het het beste zou zijn als ze zou doorstuderen. Hij zag geen toekomst voor haar in houtkappen, daar was ze veel te slim voor.
Maar de kostschool verliep minder soepel dan verwacht. Ze was stilletjes en leek wat afwezig tijdens de lessen. Het huiswerk maken verliep moeizaam en ze werd als Dyslectisch verklaard. Maar zelfs met extra hulp lukte het haar niet om haar hoofd bij de lesstof te houden. Hoe kon ze dingen leren als de letters ervan door danste? Het nog erger: hoe kon ze dingen leren als de bomen buiten wuifde om naar buiten te gaan? Ze voelde zich opgesloten en gevangen in het gebouw, vertoonde driftbuien en woedeaanvallen tijdens bijles en skipte steeds meer lessen om buiten te kunnen zijn. Op een dag besloot ze weg te lopen. Daar liep ze een chagrijnige nimf tegen het lijf wat uitte op een fikse ruzie tussen de twee meisjes. Toen ze overgingen op lichamelijk geweld sprong er een niet al te snuggere sater tussen die de klappen opving en uiteindelijk de ruzie wist te sussen. Louis was lichtelijk verbaasd over de verschijning van de sater en het viel haar toen pas op dat die ene bitch ook niet al te menselijk was. De sater legde het een en ander uit en uiteindelijk belande Louis in kamp halfbloed.
Normaal is ze een vrij stil meisje. Ze heeft humor en is niet vies van hard werken. Ze doet vrij jongensachtig aan terwijl ze aan de andere kant ook erg op haar uiterlijk gesteld is. Meestal versierd ze zichzelf met een bloem of een mooie takken krans. Ze is vrij koppig en kan snel pissig worden. Ze word soms als gestoord bestempeld omdat ze vrij veel maling heeft aan de regeltjes. Zoals die regels voor 'echte' dames. De gruwels krijgt ze er van. Louis is het meest op haar gemak als men haar gewoon haar ding laat doen. Dan valt zij hen ook niet lastig.
x Looks:
Louis is een vrij klein en tenger meisje. Ze heeft licht krullend, goudbruin haar wat ze meestal in een knot draagt. Haar gezicht is getekend met kleine sproetjes, haar lippen zijn van vrij dof roze, niet heel bijzonder, maar haar groene ogen glinsteren altijd ondeugend. Ze draagt graag lekker oude, losse kleding. Op plechtig heden en feestjes gaat ze vaak gekleed in wit. Iets wat haar erg goed staat. Natuurlijk moet er wel een mooie bloem bij, voor in het haar.
x Prefered weapon:
Ze kan goed overweg met een bijl. Iets wat haar oom haar van jongs af aan in de handen heeft gegeven. Nou is dat niet echt het perfecte wapen dus is ze over gegaan op zwaard.
Speerwerpen en boogschieten gaan haar ook goed af, maar ze moet er wel goed de tijd voor nemen.
Edit: Euhm, bij nader inzien kies ik toch maar voor een magische staf. Niet erg krachtig ofzo maar wel über keuwl. Staf kan op commando door Louis uit de grond omhoog groeien (moet de grond wel vruchtbaar zijn, ergens hangend boven de lava lukt het niet zo) en beschikt over een dennenappel aan het eind. Deze kan veranderen in puntige, ijzeren bladeren. (True Stroy Bro) Niet het puntig waarvan je zegt "Auw. Hij prikt een beetje." maar meer; "STYX! Mijn hand zit er nog amper aan!" Al zal je waarschijnlijk niet meer normaal praten na het aanraken van de punt. Mensen willen nog wel eens gestoord worden zodra ze dat doen. En dan bedoel ik écht gestoord. Krankzinning. Gek. Achterlijk. Want tja, onze lieve god is ook de god van de waanzin. He.. He.. c:
Daarnaast wordt de staf wordt omringt door giftige wijnbladeren die rondom het hout groeien. Naam: Thyrus Dyo, afgekort Thyo. Of Thijs. Thijmen? Thyfes? Euhm, anyway.
x Parents:
Dionysus x Iona Macclee


Mss handig: http://camphalfblood.wikia.com/wiki/Demigod_Abilities
Wat de krachten van iedere demigod zijn c:

DON'T TELL ME YOU'RE -
CAN I LOVE YOU I LOVE YOU JESUS

DON'T START ABOUT CHRISTIANS NOW.
WE HAD SO MUCH FUN ;(

WOOHOO FOR ZEUS!

Lijstje
x Name: Katharina
x Age: 17
x Gender: Vrouw
x Info/brief history: Katharina heeft vanaf dat ze klein was de sprookjesverhalen van haar moeder gehoord, over Ares. Het ging vooral over de liefde tussen een vrouw en hem, en over de avonturen die ze beleefde. Toen ze ouder werd, begon Katharina de blik van haar moeder te zien, die ze tijdens het vertellen van die verhalen had. Ze begon er vragen over te stellen, en toen vertelde haar moeder dat Ares haar vader is. Katharina is goed in school, maar heeft een grote bek, en kwam er zo ook achter dat ze goed kan vechten. Ze is van alles gaan proberen, en zit nu op een club, waar ze met een pijl en boog werkt. Haar moeder heeft er ook de spullen voor gekocht, omdat Katharina het erg leuk vind. Haar naam staat in het hout van de boog. Katharina zit met de droom om haar vader ooit te ontmoeten, en hoewel dat waarschijnlijk nooit gaat lukken, doet ze haar best om haar vader trots te maken.
x Looks: Mijn profielplaatje. Katharina vind het leuk om zichzelf er mooi uit te laten zien, en gebruikt het ook tijdens het vechten. Ze ziet er onschuldig uit, waardoor ze er als een makkelijk prooi uit ziet, en vecht dan tot dat de ander niet meer kan. Als ze haar haar vast maakt, weet je dat het serieus word. Dan is ze kwaad, en wil ze je vernietigen, of tenminste een excuus hebben. Ze draagt kleding die haar slanke lichaam en borsten mooi uit laten komen, maar geen hakken, aangezien ze dat niet handig vind als ze soepel wil bewegen. Je weet maar nooit wanneer ze gaat vechten..
x Prefered weapon: De pijl en boog. Zeker weten.
x Parents: Ares x Danielle (Danjell) Petrova

Ik voeg het morgen toe ^^

Name: Hector Stewart
Age: 15
Gender: Male
Info/brief history: Hector had een zorgeloze jeugd, maar toen hij tien jaar werd, gebeurden er zeer vreemde dingen. Zo voelde hij het niet wanneer hij iets erg heet vast had en had hij nadien ook geen wonden. Er vatten dingen spontaan vuur, zonder dat daar aanleiding voor was en nog zoveel meer. Zijn moeder kwam toen met de uitleg dat hij eigenlijk een halfgod was en afstamde van de Griekse God Hephaestus. Samen deden ze wat extra opzoekingswerk en zo kwam Hector erachter dat hij die vuren kon starten doordat hij pyrokinese had. Op zijn twaalfde ging hij voor het eerst naar kamp halfbloed, waar hij eerst leerde om zijn gave te beheersen en te controleren. Dit lukte vrij snel en Hector kwam erachter dat hij het vuur ook kon overdragen op zijn wapens. Doordat hijzelf geen last had van de vlammen of de hitte, was dat geen probleem en het was extra handig, omdat tegenstanders toen heel wat voorzichtiger om gingen. Ook komt zijn kracht van pas als hij kletsnat is, dan laat hij zijn eigen temperatuur zodanig stijgen, dat het water gewoon verdampt en hij in no-time terug droog is.
Hector is een lieve jongen die houdt van avontuur en actie. Hij is heel erg hecht met zijn moeder en is woedend op zijn vader, omdat die zijn moeder had gedumpt tijdens haar zwangerschap van hem. Zijn moeder heeft geen nieuwe vriend en dat vindt hij niet erg. Hij vind het goed zo met hun tweeën. Hector is ook erg nieuwsgierig en leergierig en neemt graag de leiding over anderen. Ook kan hij erg opvliegend zijn en wordt hij snel kwaad. Verder is hij heel erg beschermend over zijn moeder.
Looks: Hector heeft donkerblonde haren. Die haren zet hij vaak in de gel om er 'cool' uit te zien. Hij is 1m80 groot en is slank gebouwd. Je zou denken dat hij niet echt sterk is, maar schijn bedriegt. Hector heeft hele sterke armspieren, wat van pas komt om messen snel, ver en hard weg te gooien. Hij heeft een blanke huid en gaat vaak gekleed in een gewone jeansbroek of short met daarboven een T-shirt of hemd. Als hij het koud krijgt zal hij een trui of meerder truien aantrekken, maar een jas zul je hem nooit zien dragen, dat vind hij vervelend zitten.
Prefered weapon: Hector is erg goed in messen werpen, dus zijn favoriete wapens zijn dan ook de dolken. Ook is hij dol op de zweep, maar omdat die niet zo goed samengaat met zijn gave, gebruikt hij die dan ook minder. Maar hij is ook goed in speerwerpen en boogschieten. Waar hij wat minder goed in is, is vechten met een zwaard of met de zwaardere wapens zoals de goedendag.
Parents: Hephaestus x Samantha Stewart

Kunnen we al beginnen? c;

Ik vind van wel..

Begin maar :')

Katharina Petrova

Ik open de auto, en pak mijn koffer eruit. Dan pak ik de koffer van mijn pijl en boog eruit. Ik knuffel mijn moeder stevig, sinds ik weet wie mijn vader is, hebben we meer gepraat, en een betere band gekregen. Ik begin te lopen richting het kamp, en kijk nog een keer over mijn schouder naar mijn moeder. Dit is mijn eerste keer hier, en ik ben lichtjes nerveus. Ik recht mijn rug, en kijk weer zelfverzekerd voor me uit. Rustig loop ik naar de poort toe. Als ik er doorheen loop, hoor ik geluiden van zwaarden die tegen elkaar slaan, en het bekende geluid van pijlen die door de lucht vliegen. Ik zie de mensen trainen, en glimlach lichtjes. Waar zal ik me moeten melden? Ik kijk rond, en zie de cabine's waar we in slapen. Zal ik broers, broertjes, of zussen of zusjes hebben?

Louis wandelde langs de bossen, ze waren niet geheel veilig maar daar had ze maling aan. Af en toe maakte ze een babbeltje met de bosnimfen. Hier, in het bos, voelde ze zich volledig op haar gemak. Al helemaal nu het kamp zo onrustig was. De zomer was begonnen en de kampers die alleen in de zomervakantie kwamen keerde terug. Er zaten ook een paar nieuwe bij. Dat werd vast weer lachen, de nieuwelingen konden behoorlijke klunzen zijn. Vaak overspoelt door de ervaringen met magie, goden en mythische wezens. En ze waren jong. De meeste halfgoden kregen pas echt met monsters te maken rond hun twaalde. Zodra een halfgod beseft dat hij anders is zend hij een soort signaal uit dat alle monsters uit de buurt aan trekt. De speursaters probeerde de halfgoden vaak voor de monsters te vinden maar dat ging bij lange na niet altijd goed. Hoe meer een halfgod over zijn goddelijk kant te weten komt, hoe meer monsters hij aan trekt. Je zou zeggen dat het kamp overspoelt zou worden door monsters maar -godenzijdank- hing daar aan de boom op de halfbloedheuvel het gouden vlies. De waakdraak lag er nonstop omheen gekruld. De magie van het vlies beschermde de vallei en hield de monsters buiten. Ergens vonden de kampers het wel jammer, ze hielden wel van een gevechtje. Gelukkig was het bos er ook nog. Die was niet geheel monstervrij. Waarom precies wist niemand maar niemand klaagde. En als het bos niet genoeg uitdaging bood had je ook nog de klimmuur. Eentje die een beetje opgepimpt was. Als je niet oppast krijg je een lading gloeiende lava over je heen. Louis had zich altijd al afgevraagd hoe veel doden er bij die muur waren gevallen. Chiron liet er nooit wat over los. Desalniettemin klom zijn altijd met veel ijver en plezier de muur.
Louis keek rond en zag dat een van de bomen bruine bladeren had. Het trok haar aandacht en ze liep er heen. De nimf die er in huisde gaf geen antwoord maar kuchte ziekelijk. Nadat Louis nogmaals had gevraagd of ze niet wat kon doen besloot ze het maar aan Chiron te vermelden. Hij was eeuwenoud en wist waarschijnlijk wel wat te doen met een zieke en humeurige bosnimf.
De andere nimfen bewogen zich alsmaar dichter richting het veld. De meeste kampers hadden zich al rond het veld geschaard, druk bezig met allerlei dingen zoals zwaardvechten en speerwerpen, maar Louis wist wel beter. Normaal stond niemand zo dicht bij elkaar. Ze wouden allen een oogje op de nieuwe kampers hebben. Hier en daar werden al weddenschappen afgesloten. Zodra ze er langsliep ving ze woorden op als: "Die bruine daar, vast en zeker een Hermes. Je ziet het gewoon zó." De drie andere kinderen die om de spreker heen stonden knikte. Louis wierp ook een blik en zag de gelijkenis. Een Hermeskind. Geen twijfel. Sommige hadden het makkelijk en leken zo sprekend op hun half- broers en zussen dat de ouder hen niet eens hoefde te erkennen. Terwijl de minder gelukkige er soms jaren in twijfel konden zitten. Lang niet alle goden erkende hun kind, of lieten ook maar iets van zich horen. Ze hadden het druk, dat wist Louis ook wel, maar toch was het niet erg netjes. Er ontstond ook vaak wrok bij die kinderen. Dat begreep Louis maar dondersgoed, zal zij ook voelen als haar vader na al die jaren nog steeds geen kick van zich liet horen. Maar Louis had dat probleem niet zo, haar vader was door Zeus naar het kamp gestuurd en was gedwongen hier honderd jaar te zitten, als straf voor het achterna zitten van een of andere vrouwfiguur. Ze wist er het fijne niet van. Dionysus was niet al te blij met zijn straf en dreigde graag met halfbloeden in dieren te veranderen. Nope, haar vader was niet echt een feestje. Terwijl hij min of meer toch wel de god van het feesten was, hij was immers de god van de wijn. En hoe wil je een feestje bouwen zonder wijn? Gelukkig was hij voor zijn eigen kinderen iets milder maar dat hield niet in dat Louis vaak leuke vader en dochter gesprekken hield. Zelfs daar was meneer te druk voor. Ach, ze vond het niet eens zo heel erg. Hij had haar bij de eerste ontmoeting erkend en vermeld dat ze maar snel richting haar cabin moest ophoepelen. Das 'hartelijk welkom' in het Dionysuss. Ze grijnsde bij de herinnering. Trouwens, ze was zelf eigenlijk ook veel te druk om steeds rond haar vader te hangen. Waarom zou ze? Ze moest zich voorbereiden op het -eventuele, de meeste halfbloeden leven niet zo lang- leven hierna. Na het kamp. Dan moest je het als halfbloed maar lekker uitzoeken. Niet dat veel die keuze ooit kregen, de meeste stierven door een of ander monster of raakte gewoon simpel weg vermist. Het was en bleef een raadsel maar sommige verdwenen als monsters die gedood worden. De ene dag zag je ze en de andere dag hoorde nooit iemand meer iets van ze terug. Een van de zovele halfbloeden die het wachten beu was en hem peerde. Of door een harpij verslonden was, dat was ook nog een mogelijkheid. Je kon die krengen overhoren wat je wou maar ze lieten niks los. Wat dat betreft waren het geweldige boezemvriendinnen, ze vertelde geen enkel geheim door. Aan de andere kant vraten ze je op.
Louis liep de veranda van het prachtige hoofdgebouw op en knikte even naar haar vader. "Dag pa." zei ze. "Wijntje?" vroeg hij en in zijn hand verscheen een wijnglas. Chiron, die naast hem zat, wierp een blik toe. Dionysus zuchtte. "Jij bent echt niet een party pony zeg. Tsjongejonge." en de wijn veranderde in aanmaaklimonade. Met een grote teug dronk hij het op en legde een van zijn speelkaarten op de stapel. Chiron klakte even met zijn tong maar zei er verder niks van. "Is er iets Louis?" vroeg hij vriendelijk aan Louis terwijl hij zich tot haar wende. "Euh.." ze was het even vergeten "Ja, een van de bosnimfen heeft haar dag niet zo. Misschien kunt u even kijken?" Als Chiron niet zo'n ontzettend lieverd was geweest had hij waarschijnlijk diep gezucht. In plaats daarvan bleef hij rustig. Dionysus daar in tegen zuchtte diep. "Alweer? Jemig, vroeger waren ze leuker."
"Ik zal er vanavond wel even langs draven, waarschijnlijk is het zo opgelost."
"Jij liever dan ik." bromde Dionysus. "Jou beurt." en hij knikte richting de kaarten.
"Zeg, Louis, waarom help je mij niet even met voorkomen dat de nieuwe kampers hopeloos verdwalen?" vroeg Chiron.
"Ja, we willen natuurlijk niet hebben dat ze in het bos door een of ander monster worden verscheurd. Dat zou zónde zijn." bracht Dionysus erbij in. Het sarcasme droop er zowat van af.
Ze keek even naar het groepje kinderen dat aan de top van de heuvel onzeker heen en weer stond te schuifelen. Louis herinnerde haar eigen eerste dag nog als de dag van gisteren. Al was zij voornamelijk hyperactief van het enthousiasme geweest en had perrongelijk Chirons hoeven laten vast groeien. Tot groot vermaak van Dionysus. Gelukkig gebeurde dat nu nooit meer, tenzij ze echt heel opgewonden was, dan wou er nog wel eens een druifrank de grond uitschieten. Voor de rest had ze haar godenkrachten príma onder controle. Nouja, soort van dan.
"Zal ik doen." zei Louis. Chiron legde een kaart op de stapel. "Gewonnen." zei hij, Dionysus gromde, "Ik loop wel even met je mee, dan kan ik sommige de introductie film laten zien." en samen liepen ze naar de nieuwe kampers. De meeste gaapte de centaur verbaasd aan. "Welkom op kamp Halfbloed, ik ben Chiron. Ik ben hier zo goed als altijd en zou proberen ieder van jullie zo veel mogelijk bij te brengen." Louis voelde zich altijd maar klein aan Chirons zijde, zijn lijf was gewoon immens vergeleken met een meisje als zij. "En ik ben Louis." ze keek naar de groep. "Ohja, ik zou als ik jullie was zo ver mogelijk van die draak wegblijven. Hij is namelijk euh... vaak hongerig." De draak op de top van de heuvel keek de kampers aan. Louis kon niet zeggen of zijn blik nu hongerig of nieuwsgierig was. "Hoe dan ook, iemand zin in een rondleiding?"

Hector Stewart
Buiten het kamp was het niet zo gemakkelijk om een gewoon leven te leiden, maar omdat hij veel te veel om z'n moeder gaf, bracht hij enkel tijd in het kamp door tijdens de zomervakantie. Met z'n vader had hij helemaal geen contact en dat wilde hij ook zo houden. Die had z'n moeder in de steek gelaten sinds die zwanger was van hem en sindsdien nooit meer iets van hem laten horen. Ook had z'n moeder alles alleen moeten doen. Hector stapte uit de wagen, liep naar zijn moeder toen en vloog haar om de hals. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en het maakte hem niet uit wat anderen ervan zouden denken dat hij als vijftienjarige nog zo close deed met z'n moeder. "Ik zal je missen mam." fluisterde hij in haar oor, waarna hij haar een kus gaf op haar wang en haar uiteindelijk los liet. Daarna haalde zijn moeder zijn valies uit de koffer en gaf het aan hem. Daarna werd hij nog eens door haar geknuffeld en hij voelde dat ze het moeilijk had om hem los te laten, iets wat elk jaar het geval was. Rustig maakte Hector zich los uit haar armen en nam toen haar handen vast. "Alles komt goed mam, geen zorgen." zei hij, al wist hij dat er altijd wel gevaar om de hoek loerde.
Nadat hij zijn moeder uitzwaaide, ging hij het kampdomein binnen en liep naar het gebouw waar hij elk jaar opnieuw sliep. Daar liet hij zijn valies achter en ging toen terug naar buiten. Wat verder op een open plek zag hij Chiron en Louis staan die de nieuwelingen zouden gaan rondleiden. Zelf had hij geen rondleiding meer nodig, aangezien dit zijn vierde jaar hier was. Hector liep naar de plek waar ze het zwaardvechten oefenden, omdat dat een van de vechttechnieken was die hij nog niet onder knie had gekregen. Hij koos er een gewone zwaard uit en vroeg toen aan iemand om samen met hem te gaan oefenen.

Arthur
Een raaf kraste hard in zijn oor.
Zijn hand schoot uit, en hij hoorde de zwarte vogel naar de andere kant van de kamer vliegen om op de ladekast te landen. 'Aella... Als je dat nog één keer flikt voer ik je aan de harpijen.'
Zijn raaf wist dat hij dat niet zou doen. Al zo lang als hij hier woonde - en dat was langer dan hij zich kon herinneren - leefde Aella al met hem in dezelfde ruimte, en nog nooit had hij de dreigementen waargemaakt. Na de zomervakanties had hij weinig anderen die hem gezelschap hielden.
Hij ging nooit naar huis. Het enige wat hij zich van zijn jeugd kon herinneren was dat hij was opgegroeid bij zijn oom, diens vrouw en zijn jongere neefje, toen zijn moeder kwam te overleiden aan een voor hem onbekende reden. Niet dat hij zich daar druk om maakte. Waarschijnlijk was ze gestorven aan een ziekte of iets dergelijks - tenminste, dat is wat zijn oom altijd zei, en zijn oom had altijd het beste met hem voor.
Hij keek even op de klok en zuchtte. Het was de bedoeling, als oudere in het kamp, om de nieuwelingen van dit jaar rond te leiden. Hij probeerde het altijd zo goed mogelijk te doen, maar het feit dat hij de zoon van Hades was schrok de meesten af.
Na een paar minuten naar kleding gezocht te hebben trok hij een normale spijkerbroek en een felblauw shirt aan. Dat was het voordeel aan de enige in je cabin te zijn - je had niemand waarmee je rekening moest houden, en dat was een ding waar Arthur niet zo goed in was.
Zonder nog in de spiegel te kijken pakte hij zijn zonnebril van het tafeltje naast de deur, en liep naar buiten, de stralende zon in.

Bij het Huis in de verte kon hij Chiron, en de kleinere figuren waarvan hij wist dat het Louis, Nicole - hoofd van de Aphrodite-afdeling met wie hij goed overweg kon -, en een paar andere jongeren van zijn leeftijd waren, zien, en met grote passen liep hij in hun richting.
Van alle kanten kwamen de andere kampers aanlopen. Sommigen groetten hem vrolijk, anderen schonken hem een flauwe glimlach, maar de meesten liepen hem strak voorbij. Niet dat het hem veel kon schelen.
Blij dat hij niet de laatste was die aankwam ging hij naast Louis staan en sloeg haar vriendschappelijk op haar schouder. 'Fijn om je terug te hebben, jongen.' Hij grijnsde even naar het tengere meisje, en knikte kort in de richting van Dionysus.

(Jeeeetje.. Ik kan echt niet zulke lange stukken schrijven hoor.. Daarvoor ben ik te lang gestopt geweest)

@Violetta ik begrijp wat je bedoelt :') Mij boeit het niet wat je doet.

Katharina

Het valt me op dat ik de oudste nieuweling ben, en ik zucht zacht. Fijn.. Waarom had mijn moeder het niet eerder verteld. Ik en alle andere nieuwelingen knikken als er gevraagd word of we een rondleiding willen. Ik kijk rond, en kan niet wachten tot ik met mijn pijl en boog mag gaan werken. Ongeduldig blijf ik staan. Ik wil graag aan het werk. Ik hang mijn tas over mijn rug heen, en tik met mijn vingers ongeduldig op de koffer van mijn pijl en boog. Ik kijk nieuwsgierig naar de mensen die al aan het trainen zijn, en dan naar de centaur. Toen ik voor het eerst aangevallen werd, ben ik gered door zulke wezens. Dat was een half jaar geleden. Ik heb daarvoor nooit echt iets aparts mee gemaakt. Dat zal de reden zijn dat ze me niks had verteld..

Hector Stewart
Hector kijkt naar de sater Pontos die nog steeds functioneerde als zijn beschermer, vooral als hij buiten het kamp was, hing hij vaak rond bij hem. Hij kreeg in het begin zelfs de raad om rond te hangen met kinderen van Poseidon, zodat die zijn branden konden blussen. Maar daar was hij altijd tegenin gegaan. Hector maakte een vuurbal in zijn handen en gooide die naar zijn tegenstander. Die begon natuurlijk luid te protesteren, het ging hier om zwaardvechten en geen magie gebruik. Pontos kwam naar hem toe en zei dat hij het beste mee kon gaan met de rondleiding voor de nieuwelingen, zodat hij de nieuwe kinderen van Hephaestus kon gaan helpen. Hector keek in de richting van het groepje bij Chiron. Zijn blik ging over de jongeren, maar hij kon niet meteen zien of er een nieuwe halfbroer of halfzus tussen zat. "Al goed, al goed..." mompelde hij tegen Pontos en ging toen de helling af naar het groepje en ging bij Chiron, Louis en Arthur staan.

Neven en nichten stroomde binnen, wellicht ook nog wat half-broers en zussen als waren kinderen van Dionysus tegenwoordig wat zeldzaam. Hij zat immers niet voor niks hier op het kamp. Zeus hield hem nauwlettend in de gaten. Kennelijk kreeg die ouwe wijngod het dan toch voor elkaar om er af en toe een leuke dame er uit te pikken, zoals haar moeder, kennelijk. Ze zag Hector, zoon van de God der smidse, langs komen. Een beetje een stille jongen als je het Louis vroeg. Hij scheen direct door te lopen richting de slaapplekken als ze zich niet vergistte. Ja hoor, laat die broekies maar weer aan ons over dacht ze ietwat mokkend maar de bui verdween al gauw. Ze bleef nooit lang in dezelfde stemming hangen.
Louis keek om zich heen en zag dat Arthur er ook kwam aangesjokt. Ze glimlachte hem toe. "Fijn om je terug te hebben, jongen." zei hij terwijl hij haar op haar schouder klopte. Ze keek hem even vragend aan en besloot toen maar geen vragen te stellen. Ze was niet vaak weg. Ze had het vanaf de kerstvakantie een paar maanden weer geprobeerd maar had vorige week al besloten weer terug te keren. Het bos, de houthakkers, de hut en haar oom, natuurlijk miste ze het wel maar ze durfde het risico niet te lopen de rest in gevaar te brengen. Ze was nou eenmaal een wandelend monstermagneet. Gelukkig was ze niet de dochter van een van de machtigste goden, dat scheelt weer wat qua monsteraantrekkingskracht, maar dat hield niet in dat ze niet in zeven sloten tegelijk loopt. Slootje duiken, haar favoriete ding. Je kon wel zeggen dat ze niet de handigste was. Waren het niet de monsters die een bedreiging vormde dan waren het wel de bosnimfen die ze op de een of andere reden altijd wel op haar nek kreeg. Met sommige klikte het wel maar meestal... auwtjs. Het is nog best lastig om jezelf los te snijden als al je ledematen zijn vastgegroeid aan een boom. Nee, wat dat betreft kon ze beter hier rond hangen. Chiron had nou immers al heel wat ervaring met haar uit boze bosnimf bomen snijden, dat scheelde weer twee á drie dagen vermist zijn. "Hi, alles kids?" reageerde ze terug op Arthur. Tot Louis verbazing kwam Hector er na een tijdje alsnog weer bijstaan. Zo, als het aan haar lag kon de rondleiding beginnen. Ze keek Chiron vragend aan. "Hebben we nu zo'n beetje iedereen?" Maar Chiron bleef zwegen. Hij kneep zijn ogen samen en leek in de verte te turen. Ze volgde zijn blik. In de verte doemde iets groots op. Haar hart begon sneller te kloppen. Van angst, klaar om weg te rennen? Nee joh, ze stond bijna te stuiteren van de spanning. Was het een monster? Zwaardvoer? Een leuk potje monster hakken maakte haar dag altijd goed. Nou ja, als de uitslag positief was dan, anders bleef het toch wat minder. "Hmm." mompelde Chiron. Het gevaarte was op hoge snelheid dichterbij aan het komen. Het rende op vier poten en bij iedere stap leken er vonken uit zijn poten te schieten. "Een helle hond?" gokte Louis. "Ik ben bang van wel." Het dier was nog dichter bij gekomen. Zo dichtbij dat er geen twijfel meer mogelijk was, dit was een helle hond. Leuk.
"Okey, kampers, tijd om de boel te verkennen. Het is mooi geweest hier. Hophop, beetje opschieten alstublieft." Met zijn armen wapperend probeerde hij de nieuwelingen de helling af te leiden. Zijn blik leek wat bezorgd richting het aanstormende monster te gaan. Toen maakte hij oogcontact met de oudere kampers. Vergiste ze zich nou of maakte hij een knipoog naar haar? Daarna draaide hij zich om en probeerde verwoed de kinderen weg te krijgen. "Aha." zei Louis tegen niemand in het bijzonder, al waren er enkel een handjevol oude kampers over gebleven. Het monster zal niet het kamp in kunnen, daar zorgde de magie van het gouden vlies wel voor, maar dat hield de helden niet tegen om een potje te vechten. Zo'n goede beveiliging had ook zo zijn nadelen. Louis tikte met haar voet tegen de grond een een tak met hier en daar wat bladeren schoot uit de grond. Ze greep de stok vast en terwijl ze dat deed vormde hij zich verder. Het begon als maar meer op een soort staf te lijken met een soort dennenappel boven op. De dennenappel zag er gevaarlijk puntig uit. De onderkant van de stok had zich los gemaakt van de bodem en Louis hield nu een volmaakte staf in haar handen. Grijnzend keek ze er naar. Het was en bleef een leuk trucje. Geschenk van haar vader die kennelijk een bijl niet een goed wapen vond. De staf kon ze op commando oproepen -een trucje met planten waar ze sowieso nooit echt moeite mee had- en was zelfs in staat zich om te vormen. Omdat het niet van dood hout gemaakt is kon het tijdens een gevecht steeds van vorm veranderen -wat doorns hier, wat giftige blaadjes daar- en groeide weer aan elkaar zodra het gebroken was. Het was nou niet zo dodelijk als een zwaard van godelijkbrons maar Louis kwam er al een heel eind mee. Het koste veel tijd en training maar ze had het er graag voor over. Want wie wil er nou niet een mega coole stok?
Ze keek de overblijvers ietwat ongeduldig aan. "Zullen we?" En ze stapte als eerste over de magische grens, iets wat een eitje was voor haar maar onmogelijk was voor het monster. Mocht het dan echt misgaan kon ze altijd nog even terug stappen. Maar zolang haar hoofd nog op haar romp zat was ze niet van plan terug te gaan. Ze was geen laf tomatenstruikje!

Katharina

Ik kijk op als ik lawaai hoor, en zie een beest aankomen. Ik loop achter de mensen aan, tot er een meisje valt. Ik blijk de enige te zijn die het opmerkt, tot nu toe, tenminste, of de rest maakt gewoon dat hij weg komt. Ik twijfel even, maar ik laat haar niet achter. Haastig loop ik terug, op haar af, en help ik haar overeind. Als het beest erg dichtbij komt, open ik haastig mijn koffer, en pak ik mijn boog en pijlen er uit. Ik maak mijn pijl en boog klaar, en richt die. Haastig schiet ik een paar pijlen af, terwijl ik het meisje een duw richting de poort geef. Alle pijlen raken, maar het lijkt het beest niet te deren..

Hector Stewart
Hector rook eerst de roetgeur voor hij de helhond opmerkte. Uit reflex maakt hij twee vuurballen in zijn handen, maar herinnerde zich toen weer het vlies. Louis jaagde de nieuwelingen op en veroorzaakte zo onnodig paniek. "Ik kom zo!" riep hij haar achterna en loopt dan naar de nieuweling die was gestruikeld en die andere die pijlen stond af te schieten. Rustig hielp hij het meisje overeind die was gevallen en keek hen doordringend aan. "Maak jullie nou maar geen zorgen. Zolang je onder het beschermvlies blijft, gebeurd jullie niets. Je kunt zien tot waar het vlies komt door de goudkleurige schijn die het heeft, zie je?" zei hij en wees naar een plek iets verder van hun vandaan. Het vlies is magisch en houdt alle monsters tegen. Je kunt de helhond wel zien en hij weet dat jullie hier zijn, maar hij kan jullie niets doen, zolang je op het kampdomein blijft. Ga naar Chiron, dan ga ik Louis helpen voor ze zichzelf bezeert." zei Hector en glimlachte even. Zonder echt te kijken of de meisjes hadden begrepen wat hij zei, liep hij het vlies voorbij en maakte opnieuw twee vuurballen in zijn handen. Beide gooide hij naar de snuit van de helhond, de meest gevoelige plaats van het dier. "Louis, is het echt nodig om nu de held te gaan uithangen terwijl er nieuwelingen zijn? Je jaagt hen onnodig schrik aan." riep hij de ander toe en brak toen een stuk hout af van een boom, maakte een punt snel sterk en gebruikte dat om in een poot te prikken, die naar hem uit begon te zwaaien.

Hector begon zich met de nieuwelingen te bemoeien. Louis keek verward toe, Chiron nam hen toch onder zijn hoede? Waar bemoeide Hector zich nou mee? Ze draaide met haar ogen en besloot toen om maar op belangrijkere dingen te richten. Een aanstormende hellehond bijvoorbeeld. Een of andere nieuweling begint met zilverkleurige pijlen op het dier te schieten. Ze raken wel maar het dier dendert rustig verder. Louis is onder de indruk van de precisie waarmee het meisje schiet. Ze lijkt niet echt de tijd te nemen om te richten, snel vuurt ze de pijlen achter elkaar af en bijna allen zijn raak. Louis glimlacht het oudere meisje bemoedigend toe. Toch maakt ze zich zorgen, die pijlen doen het dier niks. Dit is geen 'dier', dit is een monster. En monsters zijn alleen te doden met goddelijk brons. Nu stikt het kamp van dit metaal maar Louis vertikte het om haar plek te verlaten. Zodra dit varkentje... euh, hellehondje gewassen was zou ze als eerste het meisje een lading pijlen van goddelijk brons geven. Iemand die zo kon schieten verdiende dat wel. Zou ze een dochter van Apollo zijn? Het zou haar niks verbazen.
Hector was er ook weer bij gekomen en begon ballen van vuur naar het dier te gooien. Stomverbaasd staarde ze hem aan. Niet om het feit dat hij vuurballen uit het niets toverde, dat was doodnormaal hier in het kamp. Waarom zou iemand niet zomaar vuurballen kunnen afschieten? Of takken uit het niks kunnen laten groeien? Nee, Louis was verbaasd dat hij vuurballen naar een hellehond gooide. Wáárom zou je dat doen? Dat is alsof je met een waterpistooltje tegen een haai aan schiet!
Toen begon Hector naar haar te roepen. Geïrriteerd staarde ze hem aan. Wat nú weer? "Louis, is het echt nodig om nu de held te gaan uithangen terwijl er nieuwelingen zijn? Je jaagt hen onnodig schrik aan." Ze draaide weer met haar ogen. "Nee, jij bent lekker bezig. Wat wil je bereiken met VUURballen tegenover een HELLEhond. Dat beest báádt in lava!" riep ze terug. Mensen moesten niet gaan doen alsof ze alles beter wisten, daar kon ze nooit zo goed tegen. Stelletje wijsneuzen. Net zoals die kids van Athena, allemaal wijsneuzen. Handig zo op zijn tijd maar meestal non-stop irritant. Wat heb je aan betweters tijdens een gevecht? Vechten mot je, niet babbelen. Louis besloot er verder niet meer op in te gaan.
Toen bewapende Hector zichzelf met een stuk hout dat hij van een boom trok. Een kleine scheut van medeleven schoot door Louis lijf, beetje bomen slopen. Tssk. Aan de andere kant, die boom kwam er wel weer boven op. De halfbloeden daarin tegen na een paar leuke tanden in je keel... Ze slikte even. Ze schoot met het staf richting het monster en Hector. "Heey! Poedel! Hierrrr!" riep ze. Het dier keek verbaasd naar de twee kampers. Het leek wel alsof hij zichzelf afvroeg wie hij het eerste op zal eten. 'Nope, ain't gonna happen,' dacht Louis. Ze haalde uit met haar staf en de dennenappel aan het eind scheurde langs de huid van het dier. Het bracht wel wat schadde aan maar bij lange na niet voldoende om hem tot stof te laten vergaan. Het dier richtte zich op de staf -en het meisje die hem vasthield- en stormde er op af. Het dier greep de staf met zijn bek vast en verbrijzelde het hout met zijn kaken. Alsof het niks was. Ontdaan staarde Louis het dier aan, moest dat nou? De staf viel uit elkaar en verdween zodra het de grond raakte. Ze rolde verder en belande naast Hector. "Heey" zei ze, met een woeste blik. De hellehond was een fractie van een seconden verbaasd dat zijn satéprikker verdwenen was. Louis keek naar de stok van Hector en besloot in een fractie van een seconden dat dit zinloos was. Ze raakte de stok heel even aan het het uiteinde vormde een scherpe punt. Toen tikte ze op de grond en daar groeide haar eigen staf weer tevoorschijn. Godenzijdank ging dat inmiddels erg snel. Vroeger kon ze daar wel vijf minuten mee bezig zijn. Het ding was niet stevig, ging zo stuk, maar kwam wel steeds terug. En dat maakte het juist zo'n leuk speeltje.

Hector
Woest keek hij Louis aan. Was dat kind dan zo stom? Hij was een zoon van Hephaestus, zijn talent was vuur. Had ze hem maar niet moeten meevragen naar dit gevecht van der. Dus Louis wou duidelijk laten merken dat ze de beste was in vechten? Nou hem niet gelaten. Hij liet de stok die hij vast had gewoon verbranden en heel kort kreeg hij even de aandacht van de helhond. Toen kreeg Hector een ingeving. Vuur deden hem en de hond helemaal niets, maar hij was er niet van gemaakt en de hond wel. Dus wat zou er met de hond gebeuren als Hector zijn vuur zou laten doven. Zou dat de hond kunnen voelen? Hij had geen idee, maar hij vond dat hij het wel kon proberen. Daarna keek hij recht in de vuurogen van de helhond en beeldde zich eerst in hoe het vuur in de hond zijn hart langzaam begon te doven. Nadat gevisualiseerd te hebben, bracht hij het ook tot uitvoering. Hij merkte op hoe de ogen van de hond veranderden naar twee pikzwarte oogbollen, zo zwart als het as dat je overhield na een kampvuur. Hector had geen idee of dit enig verschil maakte, maar hij ging verder en probeerde andere lichaamsdelen van het dier te doven. Eigenlijk konden ze hier perfect een zoon of dochter van Poseidon gebruiken, maar die zag je haast nooit.

Katharina

Ik blijf zitten, en kijk toe hoe de twee met het beest vechten. Dit vind ik zeer interessant. Ik bekijk het beest, nog nooit heb ik zo'n beest gezien. Als hij wat vriendelijker was, zou het leuk geweest zijn om hem van dichtbij te bekijken. Het andere meisje gaat gauw achter de groep aan, maar ik blijf rustig op het gras zitten. Mijn pijlen en boog doe ik terug in de koffer, aangezien het toch niet helpt. Nieuwsgierig kijk ik toe. Ik kijk naar de jongen en het meisje. Ik vind de vuurballen en de staf erg interessant en luister naar hun gesprek. Alle informatie sla ik op, ik wil het onthouden, zo leer ik het snel. Een begeleider zegt me dat ik mee moet komen, maar ik schud alleen maar mijn hoofd lichtjes, en blijf zitten, zonder op te kijken. Ik ga met mijn vingers door het gras heen, en hoewel ik het gevecht het leukst vind om te bekijken, vind ik de omgeving ook wel prettig. Het is rustig, alleen de geluiden van het gevecht klinken, en de stemmen van de jongen en het meisje. Het is warm, niet te warm, niet te koud, en ik voel me rustig worden terwijl ik zo veel mogelijk probeer te leren van het gevecht dat ik zie. Ik glimlach lichtjes, en adem de geur van het bos in. Ik heb de behoefte om van dichterbij te gaan kijken, maar weet dat het niet slim zou zijn.