Ded ppl.

Je stereotype Walking Dead scenario. Echter is het al 1 jaar geleden dat de tyfus uitbrak en hoe je het overleefd hebt, geen idee. Maar overleven wordt steeds moeilijker.

List:

Naam:
Peer Vreugd
Geslacht:
Man
Leeftijd:
21, als hij de seizoenen mag geloven.
Looks:
Sullige uitstraling, ondanks zijn hanenkam en verzameling aan punk-rock kleding. Heeft ringen om al zijn vingers die voor hem veel waarde hebben. Draagt een bril, want hij ziet niet verder dan 5 cm scherp. De kleur is al een tijdje uit zijn haar, maar sinds de zombie apocalyps heeft hij zijn haar niet meer geverfd, dus het is vaal blond.
Verder nog:
Heeft een vorm van autisme, is nogal naïef, onhandig en heeft niet echt een goede conditie.
Korte geschiedenis:
Dat hij nog leeft komt doordat hij altijd de goede mensen om zich heen heeft. Maar die hebben hem uit de groep getrapt omdat hij vaker dan eens de verkeerde keus nam, wat ten nadele was voor de groep. Dwaalt momenteel door het land op zoek naar een nieuwe groep, maar dat is hem nog niet gelukt. Daarbij, hoera voor eten in potjes, waarvan zijn ouders grootverbruiker waren. Jammer genoeg is zijn hele familie onbereikbaar, of dood.

Bah, denk Peer wanneer hij wakker wordt van de eerste zonnestraal die natuurlijk weer recht in zijn oog komt.
Hij rekt zich uit en kijkt in zijn rugzak of hij al zijn spullen nog heeft. Gelukkig, hij is niet beroofd. Nu is dat ook geen verrassing. Peer heeft namelijk de helft van de nacht wakker gelegen.
Hij veegt wat opgedroogde tranen weg uit zijn ooghoeken. Hij mist de groep waarmee hij tot voor kort rondtrok door het met zombies geplaagde land.
Maar ja, ondanks dat ze de dag ervoor heel aardig tegen hem waren, kreeg Peer de volgende dag de schrik van zijn leven toen het kamp, met zijn vrienden, met iedereen... verdwenen was. Hij lag in een oud gebouw op zijn kleedje met alleen zijn blauwe rugzak naast hem. De rest was weg.
Peer veegt een opkomende traan weg.
"Het is een nieuwe dag. Laat ik er maar het beste van maken", zegt hij tegen zichzelf.

Naam: Ivan Moody (nee. nog steeds geen schaamte)
Leeftijd: 31
Karakter: Ivan is een vrij brute man in alles wat hij doet, alles wat hij niet zegt. Hij denkt kort en simpel, leeft naar zijn 'goed' & 'slecht'. Hij is een overlever van de strijd die 'mensheid' wordt genoemd. Hij heeft een groot hart, hoewel hij dit absoluut niet uitstraalt en hij zal voor alles en iedereen moeite doen, mits diegene hem degelijk behandelt. Hij is een gesloten man en toont weinig emoties.
Extra: Heeft in het leger gezeten en dus kennis van wapens / weet waar wapens te vinden zijn in deze tijden.

Ivan

De dag begon vroeg voor hem. Ivan was voordat de zon opging zijn slaapplek uit wegens het feit dat hij naar het toilet moest. Doordat inmiddels water en elektriciteit al enige tijd was afgesloten, moest hij zijn behoeftes doen in de grote tuin van het boerderijtje dat Ivan na lang zoeken gevonden had. Het lag afgelegen, wat niet helemaal handig was voor zijn zoektocht naar voeding, wapens en medicijnen, maar het lag zo afgelegen dat er niet veel van die halfdode dingen voorbij kwamen. En de verdwaalde die Ivan tegen het lijf liep, was vrij makkelijk om te brengen met de bijl die hij had gevonden in de schuur van deze boerderij. Deze boerderij had trouwens behoorlijk veel. Ivan was tevreden met zijn vondst. Hij was ook tevreden met het feit dat hij geen mensen tegen was gekomen de afgelopen tijd. Ivan was niet zo heel goed met mensen.
Vandaag zou hij naar het plaatselijke ziekenhuis gaan en op zoektocht gaan naar eventueel voedsel maar vooral medicijnen. Niet dat hij ziek was, maar je wist maar nooit wanneer je het nodig kon hebben.
De man maakte zich klaar voor de dag en ging op weg. Lopend, want met een auto gaan zou teveel lawaai maken en mocht hij ingesloten worden zou hij zijn auto kwijt zijn. Daarbij, het plaatselijke ziekenhuis zat ongeveer 5 kilometer verderop, dat was wel te lopen.
Hij zette het tempo erin en na ongeveer een uur gelopen te hebben, was hij gearriveerd in het drukkere deel van het dorp. Weinig aanvaringen had hij meegemaakt, maar nu hij hier aankwam werd het druk om hem heen. Vijf lopende doden verder stond hij bezweet en hijgend om zich heen te kijken naar een route die wat vriendelijker voor hem zou zijn.

Peer

Hij krijgt het voor elkaar om zichzelf wat te kalmeren door naar het zombie-gekreun in de verte te luisteren. Nou ja, in de verte? Het klinkt anders wel heel dichtbij. Peer kijkt uit het gebroken raam van het achtergelaten rijtjeshuis. Even verderop stond een groepje zombies. Ze hebben hem nog niet in de gaten, dus Peer heeft nog even tijd om zich klaar te maken voor vertrek. Terwijl hij zijn tas oppakt, nog even voelend aan zijn hanenkam om te kijken of hij nog omhoog staat, herinnert hij zich een uitspraak van een van zijn oud groepsgenoten. 'Waarom zeg je steeds zombies? Ze worden door iedereen walkers genoemd". Ha. Ze worden door iedereen zo genoemd, dus dan moet ik dat ook maar doen?, denkt Peer bij zichzelf. "Stelletje sukkels, kuddedieren..."
Peer draait zich om en loopt de trap af. Onderaan de trap aangekomen vind hij de laatste Snicker in zijn zak. So much for breakfast... De zombies beginnen wat rumoeriger te worden. "Opschieten, naar buiten. Weg van die dooie grommers."

Even later komt Peer aan bij zijn fiets... wacht waar is dat ding?
Schichtig kijkt hij om zich heen. Behalve twee kettingsloten was er van een fiets niets meer te bekennen. "Nou, dat wordt lopen. Kl..rotdieven..." Peer verbetert zichzelf net op tijd. Hij probeert zijn groftaalgebruik af te leren, hij ergert zich er dood aan.
Peer zet er flink de pas in. Ik moet Cothen voor morgen bereiken, denkt hij. Daar is hij veilig, want daar heeft een oude kennis zich geworteld.... als hij de geruchten mag geloven...

Naam: Leonore (Noor for short)
Leeftijd: 16
Karakter: Leonore is een intelligent, maar oh zo koppig meisje. Ze kan redelijk voor zichzelf opkomen en was voor de uitbraak behoorlijk zelfstandig. Helaas ziet ze zelf ook wel in dat ze nu iets meer afhankelijk is van anderen en probeert zich daar min of meer bij neer te leggen. (En nouja, verder karakter ontwikkeld vast wel in de loop van de rpg.)
Uiterlijk: Ze heeft van nature rood-bruin haar, altijd in een simpele paardenstaart. Zomers is het roder dan in de winter. Leonore is vrij klein van stuk, ongeveer 1,60. Ze heeft een blanke, soms ietwat bleke, huid met hier en daar wat verdwaalde sproetjes. Ze heeft een slank postuur.
Extra: Op moment van uitbraak verbleef ze in de zomervakantie bij haar stiefbroer op zijn campus. Deze was vrij leeg en samen met nog een klein groepje andere studenten en wat verdwaalde professoren hebben ze maanden op de inhoud van de cafetaria en wat moestuintjes van de biologen geleefd. Eigenlijk was het er best vredig, de eerste fase van de apocalyps was eigenlijk vooral chaos geweest en iedereen was alle kanten uit gevlucht naar familieleden e.d. voordat er überhaupt een zombie te zien was. De campus was vrij afgelegen en dankzij het lager inwoneraantal van het naastgelegen dorpje hadden ze weinig last van mensen, laat staan dode mensen. Op een gegeven moment slonken de voorraden en was het gezelschap langzaam aan opgesplitst, op zoek naar voedsel en een toekomst.

Naam: Diana ikbenteluivooreenachternaam.
Leeftijd: 21
Karakter: Diana is stoer. In alles wat ze doet of zegt, Diana is een en al heldhaftigheid. Ze is niet zozeer slim, maar ze weet situaties goed in te schatten. Ze overschat zichzelf soms nogal eens waardoor ze wel eens in de problemen komt (teveel zombies op haar hooivork genomen bijvoorbeeld), maar ondanks dat is ze altijd positief. Ze is vriendelijk en loyaal, maar zodra ze ook maar merkt dat iemand anders niet zo loyaal naar haar is, is ze weg. Ze is opgewekt en vrolijk en niets of niemand krijgt haar klein.
Uiterlijk:
Extra: Diana is zo pot als een deur.
Brief history: Diana heeft met Ivan in het leger gezeten. Echter was Ivan op het moment van de uitbraak allang uit het leger en Diana zat er net in. Toen de missie uitzichtloos bleek en ze niets meer kon doen voor de mensheid, besloot ze met een aantal legergenoten een kamp op te zetten voor de mensheid, om zo maar vol te blijven houden aan haar missie.

Naam:
Kees Deurganger
Leeftijd:
19
Karakter:
Doet zich stoer voor, maar trekt zich een hoop aan van wat anderen zeggen. Hij is onzeker, maar moedig en helpt degenen die zijn hulp nodig hebben. Hij houdt van technisch bezig zijn en heeft veel interesse in wapens, ook degenen die hij zelf kan maken van huis-, tuin- en-keukenspullen.
Uiterlijk:
Stoer maar vriendelijk, bruine ogen en zijn haar naar achter gekamd.
Brief history:
Nadat de zombie uitbraak uitbrak en hij zijn ouders en zusje kwijt raakte aan de ondoden heeft hij van zijn huis een ondoordringbaar fort gemaakt. De enigen die er in mogen komen zijn wapenhandelaars, waardoor Kees bekend staat in de wijde omgeving als wapenspecialist. Hij maakt tevens zelf wapens.
Extra:
Hij heeft vroeger bij Peer Vreugd op school gezeten en is lichtelijk paranoïde.

Konijntjes huppelde onbezorgd tussen de bomen. Hier en daar stak een ree nieuwsgierig zijn kop omhoog en bleef de voorbijganger al herkauwend schaapachtig nakijken. Vogeltjes waren luid aan het zingen en fladderde enthousiast in het rond met takjes, veertjes en haren om de heerlijkste zachte nestjes te bouwen voor hun jongen. Af en toe schoot er een eekhoorn langs die dan een stukje verder op halt hield, zijn staart op een typisch eekhoorn-achtige manier (die ik momenteel niet anders weet te beschrijven) heen en weer bewoog om vervolgens in een boom te verdwijnen. Zonnestralen zochten alle gaten in het bladerdek op en verwarmde Leonore verkleumde lichaam. De nacht was lang en koud geweest. Ondanks dat de dagen langer werden, waren de nachten nog iets te fris om lekker in het bos te kamperen. Sowieso was er niks 'lekker in het bos kamperen' aan omdat de kans om in een of andere 'dode' maag te verdwijnen verontrustend hoog was deze dagen. Het was Leonore al meerdere te binnen geschoten dat de bossen, heidevelden en andere natuurgebieden allen zo vredig leken, iets wat totaal niet paste bij het 'OMG het is één grote apocalyps en iedereen sterft'. Of nouja, sterven, dat was dus het probleem. Niemand stierf meer. Of nouja, stierf wél maar niet echt. Of nouja, ach laat ook maar. Al gauw was Leonore tot de conclusie gekomen dat de natuur nou eenmaal wreed is. Dat was het altijd al geweest en dat zal het altijd ook zijn. Oh, de mensheid dreigt uit te sterven en er lopen rottende lijken die je proberen op te vreten? Hier; zie hoe lief deze konijntjes grasjes knabbelen! Pure wreedheid.
Ze spuwde op de grond en trapte tegen een steen. Om het geheel natuurlijk nog wreder te maken was de steen te groot en haar voet te klein met als gevolg dat haar voet nu te blauw was. "Godverdeteringtyfuszombiedingen..." en zo ging het wel even door. Leonore was eigenlijk nooit zo van het grof gebekte geweest maar kennelijk had ook zij haar grens van beschaving bereikt na een nacht lang levend worden opgevroten door muggen. Weer eens wat anders dan zombies, dat dan weer wel, maar ze was deze afwisseling nu al spuug en spuugzat.
Ze strompelde half slepend met haar voet verder. Veel zorgen maakte zich er niet over, de pijn zal zo wel weg trekken. De dieren waren inmiddels allen gevlucht voor haar mooie stemgeluid. Even beet ze bedenkelijk op haar lip. Die Walkers kwamen af op geluid, wellicht was haar openbare uiting van iets wat weinig weg had van poëzie niet zo heel slim geweest. Aan de andere kant, veel walkers waren er niet in de bossen. Er waren vroeger al amper mensen in de bossen, dus waarom zou de niet-dode-maar-toch-wel-dode-variant dat wel doen? Plus, alle andere wezens in het bos waren ook bezig met hun geluiden te delen aan iedereen die het horen wou, daar was toch ook geen dooie op afgekomen? Dat laatste hield haar wel vaker bezig, zou het kunnen zijn dat de walkers onderscheidt konden maken tussen mensengeluid en dierengeluid? Hadden de dieren tot nu toe gewoon geluk gehad? Of hadden de zombies geleerd dat het niet loonde om achter een mus aan te jagen? Hmm. Al denkend liep ze verder.