Vampireshit.

Mijn karakter;

Naam: Loréne
Leeftijd: 25
Geslacht: Vrouwelijk
Geaardheid: Alles voldoet.

Uiterlijk: Lengte: 1.81
Bouw van het lichaam: Lo is een lang, slank popje met een hoekig gezicht.
Haar: Lang, golvend, lichtblond.
Ogen: Groen/grijs/gelig.
Opvallendheden: Draagt soms een bril. Heeft een arm vol met tatoeages staan

Sterke lichamelijke punten: Mooi lichaam die past bij haar karakter.
Sterke geestelijke punten: Confident, moedig.

Zwakke lichamelijke punten: Ontregelde ledematen. Willen nog wel eens uit het lid raken.
Zwakke geestelijke punten: Zodra er onrecht wordt gedaan, wordt ze fel en vergeet ze alles om zich heen. Vergeet ze ook haar eigen zwaktes.

Karakter: Loréne is een open vrouw. Haar naam is bekend, evenals haar lichaam. Ze schaamt zich voor niets en niemand en als iemand haar aanspreekt op haar gedrag zal ze dit enkel met een wuifgebaartje beantwoorden. Dat zij de keuze maakt haar leven zo te leven hoort niet de zorg van een ander te zijn. Ze is pittig fel op het moment dat je ruzie met haar hebt. Ze zal zeker niet terugdeinzen en als het erop aankomt staat ze ook vooraan bij ruzies. Ze leeft een uitbundig leven. Ze is extravert, niet bang voor sociale contacten. Haar makken is dat ze zich niet laat intimideren. Ondanks haar felle overkomen heeft ze een groot hart en wenst ze de mensen waar ze om geeft, dan ook het beste toe.

Extra: Loréne is slechts haar artiestennaam. Haar echte naam is tot op heden onbekend. Oh ja en ze is een vampier. Met puntige hoektanden. En de neiging tot bloed drinken. Niet dat ze een vampier wilt zijn maar goed soms heb je de keuze niet.

Here I am!



Naam: Jackson.
Leeftijd: 26
Geslacht: Mannelijk.

Karakter: Jackson is een rustige jongeman. Wanneer hij mensen niet goed kent is hij erg rustig en afwachtend, hij is dan ook niet altijd even spraakzaam; afhankelijk van zijn humeur. Wanneer hij mensen beter kent wil hij ze graag beschermen, hij is vaak wat spraakzamer en heeft wel wat humor maar over zijn verleden is hij vrij gesloten. Verder is hij ontzettend koppig, als hij iets voor ogen heeft dan is hij daar niet makkelijk vanaf te brengen. Snel kwaad wordt deze jongeman niet, maar wanneer hij kwaad is kan je maar beter uitkijken voor hem. Zijn agressie heeft hij namelijk niet altijd onder controle.

Extra: Jackson is een weerwolf, iets waar hij prima mee kan leven en niet echt vervelend vindt.

Loréne
Ze had weinig meegekregen van de nacht. Het enige wat ze nu had was een bonkende koppijn en een vreemde smaak in haar mond. De jongen waarnaast ze in het bed lag, was nog diep in dromenland en Loréne zuchtte. Het was geen onaardige jongen om te zien zo, maar had ze zich echt weer niet in kunnen houden en was ze echt bij hem in bed gedoken? Oh. Ach. Het zei zo.
Loréne liet zichzelf uit bed glijden en nam een overhemd van de jongeman van een stoel af. Ze deed deze aan en droeg nu enkel een slip met overhemd. Het verbaasde haar eigenlijk dat ze haar slip nog aan had. Normaal gesproken...
Flarden van die avond kwamen terug en met een schuin oog bekeek ze de jongen. Ze hadden de hele avond met elkaar staan flirten, hij natuurlijk genadeloos veel jonger dan haar, maar onwijs geïnteresseerd in een oudere dame. Ze was er gemoedwillig op ingegaan. Het was fijn om voor zeker een plekje voor de nacht te hebben en mede hierom had ze besloten met de jongen mee te gaan. De nacht was weinig interessant geworden. De jongeman was in bed gaan liggen en was zo goed als direct vertrokken. Volledig onder zeil. Ze had zich uitgekleed en was maar naast hem gaan liggen.
En nu was ze als eerste wakker en leek hij nog zo dood als een pier. Ze zuchtte even en keek uit het raam, waar al mensen liepen.
Loréne was niet als een ieder ander. Niet alleen was ze een graad kouder dan de meeste mensen, ook had ze geen stromend bloed meer in haar aderen. Ze mocht dan een oudere dame zijn voor deze jongen zijn, ouder zou ze niet worden en ze zou hem niet lang voorblijven. Hij hoefde maar vijf jaar te wachten en ze waren van dezelfde leeftijd. Loréne was zo'n twee jaar geleden gebeten door een vampier, in een poging haar zusje te beschermen. Het lot en een heldhaftige andere vampier had haar behoed dat het haar dood werd. De vampier had haar op een veilige plek ondergebracht en had ervoor gezorgd dat haar zusje in het ziekenhuis terecht kwam waar ze de zorg kreeg die ze nodig had. Een persoonlijke vete die de vampier had op de man die de vampier op haar zusje had afgestuurd, werd overgedragen op haar. Haar werd een uitleg gedaan over de situatie waarin deze oudere vampier verkeerde, de vampier legde haar uit dat hij nooit voor dit leven had gekozen maar vampier was geworden door toedoen van die man. De vampier leefde echter zonder mensen te doden, het was niet het wezen wat hij wilde zijn. Er waren andere wegen. En zo werd Loréne het vampierbestaan zonder mensenbloed uitgelegd. Maar Loréne had al wel meerdere malen gezondigd op de vriendjes van Gleufhoed, de man die dus die vampier op haar zusje had afgestuurd. Maar goed, een leven vol 'sins' eindigen was niet echt erg ofzo. Dus dat hield ze zichzelf voor.
Zo ver zo goed. Ze had nog geen onschuldige levens geëindigd en dat wou ze zo houden ook.
Loréne kleedde zich aan, liet een brief achter voor de jongen met een bedankje voor de fijne nacht en verdween in het rumoer van de stad, om te kijken of ze voor het geld wat ze van de jongen had gejat, nog wat drugs kon kopen.

Jackson.
Het duurde een tijdje voordat de jongeman het daglicht, schijnend op zijn gezicht, opmerkte. Het licht wekte hem waardoor hij wat traag zijn ogen opende, een diepe zucht ontsnapte daarbij; het licht scheen precies op zijn gezicht, wat niet erg fijn was voor zijn ogen. Hij sloot zijn ogen weer eventjes en beet zachtjes op zijn lip, wat hij vaker deed als hij aan het nadenken was. Hij was moe aangezien hij deze nacht maar een paar uur had geslapen.
Normaal zou hij zich ’s nachts wel gedragen, maar vannacht was het anders geweest. De vampiers in de stad hadden hem pissig gemaakt, ze hadden een lid van de roedel zwaar toegetakeld. Hij gaf veel om de roedel, daar moesten anderen van af blijven. Hij was vannacht dan ook op zoek geweest naar een van de schuldige vampiers, de toegetakelde jongen genaamd Jeff had hem verteld welke vampiers aanwezig waren geweest bij de aanval. Natuurlijk had hij Jeff beloofd om niks uit te halen, hij wilde het niet hebben omdat de ruzie steeds groter zou worden. Hij had zich er niet aan gehouden, een van de vampiers was hij vannacht tegengekomen in het bos. Zijn agressie had hij niet in kunnen houden waardoor hij het wezen flink te grazen had genomen en hem daarna onthoofd waardoor hij overleden was.
De vampier had lang teruggevochten maar hij had het niet overleefd, mooi, hij had zijn wraak genomen. Hij wist dat de vampiers ontzettend kwaad zouden zijn maar het kon hem niet zoveel schelen. Uiteindelijk opende hij zijn ogen, hij was sinds zijn dertiende al een weerwolf; hij was sterk genoeg geworden in die tijd om zich te verweren. Hij was jong veranderd, maar als de weerwolven hem niet hadden veranderd was hij gestorven als dertienjarige. Het weerwolf zijnde genas vele ziektes en wonden, waardoor hij ook genas zodra hij veranderde. Opnieuw haalde Jackson zijn hand door zijn haren zodat deze weer wat fatsoenlijk zaten, om vervolgens uit bed te klimmen. Aan zijn lichaam was te zien dat hij vannacht ook wat verwondingen op had gelopen, die zouden vanzelf wel weer genezen. Hij was goed in pijn verbergen en wegstoppen, als hij er maar niet aan dacht was er niks aan de hand vond hij.
Eenmaal uit bed kleedde hij zich aan en trok rustig zijn schoenen aan. Voordat hij het huis verliet deed hij wat gel in zijn haren en waste hij zijn gezicht zodat hij er weer wat toonbaar uit zag. Hij bestudeerde zijn eigen gezicht in de spiegel en trok even een wenkbrauw op zodra hij de snee boven zijn wenkbrauw opmerkte, die genas vanzelf wel. Als hij maar niet open zou springen, dan was er geen probleem. Zodra hij vannacht terug was gekomen van zijn avontuurtje had hij gelijk zijn lichaam gewassen, daar was hij nu wel blij mee; er was verder geen bloed op zijn lichaam te zien. Zodra hij klaar was liep hij de trap van het huis af, naar buiten. Normaal zouden roedels in een groot huis wonen samen, helaas bevatte deze stad vampiers en jagers, als ze dan de roedel zouden ontdekken zouden ze gelijk iedereen uitmoorden. Het was beter om de roedel te verspreiden over de stad.
Zodra hij buiten stond merkte hij dat het nog redelijk vroeg was, ergens floot een vogel, het verkeer in zijn straat was nog rustig. Hij gokte dat het in de stad wel wat drukker zou zijn, het was vakantie en daar maakte iedereen gebruik van. Wat bedenkelijk bleef hij een moment staan, om vervolgens toch maar richting de stad te lopen. Misschien kwam hij wel iemand van de roedel daar tegen, ergens was hij nieuwsgierig of het nieuws dat er een vampier vermoord was al bekend was.

..:Naam:
Abraham von Helen
..:Leeftijd:
   ...
..:Geslacht:
Mannelijk
..:Uiterlijk:
Abrahams leeftijd is lastig in te schatten. Hij is zo'n man die met een glimlach 15 jaar jonger lijkt. Of met een frons 15 jaar ouder. Zijn korte, niet al te dikke en uitstekend verzorgde baar, maakt het leeftijdschatten er niet makkelijker op. Hij heeft dikke wenkbrauwen en waarvan één altijd iets hoger lijkt dan de ander. Dit laat hem verwonderd en/of oplettend lijken.
Hij gaat altijd net gekleed, liefst in pak. Gelakte schoenen of half-hoge laarsjes. Zijn smalle paraplu hangt bijna altijd aan zijn arm. Een hoed zit standaard op zijn hoofd en wordt enkel voor beleefdheden en bedtijd afgenomen. Hij kan iemand vriendelijk toeknikken op de hoek van de straat, zijn gezicht getekend door smalle lachrimpeltjes om na het passeren weer een gezicht van staal te vormen.
..:Karakter:
Abraham is een man met een missie, al is deze missie niet helder. (? -Wat wellicht te maken heeft dat zijn lieftallige 'verzinster' even geen idee heeft wat hij voor missie heeft.) Hij beschikt over een zeer hoge intelligentie en een onaantastbaar redelijkheidsgevoel, iets wat hem tekent maar tevens ook zijn zwakte is. Dit redelijkheidsgevoel kan de oorzaak zijn dat hij zich met dingen mengt en meerdere malen zijn leven in de waagschaal moet stellen enkel om het recht te laten zegen vieren. Hij is beleefd in omgang en zoekt geen ruzie. Dat doet een heer niet.  Abraham kan prima met mensen opschieten, zal altijd als een beleefde meneer worden beschreven door zijn kennissen en je zal hem nooit iemand expres ongemakkelijk laten voelen.
Toch is hij een einzelganger, deels omdat zijn redelijkheidsgevoel niet andermans redelijkheidsgevoel is, hij wil anderen niet meetrekken in zijn gevaar of anderen vinden dat hij te ver gaat. Hij biedt een luisterend oor maar zal nooit zelf vanuit zijn hart spreken, hij sluit zich af. Er zit een dikke muur om hem heen, die amper wordt opgemerkt. Mensen verdrinken graag in hun eigen ellende en zijn al wat blij als iemand luisteren wilt. Op het moment dat ze hem langer leren kennen en misschien gaan afvragen wat zijn verhaal is, is Abraham al weer met de noorderzon vertrokken.
..:Weakness:
Zijn principes wegen zwaarder dan zijn eigen veiligheid. (woehw, klinkt lekker spooky en mysterieus a.k.a. ik weet even niks beters, nou ja meerdere kogels in zijn lijf, een zilveren staak door het hart en dat soort geintjes bespoedigen zijn gezondheid natuurlijk niet. Bij bijna niemand trouwens. Maar als we het dan toch over lichamelijke zwaktepunten hebben: Abraham gruwelt van die kleine losse velletjes bij nagels.)
..:Extra:
Abraham is uitstekend op de hoogte van de bovennatuurlijke verschijnselen.