Stranded

Een groepje jongeren heeft een boot gehuurd waarmee ze een paar dagen tussen de tropische eilanden door zouden varen.
Ze dachten dat het leuk zou zijn om veel verder te gaan dan toegestaan. Immers; ze zouden toch wel op tijd terug zijn.
Een storm maakt hier abrupt een einde aan en ze stranden op een groot eiland.

Aanvankelijk lijkt het onbewoond. Tot ze verder de bossen in moeten voor eten, materiaal, etc. en sporen van menselijke aanwezigheid vinden. Dat lijkt positief, maar dan vinden ze bloedsporen.

Uiteindelijk zal blijken dat er aan de andere kant van het eiland een outpost van smokkelaars en drugshandelaren zit, die niet blij zijn met deze mensen, en al helemaal niet met het feit dat er zoekacties zullen komen als ze niet terugkeren.
Dus op het punt dat we daar aankomen in de rp, zal een van de chars worden gedwongen de reddingsactie af te bellen door te zeggen dat ze veilig zijn.


Lore:
- Het gaat hier om professionele criminelen. Met andere woorden; de kans dat de characters ze te slim af zijn met een list die een vijfjarige doorziet is nihil. Niet dat ik jullie daarvoor aanzie, maar meer om maar te zeggen; schrijf je character in een hoek en hij komt er denk ik niet ongeschonden weer uit.
- Also meaning; character deaths zijn prima. Might add some spice.
- De characters hoeven niet close te zijn; er kunnen best wat vrienden van vrienden op de boot mee zijn gegaan wat mij betreft.
- Ook spinnen en slangen, om maar wat te noemen, kunnen een gevaar vormen
- Om het niet idioot moeilijk te maken zullen er ongetwijfeld wel dingen als bananen en andere fruitsoorten groeien. Ook zullen de mensen die er hun hide-out hebben ook wel wat dingen verbouwen (en zij laten natuurlijk dingen erheen verschepen, mochten de characters zich kleptomaan voelen).


Character lijstjes mogen zo lang of kort als je wil. I don't really care. Hou het aantal chars maar wel op iets van max 3 pp, om te voorkomen dat de groep echt heel groot wordt.


Enjoy.


Characters:

Piddle:
- Megan Derley - 26


- Thomas Walker - 24


- Benjamin Hart - 22


Marzia:
- Melissa Weissman - 25


- Kenneth Masakado - 26


- Julie Baker - 20

Ze zijn net gecrasht en het stormt nog als een motherfucker

Megan
Vaste grond. Ze wist niet hoe lang ze in het water was geweest - ze had bijna de boot niet uit kunnen komen - maar eindelijk voelde ze ergens daar beneden zand onder haar voeten en ze strompelde verder het water uit, naar het eiland voor haar. Het zag eruit als de bestemming van een tropische vakantie, ondanks het noodweer, maar dit was eerder een nachtmerrie.
Eenmaal op het strand liet ze zich uitgeput op haar handen en knieën vallen. Haar zwarte haar hing in natte slierten om haar hoofd en het water liep in straaltjes uit haar haar en kleren. Ze leefde nog. De regen kwam nog met bakken uit de lucht en de wind rukte aan haar lichaam. Ze kwam overeind en keek om zich heen, zoekend naar de rest. Waar was iedereen? Ze zag bijna niets door de dichte regen en hoge golven.

Thomas
Een eind verderop was ook Thomas aan land gekomen, hoestend en happend naar adem. Zijn pet was hij onderweg kwijt geraakt, maar het interesseerde hem niet. Zijn hoofddeksel was zijn minste zorg.
Ook hij keek zoekend om zich heen. Hij stond strak van de adrenaline en het feit dat hij zijn vrienden nergens zag maakte het er niet beter op. Een felle lichtflits, direct gevolgd door een knetterende donderslag, verlichtte even het strand. Zat daar verderop iemand?
Hij begon te lopen, wankelend door de harde wind.

Benjamin
Water, overal water. Met grote slagen zwom hij vooral naar boven, terwijl hij langzaamaan in ademnood begon te raken. Hij was alle besef van tijd en plaats kwijt en begon in paniek te raken. Maar toen brak hij door het wateroppervlak. Echter, meteen sloeg er een golf over hem heen en even was er weer niets dan water. Hij kwam opnieuw boven. Verderop zag hij land. Nog een meter of dertig. De regen prikte in zijn ogen en hij moest vechten om boven water te blijven. Waar was de rest? De boot? Waar was de boot? Hij keek om zich heen en zag het ding heel in de verte, wegdrijvend. Een moment lang keek hij het na, niet gelovend wat hij zag. Toen veegde hij met de rug van zijn hand zijn haar weg en begon hij richting de kust te zwemmen.

Melissa
Het ene moment had ze zich nog wanhopig vastgeklampt aan de boot, aan Kenneth, aan Thomas die naast haar hadden gezeten, het volgende moment was het enige besef wat ze had een doordringende kou die door haar hele lichaam trok. Ze had als schrik een diepe hap lucht willen nemen, maar had daardoor een slok van het ijskoude zeewater binnengekregen. In paniek probeerde ze naar boven te komen, lucht te halen. Ze kwam boven, hoestte, haalde wanhopig lucht naar binnen en werd overspoeld door een nieuwe guts water. Ze begon wanhopig met haar armen te slaan en langzaamaan kwam ze in beweging. Na wat uren peddelen had kunnen zijn kwam ze aan bij een strand en ze gooide zichzelf neer op het strand. Iets buiten de zee, doordrenkt van het water. Klappertandend kwam ze op adem en ze keek om zich heen, waren er meer?

Kenneth
Hij was pas ongerust geworden toen de golven echt onmogelijk begonnen te worden. De rest van de tijd had hij het idee gehad dat het wel goed zou komen, dat er geen probleem was. Maar niets was minder waar. De boot was omgeslagen en had hem en zijn vrienden als poppen het water ingegooid. Kenneth was bang voor het water en hij had een gigantische paniekaanval gekregen toen hij ermee in aanraking was gekomen. Godzijdank had hij wel een van de reddingsvesten omgedaan - better safe than sorry - voordat ze allemaal door de wilde golven overboord waren gespoeld.
Mede dankzij zijn vest maakte dat hij al vrij snel weer boven dreef. Wanhopig dobberde hij een beetje in de zee en zag door de dikke wolken geen steek. Enkel een contour van iets, waar hij maar besloot heen te gaan. Hoewel zijn armen trilden, leek er nog genoeg functie uit te halen om zichzelf naar het eiland te slepen. Toen hij aan was gekomen bij het eiland, haalde hij opgelucht adem en strompelde hij het eiland op. Hij gooide zichzelf neer in het strand en stond het zichzelf toe bij te komen van de paniekaanval. Hij leefde nog. Maar hoe was het met de rest?

Julie
Het was leuk geweest, tot die storm op kwam duiken. Toen was het gedaan met de lol. Voordat ze ook maar actie hadden kunnen ondernemen was er een guts water in de boot gekomen en voordat ze daar ook maar iets tegen hadden kunnen doen, was de boot omgeklapt en was iedereen eruit gevallen. Het water was zo koud. Zo vreselijk koud. Maar dat maakte niet uit, lucht was op dit moment belangrijker dan alles.
Julie wist niet hoe ze het geflikt had, maar uiteindelijk was het haar gelukt om op het eiland aan te komen. Bibberend zat ze in het zand, na te denken over wat ze het beste kon doen. Dus begon ze te roepen. Kijken of er meer mensen waren.
"Hallo? Jongens?" gilde ze, zo hard ze kon.

Megan
Iemand kwam naar haar toe rennen. Thomas? Ze hoorde een stem roepen. Dat was Julie, geen twijfel mogelijk. Godzijdank, die twee waren in ieder geval okay.
"Ik ben hier Julie!" riep ze zo luid ze kon terug, ook al wist ze bij God niet waar 'hier' was. Thomas was nu bij haar.
"Alles okay?" vroeg de donkerharige jongen ernstig en Megan knikte.
"Ja, prima, wie heb je nog meer gezien?" zei ze haastig.
"Nog niemand. Ik-"
"Ga ze zoeken, ik vang Julie op," instrueerde ze. Thomas knikte en liep door.

Thomas
Okay, drie van de zes waren dus okay. Nu de rest nog. Verderop op het strand zag hij iemand liggen. Hij begon te rennen, ondanks de wind, tot hij bij een klappertandende Melissa aankwam. Hij knielde naast haar neer.
"Godzijdank, je leeft nog, is alles goed?" vroeg hij snel, terwijl hij nog steeds zoekend om zich heen speurde. Kenneth en Ben waren nog niet terecht. Waar waren ze?

Benjamin
Hij leek maar niet vooruit te komen. De golven duwden hem steeds weer uit koers. Verbeten zwom hij door. Hij kon al dingen zien bewegen op het strand. De anderen? Zijn verbeelding?
Het gaf hem in ieder geval nieuwe kracht, ook al begonnen zijn benen wel enorm koud te worden. Er volgde weer een enorme donderslag en hij voelde zich bepaald niet veilig in het water.
Het eiland begon wel degelijk dichterbij te komen. Hij had zich lelijk verkeken op de afstand, maar hij ging het halen, hoe dan ook.

Julie
Ze werd opgevangen door Megan en spontaan sloeg ze haar armen om haar heen.
"Megs," stootte ze uit. Ze was zó zó blij Megan hier te zien. Thomas liep verderop, waarschijnlijk op zoek naar meer.
"Ik ben zo blij dat je leeft!" Julie keek haar vriendin opgelucht aan. Het waren er 2 van de 5 waar ze zich geen zorgen meer om hoefde te maken. "Mijn hemel. Nu de rest nog vinden." Ze keek in de richting waar Thomas was verdwenen.

Melissa
Thomas kwam op haar afrennen en met betraande ogen, of het door de kou kwam of van geluk dat ze hem zag, wist ze niet. Ze knikte.
"Het gaat," reageerde ze. "Ik heb het koud en een beetje last van mijn keel, maar da's alles." Ze kwam overeind. Alles bewoog nog. Top.

Kenneth
Langzaam stond hij op. Keek naar het water, zag daar een stipje maar kon daar niet wijs uit worden. Moest hij wachten tot dat stipje dichterbij kwam of zou hij op zoek gaan naar de anderen, die misschien, net als hij, ook ergens op het strand waren? Hij besloot het laatste, het stipje kon van alles zijn. De jongen liep eerst onwennig - hij had geen goede zeebenen - maar langzamerhand ging dat beter. Goed. Had hij een vaste stem? Het leek erop van wel. Hij zette zijn handen om zijn mond en begon geluid te maken.
"IS ER IEMAND?" riep hij, zo luid als hij maar kon - wat niet heel luid was gezien hij niet echt het luide typ was en nooit luid praatte. Dit was voor zijn doen luid -

Megan
Ze trok het meisje kort stevig tegen zich aan.
"Rustig maar, we vinden ze wel," zei ze. Ze haalde diep adem. Ze wist eigenlijk niet of ze het zelf wel geloofde, maar ze konden niet zomaar opgeven, dat weigerde ze.
Voorzichtig liet ze Julie los en ze keek haar even aan.
"Thomas is ook al op zoek, ik stel voor dat wij de andere kant op gaan," zei ze. Zoveel mogelijk terrein afzoeken en zo snel mogelijk.
Ze was begonnen te lopen, maar stopte toen ze weer een stem hoorde.
"Kenneth. Kom!" zei ze. Ze pakte Julie's pols en begon sneller te lopen.

Thomas
Godzijdank, ze was in orde. Hij keek toe hoe ze overeind kwam en omhelsde haar toen even. Hij stond zichzelf toe een moment lang even een pas op de plaats te maken en riep zichzelf toen weer mentaal tot de orde.
"Gelukkig. Megan en Julie zijn ook in orde. Ik weet niet of zij al anderen gevonden hebben, maar net waren Ken en Ben nog niet gevonden," vatte hij kort samen, met een knoop in zijn maag. Echter, hij hoorde de stem in de verte ook.
"Zo te horen is Ken terecht," zei hij opgelucht.

Benjamin
Niet veel verder meer. Met zijn laatste krachten zwom hij door, tot zijn voeten eindelijk meer raakten dan alleen water. Hoestend bewoog hij zich vooruit, verder naar het vaste land. Hij zakte door zijn knieën in de branding en haalde diep adem. Hij leefde nog. Hij had het gered. Hij trilde over zijn hele lijf, maar hij ademde nog. In de verte zag hij iemand lopen.
"Hey!" riep hij schor en wankelend kwam hij overeind. "Hallo?!"

Julie
Een moment lang voelde ze zich wanhopig toen Megan niet al te hoopvol klonk, maar dat gevoel maakte al snel ruimte voor opluchting toen ze hoorde zeggen dat er meer gevonden waren.
Megan nam haar pols vast en begon met trekken. Kenneth was terecht. Julie holde met haar mee, opgelucht, zó opgelucht. Toen ze bij de jongen was sloeg ze dan ook direct haar armen om hem heen.
"Goddank, Ken, je bent er."

Kenneth
De jongen glimlachte even halfslachtig, klopte haar op haar rug. Hij was niet echt een held in lichamelijke aanrakingen, ook niet in dit soort situaties. Hij omhelsde Megan daarna ook.
"Waar is de rest?" was zijn vraag, waardoor zijn stem de lucht in schoot. Hij had Thomas, Melissa en Benjamin namelijk nog niet gezien.

Melissa
"Goddank," was haar reactie toen ze hoorde dat Julie en Megan ook oké waren. Toen Thomas vertelde dat Kenneth en Benjamin nog niet terecht waren, leek ze een slag witter te worden. "Echt niet?" Maar al gauw werd haar zorg om Kenneth afgenomen doordat hij riep. Benjamin daarintegen, nog niet gevonden. Ze liep in de richting van de anderen, toen ze Benjamin hoorde roepen.
"Ben! BEN!" gilde ze terug, waarna ze op een drafje op hem af holde. Zonder in te houden sloeg ze haar armen omstuimig om zich heen.
"Oh mijn hemel. Iedereen leeft. Gaat het?"

Megan
Na Julie trok Megan Kenneth ook tegen zich aan. Hij stelde de vraag die uiteraard iedereen bezig hield.
"Buiten ons sowieso Thomas. De andere twee weten we nog niet zeker," zei ze eerlijk. Echter, toen hoorde ze Melissa die wat Ben's naam leek riep. Dat betekende of dat beiden terecht waren, of dat er iets niet in orde met een van de twee was.
"Kom," zei Megan direct, en ze begon te rennen, in de richting van het geluid, om pas te stoppen toen ze Melissa met Benjamin tegen zich aangetrokken zag staan en opgelucht haalde ze adem, om lopend door te gaan. Thomas stond een klein eindje verderop en begaf zich ook richting het tweetal.

Benjamin
Hij verloor bijna zijn evenwicht toen Melissa hem knuffelde, maar was dolblij haar te zien.
"Ik ben okay, geen zorgen," zei hij haastig. Hij keek om zich heen. Thomas kwam al hun kant op van de ene kant, en Megan van de andere kant. Hij keek Melissa toen onzeker aan.
"Ken en Julie?" vroeg hij aarzelend.

Thomas
Hij kwam bij Megan staan.
"Godzijdank. Dan zijn we dus allemaal compleet, of niet?" vroeg hij. Megan knikte.
"Ja, ik denk dat Ken en Julie er zo aankomen," zei ze. Hij knikte langzaam. Ze hadden het gered. Allemaal. Hij had geen flauw idee hoe, maar ze leefden nog.

Julie & Kenneth

Megan gaf aan dat Thomas oké was en toen er even later geluid klonk van Melissa, gebood ze dat het tweetal mee moest komen. Kenneth, nog een beetje trillerig van alles, deed zijn best het tempo van Megan bij te houden. Julie wou doorrennen, maar zag dat Kenneth een beetje moeite had met het tempo. Ze keek even twijfelend naar hem.
"Gaat het?" vroeg ze.
"Beetje last van zeebenen," grijnsde de jongen ongemakkelijk. Hij had nooit iemand laten weten dat hij echt in paniek kon raken van water en had het omdoen van zijn zeevest ook afgedaan als een grapje van 'je weet maar nooit'. En hij wou doen alsof het allemaal cool was. Dat hij niet zo'n ongelooflijke sukkel was.
Uiteindelijk kwamen ze bij de rest aan en iedereen leek ongedeerd. Julie glimlachte breed bij het zien van iedereen. Ze ademde opgelucht weer in, alsof ze de hele tijd haar adem in had gehouden van spanning of iets.

Melissa
Hij zei dat hij oké was, waardoor Melissa automatisch iets ontspande. Ze was om zich heen aan het kijken om te zien of ze dan iets van de omgeving kon zien, nu de zorg om de rest geweken leek te zijn. Ze waren allemaal oké, het was allemaal goed. Maar wáár waren ze? Iedereen stond nu bij elkaar en leek opgelucht dat ze er waren.
Maar wat nu? Iedereen was natuurlijk kleddernat, het weer leek er ook niet heel veel beter op te zijn. Als ze zo zouden blijven staan zouden ze binnen de kortste keren ziek worden. Maar ze wist niet waar te beginnen. Haar aandacht van de mensen was vervlogen en diep in gedachten was ze bezig met een plan om in ieder geval -
Ja. Gewoon. Een plan. Om iets te doen.