Sisters from another mister

Gabriel

"Het is waar! Zijn hartje heeft het begeven." Hij veegde ze tranen rug weg met zijn trui.
"U bent een moordenaar! U heeft de dood van een onschuldig klein jochie op u geweten! Alsof u toen een vloek over hem uitsprak. Ik hoop dat u brand in de hel." "Uhh..", maar de kans om echt wat tegen Rose moeder te zeggen kreeg die niet. "Rose, het is jouw schuld niet. Het is niemands schuld. Het hartje was te zwak, daar kunnen we niks aan doen. Chris heeft tot de laatste minuut gestreden. Het was een vechtertje. "

Thomas
Thomas keek naar Amberley. "Kaartspel kan ook. Ik heb Halligalli, Ligretto, en het spel dat je zoveel mogelijk antwoorden op moet schrijven. Bijvoorbeeld noem zoveel mogelijk warme dranken en dat gaat op tijd en degene die in die ronde de meeste dingen wist die heeft gewonnen, en dat gaat zo verder. Ook erg leuk om te doen." Thomas keek richting de mobiel. "Nog steeds niks?" Vroeg hij zachtjes.

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel en keek toen weer naar haar handen. "Ik heb hem maar kort gezien. Ik weet niet eens meer hoe hij er uit zag." Ze slikte en pakte de handen van Gabriel waarna ze begon te huilen. "Ik zag hem in een droom. Maar dan ouder. Ik wilde hem grijpen maar toen had iemand hem opgetild en meegenomen. Ik weet niet waar heen. Ik weet niet wie die persoon was." Ze keek met tranen in haar ogen naar Gabriel. "Ik wil naar huis, ik wil dat achter me laten. Ik wil niet hier blijven in dit muffige ziekenhuis."

Amberley

"Die eerste twee ken ik niet. Dat laatste spel deden wij altijd op vakantie. In de auto vooral. Of we speelde dan bingo. Dan hadden we zelfgemaakte kaarten met plaatjes en als je dan iets op je kaart onderweg tegenkwam mocht je dat weg kruizen." Ze dacht na. "Het maakt mij niet uit wat te spelen." Ze schudde de hoofd. 'Het is zo akelig stil."

Gabriel

"Ik heb foto's gemaakt, maar... De meeste foto's lig die aan apparatuur. Alleen de laatste foto's zijn zonder, maar toen was die al overleden. Ik wil je het niet aan doen om Chris te zien aan al die toeters en bellen. Ik heb hem zo gezien en dat doet me pijn." Hij begon weer te huilen. Het voelde alsof die er wat aan had kunnen doen om Chris in leven te houden. Hij had hem immers als enige in leven gezien. En dat had die achteraf liever niet gehad. Gabriel wiegde Roselyn heen en weer. 'Sterk blijven. lieverd. We komen hier uit. Als de dokter zo komt vragen we of je weg mag. Naar huis.'

Thomas
"Oew autobingo dat is leuk." Zei hij met een glimlach. "Halligalli is een spel met kaarten en een bel. Dan heb je kaarten met vruchten. Als je een vijf ziet, dus vijf aardbeien dan moet je op de bel drukken en mag je die kaarten hebben. In elk geval de kaarten die je die ronden hebt opgelegd. Als je bijvoorbeeld 2 bananen en 3 druiven ziet en je drukt op de bel mag de ander de kaarten hebben. Je moet namelijk vijf van dezelfde soort hebben. Het is een leuk spel om te doen." Thomas glimlachte en dacht na. "Bel maar." Zei hij toen.

Roselyn
"Ik snap dat je gekozen hebt om hem niet aan mij te laten zien. Ik heb hem alleen gezien toen hij geboren was en meer herinner ik me niet." Roselyn keek naar Gabriel. "We komen hier wel uit lieverd. Samen staan we sterk." Zei ze zachtjes. Maar wat ze ook tegen Gabriel zei, ze voelde zich zwak. Ze was moe en wilde naar huis. Ze wilde weg, ze wilde thuis kunnen rouwen. Een dokter kwam binnen en keek hen aan. "Ik vind het verschrikkelijk voor u. We hebben gedaan wat we konden om uw zoon te redden, maar het is niet gelukt. Ons medeleven heeft u. Als wij iets voor u kunnen betekenen dat moet u dat laten weten."

Amberley

"Ja! We waren altijd heel fanatiek, maar ik won altijd!" Ze grijnsde even. 'Nog nooit van gehoord!"
Ze wou net voorstellen om een spelletje te doen toen Thomas zei dat ze maar moest bellen. Ze pakte de telefoon van tafel en draaide het nummer van Gabriel. Maar er werd niet opgenomen. Ook bij Rose niet. "Ze nemen niet op. Ik probeer nog 1x Gabriel te pakken te krijgen."

Gabriel

"Je wilt het niet zien, Rose. Herinner hem zoals je hem toen zag. Ik wou dat ik hem anders had gezien." Hij veegde de tranen weg maar ze begonnen meteen weer te lopen. Gabriel knikte. 'We komen eruit, samen staan we sterk.", herhaalde die. Gabriel keek op naar de dokter. 'We willen graag naar huis." De dokter gaf hun toestemming. Gabriel keek op zijn telefoon. "Amberley heeft geprobeerd ons te bellen. Die vraagt zich zeker af of Chris er al is. Ik wil het niet vertellen. Zolang niemand het weet voelt het alsof het nog te ontkennen valt, alsof het een nachtmerrie is die elk moment kan stoppen."

Roselyn
"Ik weet niet hoe hij er uit zag. Ik zag bruin haar of zoiets. Ik weet het niet meer Gabriel." Ze trok hem dicht tegen zich aan en ging verder met huilen. "Ik wil naar huis, ik wil rust om me heen. Ik kan niet rouwen hier in het ziekenhuis, ik kan niet rouwen met mensen die vragen hoe het gaat. Ik kan het gewoon niet." Ze keek weer naar Gabriel en beet op haar vingers. "Bel Amber terug, dan zijn we van hun gevraag af en kunnen we rustig naar huis."

Gabriel

"Hij leek op mij. Het was twee druppels water mij." Gabriel hield Roselyn stevig vast en streelde door de haren. "Ik wil hier ook niet blijven. Elke keer hoop ik dat die deur open gaat en dat ze Chris naar binnen rijden. Gezond en wel. Alles hier doet me aan hem denken."
Gabriel zuchtte. "Ik wil het niet vertellen..." Toch belde die Amberley terug die gelijk opnam. Zo te horen met de speaker aan. "Hoi. Ik uhhh.... Chris is overleden. Zijn hartje was te zwak. Hij is twee uur bij ons geweest.'

Thomas
Thomas schrok toen hij het nieuws hoorde. "Jemig jongens, wat verschrikkelijk." Hij keek naar Amberley. Hij was er gewoon helemaal stil van. Hij pakte de hand van Amberley en dacht na. Hij vond het gewoon verschrikkelijk. "Als wij iets voor jullie kunnen betekenen moet je het zeggen. Als je wilt dat we langskomen moet je het ook zeggen." Hij hoorde Roselyn huilen en keek naar Amberley. Hij werd er zelf erg verdrietig van. Hij had die totaal niet gehoopt, hij had gehoopt dat Chris een goed leven zou krijgen.

Amberley

"Ik weet niet wat ik moet zeggen. Wat vreselijk! Ik had zo gehoopt voor jullie dat alles goed was gekomen en jullie lekker met Chris konden knuffelen en alles. Als er iets is moeten jullie bellen, echt. Zullen we anders langs komen?" Amberley kroop tegen Thomas aan, ze was er helemaal stil van. Dit was niet wat ze voor Roselyn en Gabriel wilde. Ze hoorde Gabriel aan de andere kant van de lijn zeggen dat ze liever zo naar huis gingen, met ze tweetjes. "Ik snap het. Doe rustig aan. Heel veel sterkte. We zijn er voor jullie, altijd."

Roselyn
Ze voelde zich net een vaatdoek. Ze keek naar Gabriel en gaf hem een kleine kus. Ze keek naar de deur en zag dat ze het bedje van Chris weg reden. Ze stond op en hield ze tegen. "Niet weg halen alstublieft." Ze keek de zuster smekend aan maar de zuster schudde haar hoofd. "Het moet weer naar een andere kamer gereden worden. Het spijt me." En de zuster reed het bedje weg. Roselyn zakte neer op de grond en begon te huilen. Haar benen trok ze naar zich toe en wiegde heen en weer.

Thomas
Thomas keek naar Amberley. "Misschien kunnen we later komen. We geven ze de ruimte om te kunnen rouwen. Ze nemen zelf wel contact als ze ons echt nodig hebben." Thomas zuchtte diep en sloeg zijn armen om Amberley heen. Hij wiegde haar zachtjes heen en weer en zei voor een hele poos niks. Na een tijdje kuchte hij en keek naar Amberley. "Ik vind het verschrikkelijk. Misschien moeten we een kaart sturen. Maar nu nog niet."

Gabriel

Gabriel rende de zuster achterna en ging er voorstaan. "Pardon? Waar is de ruimte om te rouwen, om het te verwerken? Om aan het idee te wennen dat ons zoontje daar nooit in zal liggen? Waar is het respect gebleven? Het mede leven?" Maar de zuster liep rustig door. "Onbeschoft mens!" Hij keek er kwaad na met gebaalde vuisten. "Ik wil hier geen minuut langer blijven. We gaan!" Hij tilde Rose op. "Hou je vast, ik ga je tillen."

Amberley

Ze knikte. "Weet ik, maar ik had er zo graag nu voor ze geweest. Ze wouden ons er bij hebben maar dat ging niet. Ik wilde hun er ook bij maar dat kan ik nu niet van ze verwachten. Ik wou dat ik de pijn kon verzachten, kon wegnemen maar ik weet ook niet wat ik voor ze kan doen. Een kaart sturen of iets dergelijks klinkt zo onbenullig. Alsof we het daar mee goed maken en Chris weer terug komt."

Roselyn
Ze hield Gabriel stevig vast. Ze keek hem vermoeid aan. "Gabe laat die zuster nou." Zei ze zacht en ze knuffelde hem stevig. Ze wilde Chris vast houden. Die droom kon ze moeilijk vergeten. Elke keer zag ze een klein jongetje dat meegenomen werd. In de armen van... In de armen van een persoon, in haar verbeelding lijkt het wel de Dood. Maar ze wilde daar niet aandenken. Ze ademde onrustig diep in en uit en ging met haar hand langs het gezicht van Gabriel. "Blijf bij me Gabe. Laat me niet vallen." Fluisterde ze en ze greep zijn shirt stevig beet.

Thomas
Thomas keek naar Amberley. "Pijn kunnen we niet verzachten. Het kan minder worden, maar zelfs als het minder wordt hangt er nog een schaduw over hun heen. Pijn kun je ook niet wegnemen. We kunnen ze misschien morgen bellen. Maar als jij ze niet wilt bellen, moet je eerlijk zijn." Hij zuchtte diep en knikte. "We kunnen dat nu niet van hun verlangen, niet in deze staat." Zei hij zachtjes en hij speelde met de haren van Amberley. "Daar heb je gelijk in, maar hoe kunnen we anders zeggen dat we het erg vinden?"

Gabriel

Gabriel tilde Rosleyn voorzichtig op. "Ik heb je goed vast, ik laat je niet vallen. Nooit! Vertrouw me maar. We gaan lekker naar huis. Ver weg van hier." Hij liep rustig het ziekenhuis uit. Het kon hem niks schelen als ze eigenlijk niet weg mochten. Niemand hield hem tegen. Maar op de route liepen ze langs de kamer waar Chris had gelegen. Snel keerde die om. Met tranen in zijn ogen liep die met snelle passen via een andere route het ziekenhuis uit.

Amberley

"Daarom! Het zal altijd een open boek zijn. En wond die keer op keer weer open wordt gerijd. Alsof iemand een mes in je ribben steekt. Je moet er niet aan denken dat je kindje binnen twee uur overlijd. Misschien hebben ze hem geen eens kunnen vasthouden. Dat wens je niemand toe. Het ging allemaal al zo rot." Ze was er echt kapot van en voelde verdriet voor de vrienden. "Ik weet het niet. Misschien kunnen we ze beter laten rouwen." Ze haalde de schouders op. "Er is geen geschikte manier."

Roselyn
"Ik laat jou ook nooit vallen, dat beloof ik je." Roselyn keek hem met een flauwe glimlach aan en voelde hoe ze werd gedragen uit het ziekenhuis. "Mevrouw u heeft uw kleding nog aan." Maar Roselyn leek het niet te horen. Ze had zich afgesloten van de wereld, alleen voor Gabriel liet ze zich nog open te stellen. Haar lieve Gabriel die haar nooit in de steek zou laten, samen stonden ze sterk, samen kwamen ze hier wel uit. Maar toch voelde ze zich niet lekker en ze greep zich steviger aan Gabriel vast. Het leek wel of haar lichaam langzaam stuk ging. Alles deed pijn. Ze keek even in Gabriel zijn ogen en veegde met een flauwe, zwakke hand, zijn tranen weg.

Thomas
"Nee daarom. Het is verschrikkelijk. Ik durfde niet te vragen of ze hem nog hebben gezien of dat ze hem nog mochten zien. Gabriel klonk op en Roselyn klonk als een varken dat ze gingen slachten. Ik hoorde de pijn gewoon. We hadden daar niet bij moeten zijn Amber. Ik weet dat we ze dan konden troosten of konden laten merken dat we er voor ze waren. Maar toch. We hadden dit niet willen zien of meemaken." Hij gaf haar een kus en wiegde haar rustig heen en weer. "Er is nooit een geschikte manier. Het enige wat we kunnen doen is hun ruimte geven om te kunnen rouwen. Om samen te zijn met hun pijn en verdriet."

Gabriel

'Weet ik lieverd." Snel liep die verder. Het ziekenhuis uit, naar het parkeerterrein. Hij had iemand nog horen roepen dat Rose de ziekenhuis kleding aan had. Hij had zich even omgedraaid en opgemerkt. "We sturen het wel op met de post." Het boeide hem allemaal niet meer.
Hij merkte dat Roselyn zijn tranen probeerde weg te vegen. "Laat maar, die blijven komen." Ze hadden de auto bereikt. Voorzichtig zette die Rose voorin en deed de gordel om. Stapte zelf in en reed naar huis.

Amberley

"Ik wil het geen eens weten!' Ze schudde de hoofd. "Je hoorde gewoon dat Gabriel er kapot van was." Ze schudde hevig de hoofd. "Ik had er ook niet bij willen zijn. Ik zou het niet aan kunnen zien hoeveel verdriet en pijn ze hebben." Ze knikte. "Ik ga denk ik maar een warm bad nemen en dan naar bed. Ik heb geen zin meer om gezellig een spelletje te spelen."