We're all just trying to be holy. [Marrie&Isa]

De vroege ochtendzon scheen op haar gezicht. Haar hoge hakken verraadde dat zij de enige was op straat – was dat nog nieuw tegenwoordig? Ze had een paar stappen buiten de schuilplek gezet: het kon vast en zeker geen kwaad om hier eventjes te gaan staan. Alhoewel de zon in haar gezicht scheen, hoefde ze niet haar ogen tot spleetjes te knijpen. Haar ogen staarde echter naar iets in haar handen. Het was een foto, een foto van een knappe jongeman met een brede glimlach op zijn gezicht. De duim van het meisje gleed over het knappe gezicht van de jongen. Ze rouwde om hem. Hij had het nog niet verdiend om te sterven. Hij had voor de volle honderd procent geloofd dat hij de wereld kon verbeteren, dat hij de mensen zou verlossen. En zij hadden hem geloofd. Maar kijk wat zijn edelmoedigheid hem had gegeven? Hij had zo graag alle mensen willen helpen – en nu was hij dood. Een traan gleed over haar wang naar beneden, maar ze veegde hem ruw weg. Diep van binnen wilde ze harder huilen, naar hem bidden om vergiffenis. Ze was namelijk vreemd gegaan. En hij was erachter gekomen. Ze had hem pijn gedaan. Maar hoe kon ze smeken om vergiffenis als het haar niet speet?

Maria staarde naar de foto in haar handen, haalde snuivend haar neus op. Ze moest het laten rusten. Hij was niet langer met haar. Er was niet langer een relatie tussen hen geweest op het moment dat hij stierf, al had hij haar wel verzekerd dat hij altijd van haar zou houden. Voor Maria was dit lastig om te geloven. Als het anders was geweest, had hij vast wel een ander meisje gevonden. Misschien wel een meisje van de squad, wie zou het zeggen? Ze wist dat Theresa, die bitch, hem adoreerde. Maria had altijd buiten de squad gestaan, ze had er nooit echt in gezeten, al was ze wel met hen opgetrokken. Ze probeerde de positieve kanten van dit alles te zien: ze had Jude nog. Jude. Een gemene grijns gleed over haar gezicht. Het naïeve meisje had alles geloofd wat ze tegen haar had gezegd. Het was enkel voor haar eigen pleziertjes geweest. Maria was jong, had ook haar behoeftes. Joshua had haar dat nooit kunnen geven, iets met geloof ofzo, dus was ze naar Jude gestapt, iemand waarvan ze wist dat ze hopeloos verliefd op haar was. Maar Maria voelde niets voor Jude en dat zou ze ook nooit doen. Maar ze liet Jude maar in die waan, ze was een sterke metgezel.

Met het idee dat het Joshua’s eigen schuld was, dat hij haar maar had moeten geven wat ze wilde, staarde ze nog een keer naar zijn foto en liet hem toen op de grond vallen. Met de punt van haar hakken doorbrak ze zijn gezicht. Zonder zijn foto nog een blik waardig te keuren, liep ze terug de schuilplaats in. Maar zodra ze terug de schuilplaats inging, verdween de arrogante uitstraling. Haar gezichtsuitdrukking werd zielig, alsof ze net flink had staan huilen. Gekrenkt. Haar hoge hakken verraadde aan de rest dat ze weer aanwezig was – als ze al wakker waren. Maria plofte neer op de grond, sloeg haar benen in de kleermakerszit en staarde voor zich uit. Ze hoopte maar dat Felicity niet wakker was, de idioot dacht dat ze haar vriendin was en dacht dat ze behoefte had aan haar aanwezigheid, aan haar “steun”. Maria gniffelde. “Steun”. Ze had zichzelf en dat was meer dan genoeg. Maar ze moest deze idioten maar te zien overtuigen van haar zogenaamde onschuld, zodat ze onder haar straf uit zou komen. Ze had Joshua immers verraden.

Maria keek op, er naderden voetstappen. Ze keek naar de persoon die binnen kwam. Meteen verscheen er een zielige blik in haar ogen, begonnen er tranen over haar wangen te stromen. “I-i-ik kon niet slap-p-pen” snikte ze “Ik d-d-denk maar de he-e-e-ele tijd aan Josh..”

Johanna Bishop had het gevoel alsof ze de hele nacht niet had kunnen slapen. Misschien lag het aan het feit dat ze om tien uur 's avonds nog twee volle koppen koffie had gedronken, of dat ze straten verderop tot zeker twee uur harde muziek draaiden tot het eindelijk stil werd.
Om heel eerlijk te zijn had ze ook geen poging gedaan om een goede nachtrust te krijgen. Ze was niet naar haar bed vertrokken toen de anderen naar hun slaapvertrekken waren verdwenen, had het zichzelf niet comfortabel gemaakt op de bank. In plaats daarvan had ze de hele nacht achter de grote tafel in de gezamenlijke ruimte gezeten, gebogen over papieren met teksten die na een uur of vier wazig voor haar ogen werden.
Om twee uur was Saba nog in de deuropening verschenen, slaap in haar ogen en ondanks haar vermoeidheid verrast dat ze nog wakker was. Toen ze het meisje had gevraagd waarom ze niet sliep had ze haar schouders enkel opgehaald.
Nachtmerries. Ze zei het niet, zeker niet waar de anderen bij waren, maar Johanna wist dat Saba er al maanden last van had. Ze sliep namelijk in de ruimte vlak naast die van Johanna, en al meerdere keren had ze het meisje doordrenkt in angstzweet op de rand van haar bed aangetroffen. Ze had het niet met de anderen gedeeld om haar eventuele publieke schaamte te besparen toen Saba haar in vertrouwen had genomen, maar ze had geen idee hoe ze het moest verhelpen. Haar eigen slaap was altijd zonder dromen geweest.
Nadat ze een glas water had gepakt was ze weer vertrokken, en de donkere vrouw was weer alleen geweest. Ze moest toch even in slaap zijn gevallen, want toen ze met een ruk haar hoofd van de tafel hief en op de klok boven de deur hing was het een paar uur later en dacht ze boven haar hoofd, in de slaapvertrekken, al mensen te horen praten. Met een diepe zucht richtte ze zich op, verzamelde haar papieren en liet deze toen in een mapje glijden. Misschien moest ze eens proberen om wat slaap te krijgen voor het middaguur; veel zou ze vandaag toch niet uitvoeren. Na een hand door haar donkere, steile haar gehaald te hebben richtte ze zich op, de map onder haar arm.
Maar net op het moment dat ze de gang op wilde stappen om naar boven te gaan sloeg de deur van de schuilplaats dicht. Langzaam de map terug op tafel leggend draaide ze zich om, een lichte frons op haar gezicht. Ze had niemand naar buiten horen gaan. Was het één van hen? Of iemand anders?
Johanna zakte door haar knieën, trok een lade onder de tafel open en tastte naar het pistool dat ze daar had liggen. Haar hand sloot zich om het koele metaal, en met het wapen in haar hand richtte ze zich weer op. Ze had geen schoenen aan, zodat haar voetstappen geen geluid maakten, en liep traag in de richting van de deur, haar pistool iets opgeheven, klaar om te schieten of in ieder geval alarm te slaan.
Het was geen burger, en ook geen militair. Ze had de deur geopend met haar vrije hand en deze open gezwaaid en moest even kijken voordat ze zag wie er nu precies binnen was gekomen.
Het was Maria. De blonde jonge vrouw zat met haar rug tegen de muur, haar benen in kleermakerszit gevouwen. Ze was helemaal aangekleed en zag er uit alsof ze al even wakker was, maar ook alsof ze had staan huilen.
Op het moment dat ze doorkreeg dat Johanna er stond keek ze op, haar blauwe ogen betraand. “I-i-ik kon niet slap-p-pen,” snikte het meisje stotterend, terwijl Johanna langzaam haar wapen weer weg stopte. “Ik d-d-denk maar de he-e-e-ele tijd aan Josh...”
Een diepe zucht ontsnapte aan de lippen van de donkere vrouw, en haar gezichtsuitdrukking ontspande. Ze stapte op het meisje af en hurkte naast haar op de grond, een hand op haar schouder plaatsend in een moederlijke poging haar wat te troosten. 'We denken allemaal aan Joshua, liefje.' Met een flauwe glimlach veegde ze een traan van haar wang. 'Het is heel begrijpelijk dat je nog om hem treurt. Maar in gedachte is hij nog bij ons.'

Zachtjes snikkend drukte Theresa het leren jasje tegen haar gezicht aan. Het was het leren jasje van Joshua, wat hij altijd droeg. Het rook echt naar hem. Het zorgde er niet echt voor dat het gemis minder werd, maar het voelde fijn iets tastbaars van hem te hebben. Theresa haalde haar neus op en sloeg haar lange, donkerbruine haren uit haar gezicht. Het was fijn om eindelijk eens goed uit te kunnen huilen om Joshua. Dit zou ze nooit doen met de groep erbij, deels omdat ze de reputatie had om nogal hard te zijn af en toe, maar ook deels omdat het gewoon niet in haar aard lag om dit aan mensen toe te vertrouwen. En meestal pikten ze dat wel. De rest lag te slapen, dus Theresa kon in alle rust rouwen om Joshua. Het was zo oneerlijk dat hij weg was. Al zijn bedoelingen waren goed geweest en dan moest één iemand het voor hen verpesten: Jude. Hiervoor had Theresa haar altijd wel aardig gevonden, maar nu  hoefde ze niets meer met Jude te maken hebben. Het was dat Joshua tegen hen had gezegd dat ze een straf voor haar moesten bedenken, anders had Theresa heel erg goed geweten wat ze met Jude had gedaan, en dat zou ze waarschijnlijk niet overleefd hebben.

Ze veegde haar tranen weg en snoof nogmaals zijn vertrouwde geur open. “Was je nog maar hier, Josh” snikte ze zachtjes “Ik mis je zo erg. We hebben je nodig…we kunnen dit niet zonder jou.” Theresa snikte zachtjes nog wat na, totdat ze iets op de grond hoorde vallen. Het was een velletje papier – en als er voor de rest nog iemand in deze ruimte aanwezig was geweest, dan had ze het waarschijnlijk niet eens gehoord. Nieuwsgierig keek Theresa naar een papiertje dat op de grond was gevallen. Waarschijnlijk was het uit een van de jaszakken van Joshua gevallen. Ze raapte het papiertje op en vouwde het open. Haar ogen schoten langs de regels, maar ze kwam al gauw tot de conclusie dat ze er geen pepernoot van begreep. Toch herkende ze vier namen: Johanna, Maria, Jude en Joshua. Joshua als afzender, Johanna als geadresseerde. Theresa sprak best wel een aantal talen, maar deze taal bleef haar bijster. Ze dacht dat het Latijn was, maar dat was het ook weer niet. Wat ze wel wist, was dat ze hier meteen werk van moest maken. Het zou een doorslaggevend punt kunnen zijn in haar stiekeme werk om een boek van Joshua’s leven te maken. Meteen sprong ze op en ging ze op zoek naar Johanna.

Theresa vond Johanna uiteindelijk in een van de beginkamers van hun schuilplaats. “Johanna! Ik ben blij dat ik je heb gevonden, ik heb zojuist iets gevonden wat ons wat meer zicht zou kunnen geven op Josh’ leven” kakelde Theresa, terwijl ze naar een tafel liep, het licht aanklikte en het papiertje op tafel gooide. Ze keek naar Johanna en ging verder: “Ik heb geen idee wat het betekent, misschien dat jij er wat aan kunt ontrafelen, ik ontdekte een aantal namen, maar – “ Theresa brak haar zin af, want ze zag dat ze niet alleen was. Maria zat tegenover Johanna. De blik in de ogen van Theresa werd weer wat harder. Het deed haar pijn haar vriendin zich te zien ontfermen over de enige persoon die ze in de squad haatte. Therese had de zieke plannetjes van Maria al vanaf dag één door en ze wist dat ze Josh’ ondergang zou worden. Helaas zagen de anderen haar als een breekbaar poppetje dat beschermd moest worden. Helaas voor Maria haatte Theresa poppetjes.

“Zou je ons misschien even alleen willen laten, Maria?” zei Theresa met wat meer nadruk op haar naam “Ik wil graag wat met Johanna bespreken, onder vier ogen.”


De persoon die in de deuropening had gestaan was niemand minder dan Johanna. Maria keek niet op van het pistool in haar hand – er waren nog steeds gevaarlijke mensen buiten de muren van hun schuilplaats, en het was slechts een kwestie van tijd voor ze ontdekt zouden worden. Met een treurig glimlachje keek ze Johanna aan, terwijl de tranen verder over haar wangen rolden. Johanna naderde haar en ging voor haar zitten. Met een knikje luisterde ze naar de troostende woorden van de vrouw. Een normaal mens had misschien een schuldgevoel gekregen, maar Maria niet. Het was een hele kunst om de vrouw voor te liegen – en diep van binnen voelde het dan ook geweldig om de vrouw zo aan het lijntje te houden. “Het is g-g-gewoon…” snikte Maria “…als-s-s-s hij hier was gew-w-weest…dan zou het allemaal zo anders zijn…” Maria schudde haar hoofd en legde haar hand eventjes voor haar ogen, veegde met haar vrije hand de tranen weg.

En toen gebeurde er iets waar Maria niet opgerekend had. De deur zwaaide voor een tweede keer open en er kwam iemand binnen die meteen heftig begon te kakelen. Het was Theresa. Maria moest moeite doen om haar gezicht in plooi te houden en niet meteen vals naar het meisje te kijken. De bitch was de enige chick die moeilijk deed in de hele squad. En daarom haatte Maria haar. Ze had duidelijk geen invloed op de meid. De meid was irritant, dacht dat ze heel wat was met haar hoge IQ. In  Maria’s ogen had ze gewoon geen leven en was ze gewoon jaloers op Maria. Ze praatte bullshit over een of ander briefje, iets dat Maria haar nieuwsgierigheid had gewekt. Dat briefje moest zij ook zien. Theresa kreeg haar in het vizier en ze was meteen niet zo enthousiast meer. Een gemene grijns werd onderdrukt, het zou haar toneelspel verraadden.

Theresa stelde voor dat Maria weg zou gaan. Maar Maria wilde helemaal niet weg, sterker nog, ze wilde elke letter van dat briefje te weten komen. “Johanna!” zei Maria verontwaardigd en haar betraande ogen sperden wijd open “Ik was de vriendin van Joshua. Ik heb ook recht om te weten wat er op dat papiertje staat!” Ze keek verontwaardigd van Johanna naar Theresa. Ze moest en zou te weten komen wat er op dat papiertje stond, al moest ze het uit de dode handen van Theresa wringen.

Het blonde meisje was overduidelijk van slag, en Johanna kon het haar niet kwalijk nemen. De gruwelijke, abrupte dood van Joshua was nog vers in hun geheugens gegrift en sommigen van hen, zoals Maria en Saba, hadden meer moeite om er mee te leven. De donkere vrouw was naast haar neer geknield, zodat ze niet zo ongemakkelijk hoefde te knielen, nog steeds haar hand op haar schouder. Maria hoorde al bij de groep sinds deze opgericht was, en Johanna had het meisje eigenlijk altijd wel gemogen. Ze had gezien hoe blij ze Joshua gemaakt had en ze was altijd vriendelijk geweest tegen haar. Ze wist niet zeker of ze instemde met Johanna’s nieuwe leiderschap, maar ze had nog geen protesten van de anderen gehoord en ze had meerdere keren duidelijk gemaakt dat ze best tegen wat kritiek kon – de anderen konden alles bij haar kwijt, en dat gold ook als ze vonden dat ze het niet eens waren het haar keuzes.
Maria bleef stotteren. Ze had duidelijk moeite om uit haar woorden te komen maar Johanna gaf haar kalm de tijd om te spreken, nog steeds zacht met haar hand over haar arm en rug strijkend om haar te troosten.
Op momenten als deze besefte ze opeens hoeveel Joshua voor hen allen had betekend. Het was lastig om te voorkomen dat haar emoties, en dan vooral haar verdriet door het verlies van haar vriend, ervoor zorgden dat ze domme keuzes zou maken; ten alle tijden moest Johanna haar hoofd koel houden en haar emoties niet al te veel laten blijken. Als die namelijk de overhand kregen zou ze niet meer helder kunnen nadenken en dat kon ze niet hebben. De anderen hadden haar nodig.
Ze wilde net haar mond openen om het meisje gerust te stellen door wat dan ook tegen haar te zeggen – ze had al zo vaak een troostende toespraak moeten houden dat haar woorden beetje bij beetje hun mening begonnen te verliezen. Maar net toen ze halfslachtig wilde beginnen met spreken ging de deur open. Johanna keek op zonder overeind te komen, en zag dat Theresa naar binnen stapte – een donkerharige jonge vrouw die haar sinds de dood van Joshua constant bij had gestaan. Ook zij miste de jongeman verschrikkelijk, gezien de twee erg close waren geweest, maar ze wist haar verdriet om te zetten in iets wat niet zo gemakkelijk was voor de meesten om te doen. Ze gebruikte het om zichzelf ervan te overtuigen dat ze zelfs zonder zijn hulp zijn taak voort konden zetten, wat het ook zou kosten. Het doel heiligt de middelen.
Theresa zag er nogal gehaast uit en leek haar dringend te willen spreken. Toen ze haar vertelde dat ze iets gevonden had kwam Johanna met een lichte frons op haar gezicht overeind. Wat kon het zijn dat zo belangrijk was? Ze had Joshua’s ruimte volledig uitgeruimd en dacht niet dat er nog wat over was gebleven van zijn bezittingen. De jongeman had altijd opgeruimd geleefd en weinig spullen gehad – de overgebleven dingen waren verbrand of uitgedeeld.
De ander liep terug de gezamenlijke ruimte in, waar ze een lamp aan deed zodat alles beter te zien was en legde het papiertje – want dat was het object dat ze had gevonden – op tafel, voor iedereen aanwezig om te lezen. Maria was namelijk eveneens overeind gekomen en was haar naar binnen gevolgd, duidelijk ook nieuwsgierig naar wat Theresa had gevonden.
“Ik heb geen idee wat het betekent, misschien dat jij er wat aan kunt ontrafelen, ik ontdekte een aantal namen, maar –”
Ze viel stil. Johanna had een dunne leesbril uit haar zak gehaald – haar ogen waren niet meer zo goed als ze waren geweest – en wilde zich net over de tekst heen buigen om deze eens goed te bekijken toen ze de lichte spanning tussen de twee jonge vrouwen aan weerszijde van haar opmerkte. Ze richtte zich op, de bril in haar handen en een kalme maar ernstige uitdrukking op haar gezicht.
Het was overduidelijk dat Theresa niet wilde dat Maria eveneens het briefje las. Johanna had al eerder opgemerkt dat haar rechterhand de blonde dame niet vertrouwde, en ze kon maar niet begrijpen waarom; ze wist dat Theresa meerdere redenen had voor haar wantrouwen die ze meerdere keren met haar had gedeeld, maar daar had ze zelf nog nooit ook maar iets van gemerkt. Dat was de enige keer waar ze niet blindelings op de voorgevoelens van de jonge vrouw had vertrouwd.
Ook nu vond ze het dus niet nodig dat Theresa zo reageerde. Het kon niet kwaad als Maria eveneens de boodschap zag; des te sneller zouden ze er uit kunnen komen. Ze wilde er echter geen groot drama van maken en was dus ook van plan de jongedames op rustige toon aan te spreken.
Maria keek haar met nog steeds betraande ogen aan, terwijl Theresa’s houding duidelijk defensief was. Beiden wachtten zwijgend op haar oordeel.
Met een zucht zette ze de leesbril eindelijk op haar neus en bond haar donkere haar in een lage staart vast. ‘Er is geen enkele reden waarom Maria niet zou mogen zien wat er op het briefje staat, Theresa,’ zei ze, haar stem kalm als altijd. Als zij rustig bleef zouden de anderen snel volgen, dat had ze in de loop van de jaren geleerd. Er kon niets op worden gelost als iedereen zijn stem verhief. ‘Als jij al niet kunt ontcijferen wat er staat kunnen we elk beetje help gebruiken. En ze heeft gelijk; ze was Joshua’s vriendin. Als het een bericht van hem is heeft ze elk recht om ook te weten wat er op staat, en dat geldt ook voor de anderen als die straks beneden komen.’ Ze wierp Theresa een korte blik toe. Ze hield van het meisje als haar eigen familie, maar dat betekende niet dat ze alles maar kon maken. Zo werkte het hier niet.
‘Nou, laat eens zien dat briefje,’ vervolgde ze op een veel zakelijkere toon, haar handen op de tafel plaatsend zodat ze iets over het briefje in kwestie gebogen stond. Voor zeker tien tellen staarde ze met een lichte frons op haar gezicht naar de tekst, voordat ze zich realiseerde dat ze niet begreep wat er stond. Ze richtte zich weer op, nog steeds fronsend. ‘Het is Arameens.’ Die conclusie had ze tot dusver wel getrokken. Ze herkende een paar van de tekens – zelf kon ze namelijk Hebreeuws en Oudgrieks lezen, maar dit was te lastig. Wel kon ze enkele namen herkennen – die van haarzelf, helemaal bovenaan, die van Joshua, onderaan als afzender, en tot haar lichte verbazing die van Maria en Jude. Ze pakte het van tafel en bracht het omhoog, maar toen ze het tegen het licht hield viel er verder niets interessants te zien. Ze keek even opzij naar Maria. ‘Ik denk niet dat jij het kunt lezen?’ vroeg ze. Naar wat ze wist had Maria nooit een geweldige educatie gehad en als zelfs Theresa, iemand met een enorme talenknobbel, er niet uit kwam, zou het wel even duren voor ze er uit zouden komen.