We'll go with you, where-ever you're going. [met Marrie]

Groot Brittannië, september 1985. Voldemort is net twee maanden terug en de studenten van Zweinstein moeten maar zien wie ze geloven - Harry Potter zelf, door de kranten afgeschilderd als gestoord, of het Ministerie, die de feiten hardnekkig de kop indrukt.

Volledige naam:
Roepnaam:
Leeftijd:
Geslacht:
Geaardheid:
Relatiestatus:

Jaar:
Afdeling:
Bloedstatus:
Staf:
Patronus:
Ev. functie: [klassenoudste, hoofdmonitor, Zwerkbalspeler]

Uiterlijk:
Familie:
Karakter:
Geschiedenis:

Extra:

Professor Izzy's chars

Volledige naam: Carolus Vaughn
Roepnaam: Carolus, Carl
Leeftijd: 16 (26 januari)
Geslacht: Mannelijk
Geaardheid: Heteroseksueel
Relatiestatus: Single

Jaar: 6
Afdeling: Zwadderich
Bloedstatus: Volbloed
Staf: Wilgenhout, eenhoornhaar, 30 centimeter, dun en buigzaam
Patronus: Een havik
Ev. functie: //

Familie: Orion en Andromeda Vaughn ~ Zijn ouders, allebei van een lange lijn van volbloed tovenaars. Hij is het enige kind van de twee. Zijn vader werkt voor het Ministerie van Toverkunst - in de eerste oorlog was hij een volger van Voldemort maar doordat hij anderen heeft verraden is hij niet opgepakt. Hij is heel bang dat Voldemort nu wraak op hem wil nemen.
Karakter: komt.
Geschiedenis: Carolus is in zijn jeugd niets tekort gekomen. Zijn ouders waren de typische volbloed tovenaarsfamilie, trots op hun afkomst en er op gedreven dat hun zoon eveneens in Zwadderich terecht kwam.

Volledige naam: Nyx Artemis Finnigan.
Roepnaam: Nyx.
Leeftijd: 16.
Geslacht: Vrouwelijk.
Geaardheid: Heteroseksueel.
Relatiestatus: Vrijgezel.

Jaar: 6.
Afdeling: Ravenklauw.
Bloedstatus: Halfbloed.
Staf: Dennenhout, Terzielerbloed, 23,5 centimeter, lekker soepel.
Patronus: Een dolfijn.
Functie: -

Uiterlijk: Nyx is een redelijk doorsnee meisje, vindt ze zelf althans. Ze heeft een bleke huid en haar haren zijn heel erg blond, zo blond dat het tegen het witte aan zit. Haar lichaam is vrij tenger en fragiel, alhoewel ze niet per definitie ondergewicht heeft. Haar lengte is 1 meter 73. Als ze haar gewaad van Zweinstein niet aanheeft, die gekleurd is met de blauwe en bronzen kleuren van Rowena Ravenklauw, draagt ze makkelijk zittende kleding, zoals wijde truien met een skinny jeans en All Stars. Haar helderblauwe ogen kijken nieuwsgierig de wereld in.
Familie:
Vader:
Arthur Finnigan – 42 jaar oud – ambtenaar op het Ministerie van Toverkunst,  op het departement van Magische Rampen en Catastrofes – afdeling: Griffoendor.
Moeder:
Amira O’Neill – Finnigan – 39 jaar oud – Eigenaresse van een eigen kapsalon – middelbare school en de kappersopleiding.
Broertje:
Evan Finnigan – 12 jaar oud – student – afdeling: Griffoendor.
Karakter: Nyx heeft een vrij rustig en lief karakter. Hoewel ze graag zich bezig houdt met haar eigen zaakjes en zich niet teveel met anderen probeert te bemoeien, is ze een dromer: tijdens de les zal ze heel erg snel wegdromen en ze kan urenlang voor zich uitstaren. Ze is dan niet verdrietig, maar is dan gewoon aan het nadenken. Nyx is erg sociaal, maar kan er ook van genieten om heerlijk alleen in de bibliotheek zich te laten meesleuren door spannende verhalen in boeken. Doordat ze erg slim is, leergierig is en snel stof in zich opslaat, lukt het haar om goede cijfers te halen en soms toch nog wel eens te kunnen wegdromen in de les. Nyx heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zo komt ze regelmatig op voor haar broertje, die – heel anders dan haar – populair is en snel in de problemen komt. Nyx is soms wel wat onzeker. Dit ligt niet perse in haar karakter, maar komt meer omdat ze midden in de puberteit zit. Ze is dan vooral onzeker over haar uiterlijk, maar ook over haar magie, dat komt vooral omdat ze het heel graag goed wilt doen. Nyx is ook het type meisje dat zenuwachtig wordt als ze iets voor moet doen. Verder doet Nyx lekker haar eigen ding en is ze een normaal presterend kind.
Geschiedenis: TBC.

Extra:
- Nyx is heel erg goed in Transfiguratie en heel erg slecht in Toverdranken. Voor de rest presteert ze qua magie normaal.
- Ze gelooft er in dat Voldemort is teruggekeerd, maar kan daar thuis niet echt over spreken, omdat haar vader dit niet gelooft (indoctrinatie vanuit het Ministerie) en haar moeder een Dreuzel is, en er dus niet echt over mee kan praten.
- Nyx heeft geen plekje in het Zwerkbalteam, maar kijkt er wel heel erg graag naar.

O, waarom had ze ook zo lang aan het ontbijt gezeten? Dat was ook helemaal niet zo slim. Maar het was zo gezellig geweest met haar vriendinnen en het lekkere eten, dat ze gewoon de tijd was vergeten! De eerste les was Toverdranken, van professor Sneep en daar kon ze gewoon niet te laat in komen. Die man zou haar vermoorden. Hoe ze het gedaan had wist ze niet, maar om de een of andere reden had ze vorig jaar voor zowel haar theorie als haar praktijk examen een U gehaald voor Toverdranken. Professor Sneep liet alleen leerlingen toe die een U hadden gehaald op hun SLIJMBAL-examen, en vorig jaar was Nyx opgelucht dat ze het vak niet meer had hoeven volgen, maar haar Krachtwater was perfect geweest en ook haar theorie examen had ze goed gemaakt. Toch had ze het vak nog willen laten vallen, maar professor Banning, het afdelingshoofd van Ravenklauw, had haar aangeraden om toch Toverdranken te gaan volgen. Ze had namelijk nog geen flauw idee wat ze later wilde gaan worden, dus daarom was het slim om zich zo breed mogelijk te oriënteren. Nyx waardeerde de zorgen van de kleine tovenaar, maar toch vond ze het jammer dat ze wederom uren in de kerker zou moeten gaan doorbrengen.

Haastig liep Nyx de treden af, richting de kerkers en het lokaal waar Toverdranken gegeven werd. Eventjes wachtte ze voor de deur, verzamelde ze haar moed en deed toen uiteindelijk de deur open. Zoals ze verwachtte werd de hele klas stil en draaide zich naar haar toe. “Uhm. Goedemorgen?” piepte ze onzeker en zachtjes. “Ah, miss Finnigan, wat fijn dat u ons toch met uw aanwezigheid wilt prijzen op deze vroege ochtend” hoorde ze professor Sneep sarcastisch zeggen. “Ik…uhm…u-uhm…ik…moest…” Professor Sneep negeerde haar. “Ik verwacht de volgende les een verslag over de herhaling van Taiwanese Tegengiffen van vorig jaar. Neem plaats naast mister Vaughn.” Gelukkig wees hij erbij, dan wist Nyx waar ze moest gaan zitten. Terwijl professor Sneep verder ging met zijn uitleg, liep Nyx verder het lokaal in en ging op de voor haar aanwezen plek zitten. Ze keek eventjes opzij, glimlachte toen liefjes naar de jongen naast haar. “Haay…” fluisterde ze zachtjes “Sorry…” Hopelijk zou hij begrijpen wat ze bedoelde. Ze pakte haar spullen uit en zette haar tas naast haar op de grond, waardoor haar lange haren eventjes langs een kant van haar gezicht vielen. Toen ze weer rechtop ging zitten, keek ze hem nog een keer aan en staarde hem toen eventjes awkward aan. Want hij was echt…een hele erge cutie. Wauw. “Uhm. Welke bladzij?” vroeg Nyx, wederom met rode wangetjes.

Carolus was veel te vroeg bij het lokaal gearriveerd. Dit was zijn eerste les van de dag, de eerste les van het nieuwe schooljaar wel te verstaan, en hij was echt niet van plan om bij Sneep, van alle leraren, te laat te komen. Dus stond hij, een kwartier voor het begin van de les, al voor het lokaal. Dat betekende echter wel dat hij een goed plaatsje in het midden van de klas wist te bemachtigen.
Wat wat minder was, was dat zijn vriendengroepje uit vier mensen bestond, en er maar drie mensen aan 1 tafel plaats konden nemen. Dus na een discussie van twee minuten hadden ze zich opgesplitst en zat Carolus alleen met een Ravenklauw, die een plek was opgeschoven om maar niet naast hem te hoeven zitten.
Terwijl de les begon zat hij met zijn hoofd nog geen tien centimeter van het boek voorover gebogen naar de bladzijden te staren. Sneep mocht hem niet zo, wat raar was gezien de man alle Zwadderaars meestal voortrok, maar toch. Hij viel liever niet zo op tijdens zijn lessen, vooral omdat Toverdranken niet zijn forte was.
Ook toen de deur open ging en er een stilte viel keek hij niet op - pas toen zijn naam viel schoot zijn hoofd omhoog. Nyx Finnigan, een Ravenklauw, liep door de klas heen om naast hem plaats te nemen, en de les ging weer door.
Het meisje keerde zich na een korte stilte tot hem en schonk hem een verlegen glimlach. "Uhm, welke bladzij?"
Carolus glimlachte flauwtjes terug en checkte toen snel de paginanummers waarop het boek open was geslagen. '245, het hoofdstuk over liefdesdrankjes.'

O. Liefdesdrankjes. Uhm, kon ze dat? Geen flauw idee. Ze sloeg haar boek open en vond de juiste pagina. Was het nu werkelijk ook de bedoeling dat ze een liefdesdrankje gingen brouwen? Dat zou vast en zeker een catastrofe worden. Nyx slikte eventjes en bekeek zenuwachtig het boek. Ze keek de andere Ravenklauwer aan de tafel aan, maar die zat driftig aantekeningen te maken. Misschien was dat wel een slim ideetje? Nyx pakte ook een stuk perkament erbij en doopte haar veer in wat inkt. Af en toe schreef ze wat op, maar om de een of andere reden leek het gewoon zo stom wat ze allemaal opschreef. Toen professor Sneep zei dat het dit jaar een stuk moeilijker zou worden, had hij echt gelijk gehad. Nyx slikte eventjes en keek paniekerig naar de jongen naast haar, want de andere Ravenklauw negeerde hen allebei. “Hé…” fluisterde ze toen heel zachtjes “Is het de bedoeling dat we nu een liefdesdrankje moeten maken?” Nyx slikte nogmaals angstig en keek hem met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen aan. “Want ik bekijk net het recept en het ziet er super moeilijk uit…” Professor Sneep liep langs hen, terwijl hij nog meer aan het uitleggen was en snel ging Nyx weer goed zitten, alsof ze een ijverige student was. Toen de professor verder was gelopen, keek ze hem nog van opzij aan en glimlachte wat onzeker.

Terwijl de Ravenklauw aan het uiteinde van de tafel druk aantekeningen maakte nam Carolus niet de moeite om hetzelfde te doen. Hij had het stuk al gelezen en wist dat het grootste deel wat Sneep nu aan het vertellen was ook in het boek stond. Het had niet veel zin om op te schrijven wat hij nu zei. Ook heel wat van zijn klasgenoten zaten ontspannen achterover geleund en heel wat Ravenklauwen hadden hun ganzenveren zelfs in hun tas laten zitten.
“Hé… Is het de bedoeling dat we nu een liefdesdrankje moeten maken?”
Het was het blonde meisje dat hem aangesproken had. Ze leek haast zenuwachtig, alsof ze bang was om hem aan te spreken. “Want ik bekijk net het recept en het ziet er super moeilijk uit…”
Hij wachtte even tot Sneep hen gepasseerd had, en pas toen de man langzaam terug naar zijn bureau liep boog hij zich iets naar haar toe.
'Volgens mij niet,' fluisterde hij zachtjes terug. 'Daar is het recept veel te lastig voor.'
'Jullie hebben de rest van dit uur, en het volgende om hier aan te werken.' Sneeps stem klonk akelig luid door de kerker en Carolus zuchtte diep. 'Dat neem ik terug.' Hij richtte zich weer op en zuchtte. Dat ging echt een regelrechte ramp worden.

Nyx moest bekennen dat ze toch wel een beetje in paniek raakte, want…Amortenia was een van de krachtigste dranken die er bestond. Het was een drank die een opvlieging, tot een obsessie voor iemand zou kunnen opwekken. Nyx vond het maar eng. Liefde moest echt zijn. De jongen naast haar dacht niet dat ze een liefdesdrankje moesten brouwen, het recept zou veel te lastig zijn. “Ik hoop het maar…” fluisterde ze terug en keek toen met gefronste wenkbrauwen naar professor Sneep, die aankondigde dat ze toch wel daadwerkelijk hier mee aan de slag moesten. “Ugh…” kreunde Nyx met de jongen mee. De andere Ravenklauwer aan de tafel trok meteen een ketel naar zich toe, besloot duidelijk om alleen te werken, en draaide zich van hen weg. Oké, want teambuilding binnen je eigen afdeling was niet belangrijk ofzo.

Maar natuurlijk zat er ook nog iemand anders aan de tafel. Misschien…misschien kon ze een gokje wagen? Iedereen had altijd vooroordelen over Zwadderaars, dat ze gemeen, arrogant en niet erg sociaal waren. Maar Nyx had geen vooroordelen, waarom zou ze dat hebben? Nyx glimlachte naar de jongen. “Misschien…misschien kunnen we samen werken?” stelde ze voor “Ik bedoel, ik ben er ook niet heel erg goed in en twee hoofden weten meer dan één.” Een beetje nonchalant haalde ze haar schouder op en viste een elastiekje van haar pols, waarna ze vervolgens haar haren bij elkaar bond. Tijd voor actie, want zelfs als de jongen niet wilde samenwerken, dan moest ze altijd nog alleen aan de slag. “Ik ben Nyx trouwens” stelde ze zich voor, terwijl ze een doosje met sodejusbonen tevoorschijn haalde. “Nyx Finnigan.”

Met lichte tegenzin begon ook Carolus zijn spullen te pakken. Vooraan het lokaal begonnen mensen zich al om de ingrediëntenkast te verdringen, dus hij besloot om nog even te wachten. Het was beter om wat later te zijn dan potten van de planken te duwen. Dus terwijl hij wachtte rolde hij alvast zijn mouwen op en sloeg de pagina om zodat het recept van de amortensia zichtbaar werd.
“Misschien…misschien kunnen we samen werken? Ik bedoel, ik ben er ook niet heel erg goed in en twee hoofden weten meer dan één.”
De vraag kwam als een aangename verrassing. Het grootste deel van de tijd voelden studenten van andere afdelingen er niet veel voor om met Zwadderaars samen te werken. Hij snapte de vooroordelen wel, zeker nu er zo veel over Voldemort werd gepraat en het hele ministerie op zijn kop stond, maar dat betekende niet dat hij het leuk vond.
'Eh, ja,' antwoordde hij toen snel, zich realiserend dat hij nog niets had gezegd en haar alleen maar aan had gestaard. 'Ja, dat is goed.' Hij glimlachte naar haar toen ze zich voorstelde. Nyx.
'Carolus Vaughn.'

Gelukkig stemde de jongen er mee in om samen te merken. “Wat een mooie naam” complimenteerde Nyx hem en stond op van haar krukje. Sowieso werkte ze beter als ze stond en nu had ze ook een reden, want als ze bij Carolus ging staan, kon ze samen met hem overleggen. Ze schoof haar ketel ook iets dichter naar het zijne, zodat ze er makkelijk bij kon. Snel glimlachte ze nog eventjes naar Carolus en keek toen snel in het boek, wat er precies moest gebeuren. Ze moest beginnen met de sodejusbonen. Daar had ze geluk mee, want die was per ongeluk nog vanuit vorig jaar in haar tas blijven zitten. Dat betekende dat ze niet helemaal naar de ingrediëntenkast hoefde te lopen. Nyx legde het doosje netjes tussen hen in, zodat hij ook kon pakken als hij dat wilde. “Snij drie bonen door en gooi ze in de ketel” herhaalde Nyx vanuit het recept en pakte haar mes. Ze pakte een sodejusboon en legde deze zo neer dat ze het makkelijk door kon snijden. Helaas was het membraan zo stevig en flexibel, dat het wegschoot zodra Nyx haar mes erin zette. Hij schoot zo voor Carolus langs en snel pakte ze met haar hand de wegschietende boon. “Sorry…eventjes inkomen denk ik.”

Of ze was er gewoon heel erg slecht in, dat kon natuurlijk ook. Vervolgens probeerde ze hem nog een keer door te schieten, maar schoot de boon uit haar handen weg, tegen een andere leerling. Nyx keek eventjes of Carolus het ook had gezien en lachte toen zachtjes. “Miss Finnigan” hoorde ze vanuit de verte komen, wat betekende dat ze teveel geluid had gemaakt. Damn. Misschien kon ze zich beter concentreren op haar sodejusbonen. Na heel veel gepriegel had ze het voor elkaar gekregen om er een paar door midden te snijden. Ze wist niet hoe Carolus ervoor stond, maar ze had er teveel gesneden. Deze schoof ze ook naar het midden. “Je mag er wel een paar van mij pakken hoor…voordeel van samenwerken…” Nonchalant haalde ze haar schouders op, alsof ze een coole meid was.

Zijn glimlach verbreedde toen ze hem vriendelijk - en hopelijk gemeend - complimenteerde, maar verder reageerde hij er niet echt op; hij was te druk bezig met het bij elkaar pakken van zijn spullen om iets te zeggen.
Net als Nyx ging hij aan de slag, een geconcentreerde blik op zijn gezicht, en hij had de eerste boon al opgesneden toen hij werd afgeleid. Één van de bonen waarmee Nyx bezig was geweest was uit haar handen geschoten en landde voor hem neer.
Zacht lachend legde hij zijn mes even neer. 'Maakt niet uit.'
Maar enkele tellen later gebeurde het opnieuw. De tweede boon glipte tussen haar vingers door en knalde tegen één van Carolus' klasgenoten aan, die geïrriteerd naar haar omkeek. Snel, voordat de jongeman iets kon zeggen, kwam Carolus tussenbeide. 'Dat was ik, sorry.'
De ander keek hem even scherp aan, voor hij zich weer omdraaide, en Carolus ontspande. Hij schonk haar een vluchtige glimlach en keerde zich toen snel weer op zijn eigen werk.
“Je mag er wel een paar van mij pakken hoor…voordeel van samenwerken…”
Licht verrast keek hij van haar naar de opgesneden bonen. 'Dank je,' antwoordde hij glimlachend. 'Wacht even, dan pak ik de rest van de ingrediënten uit de kast.' Hij kwam overeind, liep achter haar langs en naar de voorkant van de klas. Hij vermeed zorgvuldig het oogcontact met Sneep en keek zorgvuldig naar de dingen die hij nodig had - monnikskap, een of andere donkerpaarse steen waarvan hij de afkomst niet zou kunnen raden, en nog enkele andere ingrediënten.
Bij het terugkeren bij de tafel zette hij alle spullen tussen hen in. 'Zo, daar kunnen we wel wat mee.'

Het was lief dat Carolus het voor haar opnam. Dat had hij niet hoeven doen, Nyx moest zelf opdraaien voor haar daden en als er echt een confrontatie was gekomen, was ze Carolus heus wel bijgesprongen. Gelukkig was dat niet nodig. Niet zo gek ook, want de lessen van professor Sneep waren ook gewoon doodeng en je wilde die man echt niet tegen je krijgen. Haar lippen vormden geluidloos het woordje “Dankjewel”, terwijl ze doorging met het snijden van haar sodejusbonen. Toen ze het eindelijk voor elkaar had gekregen, had ze besloten haar bonen met Carolus te delen. Ze werkten immers samen en dat moest je dan ook echt wel doen. Hij deelde mee dat hij spullen ging halen, iets waar Nyx blij mee was. Ze had zelf vaak geen flauw idee wat ze moest pakken, dus deed ze maar hetzelfde als alle andere studenten. Maar wat nou iets precies was, vraag het niet aan Nyx.

Terwijl Carolus bij de ingrediëntenkast stond, deed Nyx ondertussen een stel sodejusbonen in haar ketel. Zo, dat was alvast stap 1. Nu zouden ze iets met monnikskap moeten uitvoeren. Eh..? Carolus was inmiddels weer teruggekomen bij de tafel. Nice! Blij glimlachte Nyx. “Zo, daar kunnen we wel wat mee.” Haar wangen kleurden weer licht rood. “Je moet me wel helpen hoor” piepte ze toen zachtjes “Ik ben zo slecht in Toverdranken, ik begrijp ook niet waarom ik vorig jaar een U voor mijn SLIJMBAL gehaald heb. Krachtwater was zo moeilijk…” Ze schudde haar hoofd en keek toen naar het Monnikskap. Een beetje onzeker pakte ze het beet. “Een monster van nemen?” herhaalde ze onzeker van het recept en keek toen naar Carolus, met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen.

'Ja, daar komen we wel even mee door,' antwoordde hij nuchter, en hij stond net op het punt om de monnikskap te pakken toen haar stem hem licht verbaasd op deed kijken.
"Je moet me wel helpen, hoor," zei ze zacht. "Ik ben zo slecht in Toverdranken, ik begrijp ook niet waarom ik vorig jaar een U voor mijn SLIJMBAL gehaald heb. Krachtwater was zo moeilijk..."
Carolus lachte onwillekeurig, maar het klonk niet gemeen. terwijl hij de monnikskap van tafel pakte stak hij alvast een vuurtje onder de ketel aan. 'Dat doe ik wel,' zei hij met een geruststellende toon in zijn stem. 'Als jij ondertussen die steentjes fijn maalt,' hij knikte naar de donkerpaarse, glanzende steentjes die op tafel lagen.
Carolus was zelf ook geen held in het maken van toverdranken, maar het was wel een van zijn betere vakken. Misschien omdat Sneep hem niet zo vaak in de les zag zitten, wat zeker in zijn voordeel werkte.

Na zo'n half uur van zweten en stressen hadden ze het recept eindelijk afgerond. Carolus had zijn vest uitgetrokken en stond nu alleen nog in zijn witte blouse achter zijn tafel, zijn licht bezwete voorhoofd afvegend met zijn groen en zilveren stropdas. 'Ik neem aan dat we het niet gaan uit testen,' zei hij met een lachje, en zonk toen terug in zijn stoel.

Na een tijdje flink gezwoegd te hebben, was de Amortenia dan eindelijk klaar. Nyx moest toegeven dat het voornamelijk kwam door het goede begeleiden van Carolus, want zij was gewoon een drama in Toverdranken. Blij staarde ze naar de drank. Hij zag er precies zo uit als in het boek. Dat kon alleen maar goed zijn. Wat iets minder was, was dat ze er allebei uitzagen alsof ze net uit een of andere oorlog waren gekomen. Carol stond nog slechts in zijn blouse voor de tafel en veegde het zweet van zijn voorhoofd met zijn stropdas. Nyx haar haren waren uit haar staart gevallen, en hingen wat losjes langs haar gezicht, waarbij het laatste stukje nog wel bij elkaar zat en ze had wat Monnikskap op haar rokje gemorst. Dat zou er vast en zeker wel uit kunnen. Grinnikend keek ze Carolus aan, die in zijn stoel was gaan zitten. “Mag ik niet vaker naast jou komen zitten? We hebben het echt top gedaan hoor!”

Nyx keek in haar boek en bekeek de bladzijde. Daar stond iets interessants. “Het schijnt dat je nu moet ruiken tot waar toe je aangetrokken wordt…dus wat je lekker vind ruiken, denk ik?” Nyx sloot haar ogen haar ogen, leunde wat naar voren zodat haar neus boven de ketel kwam. “Ik ruik…” begon ze en nam de geur goed in zich op “…herfstgeuren…heerlijke geuren, gevallen bladeren enzo. En…lekkere, warme rooibosthee….en oud perkament.” Vreemd, had ze die geur niet eens eerder geroken? Ze merkte dat ze steeds verder naar voren leunde, om de lekkere geur maar te ruiken, en schudde toen met haar hoofd, waardoor ze uit haar trance ontwaakte. “Wat ruik jij?” vroeg Nyx toen nieuwsgierig aan Carolus.

“Mag ik niet vaker naast jou komen zitten? We hebben het echt top gedaan hoor!”
Gelijk daarna richtte het blonde meisje zich weer tot haar boek en keek niet meer naar hem, maar Carolus glimlachte onwillekeurig. Daar had hij stiekem helemaal geen bezwaar tegen.
Ondertussen boog Nyx zich over de ketel. Hij had het vuur al wat eerder gedoofd zodat er niet langer luchtbellen in de inhoud ontstonden. Geïnteresseerd keek hij naar haar op toen ze opsomde wat ze rook.
"Wat ruik jij?" Ze keek naar hem om, en de jongeman ging snel wat rechter in zijn stoel zitten. 'Eh, ik ruik...' Hij ademde langzaam in, iets naar voren schuivend op zijn stoel. 'Iets zoets? Karamel, denk ik... Lavendel...' Er verscheen een lichte frons op zijn gezicht. 'En nog iets anders, ik weet niet precies -'
'Vaughn.'
Hij schoot overeind en keek recht in het starre gezicht van Sneep. 'Professor?'
'Het was niet de bedoeling dat jullie de drank in tweetallen maakten.'
Hij voelde de kleur uit zijn gezicht verdwijnen. Oh.
'Dat - het was mijn voorstel, professor. Ik snapte niet wat er gedaan moest worden.'
De man keek hem voor enkele tellen doordringend aan en hij moest moeite doen om niet weg te kijken. 'Dat kost Zwadderich tien punten, Vaughn.'
En hij liep weer verder.
Zwijgend sloeg Carolus zijn boek dicht, zorgvuldig de blikken van zijn klasgenoten ontwijkend.

Carolus somde op wat hij lekker vond. Nyx glimlachte. Dat klonk als heerlijke geuren. Lavendel was in ieder geval heerlijk, dat was iets waar ze regelmatig haar haren mee waste. Ze had op de Wegisweg een heerlijke shampoo gekocht, die zo betoverd was, dat je de geur wel voor een aantal uur achter elkaar kon ruiken. En dan niet heel erg sterk en overheersend, maar zacht en subtiel, als een soort parfum dat om haar heen hing. Geïnteresseerd staarde ze naar zijn gezicht terwijl hij aan het ruiken was. Ze raakte in een soort trance – zoals Nyx wel vaker had. Hij had best wel…- maar precies op dat moment moest professor Sneep tussen beide komen. “Vaughn” had de professor gezegd en met een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen had ze van de professor naar Carolus gekeken, alsof er een soort tenniswedstrijd tussen hen twee aan de gang was.

En wat er toen gebeurde, was het meest onredelijke wat er kon gebeuren. Met stomheid geslagen staarde ze van professor Sneep naar Carolus en haar mond zakte een beetje open. Nee! Dit kon ze niet zomaar laten gebeuren. Dit was haar schuld en zij moest dit oplossen. “Professor” zei Nyx toen en professor Sneep draaide zich met een ruk om. “Miss Finnigan?” vroeg hij achterdochtig. Nyx slikte. Nu had ze A gezegd, nu moest ze ook B zeggen. “Het is mijn schuld. Zoals u weet is Toverdranken niet mijn sterkste kant – ik vroeg Carolus om hulp, en hij heeft meer mij geholpen dan andersom ben ik bang. Als u iemand zou moeten straffen is het mij en niet hem.” Professor Sneep keek haar ook wat doordringend aan, zoals hij eerder bij Carolus had gedaan. “Meneer Vaughn had ook prima uw verzoek tot samenwerken kunnen afwijzen” begon de professor en Nyx had heel erg de behoefte om in elkaar te krimpen – hij was nogal intimiderend “Daarom straf ik hem. Maar als u de straf wil delen…kost dat ook tien punten van Ravenklauw en verwacht ik het verslag van vijf kanten perkament, beide kantjes vol, de volgende les op mijn bureau.” Met die woorden draaide hij zich om en was het gesprek afgelopen.

Nyx negeerde de boze blikken van haar medestudenten, die konden haar op het moment gestolen worden. Zuchtend ging ze op haar stoel zitten, vouwde haar handen in elkaar en staarde eventjes naar haar boek. Nog nooit had ze punten verloren. Oké, één keertje dan omdat ze een flesje Flubberwurmenslijm op professor Sneep zijn schoenen had leeggegooid in het eerste leerjaar. Maar dat was niet expres gegaan! Ze keek op, naar de jongen, die haar zo goed had geholpen. Heel snel en zachtjes legde ze haar hand eventjes op zijn arm, maar die was snel genoeg ook weer verdwenen, want was als hij dat niet zou willen? “Het spijt me” zei ze zachtjes “Ik had je niet moeten vragen mij te helpen, ik had kunnen weten dat we het alleen moesten doen. Het spijt me heel erg, dit was nooit mijn bedoeling geweest.” Ze sloeg haar ogen neer, terwijl ook zij haar spullen bij elkaar raapte. En dat vond ze misschien nog wel het ergste, dat hij punten kwijt was.

Zijn frons werd dieper toen Nyx de professor tegen hield om weg te lopen en het liefst was hij tussenbeide gekomen terwijl het meisje het voor hem opnam, maar de waarschuwende blikken van zijn klasgenoten hielden hem tegen. Iedereen keek nu hun kant op.
Langzaam zakte hij terug in zijn stoel en begon zwijgend alles op te ruimen toen hij haar hand op zijn arm voelde. Haar aanraking was binnen enkele seconden weer weg, maar hij wendde zijn blik niet af.
'Je had het niet moeten zeggen,' antwoordde hij. Hij klonk meer kortaf dan hij had gewild. 'Nu heb jij nog meer straf endat was niet de bedoeling.' Hij stopte zijn boek in zijn tas. 'Begrijp het niet verkeerd, het was heel lief van je om dat te doen, maar het was niet nodig geweest.' Hij keek haar even ernstig aan. 'Ik kan wel wat verdragen. Sneep blijft nu eenmaal mijn afdelingshoofd.'
Hij kwam overeind en schoof zijn stoel aan. De les was afgelopen en de zesdejaars mochten vertrekken.
'Carolus!' Een groepje Zwadderaars had zich bij de deur verzameld en gebaarde dat hij moest komen. Hij keek nog even om naar Nyx en glimlachte vluchtig. 'Ik spreek je later misschien nog wel.'

Nyx had het echt alleen maar bedoeld om hem te helpen. Echt waar. Maar toch scheen hij het niet zo prettig te vinden. Carolus vertelde haar dat ze het niet had moeten doen, dat zij nu meer straf had en dat dit niet de bedoeling was geweest. Nyx sloeg haar ogen neer. O. “Ik wilde alleen maar helpen, ik vond het oneerlijk” zei ze toen zachtjes. Ze keek toe hoe Carolus zijn tas inpakte en door een groepje Zwadderaars werd geroepen. “Ik spreek je later misschien nog wel.” Nyx knikte. “Oké…doei” zei ze treurig. Was hij nou boos op haar? Nyx keek hem niet na, maar liep naar haar eigen spullen. Ze wilde niet overkomen als een zieligerd. Haar vriendinnen kwamen naar haar toe. “Waarom deed je dat nou?” vroeg een van hen “Ik bedoel, hij is een Zwadderaar. Hij had echt niet hetzelfde voor jou gedaan.” Ze haalde haar schouders op en pakte haar spullen in. “Hallo, ik wacht op een antwoord?” vroeg ze nogmaals. Nyx keek haar boos aan. “Je moet je er niet mee bemoeien” zei ze terug en keek naar haar andere vriendinnen “Kom, we gaan naar Gedaanteverwisselingen. Ik wil professor Anderling mijn Avis-bezwering laten zien.”

__________________________________________________________________________
Ondanks dat school nog maar net was begonnen, en het ook nog maar net september was, was het vandaag een wat koudere dag. Koud genoeg om voor de meeste leerlingen gewoon lekker binnen te blijven en te doen wat ze moesten doen. Zo ook Nyx Finnigan. Het was donderdagmiddag en ze had een vrij uur. Omdat ze een aantal dagen geleden voor straf een verslag moest schrijven over Taiwanese Tegengiffen, was ze maar naar de bibliotheek gegaan. Ze zat in een redelijk afgelegen deel van de bibliotheek, bij de boekenkasten die vol stonden met de boeken van Toverdranken. Het was hier heerlijk rustig en Nyx kon in alle rust werken, want ondanks dat ze in de magische wereld waren, schreef dat verslag zich niet vanzelf.

Tenminste, ze zou aan het werk moeten zijn. In plaats daarvan staarde Nyx voor zich uit, terwijl ze naar buiten keek, met haar kin in haar hand, terwijl haar arm steunde op de tafel. Ze had een half kantje perkament volgeschreven, maar aan de vele verkreukelde proppen te zien, wilde het niet lukken. Nyx was gewoon slecht in Toverdranken. Ze had zoveel spijt dat ze het vak had gekozen. Als ze nog in haar vijfde jaar had gezeten, had ze meer haar best moeten doen om professor Banning ervan te overtuigen dat Toverdranken in haar pakket meenemen echt geen goed plan was. Helaas zat ze er nu tot het einde van het zevende jaar aanvast. Nyx zuchtte zachtjes en staarde in het boek voor haar. Het was niet het goede boek. Vorig jaar had ze nog een goed boek gevonden, maar dat was of uitgeleend, of niet meer aanwezig.

Haar oog gleed naar een bloem die in een vaas op de tafel stond. Voorzichtig pakte Nyx haar toverstok en sloot haar ogen. Ze hield haar stok bij de bloem en in haar hoofd dwong ze de bloem te veranderen in een vogeltje. “Avis” zei ze rustig en beheerst. Haar toverstok knetterde zachtjes en Nyx opende haar ogen. Zacht getsjirp verraadde de aanwezigheid van het diertje: er zat een heel erg lief vogeltje op de tafel. Glimlachend keek Nyx naar het diertje, dat haar nieuwsgierig aankeek. Vervolgens begon het rond te fladderen op haar plekje. Telkens verkende hij een nieuw stukje, maar ging nooit te ver bij Nyx vandaan. Met een brede glimlach volgde Nyx het vogeltje met haar ogen.

'We hebben nog zeker een maand voor dat verslag, Vaughn. Zeg alsjeblieft dat je dat nu gaat maken.'
Vier Zwadderaars liepen door de hal en Elias Dawnson, Carolus' beste vriend sinds het eerste jaar, had hen tegengehouden om de blonde jongeman ernstig aan te kijken. 'Het is donderdag, het is niet de bedoeling dat je in je eentje in de muffige bibliotheek gaat zitten.'
'Als je het mij vraagt is Carl heel verstandig,' kwam Xenia, de derde, stellig tussenbeide. 'Des te minder hoeft hij zich over een maand zorgen te maken.'
'Maar ik heb geen zin -'
Het gaat niet om wat jij wil,' kapte het meisje hem af, voor ze zich tot Carolus richtte. 'Ga vooral dat verslag maken.'
'Misschien zou jij dat ook moeten doen, Elias.' Het tweede meisje, Thalia, grijnsde even. 'De vorige keer dat je te laat kwam met een verslag voor Banning was hij niet blij.'
'Ja, herinner me er maar aan,' mompelde de jongeman, en Carolus grijnsde. 'Ik ga echt, jongens.' Hij gaf Elias een vriendschappelijke klap op de schouder, voor hij een andere hal in liep terwijl de anderen recht door gingen, richting de kerkers.

De bibliotheek was verbazingwekkend rustig. Carolus zette zijn tas op een tafel neer en liet zich vervolgens in de stoel zakken. De vorige keer had hij al wat boeken geleend en nu haalde hij deze uit zijn tas, samen met een rol perkament, inkt en zijn ganzenveer. Zo moest hij wel aan de slag kunnen.
Tenminste, dat dacht hij. Hij was namelijk nog geen kwartier bezig voor hij werd afgeleid door een zacht getjirp aan de andere kant van de bibliotheek. Als er iemand misbruik maakte van die vogelbezwering zou hij nog wel een hartig woordje met diegene willen spreken.
Een gele flits, en toen een minuscuul vogeltje dat over zijn papieren wandelde.
Onwillekeurig verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Het beestje was best schattig. Voorzichtig stak hij zijn vinger naar het vogeltje uit, dat hem even met glanzende kraaloogjes aankeek en toen zijn snavel in zijn hand plantte.
'Au!' Zijn stem galmde door de bieb en hij trok zijn hand snel terug. Het vogeltje schoot weer omhoog en landde nu op zijn schouder. Zuchtend kwam Carolus overeind, zijn stoel achteruit schuivend, en liep de bieb door.
Het was het meisje van Ravenklauw die aan een tafel aan de andere kant zat. Aarzelend bleef hij naast haar staan, het gele vogeltje nu op zijn hoofd. 'Sorry, maar volgens mij hoort hij bij jou.' Hij glimlachte voorzichtig.

Gedaanteverwisselingen was een van Nyx’ beste vakken. Ze deed het graag en ze vond het een van de prachtigste vormen van magie: wat was er mooier dan iets moois in iets nog mooiers veranderen, en als je het dan weer terugveranderde, dat het dan nog steeds mooi was? Als voorbeeld de bloem. Bloemen zijn prachtig, maar een vogeltje ook. En als je het in een vogeltje verandert, is het prachtig, maar zodra je het vogeltje weer terugverandert, was het nog steeds mooi. Toch had Nyx nog steeds de concentratie van een walnoot, en toen ze buiten iets zag vliegen, verloor ze het vogeltje eventjes uit het oog. Haar blauwe kijkers zochten het vogeltje angstig, maar al gauw had hij zijn aanwezigheid verraadde: “Au!” hoorde ze aan de andere kant van de bibliotheek. Nyx had omgekeken en meteen daarna had ze zich omgedraaid. O jee…dat was Carolus, de jongen van Toverdranken! Ze voelde zich een beetje awkward worden, want ze wist niet zo goed hoe ze zich moest gedragen. Op het einde was hij best een beetje rude tegen haar geweest, maar daarvoor was het heel leuk geweest om samen met hem te werken. Nyx staarde naar haar verslag, terwijl haar gedachten overuren sloegen.

“Sorry, maar volgens mij hoort hij bij jou.” Nyx schoot bijna de lucht in van schrik. Opeens had Carolus naast haar gestaan! “O, ik schrok…” bekende ze en haar wangen kleurden weer even rood. Het vogeltje zat op zijn hoofd en zachtjes giechelde Nyx. “Hij vindt je aardig, denk ik!” Het vogeltje tsjirpte en Nyx glimlachte naar het diertje. Hij was zo lief! Al gauw hipte het vogeltje overeind en fladderde vrolijk in het rond. “Let op…” zei Nyx en pakte haar toverstok. Ze kuchte zachtjes. “Finite!” Een knal klonk en het vogeltje was niet langer een vogeltje, maar de prachtige bloem die op tafel had gestaan. De bloem dwarrelde langzaam naar beneden, en landde op de tafel, niet ver bij Carolus en Nyx vandaan. Ze glimlachte naar de bloem. “Prachtig…” Haar ogen gleden naar hem. “Ik hou van Transfiguratie, het is zo leuk om dingen in vogeltjes te veranderen” zei ze nonchalant en haalde haar schouders op. Op het tafeltje waar hij vandaan kwam lag ook een hoop werk. “Ook bezig met Toverdranken?” vroeg ze nieuwsgierig.

Het was duidelijk dat Nyx hem niet aan had horen komen, want toen hij sprak keek ze nogal geschrokken op van haar werk en haar wangen werden vuurrood. Ze giechelde bij het zien van het vogeltje op zijn hoofd, dat na enkele tellen weer weg vloog en uiteindelijk terug op de tafel landde.
“Hij vindt je aardig, denk ik!”
'Och...' antwoordde hij quasinonchalant, zijn handen in de zakken van zijn broek stekend. Hij keek toe terwijl het meisje haar toverstok uit haar tas haalde, even haar keel schraapte en toen het vogeltje terug veranderde in een donkergele bloem, die langzaam naar beneden viel en uiteindelijk weer op de tafel terecht kwam. Hij haalde een hand uit zijn zak en zette de bloem weer terug in de vaas op de hoek van de tafel, voor zijn blik weer terug naar Nyx ging.
“Ik hou van Transfiguratie, het is zo leuk om dingen in vogeltjes te veranderen.” Hij glimlachte onwillekeurig. Net als tijdens de les van een paar dagen terug deed het meisje haar best om nonchalant over te komen. Hij zag dat ze even richting zijn tafel keek. “Ook bezig met Toverdranken?”
'Nee, Bezweringen,' antwoordde hij. 'Een verslag voor Banning over non-verbale spreuken.' Daar waren ze nu al enkele lessen mee bezig en Carolus begon het al aardig onder de knie te krijgen. 'Het hoeft pas over een maand of zo af dus eigenlijk heb ik nog alle tijd.'
Hij keek even mee over haar schouder en fronste licht toen hij zag waar ze mee bezig was. 'Is dat wat je voor Sneep moest doen? Wil het een beetje lukken?' Het was duidelijk geweest dat Toverdranken niet haar beste vak was, en dat kon hij haar, met een leraar als Sneep, niet kwalijk nemen.

Ah, ja, er waren natuurlijk meer vakken op school dan Toverdranken. Duh Nyx. Non-verbale spreuken, Nyx wist nog niet of zij er een ster in was, maar het was inderdaad tot haar attentie gekomen. Misschien moest ze binnenkort maar eens proberen te gaan oefenen. En ook maar eventjes aan dat verslag gaan beginnen. “Slim dat je nu al begint dan, dan heb je tenminste tijd” glimlachte Nyx. Was zij maar zo strak met haar planning. Hallo, ze was toch een Ravenklauwer? Vooroordelen, een Ravenklauwer zijn betekende meer dan alleen maar een beetje slim zijn. De volgende vraag was een simpele vervolgvraag, aangezien zij hetzelfde net had gevraagd, maar toch bracht het haar even van haar stuk. O ja, haar falende Toverdrankkunsten.

Nyx knikte bevestigend. “Het gaat over Taiwanese Tegengiffen, een herhaling van vorig jaar. Vorig jaar had ik er een “acceptabel” voor kan ik me herinneren en toen heb ik een heel handig boek voor gebruikt, maar ik kan het nergens meer vinden. Dus nee, helaas lukt het niet echt…” Nyx tilde eventjes de kaft op over Aziatische toverdranken, om te laten zien waar ze nu mee bezig was. Ze haalde haar schouders op en legde het boek neer. Ze deed een lok van haar witte haren achter haar oor en staarde eventjes naar haar boek. “Je moet teruggaan tho…” zei ze toen met een glimlachje “Ik wil je niet van je werk afhouden…en dadelijk kan je niet verder met je werkstuk ofzo. Jij kan dat beter dan ik.” Het was true. Zonder hulp van Carolus had ze nooit een liefdesdrankje kunnen brouwen. Zachtjes zuchtte ze. Soms faalde ze best wel hard.

Taiwanese tegengiffen, daar kon hij zich nog wel iets van herinneren. Die stof had hij voor zijn examen aan het eind van het schooljaar overgenomen maar er waren verder geen vragen over gesteld.
Zijn gezicht betrok voor een fractie van een seconde toen ze hem zei dat hij beter terug kon gaan, omdat ze hem niet van zijn werk af wilde houden. Hij wist echter snel een glimlach tevoorschijn te toveren en schudde toen zijn hoofd.
'Weet je wat?' zei hij nuchter. Hij trok een stoel naast haar naar achteren, ging zitten en schoof de stoel toen weer aan. 'Dat verslag hoeft toch pas over een paar weken af te zijn en ik heb al alle informatie die ik nodig heb. Ik wil je best wel even helpen met je werk, des te sneller ben je klaar en je wil Sneep echt niet op je dak hebben. Zeker niet nu.' Voordat ze er iets tegenin kon brengen trok hij haar boek iets dichter naar zich toe zodat hij het beter kon lezen. 'Taiwanese tegengiffen, zei je? Volgens mij...'
En hij begon te bladeren, ondertussen een heel verhaal houdend over hoe gemalen maansteen een grote rol speelden in Aziatische tegengiffen en dat ze daar misschien bij kon zoeken als ze er wat aan dacht te hebben.

Totaal tegen haar verwachtingen in bleef Carolus toch bij haar zitten. Hij zei dat hij wel genoeg informatie had en dat het toch pas over een paar weken af hoefde te zijn. “Weet je het zeker?” twijfelde Nyx nog een beetje, maar hij ging naast haar zitten en trok haar boek naar zich toe. Oké, vooruit dan maar. Carolus begon te bladeren en vertelde haar over gemalen maansteen, hoe dat een effect zou kunnen hebben. “O! Dat klinkt als een goede tip, daar was ik zelf niets eens opgekomen…” Ze haalde een stuk leeg perkament tevoorschijn en besloot aantekeningen te maken van de dingen die Carolus zei, waaronder de gemalen maansteen. Daar moest toch wel wat in de bibliotheek over te vinden zijn?

Nyx boog wat naar voren en pakte een ander boek, dat ze op haar tafel had liggen. Ja, want ze had het idee gehad om flink te gaan leren, dus ze had best wel wat boeken uitgezocht. Ze zocht in de inhoudsopgave naar iets over gemalen maansteen en ging naar de aangegeven bladzijde. Onbewust scheef ze wat dichter naar Carolus en liet haar boek zien. “Zou dit een beetje relevante informatie zijn, denk je?” vroeg Nyx nieuwsgierig “Ik bedoel, zou het mijn verslag verrijken als ik het er in zou doen?” Opeens merkte ze op hoe dicht ze eigenlijk naar hem was toegeschoven. Lachend wreef ze eventjes over haar achterhoofd. Haar andere hand legde ze even snel op zijn arm. “Sorry, dat is wel erg enthousiast” grinnikte ze.

Carolus glimlachte even toen het meisje enthousiast reageerde, blij dat ze zijn hulp aanvaarde. Voor hetzelfde geld had ze het veel liever zelf willen doen - hij was wel bij haar komen zitten maar ze had ook veel anders kunnen reageren.
Dat deed ze echter niet. In plaats daarvan pakte ze een nieuw stuk perkament en begon in steekwoorden te noteren wat hij zei. Toen pakte ze een ander boek dat eveneens op tafel lag en waar hij niet bij had gekund en begon daar in te bladeren. Carolus liet het andere boek liggen toen Nyx naar hem toe schoof en het boek in zijn richting duwde zodat hij mee kon lezen, hierbij iets tegen zijn arm leunend. Daar deed hij echter niets aan en las met een lichte frons van concentratie de opengeslagen pagina.
'Ja, volgens mij zou je daar best iets mee kunnen,' zei hij toen langzaam. Een tel later richtte het meisje zich weer op en excuseerde zich voor het feit dat ze zo lang met haar arm tegen de zijne had geleund en legde daarbij een hand op zijn arm.
Hij glimlachte alleen eventjes. 'Oh, maakt niet uit,' zei hij quasinonchalant, voor hij weer een poging deed om zich tot de stof te keren. Deze keer werd hij echter iets afgeleid door hoe dicht ze bij hem zat. Niet omdat het hem oncomfortabel maakte, maar omdat ze rook naar lavendel en karamelsnoepjes.

Waarom had ze zich eigenlijk verontschuldigd? Het was niet alsof ze hem een excuus nodig moest geven ofzo, want…als je naast elkaar zat, kon je elkaar wel eens per ongeluk aanraken. Nyx had alleen de drang gehad om zich te verontschuldigen, merkte dat ze het op dat moment wat warmer had gekregen. Gelukkig deed Carolus er niet moeilijk over. Terwijl hij verder de stof uitlegde, gleden haar ogen af en toe van het boek naar zijn gezicht. Ze volgden zijn kaaklijn, keken voorzichtig naar zijn haren, die in een leuk kapsel op zijn hoofd lagen en naar meer van dat soort details van zijn gezicht. Af en toe als hij weer naar haar keek, keek ze gauw weer naar het boek of keek ze hem snel aan. Dit soort dingen moest ze niet doen terwijl hij haar stof aan het uitleggen was, het was sowieso al super lief dat hij haar wilde helpen, en dan moest ze het niet verpesten door niet op te letten. Ze maakte aantekeningen bij alles wat hij zei.

En na ongeveer een half uur had ze al een aardig begin met haar verslag. Ze zou nog hier wel eventjes terug moeten komen later op de dag of misschien morgen, maar ze was al een heel eind op weg. Dat ging goed! Toen de klok in de bibliotheek aangaf dat het volgende lesuur zou beginnen, keek Nyx Carolus aan. “Heel erg bedankt, Carolus” zei ze dankbaar “Ik weet niet wat ik zonder jou had gemoeten. Ik moet nog wel eventjes terugkomen om nog het een en ander af te maken, maar ik ben al heel erg op weg.” Gauw pakte Nyx haar spullen bij elkaar en propte ze in haar tas. Ze hing hem om haar schouder en dat was het moment waarop ze afscheid zou moeten nemen. “Sorry, ik moet echt naar Voorspellend Rekenen…” deelde ze mee. Hoe…moest ze nu afscheid nemen? Een knuffel? Nee, ze kenden elkaar pas net! Dadelijk vond hij dat helemaal niet fijn. Maar ze wilde toch iets van haar dank laten zien. Daarom legde ze haar hand eventjes op de zijne en kneep er zachtjes in. “Dankjewel Carolus, je hebt me weer uit de brand gered…ik ga iets verzinnen waarmee ik je kan bedanken, I promise!” Met die woorden verliet ze de tafel en draaide ze zich nog een keertje om. “Doei doei!” zei ze vrolijk en met een glimlach verliet ze de bibliotheek.