We'll go with you, where-ever you're going. [met Marrie]

If I had a flower for every time I thought of you
I could walk through my garden forever.

Er was ongeveer een week voorbij gegaan sinds Carolus Nyx met haar verslag over Taiwanese tegengiffen had geholpen en in de tussentijd had hij haar maar enkele keren gezien. Hij had stiekem gehoopt om weer naast haar te kunnen zitten tijdens hun volgende les Toverdranken, gezien ze verder geen enkele les samen met de Ravenklauwen hadden, maar die wens was niet in vervulling gegaan. Toen hij het lokaal binnen was gekomen zat Nyx al met enkele anderen Ravenklauwen aan een tafel achterin en had hij geen enkele kans gehad om haar zelfs maar aan te spreken.
Toen hij later die dag in de leerlingenkamer van Zwadderich schoorvoetend had toegegeven dat hij al enkele dagen zijn hoofd niet echt bij de les kon houden, iets wat zijn vrienden maar al te snel door hadden gehad, wisten de anderen hem er snel genoeg van te overtuigen dat hij het meisje gewoon uit moest vragen, als hij haar echt zo leuk vond. Hij had er echter niet specifiek bij gezegd over wie het ging en toen hij de volgende ochtend de grote hal in stapte begon hij te twijfelen of zijn vrienden misschien iets anders van hem verwachtten.
Het hele ontbijt wist hij om het onderwerp heen te dansen en even wist hij zijn gedachten wat af te leiden door met de anderen over de aankomende Zwerkbalwedstrijden te praten – de competitie zou binnenkort weer beginnen en Carolus had een week geleden zijn eerste training al gehad. Hij maakte nu al drie jaar deel uit van het team van Zwadderich als Jager en tot nu toe hadden ze alleen tegen Griffoendor een grote nederlaag geleden. Alle Zwadderaars waren er echter van overtuigd dat ze dit jaar toch zeker konden winnen.
Maar het ontbijt was net iets te snel voorbij, en toen hun groepje zich opsplitste om naar Runen en Verzorging van Fabeldieren te vertrekken staken de zenuwen toch weer de kop op. Na het eten had Carolus namelijk het idee gehad om Nyx even opzij te nemen en haar te vragen of ze misschien aankomend weekend met hem naar Zweinstein wilde. Niet geschoten was altijd mis.
Het enige probleem was dat Nyx altijd omringd leek te zijn door medeleerlingen en ze nooit alleen leek te zijn, iets wat Carolus nogal afschikte. Hij was niet van plan een blauwtje te lopen tegenover een hele groep Ravenklauwen. Dus bleef hij maar bij de ingang van de grote hal staan terwijl de rest van de Zwadderaars allang waren verdwenen en wachtte.
En wachtte. Tot hij eindelijk zag hoe ze overeind kwam van de eettafel en zijn kant op kwam.
‘Nyx!’ Hij moest zijn stem iets verheffen om haar aandacht te kunnen krijgen. ‘Nyx! Kan ik – kan ik je even spreken?’

Vreemd genoeg was haar verslag voor Toverdranken helemaal goed geweest, ze had er een “Boven Verwachting” voor gekregen. Vol ongeloof had ze naar het velletje perkament gekeken, maar het was in ieder geval een voldoende. Ze had eigenlijk blij naar Carolus willen draaien, om te vertellen dat ze een “Boven Verwachting” had gehaald, maar hij zat aan een andere tafel. Nyx had graag bij hem gaan zitten, ze vond het gezellig met hem en hij hielp haar erg goed (niet dat Nyx naast hem ging zitten om te profiteren natuurlijk, zo was ze niet), maar haar vriendinnen hadden gemerkt dat ze wel erg vaak naar de tafel van Zwadderich hadden gekeken. Ze wist al precies wat ze zouden gaan zeggen: “Hij is een Zwadderaar”, “Hij doet alleen aardig tegen je in je gezicht”, “Vertrouw hem niet” en meer van dat soort rare uitspraken. Omdat ze eerder bij Toverdranken was geweest dan Carolus, had ze niet echt een excuus gehad om niet bij haar vriendinnen te zitten, dus ging ze maar zitten. Ze vond het vervelend, want ze wilde niet dat Carolus dacht dat ze alleen maar aardig tegen hem was om te helpen met Toverdranken, want dat was absoluut niet zo.

Afijn, een nieuwe dag, met weer nieuwe kansen, alleen helaas niet met Toverdranken, want dat had ze vandaag niet. Tijdens het ontbijt had haar beste vriendin Chelsea verteld wat ze in de zomervakantie met haar vriendje had gedaan. Ergens stak Nyx dat. Al haar vriendinnen hadden een vriendje of eentje gehad op Zweinstein, zij nog niet. En nu zou ze dan heel misschien een soort van stiekem een beetje waarschijnlijk maar nog niet helemaal zeker iemand leuk vinden, en dan zou het een probleem zijn. Hmpf. Een beetje vaag glimlachend had ze naar haar vriendin geluisterd, die vertelde dat hij vanuit Edinburgh helemaal naar Southampton was gereisd – wat voor tovenaars overigens een makkie was, maar dat ter zijde – en alle leuke dingen die ze in Southampton hadden gedaan uitvoerig had beschreven. Nyx nam een laatste hap van haar cornflakes en glimlachte toen. En toen zei Chelsea opeens: “BOEM! En toen vlogen we zo…” Nyx schrok zo van het plotselinge kabaal, dat ze wat omhoog schoot en wat van de melk en cornflakes op haar gewaad morste. “Oh, oh…sorry!” piepte Chelsea “Wacht, laat me het voor je schoonmaken…” Snel schudde ze haar hoofd. “Nee, nee!” Chelsea was namelijk niet echt een genie als het op dat soort spreuken aankomt. “Ik haal boven wel eventjes een nieuwe, geen probleem.”

Nyx was opgestaan van de leerlingentafel van Ravenklauw en liep richting de deur. Een beetje in gedachten verzonken liep ze door, totdat een bekende stem haar aandacht trok. “Nyx! Kan ik – kan ik je even spreken?” Het was Carolus. Een stralende glimlach verscheen op haar gezicht – was hij dan niet boos dat ze niet naast hem was komen zitten? “Carolus!” zei Nyx blij “Ja, natuurlijk mag dat! Ik wilde jou ook nog wat zeggen, namelijk…ik heb een “Boven Verwachting” gehaald voor dat verslag! Echt, super bedankt, zonder jou was dat echt niet gelukt…” Ze deed een stapje naar voren, negeerde het feit dat er nog steeds een beetje melk op haar gewaad zat, en glimlachte nogmaals naar hem. “Waar wilde je me over spreken?”

Het meisje begon stralend te lachen toen hun blikken kruisten en kwam snel zijn kant op. Voordat hij kon beginnen groette Nyx hem enthousiast. Hij glimlachte nogal zenuwachtig terug, stiekem blij dat hij nog even uit kon stellen om haar te vragen wat hij wilde.
“Ja, natuurlijk mag dat! Ik wilde jou ook nog wat zeggen, namelijk…ik heb een “Boven Verwachting” gehaald voor dat verslag! Echt, super bedankt, zonder jou was dat echt niet gelukt…”
Zijn glimlach verbreidde. 'Dat is geweldig om te horen, Nyx.'
Hij stak zijn handen dieper in zijn zakken en bleef even zwijgend staan. Hij wist niet goed hoe hij moest beginnen maar het meisje keek hem al verwachtend aan. Hij was zo afgeleid dat hij niet eens door had dat haar gewaad nog vochtig was van de melk die ze er over gemorst had.
'Ik, eh, ik wilde - ik vroeg me af of je misschien aankomend weekend naar Zweinsveld wilde. Met mij, bedoel ik. Samen.' Hij voelde zijn wangen iets roder worden.

“Dankje, zonder jou was het niet gelukt hoor…” zei het meisje met een lichte blos. Het was wel zo, Carolus was gewoon beter in Toverdranken. Toch was Nyx nog steeds erg nieuwsgierig naar wat hij haar te vertellen had. Ze keek toe hoe hij wat ongemakkelijk stond en kreeg een bezorgde frons tussen haar wenkbrauwen – was het iets ernstigs wat hij haar moest vertellen? “ Ik, eh, ik wilde..” begon hij wat hakkelend en Nyx glimlachte hem bemoedigend toe. “Ik vroeg me af of je misschien aankomend weekend naar Zweinsveld wilde. Met mij, bedoel ik. Samen.” O. My. God. Werd ze nu echt mee uitgevraagd? Nyx voelde hoe haar wangen helemaal rood werden. “Ik – ja, ik bedoel, ik wil” begon ze even stotterend en haalde toen eventjes diep adem. Rust. “Sorry, ik bedoel, ja, dat zou ik heel graag willen. Sterker nog, dat lijkt me hartstikke leuk!” zei Nyx enthousiast, terwijl ze even zijn hand vastpakte en keek hem me een stralende glimlach aan. Toen ze besefte wat ze deed, liet ze hem snel weer los en kreeg een nog roder hoofd. “Dat komt goed uit, want ik wilde je eigenlijk iets van een bedankje geven, omdat je mij zo goed geholpen hebt…” Ze staarde eventjes naar de grond en keek toen onzeker naar Carolus. Er was een angst voor afwijzing, maar ze begreep niet waarom…anders had hij haar toch nooit meegevraagd? Haar blik gleed naar de vlek op haar gewaad. “O…” fluisterde ze zachtjes.

Toen het tot hem doordrong dat ze zijn vraag niet af had geslagen trokken zijn mondhoeken langzaam omhoog. Zijn handen waren in zijn zakken nog steeds tot vuisten gebald maar nu om ervoor te zorgen dat hij niet te enthousiast zou reageren. Gelukkig wist hij zijn gezicht wat in toom te houden en glimlachte alleen.
'Geweldig,' antwoordde hij, even diep ademhalend, net op het moment dat zijn ogen vielen op de vochtige vlek op haar gewaad. Hij had het wel gezien maar hij was zo druk bezig geweest met zijn eigen zenuwen dat hij er niet op had gelet.
Ook Nyx zelf leek het door te hebben en het meisje werd nog roder dan eerst.
'Laat mij maar,' zei hij snel voor hij zichzelf kon tegenhouden, en in een oogwenk had hij zijn toverstok uit zijn tas gevist. 'Exaresco.'
Het zag er naar uit dat de spreuk had gewerkt - de vochtige vlek verdween langzaam en hij glimlachte even. 'Maar ik moet nu echt door naar Verzorging van Fabeldieren, het spijt me... Ik zie je zaterdag wel.'
Hij aarzelde een fractie van een seconde of hij nog iets zou zeggen, draaide zich toen om en liep met de stroming mee de zaal uit.

Met licht rode wangen stond Nyx er dan, vlakbij de grote deur, in de grote hal. Het was een speciale dag vandaag: vandaag zou ze namelijk haar allereerste echte date hebben! Toch kon ze niet ontkennen dat ze met gemengde gevoelens op Carolus stond te wachten. Ze had namelijk een leuk, blauw jurkje aan onder haar gewaad – want het was immers herfst –, ze had hele lichte make up op en haar haren waren bij elkaar gebonden in een simpele staart. Ze zag er naturel uit, zoals altijd eigenlijk, alleen dan iets meer sophisticated. Ondanks dat de date dus iets positiefs was, was er vooraf toch iets negatiefs gebeurd. Chelsea had haar namelijk geholpen met het uitzoeken van haar kleding en, natuurlijk, waren er vragen gekomen. Uiteindelijk had ze schoorvoetend, want ze wist hoe Chelsea over Zwadderaars dacht, toegegeven dat ze met Carolus ging. Chelsea had haar mening duidelijk laten weten, “maar Nyx moest het zelf maar in gaan zien”.

Toch had ze zich helemaal niets aangetrokken van wat Chelsea zei. Sterker nog, in de zak van haar gewaad had ze zelfs een klein cadeautje voor hem. Omdat hij haar zo goed had geholpen met Toverdranken, een van haar slechtste vakken. Nyx vond het vervelend dat Chelsea zo tegen haar was uitgevallen, want het was de eerste keer dat Nyx op een date ging en het was gewoon zo spannend. En dan zeker met zo’n cutie als Carolus. Ze besloot maar dat ze Chelsea over de date moest vertellen en dan zou haar beste vriendin altijd later nog haar mening kunnen bijstellen. Het zou vast een leuke dag worden, sowieso was naar Zweinsveld al heel erg leuk en ondanks dat ze Carolus nog niet heel erg goed kende, vond ze hem wel heel erg aardig. Het kwam allemaal op z’n pootjes terecht.

Nyx keek ondertussen licht zenuwachtig om zich heen. Haar ogen gleden eventjes naar de zandlopers die aangaven hoeveel punten elke afdeling had – met een trots gevoel keek ze eventjes naar de zandloper van Ravenklauw – en wipte heen en weer van de ene voet naar de andere voet. Hij was niet te laat, maar wat als hij zich bedacht had?

Het had niet lang geduurd voordat Carolus klaar was geweest met zich kleden voor die dag. De meeste studenten gingen naar Zweinsveld in Dreuzelkleding, maar gezien de kleding die hij thuis droeg niet veel verschilde van zijn schooluniform was het niet echt aan hem te zien - hij droeg een wit blouseje onder een zwarte pullover met een V-hals en een eveneens zwarte spijkerbroek. Gezien het buiten vrij koud begon te worden had hij zijn mantel wel aangetrokken en eveneens een groene sjaal van Zwadderich omgeslagen, maar deze hing alleen losjes om zijn hals toen hij stipt op tijd de hal binnen liep. Hij had er op gestaan dat de anderen wat eerder zouden vertrekken en daar hadden ze geen enkel probleem mee gehad; sinds de blonde jongeman niet wilde vertellen met wie hij nu een date had was vooral Elias wat kortaangebonden geworden. Het had ook niet bepaald tegen de zenuwen geholpen en hij moest enkele keren diep ademhalen om zichzelf wat te kalmeren voor hij op het meisje af kon stappen. Ze stond vlak bij de grote deur en keek af en toe om haar heen, waarschijnlijk om te zien of ze hem al aan zag komen.
Met zijn handen nonchalant in zijn zakken liep hij de hal door. Hij was zo gefocust dat hij niet eens door had dat een groepje eerstejaars Griffoendors zich snel uit de voeten maakten toen ze hem aan zagen komen en toen hij uiteindelijk naast het meisje stond glimlachte hij scheef. 'Hey.' Tot zijn eigen verbazing wist hij nog kalm te blijven ook. Er kon weinig fout gaan, nietwaar?
'Je ziet er leuk uit,' merkte hij op, en daar loog hij niet. Ze droeg een jurkje met de kleuren van haar afdeling en deze stond haar zeker goed. Verder zag ze er niet heel anders uit dan dat ze normaal deed maar Nyx was een knap meisje, hij was zeker niet de enige die dat dacht.
De deuren naar buiten waren al geopend een fris windje kwam de hal binnen, terwijl een stroom van leerlingen de trappen af liep, in de richting van Zweinsveld. Carolus haalde zijn handen uit zijn zakken, glimlachte opnieuw en bood het meisje toen haar arm gaan. 'Zullen we?'

Maar hij liet haar niet zitten. Chelsea had ongelijk gehad. Hij kwam namelijk op haar aflopen, door de drukte die in de hal heerste, deels door alle andere studenten die vandaag naar Zweinsveld gingen, deels door de overige leerlingen. Met een stralende glimlach keek ze naar hem, toen hij naar haar toe kwam gelopen. “Hey” begroette ze hem en keek hem een beetje verlegen aan, hij glimlachte heel lief naar haar namelijk. “Je ziet er leuk uit” complimenteerde hij haar en dankbaar schonk ze hem nog een glimlach. “Dankje, wat lief” zei Nyx “Je ziet er zelf ook heel erg fancy uit.” Zachtjes streek ze over het kraagje van zijn blouse. Hij zag er, zoals altijd, heel erg verzorgd uit en het sierde hem zo erg. Waarom Nyx dat wist? Nou, het was helemaal niet zo dat ze niet af en toe stiekem naar hem keek. Echt niet.

De deuren waren geopend en de eerste leerlingen begonnen zich richting Zweinsveld te begeven. Carolus bood haar zijn arm aan. Enthousiast stak ze haar arm door de zijne en aaide even over zijn arm. “Let’s go!” zei ze opgewekt en liep samen met hem naar buiten. Het was een tijdje geleden dat Nyx buiten was geweest, aangezien ze best wel wat had moeten studeren en verslagen had moeten afmaken. Ze keek om zich heen. Het was herfst, de bomen hadden al allerlei kleuren aangenomen. “Ik vind de herfst zo’n mooi seizoen…” zuchtte Nyx zachtjes en wees met haar vrije arm naar alle mooie kleuren van de bomen “In de herfst hebben de bomen allemaal verschillende kleuren en dat ziet er zo mooi uit. Er is maar één seizoen waarin ze verschillende kleuren hebben en dat is de herfst.” Bevestigend knikte Nyx. Haar wangen werden even rood en ze glimlachte verlegen. “Sorry, ik vind het gewoon mooi…” zei ze blozend, hopend dat hij haar niet raar of vreemd vond.

Snel, ander onderwerp, Nyx, snel! “Ik heb nog iets voor je gemaakt, als dankje voor Toverdranken enzo” zei ze toen snel en knikte bevestigend “Het leek me wel netjes, je hebt me echt heel goed geholpen. En ik vind je gewoon…” Ze zocht even naar de juiste woorden, hoe kon ze het zeggen zonder wanhopig over te komen? Wat vond ze eigenlijk van hem? Ze vond hem een leuke jongen dat was sowieso zo. Maar dat kon ze toch niet zo zeggen? Dat zou een beetje awkward zijn. Ze slikte eventjes. “…lief.” Een onschuldige glimlach gleed over haar gezicht. O gosh, Nyx was zo sociaal awkward.

Er verscheen een korte schittering in zijn ogen toen ze zijn outfit eveneens complimenteerde en vervolgens zijn arm vast pakte. Naast elkaar liepen ze met de stroming leerlingen mee naar buiten de grote trappen af en werden ontmoet door een koude windvlaag. Carolus rilde even, trok met zijn vrije hand zijn groene sjaal van Zwadderich dichter om zijn nek heen en keek toen kort naar Nyx, onwillekeurig controlerend of het meisje het niet koud had. Ze droeg immers alleen een jurkje onder haar mantel en hij kon zich maar al te goed voorstellen dat het niet heel warm was. Maar als ze in Zweinsveld waren zouden ze wel naar de Drie Bezemstelen gaan, daar was het tenminste aangenaam.
Plotseling realiseerde hij zich dat ze hem aan het vertellen was hoe prachtig ze herfst wel niet vond, terwijl hij alleen maar naar het meisje had gekeken. Snel schudde hij zijn hoofd en volgde haar wijzende arm, zichzelf snel tot de orde roepend, en glimlachte even instemmend. Ze had gelijk; het terrein van Zweinstein was prachtig in de herfst.
Zonder dat hij verder in was gegaan op haar verhaal veranderde het meisje van onderwerp, hem bedankend voor zijn hulp die hij bij Toverdranken geboden had. Opnieuw glimlachte hij. 'Geen probleem,' wuifde hij haar dankwoord weg, maar Nyx was duidelijk nog niet uitgesproken en afwachtend keek hij haar aan.
"Ik vind je gewoon..." Het bleef lang stil en zijn wenkbrauwen gingen iets omhoog. "... lief."
Ze glimlachte flauwtjes, maar Carolus zuchtte alleen diep. Lief. Nyx was een schat van een meisje maar daar zat ze misschien toch fout.
'Dank je, Nyx,' antwoordde hij uiteindelijk, een zwakke glimlach rond zijn dunne lippen. Ze hadden Zweinsveld ondertussen bereikt en Carolus besloot een voorstel te doen. 'Zullen we de Drie Bezemstelen binnen gaan? Daar is het vast warmer dan buiten.'

Zachtjes had Nyx op haar onderlip gebeten – vond hij haar opmerking niet leuk dan? Ze hoorde hem diep zuchten. Eventjes trok Nyx een pruillipje. O. Lekker opgelost, Nyx. In haar hoofd schoten al weer allemaal gedachtes: had hij spijt dat hij haar had meegevraagd? Was ze te snel gegaan? “Zullen we de Drie Bezemstelen binnengaan? Daar is het vast warmer dan buiten.” Bevestigend knikte Nyx en ze liepen samen naar de Drie Bezemstelen. Nyx duwde zachtjes de deur open, met haar kippenarmpjes en keek naar binnen. Mmm, het was minder druk dan verwacht. Nyx keek naar een tafeltje en keek van Carolus naar het tafeltje. Ze glimlachte en plofte bij het tafeltje neer. Ze deed haar gewaad uit, zodat nu alleen haar jurkje zichtbaar was. Het was warmer dan buiten, en de warmte voelde aangenaam op haar huid. “Dus…” zei Nyx zachtjes en viste een stuk perkament uit de zak van haar gewaad. Enthousiast ging ze er voor zitten en keek Carolus met een veelbetekende blik aan. “Ik heb dit in een boek gevonden en het was verschrikkelijk moeilijk om te maken, maar ik denk dat het is gelukt…” Uit haar zak viste ze ook haar toverstok en ze tikte zachtjes op het stuk perkament. Het perkament begon zich te vervormen naar een vogeltje, van papier en toen het zijn vorm had aangenomen, maakte het kleine sprongetjes naar Carolus toe. Ondanks dat het geen oogjes had, keek het hem toch aan. “Als je er nog een keer op tikt, dan zal het een liedje spelen dat je opvrolijkt, bijvoorbeeld als je verdrietig ofzo bent. Het mooie is, het werkt alleen voor de persoon aan wie het geadresseerd is…jij dus.” Met een verlegen glimlach keek ze hem aan, in de hoop dat ze misschien haar kleine foutje van eerst had goedgemaakt.

Het blonde meisje knikte op zijn aanbod om de herberg binnen te gaan, en ging hem voor naar binnen. Carolus had inderdaad gelijk gehad; het was aangenaam warm binnen en ze waren zeker niet de enigen die hetzelfde idee hadden gehad om binnen op te warmen met behulp van wat te drinken. Achterin bij een raam was er nog een tafeltje vrij, en Nyx ging hem voor om daar neer te gaan zitten. Net als zij deed hij zijn mantel uit, drapeerde deze over de leuning van zijn stoel en nam toen eveneens plaats. Hij glimlachte even naar haar toen hij haar blik zag, verder niets verwachtend, en wilde haar net vragen wat ze wilde drinken toen ze begon te spreken.
Met interesse keek hij naar wat ze uit haar zak haalde, en was lichtelijk teleurgesteld toen hij alleen een blank stukje perkament zag. Het gebaar was leuk, maar hij had zelf genoeg perkament.
Maar blijkbaar was dat niet alles. Want Nyx had ook haar toverstok tevoorschijn gehaald, tikte op het perkament en wachtte.
Langzaam maar zeker begon het papier te vervormen, en voordat Carolus het goed en wel doorhad zat er een klein vogeltje tussen hen op de tafel, een die veel weg had van het gele beestje dat Nyx enkele dagen eerder in de bibliotheek los had gelaten. Zijn grijze ogen werden groter en een klein lachje verscheen rond zijn lippen toen het vogeltje op zijn hand hopte en daar bleef zitten. Nog enkele tellen keek hij verwonderd naar het creatuur voor hij opkeek naar Nyx en zijn glimlach iets verbreedde.
'Dat - wow.' Hij lachte zacht. 'Dat is gaaf. Dank je.' Hij ging met zijn vingers door zijn haar, niet helemaal wetend hoe hij moest reageren. Toen hij weer opkeek waren er pretlichtjes in zijn ogen te zien. 'Ik zal het goed bewaren.'
De serveerster verscheen naast hun tafel en zorgde ervoor dat Carolus zijn blik van zowel het vogeltje als Nyx af moest halen.
'Willen jullie wat bestellen?'
'Eh, één boterbier voor mij, alsjeblieft,' antwoordde hij haastig, en keek vervolgens naar Nyx.

Nyx was blij dat Carolus zijn cadeautje, een bedankje voor het helpen, leuk vond. Misschien had ze bij iemand anders er niet zoveel moeite ingestoken, maar Nyx vond Carolus gewoon een leuke jongen. Best wel leuk. En dan deed je als meisje gewoon wat meer moeite. Er zat best wel veel tijd in. Naast het maken van haar verlag en haar overige huiswerk, had ze best wel veel spreuken en bezweringen over het papiertje moeten uitspreken. “Ik ben blij dat je het leuk vind” zei Nyx met een blije flikkering in haar ogen “Het was best moeilijk, maar uiteindelijk is het gelukt. Het ging ook een paar keer mis, toen viel het vogeltje me een paar keer aan en een keer begon het luidkeels verschillende scheldwoorden te roepen.” Nyx trok een pruillipje en giechelde zachtjes. “Maar het is gelukt!” De flikkering in haar ogen kwam weer terug. Nyx kon heel erg blij worden van kleine dingetjes, zoals het vogeltje dat ze voor Carolus had gemaakt.

Een meisje was bij hun tafel verschenen, klaar om hun bestelling op te nemen. Carolus bestelde een Boterbier en Nyx besloot om maar hetzelfde als hem te nemen, dan zat ze in ieder geval veilig. Na een paar minuten werd hun bestelling geleverd. Met een dankbaar lachje nam Nyx het glas aan en nam een slokje van het Boterbier. Mmmm, lekker zoet. Maar opeens zag ze Carolus naar haar kijken. Een bezorgde wenkbrauw verscheen rond haar wenkbrauwen. “Wat is- heb ik- uhm?” piepte ze eventjes, niet echt beseffend dat ze een snorretje van schuim even wit als haar haren op haar bovenlip had.

Nyx bestelde, net als hij, een boterbier, en het duurde niet lang voordat hun drankjes door dezelfde serveerster naar hun tafel gebracht werden. Ondertussen had hij het stukje perkament diep in zijn zak gestopt en deze met een knoopje dicht gedaan, zodat hij het niet zou verliezen. Terug in het kasteel zou hij het veilig opbergen zodat het niet kon kreuken.
Hij bedankte de serveerster vriendelijk toen deze zijn glas voor hem neerzette en had net een slokje van zijn boterbier willen nemen toen hij in de richting van Nyx keek en haar aanblik hem tegenhield. Het meisje had al een slok gedronken en de drank had een klein, wit randje op haar bovenlip achtergelaten. Snel sloeg hij zijn ogen neer, ondertussen pogend zijn gezicht in de plooi te houden - hopelijk zou ze het dan in de tussentijd zelf doorkrijgen en kon Carolus doen alsof hij niets had gezien.
Maar ze had hem duidelijk zien kijken, en wierp hem een bezorgde blik toe. Zo nonchalant mogelijk keek hij haar aan - hij had nog steeds moeite zijn gezicht in de plooi te houden. 'Je, eh, je hebt wat op je bovenlip zitten.' Zijn mondhoeken trokken iets omhoog, en hij bracht de vingers van zijn vrije linkerhand even naar zijn eigen mond om aan te geven waar het zat. Toen viel zijn blik op de servetjes, en haastig reikte hij het meisje er eentje aan. 'Hier.'

Gelukkig vond Carolus haar cadeautje leuk. Nyx had er ook best wel wat energie ingestoken en het was ook best wel een aantal keer fout gegaan, maar hey, perkament was er genoeg en Nyx was vastbesloten geweest om iets leuks te maken voor Carolus, iets dat hem zou kunnen opvrolijken als hij even niet vrolijk was. Zou Carolus wel eens niet vrolijk zijn? Misschien kon ze hem dat soort dingetjes vragen. Eigenlijk wist ze nog heel erg weinig van hem. Ze kon stiekem niet wachten om allerlei dingetjes over hem te weten te komen, als hij dat natuurlijk ook wilde. Maar voor dat ze dat soort dingen konden doen, moest ze eerst eventjes haar mond fixen hoor. Ze had weer lekker zitten knoeien. Carolus gaf aan dat ze iets bij haar mond had zitten en reikte haar een servetje aan. “O, dankje” piepte ze zachtjes en veegde haar mond af. Haar wangen kleurden rood. Oh gosh. Ze verfrommelde het servetje en legde het naast zich neer, grinnikte zachtjes. Ze keek hem aan over haar glas met boterbier. “Dit soort dingen gebeuren mij altijd, sorry” en ze rolde met haar ogen, grinnikend, om aan te geven dat het niet erg was.

Nogmaals staarde ze hem eventjes aan. “Vertel me iets over jezelf, Carolus” zei ze toen uiteindelijk en hield haar hoofd een beetje schuin “Het klinkt misschien raar, maar sinds de eerste les Toverdranken ben ik echt geïntrigeerd door je…je bent heel mysterieus, een beetje gesloten denk ik, kan dat kloppen?” Ze glimlachte bemoedigend, om aan te geven dat ze het niet als een belediging bedoelde. “En ik weet niet, dat vind ik leuk aan je. Dus, vertel eens iets over jezelf. Het mag wat mij betreft van alles zijn.” Ze knipoogde en nam nog een slok van haar Boterbier, maar dit keer veegde ze haar mond af met de rug van haar hand.

De jongeman lachte zacht toen het meisje langzaam rood van schaamte kleurde. Als je het aan hem zou vragen was er echter geen enkele reden voor haar geweest om zich te schamen - ten eerste kon het iedereen overkomen en ten tweede vond hij het stiekem schattig als Nyx bloosde.
Hij reageerde verder niet op haar excuses - die was nu eenmaal nergens voor nodig - en dronk rustig van zijn boterbier. Af en toe ging hij eens met de rug van zijn hand langs zijn bovenlip om te controleren of hem niet hetzelfde was overkomen als het meisje tegenover hem.
Na een paar minuten waarin ze beiden niets hadden gezegd werd zijn aandacht weer door haar stem getrokken en keek hij op, zijn beker langzaam op tafel zettend. “Vertel me iets over jezelf, Carolus." De jongeman glimlachte wat verrast. "Het klinkt misschien raar, maar sinds de eerste les Toverdranken ben ik echt geïntrigeerd door je…je bent heel mysterieus, een beetje gesloten denk ik, kan dat kloppen?”
Hij lachte zacht en sloeg zijn ogen eens neer. 'Oh, ik zou niet zeggen...' Zijn stem stierf langzaam weg.
“En ik weet niet, dat vind ik leuk aan je. Dus, vertel eens iets over jezelf. Het mag wat mij betreft van alles zijn.”
Hij was even stil, zwijgend starend in zijn half lege beker met boterbier. Wat was er over hem te vertellen? Hij peinsde nog steeds over het feit dat ze hem "mysterieus" en "gesloten" had genoemd, iets wat hij niet vaak hoorde.
'Nou, ik ben het enige kind thuis.' Hij besloot maar bij zijn familie te beginnen en keek weer naar haar op. 'Mijn ouders werken allebei op het Ministerie.' Hij noemde expres hun namen niet. Zijn vader stond bekend als een vroegere Dooddoener die net als Lucius Malfidus zijn fouten in zou hebben gezien maar heel veel tovenaars hadden familie en vrienden zien sterven aan de hand van Carolus' vader.
Snel ging hij over op een ander onderwerp. 'Ik zit in het Zwerkbalteam van Zwadderich; ik speel het al sinds ik 8 ben maar dit is natuurlijk op een heel ander niveau.' Hij grijnsde. 'Ik ben vooral goed in Toverdranken en Bezweringen, maar ik denk dat Banning me vooral tolereert omdat ik een tante aan moeders kant heb die hij persoonlijk kent.'

Nyx staarde hem nieuwsgierig aan terwijl hij over zijn familie begon te vertellen. Hopelijk had hij haar opmerking niet als een belediging beschouwd, het was namelijk iets in hem wat haar heel erg aantrok. Zijzelf was namelijk alles behalve mysterieus en gesloten, zij was wat dat betreft een open boek. En dat was ook niet altijd goed, want daar maakten veel mensen wel eens gebruik/misbruik van. “Cool, misschien zijn je ouders wel collega’s van mijn vader” glimlachte Nyx toen bemoedigend “Op welke afdelingen werken je ouders?” Ergens twijfelde Nyx erover of dat ze over haar moeder zou vertellen…het was altijd een risico om in de tovenaarswereld te vertellen over je Dreuzelouder. Het was overigens niet dat Nyx niet trots op haar was. Haar moeder was kapper en daar was ze heel erg goed in, in de plek waar ze woonden was de vrouw ook echt wel bekend met haar kapsalon. Nyx was zo trots op haar, al had ze haar moeder nog niet helemaal toevertrouwd met haar eigen haar.

Carolus begon over het Zwerkbalteam van Zwadderich en Nyx keek op met een glimlach. Zwerkbal, dat was wel iets wat ze heel erg interessant vond. Ze haalde haar schouders op bij zijn opmerking over Banning. “Dat zal vast wel mee vallen, joh” zei Nyx geruststellend “Banning is heel aardig, hij is een lieve man en ik denk dat het wel goed zit bij hem hoor, hij is niet echt iemand die mensen snel veroordeeld ofzo. Waarom zou hij je anders niet tolereren?” De laatste vraag was niet echt als een vraag bedoeld, meer als een soort van statement. “Maar het Zwerkbalteam van Zwadderich…dat is echt zo gaaf!” zei Nyx met grote ogen “Op welke positie speel je? Ik heb vorig jaar geprobeerd in het team van Ravenklauw te komen, maar omdat ik op dat moment een blessure kreeg, kwam ik niet in het team.” Nyx trok eventjes een pruillipje. “Maar goed dat ik het nu weet, want dan kan ik stiekem ook voor jou juichen.” Ze glimlachte verlegen, terwijl ze een slokje van haar Boterbier nam.

Het meisje vroeg naar zijn vaders werk op het ministerie, en gelijk begonnen zijn handen wat zweterig aan te voelen. Hij wilde niet dat Nyx anders over hem ging denken als ze wist dat zijn ouders Dooddoeners waren, iets waar hij zich tegenover de andere afdelingen voor schaamde. Zijn klasgenoten vonden het maar al te mooi, en de ouders van de meesten hadden op de een of andere manier ook de Heer van het Duister gediend tijdens zijn hoogtepunt in de oorlog, maar Carolus zelf was er niet bepaald trots op.
'Hij werkt in het Nationaal Overlegorgaan,' zei hij toen, zijn ongemak verbergend. 'Hij is verantwoordelijk voor een district in Ierland. Hij heeft het nog nooit over een Finnigan gehad, dus ik denk niet dat ze elkaar kennen.'
Tot zijn opluchting ging ze verder over Zwerkbal. Dat was nu wel iets waar hij graag over wilde praten. Hij nam een slok van zijn Boterbier, veegde het schuim van zijn bovenlip en leunde lichtjes met zijn ellebogen op de houten tafel. Zonder te interrumperen luisterde hij naar haar en zijn gezicht betrok iets toen ze haar blessure noemde.
“Maar goed dat ik het nu weet, want dan kan ik stiekem ook voor jou juichen.”
Zijn frons verdween, zijn mondhoeken trokken iets omhoog en toen ze haar glimlach verborg achter haar beker was het alsof de ruimte opeens een stuk warmer werd. 'Daar zal ik aan denken als we de eerste wedstrijd tegen Griffoendor spelen. Ik ben een Jager, trouwens. Ik was te groot voor een Zoeker.'

Het was inderdaad niet zo dat de vader van Nyx het ooit over zijn vader had gehad. Het Nationaal Overlegorgaan, dat klonk erg ingewikkeld. Stiekem had Nyx geen idee wat dat was, maar daarom knikte ze intelligent haar hoofd en vervolgde: “Ooooh, daar!” Nyx was wel eens op het Ministerie van Toverkunst geweest, toen ze mee mocht met haar vader, maar daar had ze nooit het Nationaal Overlorgaan gezien. Het klonk in ieder geval heel erg interessant en moeilijk. Haar vaders afdeling was daarentegen wat simpeler. Maar ach, daar hadden ze het voor de rest niet over gehad.

Zwerkbal was daarentegen een makkelijker onderwerp om over te praten. Dat Carolus bij het Zwerkbalteam van Zwadderich zat was echt wel cool hoor. Nyx was stiekem best een beetje jaloers op hem, maar ze gunde het hem wel. Een glimlach gleed over haar gezicht. “Ik hoop dat het werkt” zei ze, terwijl ze nonchalant haar schouders ophaalde “Jager is een leuke positie, daar wilde ik ook voor gaan, maar ik had een blessure en sowieso ben ik soms nogal onhandig.” Een kleine grinnik volgde, terwijl ze nog een slokje van haar Boterbier nam.

Hij glimlachte flauwtjes in haar richting. De zenuwen over zijn vader waren verdwenen nu ze voort waren gegaan over Zwerkbal, iets wat ze interessant leek te vinden, en hij kon zich weer iets ontspannen. Zijn gedachten waren half bij de sport, en half bij de manier waarop ze haar blonde haar naar achteren streek, hoe de lichten aan het plafond leken te weerkaatsen in haar ogen en -
'Hé, Vaughn!'
De stem van een Zwadderaar die een jaar hoger zat klonk onaangenaam luid door de herberg, en meerdere mensen keken om zodat ze naar Carolus konden kijken. Die trok wat bleek weg en ging automatisch rechtop zitten toen de tweeling, nog gekleed in het zwart en groen van hun schooluniform, op hun tafeltje afstapte. 'Dawnson had ons verteld dat je een date had, maar niet met een Ravenklauwtje.' De langste van de twee, die ook gesproken had, keek nogal neerbuigend op Nyx neer. Onmiddellijk nam Carolus een defensieve houding aan. 'Bemoei je met je eigen zaken, Lieberman.'

Carolus scheen zich wat te ontspannen. Daar was Nyx blij om, ook al wist ze de oorzaak van zijn nerveusheid in het begin niet. Het maakte haar niet uit, als dat iets is wat hij niet wilde vertellen, dan had Nyx daar begrip voor. Wat voor haar belangrijk was, was dat Carolus het naar zijn zin had en dat bleek hij te hebben toen het over Zwerkbal ging, iets dat ze gemeen hadden. Nyx zou hem echt wel gaan aanmoedigen hoor, ook al was hij dan van het team van Zwadderich. Misschien moest ze het niet te hard doen, aangezien het hele vak van Ravenklauw zich dan tegen haar zou gaan keren, maar alsnog. Misschien kon ze vragen of ze een keertje mocht kijken bij een van de trainingen? Of zou dat weer te stalkerig zijn? Zou dat eigenlijk wel mogen, dadelijk dachten ze dat ze ging spioneren voor het team van Ravenklauw? Maar dat zou Nyx nooit doen, want Nyx was veel te -

Haar gedachten werden verstoord door een luide “Hé, Vaughn!” door het hele café heen. Net als vele anderen keek Nyx op, haar wenkbrauwen gefronst naar de bron van het geluid. Het was een jongen, uit Zwadderich, daar kende Nyx hem van, voor de rest had Nyx geen idee wie het was, of wat hij van hen wilde. Er kwamen twee Zwadderaars op hen afgelopen en Nyx had geen idee wat het van Carolus was, vrienden of niet. De langste Zwadderaar begon te spreken. Het “Ravenklauwtje” kwam er nogal neerbuigend uit en met een onzekere blik in haar ogen sloeg Nyx haar ogen eventjes neer. Haar lange, blonde haren vielen langs haar gezicht. “Bemoei je met je eigen zaken, Lieberman.” Nyx keek op en een onzekere blik stond op haar gezicht, niet goed wetend wat ze nu moest doen. Maar ze dacht aan iets wat haar vader altijd gezegd: “Wees altijd aardig tegen iedereen, dan zal karma jou nooit pakken.”

“Zijn dit vrienden van je, Carolus?” zei Nyx daarom met een lief stemmetje, rechtte haar rug een beetje en keek met een vriendelijke glimlach de twee jongens aan. Zolang ze niet van haar achtergrond wisten, was alles goed toch? Al was haar broertje wel iets bekender op Zweinstein, de tweedejaars Griffoendor haalde veel kattenkwaad uit. Misschien legden de twee Zwadderaars de link niet? “Misschien willen ze ook wel wat te drinken? Ik kan de serveerster voor jullie roepen?” Nyx hoopte het stiekem van niet, want dit was een van de eerste keren dat ze alleen was met Carolus…en dat wilde ze ook eigenlijk wel zo houden. Maar wat moest ze dan doen? De twee Zwadderaars waren twee keer zo groot en twee keer zo breed als haar, en nogal vrij intimiderend. Dus kon ze zichzelf het beste koest houden en hopen dat de twee gauw weer zouden vertrekken. Met een onzekere blik in haar ogen probeerde Nyx de blik van Carolus te vangen, om te peilen of alles goed was.

Hij kon zien dat Lieberman iets wilde gaan zeggen; de ander deed zijn mond al open om te spreken maar Nyx was hem voor. Toen Carolus naar haar keek zag hij tot zijn verbazing met een vriendelijke glimlach naar de twee keek, en zich niets van hun neerbuigende toon aan leek te trekken.
“Zijn dit vrienden van je, Carolus? Misschien willen ze ook wel wat te drinken? Ik kan de serveerster voor jullie roepen?”
De blonde jongeman maakte een spottend geluid. Vrienden?! De gebroeders Lieberman waren eveneens zonen van Dooddoeners, een echtpaar dat goed bevriend was met Carolus' ouders. De twee waren al net zo wreed als de rest van hun familie.
Hij moest zichzelf tegenhouden om dit te zeggen, gezien de kortere broer hem een veelbetekenende blik toe wierp terwijl de ander zich nog steeds tot Nyx richtte, ondertussen een scheve grijns op zijn gezicht. 'We kwamen eerlijk gezegd niet om iets te drinken. We wilden eerder vragen waarom Vaughn het in zijn hoofd heeft gehaald dat het acceptabel is om met een halfbloedje uit te gaan, in het openbaar nog wel. Finnigan, niet? Je broertje zit in hetzelfde jaar als mijn nichtje.'
Als het op een andere toon gebracht was had het misschien geklonken alsof hij kennis met haar probeerde te maken, maar zijn stem was alles behalve vriendelijk. Zonder verder nog op Nyx' antwoord te wachten keek hij naar Carolus, die onder tafel zijn vuisten zo hard gebald had dat zijn knokkels wit werden. Zijn lippen waren op elkaar geperst en zijn gezicht zag bleek.
'Voel je je wel goed, Vaughn?' vroeg Lieberman op een spottende toon. 'Je ziet wat wit; zorgt het halfbloedje ervoor dat je je oncomfortabel voelt? Moeten we aan haar vragen of ze vertrekt?'
Eindelijk kreeg Carolus het voor elkaar om zijn mond te openen. Hij schoof met een luid geschraap zijn stoel naar achter, kwam overeind en keek de langste van de twee strak aan, ondanks het feit dat de ander zeker tien centimeter langer was. 'Noem haar geen halfbloedje,' zei hij koel, zijn vuisten nog steeds gebald. 'En laat haar met rust. Ik kan zelf heel goed bepalen met wie ik uit ga of niet. Maak dat je wegkomt.'
De arrogante glimlach was van Liebermans gezicht verdwenen. 'Ik doe wat ik wil, Vaughn. Dit is -'
'Wat is hier aan de hand?' Madame Rosmerta had in de gaten gekregen wat er in haar herberg afspeelde. Ze had zich tussen de twee jongemannen weten te werken en keek eerst Carolus, en toen Lieberman met een scherpe blik aan. 'Ik heb geen zin in een ruzie in mijn herberg, heren!'
Lieberman staarde voor enkele tellen als bevroren naar het knappe gezicht van madame Rosmerta, en keek toen om zich heen. Meerdere mensen staarden hem nogal verbaasd aan. Hij knikte enkel, zette een stap naar achter en trok zijn broer met zich mee.
Nadat madame Rosmerta achter de bar en de tweeling naar buiten verdwenen was liet Carolus zich wat trillerig in zijn stoel zakken, nog steeds een beetje bleek. 'Sorry daarvoor.'

Nyx had haar best gedaan, ze had geprobeerd om de grote Zwadderaars uit te nodigen voor een drankje, maar ze hadden het zelf verpest. De gemene toon in de stem van de Zwadderaar was haar niet ontgaan. “Halfbloedje”. Waarom was dat zo erg? Natuurlijk was het niet erg of je nou een magische of een niet magische ouder in je familie had, maar zij had tenminste nog iets van magisch bloed in haar familie. Vanaf het moment dat de jongen zo tegen haar begon te praten, staarde ze naar de grond en keek ze naar haar handen, die ze in haar schoot had gevouwen. Haar lange, witte haren vielen langs haar gezicht en verborgen de uitdrukking op haar gezicht. Haar ogen vulden zich met tranen. Ze voelde heel erg veel dingen op dit moment. Ze was verdrietig, want ze had het juist zo leuk gehad met Carolus en nu kwamen deze jongens dat verzieken. Ze was ook verdrietig op de manier waarop ze werd geconfronteerd met haar ouders. Nooit had ze er echt problemen mee gehad, dit was de eerste keer. Ook was ze ergens gewoon heel kwaad. Hoe durfden deze jongens haar te beledigen? Maar wat kon ze tegen deze jongens doen? Hun waren met z’n tweeën en zij was alleen. Tenminste, Carolus was natuurlijk met haar, maar hij kon zijn eigen afdelingsgenoten toch niet aanvallen?

Op het moment dat ze vroegen of ze haar moesten vragen te vertrekken, keek ze op. Nyx voelde zich oprecht diep gekwetst, voelde haar toverstok in haar zak branden, maar ze wilde geen scène hier maken. Dat kon ze niet, niet voor het oog van heel de school en Carolus. Nou was Nyx überhaupt geen ruziezoeker, maar als dit op een andere plek was gebeurd, had ze dit zeker niet geaccepteerd. “Ik uhm…ik ga we-“ begon Nyx, terwijl ze haar stoel naar achteren schoof. Maar op dat moment sprong Carolus op. Nyx keek op naar hem en zag dat hij echt boos was. Ergens voelde het goed dat hij voor haar opkwam, het bleef alsnog vervelend. Haar hoofd ging tussen de twee jongens en Carolus heen en weer alsof ze naar een tenniswedstrijd zat te kijken. Precies op het moment dat Nyx zelf iets wilde zeggen, sprong Madame Rosmerta tussen de drie jongens in. “Wat is hier aan de hand? Ik heb geen zin in een ruzie in mijn herberg, heren!”

Even was bang Nyx bang dat de jongens hier niets van zouden aantrekken, maar uiteindelijk dropen ze af. De rust keerde weer een beetje terug in de tent, iedereen die er was ging weer verder met zijn of haar eigen zaken. “Sorry daarvoor” zei Carolus, maar Nyx schudde haar hoofd. “Daar kan jij toch niets aan doen?” Ze staarde weer heel eventjes naar haar handen in haar schoot. Ze vond het moeilijk om nu iets te zeggen…wat moest ze zeggen? Misschien was het beter om gewoon eerlijk te zijn en te zeggen wat er in haar hoofd opkwam. Nyx slikte. “Weet je…” begon ze “Er zijn heel veel tovenaars die geloven dat er alleen maar zuiver bloed moet zijn op deze wereld. Maar dat gaat nooit lukken, je gaat nooit elke tovenaar of heks met maar één magische ouder, of helemaal geen magische ouder, doen verdwijnen. Er zijn altijd wel tovenaars die toch met niet magische mensen om zullen gaan. En zo zou het moeten zijn.” Ze slikte nog een keer, keek Carolus aan, met emoties in haar ogen. Het was duidelijk te zien dat het haar heel erg veel deed, mede doordat het de eerste keer is dat er zoiets is gebeurd. “Ik ben heel erg trots op mijn moeder, dat ze is om wie ze is. Ik weet uit mijn geboorteplek dat ze een geweldige kapster is en ik ben trots op het feit dat ze mijn moeder is, ook al heeft ze geen enkele vorm van magie.” Een glimlachje verscheen rond haar lippen, waarna ze haar ogen weer neer sloeg. “Sorry…jij hebt hier ook niet om gevraagd…”

Zijn excuses werd gelijk van de tafel geschoven. "Daar kan jij toch niets aan doen?
Nou, het was leuk als zij daar zo over dacht, maar Carolus had daar hele andere ideeën over. In zijn hoofd was het wel degelijk zijn fout dat de twee Zwadderaars hen lastig waren komen vallen. Ze hadden veel beter ergens heen kunnen gaan, naar een plek waar ze niet zo in het publiek oog zichtbaar waren.
Hij had het kunnen weten dat hij vroeg of laat een reactie zoals deze zou krijgen. Er waren misschien veel mensen die weigerden te geloven dat Je-Weet-Wel terug was van de dood, maar daar was hij niet iemand van - zijn vader had avonden besteed aan tirades houden hoe hij zich bij Voldemorts leger aan zou sluiten als zijn tijd zou komen. Hij en zijn moeder hadden zich stil gehouden, maar diep van binnen had hij zich het liefst tegen zijn vader verzet. Zijn idealen waren niet hetzelfde. Het kon hem niets schelen of iemand met tovenaarsbloed een kind van Dreuzels was, maar jammer genoeg waren lang niet al zijn klasgenoten het met hem eens. En kijk nu eens waar hem dat had gebracht.
Hij kon Nyx' onzekere houding nauwelijks aan zien. Nog geen minuut geleden was ze open en enthousiast geweest, maar nu keek ze naar haar handen in haar schoot en leek elke seconde van stilte als een eeuw te duren. Tot het blonde meisje eindelijk haar mond open deed en ervoor zorgde dat hij zich niet opnieuw hoefde te excuseren. Zwijgend luisterde Carolus naar haar verhaal over haar moeder, een Dreuzelkapster, en zijn schouders ontspanden iets toen hij een glimlach op haar gezicht zag verschijnen. De twee Zwadderaars hadden haar dus niet zo erg geïntimideerd dat ze weg wilde; daar was hij namelijk even heel erg bang voor geweest, maar dat was dus niet het geval.
"Sorry... Jij hebt hier ook niet om gevraagd..."
'Nee, en jij ook niet.' Hij had zich iets opgericht in zijn stoel. 'Laat ze maar praten, het kan me niets schelen.' Hij wist even naar haar te glimlachen. Hij aarzelde voor een fractie van een seconde, reikte toen over tafel en kneep zacht in haar hand. Toen ging hij haastig weer recht zitten.

Waarom maakten heel veel bloedzuivere tovenaars zo’n probleem van het feit dat er halfbloedjes en tovenaars van Dreuzelbloed waren? Iedereen was toch namelijk gelijk? Nyx begreep het gewoon niet en ze wilde het ook niet begrijpen. Aan de kant van de Jeweetwel staan was een keuze die zij nooit zou maken. Normaal gesproken zou ze de keuzes van andere mensen altijd accepteren, maar in dat geval zou ze dat gewoon niet kunnen doen. Het enige wat Nyx op dit moment kon doen was Carolus duidelijk maken dat ze heel erg trots was op haar Dreuzelmoeder. Toch speet het haar, hij had hier niet om gevraagd, hij had gewoon een leuk afspraakje willen hebben. Nyx vroeg zich af of hij al had geweten of dat ze een Dreuzelmoeder had en of het hem iets uit zou maken. Daar zou ze echter snel antwoord op krijgen, want voor dat Nyx nog iets kon doen, hoorde ze zijn stem. “Nee, en jij ook niet. Laat ze maar praten, het kan me niets schelen.”

Nyx keek op naar hem en haar stralende glimlach stond weer op haar gezicht, zeker toen hij eventjes haar hand vastpakte en er zachtjes in kneep. Nyx kon niet ontkennen dat er iets van een zachte schok door haar heen ging, een prettige schok, die ervoor zorgde dat ze eventjes warm werd van binnen. En dat kwam echt niet door het vuur van Madame Rosmerta. Haar wangetjes kleurden iets rood en ze bleef Carolus met haar glimlach aankijken. “Dankjewel” was eventjes het enige dat ze uit kon brengen. Haar aandacht werd eventjes afgeleid van een aantal mensen die nog steeds hun kant uitkeken. Ze waren duidelijk nogal een amusante attractie, sinds de commotie die de aanwezigheid van de Zwadderaars had veroorzaakt.

Haar ogen gleden terug naar die van Carolus. “Carolus?” vroeg ze toen nieuwsgierig “Niet dat ik het niet naar mijn zin heb hier, want het is heel prettig hier…maar ik word een beetje nerveus van al die starende mensen de hele tijd.” Nyx slikte eventjes en nam snel een slokje van haar Boterbier. “Misschien kunnen we een stukje gaan lopen? Want voor dat die jongens binnenkwamen had ik het heel erg naar mijn zin…” Als het rode kleurtje al verdwenen was, werden haar wangen opnieuw rood en keek ze nieuwsgierig Carolus aan.

Haar glimlach verbreedde zich tot een stralende grijns toen hij even zachtjes in haar hand kneep, en een warm gevoel ging door zijn lichaam heen. Plotseling bedacht hij zich iets wat ervoor zorgde dat het warme gevoel echter gelijk weer verdween: wat deed een knap meisje zoals Nyx eigenlijk met hem in een café? Ze was leuk, populair, en het was overduidelijk geworden dat haar vrienden alles behalve gesteld waren op de Zwadderaars, net zo zeer als dat zijn eigen vrienden het onzin vonden dat hij met een halfbloed uit ging.
Misschien kon het haar helemaal niet schelen dat zijn afdeling een slechte reputatie had. Anders was ze te lief - of misschien zelfs te naïef - om überhaupt te bedenken dat zijn vader ooit een Dooddoener was.
Hij was onwillekeurig blij toen ze voorstelde om eventjes een stuk te gaan lopen. Hij had namelijk eveneens gemerkt dat er mensen naar hen zaten te kijken en het stelde hem nou niet bepaald op zijn gemak.
'Goed idee,' antwoordde hij met een zucht, voordat hij eveneens een slok van zijn boterbier nam. Toen pakte hij zijn geldbuidel uit zijn zak en haalde een handvol zilveren sikkels tevoorschijn om straks Madame Rosmerta te kunnen betalen.
In een paar slokken was zijn beker helemaal leeg, veegde hij haastig zijn mond af en kwam toen voorzichtig overeind, om niemand aan te stoten terwijl hij zijn stoel naar achteren duwde. Terwijl hij zijn mantel aantrok keek hij eventjes naar Nyx en schonk haar een flauwe glimlach. 'Klaar om te gaan?'
Nadat hij de sikkels naast zijn lege beker achter had gelaten stapte hij om de tafel heen, naar het blonde meisje toe, en reikte haar zijn hand aan om haar overeind te helpen.