Maybe I just wanna be yours. [Kiki]

Het was de afgelopen weken kouder en kouder geworden in Philadelphia, naarmate de herfst haar intrede deed. De meeste inwoners van de stad waren niet zo gesteld op de sterk dalende temperatuur en bleven dan ook het liefst binnen in hun warme huizen, maar echte diehards lieten zich niet stoppen door een beetje kou - daarom waren er nog elke week gewoon enkele fanatieke elftallen op de plaatselijke voetbalvelden te vinden die flink aan het trainen waren, ondanks het ijzige weer.
Op de laatste dag van oktober rond een uur of acht 's avonds waren er nog twee velden bezet. Op de achterste speelden een groep meiden hun keeper in, terwijl er op het eerste veld net een training was afgerond. Zo'n veertien jongens, allemaal tussen de tien en twaalf jaar oud, hadden net na anderhalf uur sporten hun trainer geholpen met het opruimen van hun spullen en liepen nu in een groep in de richting van het open hek, gevolgd door de trainer in kwestie - Miles Adeyemi, een jongeman van net 21. Met zijn handen in de zakken van zijn trainingsbroek liep hij rustig met het team mee.
'Kunnen we volgende week een wedstrijdje doen tegen jouw team, Miles?'
Eén van de jongens had zich omgedraaid en keek de oudere jongeman vragend aan. Hij kwam net iets boven Miles' elleboog uit en zijn blonde haar was net iets te lang, zodat het over zijn ogen viel. Miles grijnsde onwillekeurig. 'Als jullie dat allemaal aan durven. Ik zal het eens aan de anderen vragen of ze volgende week wat eerder willen komen, afgesproken?'
Hij lachte zacht toen het jongetje zijn vriend een high five gaf en vervolgens verder liep naar de parkeerplaats, waar de groep zich opsplitste in twee- of drietallen om samen naar huis te fietsen of om door een ouder weer terug gebracht te worden. Miles bleef bij het hek staan, toekijkend hoe ze één voor één vertrokken en uit het zicht verdwenen, tot ze allemaal vertrokken waren.
Het duurde nog zeker tien minuten voor zijn eigen elftal begon te arriveren, toen een motor de parkeerplaats op scheurde en met gierende remmen tot een halt kwam. De jongeman nam al lopend zijn helm af, ging eens met zijn hand door zijn blonde haar en groette Miles met een scheve grijns. 'Avond.'
'Hi.' Grijnzend drukte hij zijn aanvoerder de hand, klopte hem eens op zijn schouder en stapte toen opzij zodat hij zijn tas aan de zijlijn kon zetten. Connor Walters was misschien niet zo groot en gespierd als Miles, maar iedereen wist dat hij snel en behendig was, en niet voor niets de aanvoerder van het elftal.
'Hoe deed je team het?' Connor trok zijn trui over zijn hoofd en hing deze over het hek, terwijl er tegelijkertijd een drietal jongemannen arriveerde. Miles strekte zijn armen eens boven zijn hoofd uit om zijn spieren te rekken en gaf tegelijkertijd antwoord. 'Prima, zoals altijd. De wedstrijden gaan wat minder, maar ze blijven proberen.'
De ander grinnikte zacht. 'Het gaat erom dat je plezier hebt.'
'Zo is dat,' stemde een net aangekomen teamgenoot met een flauwe grijns terwijl ook hij zijn spullen aan de kant zette. 'Verdient het een beetje goed? Gezien ik sinds kort op maandagen een avondje vrij heb en ik best wel iets bij kan verdienen.'
Miles haalde eens zijn brede schouders op. 'Niet veel, maar ik werk de rest van de week ook nog in die bar.'
'Ah, dat is ook zo.' Connor leunde nu tegen het hek aan terwijl de anderen hun spullen weg legden. 'Dat doet me er aan denken - als we een keertje langs komen neem ik aan dat we vriendenkorting krijgen?'
'Hoop er maar niet op,' grinnikte Miles, en hij keek eens op om de aanwezigen te tellen.
'Miller ligt ziek in bed en O'Donnell heeft net gebeld dat hij niet komt,' meldde één van de jongens. 'We zijn met tien vandaag.'
'Dan is iedereen er,' concludeerde Connor, tegelijkertijd in zijn handen klappend. 'Let's start.'

'Oké, wie gaat de spullen opruimen?'
De training was afgelopen en iedereen begon nu een beetje schaapachtig rond te kijken, naar de rest van het team en naar de twee tassen aan de kantlijn, vol kapotte voetballen, pionnetjes, hesjes en dergelijke. Iedereen wilde eigenlijk weg en het opruimen van de spullen was iets dat eigenlijk nooit iemand wilde doen.
'Ik doe het wel.' Met een zucht stapte Miles naar voren. 'Maar dan hoef ik het voor de rest van het jaar niet meer te doen.'
'Deal,' antwoordde de teamgenoot aan zijn linkerhand met een grijns, en ook de anderen mompelden instemmend.
'Nou, flikker op.' Er was een grijns op Miles' gezicht verschenen om zijn teamgenoten duidelijk te maken dat hij niet serieus was. 'Ik ruim het op. Ik zie jullie later wel weer.'
De rest van het team verliet het terrein na afscheid van elkaar genomen te hebben - het was nu echt donker geworden en hij zou nu ook de verantwoordelijkheid hebben om de lampen uit te doen en het clubhuis te sluiten. Hij had toch de sleutels op zak, omdat hij eerder de spullen voor zijn training met het jongere team had moeten pakken. De meiden die eerder op het andere veld hadden gestaan waren allang weg.
Na de tassen netjes opgeruimd te hebben en het licht uit te hebben gedaan stapte hij terug naar buiten, nu volledig in het donker. Met zijn eigen tas over zijn schouder getild liep hij snel over de stoep; het was best koud en gezien hij geen andere manier van vervoer bezat zou hij snel moeten lopen. Zijn capuchon liet hij echter af. Het was niet intelligent om in de buitenwijken als donkere jongere een hoodie te dragen.
Net wilde hij de parkeerplaats opstappen toen hij een jongeman opmerkte die niet veel verderop langs het hek liep, zijn richting op. Nu hij het zich bedacht had hij hem eerder tijdens de training eveneens bij het hek zien staan, en terwijl hij eerst had gedacht dat hij één van de meiden kwam ophalen - jongemannen die hun vriendin na training opwachtten kwam wel vaker voor - bleek het dat dat niet het geval was. Hij had net zijn oortjes in willen doen, maar hing ze in plaats daarvan om zijn hals en stapte met zijn handen in de zakken van zijn trui op de jongeman af, die hem niet opgemerkt leek te hebben.
'Hi,' groette hij vriendelijk, zijn stem niet al te luid om de ander niet al te erg te laten schrikken. 'Kan ik iets voor je doen?'
Er konden niet veel redenen zijn waarom de jongeman op dit tijdstip nog op een verlaten voetbalveld was.

Het was al de vierde, misschien vijfde keer dat hij was komen kijken.
Zijn moeder had telkens gevraagd wat hij daar te zoeken had, aangezien Lawrence zelf geen verstand had van voetbal. Waarschijnlijk dacht ze dat er een interessant meisjesteam aan het trainen was rond dit avonduur.
Niets was minder waar.
De maan was al achter de bomen verdwenen en de lantaarnpalen aangesprongen, waardoor er een grimmig sfeertje hing bij de voetbalclub.
Het team waar hij normaal naar keek was zo te zien al bijna klaar; Lawrence zag de jongemannen naar de kleedkamers lopen en bleef bij het hek staan. Op het veld stond nog een persoon, hij kon nog niet zien wie, daar was het te schemerig voor. De figuur draaide zich om en kwam met een stapeltje pionnen Lawrences kant op gelopen. Hij voelde zichzelf van kleur verschieten en hoopte dat de jongen hem niet zou aanzien als een enge gluurder.
Stiekem moest Lawrence wel lachen om zichzelf, al weken lang had hij gekeken naar de jongen – die overigens niet echt zijn type was, maar hij had nog niets durven zeggen. Als hij hem in de bar tegen het lijf gelopen was dan hadden ze vast al wel gezoend of... Alhoewel, nu moest hij niet overdrijven. De jongeman, lang, gespierd, vast en zeker erg zelfverzekerd, zag er niet uit alsof hij iedere zaterdag naar de gaybar ging. Integendeel. Maar toch was er iets in hem wat zei dat hij niet helemaal hetero was. Het zou zijn gaydar wel zijn, dacht Lawrence. Zo noemde zijn vrienden dat altijd, als hij weer eens goed gegokt had.
Lawrence stak zijn handen in de warme zakken van zijn jas en verborg zijn lippen achter de kraag, nog steeds kijkend naar de jongen op het veld, die inmiddels klaar was met het verzamelen van de pionnen. Langzaam begon hij de tassen bijeen te rapen en liep af en toe heen en weer naar het clubhuis om wat in de berging te leggen.
Toen de laatste hesjes en tas in het kleine hokje waren gedumpt, deed hij de lichten uit en de deur van het clubhuis op slot. Lawrence wilde zich net omdraaien en weglopen, toen hij doorhad dat de jongen hem kon zien. Oké dit was zijn kans. Hij probeerde zo nonchalant mogelijk zijn kant op te lopen en te doen alsof hij hem nog niet had gezien.
‘Hi,’ klonk er van een paar meter verderop. Lawrence glimlachte om zijn stem, verbazingwekkend zacht voor zijn verschijning. ‘Kan ik iets voor je doen?’
Oh god. Hij had nog geen excuus bedacht.
‘Ik eh,’ stamelde hij. ‘Hai.’ Lawrence zette voorzichtig een paar stappen in zijn richting. ‘Je hoeft niets voor me te doen, hoor,’ zei hij, terwijl zijn vingers zenuwachtig speelden met de muntjes in zijn zak. ‘Ik heb gewoon naar de training gekeken en ik wilde net weer naar huis gaan, dus...’
Met rode oren wachtte hij op de reactie van de persoon tegenover hem.

Hij hees zijn tas wat hoger op zijn schouder toen de ander zich naar hem omdraaide. Het was een getinte jongeman van zijn leeftijd, zeker een kop kleiner, en hij oogde nogal fragiel, maar dat kon ook misleidend zijn. Hij kon echter met grote zekerheid zeggen dat hij hier niet sportte; Miles kende de meeste mensen hier en hij wist dat de jongeman die hij had aangesproken geen lid van de vereniging was.
De ander kwam tot een halt, dus deed hij hetzelfde. Hij had geen haast om thuis te komen; nu hij sinds een paar maanden in een appartement woonde had hij geen moeder meer die er op lette hoe laat hij terug kwam. Zijn kamergenoot kon het niet minder schelen wanneer hij wel of niet thuis was, en de twee zagen elkaar eigenlijk nooit. Niet dat Miles daar problemen mee had - de ander had hem niet erg vriendelijk geleken, en als hij er wel was zat hij alleen maar in zijn slaapkamer.
De jongeman tegenover hem leek om de één of andere reden wat gegeneerd, wat Miles niet helemaal begreep. Hij had enkel gevraagd of hij wat voor hem kon doen, en daar was volgens hem vrij weinig achter te zoeken. Of hij was van nature gewoon wat nerveus, dat kon natuurlijk ook. Het was dat hij zonder enkele problemen met vreemden kon praten maar dat gold lang niet voor iedereen.
‘Je hoeft niets voor me te doen, hoor,' zei de ander snel, en Miles knikte kort, nog steeds een beleefde glimlach op zijn gezicht. De woorden kwamen als rookwolkjes over zijn lippen, die na enkele tellen weer in de koude avondlucht verdwenen. 'Ik heb gewoon naar de training gekeken en ik wilde net weer naar huis gaan, dus...’
De jongeman maakte zijn zin niet af en leek zijn reactie af te wachten. Miles ademde langzaam uit, zodat er een grote condenswolk tussen hen in verscheen, en antwoordde toen. 'Ah, ik heb je inderdaad zien staan. We vonden het al een beetje vreemd dat iemand het in zijn hoofd zou halen om rond dit uur nog hier rond te hangen gezien het vreselijk koud is als je niet beweegt.' Hij grijnsde, om aan te geven dat hij een grapje maakte. 'Vond je het een beetje wat? Ben je van plan om zelf lid te worden? Gezien ik je volgens mij nog nooit eerder hier gezien heb. En we hebben dringend spelers nodig.' Hij had zelf zijn handen eveneens diep in zijn zakken gestoken. Nu hij stil stond begon hij het langzaam maar zeker weer koud te krijgen.

Lawrence glimlachte bij het horen van zijn vraag. 'Vond je het een beetje wat? Ben je van plan om zelf lid te worden? Gezien ik je volgens mij nog nooit eerder hier gezien heb. En we hebben dringend spelers nodig.'
Een echte reden waarom hij hier stond had hij eigenlijk niet. Hij kon natuurlijk moeilijk zeggen dat hij enkel gekomen was om even te staren naar de leuke jongen tegenover hem en dat zijn billen er geweldig uitzagen in zijn trainingsbroek.
'Ik twijfel nog,' loog hij soepel, 'maar ik ben eerlijk gezegd niet zo'n sportief type, dus ik denk niet dat ik een aanwinst ben voor je team.' Hij grinnikte en likte over zijn lippen. ]
Vroeger had hij nog aan tennis en hockey gedaan, maar dat was vooral omdat hij een erg stevig kind was en zijn moeder hem per se wilde laten bewegen. Nu hij volwassen was en zijn baby vet verloren was, hield ze zich niet meer bezig met haar zoon. Het zou niet lang meer duren totdat hij in zijn nieuwe appartement kon intrekken. Eindelijk weg bij zijn ouders, die naar zijn mening veel te streng voor hem waren geweest. Alhoewel hij stiekem ook wel verwend was door zijn vader, die aardig wat had geërfd van zijn welgestelde ouders.
'Ik ben Lawrence, trouwens.' Hij haalde zijn rechterhand uit zijn zak en stak hem uit, zodat de ander deze kon schudden. Voordat hij glimlachend oogcontact maakte, liet hij even zijn donkere ogen over het lichaam van de jongeman glijden, die leunend op één been voor hem stond. Hun adem condenseerde in lucht.

Zijn gesprekspartner leek zich langzaam meer en meer op zijn gemak te voelen, iets wat er weer voor zorgde dat Miles op zijn beurt wat meer comfortabel was met het aanspreken van de ander. Hij had er nooit zo veel mee als hij praatte tegen iemand die niet met hem wilde spreken; dat zorgde zo vaak voor vervelende momenten.
Hij glimlachte toen de ander eerlijk toegaf dat hij waarschijnlijk geen aanwinst zou zijn voor Miles' team. Dat had hij eerlijk gezegd ook niet van hem verwacht: hij zag er nu eenmaal niet zo uit. Hij wist dat uiterlijk misleidend kon zijn, maar toch. Als iemand vaak sportte zou je dat ook wel aan zijn of haar lichaam kunnen zien, en hoewel de jongeman tegenover hem slank genoeg was leek hij verder niet erg atletisch. Zelf had hij eigenlijk het grootste deel van zijn leven gesport - als het niet bij een club was geweest was het wel op straat. In Nigeria had hij van kleins af aan al op straat gevoetbald, en al enkele jaren nadat ze hier in de Staten waren gearriveerd was hij lid geworden van een kleine vereniging in New York. Het was dan ook niet meer dan logisch dat hij hier in Philadelphia eveneens lid zou worden van een sportclub en hij speelde nu al zeker twee jaar met het team van Connor.
'Ik ben Lawrence, trouwens.' De getinte jongeman stak zijn hand uit om zichzelf voor te stellen en Miles schudde deze beleefd. Hij merkte verder niet op dat Lawrence hem eens op en neer keek voor hij vriendelijk naar hem glimlachte.
'Miles Adeyemi,' antwoordde hij, gelijk zijn achternaam gevend. De ander had dit niet gedaan maar het kon geen enkel kwaad als hij dit wel deed. 'Aangenaam kennis te maken.' Ondanks het feit dat hij het leuk vond dat ze een conversatie waren begonnen wilde hij eigenlijk wel aanlopen, gezien hij niet zo warm gekleed was en hij graag terug naar huis wilde, dus vervolgde hij: 'Ik denk dat het tijd wordt om terug te gaan. Het heeft niet zo veel zin om hier te blijven, en eigenlijk moet ik ook de poort van de parkeerplaats dicht doen. Ik weet niet waar je heen moet, misschien kunnen we een stukje oplopen...?' Zijn suggestie eindigde in een vraagteken terwijl hij Lawrence met licht opgetrokken wenkbrauwen aan keek.

Er ging een warme kriebel door zijn buikstreek toen de jongen zich voorstelde. Er was iets zo aantrekkelijk aan hem, Lawrence wist alleen nog niet wat precies, maar daar zou hij wel achterkomen.
Hij observeerde de jongeman even in het schemerlicht van de dichtstbijzijnde lantaarnpaal en beet op zijn lip. Net toen Lawrence zijn mond weer open wilde doen, begon de ander te praten.
'Ik denk dat het tijd wordt om terug te gaan. Het heeft niet zo veel zin om hier te blijven, en eigenlijk moet ik ook de poort van de parkeerplaats dicht doen. Ik weet niet waar je heen moet, misschien kunnen we een stukje oplopen...?'
Hij lachte even en haalde zijn schouders op. Zo te zien had de jongen ook wel enigszins interesse anders had hij dit nooit voorgesteld.
'Natuurlijk,' antwoordde Lawrence, in zijn handen wrijvend, hopend op wat warmte. 'Ik kom hier toch uit de buurt. Ga je linksaf, dan kan je met mij meelopen?'
Nog nooit had hij zo erg gehoopt dat iemand mee wilde lopen. De jongens maakten even oogcontact, waardoor het warme gevoel weer naar boven kwam borrelen.
Ergens had Lawrence het idee dat deze jongen nog diep in de kast verstopt zat, maar een beetje stoken en flirten kon verder geen kwaad, dus inhouden was er niet bij.

Sorry voor de lengte

Lawrence leek er geen probleem mee te hebben. Net als Miles moest hij linksaf, en toen de langere jongeman de hekken dicht en op slot had gedaan liep hij rustig met de ander mee. Als hij in de buurt woonde betekende dat dat zijn ouders wel wat konden veroorloven - de voetbalvelden werden omringd door mooie twee-onder-een-kapwoningen met grote tuinen, en als ze nog iets verder zouden lopen zouden ze terecht komen in een wijk met dure, alleenstaande huizen waar Miles alleen maar van kon dromen. Toen zijn ogen op Lawrences jas vielen werden zijn vermoedens bevestigd; het kledingstuk was van een niet zo goedkoop merk waar hij enkele teamgenoten ook al mee rond had zien lopen.
Hij besloot zich er echter verder niet zo veel van aan te trekken en liep rustig naast hem verder. Hij had zijn handen diep in de zakken van zijn sweater gestoken gezien hij geen handschoenen bij zich had en wilde voorkomen dat zijn vingers er af vroren, en terwijl ze in stilte verder liepen liet hij zijn donkere ogen weer eens over de huizen aan de overkant van de straat glijden. Het gele licht van de lantaarnpalen werd in de ramen met dubbel glas weerkaatst en de tuintjes lagen er zelfs in het donker mooi en geordend bij. Zijn appartementje in het drukke centrum van de stad was er niets bij. Maar hij wist dat hij niet mocht klagen; hij had het veel erger kunnen hebben. Dat was iets dat zijn moeder er vanaf het begin er constant in had gewreven. Ze hadden zich nog steeds onderaan de sociaaleconomische ladder kunnen bevinden, maar omdat ze geluk hadden gehad kon hij zich nu een appartementje veroorloven.
Ze hadden ondertussen een kruising bereikt, en Miles kwam nogal aarzelend tot een halt. Hij moest hier verder rechtdoor, maar hij wist niet of dat ook voor Lawrence gold.
'Ik, eh, ik ga hier richting het centrum,' zei hij, zijn evenwicht op één voet balancerend alsof hij elk moment weer door kon lopen. Zijn blik bleef hangen op de jongeman naast hem.

Lawrence had al die tijd zwijgend naast Miles gelopen, zijn vingers constant in de weer met het labeltje aan zijn rits. Verschillende huizen werden gepasseerd zonder dat iemand ook maar een woord zei. Na enkele meters voelde Lawrence hoe de ander zijn ogen over hem heen liet glijden. Hij wist waarom, maar hij kreeg er een goed gevoel bij. Wat als hij nu gewoon zijn nummer vroeg? De jongen had sowieso een telefoon, dus... En wat was er nou leuker dan spannende gesprekken via de sms?
Een glimlach verscheen op zijn gezicht; hij moest niet te overmoedig raken, straks had Miles nul interesse in verder contact en stond hij voor paal. Het duo passeerde nu de villawijk, waarin Lawrence ook woonde met zijn ouders. Een gevoel van schaamte bekroop hem wel een beetje, hij wist dat Miles hier niet woonde en straks dacht hij dat Lawrence een of andere waardeloze kakbal was. 'Ik, eh, ik ga hier richting het centrum,' zei Miles, terwijl hij vaart minderde en op de hoek van het kruispunt bleef staan.
Kut, dacht Lawrence, hij moest hier rechts de villawijk in, wilde hij thuiskomen.
'Geen probleem, ik loop je wel even naar huis,' glimlachte Lawrence en hij liet zijn hand even op Miles arm rusten. 'Ik heb alle tijd.'
Oké, dat was een leugen. Als hij niet op tijd thuis was dan zou zijn moeder nog net geen 112 bellen.
Hij beet charmant op zijn lip en wachtte op de reactie van Miles, voorzichtig een paar suggestieve stappen zettend.

Hij stond al op het punt om afscheid te nemen van de jongeman toen deze zei dat hij wel met hem mee naar huis kon lopen, en onwillekeurig trok hij zijn wenkbrauwen op. Het was namelijk nog een flink stuk lopen vanaf hier, het was ijskoud en hij kon niet begrijpen waarom Lawrence, die technisch gezien niets meer dan een vreemdeling voor hem was, een heel stuk om zou lopen om hem veilig thuis te brengen. Hij had ook niet bepaald bescherming nodig of iets in die richting - als het op zelfverdediging aankwam kon Miles zichzelf heel goed redden. Als het op de politie aankwam was het een ander verhaal, maar in het felverlichte centrum had hij weinig te vrezen.
'Je hoeft niet mee,' antwoordde hij ietwat aarzelend, één hand uit zijn zak halend om langzaam over zijn hoofd te wrijven. 'Het is zeker nog tien minuten lopen en ik wil niet -'
Maar de ander was al doorgelopen, en hij moest zijn passen iets vergroten om niet achter te raken. Een diepe zucht ontsnapte aan zijn lippen, zodat er een grote condenswolk in de avondlucht verscheen, en in zijn zakken kneep hij zijn handen tot vuisten.
Ze moesten door de winkelstraat, die op dit uur van de dag bijna helemaal uitgestorven was afgezien van een late voorbijganger. Alle etalages waren uit en er was ook weinig geluid te horen. Na enkele minuten sloeg hij rechtsaf, een zijstraat in, en toen opnieuw rechts. Uiteindelijk kwam hij tot een halt voor een dubbele deur. Door het glas kon men naar binnen kijken, maar veel was er niet te zien; de lampen waren uit. Hij viste een bosje sleutels uit zijn tas en keerde zich toen langzaam terug tot Lawrence.
'Nou, hier is het,' zei hij nogal opgelaten. Het grijze flatje ging op in zijn omgeving en stelde niets voor vergeleken met de mooie huizen die ze achter zich hadden gelaten. 'Bedankt dat je mee bent gelopen.'

De jongen leek niet bepaald een emotie te tonen toen Lawrence meeliep, maar het kon verder ook geen kwaad, dus waarom niet? De twee kwamen al snel aan bij het centrum. Lawrence herkende de winkels, die er nu dreigend en donker uitzagen, en volgde Miles met een redelijk tempo.
Hoe dichter ze bij hun eindbestemming kwamen, hoe zenuwachtiger Lawrence werd. Ergens had hij al zo'n voorgevoel dat Miles zijn nummer niet zomaar zou geven en dat hij er iets meer voor moest doen. Of Lawrences gaydar was kapot gegaan, dat kon natuurlijk ook.
Ze sloegen rechtsaf een zijstraat in en Lawrence merkte dat Miles zijn tempo minderde. De dubbele deuren waarvoor ze stopten zagen er niet al te gezellig uit. 'Nou, hier is het,' zei hij nogal opgelaten, waardoor Lawrence even verbaasd opkeek en glimlachte. 'Bedankt dat je mee bent gelopen.'
'Geen probleem,' zei hij, zijn stem een beetje schor, omdat hij zo lang niet gesproken had. 'Ik, eh... Ik zie je wel weer een keer bij de club, denk ik.'
Hij zette voorzichtig een stapje opzij, niet goed wetend hoe hij afscheid moest gaan nemen van Miles, die hij amper 15 minuten geleden had leren kennen.
Moest hij nu nog naar zijn nummer vragen? De zenuwen gierden door zijn lijf.
Toen merkte hij op dat de jongen zijn sleutel al tevoorschijn had gehaald en deze in het slot stak.
De deur ging met een schel geluid open.

De ander zette een pasje opzij, om voor hem ruimte te maken, en Miles knikte nog voor een laatste keer in zijn richting voor hij de deur opende. Ook hij wist niet goed wat hij in deze hele situatie, die voor hem nogal vreemd was, moest zeggen en besloot daarom ook maar zijn mond te houden. De deur ging met een krakend geluid weer dicht, en door het glas heen stak hij voor de laatste keer zijn hand op, totdat hij zijn sporttas verder over zijn schouder trok en zijn weg richting de trappen maakte.
Boven in het appartement waren alle lampen al uit. Zijn kamergenoot lag al op bed - zijn gesnurk was door de muur heen te horen - en met een diepe zucht zette hij zijn sporttas op de bank neer. Dat zou hij in de ochtend wel opruimen, gezien hij morgen verder niets te doen had behalve boodschappen halen. Opnieuw zuchtte hij diep, vermoeid na zijn lange dag, en na een glas water gepakt te hebben verdween de jongeman zijn slaapkamer in.

[Skip]

Anderhalve week later stond het team voor de laatste keer op het veld. Deze keer hadden ze iets vroeger afgesproken, rond een uur of drie in de middag, meer om met de groep op het veld rond te hangen dan ook echt iets uit te voeren. Het was namelijk veel te koud en het enige wat ze echt deden was rondjes joggen om het veld terwijl ze met elkaar praatten. Miles liep ergens in het midden, met hun aanvoerder een ontspannen conversatie houdend over wat ze met Kerstmis met het team zouden doen. Ze hadden namelijk plannen gemaakt, maar drie dagen geleden was het gebleken dat dit niet door had kunnen gaan en nu moesten ze iets anders bedenken, op een datum waarop iedereen aanwezig kon zijn. Dat was namelijk wel zo gezellig. Ze waren dan een team van volwassen jongemannen maar dat betekende niet dat ze niet met z'n allen uit eten konden gaan.

No homo. :')

Na het ontbijt was Lawrence naar boven vertrokken, zodat hij zich nog zo'n 30 minuten onder de douche kon verstoppen. Hij gooide zijn joggingbroek en boxer in de wasmand en stapte in de warme kabine. Twee liedjes op zijn ipod verder, leunde hij met zijn rug tegen de muur en liet de stralen over zijn hoofd lopen. Hij wilde niet als een stalker overkomen, maar hij had Miles al anderhalve week niet meer gezien en hij wist dat ze vandaag zouden gaan trainen.
Na enkele minuten zette hij de douche uit en haastte zich om nog optijd bij de training te kunnen zijn. Lawrence wilde eigenlijk vandaag Miles' nummer gaan vragen, maar zijn vrienden hadden hem toch nog laten twijfelen. De jongen was te hetero, volgens hen dan. Als antwoord had Lawrence met zijn ogen gerold, hij was toch zeker niet gek.

Met een klap sloeg de voordeur achter zijn rug dicht. Als het goed was dan kon hij ze nog zien trainen. Lawrence pakte zijn fiets en vervolgde zijn tocht naar het sportveld, waar hij even later inderdaad jongens zag trainen. Ergens moest hij wel lachen om zichzelf: hij leek wel zo'n enge stalker zo. Toen hij aankwam parkeerde hij zijn fiets bij de fietsenstalling en liep aarzelend het terrein op. Meteen viel zijn blik op Miles, die met een andere jongen over het veld aan het joggen was.

'Ik denk gewoon dat de gemeente er voor zou moeten zorgen dat we -'
Miles was aan zijn zin begonnen, maar hield op voordat hij deze af had gerond. Hij had het eerder met Connor over hun kerst-uitje gehad, en discussieerde nu met hem over het feit dat de subsidie voor de club steeds meer was gestegen over de afgelopen jaren - iets wat de jongeman niet vond kunnen. Hij was echter plotseling afgeleid door iemand langs de lijn. Ze kregen vaak genoeg toeschouwers hier, daar niet van - sterker nog, nog geen vijf minuten geleden was er een groepje vrouwelijke studenten bij het hek blijven hangen - maar hij kon zweren dat hij de jongeman herkende.
'Sorry?'
Connors stem zorgde ervoor dat hij weer op lette en snel zijn blik weer afwendde. 'Eh, ja. Ik wilde zeggen dat de gemeente daar verantwoordelijk voor is.'
'Daar ben ik het met je eens,' antwoordde zijn aanvoerder rustig, en langzaam maar zeker begon de groep langzamer te rennen. 'Wij kunnen er vrij weinig aan doen maar we zijn er ondertussen wel de dupe van.'
'Dat dus.' Miles kwam bij de sporttassen langs het hek tot een halt, boog zich voorover en pakte een waterfles van de grond. De anderen om hem heen begonnen eveneens hun spullen bij elkaar te pakken - het was tijd om naar huis te gaan. Het was echt te koud om nog wat anders te doen.
Miles' ogen dwaalden langzaam terug naar de zijlijn, en hij zag dat de jongeman er nog steeds stond. Nu hij goed en wel stil stond herkende hij hem ook; de jongeman van een tijdje geleden, met wie hij na de training terug naar huis was gegaan. Lawrence, of iets in die richting. Hij kon zich nog herinneren dat de ander hier in de buurt woonde maar hem ondanks dat toch aan had geboden om met hem mee te lopen, iets wat hij toendertijd - en nu eigenlijk nog steeds - wat apart had gevonden.
'Ken je die gast, Miles?'
Opnieuw schrok hij uit zijn overpeinzingen op toen zijn teamgenoot hem met een scheve grijns aan keek. Snel schudde hij zijn hoofd. 'Niet echt.' Hij trok zijn vest aan en stak zijn handen in zijn zakken. 'Dus, de zevenentwintigste?'
Er werd instemmend geknikt, en één voor één verlieten de spelers het veld. Miles bleef echter nogal treuzelen, tot hij de enige was die over bleef. Waarom wist hij niet precies, maar hij was nieuwsgierig naar waarom de jongeman voor een tweede keer bij het veld was blijven hangen.

Met een langzaam tempo liep Lawrence het terrein op, zo nonchalant mogelijk.
Al meerdere malen had hij verschillende scenario's in zijn hoofd afgespeeld, maar het frustreerde hem dat hij Miles niet goed genoeg kende om te kunnen voorspellen wat hij zou gaan doen.
Toen hij dichter bij het veld kwam, merkte hij dat Miles als enige achter gebleven was en zijn richting op keek. Meteen kroop er een warm gevoel naar boven. 'H-hé,' probeerde hij, een beetje twijfelend.
De andere glimlachte, maar leek wel een beetje verbaasd. 'Ik dacht, ik kom maar weer eens langs.'
Lawrence probeerde niet al te zenuwachtig of stalkerig over te komen en glimlachte liefjes.
'Ik zat nog eens te denken over je aanbod,' zei hij. 'Ik bedoel... Dat ik een keertje mee mag trainen om te kijken of het wat voor me is.' Hij sloeg zijn armen over elkaar. Dit was wel een hele slechte smoes, maar hij moest toch wat proberen. Miles zag er niet uit alsof hij gelijk zijn nummer zou geven.

De ander kwam bijna gelijk naar hem toe, wat niet zo vreemd was - er was duidelijk een reden waarom Lawrence hier gekomen was, en dat was hoogstwaarschijnlijk om hem te spreken, waar dat ook over ging.
'Ik dacht, ik kom maar weer eens langs.'
Onwillekeurig trok Miles zijn wenkbrauwen iets op en glimlachte zwakjes. 'Ja, ik merk het.' Hij vroeg echter nog niet of er iets was wat hij voor de ander kon doen; dat zou vanzelf wel komen.
'Ik zat nog eens te denken over je aanbod. Ik bedoel... dat ik een keertje mee mag trainen om te kijken of het wat voor me is.'
Nu werd Miles' glimlach wat meer gemeend. De jongeman ging rechter op staan, zijn handen wel nog steeds in de zakken van zijn vest, en keek even schattend op Lawrence neer. Hij was kleiner dan bijna de helft van zijn elftal en zoals hem al eerder was opgevallen had hij niet echt een atletische bouw - maar goed, dat was alleen een eerste indruk en die konden misleidend zijn.
'Nou, ik ben niet de aanvoerder van mijn elftal,' antwoordde hij met een scheve grijns. 'Daarvoor zou je Connor Walters moeten hebben, hij gaat meestal over dat soort zaken. Maar als je me je nummer of email geeft kan ik je wel even op de hoogte houden.'

'Nou, ik ben niet de aanvoerder van mijn elftal,' antwoordde Miles met een scheve grijns. 'Daarvoor zou je Connor Walters moeten hebben, hij gaat meestal over dat soort zaken. Maar als je me je nummer of email geeft kan ik je wel even op de hoogte houden.'
Inwendig ontplofte er iets bij Lawrence. Op zijn gezicht verscheen een brede glimlach.
'Geef je mobiel anders maar even, dan zal ik mijn nummer doorgeven.'
Hij haalde die van hem tevoorschijn. 'Of weet je je nummer uit je hoofd?'
Als Miles vrijwillig zijn nummer zou geven, zou dat natuurlijk hartstikke mooi zijn.
Alle andere jongens waren van het veld verdwenen, merkte hij. Gelijk werd Miles' houding iets losser.


Sorry voor kortheid, we kunnen zo naar wat meer actie. :')

De jongeman glimlachte even naar hem, en Miles grijnsde flauwtjes. Er was iets aan de ander dat hem een beetje van de kaart bracht en het verwarde hem steeds meer. Hij wist het echter zo snel mogelijk weer weg te drukken en haalde snel zijn telefoon tevoorschijn om de ander zijn telefoonnummer te geven. 'Ik weet 'm niet helemaal uit m'n hoofd, maar ik kan 'm wel even snel voor je opzoeken.'
En terwijl hij door zijn contacten scrolde zei hij, zonder op te kijken van zijn telefoon: 'Het is natuurlijk wel belangrijk dat we een beetje weten waar je toe in staat bent. Het kan misschien zijn dat je in een lager team geplaatst wordt omdat je nog nooit een sport hebt gespeeld.' Hij was even stil, en had toen zijn telefoonnummer gevonden. 'Klaar?' Hij wierp Lawrence een korte blik toe, wachtte even en noemde toen één voor één de nummers op, voor hij zijn telefoon weer in zijn zak liet glijden.
'Bel me anders maar,' zei hij nonchalant, en meteen stak dat vreemde gevoel de kop weer op. Hij haalde eens diep adem, maar wist toen naar Lawrence te glimlachen en trok zijn tas verder op zijn schouder.

Na het maken van oogcontact schoot er een warme gloed door Lawrence heen. Nadat hij Miles' nummer in zijn contacten had gezet en zijn telefoon weer in zijn zak had gestopt, gaf hij antwoord op er eerder gestelde vraag.
'Ik ga er nog even over nadenken hoor, maar ik begrijp dat ik misschien naar een lager team moet, aangezien ik niet zo'n natuurtalent ben.' Hij grijnsde voorzichtig en wreef zenuwachtig met zijn handen tegen elkaar, zodat ze hopelijk wat warmte zouden opwekken.
De twee stonden een tijdje roerloos tegenover elkaar, maar op de een of andere manier voelde het niet ongemakkelijk.
'Zeg eh,' begon Lawrence twijfelend, 'ik denk dat ik zo maar weer huiswaarts trek.' Hij had nog een feestje van een van zijn studievrienden vanavond en daar wilde hij goed op voorbereid zijn.

Miles glimlachte terug toen Lawrence grijnsde en haalde eens zijn schouders op. 'Ach, dat zien we dan wel weer. Waltz zal je wel ergens kunnen indelen.'
Er viel een korte stilte, waarin ze elkaar zwijgend aankeken, totdat de kortere jongeman weer aarzelend sprak, aankondigend dat het een goed idee was dat hij weer naar huis zou keren. Miles knikte kort en instemmend, de rits van zijn sporttas eens controlerend. 'Slim idee. Ik moet eigenlijk ook maar richting huis.'
Hij glimlachte weer. 'Hey, ik spreek je later nog wel een keertje. Je kunt me bellen of gewoon een berichtje sturen, wat jou het best uitkomt.' Hij plaatste twee vingers kort tegen zijn voorhoofd in een saluut, grijnsde en liep toen langs Lawrence heen, weg van de sportvelden.

'Al thuis, liefje?' Brianna Marchand keek op van haar netjes gemarkeerde aantekeningen toen de deur van de kamer open ging en glimlachte toen Lawrence naar binnen kwam. 'Ik dacht dat je richting het sportveld was gegaan? Of waren ze al weg?' Ze keek even naar het klokje op haar laptop om de tijd te checken.

Oke, zieke skip naar partytime.
Ik heb zin in actie. *dances*

Lawrence checkte voor de laatste keer of hij de entreekaartjes bij zich had en staarde voor zich uit, terwijl hij ongeduldig met zijn been wiebelde. De taxi reed de desbetreffende straat in en Lawrence, wetende dat hij hier moest uitstappen, haalde alvast wat contant geld uit zijn binnenzak om de chauffeur mee te betalen. Toen de gele wagen tot stilstand was gekomen gaf hij de man het gepaste geld en stapte uit. De locatie die was afgehuurd voor het feest was aan het einde van een doodlopende straat, dus het zou makkelijk te vinden moeten zijn. Lawrence herkende de muziek gelijk. Er stonden wat jongens voor de deur van het pand te roken, en zo af en toe kwam er een nieuw iemand binnen vanwie het kaartje gecontroleerd moest worden. Meteen nadat hij het papiertje had ingeleverd kreeg hij een stempel op zijn handrug gedrukt. 'Veel plezier hè,' klonk het nog. Eenmaal binnen herkende hij was gezichten. 'Hé, liefje!'
Met een ruk draaide hij zich om. Het was Brianna, die al eerder met vriendinnen was vertrokken.

Brinn lachte stralend zodra ze Lawrence herkende, haar groepje vrienden verlatend om hem te begroeten. Ze pakte zijn handen, kuste hem eens op beide wangen - zoals een echte Française betaamt - en riep toen boven de muziek uit: 'We waren al bang dat je niet meer zou opdagen!'
Een tweede persoon maakte zich los uit het groepje en enkele seconden later verscheen Brinns vriendin Delilah naast haar, een scheve grijns op haar gezicht. 'Hey, nerd.'
'Delilah!' Brinn wierp haar een scherpe blik toe voor ze weer naar Lawrence glimlachte. 'Wil je wat te drinken?'

Waarom was hij hier ook alweer?
Miles zat met zijn derde flesje bier in de hand aan de bar en staarde nogal glazig voor zich uit. Hij had zich door zijn kamergenoot over weten te halen om mee te gaan naar een feestje, gezien zijn date ziek in bed lag, maar de jongeman was na vijf minuten verdwenen en Miles had hem sindsdien niet meer teruggezien. Er was verder ook niemand die hij kende dus had hij zich maar op een barkruk laten zakken.

'Wil je wat te drinken?'
Lawrence glimlachte en knikte. Hij liet alles maar over zich heen komen. Normaal kon hij wel van een feestje genieten maar nu leek er iets anders. Hij volgde Brinn, die zich alweer een weg had gebaand door de mensenmassa, en probeerde niet tegen de wild dansende mensen op de botsen.
Eindelijk had hij zijn vriendin gevonden. 'Wat wil jij?' vroeg hij haar. Hij voelde zich wel een beetje verantwoordelijk voor haar, natuurlijk. 'Ik denk dat ik maar eens begin met de alcohol,' zei hij lachend terwijl hij op zijn horloge keek. Tijd voor bier.
De jongen achter de bar drukte hem een flesje bier in zijn hand en gaf ook Brinn haar gewenste drankje. 'Al wat leuks gezien?', vroeg Lawrence, flauw grijnzend.

Brinn bestelde iets met een redelijk alcoholpercentage en pakte het fancy glas van de bar zodra deze werd neergezet, haar jurkje snel naar beneden trekkend - het was altijd vervelend als het omhoog kroop terwijl je gewoon normaal op een barkruk wilde zitten.
'Al wat leuks gezien?'
Ze nam een slokje van haar drankje en grijnsde terug. 'Naast mijn vriendin? Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt gekeken heb.' Ze lachte onwillekeurig. 'Ik dacht dat je wist dat Delilah en ik ondertussen al samen waren, maar je bent vergeven.' Ze plaatste een elleboog op de bar en leunde met een grijns naar hem toe. 'En jij?'

Lawrence dronk ongeveer de helft van zijn flesje in een paar slokken leeg. De roes kon niet snel genoeg beginnen. Brinn vertelde dat ze sinds kort samen was met Delilah. Ohja.
'Kijken mag toch?', grijnsde hij. Hij voelde zich weer de 16-jarige hormonale puber van vroeger.
'Ik heb nog niet zoveel gezien,' hij pauzeerde even en dacht aan Miles bij het voetbalveld, die waarschijnlijk toch weer tragisch heteroseksueel zou zijn. 'Alhoewel, die vent van het voetbalveld, daar zou ik best wat mee kunnen.' Lawrence schonk zijn vriendin een foute blik en trok een wenkbrauw op. Opnieuw zette hij het flesje aan zijn lippen en dronk de andere helft op. Meteen bestelde hij wat nieuws, dit keer met een wat hoger percentage.

Haar ogen werden even groot toen ze zag hoe snel Lawrence het flesje leeg dronk, maar begon weer te lachen zodra ze hem zag grijnzen. 'Ik hou heel erg veel van d'r, schat, dus ik kijk liever naar haar.' Glimlachend schudde ze haar hoofd voordat ze een blik de club in wierp. De rest van hun groepje stond verderop wat te dansen maar Brinn zat eigenlijk wel comfortabel.
Ze keek weer opzij toen Lawrence weer sprak en schoot in de lach. 'Die voetbalspeler waar je me over vertelde? Christus, Lawrence, als die jongen echt zo'n adonis is als je zei dat hij was zou ik er gewoon voor gaan.' Ze knipoogde. 'Je weet maar nooit.'