Maybe I just wanna be yours. [Kiki]

Lawrence lachte en voelde hoe zijn handen langzaam naar boven gleden. Hij keek omhoog, om even contact te zoeken en beet op zijn lip. 'Weet je dit zeker, lieverd?' Hij liet zijn hand even op zijn wang rusten. 'Ik wil geen dingen doen waar je spijt van krijgt hoor.' Zijn ademhaling begon wat te kalmeren, evenals zijn hartslag. Als ze dit echt gingen doen wilde hij niet die Miles zich er later kut over zou voelen. Zijn ene kant was achterlijk blij en enigszins trots, aangezien zijn verwachting toch een beetje had geklopt, maar zijn andere kant had ook het gevoel dat Miles te dronken was om helder na te denken.

Weer was het Lawrence die de kus brak, en Miles haalde scherp adem.
'Weet je dit zeker, lieverd?'
Lawrences stem had nog nooit zo zoet geklonken terwijl hij vanonder zijn lange wimpers naar Miles op keek. Een warme hand bleef op zijn wang rusten.
Miles bracht zijn linkerhand verder omhoog, plaatste deze in Lawrences hals, trok hem dichter naar zich toe en leunde met zijn voorhoofd tegen de zijne. 'Niet hier,' mompelde hij. 'M'n vrienden zijn hier.'

Lawrence trok zijn wenkbrauwen op. Alles leek even te draaien toen het enigszins spannende moment stopte. 'Maar...' Hij wist oprecht niet wat hij moest voorstellen. 'Waar dan wel?' De warme hand van Miles in zijn net begon te gloeien en zijn lippen tintelden nog na van de kus. 'Ik bedoel, ze zoeken je waarschijnlijk toch niet.', zei hij, terugdenkend aan de blonde jongeman die een of andere bimbo aan het aflebberen was.

'Mijn - mijn appartement is niet zo ver hier vandaan.' Miles' aangeschoten brein wist nog wel tot die conclusie te komen en als hij geluk had zou hij ook nog in één keer terug weten te komen ook.
'Mijn kamergenoot is niet thuis, we zouden - we zouden er heen kunnen. Als je wil.'
Zijn rechterhand dwaalde af van Lawrences heup en pakte zijn pols vast, klaar om hem van de wastafel af te trekken. Het was een wonder dat er nog niemand binnen was gekomen.

"Ik eh..." Deze had hij echt niet verwacht. "Ja sure, ik denk dat het daar wel iets eh b-beter is dan hier." Alle woorden rolden moeiteloos over zijn lippen voor zijn gevoel, in werkelijkheid sprak hij al niet zo duidelijk meer. Miles leek het niet uit te maken. Lawrence liet zich aan zijn pols meeslepen en strompelde, hevig naar evenwicht zoekend, naar de uitgang van de toiletten. Zodra ze zich weer in het feestgewoel bevonden kwam de duizeligheid weer opzetten. De twee wurmden zich door een groepje hypere 16-jarigen en wisten wonder boven wonder de voordeur te bereiken zonder kleerscheuren. "Niet ver zei je?" Lawrences oriëntatie was ver te zoeken. "Laten we dan maar gaan."

Lawrence stemde bijna onmiddelijk in en Miles trok hem aan zijn pols van zijn nepmarmeren verhoging. Zodra hij de deur opende sloeg de muziek en hitte hem weer in het gezicht en hij wankelde vervaarlijk, maar hij wist overeind te blijven. Zijn donkere ogen schoten even door de ruimte over de mensen heen, maar zijn vrienden waren nergens te bekennen en ze wisten buiten te komen zonder dat hij iemand tegen het lijf liep die hij kende.
Miles' appartement stelde niet veel voor. Hij deelde het met een andere jongeman van zijn leeftijd, maar die was toevallig het huis uit - een weekendje naar zijn ouders. Daarom was het ook doodstil toen Miles de deur open duwde en naar binnen stommelde.