You're a minute of quiet in a loud shouting world. [met Maantje]

Ze was lichtelijk teleurgesteld toen Levi met niets sappigs kwam - maar ach, dat zou later nog wel komen. Ze glimlachte beleefd naar de jongen die naast Levi stond en die ze voorstelde als Nick, een jongen uit Nederland. Vervolgens bleef ze een beetje ongemakkelijk staan, niet zeker of dit beter was dan in haar eentje ergens staan. Net toen ze een slok van haar wijn nam om het opkomende gevoel te onderdrukken boog Levi zich iets opzij en fluisterde in haar oor:
'Wat vind je van de tweeling? Ik zag dat je net met Ed stond te praten?'
Chrys perste haar lippen op elkaar en nam snel nog een slok. Oké. Daar was het sappige.
'Ze zijn heel erg...' ze stopte even en wierp een blik op de mannen in kwestie,'... goed gefokt.' Ze hield haar lachen nauwelijks in en nam snel nog een slok. 'Hoe zit het met jou en Edmund?' vroeg ze, voordat Levi antwoord kon geven.

Met een afwachtende blik in haar ogen en een kleine grijns op haar gelaat keek ze Chrys aan, wachtend op een antwoord. Nick keerde zich ondertussen tot een ander groepje dat achter hen had gestaan maar daar besteedde ze verder geen aandacht aan. 'Ze zijn heel erg...' Het meisje pauzeerde even en Levi grinnikte zacht toen ze haar naar de twee zag kijken. '... goed gefokt.'
Ze had net een slok van haar cola genomen toen ze dat zei, en snel sloeg ze een hand voor haar mond. Nog na lachend ging ze met de rug van haar hand langs haar wang en keek toen eveneens naar Arwen en Edmund, die bij Richard stonden te praten. Hun gesprek was niet te verstaan maar het was duidelijk dat Edmund een stuk meer op zijn gemak was dan net.
'Zo zou je het inderdaad kunnen zeggen,' antwoordde ze droogjes, en grijnzend nam ze nog een slok cola.
'Hoe zit het met jou en Edmund?'
Die vraag verraste haar. Met licht opgetrokken wenkbrauwen keek ze van Chrys naar de blonde jongeman voor ze antwoord gaf. 'Nou, hij en ik zijn goede vrienden. Ik ken die twee nog van de middelbare school en sindsdien hebben we eigenlijk altijd wel samen opgetrokken.' Ze haalde haar schouders op. 'Tegenwoordig wat minder, gezien we allemaal andere studies volgen, maar onze ouders kennen elkaar ook goed.'

Ze kon nauwelijks haar lachen inhouden toen Levi haar cola bijna uitspoot. Goed, haar humor was toch niet zo slecht als Edmund haar had laten denken.
'Zo zou je het inderdaad kunnen zeggen,' antwoordde Levi op een droge toon, en ze namen tegelijk nog een slok van hun drinken. Toen ze haar vraag stelde trok Levi haar wenkbrauwen op, duidelijk verbaasd. 'Nou, hij en ik zijn goede vrienden. Ik ken die twee nog van de middelbare school en sindsdien hebben we eigenlijk altijd wel samen opgetrokken.'
Goede vrienden? Maar...
'Tegenwoordig wat minder, gezien we allemaal andere studies volgen, maar onze ouders kennen elkaar ook goed.'
'Ah,' mompelde Chrys en ze nam nog een slok van haar wijn, zich niet realiserend dat het glas al bijna helemaal leeg was. 'Dus... Jullie hebben niets? Zijn niet geïnteresseerd in elkaar? Of is het net uit? Want zo voelde het een beetje voor mij. Αυτά τα περίεργα Γερμανοί - δεν το καταλαβαίνω,' voegde ze er mompelend aan toe. (Die rare Duitsers - begrijp er niets van.)

Terwijl Levi haar laatste beetje cola op dronk liet ze Chrys uit praten en realiseerde zich langzaam waar de vraag vandaan kwam. Ze dacht dus dat Edmund en zij iets hadden? Het idee alleen al zorgde ervoor dat haar wangen langzaam wat roder werden. Ze was al zo lang vrienden met hen dat het idee absurd leek.
'Dus... Jullie hebben niets? Zijn niet geïnteresseerd in elkaar? Of is het net uit? Want zo voelde het een beetje voor mij.'
Ze schudde snel haar hoofd toen Chrys haar vroeg of het net uit was tussen hen, haar wangen ondertussen gelukkig weer hun normale kleur. 'Nee, nee, Edmund en ik hebben nooit iets gehad,' zei ze snel, wat ongemakkelijk deze keer. 'Ik zou er niet aan moeten denken. Ik zou zelfs eerder met Arwen uitgaan dan zijn broer, om heel eerlijk te zijn. Ed is niet mijn type.' Ze glimlachte even. 'Dus hopelijk is dat uit de wereld geholpen.'

Levi begon te blozen en even begon Chrys te grijnzen. Toen zei Levi echter dat ze nooit iets met Edmund gehad had en wist Chrys niet helemaal meer wat ze nou moest. Waarom waren ze dan zo ongemakkelijk met elkaar omgegaan?
'Ik zou er niet aan moeten denken. Ik zou zelfs eerder met Arwen uitgaan dan zijn broer, om heel eerlijk te zijn. Ed is niet mijn type. Dus hopelijk is dat uit de wereld geholpen.'
Allesbehalve, dacht Chrys terwijl er weer een glimlach op haar gelaat verscheen. 'Ed is niet je type? Maar Arwen wel?' zei ze, de glimlach inmiddels in een grijns veranderd.
Ergens was er een stem in Chrys' hoofd die tegen haar schreeuwde dat ze niet zo moest doorzeuren, maar haar nieuwsgierigheid had het overgenomen. Ze ging in op alles wat er gezegd werd.

Levi schudde opnieuw haar hoofd. 'Niet echt. Ik ken die twee al sinds de middelbare en dat zou echt nooit iet worden. En bovendien is Arwen zo aseksueel als een kast, neem dat maar van mij aan.' Ze glimlachte even en zette haar lege glas op een bijzettafeltje.
Haar glimlach verdween echter toen haar ogen op Arwen en Edmund vielen. De eerste keek zijn broer bezorgd aan terwijl deze zijn telefoon uit zijn zak pakte. Hun gesprek was onverstaanbaar en er verscheen een lichte frons op Levi's gelaat.

Edmund
'Eddie, is dat jouw telefoon?'
Arwen keek met een lichte frons naar hem opzij bij het horen van een zacht deuntje dat uit de richting van zijn broer kwam. 'Volgens mij word je gebeld.'
Edmund haalde zijn telefoon uit zijn zak en zag met een lichte steek in zijn maag dat zijn vader hem probeerde te bellen.
'Het is pa,' zei hij zacht met een blik op Arwen, die hem bezorgd aanstaarde.
'Wat denk je dat hij wil?'
'Geen idee,' mompelde hij (al was dat een leugen), voor hij het groene telefoontje op het scherm in drukte en snel de gang op stapte, de deur op een kiertje open latend.
'Met mij.'
'Edmund. Ik ben het.' De stem van zijn vader was kalm en ernstig, zoals altijd. 'Ik belde om te vragen hoe het met je gaat.' Hij pauzeerde, en zei toen: 'Je moeder en ik zijn nogal bezorgd om je sinds je niets van je hebt laten horen. Lotte slaapt niet goed sinds je...'  Hij maakte zijn zin niet af, maar Edmund wist waar hij op doelde.
Hij had zoiets als dit kunnen verwachten en zich er zelf op voorbereid, maar dit was wel heel slecht getimed.
'Pa, je belt nogal ongelegen.' Hij wierp een korte blik de woonkamer in, door het kiertje van de deur. 'Als je morgenochtend terug belt -'
'Je kunt er niet constant onderuit komen, Edmund. We zijn gewoon bezorgd. Sinds je nogal, hoe zeg je dat, onstabiel bent -'
'Ik weet dat ik depressief ben, pa!' Zijn stem was luider dan gepland en hij kon zweren dat de gesprekken in de kamer ernaast even stil vielen. Zijn vrije hand was tot een vuist gebald en hij trilde plotseling. 'Ik weet dat jullie me niet zonder toezicht van Arwen of Levi rond willen laten lopen, maar weet je wat?!' Hij had zijn stem weer laten dalen en praatte nu op een zachte, doordringende toon. 'Ik ben zo verschrikkelijk moe dat ik mezelf er niet eens meer toe kan zetten. Het zou geweldig zijn als ik er op een dag gewoon niet meer zou zijn, maar zo werkt het niet. Dus alsjeblieft, probeer het in ieder geval een beetje te begrijpen en alsjeblieft, wees niet zo ongerust. Want ik ben veel te moe om nog eens te proberen om zelfmoord te plegen.' Zijn vuist was nu weer ontspannen en langzaam zakte hij neer op de onderste trede van de trap. 'Alsjeblieft, pa.'
Het bleef heel lang stil aan de andere kant van de lijn, tot Johannes eindelijk weer iets zei. Zijn stem klonk merkwaardig verstikt. 'Zou je niet naar een dokter gaan, Edmund? Misschien -'
In een plotselinge vlaag van ontembare woede smeet hij zijn telefoon door de hal. Deze knalde met een klap tegen de muur tegenover hem en viel op de grond in stukken uit elkaar. Trillend over zijn hele lichaam sloeg Edmund zijn handen voor zijn mond in een poging zijn ademhaling onder controle te krijgen. Pas toen hij iets gekalmeerd was en zijn telefoon in stukken op de grond zag liggen realiseerde hij zich wat hij gedaan had en verborg zacht kreunend zijn gezicht in zijn handen.
'Edmund?!' De gealarmeerde stem van Arwen klonk als een gong in zijn oren maar deed hem niet opkijken. 'Edmund, wat is er gebeurd?'

Chrys lachte om Levi's grapje en nam nog een slok wijn. Fronsend keek ze in het glas. Leeg. Ze verontschuldigde zich tegen Levi (die toch niet op haar leek te letten) en liep toen terug naar de keuken, vastberaden de wijn te vinden. Net toen ze haar glas - misschien een beetje te - vol had geschonken hoorde ze vanuit de woonkamer iets - of nou ja, beter gezegd, de afwezigheid van geluid. Nieuwsgierig, en een beetje bezorgd, liep ze de keuken uit, om meteen weer terug te springen toen er iets met een zoevend geluid langs haar heen vloog en tegen de muur naast haar knalde. Een paar seconden lang kon ze alleen maar naar het voorwerp kijken dat voor haar voeten in stukken op de grond lag, voordat ze in de richting keek waar het vandaan kwam.
'Edmund?!' hoorde ze Arwen roepen. 'Edmund, wat is er gebeurd?'
Toen ze achteruit sprong had ze wijn gemorst - haar jurk zat onder de vlekken - maar ze was te verbijsterd om veel meer te doen dan haar glas op het eerste de beste vlakke oppervlakte zetten en naar Edmund te kijken. Hij had zijn gezicht in zijn handen verborgen, alsof hij zich doodschaamde voor wat er net was gebeurd. Haar blik schoot naar Levi, die bleek van Arwen naar Edmund keek, naar Arwen, die de gang op was gerend en nu tegen zijn broer aan stond te praten, naar Richard, die de mensen probeerde af te leiden door te laten zien hoe hij in één teug een flesje bier naar binnen kon werken, en weer terug naar Edmund zelf. Al haar instincten vertelden haar dat ze naar hem toe moest gaan om hem te troosten, dat ze nu weg moest gaan want hij was dúídelijk niet stabiel, dat ze zich er niet mee moest bemoeien want dit was duidelijk iets waar Edmund zelf mee om moest gaan... Haar lichaam was een grote mengelmoes van verdomde instincten.
Hulpeloos en twijfelend bleef ze dus maar in de gang staan.
'Edmund, gaat het wel?' fluisterde ze uiteindelijk in het Grieks. Ze móést gewoon iets zeggen, en van de schrik waren alle Engelse en Duits woorden uit haar hoofd verdwenen. Ze wilde ze niet storen, zich nergens mee bemoeien, maar... Ze kon er niet tegen. Aarzelend schoof ze naar voren totdat ze vlak achter Arwen stond, en ze merkte dat haar ademhaling oppervlakkig was geworden. Wat was er met haar aan de hand? Wat was er met Édmund aan de hand, wat dat betrof? Was dit dezelfde woede die ze eerder in zijn ogen had gezien? Wat had dit uitgelokt? Haar ogen gleden weer naar de telefoon aan de andere kant van de hal.
Ze durfde niet verder naar voren te lopen dan Arwen. Niet omdat ze bang was dat hij weer boos zou worden, maar omdat ze bang was dat hij zich... bedreigd zou voelen. Ze was maar een vreemdeling. Ze kenden elkaar net een half uur. Waarom zou zíj hem kunnen troosten?

'Edmund! Edmund, kijk me aan.' Arwens handen hadden zich om zijn schouders gesloten en schudden hem hevig door elkaar. Een tweede paar voetstappen voegden zich bij hen maar hij keek niet op om te zien wie het was. Eindelijk keek hij op naar zijn broer, die boven hem uittorende en hem met een paniekerige blik in zijn grijze ogen. 'Eddie,' zei hij, een stuk zachter deze keer, 'wat is er gebeurd?'
Met een trillende hand greep Edmund Arwens arm vast en deed een poging om te gaan staan, maar hij stond te wankelen op zijn benen en Arwen moest hem overeind houden om ervoor te zorgen dat hij niet voorover zou vallen. Zwijgend sloeg hij zijn armen om zijn broer heen, kneep zijn ogen dicht en drukte zijn gezicht tegen zijn schouder.
Toen ze elkaar los lieten bleef Arwen Edmund nog steeds overeind houden. 'Gaat het?' vroeg hij zacht, maar Edmund schudde alleen zijn hoofd. Hij wilde op dit moment eigenlijk alleen maar naar huis.
'Ga anders even zitten.' Arwen trok zijn arm over zijn schouders en net op dat moment zag Edmund dat Chrys die hele tijd vlak achter zijn broer had gestaan. Haar ogen waren groot van bezorgdheid en ze stond verstijfd van schrik in de deuropening. Stug ontweek hij haar starende blik, niet in de stemming voor nog meer veroordelende reacties, maar Arwen liet hem voorzichtig los en stapte op haar af. 'Zou je alsjeblieft iets te drinken voor hem willen pakken?'
Edmund had strak naar de parketvloer gestaard toen de neuzen van een paar sneakers voor hem verschenen en een zachte hand zich om de zijne sloot.
Levi.
Toen hij opkeek was er een voorzichtige glimlach op haar gelaat verschenen. 'Kom even zitten, Ed. De meesten zijn al weg, maak je geen zorgen,' voegde ze er aan toe bij het zien van zijn blik.
De mensen die er nog wel waren stapten snel naar achteren toen hij passeerde, alsof hij een of andere besmettelijke ziekte had die ervoor zorgden dat ze liever niet te dichtbij wilden komen.
Hij nam het ze niet kwalijk.
Levi liet zich naast hem op de bank zakken, haar linkerbeen onder haar lichaam zodat ze hem aan kon kijken, en streek een plukje witblond haar uit zijn gezicht.
'Gaat het weer?' vroeg ze zacht, en deze keer haalde Edmund alleen zijn schouders op. Hij had werkelijk geen idee.

Ze had niet gemerkt dat ze Edmund de hele tijd had staan aanstaren totdat hij haar blik beantwoordde, en meteen weer wegkeek. Dat maakte niet uit: in de seconde dat hij haar wél aan had gekeken had ze gezien hoe erg hij zich schaamde, en haar hart smolt. Toen Arwen naar haar toe stapte en vroeg of ze wat te drinken wilde halen kostte het haar moeite om haar blik van Edmund los te scheuren. Toch was ze Arwen dankbaar: ze haatte het om hulpeloos toe te moeten kijken. Snel knikte ze en, met nog een snelle blik op Edmund, haastte ze zich naar de keuken, waar ze een glas met water vulde. Tot haar schaamte dronk ze het zelf op: ze was geschrokken en wist dat het op haar gezicht te zien was. Ze moest kalmeren voordat ze Edmund hoe dan ook kon helpen.
Ze vulde het glas voor de tweede keer met water en liep de keuken weer uit. Ze bleef even staan toen ze zag dat Edmund niet meer in de hal zat, en liep de woonkamer in. Daar bleef ze weer staan toen ze zag dat Levi naast hem zat en zijn haar uit zijn gezicht streek.
Hmm-mm. Hele goede vrienden.
Ze haalde diep adem en zorgde ervoor dat haar gezicht een zorgvuldig leeg masker was. Ze moest zich niet zo opfokken. Het was haar zaak niet of Levi wel of niet iets voor Edmund voelde, zeker niet nadat Levi haar al had verteld dat dat niet het geval was. Ze moest juist blij zijn dat Levi er was om Edmund op zijn gemak te stellen, want zij zou het niet kunnen doen. Hoeveel oefening ze ook gehad had.
Ze weerstond de neiging om weer diep te zuchten en liep naar de bank toe. Het viel haar op dat veel van de mensen weg waren, en dat de mensen die er wél nog waren allemaal óf hun stinkende best deden niet naar de bank te kijken, óf schaamteloos stonden te staren. Ze kneep haar ogen vervaarlijk dicht naar een meisje dat een gezicht als een open boek had - ondanks het feit dat ze net zelf ook nog naar Edmund had staan kijken - en kwam voor de bank tot stilstand. Nog steeds met een uitgestreken gezicht, zorgvuldig van angst, bezorgdheid en woede bevrijd zodat alleen een zachte uitdrukking die aanspoorde tot open zijn overbleef. Ze wist hoe medelijden het vaak nog erger maakte.
Zonder iets te zeggen, maar hem wel recht in de ogen kijkend (of hij nou wilde of niet), zette ze het glas naast hem neer en trok zich vervolgens een paar meter terug. Ze zou het wel van Arwen of Levi horen als ze iets moest doen, of als ze beter naar huis kon gaan. Haar oog ging naar een klok. Tien uur. Er was al een uur voorbij gegaan sinds ze was aangekomen.

Zijn handen begonnen langzaam te stoppen met trillen terwijl hij zichzelf langzaam weer onder controle kreeg. Hij staarde nog steeds naar zijn knieën terwijl hij Levi's vingers langs zijn haarlijn voelde gaan. Hij was heel blij dat ze niets meer zei gezien hij niet dacht dat hij iets had kunnen antwoorden in deze situatie.
Na een minuut kwam Levi overeind en liepen haar voetstappen de kamer door, een seconde voordat ze plaats maakte voor de zwarte schoenen van Chrys. Hun blikken kruisten opnieuw en ze bleef hem voor enkele tellen recht aankijken, maar waar hij zonder twijfel verwarring, medelijden of misschien zelfs iets van angst had verwacht was er tot zijn verbazing niets van haar gezicht af te leiden. Ook zij sprak geen woord en toen ze het glas voor hem neer had gezet nam ze weer haar afstand, net als de anderen.
Zwijgend, en nog steeds zonder al te veel te letten op de mensen om hem heen, dronk hij zijn glas in een enkele keer leeg en drukte toen even de palmen van zijn handen tegen zijn ogen. Hij had iets sterkers nodig om zijn emoties onder controle te houden, en wel nu.
Hij kwam overeind van de bank en beende met grote stappen terug naar de keuken. Iemand - waarschijnlijk Arwen - had de brokstukken van zijn telefoon opgeruimd.
De keuken was gelukkig leeg. Hij schonk een nieuw glas vol met wijn, dronk deze in enkele slokken leeg en vulde hem opnieuw, voor hij met zijn vrije hand in zijn nette, zwarte jas terug de kamer inliep. Hij haalde even diep adem en liet zich weer op de bank zakken.

Toen er na een paar minuten nog niemand naar haar toe was gekomen om haar te vertellen dat het feest afgelopen was, dat ze beter naar huis kon gaan, en ze Levi en Arwen nergens meer zag besloot ze dat ze er dan maar het beste van kon maken. Er waren misschien nog tien mensen op het feest, dus eigenlijk was het geen feest meer, maar ja.
Toen ze nog even snel een blik op de bank wierp zag ze dat Edmund er niet meer zat. Hmm. Nou ja, misschien was hij naar huis gegaan.
Net toen ze naar de keuken wilde lopen kwam Edmund de woonkamer weer in, een vol glas wijn in zijn hand, en nam weer plaats op de bank. Drinken? Misschien was dat niet het slimste wat hij kon doen.
Ze merkte echter dat ze zelf ook wel wat te drinken kon gebruiken en liep naar de keuken, waar ze een volle fles wijn pakte, zonder zich zorgen te maken over hoe het eruit kon zien. Haar eerste glas begon al een beetje op haar in te werken, maar ze liep met zekere stappen, de fles in haar ene en een glas in haar andere hand, naar de bank toe en ging tegenover Edmund op de grond zitten, met haar rug tegen de koffietafel aan. Het zat niet enorm gemakkelijk, maar ze verwachtte dat als ze meer zou drinken dat dat wel weg zou gaan.
Ze keek Edmund niet aan terwijl ze haar glas inschonk en een grote slok nam, of toen ze hem vervolgens aansprak. Ze had gemerkt dat hij van Grieks hield - dus waarom zou ze het niet tegen hem gebruiken?
'Krima to telefono sas einai spasmeno. Tora einai axpesto na dztoun ton artithmo sas.' Jammer dat je telefoon kapot is. Nu heeft het ook geen zin meer om je nummer te vragen. Ze gaf hem een knipoog. Doen alsof er niets aan de hand was was vaak de beste manier om over dingen te praten. Plus, een beetje flirten vrolijkte iedereen op.

Toen hij eenmaal goed zat sloeg hij zijn lange benen over elkaar en bleef wat onderuit gezakt zitten, zijn jacquet open en zijn blouse slordig in zijn broek gestopt. Zijn ogen staarden uitdrukkingsloos in zijn glas, zonder dat hij van de wijn dronk. Iedereen liet hem met rust, zelfs Arwen, en ze besteedden geen aandacht aan hem, al had hij constant het idee dat er op zachte toon over hem gepraat werd.
Maar hij was het gewend, dus waarom zou het hem wat kunnen schelen?
Hij keek pas op toen er iemand tegenover hem kwam zitten. Het was Chrys, haar rug tegen de koffietafel en haar heldere ogen op zijn gezicht.
Ze sprak hem aan in het Grieks, en ondanks dat het niet het oude Grieks was waar hij zo van hield hadden de warme klanken van haar stem een warmer effect op hem dan de wijn.
Oud Grieks was geen taal om te lezen, had hij altijd gevonden. Het was niet voor niets een taal die bedoeld was om verhalen mee voor te dragen, om mee te zingen. De hele essentie ging verloren op papier.
Even was hij stil nadat ze gestopt was met praten. Hij had haar knipoog niet eens opgemerkt, zo ver waren zijn gedachten afgedwaald. Hij was recht op gaan zitten en leunde nu met zijn ellebogen op zijn knieën, zijn hand met het glas wijn iets opgeheven zodat zijn lippen zijn vingers nog net niet aanraakten.
'Ik woon niet zo ver van de school vandaan,' antwoordde hij zacht, maar net hard genoeg om voor haar verstaanbaar te zijn. Zijn stem was nogal schor. Het was te horen dat hun manier van spreken verschilde. 'En vanaf hier trouwens ook niet.' Een minuscule glimlach verscheen rond zijn lippen, maar zijn ogen waren uitdrukkingsloos. De alcohol had een nog sterkere werking voor hem nu zijn brein zo vermoeid was.

'Ik woon niet zo ver van de school vandaan,' antwoordde hij zacht. Het klonk anders dan haar Grieks, en ze bedacht zich dat hij waarschijnlijk oud-Grieks had geleerd. 'En vanaf hier trouwens ook niet.'
Ze merkte hoe ze haar nonchalante houding verloor. Vroeg hij haar nou of ze met hem naar huis wilde?
Ze dronk zonder antwoord te geven haar glas leeg en vulde het opnieuw. Ze keek hem met een lichte frons tussen haar ogen aan. Hoeveel had hij gedronken in de paar minuten dat ze hem niet stiekem in de gaten had gehouden? Hier kon ze niet akkoord mee gaan. Dat was zij niet.
Maar hij is wel knap, dacht ze bij zichzelf terwijl ze haar ogen waarderend over zijn lichaam liet glijden. Toen ze echter in zijn ogen keek schrok ze van de leegte die ze daarin zag. Zelfs de glimlach die hij op had bereikte zijn ogen niet zoals die eerder had gedaan.
Ze nam nog een slok wijn om het medelijden van haar gezicht en uit haar lichaam te krijgen. Oké, dat was dat. Ze zou dronken worden vanavond, simpelweg omdat ze Edmund anders niet kon helpen.
Ze schraapte lichtjes haar keel en hield de fles omhoog. 'You want some?' Ze zou er maar gewoon niet op in gaan. Ze ging met niemand anders naar huis vanavond dan Levi.
Wat er hier zou gebeuren, daar zei ze niets over. Snel nam ze nog een slok, terwijl ze de fles nog steeds omhoog hield.

Ze reageerde met een licht gespannen stilte, alsof ze niet wist welke houding ze aan moest nemen, en Edmund nam het haar niet kwalijk. Haar wenkbrauwen vormden een lichte frons op haar voorhoofd, wat er bij hem alleen maar voor zorgde dat zijn mondhoeken verder omhoog trokken en een rij rechte, hagelwitte tanden zichtbaar werd. Hij was moeilijk in de hand te houden als hij alcohol op had en zijn lichaam had er altijd slecht op gereageerd.
Zonder antwoord te geven nam ze een slok van haar wijn en hij deed hetzelfde, zonder zijn ogen van haar af te wenden. 
'You want some? vroeg ze, de fles wijn omhoog houdend. Ze had zijn opmerking verder genegeerd en deed alsof hij het niet had gezegd, terwijl zij degene was die het gesprek was begonnen. Hij knikte echter, nam een tweede slok van zijn wijn en hield haar toen het glas voor. Het feit dat Arwen nog geen vijf meter van hem af stond kon hem weinig schelen - zijn tweelingbroer had niets over hem te zeggen.

Ze was verbaasd toen zijn glimlach na haar stille afwijzing juist groter werd, maar beantwoordde hem toch. Met een eigen glimlach schonk ze zijn glas weer helemaal vol en zette toen de fles naast haar op de grond. Ze ging een beetje verzitten en keek Edmund toen weer aan. Ze schrok een beetje van de intensiteit waarmee hij haar aanstaarde, al was ze van plan geweest precies hetzelfde te doen. Ze wist niet waarom hij opeens zo... voorwaarts was (oké, dat wist ze wel: sterke emoties en alcohol) maar ze kon het wel waarderen. Het was altijd goed voor je ego wanneer een knap gezicht jouw gezicht knap vond. Al was ze er inmiddels wel heel erg zeker van dat Edmund niet alleen een knap gezicht had: erachter was zo veel verborgen dat ze zich moest inhouden niet naar hem toe te springen en het uit hem te zuigen. Met haar lippen op de zijne. Zijn lippen die nog vochtig van de wijn en licht geopend waren... Hoe zouden ze aanvoelen? Zacht, of ruw? Ze zagen er zacht uit. Haar lippen tintelden zachtjes en ze bracht haar hand naar ze toe om het gevoel weg te vegen (alsof dat kon).
Ze scheurde haar blik abrupt weg en keek hem in de ogen, wat niet veel beter was maar er tenminste niet voor zorgde dat ze het zo heet kreeg. Weer nam ze een slok van de wijn, die beter en beter begon te smaken, en zette haar glas toen naast de fles op de grond neer.
'Wat studeerde je ook alweer?' vroeg ze met een beetje een hese stem, alsof ze net uit bed (waar ze nu écht even niet aan wilde denken omdat ze er zo graag aan wilde denken) was gekomen, om het gesprek (voor zover je het zo kon noemen) gaande te houden. Ze kon zich niet eens meer herinneren of hij het eerder al gezegd had, maar zelfs áls dat het geval was zou hij het zich waarschijnlijk zelf niet meer herinneren. Hij leek dronken genoeg.
Ze schraapte haar keel en beantwoorde zijn felle blik met zo veel vuur als ze kon, om te bewijzen dat ze écht niet zo'n makkelijk meisje was. Wat de wijn haar ook probeerde wijs te maken.

Het bleef stil voor een lange tijd. Chrys had haar ogen afgewend en staarde met blanke ogen voor zich uit en heel even stond Edmund zichzelf toe om op te kijken. Zijn blik kruiste die van Arwen, die duidelijk net zijn kant op had gekeken, en de ander glimlachte voorzichtig. Hij glimlachte terug, alleen om aan te geven dat het weer wat ging, voor Chrys' stem hem afleidde van zijn broer.
'Wat studeerde je ook alweer?'
Een lichte frons verscheen op zijn gezicht. Had ze dat al niet eerder gevraagd? Een deel was er zeker van dat het al eens ter sprake was gekomen maar zijn geheugen werkte niet zo goed als normaal en het kon hem op dat moment vrij weinig schelen.
'Klassieke talen. Ire fortimer quo nemo ante iit,' zei hij, een licht spottende ondertoon in zijn stem. Hij richtte zich op zodat hij weer met zijn rug tegen de bankleuning zat en nam een slok wijn. Zijn glas was alweer bijna leeg.

Ze had toch gelijk gehad: hij leek in de war maar gaf toch antwoord. 'Klassieke talen,' zei hij. 'Ire fortimer quo nemo ante iit.' Ze dacht dat ze enige spot in zijn woorden hoorde, maar zelf begon ze ook al redelijk duizelig te worden, en ze besloot dat het niet de moeite van het denken waard was. Toen ze zag dat hij zijn glas leeg had gedronken stond ze op, de fles met wijn in haar ene hand en haar glas in de andere en zakte vlak naast hem naar op de bank. Ze raakte hem met haar hele rechterkant aan toen ze de fles vragend omhoog hield en tot haar verbazing zag dat hij al voor de helft leeg was. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze dacht aan de eigenaar van de fles, en dat die dit vast niet al te leuk zou vinden.
'Wat betekend dat?' vroeg ze, terwijl ze van onder haar wimpers naar hem op keek. Zelfs zitten stak hij nog boven haar uit, maar zo erg vond ze het niet. 'Μιλάω ελληνικά, λατινικά όχι - δυστυχώς.' Ik spreek Grieks, geen Latijn - helaas. Ze gaf er een kleine glimlach bij.

Ze leek hem duidelijk niet verstaan te hebben; ze toonde in ieder geval geen enkel teken dat ze de spreuk had herkend. Zwijgend kwam ze overeind - Edmund zag haar even vervaarlijk wankelen en het was duidelijk dat ze al even aangeschoten was als hij - en ging naast hem zitten. Haar warme arm drukte tegen zijn schouder en ze keek hem vragend aan, de nu nog maar half volle fles wijn in haar hand. Zonder iets te zeggen hield hij haar zijn glas voor en liet haar voor een laatste keer inschenken. Hij dronk echter niet en draaide zich iets naar haar om zodat hij haar recht aan kon kijken.
'To boldy go where no man has gone before.' Er verscheen een klein, schamper glimlachje op zijn gelaat. Wat was immers het nut van het leren van een taal die niemand meer sprak? 
Hij boog zich iets voorover zodat hun gezichten vlak bij elkaar hingen en keek van haar lippen naar haar ogen. 
'Maar doet dat er iets toe?' vroeg hij op zachte, donkere toon, zijn glimlach nu verdwenen. Zijn ogen glommen in het halfdonker en keken haar glinsterend aan.

'To boldy go where no man has gone before,' zei hij met een glimlachje waar de rillingen van over haar ruggengraat rolden. Ze wist niet waarom, maar het glimlachje leek, in combinatie met zijn ogen die nog steeds een leegte uitstraalden die ze wilde vullen met al het licht dat ze kon vinden, enorm griezelig. Griezelig en, tot haar schaamte, opwindend. Edmund werd steeds interessanter, van zijn uiterlijk tot zijn studie tot zijn woedeaanval van net.
Ze schrok niet toen hij zijn gezicht dichter bij dat van haar bracht; ze knipperde echter langzaam en  voelde met een afwezigheid die ze herkende van meerdere feestjes dat ze langzaam haar vermogen verloor om in te schatten wat wel en niet normaal was.
'Maar doet dat er iets toe?' vroeg hij, zijn glimlach nu verdwenen. Weer rolde er een rilling over haar rug, maar niet omdat ze hem griezelig vond. Zijn gezicht was zo dichtbij, zijn ogen gleden van haar lippen naar haar ogen en terug en hij was zo dichtbij dat als ze haar hoofd twee centimeter naar voren zou buigen hun lippen contact zouden maken en ze  zouden zoenen en haar lippen tintelden en haar hoofd draaide en en...
'Chrys?' Van een afstand hoorde ze hoe iemand haar naam riep, maar het duurde een tijdje voordat het tot haar door drong. Met een lome glimlach draaide ze haar hoofd weg van dat van Edmund en keek recht in het gezicht van Levi, dat haar met een mengeling van bezorgdheid, amusement en irritatie aankeek. 'Chrys, we gaan. Het is half elf, iedereen is weg en mijn voeten doen pijn.' Haar blik schoot even naar Edmund en keerde toen naar haar terug. Ze stak haar hand uit en Chrys gaf, nog steeds met dat gevoel van afwezigheid, haar het wijnglas en de fles. Terwijl Levi wegliep keerde Chrys zich weer naar Edmund toe en gaf hem een glimlach.
'Who knows,' zei ze, zijn vraag van eerder beantwoordend. Ze gaf er een glimlach bij en deed toen een poging om op te staan. Ze begon te grinniken toen ze merkte dat haar benen echter niet helemaal meer werkten zoals ze zouden moeten en ze terug op de bank zakte. Ze kneep haar ogen samen en probeerde het een tweede keer. Vol trots keek ze omlaag naar Edmund en toen naar Levi, die bij de deur stond te wachten.
'Αντίο,' zei ze, en ze liep naar Levi toe, die haar haar jas voorhield en vervolgens naar buiten stapte.
Tot ziens.

'Hun gezichten waren nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd. Chrys had zich niet teruggetrokken toen hij zich voorover had gebogen, integendeel; het leek alsof ze zich expres oprichtte.
Het duurde even voordat de alarmbellen in zijn verdoofde brein afgingen. Hij wilde zich net terugtrekken, hoe verleidelijk het ook was om al zijn moralen in de wind te slaan, voor één avond niet na te hoeven denken, toen de stem van Levi hen beiden om deed kijken. Haastig ging hij weer overeind zitten, ging met zijn vingers door zijn haar en keek zwijgend hoe Chrys met moeite overeind kwam, en hij had misschien nog iets gezegd toen er een schaduw over hem heen viel.
Het was Arwen, die met een voorzichtige glimlach op hem neer keek. 'Ed, is het niet tijd voor ons om naar huis te gaan?'
Daar had Edmund geen enkel probleem mee. Hij liet zich door zijn broer van de bank trekken, zijn arm door de zijne zodat hij er zeker van zou zijn dat hij niet om zou vallen.
In de hal werd hem zijn lange, zwarte jas aangereikt, die hij in een enkele beweging aan trok. Zijn handen verdwenen automatisch in de zakken van de jas en zouden daar waarschijnlijk ook nog wel even blijven.
Hij wilde net over de drempel stappen toen zijn arm langs iemand heen schampte en toen hij zich om draaide keek hij voor een laatste keer in Chrys' gezicht. Ze stond recht tegenover hem, haar jas in haar handen, haar mond nog een fractie open van het laatste woord dat ze had gesproken.
'Ed, het is echt tijd.' Hij werd bij zijn arm gegrepen en nogal ruw naar buiten getrokken, de koude avondlucht in. Arwen loodste hem mee in de richting van de straat en keek hem even onderzoekend aan. 'Gaat het?'
'Ja, het gaat,' antwoordde hij, voor hij even diep adem haalde en langzaam mee liep over de verder verlaten stoep.

Toen ze het gebouw uitliep waar ze les kreeg zag de ze tweeling, maar vooral Edmund viel haar op, en ze ging wat sneller lopen om ze in te halen.
'Gutentag!' riep ze toen ze dichtbij genoeg was. 'Did you guys just have school? How was it?' zei ze met een stralende lach.
Ze maakte zich er geen zorgen om hoe ze over haar dachten; de les was geweldig geweest en ze bruiste van de inspiratie en energie.

'Ma wil langskomen?!'
Edmund kromp iets in elkaar bij Arwens luide stem. 'Kan het nog harder zodat de hele campus het kan horen? Ja, ma zei dat ze volgend weekend tijd had om bij me langs te komen en ik kon haar niet op andere gedachten brengen.'
De twee zaten op een bankje op de campus. Het was redelijk fris en de zon was net achter een groep wolken verdwenen. Edmund had zijn zwarte jas dicht om zich heen getrokken en Arwen probeerde een sigaret op te steken, maar het vlammetje van zijn aansteker ging constant uit.
'Kun jij haar niet op andere gedachten brengen?' vroeg Edmund na een korte stilte. 'Ik wil echt niet met haar praten. Ma is zo eng als ze kwaad op me is.'
Arwen grinnikte zacht. 'Ik zal het proberen, maar echt, Eddie, ik kan niets verzekeren. Die vrouw houdt voet bij stuk als ze eenmaal een idee in haar hoofd heeft, dat weet je. Je lijkt meer op haar dan ik.'
Edmund haalde even diep adem en begon toen abrupt te hoesten. Arwen schoot overeind, drukte zijn sigaret uit en klopte zijn tweelingbroer wat onbeholpen op zijn schouder, ondertussen met zijn andere hand weg wapperend. 'Sorry, Ed, dat was niet de bedoeling. Gaat het?'
'Ja, prima,' antwoordde de ander hees toen hij eindelijk weer wat adem had, en kwam toen langzaam overeind. 'Zullen we? Ik kook vanavond wel, je kunt in de lege kamer slapen als je wil.'
'Dat klinkt geweldig,' antwoordde Arwen grijnzend, en kwam eveneens overeind.
Samen liepen ze de campus over. De twee hadden altijd al een apart duo gevormd en ze hadden meer dan eens gehoord dat ze geen groter contrast hadden kunnen vormen, maar zowel Arwen als Edmund had daar geen enkel probleem mee. Als je ze zo zag lopen was het overduidelijk dat ze broers waren, en voor hen was dat belangrijker.
'Gutentag!'
Bijna tegelijkertijd keken ze om, en zagen dat Chrys met grote passen op hen af kwam lopen. Het meisje glimlachte stralend en stond binnen enkele tellen later naast hen. Ze ging niet verder in het Duits maar vroeg in het Engels of ze net klaar waren. Edmund knikte alleen, een beleefde glimlach op zijn gezicht, maar Arwen keerde zich volledig naar haar toe en reageerde een stuk enthousiaster. Zijn Engels was niet perfect maar hij kon prima zijn verhaal doen. 'Ed is al even klaar en ik kom van het centrum,' legde hij uit. Hij was de enige die niet op de universiteit zat en ergens anders een opleiding volgde. 'We gingen net terug naar zijn appartement. Hoe was jouw dag?'

Ze wierp even snel een blik op Edmund, maar het enige wat hij deed was met een beleefde glimlach knikken. Ze probeerde er niet al te teleurgesteld uit te zien; ze kon niet van hem verwachten dat hij zich altijd zou gedragen alsof hij dronken was. Maar toch, ze voelde een kleine, onverwachte steek in haar borstkas. Ze had er nooit erg goed tegen gekund wanneer ze, in ieder geval voor haar gevoel, afgewezen werd.
'Ed is al even klaar en ik kom van het centrum. We gingen net terug naar zijn appartement. Hoe was jouw dag?'
Ze keek meteen naar Arwen, beide uit beleefdheid en een gevoel dat als ze Edmund nog langer aan zou kijken het wel erg raar zou zijn - laat staan gênant en pijnlijk. Ze hield haar stralende glimlach nog steeds op, al koste het een klein beetje meer moeite.
Hij zei al dat zijn huis dicht bij de universiteit was... dacht ze, maar ze zorgde er zorgvuldig voor dat die specifieke gedachte niet op haar gezicht te lezen was. Ze mocht dan wel lichtelijk aangeschoten zijn (oké, dronken) maar dat veranderde niets aan het feit dat ze zich wel degelijk tot Edmund aangetrokken voelde.
'Geweldig,' antwoordde ze, eveneens in het Engels. 'Ik heb zoveel inspiratie dat ik niet eens weet wat ik ermee moet doen. Ik heb het gevoel dat ik zelfs op zijn gezicht nog wel een geloofwaardige grijns zou kunnen tekenen,' voegde ze eraan toe, met een plagende elleboog in Edmunds zij porrend.

Edmund bleef, terwijl zijn broer degene was die de conversatie voerde, op een kleine meter afstand staan. Niet zo ver dat het er uit zag alsof hij niets met het gesprek te maken wilde hebben maar ver genoeg om duidelijk te maken dat hij niet van plan was om iets te zeggen. Hij wilde graag naar huis en een gesprek beginnen was niet echt iets waar hij op had zitten wachten.
'Geweldig. Ik heb zoveel inspiratie dat ik niet eens weet wat ik ermee moet doen. Ik heb het gevoel dat ik zelfs op zijn gezicht nog wel een geloofwaardige grijns zou kunnen tekenen.'
De jonge vrouw porde hem met een grijns in zijn zij en Edmund glimlachte wat geforceerd. Dat zou best ja.
Zijn broer lachte. 'Och, dat geloof ik graag.' Hij keek even met een twinkeling in zijn ogen naar zijn broer en toen terug naar Chrys. 'Kom anders met ons mee,' suggereerde hij, en het liefst had Edmund hem een trap tegen zijn schenen verkocht. Hij had na het incident geen gasten meer in zijn kamer ontvangen. Hij hield echter zijn mond en deed niets.
'Dan eet je met ons mee,' ging Arwen verder, 'en dan kun je ons iets van je tekenkunsten tonen.' Hij grijnsde breed.

Ze wendde zich weer tot Arwen die, anders dan Edmund die slechts geforceerd glimlachte, hardop lachte. 'Dat geloof ik graag.'
Na een korte stilte waarin de jongeman zijn broer een blik toewierp zei hij met een ondeugende glinstering in zijn ogen tegen Chrys: 'Kom anders met ons mee. Dan eet je met ons mee, en dan kun je ons iets van je tekenkunsten tonen.' Hij grijnsde breed naar haar.
Enthousiast beantwoordde ze zijn grijns terwijl ze haar handen quasi-verbaasd in haar zij zette.
'Ja, wat een leuk idee! Uiteraard help ik gewoon mee met het koken. Misschien dat ik jullie kan interesseren in de Griekse keuken...' opperde ze, beide mannen aansprekend maar vooral naar Edmund kijkend. De Griekse keuken, zeker weten.
Toen keek ze weer naar Arwen en knipoogde naar hem. 'Zullen we dan maar? Voordat mijn tekenpotloden smelten in deze zon.'