You're a minute of quiet in a loud shouting world. [met Maantje]

Ze deed quasi-geschokt toen hij zei dat hij nog nooit in Griekenland geweest was, maar haar hand naar haar keel en grote ogen. Toen lachte ze naar hem.
'Zijn we er bijna?'
Ze bleef stil staan en keek hem aan. Deze keer was de geschokte blik op haar gezicht niet nep. 'Uhm...' zei ze. 'Ik dacht dat jij de weg wist.' Ze sloeg zichzelf voor het hoofd en draaide zich om om om haar heen te kijken. De buurt kwam haar absoluut niet bekend voor. Ze schudde haar hoofd en draaide zich weer naar Edmund toe. 'Ik weet ook niet waarom ik dat dacht, misschien nam ik aan dat je wel wist waar Levi woonde ofzo... Scheisse!'
'Hey mooi meisje, wat voor een taal is dat nou? Kom eens hier en dan zal ik je laten zien hoe ik onbeleefde meisjes zoals jij behandel!'
Geschrokken wendde Chrys zich naar waar de stem vandaan was gekomen en landde haar blik op een groepje jongens, een stuk of 20 meter van waar zij en Edmund stonden vandaan. Ze boog haar hoofd en begon te blozen, iets wat de jongens alleen nog maar meer aan leek te sporen. Snel greep ze Edmund bij de elleboog en ging dicht tegen hem aan staan. In Griekenland was het wel eens vaker voorgekomen dat mannen en jongens dingen naar haar en haar vriendinnen toeriepen. Ze zorgden er echter voor om altijd minstens één jongen bij zich te hebben in de groep, zodat het bij wat geroep en gefluit bleef. Ze bleef dus dicht bij Edmund staan en legde haar hand op zijn wang, om zijn blik te grijpen. 'Laten we gaan,' fluisterde ze. 'Ik denk dat het het beste is als we gewoon teruglopen, dan richting de universiteit gaan en vandaar naar mijn huis.' Ze wierp een snelle blik op de jongens, maar die leken totaal niet van hun stuk geslagen door Edmunds aanwezigheid. Ze slikte.

Edmund wilde net antwoord geven toen hij de harde stem van de jongeman hoorde, en met een ruk keek hij om. Fronsend draaide hij zich naar hen toe en haalde zijn handen uit zijn zakken. Wat moesten ze van Chrys?
De frons op zijn voorhoofd groeide en hij trok zijn arm niet uit haar grip toen ze hem vast pakte. Hij stelde zichzelf zelfs iets voor haar op tussen haar en het groepje. De woede die altijd in zijn borst wachtte stak zijn kop langzaam op, geprovoceerd door de brutaliteit van de jongens. Ze toonden allemaal sterker dan Edmund, die wel langer was dan zij, en hij zou ze waarschijnlijk niet aan kunnen in een gevecht.
'Hé, hou je vuile bek!'
Hij verraste zichzelf met deze woorden maar het kon hem op dat moment niets schelen. 'Wie denk je wel niet dat je bent?!'

Ze wilde net proberen hem mee terug te trekken toen ze zich rotschrok van zijn stem.
'Hé, hou je vuile bek! Wie denk je wel niet dat je bent?!'
'Edmund! Edmund! Laten we gewoon gaan.' Ze trok aan zijn arm. Waar kwam deze woede opeens vandaan? De laatste keer dat ze iets zoals dit gezien had was toen op dat feest, een paar weken terug, waarbij hij zijn telefoon kapot gegooid had. 'Ze zijn met veel te veel.'

'Laat me los!'
Nu pas trok hij zijn arm bij haar weg toen hij de stof van zijn kleren tegen zijn huid voelde drukken en hij zette een pas bij haar vandaan, in de richting van het groepje. Deze waren eerst nogal verbaasd geweest omdat ze het waarschijnlijk niet gewend waren dat iemand zo agressief reageerde, maar toen begonnen ze te lachen. Zij hadden ook wel door dat zij hier de grootste partij vormden.
Toen hij echt dichtbij kwam stapte een van hen op hem af, zijn grijns langzaam wegstervend. 'Blijf uit de buurt, flikker.'
Edmund perste zijn lippen op elkaar, knakte zijn vingers, en verkocht de ander een rake klap in het gezicht zonder ook maar een spier te vertrekken. De knal tegen zijn kaak die er op volgde kon hij niet op tijd blokkeren en zijn hoofd schoot naar achteren, zodat hij wankelde en viel. In de verte hoorde hij nog vaag wat verontwaardigd gemompel, voordat de voetstappen van het groepje weg storven. Zacht kreunend werkte hij zichzelf overeind.

Ze was verstijfd blijven staan terwijl Edmund naar het groepje toe liep, maar kon een geschokte gil niet onderdrukken toen hij uithaalde naar de voorste man. Een tweede gil  volgde toen een van de andere mannen hem op zijn beurt een klap verkocht en Ed op de grond viel, zijn hoofd stotend op het harde asfalt.
'Edmund!' riep ze, en ze rende snel naar hem toe. Toen ze bij hem was was hij al bezig zichzelf overeind te werken, maar ze hielp hem toch. Zodra hij stond liet ze haar handen over zijn gezicht gaan, net niet de huid aanrakend, om te kijken hoe beschadigd hij was. Hij had een lelijke plek op zijn linkerkaak staan, en zijn rechterslaap was over het asfalt geschaafd tijdens zijn val.
'Waarom deed je dat nou?' riep ze, toen ze tot de conclusie was gekomen dat hij niet in levensgevaar verkeerde - nog niet in ieder geval. 'Had nou gewoon naar me geluisterd, jij... jij βλάκας! Ανόητος, ανόητος άνθρωπος.' Ze pakte hem bij zijn hand en trok hem mee, ondertussen in haarzelf mopperend. 'Ανόητο γερμανικό. Δεν γνωρίζουν τίποτα για τον κόσμο, πρέπει να πάνε και να χτυπήσουν κάποιον για να αποδείξουν ότι είναι άνδρες.' Ze liet hem los en stapte flink door.
Ze volgde haar eigen plan van net op en kreeg het voor elkaar om binnen 10 minuten bij haar huis te zijn, waar ze het licht nog zag branden ondanks dat het inmiddels al half 12 moest zijn en Levi morgenochtend om 6 uur op zou moeten. Ze bleef met haar handen in haar zakken staan en draaide zich om naar Edmund, inmiddels al weer wat kalmer. Ze was zich echt helemaal rotgeschrokken van het plotselinge geweld.

Edmunds zichtsveld werd langzaam weer scherper en nu werd Chrys haar stem ook hoorbaar. Ze trok hem overeind zodat hij weer op zijn voeten terecht kwam en bleef maar in het Grieks ratelen, maar het ging veel te snel voor hem om het te kunnen volgen. Zijn hoofd tolde en de zere plek op zijn kaak bonste. Hij zag nauwelijks waar ze heen gingen en als ze hem niet aan de hand had meegenomen was hij gewoon blijven staan.
Pas toen ze tot een halt kwamen keek hij op en langzaam herkende hij de straat. Ze waren bij Chrys' huis gearriveerd.
Ze had hem losgelaten, en keek zwijgend naar hem op. Had ze niets meer te zeggen? Of had ze al iets gezegd en had hij het gemist?
'Chrys...' zei hij zacht, en hij keek haar recht aan. De wind trok aan haar donkere haar maar hij reikte naar haar gezicht en veegde de lokken uit haar ogen.

Ze zag de onzekerheid op zijn gezicht en knarste met haar tanden. Ze was zo boos op hem, maar tegelijkertijd voelde ze een tederheid die ze nog nooit gevoeld had bezit nemen van haar hart. Langzaam kalmeerde ze, alleen maar om weer op te veren toen hij het haar uit haar gezicht streelde.
'Chrys...'
Ze slikte en keek hem bewegingloos aan. Fuck it.
Ze deed een stap naar voren en sloeg haar armen om zijn nek heen, voordat ze haar lippen tegen die van hem drukte.

Ze reageerde niet. Voor een eeuwigheid leek zijn hand op haar wang te rusten, het plukje haar tussen zijn vingers.
Toen kwam er plotseling beweging in haar. Ze stapte naar voren, sloeg haar armen om zijn hals en trok zichzelf aan hem op en kuste hem vol op de mond.
De actie liet hem zo erg schrikken dat hij haar van zich weg duwde, een hand nog steeds op haar wang en de ander nu rustend op haar bovenarm. Voor enkele seconden staarde hij haar verbijsterd aan, voor hij haar naar zich toe trok en haar vol op de lippen kuste. Zijn ene hand gleed van haar wang naar haar hals en hij nam haar dicht tegen zich aan.

Ze was zo zeker van zijn afwijzing toen hij haar van zich afduwde dat ze tranen in haar ogen voelde opwellen. Ze stond te trillen van onderdrukte emoties en verlangens, maar voelde alle kracht uit haar vloeien toen hij haar weer tegen zich aantrok en hun lippen weer contact maakte. Ze liet haar handen door zijn haar gaan en duwde hem dichter naar haar toe. Ergens vroeg een stemmetje in haar zich af wat de fuck ze aan het doen was en als het dan zo nodig moest, waarom met Edmund? Maar telkens weer zag ze met welke intensiteit hij haar had verdedigd, tot bloedens toe. Ze drukte zichzelf zo dicht mogelijk tegen hem aan terwijl vlinders in haar buik dansten. Ze voelde haar bloed branden en vervloekte de lagen kleren die ze aan had - van de kou buiten merkte ze helemaal niks meer.
Ze maakte zich voor een seconde los en keek hem met snelle ademhaling en hartslag aan. 'Wil je binnenkomen?' vroeg ze met een hese stem.

Hij kuste haar met een passie die nog niet eerder bij hem naar voren was gekomen; er was enkel een schaduw van te zien geweest als hij iets deed waar hij van hield, maar dat was tegenwoordig niet vaak meer. Hij verplaatste een hand van haar arm naar haar heup en brak de zoen enkel even af om adem te kunnen halen.
Toen ze zich iets terug trok sloeg hij zijn ogen naar haar op. Zijn hart klopte als een gek en hij voelde de pijn in zijn kaak nauwelijks meer.
Of hij binnen wilde komen. Hij likte langs zijn plotseling droge lippen en staarde haar even aan, voor hij zachtjes antwoordde: 'Waarom ook niet.'
Hij kuste haar opnieuw, voordat hij haar vast greep en mee trok naar de voordeur.

Met verbazingwekkende stevige handen haalde ze de deur van het slot en liep ze naar binnen. Zodra Edmund binnen was deed ze de deur weer dicht en op slot en deed haar jas en schoenen uit. Ze gebaarde naar Edmund dat hij stil moest zijn en ging hem voor naar haar kamer, na gecontroleerd te hebben of Levi zich ergens buiten haar slaapkamer bevond. Toen dit echter niet zo bleek wendde ze zich weer tot Edmund en leidde hem de kamee in, waarna ze ook die deur dicht en op slot deed. Ze leunde naar hem toe en zoende hem, ondertussen zijn jas uittrekkend.

Chrys opende de deur met de sleutel die ze uit haar jaszak haalde en trok hem mee naar binnen. De deur viel weer achter hem dicht en ze gebaarde direct dat hij stil moest zijn - plotseling herinnerde hij zich dat ze samen woonde met Levi. Deze leek al te slapen want ze hoorden allebei niets, en toen de kust veilig bleek nam Chrys hem verder mee haar slaapkamer in. Hij kuste haar maar al te graag terug en trok tegelijkertijd zijn eigen jas uit, die in een hoek op de grond belandde.
'Fuck,' mompelde hij tegen haar lippen aan, en trok haar weer dichter tegen zich aan. Zijn handen gleden over haar armen naar haar hals.

'Fuck,' mompelde Edmund, en ze knikte bevestigend tegen zijn lippen aan. 'Ja, dat was het idee wel een beetje,' ademde ze, voordat ze hem richting het bed trok.

Ze werd wakker van een alarm ergens aan de andere kant van de gang. Ze kreunde en rolde op haar andere zij, niet bereid zo vroeg op te staan alleen maar omdat Levi dat deed. In plaats van een leeg bed, zoals ze dat normaal verwachtte, was ze nu echter niet verbaasd een ander, warm lichaam naast zich te vinden. Ze deed haar ogen half open en keek naar Edmunds gezicht, nog steeds vredig in slaap. Zonder zichzelf tegen te kunnen houden schoof ze wat verder naar hem toe en gaf hem een lichte kus op z'n lippen, waarna ze haar hoofd in de holte van zijn schouder legde en weer in slaap viel.

Hij moest bijna lachen door wat ze zei en trapte nog net zijn schoenen uit voordat hij zich op het bed liet vallen.
Uren later ging de wekker in een andere ruimte, maar hier werd hij niet wakker van. Hij was een vaste slaper en ook het bewegen van Chrys naast hem deed hem niet waken. Hij sliep geruisloos verser voor zeker twee uur tot zijn eigen telefoon af ging. Hij kreunde zachtjes en wilde zijn arm weg trekken, maar merkte dat hij zich maar gedeeltelijk kon bewegen.
'Fuck...' Hij pakte zijn telefoon en zag dat Arwen hem meerdere keren had gebeld. 'Fuck.'

'Fuck.'
Chrys knipperde met haar ogen en tilde haar hoofd op van zijn arm. 'Alweer? Of heb je er gewoon spijt van?' ze lachte ademloos en draaide zich weer om. Ze bleef een paar seconden zo liggen voordat ze overeind schoot.
'Fuck! Hoe laat is het?' Ze keek naar Edmund en zag dat hij met z'n telefoon in zijn hand lag. Ze zag de tijd op het scherm. Het was al kwart over acht, en om negen uur begon haar eerste les. Zonder erbij na te denken dat ze naakt was gooide ze de dekens opzij en schoot uit bed. Toen ze echter al halverwege de kamer was had ze 1) door dat ze naakt was en 2) dat het zaterdag was en ze dus helemaal geen les had. Met een gênante glimlach draaide ze zich langzaam om en liep weer richting het bed. 'Vals alarm,' mompelde ze. Pas toen zag ze zijn blik. 'Wat is er?' vroeg ze met een lichte frons.

Nog geen twee tellen nadat hij Arwen weg had gedrukt en hij zijn telefoon weer terug wilde leggen om overeind te komen was Chrys wakker geworden en kwam de jonge vrouw in beweging. Ze had waarschijnlijk de tijd gezien want ze schoot in de stress, kwam direct overeind en begon naakt door de kamer te lopen, Edmund nog steeds verward en met bonkend hoofd in bed. Hij was overeind gaan zitten en staarde haar maar aan.
Pas toen zij tot een halt kwam, kwam hij in beweging. Hij griste zijn onderbroek van de grond en begon zich aan te kleden, ondertussen zorgvuldig haar blik ontwijkend.
'Ik moet gaan,' mompelde hij. Hij deed niet eens de moeite zijn blouse goed in zijn broek te stoppen. 'Het spijt me dat ik je lastig heb gevallen, maar ik moet - ik moet terug.'

'Ik moet gaan. Het spijt me dat ik je lastig heb gevallen, maar ik moet - ik moet terug.'
Het duurde een halve seconde tot het tot haar doordrong wat hij aan het doen was. Zonder erbij na te denken griste ze de blouse uit zijn handen en kneep haar ogen naar hem samen.
'Ja, echt niet dus.' Ze trok zijn blouse zelf aan en knoopte hem dicht. Vervolgens trok ze een onderbroek uit haar lade en trok ook die aan. Toen richtte ze zich op en keek hem aan met de meest koppige blik die ze kon opbrengen. 'Is er een reden voor dit abrupte vertrek?'
Mooi niet dus dat hij er zomaar vandoor kon gaan, niet na wat ze vannacht had gezien bij hem. De intensiteit waarmee hij haar had gekust, de passie die bleek uit hoe zijn handen over haar lichaam streelden... Hoe waagde hij het nu zo afstandelijk te doen? Wat was dat nou voor een rotstreek? En dat hij haar "lastig had gevallen"? Het enige waar hij haar lastig mee viel was deze poging toch vertrekken - wat was het idee daarachter überhaupt? Dat hij haar een nacht kon hebben en haar vervolgens voor de rest van hun beider studie kon gaan lopen negeren? Dat ze wel zou verdwijnen?

Edmund had zijn broek en sokken aangetrokken maar ze was er met zijn blouse vandoor gegaan. Geïrriteerd keek hij toe hoe ze de knoopjes dicht deed en vervolgens naar de kast liep om een onderbroek te pakken - haar billen verdwenen net onder de witte stof en hij kon maar met moeite zijn blik afgewend houden. Ook toen ze zich weer naar hem toe keerde was het heel duidelijk dat ze onder zijn blouse verder niets aan had.
'Chrys.' Zijn stem was kort en afstandelijk. 'Ik zal niet ontkennen dat ik heb genoten van afgelopen nacht, maar je moet geen dingen in je hoofd gaan halen. Geef me mijn blouse terug.'
Hij stapte op haar af en bleef voor haar staan. Hij stak zo boven haar uit dat hij op haar neer kon kijken.

'Chrys.' Ze veerde op uit haar gedachten en kneep haar ogen samen bij de toon van zijn stem.
'Ik zal niet ontkennen dat ik heb genoten van afgelopen nacht, maar je moet geen dingen in je hoofd gaan halen. Geef me mijn blouse terug.'
Hij kwam op haar af en het kostte haar enorm veel moeite stil te blijven staan, en niet naar achteren te lopen. Zelfs met haar 1,74 stak hij nog flink boven haar uit, en op het moment leek hij in niks op de man van vannacht. Maar toch, hij zou haar geen pijn doen.
Koppig hief ze haar kin op. 'Nee,' zei ze simpelweg. Wat zou hij doen, het ding van haar lichaam rukken? Dat zou alleen maar tegen hem werken - ze had sinds gisteravond niks gegeten en haar buik was plat, haar kont nauwelijks bedekt en haar borsten vol. Om haar onuitgesproken punt nog wat duidelijker te maken rechtte ze haar rug een beetje. Zo dicht bij hem zijn, terwijl hij zo boven haar uittorende en nog steeds naar hun samen rook, zorgde ervoor dat haar tepels duidelijk te zien waren door de stof van de blouse. Ze knarste met haar tanden. Wat een enorme hekel had ze aan dit gevoel, aan de ene kant de zekerheid van wat ze ervaren had en wat ze ook bij hem gezien en gevoeld had, en aan de andere kant de afstandelijkheid en... botheid die hij nu uitstraalde. Wat als ze het allemaal gewoon verbeeld had? Wat als de wijn haar naar het hoofd gestegen was? Misschien zag ze er helemaal niet zo goed uit als ze dacht. Misschien... Ze schrok weg van de gedachte. Misschien had hij wel een vriendin - eentje waar hij nu terug naar moest gaan.

Ze weigerde. Dat domme wicht weigerde gewoon om zijn kleren terug te geven. Hij balde zijn handen tot vuisten en knarste zijn tanden, terwijl hij dondersgoed wist dat hij haar niet zou slaan. Dat kon hij niet.
Ze stonden nog geen tien centimeter van elkaar af - Chrys met haar armen over elkaar gevouwen, haar borsten duidelijk zichtbaar door zijn blouse... Hij moest zichzelf dwingen om haar recht aan te blijven kijken.
'Dan niet.'
Zijn stem trilde van onderdrukte woede. Hij draaide zich om en griste zijn jas van de grond, samen met zijn schoenen die iets overop lagen. 'Hou het maar, als je dat zo graag wilt. Fijne dag, Chrys.'

'Dan niet.'
Ze balde haar handen tot vuisten en keek hulpeloos toe terwijl hij zijn jas en schoenen pakte.
'Hou het maar, als je dat zo graag wilt. Fijne dag, Chrys.'
Zijn toon... Ze voelde hoe tranen in haar opwelden en hoe haar longen vochten om meer lucht, maar ze kon niet meer ademhalen. Haar trots werd de grond in geboord en ze kon er niks aan veranderen. Ze kon hem niet dwingen om te blijven, niet echt. En waarom zou ze dat eigenlijk willen? Hij wilde hier niet zijn, waarom zou ze zich dan aan hem opdringen?
'Best,' zei ze door opeengeklemde kaken, terwijl ze de blouse zonder moeite over haar hoofd trok en hem in een prop tegen hem aan gooide. Haar ogen spoten vuur en glinsterden van de onvergoten tranen, maar ze verhief haar stem niet. 'Ren maar weg. Deilos.' Ze stapte naar de deur toe en trok hem open. Levi had bij haar vroege vertrek die ochtend de voordeur al van het slot gehaald, dus Edmund zou geen probleem moeten hebben met het verlaten van het appartement. Ze bleef bij de open deur van de slaapkamer staan, deurklink in hand. 'Hopelijk tot nooit,' beet ze hem toe.

Hij had zijn jas al aangetrokken en was net bezig geweest met het vast maken van zijn zwarte schoenen toen hij de blouse tegen zijn rug gesmeten kreeg. Snel griste hij het kledingstuk van de vloer en hij draaide zich alert naar haar toe toen ze op hem af stapte, maar ze haalde niet naar hem uit. In plaats daarvan rukte ze de deur open en wachtte duidelijk tot hij zou vertrekken.
'Hopelijk tot nooit,' snauwde ze. Haar donkere haar viel gedeeltelijk over haar borsten.
Edmund keek haar enkel even strak aan, voordat hij zonder nog een woord te zeggen naar buiten stapte.

Arwen was nog in zijn appartement toen hij binnen kwam en zijn blouse op de bank smeet. Hij had op zijn weg naar huis de moeite niet genomen het weer aan te trekken.
'Mijn god, Eddie! Wat de fuck?!'
Zijn stem klonk vaag en verwarrend terwijl Edmund op de bank zonk. Zijn hart was sneller gaan slaan en hij kreeg geen lucht meer - hij kreeg weer een paniekaanval.

Chrys kreeg het voor elkaar om haar tranen binnen te houden totdat ze de voordeur dicht hoorde vallen. Als een zielig hoopje mens zakte ze op de vloer en begon ze te huilen. Wat een absolute eikel. Hij had haar gewoon gebruikt, en dat zonder ook maar een greintje spijt te voelen. Haar opgezwollen ogen vonden haar tas op de grond, met haar schetsboek er uitgevallen. Ze kon een stukje van haar schets van gisteravond onderscheiden. Met een gefrustreerde krijs sprong ze op en gaf ze het schetsboek een schop, waarna ze zich weer op bed liet vallen, van plan niks meer te doen dit weekend.

'Ed - Jesus fuck, Edmund, wat de fuck?! Je ziet er vreselijk uit, wat is er gebeurd?!'
Hij was op de bank neergezakt en verborg zijn handen in zijn haar, zijn ogen glazig op het tapijt gericht. Zijn hoofd was te vol en hij kon zijn broer er nu nauwelijks bij hebben.
'Eddie, luister eens... Ik ben er, hier.' Een sterke, zachte hand pakte zijn pols vast. 'Zie? Hier ben ik. Vertel me eens wat er is gebeurd, jongen. Wie heeft je geslagen?'
'Een of andere klootzak,' mompelde Edmund. 'Het is niet belangrijk.'
'Je bent me er ook eentje... Wat deed hij?'
Edmund trok zijn schouders iets op. 'Hij schold Chrys uit.'
'Ah.' Arwen had nu zijn andere hand onder zijn kin gelegd en dwong zijn broer hem aan te kijken voor hij de blauwe plek begon te bestuderen. 'En toen? Ben je bij haar gebleven?'
Edmund knikte alleen.
'Heb je... heb je seks met haar gehad?'
Hij knikte opnieuw, en Arwen zuchtte diep. 'Eddie... Je hebt haar toch geen pijn gedaan?'
'Ik heb haar nergens toe gedwongen en ik heb haar niet geslagen, als je dat bedoelt,' antwoordde hij kortaf.
'Nee, nee, oké, dat is goed... Haal eens diep adem, jongen, kalm aan. Heb je honger?'
Edmund schudde zijn hoofd. Als hij iets zou eten zou hij het gelijk weer uitkotsen. Arwen kwam naast hem op de bank zitten en trok hem naar zich toe. 'Edmund... Ssh, kalm. Vertel me later maar wat er vanochtend is gebeurd, oké? Voor nu wil ik dat je even rustig aan doet. Je wil veel te veel van jezelf, je maakt jezelf gek.'

Ze hoorde het nauwelijks toen Levi weer terugkwam. Chrys lag op haar rug, inmiddels met een t-shirt aan, en staarde naar het plafond. Hoe een jongen die ze nauwelijks kende voor elkaar had gekregen dat ze zo overstuur was begreep ze niet.
'Chrys? Chrys, waarom lig je nog ste-' Levi's stem haperde toen ze haar huisgenoot zo op bed zag liggen. Chrys hoorde Levi's voetstappen dichterbij komen en draaide zich snel op haar zij, zodat het andere meisje haar gezicht niet zou kunnen zien.
'Chrys? Wat is er gebeurd?'
Ze haalde haar schouders op, quasi-nonchalant. 'Gewoon een jongen.'
Het was even stil. 'Wat het die jongen van vannacht? Ik hoorde jullie binnenkomen,' legde ze meteen uit.
Chrys beet op haar lip en deed haar best de snik binnen te houden die omhoog wilde komen. 'Ja,' zei ze met een hese stem, en snel verborg ze haar gezicht in het kussen.
'Oh lieverd! Wat heeft hij gedaan dan?' Maar Chrys schudde slechts met haar hoofd, vastberaden niet meer te huilen om die eikel. 'Niks, laat het maar. Ik maak er meer van dan het is.' Ze haalde haar neus op en ging overeind zitten. Levi zoog haar adem naar binnen en legde een hand op Chrys' wang. 'Meid, je ziet er verschrikkelijk uit. Ga anders even douchen, ik maak wel een paar sandwiches klaar voor ons.'
Chrys knikte slechts en wachtte tot Levi haar kamer uit was voordat ook zij in beweging kwam. Hij was het simpelweg niet waard.