Sisters from another mister

Thomas
Hij keek op toen het meisje bij hem kwam zitten. "Hoi, je begreep de hint dus. Ik ben Thomas trouwens." Hij glimlachte en legde zijn gitaar met veel eerbied weer in de koffer. "Ik teken portretten, voor een beetje geld, ik wilde jou graag tekenen, voor jou doe ik het gratis." Hij glimlachte en keek even naar de picknick tafel waaraan het andere meisje en de andere jongen nog zaten. "Je hebt wel tijd toch? Je mag praten hoor tijdens het tekenen." Hij kon goed tekenen ook al praten zijn klanten tegen hem. Hij luisterde en gaf antwoord en ging daarna weer verder met tekenen.

Roselyn
Ze keek even vlug naar Amberley en vormde met haar lippen: Ik vermoord je. Maar ze grijnsde toen en keek toen weer naar Gabriel. "Dankje." En ze plukte verlegen aan haar shirt. Ze werd altijd verlegen als iemand haar een complimentje gaf, niet alleen als een jongen hem gaf. Ze luisterde aandachtig en keek even naar Lucy. Ze ging wat beter zitten en ze vertrok haar gezicht even van de pijn maar ze keek toen weer naar Gabriel. Misschien moest ze binnenkort maar eens de fysio bellen en vragen of ze weer even konden oefenen. "Ik doe Creatieve Therapie hier in Leeuwarden." Zei ze met een glimlach. Ze vertelde voor de rest nog niks, ze bekeek de jongen nog eens goed. Hij leek haar wel aardig. Maar ze kende hem niet goed genoeg om meer te vertellen.

Gabriel

"Geen dank hoor." Hij merkte dat Roselyn wat verlegen werd naar zijn compliment. Hij trok het hem niet aan. Misschien was ze verlegen van aard of maakte zijn compliment haar verlegen. Hij kende er ook maar net en ik de paar minuten dat ze nu met elkaar praatte kon je iemand niet doorgronden.
Gabriel knikte maar had totaal geen idee wat de opleiding inhield. Dus hij moest maar bekennen en vroeg dan ook maar om uitleg. "Creatieve therapie? En dat houdt in?"

Amberley

Amberley had de blik van Roselyn gezien. Ze glimlachte poes lief terug en zwaaide even.
Ze was vervolgens doorgelopen naar Thomas en gaan zitten. Ze glimlachte. "Je keek de hele tijd onze kant op, dat was niet te missen." Ze speelde met een plukje haar. "Amberley."
Amberley was zeker niet van aard en sprak gemakkelijk met jongens en had ze zelf te vriend maar dit voelde vreemd. Een jongen die er uitnodigde om een portret van haar te maken.
"Wat leuk! Wat onwijs lief. Dank je." Ook al bood Thomas het gratis aan, ze zou hem uiteindelijk wat betalen. Dat vond ze wel zo netjes. Amberley knikte. "Ja hoor. Ik moet vanmiddag wel nog naar balletles maar dat duurt nog wel even. Mijn vrienden vermaken zich wel. Doe je dit vaker? Ik bedoel portret tekenen."

Thomas
"Jullie waren interessant om naar te kijken. Vooral jij." En hij glimlachte lief. Hij keek even naar de vrienden van Amberley. "Lijkt of je vriendin moeite heeft met jongens." Hij keek even rustig naar die twee en keek toen weer naar Amberley. Hij maakte zijn spullen klaar om aan de slag te gaan. "Dat komt wel goed hoor. Ik zorg er voor dat je portret voor balletles afgelopen is. Ik moet mijn moeder ophalen van het station. Ze blijft eten vanavond." Hij sleep zijn potlood goed en ging toen aan de slag. "Ik teken bijna elke dag portretten. De ene keer ben ik hier in het park te vinden, de andere keer weer in het centrum. In het weekend reis ik soms Friesland over om daar te gaan tekenen. Ik doe dit namelijk voor de kost en gitaar spelen. Ik ben namelijk mijn eigen baas en dat voelt best wel goed." Hij keek even naar Amberley en begon toen te tekenen. "Dus je zit op balletles, hoe lang al?"

Roselyn
"Creatieve therapie houdt in dat je op verschillende manier leert om gaan met je problemen, maar dan op een toneel, muziek of beeldende vormen idee. Je kunt namelijk kiezen uit die drie richtingen. Ik doe de drama richting. Ik zit nu in mijn 3e jaar, volgend jaar doe ik examen en dan kan ik nog een versnelde opleiding psychologie doen." Legde ze uit. Ze glimlachte eventjes. "Uhm lijkt het je leuk om door het park te wandelen? Dan kunnen we elkaar pratend leren kennen." Ze voelde dat ze wat meer ging ontspannen. "Een ding ik loop niet zo snel." En ze wees even naar haar linkervoet. "Dus vergeef me als we af en toe even moeten stoppen." Het park was best wel groot, maar doktoren zouden toch wel zeggen dat ze moest gaan bewegen. "Ben jij bezig met een opleiding of werk je? En wat voor werk doe je dan zoal?"

Amberley

Amberley glimlachte en kleurde wat rood. Een jongen zei niet snel tegen haar dat ze interessant was. Ze hoorde wel eens dat ze leuk was of mooi maar zo snel. "Bedankt voor je compliment. Het was wederzijds." Amberley knikte. "Ze wordt verlegen als ze met jongens praat maar het is wel eens goed voor der. Gabriel is een onwijs aardige jongen. Die laat zich niet snel zitten door wat verlegenheid." Waarom hadden ze het over Gabriel en Roselyn? Ze wilde hem leren kennen niet praten over de koppelpoging van de vriendin. Als het dat al überhaupt was. "Gezellig! Kan je een beetje koken of wordt dat een pizza bestelen?" Amberley luisterde aandachtig en knikte af en toe.
"Bijzonder. Hoor je niet vaak. Maar wel leuk." Amberley knikte. "Als zins ik dada en nana riep volgens me moeder maar ik zit echt op ballet zins mijn vierde. Daarnaast doe ik ook hiphop en street dance. Ik beheers nog wat andere stylen maar hier heb ik echt les in."

Gabriel

Gabriel knikte. "Nu begrijp ik het tenminste. Klink interessant. Heb er nog nooit eerder van gehoord.
Succes er maar mee, zou ik zeggen. Maar mij niet stiekem als proefkonijn gebruiken hoor, ik heb het niet zo op therapeuten en psychologen." Dan moest die altijd denken aan die mensjes op tv waarbij je op een bank lag en ze dan vroegen: 'En hoe voelt u zich daarbij?" Nee! Niks voor hem!
Gabriel stond meteen op en riep Lucy bij zich. "Ja, graag. Dan kan Lucy ook nog lekker rennen. Maak je geen zorgen." Hij hield Roselyn overeind. "Blessure?" Hij wees op de voet. Hij kon ook niet weten dat het door een operatie kwam. "Ik volg de dansopleiding. Dat had ik gezegd. Blijven opletten." Hij grijnsde even. "Verder geef ik dansles aan een stel etterbakjes van een jaar of 10 maar het is heerlijk om te doen. Dansen is het liefste wat ik doe. Mijn lust en me leven, mijn passie. Als ik zo mijn brood kan verdienen wil ik niets liever doen."

Thomas
"Aah okee. Maar goed zullen we het eens over jou hebben. Als je het daar tenminste over wilt hebben." En hij begon te lachen. Hij tekende wat lijntjes bij en luisterde even. Hij keek haar even beledigend aan om de hoek van zijn standaard. "Ho ho ik kan uitstekend keuken. Zegt mijn moeder. Ik ga tapa's maken. Daar is mijn moeder dol op." Hij hield daar ook erg van en hij was er ook best wel lang mee bezig. "Als toetje heb ik tiramisu gemaakt. Dat had ik vanochtend al gemaakt. Ik had al zo'n vermoedde dat ze vandaag zou komen eten." Zijn moeder ging altijd naar Utrecht op zaterdag, naar zijn vaders graf daarna ging ze nog even naar haar zus die ook in Utrecht woonde en dan kwam ze door naar hem. "Ik heb respect voor je dat je al die dansen doet. Geef mij maar muziek." En hij knikte even richting zijn gitaar waarna hij weer verder ging tekenen.

Roselyn
"Ik doe het ook niet bij... mensen die ik ken." Ze wilde vrienden zeggen maar Gabriel was geen vriend van haar, althans nog niet. "Dat is nou het leuke aan creatieve therapie, je gaat niet op een bank zitten en praten over je problemen. Je gaat dingen doen om om te gaan met je problemen. Dat maakt het juist zo leuk. Mijn familie zegt dat dit echt iets voor mij is en ik vind het ook leuk om te doen." Ze keek Gabriel dankbaar aan toen hij haar overeind hielp. "Nee. Operatie. Toen ik 9 was ben ik gevallen met de fiets, mijn voet kwam lelijk tussen de spaken te zitten. Moest daardoor geopereerd worden, heb een tijdje in een rolstoel gezeten en nu heb ik er soms last van. Loop wat langzamer, kon niet mee doen met gym allemaal dat soort dingen. Maar ik wil geen medelijden. Ik heb er mee leren leven. En zoals mijn motto luidt: Het leven is een feest, maar je moet zelf de slingers op hangen. En daar hou ik mij aan." Ze glimlachte en keek even naar de hond. Zijzelf hadden twee katten en twee honden thuis. Ze konden opvallend goed met elkaar op schieten. "Sorry ik ben met heel veel dingen tegelijk bezig in mijn hoofd. Dat heb ik eigenlijk altijd." En ze bloosde maar aaide toen Lucy over haar kop. "Zullen we?"

Gabriel

"Dan hoef ik gelukkig niet bang te zijn." en deed net of die heel opgelucht was. "Aha. Dat is namelijk wel het beeld wat ik heb. Maar dat ben ik. Als jij plezier beleeft in het geen wat je studeert en wat je wilt gaan doen moet je dat ook lekker doen en je door niemand tegen laten houden. Wie ben ik om er iets van te zeggen? Ik wis tot kort geleden geen eens wat het inhield." Gabriel knikte. Iets wat geschrokken. Dat was niet wat die verwachtten. "Balen!" Meer wist die ook niet te zeggen. Ze wou immers geen medelijd. "Dan moet ik maar niet meer klagen als ik weer eens door mijn voet ga. Mooi motto trouwens." "Maakt niet uit." Hij knikte en liep langzaam aan het pad op.

Amberley

Amberley schudde lachend de hoofd. "Graag zelfs!" Weer schudde ze lachend de hoofd. "Ik heb helemaal niks gezegd. Oe, lekker! Kan ik niet mee-eten? Lus ik ook wel.", zei ze als grapje bedoeld.
Ze haalde simpelweg de schouders op. "Ieder zijn passie. Ik hoe van dans jij van muziek. Maar het is echter niet het geen wat ik studeer. Ik studeer pabo, totaal iets anders. Maar bij dans ben je niet verzekerd van een carrière. Het is keihard aanpoten. Met een pabo op zak ben ik dat wel. Een ook lesgeven vind ik leuk om te doen. Studeer jij eigenlijk?"

Thomas
Thomas keek op van zijn werk en stopte even met tekenen. "Mee eten?" Hij keek haar plagerig aan. "Van mij mag je mee eten hoor." Ook al kende hij haar net. Hij wilde haar beter leren. Hij tekende verder en keek even naar Amberley. "Ik doe conservatorium. Dat wilde ik al heel lang. Mijn vader zei altijd dat hij het geweldig zou vinden als ik ook op het podium kwam staan met mijn muziek, iets wat hij als jonge man ook deed voordat hij het advocaten leven in ging." Helaas heeft zijn vader het nooit mee kunnen maken. Hij tekende verder en keek even naar Amberley. "Je bent mooi." Zei hij plotseling en hij meende het wel.

Roselyn
"Tuurlijk hoef je niet bang te zijn. Ik bijt niet. Ik kan wel goed luisteren." En ze glimlachte waarna ze begon te lopen. Ze luisterde naar hem en knikte. "Ik wilde na de HAVO heel veel doen. Ik heb over leraar beeldende vormen gedacht, Journalistiek kwam ook nog langs, Logopedie, Pedagogiek, Maatschappelijk en culturele vorming, de toneelschool, conservatorium en dit. En uiteindelijk koos ik dit. Ik wil altijd mensen helpen en dan wel op een leuke manier. Ik wil met een goed gevoel aan de dag beginnen en met een goed gevoel van mijn werk weg gaan. En dit vond ik de goede manier voor therapie. En ik heb er totaal geen spijt van." Ze knikte. "Nogal, maar je leert er mee leven. Maar goed it sucks dat klopt." Ze stootte hem even vriendschappelijk aan. "Nee meneertje dat mag niet meer." En ze begon te lachen. Ze keek even naar de hond. "Ik ben verder heel gelukkig eigenlijk. Heb je verder nog vragen voordat ik aan jou dingen ga vragen?"

Amberley

"Het was maar een grapje. Het hoeft echt niet hoor. Zou ook een beetje raar zijn. Eerder dat ik klaar ben met dansen heb jij allang gegeten." Ze zou zich niet opdringen aan Thomas. Zijn moeder kwam speciaal langs daar ging zei niet als vreemde bij zitten. "Echt iets voor jou. Lijkt me gaaf om je eigen muziek ten horen te brengen. Wat wij net konden horen klonk erg goed." Ze wierp even een blik op Gabriel en Roselyn die op het punt stonden praten te gaan wandelen. Ze glimlachte even tevreden en richtte de aandacht toen weer op Thomas. "Jammer dat je vader de rechtbank verkoos boven muziek." Ze schrok van zijn woorden en kleurde meteen vuur rood. Snel keek ze weg in de hoop dat Thomas de rode kop niet zag. Ze werd niet snel verlegen, maar hij!.....

Gabriel

"En ik was al zo bang dat je uit zal halen." Hij schoot even in de lach. Gabriel liep rustig verder terwijl die probeerde te volgen wat Roselyn wel niet allemaal wilde studeren. De helft was die alweer vergeten voordat ze klaar was. Was hij even blij dat die maar een doel had. Hij knikte maar af en toe dat die nog luisterde. Pas bij de laatste vraag gaf die echt antwoord. "Nee hoor. Ik weet genoeg. Een kletsende tante waarbij de mond niet even stil staat. Prima indruk." Hij keek er plagend aan. Lucy kwam naar hun toegelopen met een stuk in de bek die, die voor der weggooide.

Thomas
Hij glimlachte. "Ik vind het geen probleem hoor, eer dat mijn moeder en ik thuis zijn ben jij al klaar met dansles. Mijn moeder en ik gaan nog altijd de stad in." Hij tekende verder en zag dat de vriendin van Amberley ging lopen met de jongen. Hij keek toen weer naar de tekening. "Mijn vader werkt niet meer." Mompelde die maar wel zo dat Amberley het kon horen. Hij miste zijn vader best wel, vooral nu hij volwassen ging worden. Zijn broer had daar ook problemen mee en zijn zus ook. Maar zijn broer woonde samen met zijn vriendin in Brugge, België en zijn zus was al getrouwd en die woonde in Nijmegen met haar man en inmiddels ook hun een jarige dochter. Hij woonde op zichzelf en had nog geen vriendin. Hij miste best wel wat gezelschap. Hij zag het blozende gezicht van Amberley en moest even lachen. "Ik meen het."

Roselyn
Roselyn keek even schuin naar Gabriel en begon weer te lachen. Ze kreeg de slappe lach, ze kon gewoon niet meer stoppen. Uiteindelijk ging haar mobiel en ze nam met trillende handen op. "Hai dad. Yes I'm in the parc why?" Ze luisterde en dacht na. "Yes I knew about the reservation for that book. What's your point dad?" Ze zuchtte diep en keek even in de ogen van Gabriel. Hij had mooie ogen, uiteindelijk keek ze weg. Ze wilde niet nu al een jongen leuk gaan vinden, ze wilde zich niet aan haar gevoel overgeven. Ze wilde hem leren kennen. "Ow all right, well that book what you are talking about is already sold today. I thought that I've told you that. Okee, nevermind. Yes I'm home with dinner I think. If I don't eat at home I will call you back. Thanks dad you too." En ze hing op. "Haha je kent me nog lang niet meneertje. Vertel eens wat meer over jezelf."

Amberley

Amberley schudde standvastig de hoofd. "Ik wil mezelf niet opdringen. Je moeder komt speciaal voor jou." Nee, ze zou gewoon een pizza laten bestellen en film gaan kijken als ze thuis kwam. Een avondje voor zichzelf. Ze zou immers alleen thuis zijn. "O, sorry. Dat kon ik ook niet weten." Ze nam aan dat ze vader was ontslagen of met pensioen was. Het laatste waar ze aan dacht was wel dat de man was overleden. Zenuwachtig en verlegen staarde ze nog naar de grond. Ze kreeg net een "Dank je wel" uit de mond. Waarom durfde ze het nou niet terug te zeggen?!? Het kostte er heel wat moeite maar uiteindelijk zei ze net verstaanbaar. "Jij ook" Ze was zo totaal niet zichzelf op dit moment. Wat moest Thomas wel niet van der denken.

Gabriel

Gabriel lachte met er mee. Hij hoorde telefoon gaan. Om er de ruimte te geven om te telefoneren en er niet het idee wou geven dat die meeluisterde deed die een stap opzij en speelde met Lucy.
Pas toen ze klaar was met bellen nam die de gelegenheid om zich weer op Roselyn te richten. "Ben je engels?",vroeg die geïnteresseerd. Je sprak immers niet zomaar engels met je ouder. "Wat wil je weten? Mijn leven is nou niet bepaald spannend ofzo."

Thomas
"Je dringt je zelf niet op. Maar als je het zeker weet hoeft het niet." Zei hij toen en legde zijn potlood neer. Hij knikte. "Mijn vader is overleden toen ik zes was." Zei hij zachtjes. "Die gitaar is het enige wat ik nog van hem heb en nog een paar foto's. Maar goed." Hij wilde er het liefst niet over praten. Hij pakte de tekening en liet hem zien. "En wat vind je er van?" Vroeg hij toen. Hij gaf de tekening aan Amberley en glimlachte even. "Dankje." Mompelde hij. "Uhm ik weet niet zo goed hoe ik dit moet vragen maar uhm. Heb je zin om vanavond uit te gaan? Mijn moeder gaat rond 8 uur altijd weer naar huis. Daarna ben ik vrij. Het lijkt me leuk om wat met je te doen."

Roselyn
Ze deed haar mobiel weer in haar tas en knikte toen op zijn vraag. "Half. Mijn moeder is Nederlands en mijn vader is Engels. Ik ben tweetalig opgevoed. Mijn vader wilt geen woord Nederlands spreken, Engels is zijn moedertaal zegt hij en hij wilt dat blijven spreken. Dus ik spreek Engels tegen hem. Tegen mijn moeder praat ik gewoon Nederlands. Ik woon nu 17 jaar in Nederland." Ze luisterde naar hem en dacht na. "Mijn leven is nou ook echt niet opwindend." Mompelde ze even met een glimlach. "Uhm nou gewoon. Je hobby's naast dansen, wat voor werk doe je, heb je nog broertjes en zusjes?" Ze bleef even stil. "Ben je nog single?" Vroeg ze heel zachtjes. Ze heeft een keer gehad dat ze helemaal verliefd was op een jongen, maar dat hij al een relatie had. Hij had gedaan alsof hij haar leuk vond. Sindsdien had ze niet echt veel meer zin in jongens, was toen 16. Maar nu. Nu ze zo naar Gabriel keek. Naar zijn ogen, zijn lachen. Het leek wel of ze zweefde. Ook al kende ze hem nog maar net. Hij deed wat met haar.

Amberley

"Ik zal er over na denken en misschien als nog je aanbod aannemen. Ik weet ook nog niet hoe laat ik klaar ben met dansen. Vaak gaan we na de les nog even door." Ze verstond maar net wat Thomas zei. Geschrokken sloeg ze een hand voor de mond. "Oh, sorry. Het spijt me. Ik zal er niet meer over beginnen. Gecondoleerd." Ze stond op om troostend een arm om hem heen te leggen. Ze had de jongen geen verdriet willen aanpraten. Maar zij kon ook niet weten dat Thomas zijn vader op jonge leeftijd was verloren. Ze nam de tekening dankbaar aan. "O, whoe! Je hebt echt talent. Dank je wel. Ik weet zeker dat als me moeder je tekening ontdekt dat die een ereplaats op de fotomuur krijgt."
Amberley knikte. "Graag. Lijkt me leuk. Zullen we anders onze nummers uitwisselen? Dan bel ik je als ik klaar ben met dansen, zodat we ergens kunnen afspreken."

Gabriel

Gabriel grijnsde. "Voor mij interessant genoeg. Ik ben zelf ook tweetalig. Mijn moeder is Mollusk en mijn vader ook Engels. Ze woonde hier al jaren voor ze mij kregen. Ik ben dan ook gewoon Nederlandstalig opgevoed. Ik spreek wel vloeiend Engels en het Molluks kan ik begrijpen maar daar blijft het ook bij." Hij vond het grappig dat die een meisje net had ontmoet dat net als hij ook een Engelstalige ouder had. "Uhh, ik geef dus dansles aan die etterbakjes voor de kost. Naast al het dansen ga ik ook naar de sportschool. Ik wandel graag met Lucy en misschien een beetje vreemd maar ik kook graag. Ik heb geen broertjes of zusjes, ik ben enigst kind." Gabriel bleef even stil staan.
"Ik ben single, ja. Jij niet dan?"

Thomas
"Je hoeft geen sorry te zeggen en spijt hoef je niet te betuigen. Jij kon het ook niet weten. Ik heb er meer leren leven maar nu ik ouder word vind ik het toch wel lastig. Maar goed." Hij glimlachte lichtjes en keek naar de tekening. "Ik ben blij dat je hem zo mooi vind. Je mag hem meenemen en ophangen thuis." Hij hoorde haar vraag en hij knikte toen. "Ja is goed." Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak en hij glimlachte naar Amberley. "Denk er maar gewoon over na over dat eet aan bod en anders gaan we lekker samen uit."