Sisters from another mister

Roselyn
"Gabe je gaat niet weg toch? Je verlaat me niet toch omdat ons kind overleden is?" Ze keek moe naar haar vriend en voelde dat ze trilde. Haar wereld leek wel ingestort te zijn. De enige die van het bestaan van haar wereld afwist was Gabriel. Ze keek door de ruit naar buiten en zag de bomen voorbij gaan. Ze sloot haar ogen en viel in slaap.

Thomas
Thomas keek even naar Amberley. "Het is ook allemaal vervelend. En kut en verdrietig enzo..." Hij keek even naar zijn schoenen. Hij knikte rustig en gaf haar een kus. "Wil je dat ik er bij kom zitten? Of heb je dat liever niet?" Hij keek haar aan. Hij wilde niet dat Amberley zich eenzaam zou voelen. Hij wilde haar kunnen troosten.

Amberley

Amberley knikte. "Laten we het er maar niet meer over hebben. We kunnen er toch niks aan doen en dan voelen we ons ook maar rot." Ze kuste Thomas terug en stond voorzichtig op. Ze schudde de hoofd. "Ik wil heel even alleen zijn. Oke?!? Je mag wel tv komen kijken op bed als je nog niet gaat slapen. Ik wil wel een poging tot doen, al weet ik bijna zeker dat ik niet meteen in slaap val."
Ze schuifelde naar de badkamer. 'Wil je warme chocomelk maken als ik uit bad kom?"

Gabriel

Gabriel keek Roselyn geschrokken aan. "Denk je dat echt? Denk je nou echt dat ik je verlaat omdat we geen kind nu samen hebben? Rose! Zet dat heel gauw uit je hoofd! Met of zonder kind, ik hou van je en dit veranderd de zaak niet. We komen er samen uit. Samen! We zijn nog jong. Als we dit hebben verwerkt, proberen we het gewoon opnieuw. We worden nog wel ouders." Gabriel was blij dat Roselyn sliep. Misschien was het ook beter. Hij tilde er uit de auto, omhoog, regelrecht naar de slaapkamer, waar die der instopte. Gabriel liep terug naar de woonkamer. De deur van de babykamer stond open. Hij wierp een blik naar binnen, smeet de deur dicht en draaide hem op slot. Daar wilde die voorlopig niet naar binnen kunnen kijken.

Thomas
Thomas knikte. "Nee klopt, we moeten het ook niet ons verdriet gaan maken." Zei hij en hij keek even naar handen en keek toen naar Amberley. "Is goed Amber. Ik ga dan zo lekker een serie kijken op Netflix of een film vanuit bed en dan blijf ik bij je. Ik blijf dicht bij je." Hij gaf haar een kus en keek even op zijn horloge. "Als jij dan in bad gaat, maak ik gauw mijn schilderij af. Dan kun je hem daarna zien." Thomas glimlachte lichtjes.

Roselyn
Roselyn had veel pijn in haar slaap. Ze kreunde en huilde veel. Na een paar uur werd ze weer wakker. Haar blik ging naar haar digitale wekker. Het was 22.00. Ze stond en bekeek zichzelf even in de spiegel. Ze had een grauw en moe gezicht. Ze herkende haar zelf helemaal niet meer terug. Ze liep naar de woonkamer en ging op de bank zitten. Ze trok haar benen op en wiegde zichzelf heen en weer. Ze was erg onrustig in haar hoofd.

Amberley

Ze knikte. "Het is ook niet goed voor de baby. Alles wordt straks al zo stressvol rond de bevallingsdatum. Meer stress kan er niet bij." Ze zuchtte en haalde een hand door de haar.
Ze knikte. "We moeten Orange is the new black nog af kijken. Dat kunnen we wel doen." Ze knikte nogmaals. "Is goed, lieverd. Doe maar rustig aan. Ik blijf toch wel even in bad zitten. Dan kan jij je gedachten ook verzetten. Maak er iets moois van." Ze gaf hem een kus op zijn neus en liep verder naar de badkamer waar ze een lekker warm bad nam.

Gabriel

Gabriel was een flink stuk gaan lopen met Lucy. Hij moest gewoon weg. Zijn gedachten verzeten.
Hij wou alles even vergeten. Een betere manier kon die momenteel niet bedenken. Roselyn lag toch te slapen dus kon die wel even weg. Hij had zijn mobiel bij zich mocht ze hem nodig hebben. Hij stapte zeiknat binnen. Het had het laatste stuk gegoten. Hij droogde Lucy af en liep verder naar binnen en ging naast Roselyn zitten. "Heey, schat" en gaf er een kus. "Sorry, ik ben zeiknat, je begon op eens te gieten.'

Thomas
Thomas keek richting Amberley. "We gaan het rustig aan doen. We geven hen de ruimte om langzaamaan hun leven weer op te bouwen. En wij gaan er nog even tegenaan voor de laatste loodjes." Hij gaf Amberley een kus en glimlachte. "Is goed dan zoek ik dat zo even voor je op. Ga maar lekker in bad en dan maak ik heerlijke warme chocolademelk voor je." Hij liep naar zijn tekenruimte en ging daar zitten. Hij wilde zo graag dat zijn nieuwe schilderij af zou komen. Hij deed een schort om en ging achter zijn schildersezel zitten en begon met schilderen.

Roselyn
Roselyn keek op toen Gabriel binnen kwam met een zeiknatte hond. Ze glimlachte lichtjes en keek even naar Gabriel en gaf hem een vlugge kus. En ze keek even naar de dichte deur van de babykamer. Ze kon het maar niet bevatten dat ze Chris nooit zou zien opgroeien. Ze voelde zich zo verschrikkelijk down en ze ging dicht tegen Gabriel aan liggen. "Ik heb veel geslapen. Ik heb best wel honger gekregen. Maar ik weet niet of ik een hap door mijn keel zou kunnen krijgen."

Amberley

"Ik had zo voor ze gehoopt dat alles goed was gekomen." Ze sloeg een diepe zucht. "De laatste loodjes, maar die beangstigen me door dit alleen maar meer. Kan het gewoon niet voorbij zijn?"
Ze knikte en kuste Thomas terug. Ze nam een lekker warm bad. Even de gedachten verzeten en tot zichzelf komen. Ze moest zich nu op zichzelf richten. Ze moest immers binnenkort bevallen.

Gabriel

Gabriel merkte dat Roselyn naar de deur van de babykamer bleef kijken. Hij schoof de poef naar hem toe en ging er op zitten, voor de neus van Roselyn. Ze zou om hem heen moeten kijken om de deur nu te kunnen zien. "Ik heb ook honger maar krijg geen hap door me keel. Elke keer als ik een kastje of de koelkast opentrek ga ik haast over me nek bij het idee dat ik wat moet eten. Ik kan wat voor je klaarmaken zodat je kan zien of je het weg krijgt."

Roselyn
Roselyn keek richting Gabriel. "Ik kan die droom maar niet uit mijn hoofd zetten." Zei ze zachtjes en ze beet op haar lip. Elke keer zag ze dat kleine jongetje voor zich, elke keer weer de persoon die hem met zich mee nam, zijn gezicht heeft ze niet gezien. Het beangstigde haar, dat haar droom al had verteld dat Chris gestorven was of zou gaan sterven. Ze kreeg een rilling door haar lijf heen en keek naar Gabriel. "Als je wilt graag. Yoghurt met was muesli zou wel lekker zijn."

Gabriel

Gabriel legde zijn vinger op Roselyns lippen. "Sstt! Niet aan denken. Het is een lange dag geweest. Een zware dag. We moeten het idee loslaten dat het onze schuld was. Hoe moeilijk het ook is, het was niet te voorkomen." Gabriel slikte even. Hij gaf Roselyn een kus op de lippen en stond toen op.
Hij bekeek de koelkast inhoud en keek teleurgesteld op. "De yoghurt is op. We hebben wel nog een bak Ben en Jerry's staan."

Amberley

Al zei Amberley dat ze alleen wou zijn, eigenlijk beangstigde het er alleen maar. Ze was dan ook snel weer uit bad gegaan. Ze wou niet alleen zijn. In de badjas op de badslippers was ze naar het atelier gelopen. Ze klopte op de deur en liep bedroeft binnen. "Sorry! Ik zal niet kijken. Maar hou me vast! Hou me alsjeblieft vast! Ik wil niet alleen zijn." Ze leunde met de hoofd op Thomas schouder. Er vielen tranen op. "Ik ben bang! Het spookt steeds door mijn hoofd dat er ook iets mis kan zijn met Jade. Iets wat ze niet op de echo's kunnen zien. Ik weet niet of ik het aankan als blijkt dat er iets mis met haar is."

Roselyn
"Ik kan het niet stopzetten Gabe, dat beeld niet. Het blijft maar door me heen spoken. Ik heb dit een keer eerder gehad en toen kreeg Jocelyn een zware astma-aanval. Gewoon het idee dat ik over dat soort dingen droom. Ik zie het steeds voor me. Ik ben bang, Gabe." Ze keek hem verdrietig aan en zuchtte diep. "We kunnen Chinees bestellen." Zei ze zachtjes. Ze beet op haar lip en keek naar de tv die uit stond. "Gabe wil je bij me zitten?" Vroeg ze zachtjes. Ze keek naar de dvd's waaronder een paar van haar waren. Ze had helemaal nergens meer zin in. "Ik ben misselijk." Ze voelde zich een vaatdoek, alsof ze zware griep had.

-------

https://hetgrootrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=63