Sisters from another mister

Thomas
Thomas keek op toen Amberley zijn atelier in kwam. "Geeft niet lieverd." Hij stond op en sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. "Sst het komt goed Amber. De zwangerschap van Roselyn en Gabriel ging vanaf het begin niet goed. Weet je nog op de kermis? Ze voelde zich hartstikke beroerd. En toen die dag dat ze bij ons kwamen, toen je ouders gingen vertellen dat we op vakantie gingen, voelde ze zich ook echt niet goed en toen bleek zijn hartje al niet goed te zijn." Hij gag haar een kus op haar hoofd. "Bij ons gaat het vanaf het begin goed. Jade is hartstikke gezond, lieverd. Als er iets mis was, dan had je dat wel gevoeld." Hij wiegde haar zachtjes heen en weer en maakte sussende geluiden.

Amberley

"Ik heb niks gezien. De verassing is nog niet verpest." Ze veegde de tranen uit de ooghoeken en knoopte de badjas beter dicht. Ze knikte. Thomas had gelijk. Maar toch leef ze angstig. "Ik ben gewoon bang dat het schijn bedrog is. Dit helpt niet bij de angst die ik al heb voor de bevalling.
Het liefst zou ik dat overslaan en Jade gewoon nu meteen in de armen sluiten? Waarom moet een vrouw perse eerst door een hel gaan voordat ze het dierbaarste geschenk kan krijgen?" Ze sloeg een diepe zucht. "Als ik me aankleed, gaan we dan een stukje wandelen? Gewoon in stilte?"

Gabriel

"Het komt allemaal goed. Het was gewoon een nare droom." Gabriel ging naast Roselyn zitten.
Hij sloeg ze armen om de heen en hield er stevig vast. "Ik ben bij je. Ik bescherm je." Hij tilde Roselyn op. "Wij gaan gewoon lekker slapen, ook al is het nog vroeg. Als je wakker wordt en honger krijgt smeer ik wel een broodje. Om Chinees te bestellen als je misselijk bent is ook zonder." Hij kuste er vluchtig.

Thomas
"Haha gekkerd, morgen krijg je het te zien. Beloofd." En hij glimlachte lichtjes. Hij pakte de handen van Amberley beet en keek haar aan. "Het komt goed Amber. Maak je niet zo druk. Je hebt zelf gezien hoe rot het met Roselyn ging tijdens de zwangerschap. Bij ons gaat het hartstikke goed. De dokter zei zelf bij de laatste echo dat ze goed groeit. Ons gaat niet hetzelfde gebeuren." Hij pakte haar gezicht en veegde haar tranen weg. "Alles komt goed." Fluisterde hij en hij gaf haar een kus. "Ja is goed lieverd. Waar wil je naar toe wandelen?"

Roselyn
Roselyn merkte dat ze werd opgetild door Gabriel. "Ik vergeet die droom niet Gabriel. Het maakt mij bang." Ze rilde en greep hem stevig vast. "Ik kan niet slapen Gabriel, ik heb daarnet al veel geslapen. Het lukt mij gewoon niet meer." Ze rilde weer en keek hem moe en zwak aan. Ze voelde zich echt niet goed en merkte dat ze elk moment kon overgeven. Niet veel later deed ze dat dan ook. Ze keek verontschuldigend naar Gabriel. "Het spijt me... Het spijt me voor alles... Niet boos worden alsjeblieft."

Amberley

Ze glimlachte licht. "Ik wilde de verassing niet verpesten.", mompelde ze zacht. Ze knikte. "Je hebt gelijk. Ik moet er gewoon niet aan denken. Het is gewoon allemaal een beetje veel vandaag."
Ze verborg zichzelf in Thomas. Ze haalde de schouders op. "Misschien dat de snackbar nog open is. Ik heb de hele dag al trek in een milkshake."

Gabriel

Gatverredamme!!! Maar dat zei die niet hardop. Vol afschuw keek die naar de kots op de grond en op zijn shirt. "Het is al goed. Daar kon je niks aan doen." Hij liep verder naar de slaapkamer en zette Roselyn op het puntje van het bed. "Hij trok ze shirt uit en smeet het op de grond. Dat maakte die zo wel schoon. Hij liep naar de badkamer en haalde een washandje en glas water voor Roselyn. "Uhh, als jij je omkleed en opfrist en dat glas leeg drinkt dan maak ik de boel binnen schoon. Ik kom terug als ik klaar ben. Geef maar een gil als er iets is. Oke? Red je het even alleen?"

Thomas
"Als het god is heb je niks gezien." Zei hij rustig. Hij knikte en liep met haar zijn atelier uit en leidde haar naar de woonkamer. "Het is ook veel op een dag. Ik zit ook de hele tijd met dat telefoontje in mijn hoofd. Van Gabriel bedoel ik. Ik heb het gevoel dat we iets moeten doen. Dat we naar ze toe moeten gaan en ik weet dat je gezegd hebt dat we ze moeten laten rouwen. Maar.." Hij beet op zijn lip. Door dat telefoontje was hij weer over zijn vader aan het denken. "Ik wil gewoon iets doen. Ik heb mijn moeder niet kunnen helpen toen met mijn vader... Ik weet wat een overlijden met een mens kan doen en ik heb gewenst dat ik mijn moeder nooit meer zo wilde zien." Hij voelde dat hij verdrietig werd. "Ja laten we naar de snackbar gaan en een lekkere vette patat en een vette lekkere milkshake gaan halen." Hij glimlachte lichtjes en haalde de jassen van zowel hem als van Amberley.

Roselyn
Roselyn pakte het washandje en het glas water aan. Ze kleedde zich om en ging in bed zitten. Voor een hele poos bleef ze stil. Gabriel was naar de woonkamer gegaan. In de slaapkamer hadden ze een deur gemaakt richting de babykamer. Tenminste die deur zat er al in. Ze had de knuffel voor de baby gepakt. Ze dronk haar glas water leeg en krulde zich om in bed, het knuffeltje drukte ze stevig tegen zich aan. Op die manier was Chris even bij haar, voor maar heel even. Niet lang daarna viel ze in slaap. Ze zag weer die droom, maar toch anders dan de eerste keer. Het jongetje keek haar verdrietig aan. "Mama het is beter zo. Je had mij niet ouder willen zien worden. Mijn hart was niet goed. Zoek met papa naar een oplossing. Ik loop met je mee, altijd." En de jongen kreeg vleugels en vloog weg. "Chris ga niet weg, alsjeblieft. Blijf bij me. CHRIS!" Dat laatste riep ze hard en met een ruk schoot ze overeind. Ze begon te huilen en drukte de knuffel dicht tegen zich aan, haar hoofd verstopt ze onder de dekens.

off: we skippen naar de bevalling van Amberley. Gabe gaat mee zoals is afgesproken. Rose blijft thuis, Evelyn past op haar.

on:
Thomas
Thomas was bezig met zijn digitale kookboek. Hij had een catalogus gemaakt met de recepten die Amberley wel lekker vond en wat niet. Hij keek op zijn horloge en keek toen weer naar zijn laptop. Amberley kon ook moment gaan bevallen. Ze wisten alleen niet wanneer, het kon vandaag zijn of morgen of volgende week. Thomas vond het spannend. Hij hoopte dat alles goed zal gaan. Gabriel zou ook komen, hij had Gabriel al een tijdje niet meer gezien en gesproken. Hij was benieuwd hoe het met hem ging.

Evelyn
"Ik ga naar Rose toe. Gabriel gaat met Amberley en Thomas mee naar het ziekenhuis, Amberley kan elk moment bevallen. Ik pas op Rose omdat ze niet mee gaat vanwege haar.. nogal... onstabiele toestand. Gabriel hoopt dat het wat beter met Rose zou gaan als ik bij haar ben geweest." Mark knikte. "Hopelijk gaat het na vandaag weer iets beter met haar. Maar goed. Het heeft tijd nodig." Evelyn knikte. "Chris is ook net begraven. Toen heb ik haar maar even gezien, ze zag er niet goed uit. Ik hoop gewoon dat ik binnenkort weer die vrolijke Roselyn zie." Ze gaf haar man een kus en gaf Emma een knuffel. "Tot vanavond." En ze liep de deur uit. Niet lang daarna kwam ze aan bij het appartement van Roselyn en Gabriel. Ze belde aan en wachtte tot dat er open werd gedaan.

Amberley

Amberley lag op bed. Ze voelde zich niet goed. Ze zou elk moment kunnen bevallen maar de vraag was wanneer.
Ze hoopte dat Gabriel er bij zou zijn, zoals die ooit beloofd had. Ze had de hele dag al last van de buik. Maar hoe moest ze weten of het weeën waren als ze die nooit eerder had gehad. Opeens voelde ze nattigheid bij de benen. "Thom!?!" "Thomas!" Ze riep net zo lang tot die bij er was. "Of ik heb in mijn broek geplast of.... mijn vliezen zijn gebroken!"

Gabriel

Gabriel was bezig het huis een beetje op te ruimen. Moest ook eens gebeuren maar het kwam er niet van. Daar alles wat de laatste tijd was gebeurd. Op een of andere manier gaf het rust. Anders namen zijn gedachten ook maar de overloop en zat die te wachten op het telefoontje dat die naar het ziekenhuis moest komen omdat Amberley zou bevallen. De bel ging. Hij deed open. Het was Evelyn die bij Rose zou blijven als hij naar het ziekenhuis zou gaan. Hij liet zijn "schoonzus" binnen. Hij begroette er en zuchtte.
"Ze ligt op bed, zo als gewoonlijk."

Thomas
Thomas schrok toen Amber hem riep. Hij rende naar haar toe en hoorde wat ze zei. "Ow shit uhm." Hij ging met zijn handen door zijn haar. "Ik bel het ziekenhuis dat we er aan komen en we rijden zo snel mogelijk door." Hij belde het ziekenhuis en pakte Amber bij haar hand. Hij controleerde of ze alles hadden en hielp Amber toen naar de auto. Hij stapte in de auto en appte Gabe snel. Het is zo ver! Daarna reed hij richting het ziekenhuis.

Evelyn
Evelyn begroette haar 'schoonbroer' en deed haar jas uit. Ze keek het appartement door en keek even naar de dichte babykamerdeur. Ze zuchtte diep. "Dus nog geen verandering? Is ze überhaupt wel uit bed geweest na de begrafenis?" Ze vond het moeilijk om het over de begrafenis te hebben maar toch. Ze maakte zich zorgen om haar zusje. Ze keek even naar de hond en keek toen weer naar de slaapkamerdeur die ook dicht zat. "Eet ze goed? Drinkt ze genoeg? Ik heb haar niet goed gezien op de begrafenis, jullie waren snel weg na de dienst en dat is ook logisch. Zijn jullie nog naar zijn grafje geweest samen?" Ze wilde dat haar zusje weer dingen ging doen. Het leek er op dat het beter ging met Gabriel, nou Roselyn nog. "Ik ga kijken of ze de deur uit wil vandaag. Er is toevallig sale bij H&M en ze is dol op die winkel. Maar goed eerst uit bed zien te krijgen."

Gabriel

Gabriel schudde zijn hoofd. Alle vragen moest die met een "Nee!" beantwoorden. Meer wilde die ook niet zeggen. Niet om Evelyn bezorgder te maken en er viel ook niet meer te zeggen. "Ik wens je heel veel succes. Ik heb alles geprobeerd maar niks hielp." Gabriel voelde ze mobiel in zijn broekzak trillen. Hij las het berichtje en antwoordde terug dat die er aan kwam. "Ik moet gaan. Amberley gaat bevallen. Geef er een kus van me. Zeg maar niks over de bevalling, ik vertel het er zelf wel. Zeg maar dat ik plots moest invallen op het werk."

Amberley


Amberley keek Thomas aan. "Thom, doe rustig! Ik wordt gek van je! Zo kan ik niet nadenken en me richten op de pijn.
Wat dus weeën moeten zijn en verdomd zeer doen. Nu al!"
Ze knikte en hees zichzelf heel voorzichtig overeind. "Auw!!!"
"Heb je de tas die bij de deur stond? Gabriel op de hoogte? Ik wil heb erbij hebben! We bellen mijn ouders als we in het ziekenhuis zijn." Amberley hield de hand van Thomas stevig vast. "Het is zo ver! Straks hebben ween dochtertje! Dan kunnen we Jade eindelijk! ontmoeten."

Thomas
"Ja die heb ik. Ik heb de tas, ik heb Gabriel op de hoogte gebracht. Het komt goed lieverd." Hij startte de auto en reed richting het ziekenhuis. "Amber je mag straks mijn hand vast knijpen. Niet nu al." En hij begon te lachen. Hij glimlachte. "Nog even inderdaad, dan zien we onze mooie meid." Thomas gaf Amber een kus en reed weer verder. Niet lang daarna kwamen ze aan bij het ziekenhuis en hij hielp Amberley naar binnen. De artsen hielpen haar in een rolstoel en reden haar naar de behandelkamer. "Ik ben bij je lieverd. Gabriel komt ook zo."

Evelyn
Evelyn keek haar zwager bezorgt aan. "Ik zal kijken wat ik kan doen. Ik hoop dat ik haar zo ver krijg en anders blijven we hier. We moeten haar niet pushen dingen te gaan doen." Evelyn keek Gabriel na en knikte. "Zal ik doen, beloofd." Ze zwaaide nog even en klopte toen op de slaapkamerdeur. Ze hoorde een kleine ja en ze liep toen naar binnen. Het was donker in de slaapkamer. "Goed mevrouwtje, op staan, we gaan winkelen." Maar Roselyn verroerde zich niet. "Waar is Gabriel?" Evelyn zuchtte diep, dit zou nog moeilijker gaan dan gedacht. "Rose, heb je al gegeten?" Roselyn schudde haar hoofd. "Geen honger." Evelyn keek even naar het knuffeltje dat op de grond lag en raapte het op. "Rose moet deze niet terug naar de..." Ze zweeg. "Nee! Die is van mij!" En Roselyn greep de knuffel snel terug en ging weer liggen. "Rose je moet wat eten." Maar Roselyn schudde haar hoofd. "Ik zeg toch dat ik geen honger heb." "Eet je wel bij Gabriel?" Roselyn ging rechtop zitten. Evelyn wilde niet schrikken maar toch deed ze het. Haar zusje zag er grauw uit, de lichtjes in haar ogen waren zo goed als weg, ze had wallen van hier tot Tokio en haar lichaam was mager. "Soms." Evelyn pakte de hand van haar zusje maar die trok ze weg. "Rose je moet naar buiten, de wereld zien. Je hebt zonlicht nodig. Het is een hele mooie dag vandaag en het is sale bij H&M. Daar kom je toch graag?" Roselyn schudde haar hoofd. "Ik wil niet." En ze ging weer liggen. "Waar is Gabriel?" Vroeg Roselyn weer. "Die is even naar zijn werk. Hij moest invallen voor iemand. Die komt later op de dag weer terug." Roselyn knikte. Evelyn wist niet wat ze moest doen. Ze kon haar zusje niet pushen. "Ik wil alleen zijn." Evelyn keek haar zusje hopeloos aan. "Ik blijf bij je." "Ga weg." "Nee ik blijf." "Ga weg!" "Roselyn luister eens heel goed naar me. Gabriel is bezorgt om je, je eet amper iets, je drinkt te weinig, je komt bijna niet buiten of gewoon helemaal niet. Wat je nu aan het doen bent helpt niet. Je krijgt op deze manier Chris niet meer terug! Alsjeblieft kom uit bed en ga mee de stad in. Je moet zonlicht hebben. Je moet mensen om je heen hebben. Je kunt je niet gaan verdiepen in zelfmedelijden. Gabriel heeft je nodig!" Ze hoorde Roselyn huilen. Evelyn ging bij haar zusje op bed liggen en greep haar stevig vast. "Sorry, ik had niet zo moeten doen. Ik snap dat je tijd nodig hebt, maar Gabriel kan dit niet alleen af. Hij houdt van je. En ik moest je nog een kus geven." Evelyn gaf haar zusje een kus. "Laat me alleen." Evelyn ging weer van het bed af. "Goed dan, roep me maar als je me nodig hebt." Roselyn zei niks en Evelyn liep de kamer uit. Ze ging op de bank in de woonkamer zitten en deed de tv aan.

Amberley

Amberley grijnsde. "Sorry!" Ze zuchtte even. "Al die tijd was ik zenuwachtig voor deze dag maar volgens mij ben ik rustiger dan dat jij bent. Het enige wat ik nu wil is dat het voorbij is en dat we Jade in onze armen kunnen sluiten.
Al moet ik daar alles voor doorstaan." Niet veel later kwamen ze aan in het ziekenhuis. Ze werd in een rolstoel gezet en naar de bevallingskamer gereden. Ze rijkte de hand uit naar Thomas. "Bel jij mijn ouders zo? Dat ze moeten komen?"

Gabriel

Gabriel was met kierende de banden naar het ziekenhuis gereden zodat die zeker weten op tijd zou zijn. Hij had iets beloofd en daar hield die zich aan. Amberley lag ne

Thomas
"Sorry lieverd, maar het is gewoon ons eerste kindje. Ik vind het gewoon spannend." Hij vond het ook spannend zo na de zwangerschap van Gabriel en Roselyn wat helemaal niet goed was gegaan. Hij voelde zich daar best wel rot over, maar over zijn gevoelens zweeg hij. Hij wilde niet dat Amber zich zorgen ging maken. Hij wist ook wel dat hij zich niet schuldig hoefde te voelen. Hij knikte en belde op de gang snel naar de ouders van Amber die zeiden dat ze er aan zouden komen. Hij liep weer terug naar de kamer en pakte de hand van Amber vast en streelde hem zachtjes. "Je ouders zijn onderweg." Hij keek op toen Gabriel in de kamer stond. "Fijn dat je bent gekomen. Uhm nee hoor ik ben helemaal niet zenuwachtig, dat lijkt alleen maar zo." En hij lachte even zenuwachtig.

Evelyn
"En dit was weer een aflevering van RTL travel, volgende week weer een nieuwe aflevering, graag tot dan." Ze hoorde de slaapkamerdeur en zag Roselyn in de gang staan. Evelyn zette de tv uit en zag dat haar zusje langzaam naar haar toe kwam. "Wilde je toch uit bed?" Roselyn knikte. "Weet je wat wij gaan doen, ik ga een heerlijke boterham voor je klaar maken, daarna ga je douchen, ik blijf bij je, en daarna ga ik je mooi maken voor als Gabriel komt." Roselyn keek haar met een waterige glimlach aan. "Kunnen we toch even de stad in?" Evelyn dacht na. "Dat zien we wel als je helemaal aangekleed en opgetut bent." Roselyn knikte. "Wat wil je op je brood?" "Jam." Evelyn liep naar de keuken en begon een boterham voor haar zusje te smeren. Ze liep weer terug en hielp Roselyn op de bank. Niet lang daarna legde ze haar halve boterham weer op het bord. Evelyn zuchtte diep, ze zou Roselyn niet pushen om meer te gaan eten. Daarna liepen ze naar de badkamer en waste Evelyn Roselyn haar haren en tutte haar een beetje op. Ze hielp Roselyn in een fleurige jurk. "Je bent prachtig." Zei ze met een glimlach. "Echt? Zou Gabriel dat ook vinden?" Evelyn knielde bij haar zusje neer. "Zeker weten. Gabriel zou niet weten wat hij ziet. Je ziet er een stuk beter uit nu je gedoucht hebt en aangekleed bent." Roselyn glimlachte. "Zullen we nog een stukje wandelen in het park?" Stelde Roselyn voor. Evelyn knikte en samen liepen ze naar het park. Ze was blij dat haar zusje voorstelde om iets te gaan doen en wat gegeten had. Het was niet veel, maar het was een begin.

Amberley

Amberley schudde de hoofd. Ze grijnsde even. "Ik neem je ook niks kwalijk. Iedereen zo zenuwachtig zijn. Het is niet niks. Straks ben je opeens verantwoordelijk voor een klein wezentje waar je negen maanden naar uit heb gekeken."
Ze knikte. "Dank je! Moet je je moeder niet bellen? Of doe je dat na de bevalling?" Het moest ook niet te druk worden. Als de moeder, Thomas en Gabriel er maar waren. Die wou ze bij de bevalling hebben. Amberley streelde de hand van Thomas.
"Was ik ook niet hoor!", hoorde ze Gabriel antwoorden.

Thomas
Thomas keek even naar Amberley. "Ja precies. Ik kan niet wachten om onze kleine meid in onze armen te hebben." Hij glimlachte en dacht na. "Ik bel mijn moeder na de bevalling. Anders wordt het inderdaad te druk." Thomas keek naar Gabriel. Hij vond het spannend en hoopte dat Jade snel zou komen. Thomas keek even naar de dokters die alles gereed aan het maken waren. Het kwam steeds dichterbij en hij keek naar de klok die onrustig aan het tikken was. "Dus Rose is thuis? Is er iemand bij haar?" Vroeg hij zachtjes.