Sisters from another mister

Roselyn
"Jij bent de drukste van ons." En ze stak haar tong uit. Ze reed haar rolstoel richting het pad en voelde Chris schoppen, alweer. "Het komt goed Chris, over een paar maanden mag je er uit en mag je aan de hele wereld laten zien wat voor geweldig kind je bent." Toen werd Chris stil. Ze glimlachte en keek naar Gabriel. "Het komt allemaal goed, we worden een heel gelukkig gezinnetje, let maar op."

Gabriel

"Echt niet! Ahh! Wat kan jij liegen zeg!" Hij sloeg ze armen over elkaar. "Als je zo gemeen gaat doen, dan duw ik niet meer hoor.' Hij bleef staan waar die stond. Gabriel grijnsde. "En toen was die stil!"
Gabriel knikte. 'Ik twijfel er niet aan. Ik voel me nu al zo gelukkig." Hij kuste er even op de mond en duwde toen braaf verder.

off: We skippen een paar maanden verder, naar de bevalling van Rose en Gabe.

on:
Roselyn
Roselyn werd met een schok wakker. Ze voelde een steek in haar buik. Haar blik ging naar de wekker op haar nachtkastje. Het was 19.30. Ze was na het eten op bed gaan liggen omdat ze zich beroerd voelde. Ze ging rechtop zitten en voelde weer een steek. "Gabe!" Riep ze en ze stond moeizaam op en liep voetje voor voetje de slaapkamer uit. Ze haalde diep adem. "De... Baby... Hij...Komt." Zei ze en ze verkrampte haar gezicht. Ze haalde door haar mond adem en keek naar Gabriel.

Thomas
Thomas was bezig met zijn schilderij af te maken. Hij schilderde een zeelandschap met Amberley op het strand op een handdoek. Afgelopen weekend waren ze samen naar het strand gegaan. Hij had een foto van Amberley gemaakt en die was hij net aan het schilderen. Hij keek op zijn horloge, het was 19.30. Tijd om te stoppen met schilderen. Hij waste zijn kwasten af en liep naar de woonkamer waarna hij in de keuken zijn handen ging wassen. "Amber wil je thee?" Vroeg hij.

Amberley

Amberley lag op de bank te lezen. Iets wat ze nu vaker deed, nu ze bedrust hield om zichzelf voor te bereiden op de laatste weken van de zwangerschap. Meer kon ze ook niet doen.
Ze keek op toen Thomas terug kwam uit zijn atelier en vroeg of ze thee wou. 'Mhh, ja doe maar. Een kopje rooibos thee met honing. Lekker, dank je schat."

Gabriel

Gabriel was met de administratie bezig toen Roselyn opeens begon zijn naam begon te gillen vanuit de slaapkamer. Dat was niet goed! Snel liep die naar de slaapkamer. "Kom al!" Stok stijf bleef die staan. O shit! Hier was die niet op voorbereid. "Oke, rustig! Adem in adem uit. Uhh, waar is de tas gebleven?" Hij begon te rennen door de kamer. "O, wacht die staat bij de voordeur." Snel rende die weer naar binnen. "Wat moet er nog meer mee? Moeten we het ziekenhuis bellen? Amber en Thom?
O god, o god, o god!"

Thomas
"Een rooibos thee met honing komt er aan. Momentje." En hij zette de waterkoker aan. Hij keek even naar het boek dat Amberley aan het lezen was. "Is het een interessant boek?" Vroeg hij toen hij terug kwam met de thee. Voor zichzelf had hij koffie ingeschonken. Daar was hij erg aan toe. Hij kuste Amberley en keek even naar het boek. "Het is bijna af, morgen kan ik het aan je laten zien." Hij gaf haar weer een kus en nam een slok van zijn koffie.

Roselyn
Ze ademde diep in en uit en zag dat Gabriel begon te rennen als een gek. "Tas is voldoende." Zei ze en ze voelde weer een steek. "Het ziekenhuis Gabe." En ze wreef over haar buik. "Chris rustig, je mag straks komen van mij. Nog even wachten." Ze kreunde lichtjes en keek naar Gabriel en leunde tegen de tafel aan dat gevaarlijk begon te wiebelen. "Thomas en Amber komen straks wel. Ik moet naar het ziekenhuis Gabe." Ze kreunde van de pijn en haalde weer diep adem. "Ik kan dit niet Gabe, het gaat me niet lukken."

Amberley

Amberley knikte dankbaar. Ze legde de boek weg. Het was ongezellig om verder te lezen nu Thomas er weer was. Ze knikte. "Heel spannend. Er is een moord gepleegd en nu moet de hoofdpersoon de naam van de man zien te zuiveren die verdacht wordt van de moord. Die moord is gepleegd nadat ze een erfenis kregen van een overleden tante.", legde ze in het kort uit. Ze nam de thee dankbaar aan.
"Je moet niet zo geheimzinnig doen. Daar ben ik veelte nieuwsgierig voor."

Gabriel

"Jaja, kom eraan. We hebben alles. Het ziekenhuis bellen we vanuit de auto. Kom we gaan." Hij sloeg de tas over zijn schouder, controleerde of die alles had en ondersteunde Roselyn vervolgens naar de voordeur. Hij ging voor de staan. "Kijk me aan! Kijk me aan! Je kan dit! Wij kunnen dit! Ik ga je helpen. Nog heel even volhouden en dan kan je Chris in de armen sluiten. Oke? You can do it!" Hij ondersteunde er weer en liep heel rustig aan naar de lift en vervolgens naar de auto. Zodra ze zaten racete die naar het ziekenhuis terwijl die het belde. Ze werden dan ook al opgewacht toen ze aankwamen.

Thomas
Hij proestte het uit. "Sorry, het zag er uit alsof het een zwangerschapsboek was." Hij kuste haar en nam een slok van zijn koffie. Hij keek even op zijn horloge. "Had je nog iets van Rose en Gabe gehoord? Die konden elk moment gaan bevallen had ik begrepen." Thomas keek even naar Amberley. "Mag ik dat boek van je eens lenen als je hem uit hebt?" Vroeg hij. Hij was dol op lezen. Hij begon te lachen. "Morgen ga je het zien. Ik moet nog de laatste kleuren aanbrengen."

Roselyn
"Mevrouw rustig adem halen." Ze werd naar een kamer gebracht en op een bed gelegd. Ze moest puffen van de dokter, maar het deed zoveel pijn. "Nog even door zetten mevrouw." Ze kneep in de hand van Gabriel en gilde het uit van de pijn. "Nog een keer!" En ze pufte weer en ze hoorde gehuil. Het leek wel van heel ver te komen. Ze zag dat baby wazig. "Kijk eens mevrouw. En hoe gaan we het kindje noemen?" Ze keek zwak naar Gabriel, ze voelde zich niet goed. Waarom voelde ze zich niet goed. "C..Chris." Mompelde zachtjes en ze verloor haar bewustzijn.

Amberley

Amberley schoot in de lach. "Haha, nee. Alles behalve. Die heb ik inmiddels allemaal al meerdere keren gelezen. Ik ben op en top voorbereid op de komst van Jade al kijk ik wel op tegen de bevalling." Ze schudde de hoofd. "Ik kijk al steeds op me telefoon of ik geen bericht heb gemist, maar niks." Ze knikte. "Tuurlijk! Het is bijna uit." Ze glimlachte. "Je maakt me veelte nieuwsgierig" en gaf hem een kus.

Gabriel

Opeens ging alles heel snel. Ze waren nog niet binnen of Roselyn werd naar de bevallingszaal gereden. Voor die het wist moest Roselyn al persen. Hij herinnerde een gil, een pijnlijke kneep in ze hand en toen was die er opeens. Chris! Maar het was niet vrolijk en blij. Roselyn viel flauw en er waren allemaal mensen met Chris bezig. Hij rende van hot naar her. Opeens werd Chris weg gereden. "Nee! Wat gaan jullie met hem doen? Wat is er aan de hand? Chris!"

Thomas
"Zie dan komt het allemaal wel goed. Ik heb er alle vertrouwen in." Hij kuste haar en keek even naar de telefoon. "Ik heb ook niks gehoord. Wel vertelde Roselyn aan de telefoon gister dat het vandaag of morgen kan zijn. Dus misschien is het al gekomen, misschien nog niet." Hij nam een slok van zijn koffie en keek naar het boek. "Ik heb namelijk mijn verzameling aan boeken al heel vaak uitgelezen en ik ben wel toe aan een nieuw boek. Je krijgt het zo snel mogelijk te zien."

Roselyn
"Chris... Chris.." Mompelde ze. Ze had een droom van een jongetje dat voor haar uit rende. Hij leek op Chris maar dan ouder. "Chris wacht op me." Zei ze zachtjes. Maar opeens lag de jongen in de armen van iemand. Ze kon niet zien van wie. "Chris nee, ga niet weg!" Ze werd met een schok wakker. "Mevrouw Lancaster blijft u rustig liggen." Ze keek de zuster wazig aan. Ze zag wazig een figuur bij haar bed zitten, ze kon niet goed zien wie. "Chris? Waar is mijn baby?" Ze keek naar de zuster en naar de gedaante voor zich. De zuster zweeg. "Zuster, Gabe, waar is mijn, ons kind?!" Riep ze paniekerig.

Gabriel

Gabriel liep terug naar Roselyn. Zonder Chris. Tranen stroomde over zijn wangen. Al die tijd was die bij hun zoontje geweest, maar het was te laat. Chris was overleden. Zijn hartje had het begeven.
Hij trof Roselyn helemaal overstuurt aan. Gabriel bleef voor het bed staan. Hij keek naar het bedje wat klaar stond voor Chris. "Het spijt me!" Hij kreeg de woorden net over zijn lippen. Hij kon er gewoon niet vertellen dat Chris niet meer bij hun was.

Amberley

"Ik ook, maar de bevalling maakt me toch angstig. De pijn van de weeën en dan moeten persen."
Ze haalde de schouders op. "Gabriel zou zo snel mogelijk bellen als het was geboren dus.. Misschien zijn ze nu wel in het ziekenhuis. Of is Gabriel het gewoon vergeten. We kunnen hem proberen te bellen." Ze grijnsde. "boekenwurm!"

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel en keek naar het lege bed van Chris. "Nee, zeg alsjeblieft dat het niet zo is." Maar de zuster zweeg. "Nee! Nee..Nee..Nee." Bij elke nee sloeg ze op de dekens. Ze zakte huilend neer in de kussens. De tranen kwamen als watervallen naar beneden. Ze voelde een pijn in haar hart. De pijn van een moederhart. "Ik laat jullie even alleen." Zei de zuster en ze verdween de kamer uit. "Zuster kunnen we bij onze dochter." Roselyn deed haar ogen dicht. Stuur ze weg... Ik wil ze niet zien... dacht ze.

Thomas
"Komt goed, ik blijf bij je. Dat beloof ik je, je mag mijn hand fijn knijpen als je wilt. Ik blijf bij je." Hij kuste haar zachtjes op haar lippen. "Je kunt Gabriel proberen te bellen, maar misschien is die zo druk bezig met zijn zoontje, dat hij bij hem wilt zijn,. Maar je kunt het proberen als je wilt." Thomas keek even naar de tv en keek toen naar het boek. "Ik hou van lezen, altijd al gedaan. Ik heb na een halfjaar Lord of the Rings uit gekregen. Dat was het laatste boek dat ik nog moest lezen." Zei hij met een glimlach.

Amberley

"Ik bind je gewoon vast, zodat je niet weg kan.", grapte ze. "Ik zal me best doen om je geen pijn te doen, maar ik beloof niks." Ze glimlachte lichtjes. "Ik stuur hem wel een appje, dan kan die reageren als die tijd heeft. Waarschijnlijk heb je gelijk en zijn ze helemaal bezig met Chris dat ze er niet meer aan hebben gedacht om te bellen dat die geboren is." Ze pakte de telefoon van tafel en stuurde Gabriel een appje. Ze glimlachte. "Zullen we een filmpje kijken of een spelletje doen?"

Gabriel

"Het spijt me! Het spijt me zo! Ze hebben er alles aan gedaan maar zijn hartje was te zwak. Hij lag aan allemaal slangetjes en apparaten en zou... Zonder had die het niet overleefd." Doordat Roselyn zo moest huilen moest hij ook alleen maar meer huilen. Hij ging op het bed zitten en sloot er in de armen maar sprong op toen zijn "schoonouders" voor de deur stonden. "Wat moeten jullie hier?" "We komen voor de baby." "Jullie hebben hier niks te zoeken. Ga weg! Je hebt toch al je zin." "Pardon?" "Je verstond me wel. Je hebt je zin! Chris is overleden. Nu je zin?!?"

Thomas
"Haha ik ga niet weg, beloofd." Hij ging met zijn hand door haar haren en keek even naar de tv en toen naar het boek. "We horen het vanzelf wel en als we over een uur nog niks horen, dan bellen we. Dan ga ik me zorgen maken namelijk." Thomas zuchtte diep en keek even naar de telefoon. "Zullen we een spelletje gaan doen? Ik heb hier genoeg bordspellen liggen. We kunnen het Logobordspel doen of monopoly al snap ik daar geen hol van."

Roselyn
"Wat overleden? Dat kan niet." Hoorde ze haar moeder zeggen. In haar gedachten zat ze smeekbedes op te zeggen. Ze wilde haar ouders weg hebben, ze wilde ze niet zien, niet nu. Ze sloot haar ogen. "Ik zei het toch, God straft meteen." Nadat gezegd te hebben liep haar vader weg. "Het spijt me Gabriel, als ik iets voor jullie kan betekenen. Mijn man nou ja... Ik ga hem maar achterna." En haar moeder ging ook weg. Roselyn deed haar ogen open en keek naar Gabriel. "Het spijt me zo, ik had beter voor hem moeten zorgen, ik had meer rust voor hem moeten nemen. Het is allemaal mijn schuld." En ze begon te huilen.

Amberley

"Ik was ook niet van plan om je te laten gaan." Ze knikte. "Is goed. Als we over een uur nog niks horen dan bellen we." Amberley dacht na. "Ik snap ook niks van monopoly hoor. We kunnen ook een kaart spel doen." Ze nam een slokje van de thee en keek of Gabriel al had geantwoord.