Sisters from another mister

Amberley

Ze glimlachte. "Ik kan niet wachten om jou met de kleine te zien. Ik weet zeker dat je het heel goed gaat doen als papa." Ze knikte. "Dat is ook weer waar. Maar als jij haar er bij wilt hebben dan bel je er gewoon, hoor. Ze kunnen wachten in de wachtruimte hiernaast."
Ze hield zich goed tussen de weeën door. Doctoren liepen af en aan. Het zou niet lang meer duren en ze kon ook niet meer wachten. Ze keek op naar Gabriel en Thomas die liepen te smoezen. "Heey! Ik hoor jullie wel!"

Thomas
"Ik ga een goede papa voor haar zijn." Hij zou er ook voor zorgen dat hij langer papa bleef dan zijn eigen vader. Hij keek naar Amberley. "Jij wordt ook een geweldige moeder, dat weet ik zeker." En hij gaf haar een kus. "Ik bel haar wel als Jade er is. Je kent mijn moeder, die is nog over bezorgder dan jou moeder." En hij begon te lachen. Hij kon niet meer wachten tot dat Jade ter wereld zou komen. Hij had zin in het vaderschap. Ze hadden hier al zo lang naar uit gekeken. "Ik vroeg aan Gabe of Rose thuis was en of er iemand op haar lette."

Amberley

"Ik twijfel nergens aan. Als je maar niet denkt dat ik 's avonds mijn bed uit ga om de poepluiers te verschonen." Ze grijnsde even. "Goh, zou het!", merkte ze sarcastisch op, op het antwoord van Thomas over hun moeders. Amberley keek Thomas met een blik aan. Moesten ze het daar nu echt over hebben? Was het niet duidelijk genoeg dat niet goed in zijn vel zat?!? Ze hoorde Gabriel mompelen dat Evelyn bij der was.
Vlak daar achteraan kwamen de ouders binnen. Ze begroette ze uitgebreid. Ze had ze al even niet gezien. Ze kwamen ook precies op tijd, want de dokter deelde mee dat ze elk moment mocht beginnen met persen. Je zag de schrik en de angst op de gezicht verschijnen.

Thomas
"Zeg we gaan samen wel ons bed uit. Het is ons kind." Hij grijnsde en keek even naar Gabriel die wat mompelde over dat Evelyn bij Roselyn was. "Sorry Amber, ik wilde het gewoon even weten. Ik wilde even weten of ze niet alleen was vandaag." Thomas keek naar de dokters en keek naar de ouders die binnen waren gekomen. Hij gaf zijn 'schoonouders' een omhelzing en pakte toen weer de hand van Amberley vast. "Je kan het lieverd, ik ben bij je, ik blijf bij je. Straks kunnen we ons mooie kind in de ogen aan kijken." Hij streelde haar hand en kneep er even rustig in.

Amberley

"Echt niet!" en sloeg de armen over elkaar. "Ik schop jou gewoon je bed uit en blijf lekker liggen.' Al zou ze hoogstwaarschijnlijk bij elk geluidje gaan kijken of er niks aan de hand was. Ze keek Thomas met een schuine blik aan. Alsof ze daarmee wou zeggen: "Had dat niet gekund waar ik niet bij was?" Ze knikte. Maar ze vertrok alleen steeds meer van de pijn. De hoofddokter kwam binnen. Nog heel even en dan was het voorbij en dan lag Jade in de armen.

Thomas
Thomas keek even met open mond naar Amberley. "Haha dacht het dus niet. Samen een kind, samen zorg." En hij begon te lachen. "Sorry lieverd. Het komt goed." Hij keek even naar Gabriel en keek toen naar Amberley. De hoofddokter kwam en Thomas keek Amberley met een lieve glimlach aan. "Het komt goed, nog even door zetten. Je kan het lieverd. Knijp maar in mijn hand als het niet meer gaat. Het maakt mij niet uit als je hem breekt." Hij gaf Amberley een kus en streelde haar hand weer rustig.

Amberley

Daar lag ze dan. Uitgeput met het alle liefste kleine meisje in de armen. Wat flink van zich liet horen. Ze keek vol trots naar Thomas. Alle mensen die het meeste voor de betekende waren in de kamer. Naja, op een iemand na dan.
Ze deed het mutsje van Jade goed. Het voelde nog onwerkelijk dat het haar dochter was, hun kindje.
Ze keek op naar Thomas. "Wil je er vasthouden?"

Thomas
Thomas kon zijn tranen van vreugde niet meer in bedwang houden. Daar lag hun kleine meisje dan. Daar was Jade. Hij gaf Amberley een kus. "Wat hebben wij toch een mooie dochter gemaakt." Zei hij en hij knikte. Tuurlijk wilde hij zijn dochter vast houden. Thomas nam Jade voorzichtig over. Hij gaf zijn dochter een kus. "Dag kleine meid. Welkom op deze wereld." Hij keek vol blijdschap naar Amberley en wiegde Jade zachtjes heen en weer.

Amberley

Amberley knikte en kuste Thomas terug. Ze streelde Jade over de wang. "Ze is zo lief en zo klein!" Ze straalde helemaal ook al was ze kapot. De grote roze teddybeer die ze van de ouders had gekregen stond op het voeteneinde.
Ze wenkte Gabriel. "Ga lekker naar huis. Ik ben al blij dat dat je er bij was. Rose heeft je nodig."

Evelyn
Ze kwamen terug van het park. Roselyn had al iets meer kleur op haar gezicht gekregen vanwege de buitenlucht. "Je ziet er beter uit." Roselyn knikte. "Ik voel me alleen niet beter." Evelyn pakte haar zusjes hand vast. "Dat verlangen Gabriel en ik ook helemaal niet van je. Je zit in een moeilijke periode. Het heeft tijd nodig om te kunnen slijten. Probeer af en toe gewoon lekker naar buiten te gaan of wat leuks met Gabriel te gaan doen. Probeer ook wat meer te eten, je moet echt aankomen." Roselyn knikte maar Evelyn wist diep van binnen dat ze het toch niet ging doen. Wat je ook tegen haar zei, het kwam niet bij haar binnen. "Ik wil naar huis. Ik ben moe." Evelyn knikten en ze liepen langzaam terug naar huis. Thuis aangekomen ging Roselyn op de bank liggen. Evelyn sloeg de fleecedeken over haar heen en ging op een stoel zitten en haalde een boek uit haar tas."

Thomas
Thomas keek naar Jade die in zijn armen lag. Hij wiegde haar weer heen en weer en keek even naar Amberley en toen naar Gabriel. "Ga maar Gabriel, het is goed. Zoals Amber al zegt, Rose heeft je nodig ook al past haar zus op haar." Thomas keek naar Jade en gaf haar een kus. Hij gaf Jade weer terug aan haar moeder en deed even haar mutsje goed.

Amberley

Amberley nam Jade over. Ze kroop verder onder de dekens. Jade sabbelde op de duim. Ze kon gewoon niet anders dan naar de kijken. "Gabe, ga nou maar. Mijn ouders gaan ook zo. Ik ben zo moe dat ik straks lig te slapen en dat is ook niet gezellig." Ze zag Gabriel opstaan en de ouders ook voort maken om te gaan. Ze zei iedereen gedag. Toen ze met ze drietjes overbleven keek ze Thomas aan. "Kom is hier! Ik wil tegen jou aanliggen terwijl Jade op ze borst ligt te slapen. Dat wil ik al zins ik wist dat ik zwanger was."

Thomas
Thomas keek Gabriel na. "Hou je taai." Zei hij nog. Hij keek naar Amberley. "Als jij zo lekker gaat slapen, kunnen we Jade wel in haar bedje leggen. Ik ga dan even naar huis en ik ga heerlijk voor je koken. Het ziekenhuiseten is lang niet zo lekker als mijn eten." Hij gaf Amberley een kus. "Ons kleine wondertje en jij bent ook een topper. Je hebt je rust hard nodig." Hij hoorde wat hij zei en ging tegen Amberley aan liggen en keek haar verliefd aan. Hij hield zoveel van zijn vriendin.

Amberley

Ze zwaaide de ouders en Gabriel na. 'We bellen nog, Gabe." Ze wierp iedereen een kushandje toe. "Ik wil er zo dicht mogelijk bij me hebben, nu ze er eindelijk is. Maar als jij naar huis gaat is het beter om er in de bedje te leggen."
Ze knikte. "Ik word al misselijk bij het idee." Ze glimlachte. "Ik kan zo in slaap vallen."

Thomas
Thomas glimlachte. "Jij hebt ook je rust nodig. Ik wil niet het risico lopen dat als jij omdraait in je slaap dat Jade dan naar beneden valt." Hij keek even naar Jade die rustig lag te slapen. "Ik moet ons appartement nog een beetje babyproof maken, het is nogal een rotzooi, ik was met de administratie bezig dus dan wordt het een al papiertroep dat er ligt. En ik ga koken voor ons tweetjes en neem dat mee hierheen. Kom maar ik leg Jade wel in bed, dan kan jij blijven liggen."

Amberley

'Ik had er ook in de bedje gelegd als jij niet was gebleven. Dat risico wil ik niet lopen.
In de eigen bedje is ze het veiligst." Amberley knikte en gaf Jade over aan Thomas zodat het kleine meisje verder kon slapen in de bedje. Ze schoof het bedje dichter naar haar bed. "De komende tijd hebben we er toch geen last van. Het duurt nog maanden voor Jade leert kruipen. Die licht lekker in de box of de wipstoel/schommelstoel. Dan maakt de troep niet veel uit."

Thomas
Thomas legde Jade in haar bedje en gaf haar een kus. "Mijn lieve prinsesje." Zei hij met een glimlach. Hij keek naar Amberley en gaf haar een knuffel. "Dat klopt. Mijn moeder geeft vast een spaarpotje. Mijn vader deed dat bij zijn kinderen en hij wilde dat voor zijn klein kinderen ook doen, maar toen kwam hij te overlijden. Mijn moeder wilt namelijk zijn idee overnemen en Jade een spaarpotje geven, zodat ze kan sparen voor later."

Amberley

Amberley wreef in de ogen. "Dar is zo lief! Als we thuis zijn geven we het spaarpotje een mooi plekje. "
Ze gaapte even. "Wij kregen standaard met kerst een gebreide trui door oma gemaakt. Daar moesten we dan in op de foto met opa en oma en alle kleinkinderen. Vreselijk! Ze is overleden toen Kenji twee was. Als ze nog had geleefd had ze het zeker ook voor Jade gedaan. '

Thomas
"Ja klopt. Ik heb geen idee welke ze gaat geven. Ze wilde vanavond langs komen als het mag." Hij begon te lachen. "Gebreide truien zijn leuk maar niet als je constant op de foto moet. Wij hadden altijd Jansendag. Dan kwam heel de kant van mijn moeder bij elkaar en vierde we alle verjaardagen van degene die in juni jarig waren. Van oma moesten we altijd met alle klein kinderen plus aanhang op de foto. Met aanhang bedoel ik relaties. Verschrikkelijk. Wat een familie hebben we toch." Thomas keek even naar Jade. "Geloof me mijn oma regelt wel een gebreide trui. Ik heb namelijk van haar nog mijn geboorte gebreide trui."

Evelyn
"Rose kom van die bank af. Straks komt Gabriel weer thuis van zijn werk." Roselyn keek haar slaperig aan vanuit haar fleecedeken. "Ik wil slapen." Evelyn zuchtte diep. "De pijn gaat hiermee niet weg Rose. Je hebt gewandeld vandaag, je hebt tenminste iets gegeten en je bent uit bed gekomen. Kom dan alsjeblieft nu weer uit bed, dan kan ik je mooi maken voor Gabriel." Roselyn had haar pyjama weer aangetrokken en zag er net zo uit als toen Evelyn hier net was. "Nu!" Roselyn keek haar kort aan en stond toen met tegenzin van de bank af. "Ik weet dat je je rot voelt, dat snap ik ook.." "Niet waar je snapt er helemaal niks van!" "Denk je nou werkelijk dat ik mij nog nooit zo rot hebt gevoeld? Dat ik niet weet wat voor verdriet je hebt? Ik heb een miskraam gehad weet je nog?" Maar het leek niet bij Roselyn binnen te dringen. Evelyn wilde haar zusje niet pushen maar dit kon niet zo door gaan. Ze moest in therapie, ze moest naar een diëtiste, maar wie was zij omdat te bepalen voor haar zusje? Roselyn liep zwijgend de slaapkamer weer in en deed de deur dicht. Evelyn hoopte dat Gabriel straks thuis zou komen, ze had respect voor hem dat hij met Roselyn op dit moment kon samen leven.

Amberley


"We zullen het zien " Amberley knikte. "Ze is van harte welkom. "
Amberley luisterde naar wat Thomas vertelde. "Ik was blij dat het maar een keer in het jaar was. Maar waarom weet ik niks van die familiedag af? Heb je mij nou gewoon nooit meegenomen?!?" Ze deed alsof ze beledigd was.
Amberley schudde de hoofd. "Ik dacht van die vreselijke traditie af te zijn! "

Gabriel


Gabriel sloot de deur achter zich. Er hing een gespannen sfeer. Hih keek op naar Evelyn.
"Alles goed?" Hij wachtte het antwoord niet af. Hoogstwaarschijnlijk was er toch niks veranderd zins die weg was gegaan. Gabriel liep de slaapkamer in. Over een stoel hing duidelijk een jurkje van Roselyn. De badkamer deur stond open en er lagen handdoeken op de grond. "Als je kan opstaan als ik weg ben dan kan je dat nu ook. Eruit! Je hebt lang genoeg in bed gelegen. " hij trok de dekens van het bed

Thomas
"Haha Jansendag is al een hele tijd niet meer. Sinds dat mijn oma overleden is doen we het eigenlijk niet meer. Mijn opa wilde het niet." Thomas keek naar Jade en keek toen weer naar Amberley. "Ik zou tegen mijn moeder zeggen dat ze vanavond welkom is. Dat doe ik wel als ik thuis ben. Ik neem dan ook nog wat mee voor je. Ik heb wat gemaakt en dat wilde ik graag aan je geven." Hij had van klei een hartje gemaakt met daarin een baby. Hij had dat op een schildersdoek geplakt en was op die manier aan de slag gegaan.

Roselyn
"Gabriel niet doen! Ze is zichzelf niet." Hoorde ze Evelyn zeggen. De dekens werden van het bed getrokken en ze keek Gabriel moe aan. "Gabe nee." Zei ze zachtjes. Evelyn kwam binnen. "Ze is anderhalfuur uit bed geweest, daarna wilde ze er weer in. Ze heeft een halve boterham gegeten. En we hebben gewandeld. Ze is kapot Gabriel. Ze moet gaan praten met mensen, deskundige en diētiste. Denk er over na, tis het beste voor beide. Ik ga naar mijn man en dochter." Ze voelde hoe Evelyn haar een kus gaf en toen verdween. De deur hoorde ze dichtslaan. Ze durfde Gabriel niet aan te kijken. "Gabe heeft Evelyn gelijk? Ze zei tegen me in het park dat het lijkt alsof je er alleen voor stond. Ik wilde je dat gevoel niet geven. Het spijt me." En met een van haar dunne handen pakte ze zijn hand en kneep er zachtjes in. "Ik hou van je."

Amberley

Amberley knikte. "Ik dacht al. Dat ken ik helemaal niet. Je had op je kop gehad als nu bleek dat je me gewoon nooit mee hebt genomen." Amberley knikte. "Is goed." Verbaasd kwam ze overeind. "Wat heb je de laatste tijd wel niet allemaal uitgespookt stiekem achter mijn rug om?
Je had dat prachtige doek ook al gemaakt, wat je pas geleden hebt gegeven. Wat heb je nog meer in petto?'