Sisters from another mister

Gabriel

"In bed blijven liggen heeft ook geen zin!" Gabriel bedankte Evelyn en liet er der uit waarna die terug liep naar de slaapkamer. Met ze armen over elkaar geslagen bleef die staan. Hij haalde ze schouder op maar brak bij de: "Ik hou van je." Hij ging op het randje van het bed zitten. "Ik ook van jou. Maar... Het is voor mij niet makkelijk om jou zo te zien. Het leven gaat door en ja nu moet ik alles zelf doen. Ik moet ook gewoon verder. Alsof ik het er niet moeilijk mee heb." Hij stond weer op. "Kom nou gewoon uit bed en laten we een gezellige avond hebben. Chinees bestellen een filmpje?
'Je kan niet eeuwig in bed blijven liggen."

Thomas
"Ik zou nooit iets voor jou achter houden dat weet je." Zei hij lief tegen haar. "Behalve dan dat ik dingen aan het maken ben. En ik was aan het kijken voor een groter appartementje dan dat we nu hebben." Hij begon te lachen en keek naar Jade die zich omdraaide. "Dat zie je vanavond lieverd. Je zal het prachtig vinden en de babykamer is nu ook eindelijk klaar." Hij had het kleiwerk in de babykamer opgehangen. Hij was daar een hele poos mee bezig geweest en het was een goede tijdverdrijving.

Roselyn
"Ik wilde je die pijn niet geven Gabriel. Ik kon het gewoon niet, bij alles wat ik deed deed het gewoon pijn. Mijn lichaam deed gewoon pijn. Ik wilde je dit niet aan doen en het spijt me." Ze ging rechtop zitten en plaatste haar benen uit het bed. "Misschien heeft Evelyn wel gelijk en moet ik praten met iemand of langs gaan bij een diëtiste. Dit kan ook niet zo door gaan." Ze keek even naar het knuffeltje dat bij haar lag. Ze keek toen weer naar Gabriel. "Chinees klinkt wel lekker, als ik het op krijg. Ik heb met moeite een halve boterham gegeten." Ze slikte en stond toen trillerig op. "Het leven gaat door, maar ik zie het einde van de tunnel gewoon niet. Hoe ging het op je werk? Evelyn zei dat je moest invallen op je werk."

Amberley

"Ik wilde net zeggen. Wel als je een verrassing voor me hebt. Dan doe je heel geheimzinnig en ben je vaker dan anders in je atelier te vinden." Ze glimlachte. "Dat zou fijn zijn. Maar het heeft geen haast. Met een baby kan het prima." Ze knikte. "Ga nou maar! Ik ga toch slapen. Als er iets is dan lopen er genoeg zusters rond die kunnen helpen. Ik ben benieuwd wat je allemaal hebt gedaan."

Gabriel

Gabriel zuchtte. "Ik ben niet boos of kwaad of wat dan ook. Ik kan je het ook niet kwalijk nemen. Het is alleen zwaar om het alleen te moeten doen terwijl ik liever ook in me bed zou liggen."
Gabriel knikte. "Evelyn heeft gelijk. Dit kan zo niet langer." Gabriel haalde een hand door zijn haar. "Ik gooi wel een pizza in de oven. Anders is het ook maar weggegooid geld. Maar ik wil wel samen een filmpje kijken." Hij gaf Roselyn een kus. "We komen er wel." Gabriel keek naar ze schoenen. "Geen idee. Ik was in het ziekenhuis. Amberley is bevallen."

Thomas
"Ja daar heb je gelijk in. Dit keer was ik en in de babykamer, die ik als verassing wilde houden, en in mijn atelier." Hij gaf haar een kus en dacht na. "Ik was gewoon aan het rondkijken, meer niet." Hij gaf Amberley een kus. "Je weet zeker dat ik kan gaan?" Hij keek even in haar ogen en knikte toen. "Okee goed dan, ik kom over twee uur bij je terug. Ik ga lekker eten koken en nog een paar dingen afmaken en dan kom ik. Ga maar lekker slapen lieverd." Hij dekte Amberley goed toe, gaf haar nog een kus en liep toen naar Jade waarna hij haar ook een kus gaf en de kamer uit liep.

Roselyn
"Ik weet alleen niet naar wie ik zou moeten en naar het ziekenhuis of naar de dokter durf ik niet te gaan. Niet alleen in elk geval." Roselyn keek even naar Gabriel. "Evelyn heeft mij streng toegesproken, als ze dat niet gedaan had was ik nog in bed blijven liggen." Ze keek even naar haar jurkje en keek even naar het knuffeltje dat er lag. "Ik beloof je dat ik er alles aan ga doen om weer beter te worden." Zei ze zachtjes en ze gaf Gabriel een kus. Ze keek hem bedenkelijk aan. "Van Jade?" Vroeg ze zachtjes. Ze wist niet goed wat ze er van moest denken, ze was blij voor haar beste vriendin en haar vriend maar toch. "Ik had beloofd om mee te gaan een paar maanden terug. Ik schaam me er voor dat ik niet mee ben gegaan. Ik snap dat je tegen Evelyn hebt gezegd dat je moest werken, dat je het deed om mij te beschermen." Ze voelde tranen op komen en probeerde die in te houden.

Amberley

"Zie je nou wel dat je stiekem doet en dingen voor mij achterhoudt", zei ze met een grijns en stak de tong uit naar Thomas. "Ja! Ga nou maar. Ik val bijna in slaap. Hou me ogen met moeite op."
Ze knikte. "Tot straks." Ze gaf hem nog een kus, draaide zich om een viel in slaap.

Gabriel

Gabriel haalde zijn schouders op. "Ik zou het ook niet weten." Gabriel zuchtte. "Ik heb het niet op psychiaters." Hij vond het maar onzin. "Ik ben je zus dankbaar." Gabriel knikte.
Weer knikte die. "Amber neemt je niks kwalijk. Ze was al verrast dat ik er was. Ik had het er beloofd en me beloftes kom ik na. Al jaren geleden toen ik Amber net kende." Gabriel zuchtte. "Ik kon je het niet eerlijk zeggen."

Roselyn
"Ik ook niet, maar als we hulp nodig hebben moeten we wel eerst naar de dokter." Ze haatte dokters en ziekenhuizen. Ze kreeg het er al benauwd van als ze die woorden alleen al hoorde. "Evelyn is altijd zo geweest. Toen Jocelyn haar relatie uit was, was ze er helemaal kapot van. Jocelyn heeft dagenlang in bed gelegen met haar teddybeer en met chocola. Mijn ouders wisten niet wat ze er mee moesten. Evelyn woonde toen nog thuis en die heeft het eerst heel lief geprobeerd en toen deed ze de harde aanpak en dat werkte wel. Nu ook bij mij. Een soort moeder eigenlijk." Roselyn zuchtte diep. "Jij komt altijd je beloftes na en ik normaal ook. Ik snap dat ze mij niks kwalijk neemt maar toch." Roselyn liep naar Gabriel toe en gaf hem een knuffel en een kus. "Dat snap ik lieverd. Kom laten we die pizza regelen en een film kijken."

Gabriel

"Ik heb geen dokter nodig.", zei die wat boos. "Als jij hulp wilt moet je dat doen maar ik ga niet met iemand gezellig zitten praten. Mij niet gezien!" Gabriel knikte even. 'Maak je er nou niet druk om. Ze is niet boos. Maak geen problemen die er niet zijn. Je maakt het nog wel een keer goed. Ze zouden het echt niet alleen bij Jade." Hij knuffelde Roselyn en beantwoorde de kus. "Zoek jij maar alvast de film uit, ik pak de pizza. maakt niet uit wat je opzet. Ben al lang blij dat je je bed uit bent."

Roselyn
Ze keek Gabriel bang aan toen hij zo naar haar uitviel. "H..het spijt me." Meer durfde ze niet te zeggen. Ze had het fijn gevonden als Gabriel gewoon mee ging als steun en niet speciaal voor zichzelf. "I..ik ga douchen." Zei ze nogal verward. Ze pakte haar jurkje en handdoeken en liep naar de badkamer. Ze kleedde zich uit en deed de douche aan. Ze ging er in staan en waste haar haren. Niet lang daarna kwam ze uit de douche en kleedde ze zich om. Ze föhnde haar haren en liep de badkamer uit. Ze liep naar het dvdkastje en keek er naar. "Zullen we The Hobbit an unexpected Journey gaan kijken?" En ze keek Gabriel vragend aan.

Gabriel

"Rose! Roselyn! Wacht nou even!" Hij hield er voor de deur van de badkamer tegen.
"Ik bedoelde het niet zo! Dat ik geen hulp wil betekent niet, dat ik jou niet steun.
Als jij met iemand wilt praten en wilt dat ik met je mee ga dan ga ik met je mee. Beloofd!
Maar ik ga daar niet over mezelf zitten praten." Hij gaf er een kus. "Ga lekker douchen.'
Hij had de pizza net klaar toen Roselyn terug kwam. "Je ziet er goed uit." Hij glimlachte even. "Zet maar alvast aan. ik kom zo met de pizza en wat te drinken."

Roselyn
"Je hoeft niet te praten met gespecialiseerde mensen. Ik..." Ze haalde diep adem. "Ik wil dat we eerlijk weer kunnen zijn. Dat we weer alles tegen elkaar kunnen zeggen. Ik heb een maand op bed gelegen of zoiets en het lijkt voor mijn gevoel een jaar." Ze had amper wat gezegd in die maand of in die paar weken dat ze op bed lag. "Ik heb je alleen laten rouwen en dat spijt me ontzettend." Ze deed de dvd er in en stond toen weer rechtop. "Ik wil niet langer deze pijn voelen. Ik wil niet dat mijn kinderen zien dat ik ziek ben. Ik wil beter zijn voor jou, voor onze toekomst en voor mezelf." Ze veegde haar tranen weg en ging op de bank zitten. "Je bent nog steeds het mooiste wat mij ooit is overkomen. En samen met jou wil ik het leven weer opbouwen, in stapjes." Ze keek even naar het beeldscherm en keek toen weer naar Gabriel. "Ik zou het fijn vinden als je met mij mee zou gaan, als steun."

Gabriel

Gabriel luisterde naar wat Roselyn allemaal vertelde. "Rose, het is goed. Tussen ons ook. We hebben dit overleeft en komen er wel uit. Samen staan we sterk. We hebben het moeilijk gehad maar nu gaan we weer mooie tijden te gemoed. Samen kunnen we de wereld aan. We komen er uit. Ook al moet dat met de hulp van buitenaf. Ik ga je helpen. Al kan ik niet beloven om altijd mee te gaan. Er moet ook brood op de plank komen. "

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel en gaf hem een knuffel. "We gaan iets moois weer opbouwen samen." Zei ze zachtjes. Maar diep van binnen voelde ze nog wel pijn. Haar blik ging naar de babykamer die sinds het overlijden van Chris dicht had gezeten. "Evelyn heeft gelijk, dit heeft lang genoeg geduurt. Ik wil mijn opleiding weer oppakken als het weer beter gaat met me." Ze gaf Gabriel een kus. "Dat snap ik. Je hoeft niet altijd mee, geld is ook nodig." Ze pakte een stuk pizza en begon te eten. "Je bent een schat Gabe."

Thomas
"Bedankt mam voor de spaarpot. Kom dan gaan we hem samen brengen. Dan kun je kleindochter zien." Zijn moeder glimlachte. "Ik kan haast niet wachten. Mag ze naar huis vanavond?" Thomas dacht na. "Als het goed is wel, maar ik weet het niet zeker." Na een tijdje lopen kwamen ze aan bij de kamer van Amberley en Jade. Hij klopte en liep naar binnen. "Kijk eens wie ik heb meegenomen. Oma. En je spaarpot." Hij gaf de spaarpot aan Amberley. "Ik heb geen idee wat het gaat worden."

Off: Het is een vlinderspaarpot.

Amberley

Amberley was al eventjes wakker. De zuster had Jade aan de gegeven die net de flesje kreeg. Ook vertelde ze dat ze straks Jade in bad mochten doen. Amberley keek op toen Thomas binnenkwam. "Hoi, hoi." Ze begroette de vriend en zijn moeder. "Als jij Jade overneemt en de rest van de flesje geef dan maak ik het cadeautje open. Je komt trouwens als geroepen. We mogen er straks in bad doen." Ze gaf Jade over aan Thomas en maakte het cadeautje open. "Ahh! De spaarpotje met vlinders. Wat lief! Dank je wel!"

Gabriel

Gabriel knikte. 'Maar niet hier. Ik heb gekeken voor een ander appartement. Dit krijg ik nooit meer terug maar alles doet me denken aan Chris. De pijn blijf hier hangen, zo kunnen we nooit helemaal goed verder." Gabriel sloeg een zucht. "Het is goed dat je je opleiding weer wilt oppakken maar loop niet te hard van stapel. Richt je eerst op jezelf." Gabriel glimlachte lichtjes. hij trok ze benen in op de bank en staarde naar de film.

Thomas
"Kijk eens lieverd ik heb ook nog mijn lasagne meegenomen. Ik weet dat je daar zo van houdt dus als je trek hebt kun je dat pakken." Thomas glimlachte en keek even naar Amberley. "Ik vond vlinders wel passen bij een naam als Jade. Het klinkt vrolijk en ik weet zeker dat het een vrolijk kind gaat worden." Zei zijn moeder. Thomas nam Jade over en wiegde haar zachtjes heen en weer. "Ow leuk dat we haar in bad mogen doen. Weet je ook of al naar huis mag?"

Roselyn
"Een ander appartement? Wel hier in Leeuwarden?" Ze wilde graag ook verhuizen. Ze wilde ergens opnieuw kunnen beginnen. Ergens waar ze gelukkig konden worden en wie weet kwamen er nog wel kinderen bij kijken. "Ik ga morgen afspraak maken met de dokter voor zaterdag. Kun je dan mee of zal ik naar de dokter in mijn eentje gaan?" Ze keek Gabriel vragend aan en ging dicht tegen hem aan zitten en legde haar hoofd op zijn borst. "Ik laat je nooit in de steek, belooft." Zei ze zachtjes en ze keek naar de film. Ze keek toe hoe Gandalf tegen Bilbo zei dat hij iemand zocht om mee op avontuur te gaan. "The Hobbit heb ik heel vaak gelezen. Ik ben dol op die films."

Amberley

Ze glimlachte dankbaar. "Lekker! Ik rammel!" Ze nam de lasagne aan en nam er een hapje van. 'Smaakt goddelijk!" Ze zette de lasagne even op het kastje naast de bed. "Het is heel lief. Dank je." Ze zette het spaarpotje op het kastje bij de lasagne. "Ja! Ik kijk er naar uit." Ze schudde de hoofd. "De dokter zou nog langskomen met het antwoord maar ik heb niemand meer gezien."

Gabriel

Gabriel knikte. "Ik wil niet weg uit Leeuwarden. We hebben hier alles. Maar gewoon een ander appartement. Iets wat ons niet doet denken aan Chris."
Gabriel dacht na. "Kan het niet vrijdag? Ik heb dubbele dienst zaterdag. Er is iemand ziek en ik vang zijn lessen op. Ik kan niet meer afzeggen." Gabriel gaapte. "Ik snap er niks van. Maar fijn tijdverdrijf."

Thomas
"Dankjewel lieverd. Ik heb er zelf ook aardig wat van op." Hij begon te lachen en keek even naar het spaarpotje. "Ik heb een autootje." En hij gaf Amberley een kus. "Mam wil jij Jade ook vast houden?" Zijn moeder knikte. Hij gaf Jade langzaam over aan zijn moeder en hij keek er lief naar. Hij maakte er een foto van en keek toen naar Amberley. "Hmm dat is gek. Dan ga ik even een dokter regelen. Ben zo terug." Hij liep de kamer uit en niet veel later kwam hij terug met een dokter. "U wilt naar huis? Dat begreep ik van uw vriend."

Roselyn
"Ik wil hier ook al een tijdje weg. Ik durfde het alleen niet te zeggen, omdat je ook zo gehecht bent aan dit appartement. Heb je al iets op het oog?" Vroeg ze. Ze keek naar de film en keek toen naar Gabriel. Ze dacht na en knikte. "Vrijdag is ook goed. Dan maak ik straks wel een digitale afspraak." Roselyn rilde even. Ze haatte dokters en ziekenhuizen. Het liefst kwam ze er gewoon niet meer. Ze merkte dat ze dichter tegen Gabriel aan ging liggen. "Ik ben bang." Zei ze eerlijk.