You're a minute of quiet in a loud shouting world. [met Maantje]

Gestoord keek Edmund Eberhardt op van zijn werk toen het geluid van de telefoon door het appartement klonk, en drukte zijn rechterhand tegen zijn oor in een poging het te negeren.
[i]'Bij een deponens - of medium tantum - kent het werkwoord geen actieve uitgang en -'[/i]
'Kan een mens niet voor even met rust gelaten worden,' mompelde hij, legde zijn potlood op zijn werkboek en kwam overeind. De telefoon ging opnieuw met een door merg en been gaand geluid over terwijl hij door het appartement liep.
'Edmund Eberhardt?'
'Ed! Ik ben het, Richard.' De vrolijke stem van de jongeman zorgde er onwillekeurig voor dat zijn mondhoeken iets omhoog trokken. 'Richard, waarom bel je me nog op de vaste telefoon? Ik heb een mobiel, weet je.'
'Dat oude ding is een fossiel, jongen. Dat telt niet.'
'Je kunt er mee bellen en dat is precies waar het voor bedoelt is.'
Hij kon Richard aan de andere kant van de lijn zacht horen lachen en liep ondertussen zelf naar het raam, dat hij op een kiertje open had gezet zodat er een licht briesje naar binnen waaide. Het semester was net weer begonnen en Edmund was al aan het werk, maar een groot deel van de studenten hadden het feit dat de zomervakantie voorbij was nog niet geaccepteerd - en met hen ook Richard en Edmunds tweelingbroer Arwen.
'Waar bel je voor?' vroeg hij geduldig, zijn blik op de straten onder hem gericht.
'Je broer en ik hebben een paar mensen uitgenodigd bij mij thuis vanavond, en het leek ons wel leuk dat je ook kwam. Je weet wel, sinds -'
'Ja, dank je,' kapte Edmund hem snel af. Zijn vrije hand had zich plotseling nogal krampachtig om zijn onderarm gesloten. 'Hoeveel mensen denk je dat er komen?'
'Oh, niet veel, maak je geen zorgen. Twintig, hoogstens. Maar je weet hoe mijn huis er uit ziet, toch? Kom op, Ed. Het zou zoveel leuker zijn als je er bij bent. Levi komt ook, en ze heeft die Griekse chick uitgenodigd die bij haar in het gebouw zit.'
Edmunds wenkbrauwen gingen omhoog. 'Sorry?'
'Oh, er is een meid uit Griekenland die volgens mij ook iets van Kunstgeschiedenis studeert, geen idee. Ik heb haar nog niet gezien.'
Edmund was even stil. Hij wist niet goed of hij zou gaan of niet. 'Ik weet het niet, Rich...'
Er kwam geen antwoord. Het was zelfs alsof er aan de andere kant van de lijn gepraat werd, een conversatie die hij niet kon verstaan, en enkele tellen later klonk er een stem die hij uit duizenden zou herkennen.
'Hey, Eddie.' De warme, gemoedelijke stem van zijn broer zorgde ervoor dat de grip op zijn onderarm ontspande. 'Hoe staat het ervoor?'
'Prima,' antwoordde hij, misschien net iets te snel. 'Prima. De eerste week ging prima.'
'Prima, dus.' Arwen klonk licht geamuseerd. 'Hé, hoor eens. Het zou zo gaaf zijn als je vanavond ook komt. Desnoods ga je om negen uur weer weg, maar ik heb je al een week niet gezien en het is tijd dat je weer eens naar buiten komt.'
'Goed, goed. Ik kom wel.' Edmund glimlachte even en ademde langzaam uit. 'Hoe laat word ik verwacht?'
'Je komt maar binnen waaien,' antwoordde Arwen luchtig. 'We zien je wel verschijnen. Geweldig dat je komt.'
'Geen probleem. Tot vanavond.'
En met die woorden hing hij op.
Hij probeerde zich nog te concentreren op zijn werk, maar zowel de Duitse als Griekse woorden leken voor zijn ogen te dansen en na een uur voor zich uit gestaard te hebben besloot hij op bed te gaan liggen. Het was iets voor zessen toen hij weer wakker werd en hij een vlugge douche nam, en nadat hij in zijn eentje had gegeten kleedde hij zich in stilte om.

'Levi, are you komen?' riep Chrys vanuit de badkamer, waar ze haar make-up op had staan doen. Ze zouden straks naar een feestje gaan dat georganiseerd werd door vrienden van Levi - mensen die ze niet kende dus. Maar ach, ze was naar een nieuwe stad verhuisd: wie kende ze wél?
'Ja ja,' antwoordde Levi met luide stem, en Chrys grijnsde naar zichzelf in de spiegel. Dit was haar eerste keer uit in Berlijn. Zou het heel erg anders zijn? Thuis was ze vaak genoeg uitgegaan, met vrienden wat drinken of echt de clubs in, maar als ze hier niemand kende...
Ze schudde haar hoofd en legde haar mascara terug. Right.
Ze griste haar tas van de grond en liep op haar hoge hakken richting de deur waar, tot haar schaamte, Levi al stond.
'Wie is er nu snel?'
Het enige antwoord dat het andere meisje ontving was een knipoog, voordat Chrys de deur opende en naar buiten liep. Daar stond ze vervolgens weer te wachten tot Levi de deur op slot had gedaan en haar de weg wees.
Ooit zou ze de stad goed genoeg kennen om zélf haar weg te kunnen vinden. Ze zou in haar eentje een park kunnen opzoeken, daar in haar eentje van de zeldzame zon kunnen genieten, en in haar eentje de weg terug naar huis kunnen vinden.
Maar voor nu volgde ze Levi, en terwijl ze beiden vrolijk kletsten keek Chrys haar ogen uit. De gebouwen hier waren zo erg anders dan thuis, dat ze zelfs na twee weken nog steeds minutenlang naar een gebouw kon kijken.
'Chrys? We're here.'
Tijd om naar dít gebouw te kijken had ze niet - voordat ze goed en wel een stap in de richting van de deur kon zetten werd deze opengezwaaid en werd ze naar binnen getrokken, onder luid en, voor zover ze het kon verstaan, enthousiast gejoel. Levi werd in een omhelzing getrokken.

Arwen
Er waren al een stuk of tien mensen toen Richard luid aankondigde dat Levi en Chrys er aan kwamen. De lange jongeman verdween even uit zicht, hoogstwaarschijnlijk de hal op om de voordeur voor ze te openen, en kwam moeizaam overeind van de bank waarop hij het afgelopen half uur had gezeten om de meisjes eveneens te begroeten. Toen hij de hal in liep stonden ze al binnen en had Richard Levi net een warme knuffel gegeven, waar ze zo te zien niet heel blij mee was. Ze stond in ieder geval met een wat geforceerde glimlach toe te kijken hoe Richard in gebroken Engels tegen Chrys aan begon te praten. Ze begon echter te grijnzen toen haar ogen op Arwen vielen.
'Arwen! Ik vroeg me al af waarom je geen deel uitmaakte van ons ontvangstcomité.' Toen ging haar blik naar Richard, wiens Engels echt om te huilen was, en trok hem snel naar achteren. 'Laat ons maar,' zei ze snel, een verontschuldigende glimlach richting Chrys, en duwde Richard snel terug de kamer in. 'Chrys, dit is Arwen,' zei ze in perfect, accentloos Engels. 'Hij en zijn tweelingbroer zijn goede vrienden van me.'
Ze keerde zich weer tot de jongeman naast haar, die even aan het ringetje in zijn oor had gefrunnikt en snel zijn hand liet zakken toen ze hem aan keek. 'Waar is Edmund eigenlijk? Komt hij wel?' Ze praatte nog steeds in het Engels om Chrys niet buiten te sluiten, maar haar toon was zachter en voorzichtiger dan eerst, zoals iedereen de afgelopen maanden over Edmund had gepraat sinds hij uit het ziekenhuis was gekomen. Pas enkele weken was zijn situatie wat verbeterd. Arwen keek even op zijn horloge. 'Hij had gezegd dat hij zou komen,' antwoordde hij. Zijn Engels was minder goed dan dat van Levi maar hij kon zich in ieder geval verstaanbaar maken. 'Hij zal er zo wel zijn. Willen jullie wat te drinken?' Hij keek op naar Chrys en glimlachte vriendelijk.

Ze wilde niet zeggen dat ze zich een beetje ongemakkelijk voelde... maar ze voelde zich een beetje ongemakkelijk. Maar wie zou zich niet een beetje ongemakkelijk voelen wanneer ze na twee weken in een stad geweest te zijn naar een feestje ging waar ze precies één iemand kende. Het was een doodnormale reactie.
Ze knikte beleefd naar de jongen die net Levi had geknuffeld (ze begreep geen woord van wat hij zei, al deed hij wel zijn best, dat was duidelijk). Ze probeerde niet al te opgelucht te zuchten toen de jongeman weggetrokken werd door Levi, maar... ja. Ze zuchtte opgelucht.
'Chrys, dit is Arwen,' zei Levi in het Engels. 'Hij en zijn tweelingbroer zijn goede vrienden van me.'
Haar ogen gleden naar de jongen waar Levi naar verwees. Beleefd glimlachte ze naar hem en stak haar hand uit, die hij schudde.
'Waar is Edmund eigenlijk? Komt hij wel?' Levi sprak nog steeds in het Engels, maar een stuk zachter, alsof het een gevoelig onderwerp was.
'Hij had gezegd dat hij zou komen,' antwoordde Arwen in redelijk Engels. 'Hij zal er zo wel zijn. Willen jullie wat te drinken?' Hij glimlacht naar Chrys, en ze glimlachte terug.
Ze wierp een blik op Levi, en zei toen in haperig Duits. 'Cola, als je dat hebt.'
Het was vast heel zielig, maar ze was trots op die ene zin. Ze had in Griekenland nooit de tijd gehad om Duits te leren, en ze had er niet echt bij stil gestaan dat niet iedereen goed Engels sprak. Maar ze probeerde zo vaak als ze kon Duits te praten, zelfs al betekende dat dat ze midden in een zin een Duits woord plakte, gewoon omdat ze het kende. Tot nu toe had het gewerkt.

Arwen
'Natuurlijk hebben we cola,' antwoordde hij in het Duits, met een scheve grijns op zijn gezicht. Hij ving Levi's half geïrriteerde, half geamuseerde bik op, wat ervoor zorgde dat zijn grijns alleen nog maar breder werd, en ging toen de twee meisjes voor naar de keuken. Toen ze de woonkamer doorkruisten werd Levi door enkele anderen gegroet en hij kon horen hoe ze op zachte toon aan Chrys in het Engels uitlegde wie het waren.
'Joanne en Arthur kom je nog wel vaker tegen, die volgen dezelfde studie als jij,' zei ze met een knikje naar een blond meisje die op de schoot van een jongeman van Arwens leeftijd was gaan zitten en met een glaasje wijn in haar handen tegen hem aan leunde. 'Dat is dus Richard,' ging ze verder toen de jongeman de keuken uitkwam, en net op het moment dat Arwen de deur achter de twee meisjes sloot hoorde hij haar zeggen: 'En daar is Edmund.'
Haastig wierp hij een blik over zijn schouder, en zag dat zijn tweelingbroer voor de achterdeur van het huis stond, zijn handen in de zakken van zijn jas en een voorzichtige glimlach op zijn gelaat. Hij stapte om de twee meisjes heen om de deur voor hem te openen en keek hem toen met een warme glimlach aan. 'Ik wist wel dat je zou komen,' zei hij op gedempte toon, kneep zacht in zijn arm en stapte toen opzij om Chrys en Levi aan te kunnen kijken. 'Chrys, dit is mijn broer Edmund.'
Edmund, die langer was dan Arwen en dan ook boven hen alle drie uit stak, glimlachte vriendelijk naar hen en stak toen beleefd zijn hand naar Chrys uit.

Ze glimlachte een beetje beschaamd naar Arwen toen hij naar haar grijnsde. Natuurlijk hadden ze cola. Wie heeft er nou geen cola.
Toen Levi Joanne en Arthur voorstelde glimlachte Chrys naar ze en stak haar hand uit, die ze allebei aannamen. Goed, dat waren ook weer twee mensen die ze kende op haar opleiding.
'Dat is dus Richard,' ging Levi verder, en Chrys schonk de jongeman een brede grijns toen hij langs hen liep.
'En daar is Edmund.'
Aha, de beruchte Edmund waar Levi het net zo... nou, niet geheimzinnig - maar zeker niet openlijk - over had gehad me Arwen.
Die laatste keek op alsof hij net iets had horen ontploffen, en bijna automatisch volgde Chrys zijn blik naar een jongeman die buiten, bij de achterdeur, stond. Hij had zijn handen in zijn zakken en glimlachte, maar het was geen zekere glimlach. Ze werd getroffen door hoe goed hij eruit zag - zijn blonde haar viel haar meteen op. In Griekenland hadden de mannen geen blond haar, en zeker niet natuurlijk. Haar vader had haar ermee geplaagd toen ze had meegedeeld naar Berlijn te willen gaan om te studeren.
"Ik hoop toch echt dat je daar gaat schilderen en niet gewoon op mannen gaat jagen." Toen ze quasi-nonchalant had gezegd dat ze dan wel schilderijen zou maken van blonde mannen met blauwe ogen en ze naar huis zou sturen, had hij een blik op haar moeder geworpen, die een beetje té dromerig voor haar uit aan het staren was, en schudde toen met grote ogen zijn hoofd. "Nee, laat maar. Ga vooral op mannen jagen. Schilderijen komen later wel."
Ze glimlachte een beetje triest. Ze miste haar vader. Ze hadden altijd een goede band gehad, en de blik die hij op zijn gezicht had gehad toen ze op het vliegtuig stapte had haar hart gebroken. Maar dit was haar droom, een kunstopleiding in het buitenland volgen.
'Chrys, dit is mijn broer Edmund,' zei Arwen, en opeens was ze weer terug in het heden. Ze merkte dat ze de man aan had staan staren en snel glimlachte ze naar hem. Toen hij zijn hand uitstak nam ze hem aan en schudde hem.
'Ik ben Chrys,' zei ze in het Duits, half en half hopend dat hij het niet als een uitnodiging zou opvatten om in het Duits tegen haar aan te gaan praten. Ze wilde graag de illusie ophouden dat ze Duits sprak, en daar zou niet veel van overblijven als ze alleen kon knikken en glimlachen terwijl ze andere praatte.

Edmund
Met nog steeds die vriendelijke maar voorzichtige glimlach schudde hij de hand van de jonge vrouw en nam haar vluchtig in zich op. Ze was kleiner dan hij en Arwen, maar langer dan Levi, die nooit echt groot was geweest, had dik, donker haar en helderblauwe ogen die terugkeerden naar zijn gezicht toen ze zijn hand schudde.
Ze stelde zichzelf voor als Chrys op het moment dat Levi naast haar kwam staan, twee glazen cola in haar hand. De ene gaf ze aan het tweede meisje voor ze zich tot Edmund keerde. 'Dit is die nieuwe studente waar ik het over had, Ed,' zei ze in het Engels, en glimlachte even. Ze hadden elkaar niet meer gezien sinds hij in het ziekenhuis had gelegen en het was duidelijk dat ze niet wist wat voor houding ze moest aannemen.
Dan was hij in ieder geval niet de enige.
Hij glimlachte echter terug en keek weer naar Chrys, zijn lange, zwarte jas nog steeds aan. Het kledingstuk was warm en comfortabel en gaf hem een gevoel van veiligheid - als hij het uit zou doen voelde hij zich zo kwetsbaar in een ruimte vol mensen.
'Ik ben naar de woonkamer,' kondigde Arwen aan, klopte zijn broer even op zijn schouder en verdween toen door de deur, zodat Edmund alleen met Levi en Chrys achter werd gelaten.
'Je komt uit Griekenland, als ik het goed heb begrepen?' vroeg hij aan Chrys, onbewust spelend met een grote, zwarte knoop aan zijn jas. Zijn Engels was accentloos - netjes en voorzichtig, net als zijn Duits, alsof het niet zijn moedertong was die hij sprak.

Ze bedankte Levi voor het glas cola en nam meteen een slokje. Aan haar vader denken had ervoor gezorgd dat ze een brok in haar keel had gekregen, dat ze nu probeerde weg te spoelen.
'Dit is die nieuwe studente waar ik het over had, Ed,' zei Levi, en Chrys keek weer naar Edmund. Hij leek een beetje ongemakkelijk - eigenlijk, nu ze er goed naar keek, stond ook Levi niet al te ontspannen naast haar. Haar blik ging van de een naar de ander en ging toen zelf ook maar iets anders staan. Als dit iets was tussen twee exen wilde ze daar liever niet tussen komen.
'Ik ben naar de woonkamer,' zei Arwen, en ze volgde hem met haar ogen totdat hij het huis weer in verdween, waarna ze direct weer terug sprongen naar Edmund. Hij torende boven haar uit, al was ze zelf niet al te klein - 1.76 meter had ze zelf altijd best wel redelijk gevonden.
'Je komt uit Griekenland, als ik het goed heb begrepen?' vroeg hij net op dat moment aan haar.
'Ja,' antwoordde ze met een glimlach en een knik. '[i]Γαιρε. I mean, eh... Gutentag. Or... Well, nice to meet you.' God, dat ging goed. Ze voelde hoe ze begon te blozen, troostte zich er toen mee dat ze absoluut níét de enige was hier die zich ongemakkelijk voelde en rechtte haar rug. Kennismakingen waren nooit haar sterkste punt geweest, maar ze zou haar best doen.
In tegenstelling tot zijn goeie, accentloze Engels, was dat van haar sterk beïnvloed door haar Griekse opvoeding. Ze deed haar best, maar ze dacht niet dat het ooit weg zou gaan.

'Γαιρε. I mean, eh... Gutentag. Or... Well, nice to meet you.'
Zijn gezicht lichtte op bij het horen van het eerste woord dat ze sprak. Natuurlijk, ze was Grieks - en het moderne Grieks mocht dan wel niet meer lijken op de taal die hij net zo vloeiend, bijna makkelijker sprak dan zijn moedertaal, hij kon het in ieder geval wat verstaan.
'Chairei,' antwoordde hij met een kleine, maar gemeende glimlach op zijn gelaat.
'Ik, eh, ik ga achter Arwen aan,' zei Levi wat opgelaten, voor ze met haar cola in de hand eveneens de woonkamer in liep zodat ze nu nog met z'n tweeën in de verder lege keuken stonden. Edmund had echter even geen aandacht voor haar tot de deur achter haar dicht viel en hij uit zijn gedachten op schrok. Zijn glimlach verdween en even sloot zijn rechterhand zich bijna krampachtig om de stof van zijn jas. Hier alleen met het meisje blijven leek hem geen goed idee dus stapte hij voorzichtig langs haar heen in de richting van de deur en hield deze voor haar open.

Zijn ogen lichtten op toen ze praatte - was ze echt zo hopeloos grappig? Ze deed haar best hoor.
'Chairei,' antwoordde hij en ze voelde hoe haar eigen gezicht ook oplichtte. Hij sprak Grieks? Goed, of herhaalde hij gewoon wat zei had gezegd?
Voordat ze er iets van kon zeggen meldde Levi dat ze achter Arwen aan ging. Ze klonk ongemakkelijk - in godensnaam, iedereen was ongemakkelijk! - en liep de woonkamer in.
De woorden waren uit Chrys' hoofd verdwenen zodra de enige persoon in dit huis die ze langer dan 5 minuten kende wegliep.
Toen ze echter naar Edmund keek zag ze dat hij haar nog steeds stond aan te kijken - totdat de deur dichtviel en het tot hem door leek te dringen wat Levi had gezegd. De glimlach verdween en ze merkte dat die van haar meteen ook zwaarder voelde om op te houden. Zonder iets te zeggen stapte hij langs haar en hield de deur open. Ze glimlachte snel naar hem en liep door de deuropening, een lichte frons op haar voorhoofd. Nou, dat was duidelijk. De twee waren exen, en zo te merken was het of net uit gegaan of ze hadden nog gevoelens voor elkaar.
Dat schudde ze echter van zich af zodra ze in de woonkamer stond. Feestje. Vrienden maken. Hoe had Levi die twee mensen ook alweer genoemd? Ze dacht even na. Arthur en... Joanne.

Edmund
Hij deed de deur achter Chrys dicht en liet toen langzaam de lange, zwarte jas van zijn schouders glijden. Gelijk werden zeker vijf paar ogen op hem gericht en werd hij door enkele mensen hartelijk gegroet.
'Edmund! We hebben maanden niets van je gehoord, waar ben je geweest?'
Hij glimlachte alleen even naar degene die de woorden door de ruimte had geroepen. Het was duidelijk dat Arwen, Richard en Levi het stil hadden kunnen houden dat hij voor de tweede keer dit jaar in het ziekenhuis had gelegen.
Gelukkig schoot Arwen hem net op tijd te hulp door bij hem te komen staan en hem de jas uit handen te nemen. 'Je hoeft het er niet met de anderen over te hebben,' zei hij op zachte toon, zodat alleen zijn broer hem kon horen. 'Ik en Rich hebben de ander wijs gemaakt dat je in de vakantie in Nederland zat dus als je het toch ergens over wil hebben, vertel ze dat.' Hij knipoogde en verdween toen met zijn jas de gang op.

Zodra Edmund achter haar de woonkamer in kwam waren er vijf een paar ogen op hem gericht. Ze fronste licht toen iemand naar hem riep: 'Edmund! We hebben maanden niets van je gehoord, waar ben je geweest?' Hij was weggeweest? Dat... dat verklaarde niets. Maar, niet haar probleem, dacht ze snel. Het enige probleem dat zij had, was dat ze zo snel alles wilde weten over mensen. Het waren haar zaken niet...
Arwen kwam eraan, en toen ze achter haar keek zag ze dat Edmund met een zeer ongemakkelijke (en dan bedoelde ze nóg ongemakkelijker dan net) blik naar degene glimlachte die net had geroepen. Arwen nam zijn jas en fluisterde iets in Edmunds oor, waarna hij naar hem knipoogde en ervandoor ging.
Chrys perstte haar lippen samen en keek de kamer weer rond. Nadat ze nog een slok uit haar glas cola had genomen draaide ze zich weer om naar Edmund.
'Έτσι, μιλάτε ελληνικά;' vroeg ze hem in het Grieks (dus, jij spreekt Grieks?), alsof hun gesprek nooit onderbroken was. Dubbele test daar. Hij kon niet liegen - al leek hij haar het type absoluut niet daarvoor; of hij verstond haar en gaf antwoord, of hij verstond haar niet en dan sprak hij blijkbaar geen Grieks. Niet dat het haar verder veel uitmaakte, maar ze hield ervan mensen op te vrolijken, en ze herinnerde zich hoe zijn ogen hadden opgelicht toen ze dat ene Griekse woord had gezegd.

Net op het moment dat hij terug de keuken in had willen gaan om voor zichzelf wat drinken te pakken passeerde Richard hem en drukte een glas wijn in zijn handen. 'Hier, drink op. Zal je goed doen, je ziet wat bleek.' Hij grijnsde en leek nog wat te willen zeggen maar werd door twee mensen aangesproken die Edmund niet bekend voorkwamen en keerde hij hem de rug toe.
'Έτσι, μιλάτε ελληνικά;'
Hij keek om bij het horen van de stem en glimlachte even toen hij oogcontact maakte met Chrys, degene die hem in het Grieks aan had gesproken en weer naast hem stond. Levi was ondertussen met iemand anders aan de praat geraakt en niemand - behalve dan de Griekse studente - had nog echt aandacht voor hem.
'Λιγo,' antwoordde hij wat bescheiden. Een beetje.
'Grieks gaat me makkelijker af dan Latijn, zie je,' ging hij verder in hetzelfde nette, behoedzame Engels van eerder, 'maar dat is volledig persoonlijk.'
Iemand klopte hem op zijn schouder, en toen hij omkeek zag hij nog net dat Arwen hem had gepasseerd en hem een bemoedigend schouderklopje had gegeven. Automatisch ging hij wat rechter staan en glimlachte toen weer naar Chrys.

Een beetje, antwoordde hij. Ze grijnsde naar hem.
'Grieks gaat me makkelijker af dan Latijn, zie je, maar dat is volledig persoonlijk.'
'Dus je spreekt ook nog Latijn?' ze trok een wenkbrauw op, maar haar grijns bleef op haar gezicht geplakt. Ze kon met iemand Grieks praten! Dat was al twintig keer beter dan wat ze eigenlijk had verwacht van mensen hier - wel jammer dat ze nu niet meer in het Grieks kon mopperen; wie weet hoeveel mensen hier in Berlijn Grieks spraken!
Edmund werd door Arwen op zijn schouder geklopt, en keek naar hem om. Toen hij weer naar haar terugkeek glimlachte hij en rechtte zijn rug.
'Θα συνεχίσω να μιλήσω στα ελληνικά, of in het Engels?' vroeg ze. 'Επειδή τα αγγλικά μου δεν είναι πάντα καλό.' (zal ik in het grieks blijven praten... want mijn engels is niet altijd even goed)

'Dus je spreekt ook nog Latijn?' vroeg ze hem verwonderd, nog steeds die grijns op haar gezicht. Hij glimlachte terug. 'Een beetje,' zei hij kalm. 'Al is het tot nu toe nog niet erg handig gebleken. Er zijn niet echt mensen die het nog spreken, zie je.'
Iemand liep langs hem heen en stootte per ongeluk zijn schouder aan, en onmiddellijk balden zijn handen zich tot vuisten. Zijn glimlach verdween, samen met zijn ontspannen houding. Hij haalde even diep adem en wist zichzelf te vermannen.
Hij realiseerde zich dat Chrys iets had gezegd, en het duurde even voordat de woorden een zin konden vormen en hij antwoord kon geven.
'Έχετε ποτέ δεν θα μάθει γερμανικά;' vroeg hij, zijn vingers om zijn wijnglas iets ontspannend. Heb je nooit Duits geleerd? Het leek hem nogal vreemd dat ze naar dit land zou komen zonder geen woord van de taal te spreken - hoe zou ze dan in godsnaam haar lessen moeten volgen? Hij wist van Levi dat de klassen die ze nam gedeeltelijk in het Engels waren maar als ze ook geen Engels sprak zou dat lastig zijn. Tenminste, dat nam hij aan.

'Al is het tot nu toe nog niet erg handig gebleken. Er zijn niet echt mensen die het nog spreken, zie je.' Ze lachte, en keek vervolgens verwonderd toe hoe zijn ontspannen houding verdween toen iemand tegen hem op botste. Zijn handen balden zich tot vuisten en hij kreeg zo'n boze blik in zijn ogen dat ze bijna onbewust een klein stapje naar achteren deed. Bijna net zo snel als hij was verdwenen, was de ontspannen houding  weer terug en toen Edmund naar haar keek had ook zij haar glimlach terug op kunnen plakken. Wat was dat nou geweest?
'Έχετε ποτέ δεν θα μάθει γερμανικά;'
Ze trok een gezicht en nam nog een slok cola. 'Nein, das war nicht möglich in Griechenland.' Oké, ze was trots op die zin. 'Ik probeer zo veel mogelijk op te pakken waar ik ben,' ging ze verder in het Engels. 'En mijn Engels is prima - gewoon niet universitair. Plus, het is altijd leuker om Grieks te kunnen spreken met iemand.' Ze schonk hem een schitterende glimlach. Alle sporen van die plotselinge woede van net waren verdwenen, maar ze besloot toch maar voorzichtig te zijn.

Edmund nam een tweede kleine slokje van zijn wijn en haalde even diep adem. De alcohol deed hem goed en zijn spieren ontspanden zich weer. Zolang hij daar maar bleef staan en uit het centrum van de aandacht bleef vond hij het prima.
Het zou natuurlijk opvallen. Vroeger was hij vaker het middelpunt van belangstelling geweest, samen met zijn broer - de twee hadden in hun korte leven al heel wat mee gemaakt met z'n tweeën, gingen vaak met hun ouders en jongere zusje op vakantie en kwamen dan met levendige verhalen terug. Edmund had het altijd geweldig gevonden om verhalen te vertellen, de blikken in de ogen van de luisteraars te zien terwijl hij zijn woord deed. Maar er was nog maar weinig daarvan over.
Haar plotselinge, warme glimlach werkte ontwapenend, en hij glimlachte voorzichtig terug. Dat wilde zeggen, zijn mondhoeken trokken iets omhoog.
Hij moest constant tegen zichzelf herhalen dat hij niet te snel op hol moest slaan. Chrys was leuk om te zien en tot nu toe aardig, maar toch. Na alles wat er was gebeurd had hij weinig behoefte aan de aanwezigheid van nog meer mensen.
'Dat kan ik begrijpen,' antwoordde hij kalm. Met zijn vrije hand wreef hij even langs zijn hals. 'Dus, wat studeer je precies?'

Hmm. Haar glimlach had niet veel meer gedaan dan zijn mondhoeken omhoog te trekken. Dat was raar. Normaal zou zo'n glimlach op z'n minst een grijns uitlokken, maar niet bij Edmund, scheen het.
'Dat kan ik begrijpen,' zei hij. 'Dus, wat studeer je precies?'
'Kunst,' antwoordde ze, er niet helemaal bij met haar hoofd. Ze had er nooit tegen gekund wanneer mensen niet... nou ja, niemand hoefde de hele tijd vrolijk te zijn, maar Edmund leek ergens last van te hebben en dat zat haar dwars. Haar vader had altijd op een warme toon gezegd dat ze zich niet zo met andermans zaken moest bemoeien, maar zo was ze nou eenmaal. Ze werd er nieuwsgierig van wanneer ze iemand niet gelijk goed kon inschatten, en al helemaal wanneer die persoon zo'n mysterie was als Edmund. Had ze gelijk en zat hij nog in over Levi? Ze had hem een goeie vriend genoemd, maar daar had Chrys weinig van gemerkt. En de woede van net, waar was die vandaan gekomen? Misschien was hij gewoon moe.
Ze realiseerde zich opeens dat ze hem wel heel lang had staan aanstaren zonder iets te zeggen en voelde meteen hoe ze begon te blozen. Ze schraapte haar keel en dronk haar glas cola op. Met een bedenkelijke blik keek ze ernaar.
'Ik heb altijd al van schilderen en tekenen gehouden, vandaar,' vervolgde ze na de abnormale stilte. 'Ich hatte auch in Griechenland können studieren, aber ich wollte das ins Ausland tun.'
Nailed it, dacht ze bij zichzelf.
'Ik ga even wat sterkers halen,' zei ze in het Engels. Ze wierp een blik op zijn glas wijn, dat nog half vol was, en twijfelde. 'Θα έρθεις?' Kom je mee?

Haar antwoord was kort en bondig en gezien hij eigenlijk niets had te zeggen wat ook maar een beetje interessant was hield hij zijn mond. Tijdens de stilte keek hij haar niet aan maar staarde zwijgend in zijn glas wijn, zijn wangen langzaam naar binnen zuigend. Zijn hand sloot zich om zijn bovenarm en stiekem begon hij al te hopen dat hij niet was gekomen, maar net op dat moment hoorde hij Arwen aan de andere kant van de kamer lachen en bedacht hij zich dat die zich in zijn plaats schuldig zou voelen dat hij al zo vroeg zou vertrekken.
Hij keek abrupt op toen het meisje haar keel schraapte en zag dat haar wangen wat rood aan waren gelopen. Ze vervolgde haar verhaal plotseling, half Engels en half Duits, wat nog niet eens zo vreselijk was. Hij had toeristen vaak veel erger horen praten. Ze zag er trots uit dat ze het voor elkaar had gekregen maar ging in het Engels weer verder. Hij zag haar naar zijn glas wijn kijken op het moment dat ze vroeg of hij mee terug naar de keuken ging om wat sterkers te halen.
Even aarzelde hij. Hij had zichzelf beloofd niet te veel te drinken maar het idee was aanlokkelijk. Hij knikte kort, nam een wat grotere slok van zijn wijn en schonk haar toen een licht geforceerde glimlach. 'Na u.'

Al leek het niet van harte te zijn - iets wat ze ook maar aan zijn mysterie toewees -, hij glimlachte naar haar en zei: 'Na u.'
Ze glimlachte terug en begon in de richting van de keuken te lopen. Dit was haar eerste keer drinken in Duitsland. Zouden ze dat typische bier hebben? Ze besloot het maar gewoon te vragen.
'Dus, hoe is het bier hier?' vroeg ze over haar schouder aan Edmund, een lichte grijns op haar gezicht. Ze hoopte maar dat hij de grap zou begrijpen, anders zou ze die drank pas echt nodig hebben. Misschien moest ze straks Levi maar weer eens vinden; dan kon ze gelijk eens vragen hoe het met de mysterieuze jongeman zat. Hadden ze iets gehad en was het recent uitgegaan?
Ze moest een enthousiaste giechel inhouden - misschien kon ze ze zelfs weer bij elkaar krijgen! Al zou het haar verlies zijn - Edmund was zeker niet de slechtste om te zien.
Bij de keuken aangekomen wachtte ze even op Edmund: ze voelde zich hier absoluut nog niet genoeg op haar gemak om maar gewoon wat te drinken te pakken voor haarzelf.

Met zijn vrije hand op zijn rug wachtte hij geduldig tot ze hem voor ging, en zijn blik kruiste die van Arwen, die met een biertje in zijn hand met Richard stond te praten. Hij glimlachte, knipoogde even en riep toen de ruimte door: 'Kom Richard zo even vertellen over Kopenhagen, Eddie! Ik zou niet durven om hem het verhaal van die boottocht te vertellen zonder jou erbij!'
Edmunds glimlach was echt gemeend deze keer. Hij hief zijn glas wijn even in zijn richting op en liep toen achter Chrys aan de keuken binnen.
'Dus, hoe is het bier hier?' Ze keek naar hem om, een grijns op haar gelaat. Hij haalde enkel zijn schouders op. 'Ik ben nooit een fan van bier geweest, al wordt ons bier als het beste ter wereld beschouwd. Dus relatief gezien is het bier hier goed.'
Terwijl hij sprak pakte hij de half volle wijnfles van het aanrecht en vulde zijn eigen glas bij. Toen zette hij het terug en keek Chrys aan met een paar intelligente, groenbruine ogen aan. Ze leek hem een slim meisje, wat uitbundig misschien maar verstandig. Hij wist dat Levi kieskeurig was wat kamergenoten betrof. 'Wat wil je drinken?'

'Ik ben nooit een fan van bier geweest, al wordt ons bier als het beste ter wereld beschouwd. Dus relatief gezien is het bier hier goed.'
Meh. Ze kreeg niet het idee dat hij haar grap helemaal begrepen had, maar dat maakte verder ook niet uit. Toen hij haar vroeg wat ze wilde drinken duurde het even voordat ze antwoord kon geven. Niet omdat ze de woorden niet meer wist - al zou je het zo kunnen noemen - maar omdat zijn ogen haar even afleidden. Erin was een soort diepte die ze niet kon verklaren - alsof hij haar aan het keuren was, maar zich er zelf niet eens van bewust was. Of wel, natuurlijk. Hoe dan ook, zijn groenbruine ogen zorgden ervoor dat ze even de kluts kwijt was, en toen zijn vraag eindelijk tot haar doordrong koos ze de eerste de beste drank die ze zag.
'Wijn is goed,' zei ze met een beetje een verwonderde glimlach. Wat een pracht van een man. Zijn broer ook, nu ze erover nadacht. Als ze haar trots en waardigheid niet had (en voor een meisje van achttien in het buitenland met geen idee hoe wat dan ook werkte was dat al niet zo extreem veel) zou ze volop aan de flirt gaan. Maar ze dacht ook aan Levi, en aan het feit dat ze hier eigenlijk een beetje een buitenstaander was, en besloot dat dat misschien gewoon geen goed idee was. Ze wilde niet de verkeerde indruk maken.

Chrys keek hem net iets langer aan dan hij normaal gesproken van mensen gewend was, en het begon hem eerlijk gezegd wat oncomfortabel te maken. Het was alsof ze zijn gedachten probeerde te lezen en haar groene ogen staarden hem zo doordringend aan dat hij even het idee kreeg dat ze dat ook werkelijk kon - en die gedachte was alles behalve geruststellend. Hij wilde net zijn blik af wennen op het moment dat ze eindelijk antwoord gaf.
'Wijn is goed,' zei ze met een flauwe glimlach, en Edmund knikte kort. Wijn. Dat had ze ook kunnen zeggen terwijl hij met de fles in hand had gestaan, maar goed. Hij pakte een schoon wijnglas van het dienblad dat op het aanrecht had gestaan en vulde dat met wijn, voor het vervolgens aan het meisje aan te bieden. 'Alsjeblieft.'
Hij hield de deur voor haar open en liep achter haar aan, terug de woonkamer in, en werd gelijk door Richard opgemerkt. 'Ed, jongen!' Hij gebaarde dat hij zijn kant op moest komen en Edmund keek even naar Chrys. 'Ik, eh, ik ga even met mijn broer spreken.'
Net op dat moment keek Levi om en kruisten hun blikken. Bijna onmiddellijk leek ze gezien te hebben wat er gebeurde. 'Chrys, kom eens?'

Ze knikte Edmund toe toen hij haar het glas overhandigde en glimlachte er gelijk bij. Hij leek weer zo afstandelijk maar ze besloot dat ze er toch niets aan kon doen. Ze moest zichzelf er telkens aan herinneren dat hij... nou ja, niet voor haar was. Niet dat ze wilde dat hij dat was. Nope.
Toen ze de keuken uitliepen werd hij gelijk onderschept.
'Ik, eh, ik ga even met mijn broer spreken.' Ze knikte weer en liet niets merken van de teleurstelling die ze voelde - wat nee, welke teleurstelling? Net toen ze rond begon te kijken om te zien waar Levi was, kruisten hun blikken en zei Levi: 'Chrys, kom eens?'
Dankbaar voor de redding - en misschien een beetje nieuwsgierig - liep ze naar Levi toe. Mooi, nu kon ze gelijk informeren over hoe het tussen haar en Edmund zat. Niet dat ze dáár zo geïnteresseerd in was.
'Was ist los, Levi?' vroeg ze toen ze bij Levi aankwam.

Levi
Ze glimlachte warm naar haar toen het meisje naast haar kwam staan. 'Niets, ik wilde je gewoon voorstellen aan Nick. Hij is ook een buitenlandse student maar hij is Nederlands, dus hij heeft niet zo'n grote overstap moeten maken als jij.' Ze grijnsde, en Nick, een lange, roodharige jongeman, knikte even vriendelijk.
Levi's ogen gingen even door de zaal en bleven voor enkele seconden hangen op de tweeling en Richard, die ondertussen al in gesprek waren geraakt. Ze boog zich iets opzij en vroeg op vertrouwelijke toon aan Chrys: 'Wat vind je van de tweeling? Ik zag dat je net met Ed stond te praten?'

Edmund
Hij was bij Arwen komen staan en terwijl ze Richard samen over hun vakantie in Denemarken vertelde - waar ze in de voorjaarsvakantie een weekje geweest waren - ontspande hij langzaam. Hij hoefde niet meer zo op de anderen te letten en Richard en Arwen waren twee mensen die hij vertrouwde en hij niet zo gespannen was, of hij dat nu zelf wilde of niet.