You're a minute of quiet in a loud shouting world. [met Maantje]

De zon had de hele dag op zijn appartement gestaan en toen Edmund de deur open deed was het aangenaam warm binnen. Wel begon het al donker te worden en door de hoge ramen was de hemel tientallen tinten paars en roze.
'Nou, ik heb ondertussen wel trek,' stelde Arwen vast terwijl hij zijn jas uit trok. Vervolgens gooide hij deze over een stoel en trapte eveneens zijn schoenen uit. 'Ik maak wel wat klaar voor ons drieën.'
Edmund glimlachte onwillekeurig. Sinds ze alleen leefden vond Arwen het geweldig om dingen uit te proberen als het op koken uit kwam en zijn broer was vaak zijn proefkonijn.
Hij trok eveneens zijn jas uit en legde zijn tas op de koffietafel bij de bank. Er waren eigenlijk maar drie ruimtes - een badkamer, een slaapkamer, en een leefruimte met een zithoek en een keuken. Maar voor hem was dat meer dan genoeg.
'Wat te drinken, Chrys?' vroeg Arwen, vragend naar de jonge vrouw opkijkend.

Ze keek met grote ogen om zich heen toen Edmund haar zijn appartement binnen liet. Zonder het bewust door te hebben ontspanden haar spieren zich zodra ze naar binnen stapte, zowel door de warmte als door... de geur die er rondhing? Zo on-opzienbarend mogelijk haalde ze diep adem door haar neus en sloot een fractie van een seconde haar ogen. Ze wist niet precíés waar het naar rook, maar het deed haar vaag denken aan... regen op natte dennennaalden en lange wandelingen door het bos. Ze verloor zichzelf bijna in een kort droombeeld van Edmund en zijzelf die met z'n tweeën door een gigantisch Duits bos liepen, maar wist zichzelf gelukkig snel genoeg weg te trekken toen Arwen zijn stem verhief.
'Ik maak wel wat klaar voor ons drieën.'
Ze trok snel haar jas uit, blozend en hopend dat niemand haar ogen glazig had zien worden, en wierp snel een blik op Edmund. Nee, hij was niet echt het type voor lange wandelingen, dacht ze.
Ze volgende zijn voorbeeld en liet haar tas bij de bank achter en ze keek op toen Arwen haar aansprak.
'Wat te drinken, Chrys?'
'Eh...' Dat was geen al te moeilijke beslissing. 'Koffie graag. Zwart.' Ze glimlachte naar hem en nam toen, na een berekenende blik op Edmund te werpen, plaats aan de eettafel.
'Knus appartement,' zei ze tegen hem toen Arwen in de keuken was verdwenen. Ze gaf hem een brede glimlach.

Arwen keek even haar kant uit en glimlachte even toen de jongedame op leek te schrikken uit haar gedachten. 'Zwarte koffie, komt er aan.' Hij drukte het koffiezetapparaat aan en pakte toen een theekopje uit de kast. Hij wist dat zijn tweelingbroer op dit uur van de dag liever thee dan koffie dronk.
Terwijl zijn broer bezig was in de keuken had Edmund zijn spullen opgeruimd - zijn boeken had hij weggelegd, en na zijn tas geleegd te hebben hing hij deze aan een haakje naast de deur waar hij ook Chrys' jas op had gehangen. Toen nam hij tegenover haar plaats aan de eettafel.
'Knus appartement.' Ze had na enkele tellen de stilte verbroken en deed hem opkijken, zijn wenkbrauwen iets opgetrokken. 'Dank je.' Hij was trotser op de inrichting van zijn appartement dan hij toe zou willen geven maar hij had er veel tijd in gestoken.
'Kun je eens wat laten zien van je werk, Chrys?' Het was voor Arwen niet zo moeilijk geweest zich in het gesprek te mengen en hij keek de jonge vrouw nieuwsgierig aan.

Ze had op het punt gestaan nog iets tegen Edmund te zeggen toen Arwen haar onderbrak.
'Kun je eens wat laten zien van je werk, Chrys?'
Zich soepel van de een naar de ander wendend en, haar mond nog open op de woorden die ze eigenlijk tegen Edmund had willen zeggen, zei: 'Natuurlijk.' Ze glimlachte naar hem en liep naar haar tas toe, waar haar schetsboek en een paar afgemaakte tekeningen in zaten. Ze pakte er een uit waar haar vaders gezicht op stond en liep ermee terug naar de twee jongemannen.
'Dit is mijn vader,' zei ze terwijl ze naar de tekening keek. Misschien moest ze hem vanavond maar bellen, ze miste hem enorm.

Arwen, die al een schort had voorgebonden - iets wat niet nodig was en een grappig beeld creëerde - stapte om de keukentafel heen om zich bij zijn tweelingbroer en de jonge vrouw te voegen toen ze haar schetsboek uit haar tas had gehaald, en bleef met zijn armen over elkaar geslagen achter de twee staan terwijl ze Chrys' werk bekeken.
Het portret dat ze liet zien was dat van een man op leeftijd, met vriendelijke ogen en een terugwijkende haarlijn. Het verbaasde Arwen weinig toen ze hen vertelde dat het haar vader was - hier en daar waren er duidelijk trekjes te zien die het meisje ook had. De schets was in zwart-wit, dus verder zou hij niet kunnen zeggen of ze ook zijn haar- of oogkleur had geërfd.
'Dat ziet er ontzettend goed uit,' zei hij gemeend, een flauwe grijns op zijn gezicht. 'Je hebt werkelijk talent.' Edmund reageerde nauwelijks. Hij keek wel nog steeds naar de schets maar zei verder niets. Hij klopte de jongeman eens op zijn schouder, glimlachte naar Chrys en klapte toen eens in zijn handen. 'Ik wil later graag meer zien, maar ik ga nu echt beginnen. Ik hoop dat jullie honger hebben.' En zijn haar vast bindend liep hij terug de keuken in.

'Dat ziet er ontzettend goed uit,' zei Arwen, en ze voelde hoe een lichte blos zich over haar wangen verspreidde. 'Je hebt werkelijk talent.'
'Dank je,' mompelde ze met een voorzichtige grijns, voordat ze haar schetsboek weer dicht klapte en in haar tas wierp. Het viel haar op dat Edmund niets zei en slechts naar de tekening had gestaard, maar ze was niet enorm beledigd. De jongeman had toch al redelijk weinig gezegd sinds ze met de broers naar hun huis was gelopen.
'Ik wil later graag meer zien, maar ik ga nu echt beginnen. Ik hoop dat jullie honger hebben.' Ze keek weer naar Arwen - haar ogen waren zonder dat ze het doorhad al een paar seconden op Edmund gefocust geweest - en ze grijnsde. 'Dat heb ik zeker,' antwoordde ze.
Ze pakte haar tas en stond op om hem weer terug te leggen, maar bedacht zich toen. Ze draaide zich om naar Edmund en, nadat ze een blik in de richting van de keuken had geworpen, pakte haar schetsboek en H2 potloden uit de tas. Ze opende het boek en wierp een snelle blik op Edmund.
'Draai je hoofd eens naar me toe?' zei ze zachtjes, op die manier die schilders en tekenaars altijd gebruiken, met een toon van nieuwsgierigheid naar hoe hun bevel het beeld voor hen kan veranderen. Hij had een hele mooie kaaklijn, viel haar opeens op. En zijn ogen en neus en lippen... Voor haar ogen veranderde zijn gezicht opeens in dat van een Griekse god, terwijl ze tegelijkertijd het gevoel kreeg dat hij wat... bereikbaarder werd. Zonder haar ogen van hem af te halen begon haar potlood over het papier te bewegen en creëerde zo met voorzichtige, onduidelijke lijnen ze omtrek van zijn hoofd. Een miliseconde lang keek ze weg om haar schets bij te werken, maar meteen voelde ze weer hoe haar ogen terug werden getrokken en hoe ze langzaam ondergedompeld werd in de rust van het kijken, zien en repliceren.

Arwen was ondertussen de keuken in gelopen en had de afzuigkap al aangezet, en de jongeman liep nu te rommelen in de kasten en laden, hoogstwaarschijnlijk op zoek naar pannen die hij kon gebruiken. Dit zorgde voor het nodige kabaal, maar Edmund had er eigenlijk niet zo veel last van - dit was geluid dat hij kende, dat vertrouwd in de oren klonk. Er was niets bedreigend aan zijn broer die in de keuken stond en er was dus niets waar hij zich eventueel zorgen om zou kunnen maken.
Bovendien wist hij niet zo goed wat hij tegen Chrys zou moeten zeggen. Met de afzuigkap op de achtergrond zou hij, met zijn zachte stem, deze moeten verheffen om zich verstaanbaar te maken.
De dame had nog steeds haar schetsboek op haar schoot liggen, en heel even leek het alsof ze aanstalten wilde maken om het weg te stoppen voor ze zich leek te bedenken en voor een fractie van een seconde bevroor in haar bewegingen. Met een potlood in de hand draaide ze zich naar Edmund toe, die haar alleen zwijgend gade sloeg, en vroeg: 'Draai je hoofd eens naar me toe?'
Ze wilde hem tekenen. Heel even twijfelde hij, voor hij langzaam deed wat ze - heel beleefd - van hem had gevraagd. Op deze manier konden ze elkaar recht aan kijken.
Dit was de eerste keer dat hij het meisje echt goed bekeek. Het eerste wat hem opviel waren haar ogen - groen waren ze, maar niet de felle tint die hij bij zijn vader vond. De hare waren zacht en leken in het licht af en toe zelfs een beetje blauw. Met de hoogst mogelijke concentratie bestudeerden ze zijn gezicht, terwijl haar potlood met schijnbaar gemak over het papier bewoog.

Tijdens het kalmerende werk van het schetsen hoorde ze heel vaag, als achtergrond muziek bij een film, het ruizende geluid van een afzuigkap. Het kostte haar totaal geen moeite het te negeren terwijl ze indringend naar Edmunds ogen staarde - want de ogen, vond ze, waren het allerbelangrijkst van een tekening. De ogen zijn hetgene waar iedereen die naar een tekening kijkt meteen naartoe gezogen wordt. De ogen vertellen de kijker welke emoties er omgaan in het onderwerp van de tekening, en via die emoties bedenkt de kijker zelf een achtergrond verhaal.
Hoe veel oefening Chyrs ook had, ze bleek moeite te hebben met het achterhalen van Edmund's emoties. Ze had gehoopt dat de bekende omgeving en geluiden, plus de aanwezigheid van zijn broer, hem wat zouden ontspannen - but then again, ze was wel intensief naar hem aan het staren.
Met een lichte zucht werkte ze haar schets af, niet tevreden. Toen ze weer opkeek echter, zag ze dat hij nog altijd naar haar keek. Bijna zonder het door te hebben vielen haar handen stil en bestudeerde ze zijn gezicht nogmaals - maar deze keer zonder de artistieke belangstelling. Ze keek naar hem zoals elk meisje dat zou doen - kleuren, vage vormen, de lengte van zijn haar en de postuur van zijn schouders. Ze voelde echter hoe niet zijn uiterlijk, maar juist die geslotenheid van zijn ogen haar naar hem toetrok. Ze bleef in zijn ogen kijken, bijna niet meer van zichzelf bewust.

Ze liet zijn blik maar niet los, en na een tijdje begon Edmund te merken dat hij er een beetje nerveus van werd. De meeste mensen keken vaak snel weg als ze zijn lichte ogen zagen omdat hij juist degene was die mensen zenuwachtig maakte, terwijl hij dat heus niet zo bedoelde.
Zelfs toen ze haar potlood liet zakken wendde ze haar ogen niet af en keek hem haast nieuwsgierig aan, alsof ze zijn gedachten wilde lezen.
Waar dacht ze aan? Wat ging er in dat knappe hoofd van deze Griekse jongedame om?
Hij merkte dat hij zijn hoofd terug had gedraaid om naar haar te kijken. Haastig wendde hij zijn blik weer af en draaide zijn hoofd zoals ze dat eerder van hem had gevraagd.
Laat je niet zo afleiden, klonk een stem in zijn hoofd die verdacht veel op die van zijn moeder leek. Het werkte wel. Hij bleef onbeweeglijk zitten voor enkele momenten totdat hij merkte dat ze niet door was gegaan en hij licht fronsend naar haar terug keek.
'Vraag je aan al je gastheren of je hen mag tekenen?' vroeg hij, zo zacht en beheerst dat zijn stem nauwelijks boven de keukengeluiden uit kwam - Arwen stond in zichzelf te neuriën tijdens het fijn snijden van de groenten.
Wat was de oorzaak van deze vreemde spanning tussen hen? Vreemde mensen maakten hem vaak nerveus, vooral vreemde meisjes - maar Chrys... niet. Om wat voor reden dan ook. Hij wilde haar kunnen doorgronden.

'Vraag je aan al je gastheren of je hen mag tekenen?'
Hij zei het zo zacht dat het een seconde duurde voordat Chrys registreerde dat hij überhaupt iets gezegd had. Een plotselinge rilling rolde over haar ruggengraat heen bij het geluid van zijn stem, zo kalm en... het had iets heel erg mannelijks, zoals hij klonk. Ze knipperde een paar keer met haar ogen om het beeld van net, van Edmund, van haar netvlies te krijgen en schraapte haar keel. Op impuls kwam ze overeind en boog ze zich over de tafel om een niet-bestaand pluisje van zijn shirt te plukken. 'Nee, alleen de allerknapsten.' De glimlach veranderde in een lach, en met een knipoog borg ze haar schetsboek en potloden op. 'Je hebt, op een bepaalde manier, een erg Grieks uiterlijk.' Ze richtte zich weer op en kruiste haar armen op de tafel, haar ogen op het gezicht in kwestie gericht. 'Wat mensen wel eens een Griekse god zouden noemen, bijna.' Ze bedoelde het niet eens als een compliment, al mocht hij het van haar best zo opvatten. Het was een observatie van wat ze zag - en wat ze zag, beviel haar. Ze schonk hem weer een glimlach en nam een slok van haar koffie.

Zijn lichte wenkbrauwen gingen zo ver omhoog dat het bijna vreemd was om hem zo te zien - hij keek niet vaak verbaasd, maar Chrys had het voor elkaar gekregen. Was dat een compliment geweest? Het klonk meer als een observatie.
Hij wist dat het andere geslacht hem aantrekkelijk vond. Dat was niet altijd zo geweest - iedereen had Arwen altijd knapper gevonden, met zijn sproetjes, warme ogen en golvende haar - maar hij had het de laatste jaren sinds zijn puberteit vaker gehoord.
En normaal gesproken deed het hem niets. Normaal gesproken bedankte hij de ander als hij gecomplimenteerd werd maar nu leek hij sprakeloos.
'Ik, ehm...' Meer dan dat kon hij niet bedenken. Chrys was naar voren geleund, haar ellebogen op de tafel, en keek hem met een bijna geamuseerde glimlach aan voordat ze een slok van haar koffie nam. Zijn verraste uitdrukking veranderde langzaam in een lichte, verwarde frons. Ze had hem aangeraakt, al was het maar voor een seconde geweest, en had hem zo nonchalant gecomplimenteerd dat het hem compleet van zijn stuk had gebracht. Wie was dit meisje? Wat wilde ze van hem? Wilden ze niet allemaal wat van hem?
'Zijn jullie klaar met flirten? Dan kunnen jullie misschien de tafel dekken.'
Arwens stem kwam uit de keuken en Edmund knipperde eens. Hij was bijna vergeten dat zijn broer er ook nog was geweest.

Alhoewel ze eerst geamuseerd was door Edmund's verwarring, voelde ze zich er nu wel slecht over dat ze hem zo voor de bus had gegooid. Dus toen Arwen's stem uit te keuken klonk met de suggestie dat ze misschien de tafel wel konden dekken schoot ze overeind. 'Is goed!' riep ze terug, bewust het stukje over het flirten negerend. Ze wendde zich tot Edmund. 'Ik neem aan dat jij wel weet waar alles ligt?' Ze glimlachte naar hem, dit keer zonder flirtende aanwezigheid. Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Het was helemaal niet haar bedoeling geweest hem ongemakkelijk te laten voelen, maar hij reageerde gewoon zo anders op haar dan ze gewend was. Niet dat ze nou zo enorm veel met jongens omging, maar wanneer ze dat wel deed... Nee, geen enkele jongen was in de war geraakt van flirten. Maar ja, dacht ze terwijl ze haar ogen even op hem liet rusten, Edmund was ook niet bepaald zoals andere jongens. Daarvoor zou ze naar Arwen moeten gaan, hoe bijzonder die naam van hem ook was; het contrast tussen de extroverte, donkere Arwen en de introverte, lichte Edmund was op sommige momenten overweldigend. Maar toch, dacht ze, terwijl ze haar kopje koffie aan de kant schoof voor de borden, iets aan Edmund bleef haar naar hem toetrekken.

Edmund kwam eveneens overeind en maakte nauwelijks oogcontact toen ze vroeg of hij wist waar alles in de keuken lag. Hij knikte enkel om aan te geven dat hij haar had gehoord, sloeg zijn ogen op en stapte voor haar uit de keuken in. Hij wees haar op de lade met bestek terwijl hij zelf borden uit een kast tevoorschijn toverde en wist elke keer net om haar heen te stappen zodat ze elkaar niet aan raakten.
Arwen had het eten ondertussen op tafel gezet en nam zijn schort weer af voor hij zijn handen waste en een karaf vulde met helder kraanwater. Deze zette hij op tafel voor hij vroeg: 'Wil je anders wat wijn, Chrys? Ik heb een mooie rode uit Frankrijk die goed met dit gerecht gaat.'
Edmund was al gaan zitten en wierp zijn broer een blik toe. Waar was hij mee bezig? Het was helemaal niet de bedoeling dat ze gezellig zouden gaan doen. Ze zou blijven eten en dan... zou ze gaan. Was wat zijn rationele brein tegen hem zei.

Hmm, oké dan. Als hij haar wilde negeren, dan mocht hij dat doen. Dat betekende echter wel dat ze net zolang hem op z'n zenuwen moest gaan zitten werken tot hij haar aanwezigheid accepteerde. Of, dacht ze met een inwendige zucht, terwijl ze het bestek op tafel legde, ze kon hem gewoon met rust laten. Of...
'Wil je anders wat wijn, Chrys? Ik heb een mooie rode uit Frankrijk die goed met dit gerecht gaat.'
Ze wierp een snelle blik op Arwen en toen op Edmund, en ging vervolgens naast Edmund zitten. 'Ja, heerlijk! Ik weet niet zo veel van wijn af, maar ik zal je op je woord geloven,' zei ze met een glimlach tegen Arwen. Ze schoof haar koffie nonchalant naar zich toe en nam snel de laatste slok. Ze fronste en trok een raar gezicht bij de smaak van de afgekoelde drank en zette toen de mok aan de kant.

Arwen keek glimlachend naar de jonge vrouw en kwam tegenover zijn broer zitten. Hij had een geopende fles wijn gepakt waar duidelijk al uit was gedronken en schonk drie glazen voor hen in. 'Geloof me,' zei hij met fonkelende ogen, 'dit is goeie wijn. Zelfs Eddie hier kan het op prijs stellen en die heeft overal kritiek op.'
Edmund had op zitten scheppen en keek Arwen even scherp aan maar zei verder niets. Arwen trok er zich niets van aan en schepte Chrys wat bonen op. 'Let maar niet op hem,' ging hij rustig verder alsof de ander er niet was. 'Hij heeft gewoon een van zijn momentjes. Na een glaasje of twee zal hij wel ontspannen.'
Edmund zei nog steeds niets. Hij prikte even in zijn eten, een glazige blik in zijn ogen, en dacht diep na.

'Zelfs Eddie hier kan het op prijs stellen en die heeft overal kritiek op.'
Ze lachte en pakte haar glas aan terwijl Arwen haar bord vol schepte. Met grote ogen keek ze naar de creatie die voor haar neer werd gelegd. Ze wierp een blik opzij en zag dat Edmund zijn broer een blik toe wierp.
'Let maar niet op hem,' zei Arwen, en ze keek weer naar hem. 'Hij heeft gewoon een van zijn momentjes. Na een glaasje of twee zal hij wel ontspannen.'
Een momentje, huh? Ze keek weer naar Edmund en zag dat hij zich duidelijk niet meer met het gesprek bezig hield, maar in plaats daarvan ernstig naar zijn eten zat te staren.
Ze trok een gezicht naar Arwen en nam toen een slok van haar wijn. Haar ogen vergrootten lichtelijk en ze zette haar glas weer neer. 'Hmm! Dit is inderdaad goede wijn,' zei ze, en ze nam een hap van haar eten. Ze verstijfde en haar ogen werden spleetjes terwijl ze naar Arwen gluurde. 'Je weet dat ik nu vaker hier moet komen eten, hè?'

Arwen begon als laatste te eten en keek pas op goen Chrys de stilte enkele momenten later weer verbrak. Zijn gezicht spleet open in een stralende grijns en hij legde zijn bestek even neer om zijn eigen glas wijn te pakken. Hij kon immens van complimenten genieten en alhoewel hij er altijd bescheiden over deed kon hij er geen genoeg van krijgen.
'Natuurlijk, je bent hier altijd welkom,' zei hij vriendelijk, voor hij een slok wijn nam. Hij smakte met zijn lippen en vervolgde: 'Als je het leuk vindt kun je me zelfs eens komen helpen in de keuken. Eddie vindt het namelijk nooit wat.'
Hij keek haar aan en zijn ogen glansden. 'Misschien als ik een Grieks gerecht uit probeer, lijkt je dat wat?'

'Misschien als ik een Grieks gerecht uit probeer, lijkt je dat wat?'
Ze begon te grijnzen toen ze de ondeugende twinkeling in zijn ogen zag. 'Dat lijkt me een heel erg leuk idee! Niemands leven is compleet zonder gyros gegeten te hebben, vind ik.'
Ze at weer verder, verbaasd over hoe goed het eten smaakte. Thuis kookte haar moeder altijd, en eigenlijk zag je alleen maar in restaurants mannelijke koks. Hier in Berlijn waren er merkbaar veel minder verschillen tussen de twee geslachten. Al het plagen van Edmund terzijde, ze vond het heel erg leuk dat Arwen had voorgesteld een keer samen te gaan koken. Alhoewel ze inmiddels goed bevriend was met haar huisgenoot Levi, heel veel vrienden had ze nog niet gemaakt sinds het semester begonnen was.

Het etentje verliep rustig. Het waren vooral Arwen en Chrys die met elkaar spraken, al werd Edmund duidelijk inderdaad wat losser naarmate hij meer wijn had gedronken. Er kwam ook wat meer kleur op zijn gezicht en toen Chrys na een laatste glas desertwijn aanstalten maakte om naar huis te gaan kwam hij overeind.
'Ik breng je wel naar huis.'
Arwen keek verrast op. 'Meen je dat? Ik bedoel, ik kan haar ook wel -'
'Nee,' antwoordde Edmund kortaf, 'ik breng haar wel. Het kan in het donker soms nogal gevaarlijk zijn. Je weet maar nooit.'
Hij stapte de gang op en kwam even later terug met Chrys' jas, die hij aan haar overhandigde.

Chrys wierp een verbaasde blik op Edmund en keek toen naar Arwen terwijl Edmund haar jas ging halen. Oké dan, die wijn had dus toch wel geholpen. Als ze heel eerlijk was merkte ze zelf ook wel iets van de drank - er leek wel plastic tussen haar ogen en hersens te zitten.
Met een dankbare, maar echter nog steeds verraste, glimlach nam ze haar jas aan en trok hem aan. Vervolgens pakte ze haar tas van de grond en liep naar Arwen toe om hem, zoals ze het geleerd had in Duitsland, op zijn wangen te zoenen. 'Ik heb het heel leuk gehad, en kom zeker nog een keer koken hier,' zei ze met een lach. Toen draaide ze zich naar Edmund om. 'Let's go!'

Arwen kwam overeind toen de jonge vrouw op hem af stapte, zijn glas wijn (dat ondertussen zijn derde was) in zijn hand. De ander plaatste hij op haar arm voor stabiliteit toen ze zich oprichte om hem op de wangen te kussen en hij deed hetzelfde.
'Wel thuis,' zei hij grijnzend. 'Ik zie je nog wel eens, Chrys, fijne avond!'
Dmund glimlachte heel even, al leek het zijn ogen niet te bereiken. Toen trok hij zijn eigen, lange jas aan en deed de deur voor haar open zodat ze de gang op konden.
Het was fris buiten, en zijn donkere jas hield de wind maar nauwelijks tegen. Hij was de late, koude uren echter wel gewend en liep in stilte naast Chrys over de lege straten, zijn handen in zijn zakken.
Na enkele minuten was hij degene die de stilte verbrak. 'Je zal wel moeten wennen aan het koude weer hier, of niet?'

Toen ze de straat op stapten trok ze haar jas strakker om zich heen. Inmiddels was ze al wel gewend geraakt aan het koudere klimaat, maar ergens aan wennen is vrij relatief. Ze zag zelfs Edmund een beetje terug kruipen in zijn lange jas en ze glimlachte. Normaal zou ze een beetje ongemakkelijk worden van de stilte die volgde op hun vertrek, maar met Edmund wist ze dat hij het niet slecht bedoelde. Ze was dus in haar eigen gedachten verzonken toen ze zijn stem opeens hoorde en keek op.
'Je zal wel moeten wennen aan het koude weer hier, of niet?'
Ze lachte. 'To say the least. Toen ik hier aankwam ging ik van 35 naar 15 graden.'

De kou bracht eindelijk iets menselijks in Edmunds porceleinen gelaat, nog meer dan de wijn had gedaan. Hij rilde af en toe en had zijn kraag opgetrokken tegen de wind, zijn gelaat iets vertrokken. Bezorgd keek hij op naar de donkere hemel - het was bewolkt en hij hoopte dat het niet ging regenen.
Hij keek opzij toen ze antwoordde en staarde even naar haar voordat hij antwoord gaf. Haar ogen glansden vreemd in het straatlicht.
'Dat zal wel een tegenvaller zijn geweest,' zei hij kalm. 'Heb je er geen spijt van dat je hier heen bent gekomen, nu je weet hoe het hier is? Heb je geen heimwee?'

'Dat zal wel een tegenvaller zijn geweest. Heb je er geen spijt van dat je hier heen bent gekomen, nu je weet hoe het hier is? Heb je geen heimwee?'
Ze schudde haar hoofd. 'Nee, spijt heb ik absoluut niet. Heimwee... af en toe mis ik mijn ouders, mijn vader, wel. En vriendinnen, en de zon... Maar de opleiding en deze stad is zo enorm leuk dat ik er eigenlijk geen last van heb.' Ze trok haar schouders op tegen een wel een erg kille windvlaag. 'Ben jij wel eens in het buitenland geweest?'

Ze sloegen een hoek om. Hij besefte zich plotseling dat hij haar niet had gevraagd waar ze nu precies woonde, maar ze leek de weg te leiden en hij liep gewoon met haar mee.
Toen ze vroeg of hij al eens in het buitenland was geweest knikte hij eens. 'Enkele keren, nooit ver. Gewoon op vakantie met m'n familie, naar Frankrijk of zo. Nooit veel verder geweest. Ik ben nog nooit in Griekenland geweest.' Hij was een keer in Rome geweest met school, maar daar bleef het ook wel bij. Hij had de afgelopen jaren niet veel gereisd en was enkel binnen Duitsland gebleven.
'Zijn we er bijna?' vroeg hij toen, het onderwerp veranderend. Ze liepen nu al een paar minuten verder het centrum in.