My life as a teenager (sfam)

Amberley

"Het komt wel goed meisje. Als de baby op jou lijkt is het even sterk als zijn mama. Die is ook niet klein te krijgen."
Amberley proestte het uit. 'Haha, dat had een uitspraak van je vader kunnen wezen. Die had het alleen vergeleken met een chirurg omdat die ook in mensen wroeten."
"Wat een lieve namen. Ik weet zeker dat je vader heel blij is met de vernoeming. Dat ziet die als een eer." Amberley sloeg de armen om Alexis heen. 'Denk aan fijne dingen. Straks zie je je kindje."

Jasper

"Dat weet ik ook wel. En ik doe ook weer gewoon normaal. Maar dat maakt het er niet goed op dat die jongen met homohaters omgaat en ze proberen je broertje in elkaar te slaan."
"Mike, rennen! Maak dat je weg komt!" Hij voelde dat die werd vast gepakt en tegen een boom werd gesmeten. "Blijf van hem af! Laat hem los! Hij heeft niks gedaan!" Hij probeerde moedig terug te vechten maar ving meer slappen dan dat die gaf. "Rot op! Laat ons met rust! We hebben jullie niks gedaan!"

Lauren

Lauren was bij Daley. Ze zouden straks samen naar het feest gaan. Ze hadden feestweekend van de dansschool, wat betekende dat meerdere leden jarig waren en hun verjaardag vierde. Een groot feest, volop gezelligheid. Het gerucht ging al dat ze zwanger was en de grote vraag was van wie.
Men moest maar denken wat ze wilde, vroeg of laat kwam er een einde aan dit hoofdstuk. Als Jason eindelijk achter slot en grendel zat en het liefst zijn broertje Dustin er nog bij.
De telefoon ging. Ze hoefde niet te raden wie het was. Jason! Ze nam met tegenzin op.
Waarom precies op dit moment terwijl die wist dat ze feestweekend had en er erg naar uit had gekeken. Ze had geen keus. Ze moest naar hem toe komen of hij kwam er halen wat het alleen maar erger zou maken. Ze schreef een briefje voor Daley en ging weg. Het was beter om te gaan zonder uitleg dan dat die er tegen zou gaan houden.

Alexis
Ze zag haar moeder naar Amberley kijken. "Alexis is soms net haar vader hoor. Qua uiterlijk lijkt ze op mij maar van binnen..." Alexis glimlachte. "Is er iets mis mee dat ik op papa lijk?" Haar moeder begon te lachen. "Nee hoor lieverd. Ik kan het gewoon merken." "Hmm ik beschouw dat als een compliment." Alexis keek naar Amberley. "Dat weet ik tis meer... Men kijkt me gewoon zo gek aan, gewoon die ogen volgen me en denken: heey daar hebben we een tiener die zwanger is... Dat voelt gewoon niet fijn en Sander zegt dat ik me niet zo moet voelen maar... Het voelt gewoon raar en met die loodgieter ze wilt dat ik alles weer ga vertellen. Ik kan dat gewoon niet. Elke keer als ik slaap dan...." Haar moeder keek haar even aan. "Wat dan Alexis? Is er iets dat papa en ik moeten weten?" Alexis beet op haar lip en ze vocht niet meer tegen haar tranen. "Ik wilde dit niet tegen jou en papa vertellen maar.." "Lieverd je kunt alles tegen ons vertellen. We willen dat juist want dan kunnen we je helpen." "Dat zei Sander ook al. En ik weet het ook wel." Alexis haalde diep adem. "Ik heb last van nachtmerries, elke keer schrik ik wakker en dan ga ik naar beneden en ik drink een kop warme melk, ik zit op de bank en dan ga ik weer naar boven en ga ik weer slapen." Haar moeder parkeerde de auto bij het ziekenhuis en keek achterom. "Lieverd je hoeft je daarvoor niet te schamen. Tis logisch dat je bang bent, na wat er gebeurd is en als je last van hebt mag je ons wakker maken. Papa en ik staan altijd voor je klaar, altijd." Haar moeder aaide haar over haar been. "Kom we gaan je kindje bekijken." Alexis knikte en stapte uit. Haar moeder sloeg een arm om haar heen. "Ik hou van je en papa ook." En ze gaf haar een kus.

Toby
Toby rolde de rolstoel van zijn zus. "Wat een mooie dag he Tobias om te gaan wandelen?" Zei zijn zus Lacey. Toby knikte. "Inderdaad een hele mooie dag." Lacey glimlachte en Toby rolde verder. Hij zag in de verte een vechtpartij. Hij herkende die groep. "Toby? Zijn dat niet die vrienden van jou?" Toby knikte. "Ja." Antwoordde hij rustig en hij reed verder. Dichterbij aangekomen zag hij dat het broertje van Jade was, Jasper, en zijn vriend, Mike. Toby liet de rolstoel los en Lacey pakte zijn hand. "Bemoei je er niet mee Toby. Dit is niet jou probleem." "Lacey het is wel mijn probleem. Elke keer dat gescheld naar homo's en lesbische mensen, ik ben het zat. Jou doen ze ook al pijn. "Toby ik zit er niet mee." "Lacey je zit er wel mee, ik hoor je 's nachts huilen als het weer zo ver is geweest." Toby liep er op af. "Toby nee!" Hoorde hij zijn zusje nog roepen. "Stelletje eikels laat die jongens eens met rust." Zijn vrienden draaide zich om en keek hem aan. "Kijk kijk, daar hebben we Toby Macaroni. Ons homovriendje en zijn lesbische zusje." Toby keek woedend naar Vincent. "Leer eens rijmen, lul." Zei hij woedend en hij gaf Vincent een mep. Vincent keek hem woedend aan. "Dat had je niet moeten doen!" "Onee? Wat krijg ik nu, ook klappen? Omdat ik er een keer iets van zeg?" Inderdaad, hij kreeg klappen hij sloeg terug maar de jongens waren te sterk. "Toby!" En hij hoorde zijn zusje naar hem toe rijden. Ze duwde Lacey uit de rolstoel en Toby begon te vloeken. "Verdomme, Lacey!" Maar hij kon niet naar haar toe. "Kappen!" Werd er geroepen en hij zag Julia, Jade en Edwin op hun afkomen rennen. Jade zou vandaag met Julia en Edwin gaan winkelen. "Fuck, daar hebben we Edwin, wegwezen jongens!" "Ho staan blijven!" En twee agenten kwamen aangelopen en namen de vier jongens meer. Toby stond op en merkte dat hij een bloedneus had. Het interesseerde hem geen ene reet, het enige wat hem nu interesseerde was zijn zusje. Hij rende naar Lacey toe en keek haar aan. "Toby je bent gewond." "Dat geeft niet, dat lappen we wel weer op. Kom ik til je weer in je rolstoel." Hij tilde zijn zusje op en zette haar weer goed in haar rolstoel. "Heb je je pijn gedaan?" "Weet ik niet, ik ben verlamd in me benen weet je nog." "Weet ik lieverd maar je armen." "Nee niks." Toby keek zijn zusje aan en zuchtte diep. Hij keek even naar Jasper en Mike, hij wist niks te zeggen. Bang dat Jasper boos op hem zou zijn. Toby wist dat hij vrienden was met die vier jongens. Hij wilde zeggen dat hij kwaad was op die jongens, dat hij dit niet gewild had... Maar hij kreeg het maar niet over zijn lippen.

Julia
Julia keek even naar Edwin. "Ken jij die jongens?" Edwin knikte. "Geloof me ik heb ze regelmatig gezien in het café waar ik werk. Daar hebben ze regelmatig herrie geschopt en ze zijn dol op pesten, niet alleen maar mensen die gay zijn vinden ze vervelend. Mijn broertje hebben ze gepest en nou ja toen heb ik me er mee bemoeid. Ze zijn het dus nog niet vergeten." Julia knikte en liep naar Jasper toe. "Jas, gaat het? Ben je gewond?" Jade liep naar Mike en naar Jasper. "Verdomme, ik wist dat dit zou gaan gebeuren. Ik had het eerder moeten zien." Julia keek haar zus aan. "Jade dit wist jij ook niet. Jij had dit ook niet kunnen voorkomen. "Ja wel, ik had dat wel." "Hoe dan? Door er iets van te zeggen? Dat werkt toch niet. Ik spreek uit ervaring." Ze zag Jade knikken. Julia keek naar Toby die er met zijn zusje stond. Ze was hem dankbaar dat hij er tussen gekomen was. Julia keek naar Jasper. "Kom ik breng jullie naar huis." Hoorde ze Edwin zeggen. Jade schudde haar hoofd. "Sorry, ik moet met Toby praten en met zijn zusje. Ik kom straks naar huis, dan praat ik mee." Julia knikte. "Is goed zus." Jade liep naar Toby en zijn zusje toe. Julia keek naar Jasper. "Kom Jas en Mike we gaan naar huis."

Amberley

Amberley schudde de hoofd. Maar knikte vervolgens. "Klopt! Lauren was wel sprekend je vader kwa uiterlijk."
Amberley haalde de schouders op. "Ja, wat doe je er tegen? Men heeft toch wel zijn vooroordelen en blijven kijken. Probeer er boven te staan. Laat ze maar kijken! Ik weet dat het moeilijk is. Ik zou het ook moeilijk vinden hoor. Ik weet dat het makkelijker gezegd is dan gedaan." Amberley keek Alexis aan. "Lieverd, je weet dat je altijd kan bellen als er iets is. Al is het midden in de nacht. Ik ben er voor je. Als je liever met mij praat dan met papa of mama, dan kan je er met mij over praten." Ze stapte uit en liep met Rose en Alexis mee naar binnen. Je kan het. Nog even en dan zie je je wondertje."

Jasper

Jasper probeerde de klappen op te vangen. Vanuit zijn ooghoeken zag die Tobias aankomen. "Rot op! Laat ons met rust! Of vind je het leuk om te zien hoe het broertje van je vriendin en zijn vriend in elkaar geslagen worden?" Het was duidelijk hoorbaar dat die boos was. Echter gebeurde er iets wat die nog steeds niet kon bevatten. Tobias nam het voor hun op. Maar het stelde hem alles behalve gerust.
God, wat was die blij om Edwin te zien en dat het eindelijk afgelopen was. Hij liet zich neer zaken tegen de boom. Hij wilde Edwin bedanken maar doordat zijn lip kapot was deed zijn mond open te pijn. Jasper schudde nee en vervolgens ja. Hij had barstende koppijn. Hij keek zoekend om zich heen. Waar was Mike? Jasper krabbelde overeind. Hij wilde weg hier en wel NU!

Alexis
Alexis keek even naar Amberley. "Lauren lijkt qua uiterlijk op papa. En Charlie is denk ik een mengelmoesje." Alexis luisterde naar wat Amberley zei. "Weet je Sander zei precies hetzelfde." Haar moeder glimlachte. "Die Sander is zo gek nog niet. Wanneer gaan wij hem eindelijk ontmoeten?" Alexis rolde met haar ogen. "Wat het is gewoon een vraag." Alexis zuchtte diep. "Laat maar mam." En haar moeder keek met een vragende blik naar Amberley. Alexis keek even waar ze heen moest en ging toen in de wachtkamer zitten. Nog even en dan kon ze het eindelijk zien. "Alexis Steward?" Alexis stond op en keek even of haar moeder en Amberley er aan kwamen. "Dokter Jansen." Ze schudde elkaar de hand en liepen naar binnen. "Neemt u plaats." Alexis ging zitten en keek de kamer rond. "Zoals u wel weet behandel ik tienermeisjes die zwanger zijn. Kunt u mij vertellen hoe lang u zwanger bent?" Alexis knikte. "3,5 maanden ongeveer." Jansen noteerde het op de computer. "Weet u ook wie de vader is? Voor het geval u moet bevallen dan kunnen we die er eventueel bij halen." Alexis beet op haar lip. Ze durfde het niet te zeggen. Ze keek haar moeder aan en die gaf een kneepje in haar hand. "Hmm ik doe wel vader onbekend. We hebben vaker dit soort gevallen gehad." Alexis staarde Jansen bedenkelijk aan. "Gevallen?" "Ja gevallen als verkrachting of dat het op een feestje gebeurd is en dat daardoor geen informatie over de vader is." Alexis knikte. "Ik moet er bij zeggen dat ik het dapper vind dat u het kind houdt. Dat doen niet veel meisjes op uw leeftijd." Jansen keek naar Amberley en Roselyn. "Hoe ervaart u haar zwangerschap?"

Julia
Julia keek naar Jade die druk in gesprek was met Toby. Ze keek naar het zusje van Toby en ze schatte haar niet ouder dan veertien. "Juul zullen we? Hebben jullie een ehbo kit thuis?" Julia knikte. Ze zag Mike weer opkrabbelen. "Mike gaat?" Mike knikte en hield zich stevig aan Julia vast. Julia zag een blauwe plek op zijn hoofd en zag een blauw oog. "Jongens moeten jullie niet naar het ziekenhuis?" Ze keek op toen ze een stem hoorde. Het was Lacey. "Sorry als ik stoor. Ik ben Lacey, zusje van Toby. Ik weet dat ik me er niet mee moet bemoeien maar... Moeten jullie echt niet naar de dokter?" Edwin keek naar Lacey en toen naar de twee jongens. Net toen hij wat wilde zeggen viel Mike flauw op de grond. "Mike?!" Julia knielde neer en gaf klapjes in zijn gezicht maar het hielp niet. "Ed een ambulance, dit is niet goed." Edwin knikte en belde. Na een tijdje kwam hij terug. "Ze komen." Lacey werd een beetje bleek en keek naar Jasper. "Ik... Die jongens hebben mij ook lastig gevallen omdat ik... Lesbisch mee. Ik word buitengesloten op school en soms ook geslagen door klasgenoten, ik werd al gepest vanwege mijn verlamming. Ik ga weer terug mijn broer zou wel ongerust zijn." En ze reed naar Jade en Toby. Jade gaf Toby een kus. "Ik bel je vanavond, beloofd. Zorg jij maar dat Lacey veilig thuis komt." Toby knikte en reed met zijn zusje het park uit. Julia zag Jade naar hun toe rennen en knielde bij Mike neer ze fluisterde hem dat de ambulance zo snel mogelijk kwam. Ze keek naar Jasper. "Jas je moet die lip laten behandelen." Julia knikte. "Jade heeft gelijk." In de verte hoorde ze sirenes.

Amberley

Amberley knikte. 'Ja, dat is wel duidelijk op wie jullie lijken."
Amberley grijnsde. "Zie je nou wel dat die Sander geen onzin uitkraamt of dat ik nog niet zo'n slecht advies geef."
Ze liep mee met Rose en Alexis naar de wachtkamer waar ze al vrij snel werden geroepen. Ze liep mee naar de spreekkamer. De desbetreffende dokter sprak er al meteen al niet aan. Raar eng manentje. Moest die nou zwangere tienermeisjes helpen?
Zijn eerste woorden die uit zijn mond kwamen vielen dan ook meteen verkeerd. Alexis was geen geval en de baby geen ding. Ze hoopte maar dat de man geen kinderen had. Hij raakte alles behalve de goede snaar. Amberley rolde met de ogen. Wat wilde die man nou horen? Dat ze er niet blij mee waren. Nee, duh! Niemand werd blij van een jong meisje dat zwanger was door een gore klootzak die zijn handen niet thuis kon houden en er dwong.
Ze had het al helemaal gehad met die man. Daarbij kon Rose beter de vraag beantwoorden. Zij was immers Alexis moeder.

Jasper

Jasper was weer gaan zitten. Dat voelde fijner dan staan, waar de wereld leek te draaien.
Hij keek op naar een onbekende stem. Hij haalde zijn telefoon uit zijn zak. Zo kon die nog communiceren. Praten kon die beter laten met zijn kapotte lip. Jasper. Jade's broertje. Het spijt me dat jullie hier bij betrokken zijn geraakt. Hopelijk hebben ze je geen pijn gedaan. Hij liet Lacey lezen wat die had getypt. Hij keek geschrokken op naar Mike die flauw viel. SJIT! Niet nu! Niet nu die net had bedacht om zich van Mike te keren, omdat dat beter was voor ieders bestwil. Toch kroop die naar Mike toe. Hij probeerde hem wakker te schudden en slaan. Zelfs te kussen, maar tevergeefs. Tranen rolde over zijn wangen terwijl die zijn hoofd op Mike's borst had neer gelegd. Hij keek even op Naar Lacey met een treurige, spijt betuigende blik. Dit had niet mogen gebeuren en het was al helemaal niet de bedoeling dat er andere bij werden betrokken. Jasper schudde boos zijn hoofd. Hij drukte wild op de toetsen van zijn telefoon. "Ik wil gewoon naar huis!"

Roselyn
Roselyn keek naar dokter Jansen. "Meneer u heeft het over gevallen. Mag ik u er even op wijzen dat tienermeisjes geen gevallen zijn maar mensen en dat een baby geen ding is. Mijn dochter heeft hier niet om gevraagt en u doet alsof ze dat wel gedaan heeft." Ze keek naar Amberley, ze had gemerkt dat zij precies het zelfde dacht. "Het spijt me zo wilde ik het niet over laten komen." Zei Jansen. "Hoe ik haar zwangerschap ervaar? Ik ervaar het als een rottijd voor haar, ik zie dat het haar energie kost maar ik zie ook weer levenslust in haar. Ze wilt het kind opvoeden en ze krijgt hulp van thuis en natuurlijk van onze vrienden. Ze staat er niet alleen voor." Jansen knikte. "Kom Alexis dan gaan we naar het kind kijken." Roselyn keek naar Alexis die wat trillerig op stond. Roselyn stond op. "Het komt goed lieverd, echt waar, straks kun je je wonder zien zoals Amberley al zei en hierna gaan we ergens lunchen. Het komt goed."

Alexis
Alexis keek even naar haar moeder die het voor haar opnam. Ze ging op de bank liggen. "Goed doe je shirt maar omhoog." Ze keek haar moeder aan die haar een bemoedigend knikje gaf. Alexis deed haar shirt omhoog. De dokter deed gel op haar buik en haalde een apparaat te voorschijn. "Goed hopelijk ligt het kindje goed." De dokter ging over haar buik en niet veel later zag ze het kindje. Ze kon er wel uren naar kijken. "U heeft geluk, het kindje ligt goed. Het wordt een meisje gefeliciteerd." Alexis glimlachte door haar tranen heen. "Mijn kleine meid, mijn wondertje." Ze keek haar moeder aan die haar hand had vast gepakt. "Dokter mogen wij een foto er van hebben?" De dokter knikte. "Natuurlijk. Ik ben zo terug." De dokter stopte met het apparaat en maakte de buik van Alexis schoon. Alexis klom van de tafel af en wachtte tot de dokter weg ging. "Molly gaat ze heten. Molly Rose Hope. Naar naar oma en omdat me weer hoop geeft en Molly klinkt schattig." Haar moeder gaf haar een kus.

Julia
"Jasper je moet echt naar een dokter toe. Dit kunnen we niet thuis behandelen. Laat op zijn mist even naar je gekeken worden." De ambulance kwam. Julia keek haar broer aan. Ze kon hem niet dwingen. "Ga mee voor Mike. Mike heeft je nodig." Edwin keek naar Julia en sloeg een arm om haar heen. "Jasper moet er aan toe zijn om mee te gaan. We kunnen hem niet dwingen." Julia knikte. "Dat weet ik ook wel maar... Mike heeft hem nodig." Edwin pakte haar hand vast. "Ik weet zeker dat als Mike bij komt dat hij zou willen dat Jasper er was." Hoorde ze Jade zeggen. Julia keek maar Jade. "En jij dan Jade? Mike is je beste vriend." Zei Julia tegen haar. Jade knikte. Ze keken toe hoe Mike de ambulance in werd gereden. De broeder vroeg wie er mee wilde. Jade keek nog even naar Jasper. "Ik ga mee." En ze stapte in en de wagen reed weg. "Kom Jasper we gaan maar huis. Pa is met Noah naar de kinderboerderij, ze gingen weg toen wij thuis kwamen."

Lacey
"Verdomme Lacey doe nou niet zo eigenwijs." Zei hij toen Lacey op haar rem gedrukt had. "Nee Toby. Die jongens hebben mij nodig, Jade heeft je nodig. Haar beste vriend en broer zijn in elkaar geslagen door die jongens die jij je vrienden noemt. Het minste wat je nu kunt doen is naar het ziekenhuis gaan en Jade steunen. Ze is er ook altijd voor jou. Weet je nog toen ma kwam te overlijden? Dankzij dat auto-ongeluk waardoor ik verlamd ben geraakt? Toen was Jade er ook voor je. En dat is vijf jaar geleden. Dus je gaat NU naar het ziekenhuis." En ze keek haar broer streng aan. "En jij dan?" Lacey rolde met haar ogen. "Ik zit dan wel in een rolstoel maar dat betekend niet dat ik niet thuis kan komen. Ik ben sneller thuis als ik zelf rij, dan als jij me duwt." Toby keek haar bedenkelijk aan. "Weet je het zeker?" "Jaha! Jemig doe niet zo bezorgt. Ik red me heus wel. Ga nou maar." Toby knikte en gaf zijn zusje een knuffel en rende het park uit, naar zijn auto. Lacey zuchtte diep en reed naar Jasper, Edwin en Julia toe. Ze keek naar Jaspers lip. "Daar kan ik wel wat mee. Als je tenminste door mij geholpen wilt worden vanwege mijn broer." Julia keek haar bedenkelijk aan. "Kun je dat dan?" "Mijn vader is dokter. Ik heb gezien hoe hij met gezwollen lippen om ging. En ik heb hem regelmatig geholpen." Ze zag Julia knikken. Lacey keek naar Jasper. "Je kunt me vertrouwen." En ze stak haar hand uit om even zijn hand te pakken maar ze kon er niet bij.

Amberley

Amberley hoorde Roselyn de woorden uitspreken wat zei precies had gedacht. Ze keek er aan met een blik van dank je. Iemand die de dokter de waarheid zei. "Een tiener hoort geen kind te krijgen. Onder welke omstandigheden dan ook. Het enige wat je kan doen is er voor ze zijn en helpen. Boos zijn heeft geen zin. Het veranderd niks." Vervolgens gingen ze naar een andere kamer waar de echo werd gemaakt. Ze hadden mazzel, de baby lag goed. Amberley omhelsde Alexis. "Ik ben blij voor je Alexis. Een meisje. Je moet je vader zo maar bellen. Die zal het maar al te graag willen weten, om over Charlie nog niet te beginnen."

Jasper

Jasper sloeg boos zijn armen over elkaar. Als ze een klein kind dat zijn zin niet kreeg. Maar zo gedroeg die zich ook als die iets niet wilde. Jasper keek hulpzoekend naar Jade. Hij kon niet mee. Het was beter als ze elkaar niet meer zagen. Maar dat kon die niet hardop zeggen. Of typen in zijn geval.
Niet tegen pap en mam zeggen! Mam hoort bij Alexis te zijn en ik wil Noah's dag niet verpesten. Hij keek Julia smekend aan. Jasper zuchtte. Hij ging dichter bij Lacey zitten, zodat ze kon helpen. Ik wil zelf verpleegkundige worden, maar mezelf reden kan ik niet. Ik neem jou niks kwalijk. In je broer heb ik me vergist. Mijn excuses krijgt die nog.

Alexis
Ze kregen de foto, maakte een afspraak voor over drie maanden en ze liep de kamer uit. "Ik bel papa wel als we in de auto zitten. Ik heb Lauren beloofd dat ik haar zou appen als ik iets wist." Haar moeder knikte en ze liepen het ziekenhuis uit. "Hopelijk krijg je een andere dokter dan deze. Man wat was dit een engerd zeg." Alexis knikte en ze appte Lauren. Hey Lau, het wordt een meisje. Het is een heel mooi kindje, ik laat de foto wel zien als je thuis bent. Eet je nou mee? Xx en ze zocht naar het nummer van haar vader en wachtte af tot die op zou nemen.

Lacey
Lacey keek naar Jasper en zag Julia knikken. "Vooruit dan maar, ik zeg niks tegen papa en mama." Ze keek even naar Julia en keek toen weer naar Jasper. Ze haalde haar ehbokoffertje uit haar tas en begon Jasper te helpen. Ze keek naar het resultaat. "Zo je ziet er niks meer van." Ze keek even naar Edwin die haar met een glimlach aan keek. "Toby is Toby. Hij is veranderd door dingen die gebeurd zijn. Hij kon het gewoon niet meer aan zien, ook omdat ze mij vaak te pakken gekregen hebben omdat ik op vrouwen val. Stelletje eikels." "Lacey kunnen we je thuis brengen?" Lacey keek naar Edwin. "Toby is naar Jade en mijn vader is niet thuis. Die is in zijn praktijk hier in de stad. Die is pas tegen zes uur thuis." Edwin knikte "En je moeder?" Lacey haar gezicht betrok. Ze wilde er niet over praten, niet nu. Julia keek naar Jasper. "Mag Lacey met ons mee? Je kan Lacey vertrouwen Jasper." Lacey knikte. "Ik bijt niet." En ze lachte even naar Jasper.

Jade
Jade zat in de wachtkamer. "Jade!" Hoorde ze een bekende stem roepen. Ze stond op en liet zich in de armen van Toby vallen. "Hoe gaat het met Mike?" Jade haalde haar schouders op. "Ik weet het niet. Ze zijn nog met hem bezig. Hij is wel wakker zeiden ze." Toby gaf haar kus en leidde haar naar een stoel. "Wil je koffie?" Jade knikte. "Ik ben zo terug, dan ga ik even naar de kantine. Dat is lekkerder dan uit een automaat. Jade knikte en keek toe hoe Toby naar de kantine liep. "Mevrouw Bronkhorst?" Jade stond op en liep maar de zuster toe. "U mag bij Mike. Hij heeft een lichte hersenschudding en een gebroken arm. Maar hij is bij en wilt u graag zien." Jade knikte en liep de kamer van Mike binnen. "Hey Mikey." Zei ze met een lichte glimlach. Mike keek haar aan met zijn bekende glimlach. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze. "Hmm afgezien van een blauw oog, lichte hersenschudding en gebroken arm wel goed. Waar is Jasper?" Jade speelde met haar vingers. "Ik denk thuis, ik weet niet of die komt Mike. Je weet hoe die is. Als ik thuis ben vraag ik wel of die naar je toe gaat." Mike knikte. "Ik had dit ook niet gewild." "Weet ik toch. Toby is hier ook." "Toby? Hoe gaat het met hem?" Jade glimlachte. "Goed. Mike je hebt slaap nodig. Ga maar slapen." En Mike deed zijn ogen dicht en niet veel later hoorde ze hem snurken. Toby kwam binnen met koffie. "Kijk eens, een cappuccino en een reep chocola." Jade gaf hem een kus en nam ze dankbaar aan. "Denk je dat Jasper komt?" Vroeg Toby. "Ik denk het niet. Als ik thuis ben ga ik wel met hem praten."

Charlie

Charlie zat achter in de bus met de vriendinnen. Ze speelde een potje pesten. Ze won net het laatste potje toen de jongens kwamen vragen of ze mee film keken op de iPad van een van hun. Net op dat moment zag ze de vader wenken dat Alexis belde. "Ja, kom zo. Met zus belt met de uitslag van de echo. Ze kwam vandaag te weten of ik een nichtje of neefje krijg." Snel rende ze de bus door naar de vader en nam op. Met Charlie! En? En? En? Wat wordt het? Hou me niet langer in spanning.

Lauren

Lauren staarde naar de tv. Jason was aan het gamen met Dustin. Lekker gezellig! Ze baalde er alleen maar meer van dat ze niet op het feestweekend was. Ze hoorde de telefoon af gaan. "Wie is dat?", hoorde ze Jason commanderen. "Me moeder, zien?!?" "Nee, ik geloof je." "Nou dan! Waarom vraag je het als je je het niks interesseert? Richt je op de game, je verliest zo nog." Ze richtte zich op de mobiel. Wat leuk! Gefeliciteerd! Ben benieuwd naar de foto's. Ik eet en logeer bij Daley vanwege het feestweekend. -x- Lau

Jasper

Jasper keek Julia dankbaar aan. Hij had geen zin in nog meer gezeik. Jasper stak zijn duim om. "Dank je.", typte die vervolgens op zijn mobiel. "Soms kan je je flink in mensen vergissen. Ik had niet meteen moeten oordelen. Maar dit had niet mogen gebeuren!"
Jasper dacht na. "Ik wel!" Je kon aan ze blik zien dat die het niet meende. Moeizaam krabbelde die op. Hij wilde naar huis, zijn bed in. Alleen zijn.

Alexis
Alexis begon te lachen toen ze haar zusje hoorde. "Rustig mevrouwtje ongeduld." Ze haalde diep adem. "Het wordt een meisje. Een heel mooi en schattig meisje." Alexis glimlachte maar dat konden haar vader en zusje niet zien. "De dokter was alleen een beetje raar. Hij noemde mij een geval, dat hij vaker dit soort gevallen heeft gehad en hij noemde mijn kind een ding of tenminste daar kwam het wel op neer." Ze zette haar vader en zusje op de luidspreker en appte Lauren terug. Okee Lau, dan zie ik je later wel. Doe je voorzichtig? Ik geef het door aan mama. Groetjes aan Daley! Xx