Sisters from another mister

Thomas
"Hij begrijpt het gewoon niet. Hij kent mijn moeder niet, hij weet niet wat de dood van mijn vader met haar gedaan heeft. Ik zorg dat ik elk jaar op de overlijdingsdatum bij haar ben. Dan steun ik haar en gaan we wat leuks doen." Hij zuchtte diep en merkte dat hij begon te huilen. Hij wilde helemaal niet huilen, niet waar een meisje bij was. "Sorry." Mompelde die. "Ja is goed." Hij liep naar de tv en zette hem aan. Hij zappte richting masterchef. "Of jij moet iets anders willen kijken?"

Roselyn
"Je bedoeld dat dit wel echt voelt?" Ze hoorde hem verder ratelen en deed toen precies hetzelfde als bij hem wat hij ook bij haar deed. "Ssst stil maar." En ze kuste hem teder. Na een tijdje liet ze los en legde ze haar hand op zijn been. "Het komt goed. Dit voelt goed. Dit gaat langer duren dan al onze andere relaties. Ik hou van je Gabriel en ik zal bij je blijven." Ze legde haar op zijn hart en luisterde naar zijn hart dat snel te keer ging. Ze deed even haar ogen dicht om naar het ritme te kunnen luisteren.

Amberley

Ze veegde met de mouw zijn tranen weg. "Geef niet. Je mag best huilen. Daar is niks ergs aan. Het is voor jou ook niet makkelijk. Het was gister 15 jaar geleden. Denk je dat ik dan raar op kijk?"
Ze knuffelde hem even stevig. "Laten we gewoon lekker rustig naar Machterchef kijken tot ik weg moet. Dan ga jij er een leuke middag van maken met je moeder en als ik dan klaar ben met dansen gaan we gezellig met ze drietjes eten en vanavond naar de bios. We gaan de dag mooi afsluiten. Denk aan de leuke dingen." Ze gaf hem nog een kusje, ging vervolgens tegen hem aanliggen en keek naar de tv.

Gabriel

Hij knikte. Dit voelde inderdaad echt vergeleken met zijn vorige relaties. Ditmaal was het Gabriel die begon te ratelen. Misschien was het ook wel terecht dat zijn eigen actie tegen hem werd gebruikt.
Hij kuste der terug. Gabriel vlocht zijn vingers in de hand van Roselyn die op zijn been lag.
Gabriel knikte. 'ik geloof je." Hij sloeg een diepe zucht maar zei toen vol overtuiging: "Ik ook van jou." Hij voelde hoe ze hart bijna uit zijn borstkast bonkte. Hij probeerde rustig te worden.

Thomas
"Is goed." Hij gaf haar ook een kus en keek naar het programma. Hij kon uren naar dit programma kijken. Vooral de Australische versie. Hij hield van die versie. Die mensen waren een stuk sympathieker dan die van Amerika. "Ik hoop dat Michael gaat winnen. Hij kan echt goed koken." Zei hij met een glimlach. Hij droomde er van om zo te kunnen koken. "Ik wil dat ik ook zo kon koken als hij. Dat lijkt mij echt super vet." Hij droomde al van dat idee. Als kind was hij al bezig met koken. Het was een van zijn passies.

Roselyn
Roselyn merkte dat zijn hart te keer ging. "Ho ho doe eens rustig. Kom hier." Ze ging met haar ene hand onder zijn rug door en met haar andere hand ging ze om zijn buik heen. Ze pakte haar eigen hand vast en ging toen tegen Gabriel aan liggen. "Dat betekend een relatie neem ik aan?" En ze begon te lachen. Ze bleef een tijdje zo liggen en liet toen los. Ze woelde even met haar hand door zijn haren en gaf hem een kusje op zijn hand. "Wat gaan we doen?" Ze wilde bij hem blijven liggen. Ze voelde zich veilig bij hem. Zoiets had ze nooit voor een jongen gevoeld. Het voelde prettig bij hem .

Amberley

Ze glimlachte. "Ik heb het deze keer niet helemaal gevolgd. Maar het ziet er goed uit wat die aan het maken is. Krijg er honger van." Ze pakte dan ook nog een hapje van tafel. Ze knikte. "Me too, maar dat kan ik echt niet. Ik kan redelijk koken, maar ik ben echt geen keukenprinses."
Ze keek op naar Thomas. "Ik ben benieuwd naar jouw kookkunsten vanavond." Het klonk in elk geval heerlijk wat die vanmiddag had opgenoemd. "Mag ik nog wat drinken?"

Gabriel

Gabriel zuchtte een paar keer diep. Hij liet toe dat Roselyn over zijn buik en rug wreef. Hij kreeg er een warm gevoel van. Hij sloeg een arm om der heen toen ze tegen hem aan kwam liggen.
'Maybe. Ik wil het voor mezelf maar ook voor elkaar rustig aan doen. Op date, samen zijn." Hij was bang dat het allemaal maar een illusie was. Gabriel haalde ze schouders op. "Zo blijven liggen. Al moeten we wel nog boodschappen doen voor de pizza."

Thomas
"Ik hou van dit programma. Het is heerlijk om naar te kijken als je aan het strijken bent of als je aan het tekenen bent." Hij glimlachte. "Ik ga je leren koken, let maar op." Hij gaf haar een kus en keek naar de televisie. "Mijn moeder wilde dat ik iets ging doen na de dood van mijn vader. Iets leuks en iets leerzaams. Ze is toen mij gaan leren koken. En toen ik ouder werd ben ik allerlei gerechten gaan uitproberen en nu ben ik lekker bezig in mijn eigen keukentje." Hij verheugde zich op de avond die ze voor hen hadden. "Ja tuurlijk mag je nog wat drinken. Wil je nog een colaatje?"

Roselyn
"Dat klinkt perfect." Zei ze rustig toen ze de woorden date en samen zijn hoorde. Ze kroop nog wat dichter tegen aan en ving de geur van zijn shirt op. Hij rook heerlijk. "We moeten ook niet vergeten om het ijs naar mijn vader te brengen en even die taart op te eten. Dan kunnen we daarna wel boodschappen doen voor de pizza." Zei ze toen. Ze had helemaal geen zin om op te staan. Ze wilde de hele middag zo liggen. "Ik wil helemaal niet op staan, ik wil de hele middag zo liggen en bij jou zijn. Das het enige wat ik wil."

Gabriel

Hij glimlachte lichtjes. Hij was blij dat ze het op goed opving. Hij sloeg ze andere arm ook om der heen en strok er dicht tegen zich aan. "O ja, bijna vergeten. We kunnen ook stiekem het ijs zelf opeten en gewoon zo blijven zitten. We verzinnen wel een smoes. Ik wil niet weg!"

Amberley

"Ik kijk meestal als ik uit school kom voor ik moet dansen. Maar de laatste paar weken had ik veel huiswerk en toetsen, dus toen kon ik niet kijken." Ze grijnsde. "Afgesproken!" "Slimme zet geweest van je moeder. Voor mij alleen maar kunstig. Kan jij mooi voor me koken." Ze stak plagend de tong uit. Ze knikte. "Lekker!"

Roselyn
Het voelde fijn dat ze dicht tegen hem aangetrokken werd. Ze hoorde wat hij zei en ze begon te lachen. "Verleidelijk maar nee." Ze keek hem aan en ging toen weer beter liggen. "Zou mijn moeder niet leuk vinden, die heeft niks voor niks ons geld gegeven als bedankje dat we dit even voor haar willen weg brengen." Ze zuchtte diep, ze wilde ook niet weg. "I don't want to leave either but we have to." Zei ze, ze moesten wel weg. Ze ging rechtop zitten en keek hem verliefd aan. "We blijven niet te lang hangen bij mijn vader, dan kunnen we gelijk naar mijn huis toe."

Thomas
"Het is een heerlijk programma om naar te kijken. Game of Thrones is ook heerlijk om naar te kijken alleen wat bloederiger." Hij keek haar aan met een grote glimlach. "Okee die afspraak staat dus. Morgen begint uw cursus al." En keek even naar de klok. Hij wilde niet dat ze naar dansles ging maar zoals ze zelf al had gezegd kon ze gewoon niet nog een les missen. "Ik wil je straks wel brengen naar dansles en je ook weer op halen." Stelde hij voor. Dan hoefde ze niet te lopen en dan konden ze gewoon lekker door naar zijn huis.

Amberley

Amberley knikte. "Game of Trones is inderdaad leuk, maar inderdaad ook erg bloederig. Ik kijk het altijd op zondag als ik een lekker lui dagje hou." Ze schudde de hoofd. "Morgen al?!? En mijn voorbereidingstijd dan? Ik kan toch niet onvoorbereid aan de cursus beginnen."
Amberley knikte. "Is goed. Graag. Dan kunnen we langer samen zijn.", zei ze terwijl ze een slok nam van de cola.

Gabriel

Gabriel trok een pruillipje. Hij vond zijn idee toch stukken beter. "Oke, dat is waar. Maar toch blijf ik er bij dat mijn idee stukken beter was. Ik had dat ijsje met alle liefde op gegeten." Hij grijnsde even lichtjes. Met tegenzin liet Gabriel Roselyn los en stond op. "Oke. We pakken de fiets wel, dan kan je achterop en zijn we sneller." Hij liep naar de keuken om daar een boodschappentas vandaag te halen. "Laten we dan maar gaan anders komt er helemaal niks meer van. Luuc, we zijn zo terug."
Hij liep voor Roselyn uit naar buiten. Zodra ze buiten stonden sloot die af. "Als jij nou rustig naar beneden loopt en voor de voordeur wacht dan ren ik naar beneden naar de stofkelder om me fiets te halen."

off: Van Moonlight mag ik skippen

on:
Roselyn
"Nou welkom bij mijn paleisje zou ik zeggen." En ze maakte de deur met een glimlach open. "Je mag je schoenen aan laten hoor." Ze liep naar binnen en liep richting de woonkamer. Het eerste wat mee op viel was een kast met allemaal foto's van hun vier. Het waren vier portret foto's op een rij. Van Evelyn was het tijdens een fotoshoot, Jocelyn stond op de foto met haar paard, Roselyn was een schoolfoto en Flynt was ook een schoolfoto. Ze keek even naar zichzelf en zuchtte diep. Die was van dit jaar. Helaas moest ze daar dus een heel jaar naar kijken. Jocelyn was aan het typen op haar laptop. "Hey Joce." Zei ze en ze gaf haar zus een knuffel. "Jocelyn dit is Gabriel, Gabriel dit is mijn op een na oudste zus Jocelyn." "Waar is verdomme mijn voetbalshirt!" Hoorde ze haar broertje roepen van boven. "Flynt als je iets wilt zeggen dan kom je gewoon naar beneden!" Riep Jocelyn terug. "Heeft hij weer een van zijn late puberbuien?" Vroeg Roselyn. Jocelyn knikte. "Al de hele middag. Hij is chagrijnig omdat mama niet gewassen heeft gewassen gister." Roselyn rolde met haar ogen. Flynt kwam stampvoetend naar beneden. "Ze heeft dat shirt niet gewassen." "Je hebt toch nog andere shirts die je wel aan kan doen? Meerdere voetbalshirts heb je in je kast hangen." "Mama had beloofd om dit shirt te wassen en te strijken." Jocelyn keek op van haar laptop. "Flyn hij ziet er gewassen uit zeik niet zo! Je bent verdomme 18." Roselyn keek even naar Gabriel. "En als je gestreken en gewassen kleding wilt hebben dan kun je ook zelf wassen en strijken. Zeg nou niet dat mama of papa je dat nog niet hebt uitgelegd, want dat is wel gebeurd." Flynt keek zijn zussen kwaad aan en liep toen naar boven. "Sorry let maar niet op hem. Hij is een van die pubers die dan weer net later aan het puberen zijn. Wil je wat drinken?"

off2: De foto's die op het kastje staan:

Evelyn klik
Jocelyn klik
Roselyn klik
Flynt klik

Thomas
"Kom nou mam anders komen we te laat. Met die tapa's komt het heus wel goed. Die warmen we op als we thuis zijn." Zijn moeder ging in de auto zitten en hij startte de auto. Toen ze een tijdje onderweg waren floot hij mee met het liedje dat op de radio was. "Thomas let je wel op de weg?" Thomas knikte. "Tuurlijk ma altijd, dat weet je toch." Zijn moeder knikte. "Dat weet ik lieverd maar je hebt soms van die gekken." Niet lang daarna haalde een auto hen snel in. Thomas verloor de controle over zijn auto. "Verdomme!" Riep hij nog. "Thomas pas op!" Riep zijn moeder, hij probeerde de auto goed te krijgen maar het was te laat. Ze knalde vol tegen een boom aan. Thomas knalde met zijn hoofd tegen het stuur aan en verloor zijn bewustzijn. Zijn moeder kreeg de airbags in haar gezicht. Ze keek om naar haar zoon. "Thom!" Riep ze en ze trok aan zijn shirt. Ze keek angstig naar haar zoon. "Thom!" Riep ze weer maar er kwam geen beweging in haar zoon. Ze stapte vlug de auto uit, haalde haar zoon uit de auto en bracht hem ver van de auto die in brand vloog. Met trillende handen belde ze de ambulance. Niet lang daarna kwam de ambulance en voor ze het wist was in het ziekenhuis. "Alstublieft mevrouw dan heeft u wat water." Maar zijn moeder schudde van nee. "Ik wil geen water ik wil bij mijn zoon." De zuster schudde haar hoofd. "Dat kan nog niet." Niet lang daarna reden ze haar zoon naar een kamer en mocht ze eindelijk bij hem. Het leek niet tot haar door te dringen wat er met hem aan de hand was. Het enige waar ze naar keek was het zuurstof masker bij zijn gezicht. Ze kon het even niet meer aan zien en liep de kamer uit. Ze had Thomas zijn mobiel gepakt, zijn code vergrendeld (de verjaardag van zijn vader) en belde richting Amberley. "Hallo Amberley. Ik.... Thomas en ik..... Thomas en ik hebben een ongeluk gehad. Hij ligt in het ziekenhuis. Hij heeft het gehaald en zijn toestand is stabiel maar meer kunnen ze niet zeggen." Ze durfde niet meer te zeggen, bang dat ze in zou storten.

Amberley

Amberley ijsbeerde op en neer. Waar bleef Thomas nou? Er was geen spoor van hem te bekennen. Ze was nog wel eerder met free stylen na de les gestopt om eerder klaar te zijn. Heel de les had ze zich niet kunnen concentreren omdat ze met de gedachten bij Thomas zat. De voet deed ook nog eens gemeen pijn. Ze had beter niet kunnen gaan, maar ja. Opnieuw liep ze naar binnen. Bang dat ze Thom toch voorbij was gelopen. Maar geen Thom te zien. Waar bleef die nou?
Weer keek ze op de telefoon of die gebeld had of geappt. Ze vaagde nog een poging om hem te bellen maar toen werd zei al gebeld. "Thom! Waar blij..." Maar verder kwam ze niet. Het was Thomas niet aan de lijn. Ze herkende de stem niet maar het bericht zij genoeg. Ze barstte in huilen uit. "Bedankt mevrouw voor uw belletje. Ik kom zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Wilt u mij asjeblieft bellen als er nieuw is en ik er nog niet ben." Ze hing op en dacht na. Ze moest er heen! Er zat niks anders op dan Roselyn proberen te bereiken is de hoop dat zij haar naar het ziekenhuis kon brengen. Met trillende handen hield ze de telefoon aan de oor.

Gabriel

Gabriel grijnsde en liep verder naar binnen. Ook al hoefde die ze schoenen niet uit te doen, toch deed die ze uit en zette ze netjes aan de kant. Hij hoorde ze moeder al zeggen: "Schoenen uit! Ruim je schoenen eens netjes op." Gabriel keek om zich heen en liet zijn oog vallen op de kast met foto's.
Hij pakte de foto van Roselyn uit de kast. "Leuke foto. Zo te zien je schoolfoto van dit jaar." Hij zette de foto weer netjes terug en liep verder naar binnen. Gabriel schudde Jocelyn de hand en stelde zich netjes voor. Echter werd de rust verstoord door een puberend broertje wat om ze niet gewassen voetbalshirt zeurde. Hij moest moeite doen om niet in de lach te schieten. "Ik begrijp het volkomen. Leuke broertjes en zusjes." Soms was die blij dat die ze niet had. "Ja, lekker. Maakt niet uit wat als het maar geen alcohol is." Ook voor hem gelde natuurlijk dat die niet mocht drinken met al dat dansen.

Roselyn
"Ow dankjewel. Ik moet er een heel jaar naar kijken. Mijn zussen hebben een meer spontane foto. Joce hoe heette je paard ook al weer?" Ze keek haar zus aan die verstoord van haar laptop keek. "Mantrix. Hoezo?" "Gewoon." Jocelyn rolde met haar ogen en ging verder met haar werk. "Jocelyn doet een opleiding in Dierengeneeskunde. Ze zit in haar laatste jaar." Ze liep naar de keuken en hoorde toen weer gestommel op de trap. "Ik ga naar voetballen, ik eet niet mee, ik eet bij Laura." Roselyn stak haar duim op en hoorde de voordeur dicht slaan. "Mooi zijn we daar ook weer van af, kan ik eindelijk boven werken." Jocelyn haalde haar laptop van de oplader, deed hem dicht, stopte hem in haar tas en ging met haar boeken en met haar tas naar boven. "Owja Rose stoor mij alsjeblieft niet. Dit verslag telt mee voor 50% voor zakken of slagen." Roselyn knikte. Ze keek toe hoe Jocelyn naar boven ging. "Ik heb Jillz zonder alcohol, appel smaak is het, ik heb ook cola en sinas." Ze voelde haar mobiel trillen en zag dat het Amberley was. "Hey Amber met Roselyn. Hoe gaat het in de liefde? Heb je hem al aan de haak geslagen?"

Gabriel

"Wat maakt dat nou weer uit? Ik vind hem leuk!" Hij knikte. "Interessant, maar ik heb niks met paarden. Ja, Lucy vind ze leuk om achteraan te rennen." Gabriel had inmiddels plaats genomen om de bank terwijl die het geklets en gedaan tussen de zussen en broertje volgde. "Succes!", riep die Jocelyn na, die naar boven was vertrokken. Hij glimlachte lichtjes. "Maakt niet uit. Doe maar wat." Hij hoorde dat Roselyn werd gebeld en dat het Amberley was. "Zet is op de speaker! Dat wil ik ook wel weten!" Gabriel en Amberley waren goed bevriend dus het was niet heel raar dat die het vroeg.

Amberley

Ambeerley wachtte zenuwachtig tot er werd opgenomen. Eindelijk werd er opgenomen met meteen een straal aan vragen. Ze hoorde Gabriel iets op de achtergrond roepen. Blijkbaar waren die twee nog steeds onder elkaars gezelschap. Ze was blij voor ze maar ze had nu wel even wat anders aan de hoofd. "Kunnen we het daar later over hebben? Ik wil je om een kunst vragen. Thomas, die jongen van vanmiddag heeft een ongeluk gehad en ligt in het ziekenhuis. Ik wil er heel graag heen maar ik zit zonder vervoer. Thomas had me naar ballet gebracht. Kan jij mij plzz naar het ziekenhuis brengen?"

Roselyn
Roselyn liet bijna haar telefoon uit haar hand vallen. "Tuurlijk kan ik je naar het ziekenhuis brengen, geen probleem. We komen er zo snel mogelijk aan." Nadat gezegd te hebben hing ze op. Ze keek even naar Gabriel. "We moeten Amberley naar het ziekenhuis brengen. Die jongen waar ze mee zat vanmiddag heeft een ongeluk gehad. Die had haar gebracht naar ballet en ze zit nu dus zonder vervoer. We moeten er heen. Ik kan de auto van Jocelyn lenen." Ze liep naar de gang en riep naar boven. "Jocelyn, ik moet Amberley even ergens heen brengen. Kan ik je auto lenen?!" Jocelyn haar hoofd kwam even van boven kijken. "Ja hoor, breng hem alsjeblieft wel heel terug. Heb gelezen op internet dat er een auto tegen een boom is geknald en in brand gevlogen is." Roselyn slikte. "Komt goed." Ze keek toe hoe haar zus haar kamer weer in verdween. "Goed laten we gaan."

Gabriel

Gabriel keek op. "Wat is er aan de hand?" Het woord ziekenhuis betekende 9 van de 10x toch niet iets goeds. Gabriel schudde ze hoofd en sloeg een zucht. Hij hoopte maar dat alles goed was met de jongen. Gabriel knikte. "We gaan er heen. We kunnen er niet in de kou laten staan." Gabriel slikte. Dat klonk alles behalve goed. "Moet ik rijden?" Hij wachtte het antwoord af en stapte toen in de auto. Niet veel later arriveerde bij de dansschool. Hij stapte uit om Amberley op de vangen. "Gaat het?" Maar meer dan een knikje door de tranen heen kreeg die niet. Hij stapte maar wat moedeloos weer in. Even later arriveerde ze bij het ziekenhuis. "Ik weet geen eens naar wie we moeten vragen. Ik weet Thomas' zijn achternaam niet. Ik kan proberen of zijn moeder ze telefoon op neemt.", hoorde die Amberley hopeloos zeggen.