Sisters from another mister

Lidewij
Lidewij keek op toen ze drie mensen aan zag komen lopen. Ze herkende Amberley van de foto die in de mobiel van haar zoon stond. Ze liep naar haar toe en keek even naar de andere twee. "Ben jij Amberley?" Vroeg ze trillerig. Ze zag dat het andere meisje knikte. "Ik ben Roselyn, haar beste vriendin. U bent ik neem aan de moeder van Thomas?" Lidewij knikte. "Thomas zijn ademhaling ging achteruit, ik werd weggehaald." Een dokter kwam aangelopen. "Mevrouw Bronkhorst u kunt weer bij uw zoon." Lidewij knikte. Toen zag ze Sjoerd het ziekenhuis in lopen. "Mam." Zei hij rustig en ze liet zich in zijn armen vallen. "Hij toont nog helemaal niks. Hij is stabiel nu, maar het kan ook plots weer om slaan." Sjoerd troostte zijn moeder. "Kom mam, laten we weg gaan uit het ziekenhuis, als er wat is met Thomas belt het ziekenhuis ons. Jij moet weg hier. Dit is niet goed voor je. Kom dan ga je met mij en Eva even ergens anders heen." Lidewij knikte. "Thomas ligt op MC30." Zei ze nog en liep toen met haar zoon mee naar buiten.

Amberley

Amberley liep als een zoutzak achter Roselyn en Gabriel aan. Hoe de hersenen het nog voor elkaar kregen om de voeten vooruit te krijgen, geen idee. Zodra ze binnen kwamen kwam er een vrouw op hun afgelopen. Amberley wilde knikken maar Roselyn was er voor. Ze was blij dat zei het woord voor der nam. Amberley begon nog harder te huilen toen ze hoorde dat Thomas achteruit was gegaan. Hoe moeilijk moest het ook wel niet voor ze moeder zijn. Ze sloeg dan ook een hele diepe zucht toen ze hoorde dat de dokter zij dat Lidewij bij Thomas mocht. Ze keek op naar de jongen. Blijkbaar was het Thomas broer. Ze wilde wat tegen Lidwij zeggen maar er kwam gewoon geen woord uit de keel.
Het was Gabriel die er bedankte en sterkte wenste. "Wil je er heen?", hoorde ze hem vragen.
Ze wist het niet, maar blijkbaar schudde de hoofd "ja." Voetje voor voetje liepen ze naar de kamer waar Thomas lag. Stok stijf bleef ze voor ze kamer staan. "Am, ga nou maar. Roselyn en ik wachten in de wachtkamer.", hoorde ze de stem van Gabriel zeggen. Ze knikte en schoof langzaam naar binnen. Ze ging op de stoel naast het bed zitten en pakte ze hand stevig vast.

Thomas
Thomas hoorde in de verte stemmen. Hij hoorde doktoren weg gaan en voelde dat iemand zijn hand vast pakte. Hij wilde zijn ogen open maar het lukte niet. Hij kon zich maar half herinneren wat er gebeurd was. Wel zag hij steeds flitsen voor zich. Hij hoorde de klap nog wel in zijn hoofd. De dokters hadden het zuurstof masker van hem afgehaald, hij kreeg nu zuurstof binnen via een slangetje. Hij voelde nog steeds een greep op zijn hand. Hij kneep er in en daar bleef het even bij. Het was in elk geval een teken dat hij nog wilde leven.

Roselyn
Roselyn zakte neer in een stoel. Ze kon haar tranen gewoon niet voor zich houden. Ze werd ook gek van het ziekenhuis. Het maakte haar onrustig. Vooral omdat ze hier ook gelegen had, maar niet zo ernstig als Thomas. Maar toch kreeg ze de kriebels. Ze verlangde er naar dat iemand haar vast pakte, alleen maar zou vast pakken. Ze veegde haar tranen weg en zei niks. Ze kon gewoon niks uit haar mond krijgen. Jocelyn had hier ook gelegen, toen ze het te benauwd kreeg dankzij haar een long. Haar zus had wel dood kunnen gaan. Ze dacht daar soms nog aan en vooral nu. Ze liep even naar het raam van de wachtkamer en keek naar buiten. Ze beet op haar lip en veegde haar tranen weg.

Gabriel

Gabriel liep naar Roselyn toe, die huilend bij het raam stond. Hij sloeg ze armen om de middel en drukte een kus in de nek. Hij zuchtte even. Ziekenhuis benauwde hem en hij werd misselijk van die lucht. "Gaat het? Wil je er over praten? Een glaasje water? Kan ik iets anders voor je betekenen?"
Hij trok Roselun dicht tegen zich aan en wreef troostend over de rug.

Amberley

Amberley voelde een kneepje in de hand. "Thomas? Thom, plzz wordt wakker." Moest ze opstaan en de dokter roepen dat die in de hand had geknepen? Maar wat nou als ze het alleen maar had verbeeld?!? "Plzz, wordt wakker! Je heb beloofd om bij me te blijven. Wie gaat er dan met mij naar de film? Wie moet me dan die kookcursus geven? Je hebt het beloofd!" Ze liet de hoofd op ze buik zaken en barstte opnieuw in tranen uit. Het laken werd helemaal nat, maar dat kon er niet boeien.
Ze wou dat Thomas wakker werd en wel NU!

Roselyn
Ze keek hem even kort aan en keek toen weer naar buiten. "Het doet me denken aan die keer dat ik in het ziekenhuis lag. Toen met die voet. Ook Jocelyn heeft hier gelegen. Ze kreeg het een keer erg benauwd. Ze heeft maar een long en kon daardoor niet goed ademen. Ze heeft twee weken hier gelegen en ze heeft drie dagen in coma gelegen. Ik denk er nu de hele tijd aan. Het houdt maar niet op. Ik weet dat we hier voor Amberley zijn maar mijn gedachten blijven maar ratelen. Ratel ik een keer niet maar mijn gedachten wel."

Thomas
Hij hoorde een bekende stem in de verte zeggen dat hij wakker moest worden. Wie dan met diegene naar de film zou moeten en wie dan die kookcursus zou starten. Hij pakte de hand steviger vast. "A...Amberley?" Vroeg hij zwak. Hij probeerde zijn ogen open te doen maar ze vielen elk moment weer dicht. Hij ademde zwakjes en streelde de hand met zijn vingers. Hij zag nog steeds flitsen en zag zijn vader voor zich. Zijn vader die naar hem glimlachte en zei dat het goed was om los te laten. Maar Thomas wilde helemaal niet weg. Hij knipperde weer met zijn ogen. "W...wat is er gebeurd?" Vroeg hij zwak. Hij hoorde de monitor piepen en hij deed voor even zijn ogen weer dicht. Hij verstevigde zijn greep om de hand van Amberley, hij wilde bij haar blijven.

Gabriel

Gabriel streek rustig over de rug. "Doe nou maar rustig. Alles is nu weer goed en gaat goed. Door z'n stomme long of voet laat je je niet kitsen. Ik weet dat ziekenhuizen niet leuk zijn maar we moeten op dit moment Amberley steunen." Hij streek met ze duim over de hand heen. "Ik ga een kopje koffie halen, wil jij een glaasje water of iets anders?"

Amberley

Ze voelde dat de hand stevig werd vastgepakt. "Thomas?" Ze hoorde hem zwak der naam noemen. "Ja. Ik ben bij je, doe maar rustig." Ze voelde de streling van ze vinger over de hand.
"Je ligt in het ziekenhuis. Je hebt een ongeluk gehad met de auto toen je samen met je moeder mij van ballet wou halen. Met je moeder is alles goed. Sjoerd heeft er meegenomen naar Emma." Ze hoorde het apparaat piepen. "Doe nou maar rustig, ik blijf bij je. Probeer maar wat te slapen. Als je wakker wordt ben ik er nog steeds, beloofd."

Roselyn
"Precies dat probeer ik ook tegen mezelf te zeggen. Maar het werkt niet." Roselyn zuchtte en gaf hem een kus op zijn hand. "Doe maar thee, bosvruchten thee. Ik ga even bij Amberley kijken. Ze heeft ons nodig nu." Ze gaf hem een kus op zijn mond en liep naar de kamer van Thomas. Ze zag dat Thomas in slaap gevallen was en nog steeds de hand van Amberley vast had. Ze pakte haar vriendin bij de schouder en knielde bij haar neer. "Hoe gaat het met hem?" Vroeg ze zachtjes.

Gabriel

'Luister dan naar mij. Misschien dat het dan wel helpt." Hij gaf een kusje terug op de hand.
"Komt voor der bakker. Ik ben zo terug. Ga jij maar bij Amberley kijken. Ik zal voor de zekerheid een glaasje water voor der meenemen." Hij kuste er even terug en liep toen naar de wachtruimte om een koffie, thee en water te halen.  

Amberley keek op naar Roselyn en geantwoord. "Geen idee. Hij was heel even bij. Hij zei me naam en kneep in me hand, die die vervolgens niet meer los liet. Hij vroeg waar die was en ik heb hem verteld dat die een ongeluk heeft gehad en dat ze moeder bij ze broer is. Toen het apparaat begon te piepen heb ik maar gezegd dat die beter kon gaan slapen en dat ik bij hem zou blijven en er nog ben als die wakker wordt." Ze keek even van Thomas naar Roselyn. "Moet ik tegen de dokter gaan zeggen dat die even bij was?"

Roselyn
"Apart. Ik denk dat dat er allemaal bij hoort." Ze keek even naar Thomas en zuchtte diep. Ze haalde haar schouders op. "Ik weet het niet. Ik denk wel dat je dat moet doen. Maar aangezien hij nu slaapt hebben ze niet veel aan hem. Maar goed. Ze kunnen altijd kijken of die op dingen reageert. Soms kan iemand even wakker zijn en dan weer voor een hele poos niet." Ze beet weer op haar lip en keek richting Thomas. "Ik zou een dokter halen, dan kunnen ze naar hem kijken." Ze pakte de hand van haar vriendin en kneep er in. "Het komt allemaal wel goed meid." En ze gaf Amberley een knuffel.

Amberley

Ze haalde de schouders op. "Ik heb geen idee. Ik hoop maar dat alles goed komt."
Ze pakte met de andere hand Thomas' hand vast. Ze zuchtte. "Ik zeg het maar wel. Misschien dat ze het tegen zijn moeder kunnen zeggen." Ze keek om zich heen of ze ergens Thomas zijn telefoon zag liggen maar die zag ze niet zo snel anders had ze daarmee een berichtje gestuurd. Ze knikte. Ze moest hoop houden. "Waar heb je Gabriel eigenlijk gelaten?"

Roselyn
"Hij vertoont nu al dat hij wilt leven. Dat zegt toch wel iets. Jocelyn heeft gelezen dat zijn auto in brand is gevlogen. Op internet stond dat. Ik ben blij dat zijn moeder hem op tijd uit de auto heeft gehaald. Ze zag er gebroken uit, net als jij." Roselyn keek naar Thomas en keek toen weer naar Amberley. "Ik zou het inderdaad zeggen dan kunnen ze contact leggen met zijn moeder. Dan kan zijn moeder komen als ze er behoefte aan heeft. Het zag er naar uit dat zijn moeder elk moment kon flauw vallen, het was maar goed dat die broer van hem kwam of nou ja ik denk dat het zijn broer is." Ze hoorde de vraag en begon te lachen. "Die is koffie voor zichzelf halen, voor mij bosvruchten thee en voor jou een glaasje water."

Thomas
Thomas hoorde een andere stem. Hij kende die stem niet. Hij woelde wat onrustig met zijn hoofd. Telkens zag hij weer flitsen, elke keer weer hetzelfde beeld en elke keer weer diezelfde stem in zijn hoofd die zei dat het goed was om los te laten. Hij zag het hoofd van zijn vader, tenminste zoals hij zijn vader herinnerde. "Kom Thom dan ben ik je paard en ben jij cowboy Thom. Sjoerd en Anna zijn indianen. Kom dan gaan we ze pakken!" Thomas schaterde het uit en hij deed alsof hij een lasso had. "Jaaa!" Riep hij. "Kom Thomas en nu los laten die lasso! Haal maar uit we pakken ze!" Thomas haalde dieper adem. "P..pap?" Mompelde die. Hij wilde niet dat zijn vader weg zou gaan, maar toch vervaagde het beeld weer. Hij liet de hand los maar na een tijdje zocht hij de hand weer op en greep hem stevig vast. "L..laat me niet los. N..niet loslaten pap." Hij woelde weer met zijn hoofd en ging met zijn hoofd naar rechts liggen. Hij liet de hand weer los en ademde verder rustig door.

Amberley

Amberley haalde de schouders op. "Ik heb geen idee. Ik ben geen dokter." Ze sloeg geschrokken een hand voor der mond. "Dat wist ik niet." Ze was er even stil van. Ze knikte. "Dat was Sjoerd, zijn oudere broer." Ze zuchtte even. Moest ze dit wel tegen Roselyn zeggen. Straks had Thomas het in vertrouwen gezegd. "Zijn vader is gister 15 jaar geleden om het leven gekomen bij een auto ongeluk. De auto kwam ter water tijdens een storm. Ze hebben het er nog steeds moeilijk mee.
Het zou me niet verbazen als ze moeder was ingestort." Ze glimlachte flauwtjes. 'Lief van jullie. Ik moet eigenlijk nog eten maar heb totaal geen honger meer." Ze hoorde Thomas praten in de slaap.
"Rustig maar. Ik ben bij je. Ik laat je niet los. Never!"

Roselyn
Ze keek even bedenkelijk naar Thomas. Ze luisterde toen naar Amberley en hield geschrokken haar hand voor haar mond. "Echt? Wat erg. Ik snap dat ze het er nog steeds moeilijk mee hebben. Tenminste wat ik aan die moeder zag dan. Aan zijn broer heb ik niks gezien. Maar goed misschien houdt die zich wel stoer omdat het een jongen is? Hoe gaat Thomas er mee om?" Ze keek even naar Thomas en zuchtte diep. "Gabriel en ik wilde pizza gaan maken vanavond. We kunnen straks ook gewoon Chinees of zo gaan halen."

Thomas
Hij hoorde die lieve stem van daarnet weer. Langzaamaan deed hij zijn ogen half open en zijn handen zochten naar het gezicht van Amberley. "J..Je bent nog steeds mooi." Mompelde die met en halve grijns. Hij zag een ander meisje vaag naast Amberley zitten. "J..jou ken ik volgens mij nog niet." Mompelde hij weer. Hij was erg moe, maar echt een goede slaap kon hij maar niet vatten. Hij keek even naar de vele draadjes en keek toen weer naar Amberley. "K..koken komt later wel M..met draadjes kan ik niet koken." Hij begon even te lachen maar hij vertrok zijn gezicht, lachen deed pijn. "I...ik ken geen Emma. B..bedoel je niet Eva? D...de verloofd van Sjoerd?"

Amberley

Ze knikte. Ze haalde de schouders op. "Dat weet ik ook niet. Ik heb Sjoerd ook maar in die vluchtigheid gezien. Thomas heeft me ook alleen maar verteld dat die verloofd is. Niks in combinatie met zijn vader." Ze zuchtte even. " Thomas was heel klein toen ze vader overleef maar hij herinnerd zich die dag als gister. Hij mist een vaderfiguur, helemaal nu zijn zus en broer hun leven hebben opgepakt. Volgens mij heeft die het er best moeilijk mee." Amberley trok een vies gezicht. "Ik hoef voorlopig geen eten. Ik krijg toch geen hap door me keel."
Amberley merkte dat Thomas er zocht. Ze pakte ze handen vast. "Ik ben hier. Nog steeds bij jou." Ze glimlachte. "Nou niet gaan slijmen." Ze knikte. "Dat is Roselyn, mijn beste vriendinentje. Je hebt er vanmiddag gezien toen wij elkaar leerde kennen." Ze moest even lachen. "Maak je niet druk, tijd genoeg. Wordt eerst maar beter." Ze knikte. "Sorry, ik heb het verkeerd onthouden. Je moeder is inderdaad bij Sjoerd en Eva." Ze zag Gabriel binnen komen lopen en nam dankbaar het bekertje aan.
"Thom, dit is Gabriel. Gabriel en ik zijn bevriend en zo te merken het nieuwe vriendje van Rose." Het was gewoon duidelijk dat zij elkaar ook leuk vonden.

Thomas
"T..Tis zo. Dat je nog steeds mooi bent." Hij glimlachte en ging even met zijn vingers langs haar mond. "R...Roselyn? Mooie naam." Zei hij zachtjes. "T...Tenminste nooit van gehoord." Hij zag vaag contouren van een jongen die Amberley wat gaf. Hij hoorde vaag de naam Gabriel. "M...Mama mag niet hier komen. D...dan denkt ze alleen aan mijn vader. I...ik wil dat ze rust zoekt bij die twee." Hij meende het. Hij kende zijn moeder langer dan vandaag. "D...dat is ook snel. M...maar leuk dat ze elkaar gevonden hebben. V..voor het geval je gaat vragen wat er gebeurd is. D..dat weet ik niet meer. N..niet precies in elk geval."

Roselyn
"Dankje Thomas. Het is ook een niet veel voorkomende naam. Hij is Engels en ik ben half Engels. Maar dat leg ik wel uit als je beter bent." Ze zag een klein waterig glimlachje. Ze nam de thee aan met een glimlach en snoof de geur op. "Hmm bosvruchten. Heerlijk." Ze pakte de hand van Gabriel en gaf er een kus op. "Okay?" Vroeg ze toen zachtjes. Ze keek weer naar Thomas. "Je moeder heeft tijd nodig Thomas. Vooral nu. En je moet jezelf geen verwijten gaan maken. Een ongeluk ligt 9 van de 10 keer niet aan de persoon zelf. Ik weet zeker dat jij heel netjes hebt gereden. En je geheugen komt vanzelf wel terug." Ze glimlachte lichtjes. "Evelyn heeft verpleegkunde gestudeerd voordat ze aan haar sieradenlijn ging werken. Je neemt snel dingen van je zussen over."

Amberley

Ze glimlachte en bloosde. "Dank je. Ook jij bent nog steeds mooi." Ze knikte. "Als jij niet wilt dat ze komt dan laten we er niet komen. Het ziekenhuis zou er bellen als er nieuw is. Ik ga zo tegen de dokter zeggen dat je bij bent. Oke?" Ze grijnsde. "Moet jij zeggen. Hoelang kennen wij elkaar nou al? Ook pas zins vanmiddag. Maar ik ben ook blij voor ze." Ze zuchtte. "Maakt niet uit. Misschien herinner je je het later nog. Herstellen is n het belangrijkste." Ze keek Roselyn even dankbaar aan.

Gabriel

Blijkbaar viel die binnen tussen een gesprek. Hij hoorde Amberley hem introduceren. Meteen als het vriendje van. Hij had het kunnen weten met haar. Hij keek Roselyn aan en knikte. Het zat goed. Vroeg of laat was het toch zo. Hij zou het nog wel duidelijk bij der maken. Waarschijnlijk herinnerde Thomas zich het straks toch niet meer. Hij grijnsde. "Zijn ze toch nog ergens nuttig voor."
Gabriel trok een stoel naar zich toe en trok Roselyn op schoot. "Am, heb je wel gegeten?" Hij zag er de hoofd schudden. "Moet ik wat voor je halen?' Weer schudde ze de hoofd. "Je moet wel eten, maar ik snap dat je nu ook geen hap door je keel krijgt."