Sisters from another mister

Gabriel

Gabriel knikte. Met Lucy volgend aan de voet liep die met Roselyn mee naar de studentenflats waar die woonde. Gabriel had de vraag nog gehoord. "Ik kan wel koken voor ons tweetjes. Maak ik zelfgemaakte pizza's. We moeten alleen dan wel boodschappen doen want ik heb niks in huis."
Gabriel proestte het uit. "Dat zou wel heel slecht zijn, of je moet iemand wat betaald willen zetten. Je ex ofzo." Gabriel knikte even. "Als ze thuis is lijkt het me leuk om er te ontmoeten.", zei die gemeend. "Is het ook. Je hebt alles lekker dichtbij. De school en dansschool zijn ook vlakbij gelegen maar je zit ook midden in alle drukte. Rust zit er niet in. Zeker niet tussen al die studenten. Dat was wel even wennen want mijn ouderlijke huis staat in een hele rustige buurt." Ze arriveerde bij de flat. "Hier is het. 2 hoog, nummer 233."

Thomas
"Mijn moeder is tof. Wel echt een moeder type vooral naar mij omdat de rest te ver weg woont om over te gaan moederen. Je kent het wel: Je zorgt toch wel goed voor jezelf? Doe je de was wel?. Zulke dingen." Thomas gaf haar een kus en glimlachte. "Gezellig. Mag je wel een pyjama van mij lenen, ik neem aan dat je die nu niet bij je hebt." Hij pakte een kaasbroodje en nam een hap. Hij hield van kaasbroodjes het was een soort tweede verslaving van hem. "Zal ik een liedje spelen op de gitaar?"

Roselyn
"Pizza zei er iemand pizza? Ik ben dol op pizza's." Ze glimlachte. Pizza was haar favoriete eten samen met Fish and Chips. "Ik eet dan wel heel graag bij jou." Ze glimlachte en hoorde hem toen verder praten. Ze kon haar lachen nu echt niet meer in houden. "Dat is eigenlijk helemaal geen slecht idee. Maar laten we het maar niet doen, wil de politie niet op mij geweten hebben." Ze luisterde naar hem en knikte. "Een ding als je me zus ziet, spreek niet, maar dan ook niet, over haar ex. Dan veranderd ze in een tranendal." Ze meende het. Haar zus was net weer een beetje vrolijk. Ze keek even omhoog naar de flat. "Wauw vet! Ik ben nou wel benieuwd naar de rest."

Gabriel

"He, wat ik heb het niet over pizza's gehad." "Sjips! Dat was nou net niet de bedoeling.", grapte die en stak plagend ze tong uit. Gabriel was dol op Italiaans eten. Beetje raar met andere invloed van ze ouders maar het was gewoon zo. Gabriel proestte het opnieuw uit. "Haha, laten we het dan maar niet doen, inderdaad." Hij liep verder naar binnen. "We moeten alleen wel omhoog lopen. De lift is kaduuk en de monteur die komt pas van de week. We zitten even zonder luxe."

Amberley

Amberley grijnsde. "Moeders! Heel herkenbaar, al woon ik niet op kamers." Ze was benieuwd naar Thomas zijn moeder. Ze kende elkaar pas net dus het was wel een beetje raar om meteen aan zijn moeder te worden voorgesteld. Ach, ze liet het maar op zich afkomen. Amberley schudde de hoofd. "Ik heb er net aan gedacht om mijn dansspullen mee te nemen." Amberley knikte overtuigend. Ze wilde Thomas graag horen spelen. Ze had een zwak voor mannen die muzikaal waren aangelegd. Het was dus zeker een groot pluspunt

Thomas
Thomas glimlachte. "Mijn moeder bijt niet, echt niet." Zei hij. Hij liet haar los en liep naar zijn muziekkamer waar hij zijn gitaar haalde. Hij ging weer bij haar op de bank zitten en stemde zijn gitaar. "Ow top dat je die hebt meegenomen. Erg handig ja." Hij gaf haar een kus voordat hij begon. "It's just another night. And I'm staring and the moon. I saw a shooting star and I thought of you." Zo ging hij verder. Hij vond het een heerlijk lied om te spelen. "So open your eyes and see. The way our horizons meet. And all of the lights will lead. Into the night with me. And I know these scars will bleed. But both of our hearts believe. All of these stars will guide us home." Hij ging verder en toen hij klaar was gaf hij haar een zoen.

off: Klik hier voor het hele liedje

Roselyn
"Jij, jij mag me niet zo plagen." En ze begon te lachen. "Pizza is mijn favoriete eten naast Fish and Chips. Heerlijk, mijn vader kan dat als de beste maken. Zoals hij dat maakt en het bord garneert en... Ooh zo lekker." Ze kreeg al honger bij het idee. Met een zucht keek ze naar de trap. "Komt wel goed." Zei ze. Ze mocht niet klagen. Jocelyn had maar een long en die kon goed tennissen, alleen was ze wat kortademig. "Goed laten we het maar gaan doen he." En ze zette een voet op de trap en begon te lopen. Uiteindelijk kwam ze uit bij de tweede verdieping. "Hehe we zijn er. Gaat u maar voor." Ze was erg benieuwd naar de kamer van Gabriel.

Gabriel

Gabriel keek er heel onschuldig aan, met een blik van: "Ik heb niks gedaan." Zoals Lucy hem wel eens aankeek als die er strafte. Gabriel trok een afkeurend gezicht. "Half engels maar ik vind fish and chips toch wat minder. Maar wie weet vind ik de fish and chips van je vader wel lekker." Hij liep rustig aan naar boven. Gabriel liep voor Roselyn langs naar de juiste kamer. Hij liet Lucy zitten en maakte de riem los. "Ik waarschuw je wel, ik heb niet opgeruimd." Hij liet Roselyn voor naar binnen en sloot de deur toen achter zich. "Welkom in mijn paleisje."

Amberley

"Maar ik wel." en trok een heel eng gezicht. Waardoor ze zelf in de lach schoot.
Amberley knikte. "Ik ben nog wel eens slim. Was hem al bijna vergeten. Anders hadden we naar Drachten moeten racen. Na, liever niet!" Ze luisterde naar het liedje terwijl ze wat weg droomde. Het klonk goed, zowel muziek als zang. Ze kuste Thomas terug nadat die klaar was met spelen. Ze hoorde het wel bekende whatsapp geluidje en keek op de telefoon. Ze moest glimlachen van het bericht wat ze kreeg. "Ahh, Kenji heeft een tekening voor me gemaakt." (tekening van hun tweetje en erbij geschreven op zijn manier hou van jou)

Roselyn
Ze moest wel lachen om zijn blik. "Geloof me mijn vader kookt voor iedereen lekker. Sommige mensen vinden broccoli vies maar zoals mijn vader het maakt, mijn neefje vond het zelfs lekker. De zoon van mijn tante. Maar mijn vader maakt het ook lekker. Ik snap eigenlijk niet waarom hij nooit kok geworden is maar boeken is ook zijn passie. Dus ja." Ze liep de ruimte binnen en glimlachte. "Maakt niet uit, mijn atelier ligt ook vol met stof, al hoewel mijn kamer vrij netjes is. Maar ik kan mij er in bewegen daar gaat het om." Ze liep binnen en keek de ruimte rond. "Je woont wel erg mooi. Met dat uit zicht over het park. Ik ben echt jaloers op je dat je op je zelf kunt wonen. Mijn moeder vind mij nog te jong om op mezelf te kunnen wonen. Ze wilt liever dat ik een goede reden heb om op mij zelf te kunnen wonen. Bijvoorbeeld studie ver weg of een vriend of... Nou ja van alles. Maar goed moeders zijn nou eenmaal zo bezorgt en mijn vader vindt het helemaal geen probleem als ik op mezelf ga wonen. Maar ja mijn zussen hadden beide een vriend om op zichzelf te kunnen gaan wonen en dus een reden om uit huis te gaan wonen..." En zo ratelde ze verder. Soms wist ze van heen ophouden. Maar Roselyn kon heel moeilijk stiltes verdragen, het maakte haar ongemakkelijk. Vaak dan veranderde ze in een pratende waterval. Haar moeder zei dan dat ze moest stoppen maar haar vader vond het alleen maar grappig. Hij zegt altijd dat ze dat van hem had.

Thomas
"Nee alsjeblieft bijt me niet!" En hij legde zijn gitaar weg en verstopte zich achter de boekenkast. Hij keek om het hoekje en stak zijn tong uit. Hij kwam weer terug en ging op de bank zitten weer met zijn arm om haar heen geslagen. "Aaw wat schattig." Hij glimlachte. "Jij boft maar met van die schattige broertjes. Ik was helaas niet zo schattig. Toen mijn vader was overleden werd ik een vrij lastig kind. Iets wat mijn broer en zus niet echt konden verdragen." Hij begon te lachen en hij keek even naar Amberley. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan. "Het lied is van Ed Sheeran, een van mijn favoriete zangers. Maar ik vond het zo mooi, net zoals jij, het paste perfect bij je."

Amberley

Amberley schudde de hoofd en mompelde: "Mafkees!" Ze bleef echter rustig zitten terwijl ze hem heel eng aankeek. Ze glimlachte. "Kenji is een schatje. Heel lief." Amberley schudde der hoofd. "Op die foto met je vader wel." Ze pakte ze vrije hand vast en keek hem aan. "Dat is heel normaal. Je miste je vader. Maar gelukkig ben je weer even lief en schattig als op die foto." Ze gaf hem een klein kusje. Ze kleurde langzaam rood en bloosde. 'Hou op jij! Je maakt me verlegen."

Gabriel

Gabriel probeerde er tussen te komen maar Roselyn was opnieuw in de pratende watergolf veranderd als eerder de middag. Hij liet er maar uitrazen. Toen ze eindelijk! stil was, legde een vinger op de lippen. "Stt!" Zonder dat die er erg in had, eerder in een soort reflex kuste die haar. Ja, hij kuste haar! Het was geen droom of film. Hij kuste er echt. Ook al besefte die niet helemaal waar die mee bezig was, hij wou de kus ook niet onderbreken. Waar was die eigenlijk mee bezig?!? Straks vond ze hem helemaal niet leuk!

Thomas
Hij knikte. "Ik ben wel benieuwd naar jou familie." Zei hij toen. "Ik mis mijn vader iedere dag. Ik herinner me gewoon het moment dat mijn moeder de kamer in komt en zegt dat papa met zijn auto te water geraakt is. Het stormde die dag. Het moment waarop wij het ziekenhuis in liepen, ik aan mama's linkerhand en in mijn eigen linkerhand hield ik mijn teddybeer vast meneer Beer. Gewoon het moment dat je zijn kamer in het ziekenhuis in loopt en zijn laatste momenten mee maakt. Dat krijg je gewoon niet meer uit je hoofd. Ik heb mijn moeder nog nooit zo gezien. Ik ben er over heen gekomen uiteindelijk. Maar er is gewoon geen dag dat ik niet aan hem denk." Hij zuchtte diep. "Maar goed, laten we het gezellig houden." Hij leunde tegen Amberley aan en kuste haar in haar nek. "Haha ik meende het schat. Je bent perfect."

Roselyn
Voordat ze het wist legde hij zijn vinger op haar mond. Plots zoende hij haar op de mond. Het was een tedere zoen. Het leek wel of ze vleugels kreeg. Ze zoende hem gepassioneerd terug. Ze wilde hem niet loslaten. Het voelde fijn dat lippen op de haren. Dit moment wilde ze gewoon niet verbreken. Het voelde veel te fijn. Ze wist dat ze wel een keer los moest laten, maar nu nog niet. Ze wilde nu nog even genieten van het moment. Ze had dit nooit verwacht. De jongen die ze vandaag pas heeft leren kennen, was gek op d'r. Het idee was zo fijn. Ze kreeg het helemaal warm van binnen. Zij vond hem ook leuk.

Amberley

"Wij zijn heel gezellig. Altijd druk, altijd bezig. Geen moment rust." Ze wreef troostend over zijn rug heen. Ze wist niet goed wat ze moest zegen of doen. De enigste die zij was verloren was de oude zieke opa van 80. Ze probeerde op deze manier de mede leven te tonen. Ze knikte. "Ik wil jou niet verdriet zien. Zal ik een glaasje water voor je pakken?" Ze kriezelde even van zijn kusje in ze nek. "Niemand is perfect, maar jij bent wel perfect voor mij."

Gabriel

Eindelijk besefte die waar die mee bezig was. Geschrokken verbrak die de kus en deed een stap achter uit. "Sorry!" "Sorry! Het spijt me." Hij keek even naar Lucy die lag te maffen en liep toen naar het raam. Geen idee wat die nu moest doen, denken of laten. Wat moest Roselyn wel niet denken. Wat moest hij hier überhaupt van denken. Gabriel sloeg een diepe zucht en staarde voor zich uit.

Thomas
"Ik ben heel erg benieuwd naar die drukte." Hij begon weer te lachen. Hij knikte eventjes op de vraag of ze een glaasje water moest pakken. Hij hoorde toen een mobiel gaan en keek er even naar. Hij nam toen op. "Joh Alex. Ik ben bezig. Met iets. Uhm ik stuur je ons muziekstuk nog wel op. Dat zal ik gisteren gedaan hebben ja maar... Man kom op nou je weet dat mijn pa gisteren 15 jaar overleden is en dat ik daarom naar mijn moeder was gegaan. Beetje respect vind ik hier wel op zijn plaats. Ja ik stuur het je vandaag. Doei." Hij hing toen op en deed zijn mobiel weer in zijn zak. "Hmm lief van je. We zijn samen perfect."

Roselyn
Plots verbrak Gabriel de kus. "Waarom spijt het je?" Ze beet op haar lip. Ze vond het helemaal niet erg, sterker nog hier had ze stiekem op gehoopt. Ze zag dat hij naar het raam liep "Gabe..." En ze beet nog een keer op haar lip. Ze liep naar hem toe en deed haar armen om zijn middel. "Gabriel ik vond het helemaal niet erg als je dat soms denkt." Doordat ze kleiner was dan hem kon ze niet met haar hoofd bij zijn schouders maar legde ze haar hoofd op zijn rug. "Ik vind je leuk Gabriel. Meer dan leuk. Ook al kennen we elkaar net, het lijkt net alsof we elkaar al jaren kennen." Ze liet hem los en ging voor hem staan. Ze ging op haar tenen staan en ze gaf hem een kus op zijn wang. Daarna liet ze los en ging op de bank zitten. Ze wist helemaal niet of het ook wederzijds was. Ze hoopte dat het wederzijds was, zo niet dan zou ze dat gauw genoeg merken."

Amberley

"Je zou langzaam aan gek worden van al die drukte. Ik waarschuw je wel, als ik je ga voorstellen aan ze dan zal je aangevlogen worden door Kenji. Dus kijk niet raar op." Ze stond op en liep naar de keuken om een glaasje water voor Thomas te pakken. Ze hoorde dat Thomas aan de telefoon hing.
"Wat was dat? Als ik je van je werk af hou moet je dat gewoon gaan doen. Ik vermaak me wel. Ik wil niet dat je door mij in de problemen raakt." Ze glimlachte even.

Gabriel

Gabriel haalde ze schouders op. "Ik weet niet. Ik.. Misschien omdat ik bang ben dat het niet wederzijds is. Dat het te snel was." hij hoorde de woorden. Toen ze op de bank ging zitten liep die naar de keuken om een glaasje water te drinken. "Ik vind jou ook leuk, dat niet. Maar... Ik heb geen idee wat er allemaal met me gebeurt. Wat me overkomt en op me afkomt. Dit gevoel heb ik nooit eerder gehad. Het beangstigde me. Ik weet niet goed wat ik moet." Hij plensde wat water in ze gezicht. "Sorry. Je merkt wel dat ik niet zo stoer ben als ik er dan mag uit zien."

Thomas
"Ik ben heel benieuwd. Ach ik ben wel wat gewend hoor. Ik werk als vrijwilliger in een muziekcentrum voor jongere kinderen, die vinden mij ook allemaal leuk." Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. "Nee jongen uit mijn klas. Ik werk met hem samen maar ik heb hem van de week al heel vaak uitgelegd dat ik het gister niet kon inleveren omdat ik dan bij mijn moeder zou zijn vanwege mijn vader. Ik moet het alleen maar op sturen. Ik doe het nu wel even." Hij liep naar zijn bureau en deed zijn laptop aan. Hij verstuurde het even snel en sloot toen zijn laptop weer af. Hij ging toen op de bank zitten en nam een slok van zijn water. "Dankjewel lieverd. Goed wat wil je gaan doen?"

Roselyn
Roselyn schudde haar hoofd. "Het was helemaal niet te snel. Het voelde goed." Ze keek hem aan toen hij een glaasje water ging drinken. "Dat gevoel heet verliefd zijn. Het voelt apart dat snap ik en vooral als je het bijna nooit gekend hebt." Ze bleef zitten. Ze had het gevoel dat ze niet naar hem toe moest komen. "Gabe twijfel niet zo aan jezelf. Je bent geweldig, ik hou van je. Echt waar." En ze keek even naar zijn gezicht. Het voelde ook ongemakkelijk, vooral omdat hij zo deed. "Gabriel ik heb dit gevoel ook al lang niet meer gehad. Maar het voelt goed toch?"

Amberley

"Je bent ook leuk. Maar Kenji is wel erg enthousiast en hyperactief. Net een dolle puppy. Maar hij is ook zo lief en schattig dat je niet boos kan worden." Amberley knikte. "Sommige mensen willen gewoon niet luisteren. Trek je er niks van aan. Jij heb je deel gedaan.' Ze knikte. "Doe maar."
Ze plofte terug op de bank. Ze bekeek de woning eens goed, terwijl Thomas snel het mailtje verstuurde. "We kunnen een beetje tv kijken voor ik zo moet gaan."

Gabriel

Gabriel sloeg een diepe zucht. "Ik heb wel vaker een relatie gehad, maar dit voelt anders. Voorheen liep het tot niks uit en voelde het ja niet echt. Maar dit. Me hoofd slaat op hol, alsof het een spelletje met me speelt. Dit voelt niet als mijn eerdere verliefdheden. Daarom ben ik zo in de war.
Het maakt me angstig. Ik ken mezelf zo ook niet. Het is niet zo dat het niet goed voelt, echt niet. Die kus was fijn. Ik sfeer het. Ik ben gewoon een beetje overrompeld." Hij ging op de bank zitten. 'Sorry. Ik snap dat dit akward is en je nu ook twijfelt. Je hoeft niet te twijfelen dat die kus niks betekende. Ik vind jou ook leuk. Ik ben gewoon een klein beetje van slag."