Sisters from another mister

Thomas
"I...ik wil alleen met Amber zijn. I..ik mag jullie graag maar het wordt teveel." Thomas ging wat beter in de kussens liggen en glimlachte lichtjes. "O..ook met die wonden?" Vroeg hij lachend. Hij keek even naar Gabriel en naar Roselyn. "I...ik ken Roselyn's vader. D..doe voorzichtig met zijn kleine meisje. H..hij is beschermend tegenover zijn dochters. I..ik ben vaste klant in zijn winkel." Hij pakte de hand van Amberley steviger vast. "I..ik wil dat je gaat eten. Je moet eten van mij. I..ik wil niet dat je je zelf uithongert omdat ik hier lig." Hij keek haar smekend aan. "B..bestel wat te eten als de zusters komen."

Roselyn
Ze knikte en voelde hoe ze op schoot werd genomen. Ze glimlachte en speelde even met zijn haren. Toen begon ze te lachen. "Zeker wel. Van Jocelyn heb ik allemaal dingen geleerd voor dieren en van Evelyn met mensen." Ze keek richting Thomas. "Goed we laten jullie alleen. Het is belangrijk dat je je rust krijgt en dat er niet teveel mensen bij je zijn. Straks gaat de zuster zeuren dat je maar met een persoon of twee personen tegelijk op bezoek mag. Kom Gabriel." Ze stond op en gaf Amberley een knuffel. "Als er wat is, app me dan zo snel mogelijk. Ik kom er aan." Ze pakte de hand van Gabriel en nam hem voorzichtig de kamer uit. "Het is ook belangrijk dat je doet wat een patiënt je vraagt." Ze zuchtte diep. "Zullen we die pizza's nog maken of gaan we bij mij thuis genieten van de wekelijkse Chinees avond? We hebben dat elke zaterdag."

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd. "En het andere moment dan zou je liever willen dat ze er niet waren. Is dat nou het ultieme broer en zus relatie?!?" Hij grijnsde even. Gabriel knikte. "Jaja, kom al."
Gabriel hoorde wat Thomas zei. "Afgesproken. Zorg jij nou maar dat je beter wordt voor Amberley."
Hij gaf Ambeley een knuffel. 'Doen he, wat Roselyn zegt en anders bel je mij maar. De afspraak staat nog steeds." Omdat Amberley en Gabriel nog al een goede band hadden had die ooit aan de belooft dat ze hem altijd kon bellen als er wat was. Hij liep rustig de kamer uit. ":aten we maar chinees halen, ik heb geen zin meer om pizza's te bakken."

Amberley

Amberley knikte. "Ik stuur ze al weg." Ze stond op om Gabriel een schop onder ze hol te verkopen zodat die zou gaan. Dan zou Roselyn wel volgen. 'Je hoort het Gabe, je bent gewaarschuwd." Ze stak de tong even naar de uit. Ze knuffelde beide even. "Doe ik. Maak je geen zorgen. Ik loop niet in zeven sloten te gelijk." Ze wachtte tot dat Roselyn en Gabriel weg waren voor ze Thomas's andere vragen en woorden beantwoorde. "Ook ben die wonden ben je nog steeds knap. Het gaat om de binnenkant, niet om de buitenkant. Die wonden genezen wel weer." Ze zuchtte. "Ja, baas. Ik vraag zo om een broodje."

Roselyn
"Ik vind het allemaal prima. En ja dat heet nou een broer en zus relatie. Als je vaker bij mij komt dan ga je dat wel merken." Ze lachte en liep het ziekenhuis uit. "Ik weet wel een heerlijke Chinees. Die zit bij de Blokker in de buurt. Zullen we daar gaan halen en dan bij jou op eten? Dan hebben we geen gezeur van mijn broertjes en zusjes om mij heen." Roselyn keek even of ze nog appjes had maar die had ze niet. Ze had wel een telefoontje van haar moeder gekregen. Ze belde haar moeder op en zei dat ze bij Gabriel zou blijven eten en dat ze niet wist hoe laat ze thuis zou zijn. "Zullen we dan maar?"

Thomas
"Goed zo je moet goed eten." Thomas streelde haar hand en ging toen even naar haar haren. "Dat klopt. Jij ben zowel binnen als buiten erg mooi." Hij wilde haar knuffelen maar dat kon niet. Hij wilde zo snel mogelijk weg uit dit muffe ziekenhuis. Hij hield gewoon niet van die lucht. "Die tapa's doen we wel een andere keer. Ik had er al wel een voorgeproefd. Die was erg lekker. Maar goed ben benieuwd wat ze hier hebben." Hij speelde met zijn vingers. "Zijn die twee een stel?" Vroeg hij rustig. "Ze passen wel goed bij elkaar. Hoe wist je dat Gabriel bij Roselyn zou passen en natuurlijk andersom. Ik bedoel bij jou zag ik het meteen. Ik zag meteen dat jij perfect voor mij was." En hij kuste haar hand opnieuw.

Amberley

"Weet ik! Maar als ik geen hap door me keel krijg, gaat dat een beetje moeilijk!" Ze kon niet eten tegen de zin in. Ze glimlachte. Ze zag dat Thomas er een knuffel wou geven, maar dat ging niet met al dat apparatuur en de draden. Daarom klom ze voorzichtig op het bed en knuffelde ze hem.
"Die tapas zijn wel mijn laatste zorg op dit moment. Ik wil gewoon dat jij weer beter wordt zodat je snel naar huis mag en we alsnog naar de film kunnen gaan." Amberley haalde de schouders op. "Daar leek het wel op." Ze knikte en schudde toen de hoofd. "Klopt, maar ik heb ze echt niet gekoppeld. Gabriel kwam toevallig langs toen we zaten te picknicken met ze hond Lucy. Voor jij mij wenkte voor die tekening. Ze raakte aan de praat en blijkbaar klikte het goed." Ze glimlachte. "Ik ga de dokter zeggen dat je bij bent en dan haal ik meteen beneden een broodje."

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd. 'Ik heb Amberley met de broertjes gezien. Het ene moment trekken ze elkaars haren uit het hoofd en het volgende moment zijn het best friends for live. Nee, laat maar zitten. ik hoef ze niet te hebben." Waarschijnlijk zou die het toch niet begrijpen.
"Is goed. Ik moest sowieso even langs huis om Lucy uit te laten." Gabriel keek Roselyn aan. "Ik breng je vanavond betijds naar huis. Je mag ook blijven slapen als je wilt. Dan slaap ik eventueel wel op de bank als je liever niet bij mij in bed slaapt." Hij knikte en liep rustig aan richting de chinees.

Thomas
"Ik ben blij voor ze. Roselyn liep wel langzaam. Loopt ze altijd zo langzaam of is er iets aan de hand?" Hij voelde de knuffel en glimlachte. "Dankjewel lief." Hij streelde haar haren en luisterde. "Ach al was het dan geen koppelen toch hebben ze elkaar gevonden." Hij mompelde wat toen ze over de dokter begon. "Hmm dan gaan ze weer naar me kijken, ik heb daar geen zin in." Hij ging wat beter in de kussens liggen. "Neem dan voor mij alsjeblieft een broodje gezond mee, zonder ei. Ik ben geen liefhebber van ei namelijk."

Roselyn
"Ach het scheelt dat ik twee oudere zussen heb en een jonger broertje die twee jaar met mij scheelt. Dus zo erg is het niet. Evelyn is ook uit huis dus dat scheelt weer. Jocelyn is weer tijdelijk thuis komen wonen." Ze hoorde hem over dat ze bij hem kon slapen. "Ik slaap graag bij je. Tuurlijk wil ik wel bij je in bed gekkie. Ik heb alleen geen pyjama dus ik moet dat ook van thuis halen. Maar dat doen we vanavond wel, laten we nou maar eerst eten halen. Dan komt de rest later wel." Ze liep naar hem toe en pakte zijn hand vast. "Je bent de liefste jongen die ik ooit heb ontmoet." En ze ging op haar tenen staan om hem een kus op zijn wang te kunnen geven. Daarna liep ze door.

Amberley

Ze knikte. "Me too." Ze knikte nogmaals. "Roselyn heeft een operatie aan de voet gehad toen ze jonger was. Daarom loopt ze moeilijk." Ze glimlachte even. 'Net als wij." Ze drukte voorzichtig een kusje op ze lippen. Amberley keek hem streng aan. "Snap dat het niet leuk is, maar het is wel nodig. Straks heb je een hersenschudding ofzo. Ik laat je niet hier liggen met een hersenschudding. Dat moet je elk uur worden wakker gemaakt en nagekeken. Het is voor je best wil." Ze knikte. "Doe ik! Ik ben zelf ook geen liefhebber van ei." Ze klom van het bed af. "Zo terug en ik wil geen gemaar over de dokter!" Ze liep ze kamer uit om de dokter te halen en daarna heel snel twee broodjes en een milkshake te halen.

Gabriel

"Volgens mij maakt leeftijd helemaal niks uit. Of ze thuis wonen of niet. Al kan je als ze niet meer thuis wonen wel minder ruziën." Hij glimlachte lichtjes. "Je weet het maar nooit. Misschien had je liever niet meteen de eerste avond bij iemand in bed gelegen die je net kent." "Je kan wel een t-shirt van mij lenen. Maar als je het liever even gaat halen dan fietsen we wel even langs."
Hij knikte. Dat was het slimste plan. Hij lachte wat verlegen. "Jij het leukste en liefste meisje." Gabriel grijnsde. "Ik kan ook bukken hoor in plaats van dat je moeilijk doet." Hij gaf er een kus terug.

Thomas
"Hmm vooruit dan maar." Hij zag dat er een dokter kwam die hem ging onderzoeken. "Je hebt een zware klap gehad vertelde je moeder." Hij scheen met een lampje in zijn ogen en controleerde hem verder. "Je hebt geluk gehad. We hadden niet verwacht dat je nu al wakker zou zijn. Je hebt geen hersenschudding, je bent gewoon gezond alleen je lichaam moet gewoon goed herstellen. Je ribben zijn ook gekneusd. Maar dat heelt vanzelf. Ik kan je wel pijnstillers geven tegen de pijn." Thomas knikte. "Als dat mogelijk is graag." De dokter knikte. "Ik moet wel je moeder bellen. Zeggen dat je bij bent." Thomas schudde zijn hoofd. "Alstublieft doe dat nou niet. Dan rent ze halsoverkop hier naar toe, dat wil ik niet." De dokter schudde op zijn beurt zijn hoofd. "Ik moet je moeder bellen als je nog geen 21 bent. Dat is een regel hier in het ziekenhuis." Thomas zuchtte diep. "Goed dan." Zei hij zachtjes. "Goed neem nu goed rust. Dan regel ik de rest wel. Ik kom vanavond nog een keer kijken." Thomas keek toe hoe de dokter weg ging. Hij zakte weg in de kussens en deed zijn ogen dicht, langzaamaan viel hij in slaap.

Roselyn
"Je raakt nooit aan ze gewend." Zei ze met een glimlach. "Als je voor mij dan ook nog een tandenborstel hebt ben je helemaal geweldig." Ze bloosde even en zei voor een tijdje niks. "Dankje." Zei ze toen zachtjes. Niet lang daarna kwamen ze aan bij de Chinees. Ze liep naar binnen en glimlachte naar Gabriel. "Weet ik, maar dan train ik mijn voet ook even." Er stond een lange rij bij de Chinees, het was dan nu ook verplicht om een nummertje te trekken. "We hebben nummer 88." Ze keek even naar het scherm. Nog 5 nummers te gaan. Met een zucht ging ze zitten en ze vertrok haar gezicht even toen ze haar voet naar voren strekte.

Gabriel

"Geloof je op je woord." Hij grijnsde even. "Ik denk dat er nog wel een oude tandenborstel ligt. Dat kan je mijn tandenborstel jatten." Heel zeker was die echter niet. En anders ging die een tandenborstel voor der halen. De winkel was om de hoek. Hij glimlachte even. Saampjes liepen ze naar de chinees. "Maar op de fiets zijn we sneller. We hebben aardig wat gelopen vandaag."
Gabriel bleef in de rij staan. "Blijf maar zitten, ik bestel wel. Wat wil je hebben? Bami met sate?"

Amberley

"Braaf zo! Denk maar zo, het is voor je best wil en zo wordt je snel beter. Hoe eerder je beter bent hoe sneller je naar huis mag en we weer leuke dingen kunnen doen." Ze gaf hem nog vlug een kusje en was toen de dokter gaan halen. Beneden haalde ze broodjes en een milkshake. Toen ze terug kwam zag ze dat Thomas lag te slapen. Ze vroeg de dokter hoe het ging en sloop toen naar binnen. Stilletjes ging ze naast hem zitten. Het broodje van Thomas legde ze op het kastje en de eigen broodje at ze rustig op. Ze zou vanavond gewoon bij Thomas blijven en om een kussen en een deken vragen. Ze sliep wel onhandig op de stoel.

Roselyn
"Je bent geweldig. Maar dat wist je al." Ze begon te lachen en keek even naar de vele mensen. Ze glimlachte dankbaar naar hem, dat scheelde weer op staan. "Ja lekker en kroepoek." Ze had echt honger gekregen. Ze had zin in haar avondje samen met Gabriel. Ze hield zoveel van hem. Ze bleef rustig zitten en keek even naar een jongen die naast haar zat. "Wat ben jij mooi om te zien zeg." Hoorde ze hem zeggen. Met opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan. "Ga toch fietsen." Maar de jongen moest lachen. "Echt niet." Ze keek de andere kant op en hoopte zo dat Gabriel zo aan de beurt was en dan konden ze gaan. Ze voelde een aanraking en met een ruk stond ze op. "Als je dat nog een keer doet, krijg je echt een klap." Die jongen begon nog harder te lachen en pakte haar andere hand. Ze sloeg hem vol in het gezicht. De jongen keek haar kwaad aan en rende toen de winkel uit. Ze liep naar Gabriel toe en pakte zijn hand en leunde tegen hem aan, veilig en vertrouwd.

Thomas
Hij deed langzaamaan zijn ogen weer open en zag Amberley weer zitten. "Hey Schoonheid. Eet smakelijk." Hij ging rechtop zitten en pakte zijn bord met het broodje. Langzaam begon hij te eten. Hij zweeg voor een tijdje en toen het broodje op was zette hij zijn bord weer op zijn nachtkastje. "De dokter gaat mijn moeder bellen, bellen dat ik weer bij ben en vertellen wat er aan de hand is. Ik heb tegen hem gezegd dat ik dat niet wil. Dan komt ze hier heen. Maar hij zegt dat het een regel is dat ze contact opnemen met de ouders als je nog geen 21 bent. Ik wil gewoon niet dat ze komt, niet in hoe ze nou is."

Gabriel

Hij knikte. "Maar dat wist je van jezelf ook al." Hij grijnsde. "Ik haal geen Chinees zonder kroepoek. Daar kom ik alleen voor!" Gabriel lette niet op wat er achter zich gebeurde. Hij was immers bijna aan de beurt om te bestellen. Gabriel keek op toen Roselyn opeens naast hem kwam staan. 'Je zou toch blijven zitten." Toen zag die uit ze ooghoek iemand wegsprinten. "Blijkbaar heb ik wat gemist." Hij sloeg een arm om der heen. Eindelijk waren ze aan de beurt. "Een grote bami met sate en kroepoek alstublieft." Hij keek Roselyn aan. "Wil je er nog wat anders bij?"

Amberley

Ze at rustig van de broodje toen Thomas weer wakker werd. "Heey! Je bent wakker. Je lag te slapen toen ik terug kwam dus ik heb je maar laten liggen." Ze knikte dankbaar. "Dank je." Zwijgzaam aten ze beide hun broodje. Ze knikte. "Weet ik. Ik heb de dokter gesproken. Ze hadden anders ook wel gebeld. Geef mij anders het nummer van Sjoerd, dan leg ik het aan hem uit dat het beter is als ze nog niet komt. Dan zien we morgen wel weer verder. Van de dokter moest je rusten dus het is sowieso niet slim als er meer mensen komen. Ze begrijpt het vast wel."

Thomas
"Dokters zeggen zoveel. Maar rust heb ik ook wel nodig." Hij nam een slok van zijn milkshake en luisterde naar zijn vriendin. "Is goed." Hij dacht even na. "0697824433." Zei hij toen. Hij keek even naar zijn milkshake en keek toen weer naar Amberley. "Dankjewel dat je dat wilt doen. Ik kan nu gewoon niet even tegen haar gezicht. Ik kan niet tegen haar verdriet. Ik heb dat nooit gekund." Hij dronk verder en glimlachte. "Rust is goed voor me dat klopt. Blijf jij hier slapen? Je mag ook wel bij mijn broer slapen als je wilt, die woont hier om de hoek."

Roselyn
"Doe nog maar Babi Pangang alsjeblieft." Ze trilde nog een beetje. "Daarnet zat een jongen naast me. Hij noemde mij mooi enzo. Toen pakte hij mijn hand vast en ik was met een ruk op gestaan. Ik zei dat als hij dat nog een keer zou doen ik hem een mep zou geven. Hij deed het nog een keer en toen haalde ik uit. Hij ging er als de bliksem van door." Haar stem trilde een beetje en ze hield stevig zijn hand vast. "Had jij nog plannen voor vanavond of wil je eerst lekker eten. Want met een lege maag kun je niet goed plannen maken. Dat zegt mijn moeder altijd."

Gabriel

Gabriel rekende af en liep vervolgens terug na de wachtruimte om op hun bestelling te wachten. Hij trok Roselyn op schoot en sloeg beschermend ze armen om de heen. "Ik ben trotst op je. Gewoon van je af bijten. Misschien maar goed dat ik niks heb gezien, anders had die een oplawaai gekregen."
Gabriel schudde ze hoofd. "Ik wil eten, dat wil ik. Verga van de honger. Daarna zien we wel weer verder." Hij pakte een handje kroepoek uit het mandje en rijkte het aan Roselyn aan.
NNiet veel later was hun bestelling klaar. Hij zette Roselyn van ze schoot af en nam de bestelling aan.
"Ready?"

Amberley

"Jaja en ondertussen loop je met mij te kletsen. Ik ben eerder afleiding."
Ze zou hem nog wel zo ver krijgen dat die ging slapen. Ze moest het immers zelf ook proberen.
Amberley krabbelde het nummer op een briefje. Ze mocht de telefoon niet aan hebben staan op de afdeling. "Het is goed. Ik begrijp het en je broer en moeder vast ook. Het is ook beter als het vandaag wat rustiger is. Morgen zien we wel weer verder." Ze knikte. "Ik blijf hier. Ik ga niet weg. Ik heb belooft om bij je te blijven." Ze stond op. "Ik bel Sjoerd even snel. Ben zo terug. Mis me maar niet."

Thomas
"Ja maar jij bent ook gewoon zo leuk om te kletsen." Hij stak zijn tong uit en knikte. "Ik ben blij dat je het begrijpt." Hij knikte weer toen ze zei dat ze Sjoerd even ging bellen. Hij gaapte lichtjes en pakte zijn milkshake weer die hij op dronk. Hij hield van milkshake, hij werd daar echt vrolijk van. Hij dronk hem uit en zette de lege beker weer op tafel. Hij draaide zich om en deed zijn ogen dicht. Thomas was echt moe. Zijn moeder mocht morgen komen als ze wilde. Langzaamaan begon hij lichtjes te snurken en viel in slaap.