Sisters from another mister

Roselyn
"Hoe moet ik jou overtuigen dat jij de aantrekkelijkste en de liefste man van de hele wereld bent?" Ze keek hem even angstig aan. "Wie weet heeft mijn vader gelijk, ik weet dat ik daar niet over mag denken maar..." En ze beet op haar lip. "Je weet maar nooit. Ik wil het niet verliezen, mijn wereld, onze wereld, zou instorten als dat zou gebeuren." Ze ging op het bed zitten met haar rug naar Gabriel toe. "Ik ben gewoon zo bang dat wij het zelfde mee gaan maken als Evelyn." Ze keek verdrietig over haar schouder richting Gabriel. "Morgenvroeg?" Vroeg ze zachtjes.

Amberley

"Jaaa!!" Ze werd prikkelbaar door dit gedoe. Ze hield zijn hand stevig vast. "Je kan ook nergens heen. Ik laat je mooi niet los." In het ziekenhuis werd ze onderzocht en werden er foto's gemaakt van de been. Zoals ze al dacht, gebroken. Dat werd 6 tot 8 weken in het gips en ze mocht voorlopig niet lopen. Zelfs niet op krukken. Nog meer balen! Ze knikte. "Vast wel! Maar ik kan geen 6 tot 8 weken zonder dansen. Ik mag geen eens lopen! Ik kan zo niks! Ik voel me gehandicapt in dit ding!" Ze zuchtte. "Wil je me naar me ouders brengen? Dan kunnen zij mij verzorgen als jij weg bent. Je mag vast wel komen logeren. dat weet ik wel zeker."

Gabriel

Hij schudde ze hoofd. "Door ooit op een dag met mij te trouwen. Dan weet ik zeker dat je inziet dat ik de ware en enigste ben. Maar nu nog niet, we zijn nog jong. We moeten ons nu richten op de baby. En bruiloft er bovenop zou nu niet slim zijn. Wees niet bang, ik vraag je echt nog wel. Maar niet nu!" Hij suste er. "Niet aan denken! Niet aan denken! Zie je maar voor je hoe er over 8 maanden een klein wondertje in je armen ligt wat onze wereld totaal gaat veranderen. Slapeloze nachten. Vieze poepluiers. Onvoorwaardelijke liefde. Een lief klein gezond kindje." Gabriel knikte. "Morgenvroeg bel ik het ziekenhuis voor een afspraak."

Thomas
"Rustig, ik probeer je alleen maar te helpen." Hij zuchtte diep en keek toe hoe de dokter de medicijnen aan Amberley gaf. "Ik bel een invalidetaxi en dan brengen we je thuis. Dan kom ik je morgen halen en gaan we iets leuks doen. Ik zeg alleen nog niet wat." Hij gaf haar een kus en belde een invalidentaxi. Niet lang daarna stopten ze voor het huis van Amberley. Hij belde aan en dacht na. "Mijn mobiel staat de hele nacht aan, dus als er wat is je kunt mij altijd bellen."

Roselyn
"Ik hoor gewoon de woorden van mijn vader in mijn hoofd. Ik had hem wel willen slaan. Maar dat is ook niet goed. Ik wil gelukkig zijn met jou en met ons gezonde kindje. Trouwen als we oud genoeg zijn, een huis voor ons zelf. Ergens waar ik mijn eigen praktijk op kan starten, waar jij eventueel je danslessen in kunt geven. Ik wil misschien nog een versnelde master in psychologie doen. Ik wil nog zoveel. Maar bovenal wil ik gelukkig met jou zijn." Ze gaf Gabriel een kus. "Ik heb Evelyn geappt dat het goed is als ze morgen komen en jij belt morgenvroeg het ziekenhuis en alles komt goed." Ze ging in bed liggen, gaf Gabriel nog snel een kus, trok de dekens beter naar zich toe, deed haar kussen schuin en ze viel in slaap.

Off: Skip naar de volgende dag. Thomas gaat Amberley ophalen voor een verrassing en Gabriel en Rosleyn hebben een afspraak in het ziekenhuis

On:

Gabriel

Gabriel liep zenuwachtig heen en weer. Hij had vanmorgen de dokter gebeld en ze konden meteen komen voor een afspraak. Het voelde nu allemaal echter aan het worden. Alsof die het nu pas echt besefte. Ze zouden hun kindje zien en het hartje horen. Hij wist zeker dat alles goed was. Zelfs Lucy werd zenuwachtig van zijn geijsbeer. 'Rose, are you ready? We moeten zo gaan. Straks komen we nog te laat!"

Amberley

Amberley keek boos na de joggingbroek die ze op de grond had gegooid. Ze kreeg dat stomme ding niet aan. Ze werd nu al gek van het gips en de rolstoel. Zo kon ze toch niks! Ze kon geen eens een leuke broek aantrekken en Thomas had nog wel een verrassing. Het was gelukkig nog redelijk weer dus pakte ze een kortere broek uit de kast. "Mama!" De moeder kwam meteen aangesprint. "Wil je helpen?" Met hulp kreeg ze alles aan en kon ze zich klaar maken. Ze dankte de moeder toen ze beneden was. Thomas zou er zo wel zijn.

Thomas
Thomas stopte zijn auto voor de deur van Amberley haar huis. Hij had een romantische rondvaart door Leeuwarden geregeld en als laatst nog een zelfgemaakt diner. Hij had de moeder van Amberley alles verteld. Hij belde aan en de moeder van Amberley deed open. "Kom verder Thomas, ik heb niks verteld tegen haar wat jullie gaan doen. Ze is in de woonkamer." Thomas knikte en hij liep naar binnen. "Goedemorgen schoonheid." En hij gaf haar een kus. "Ben je er klaar voor?"

Roselyn
Roselyn had haar knalgroene spijkerbroek met een donkergeel shirtje aangedaan. Haar lange haar had ze in een vlecht gedaan en ze liep de badkamer uit. "Kan ik zo voor de dokter verschijnen?" Vroeg ze onzeker. Ze zuchtte diep en aaide Lucy. Ze deed haar oranje haarband goed die ze ook in haar haar had gedaan en haar donkergroene vanz deed ze nog wat strakker vast. "Voor mijn idee kunnen we. Ik heb alles." Ze glimlachte lichtjes en liep naar de deur die ze open maakte en liep als eerste door het trappenhuis naar buiten.

Gabriel

Gabriel keek op. 'Uhh, ik denk dat je de dokter een beetje afschrikt met je vele kleding." Hij was er inmiddels wel aan gewend. Gabriel liep naar de toe. "Je ziet er heel leuk uit." en drukte een kusje op de lippen. Hij greep ze sleutels van tafel. De rest had die al. Hij aaide Lucy nog even, sloot af en liep toen achter Roselyn aan naar beneden. Gabriel opende auto, stapte in en wachtte tot Rosleyn zat. "Ik ben zenuwachtig. Me handen zijn helemaal klam." Niet veel later kwamen ze aan bij het ziekenhuis. Hand in hand liepen ze naar binnen. Hij liep naar de lift, op de tweede verdieping liep die naar de juiste afdeling waar ze moesten wachten in de wachtkamer.

Amberley

Amberley keek op toen ze de bel hoorde. Ze wou naar de deur rijden om open te doen maar de moeder was er voor. Ze keek op toen Thomas binnen kwam. "Hoi, hoi." Ze kuste hem terug. "Ligt er aan wat we gaan doen. Maar ik ben er klaar voor. Ik moet alleen mijn tas nog hebben." De moeder kwam het al brengen. "Dank je mam. Tot vanavond. Veel plezier op de kinderboerderij met Kenji."
Ze keek weer naar Thomas. "I am rady! Duwen maar!"

Thomas
"Okee daar gaan we." Hij hielp haar in de auto, stopte de rolstoel achterin en reed naar de haven van Leeuwarden. "Goed wat wij allemaal gaan doen vandaag is het volgende. Ik heb een rondvaart geregeld op een rondvaart boot en vanavond wacht er een romantisch etentje gemaakt door mij op je te wachten. Ik ga heerlijk voor je koken en we gaan het heel gezellig maken." Hij kuste haar en niet lang daarna kwamen ze bij de haven. Hij haalde de rolstoel er uit en hielp Amberley er in. Niet lang daarna reden ze de boot op. Dat overdekt was. Hij gaf de kaartjes en ging verder de boot in.

Roselyn
"Kleding is mijn leven. Als ik geen kleding meer maak of niet meer bezig ben met hoe ik er uit wil zien en wat mijn stijl is dan is er iets niet goed." Ze bloosde toen hij zei dat ze er mooi uit zag. "Dankje jij ook." Ze pakte zijn hand toen ze in de auto zat. "Het komt goed Gabe. De dokter komt gewoon met goed nieuws." Niet lang daarna kwamen ze in het ziekenhuis. Gespannen ging ze op een stoel in de wachtkamer zitten. "Roselyn Lancaster?" Roselyn stond op en liep naar de dokter toe. Ze ging zitten en ze keek naar Gabriel. "Uw vriend vertelde mij dat u al een maand zwanger bent van een kind. U kunt u mij vertellen wat precies de klachten zijn?" Roselyn kuchte. "Ik heb veel last van overgeven en ik ben heel erg moe. Na een uur ben ik al moe. Soms hou ik dingen twee uur vol." Ze zuchtte diep en keek naar Gabriel. "Meneer kunt u daar iets dieper in gaan?"

Amberley

Ze liet zich door Thomas naar zijn auto rijden. Moeizaam klom ze voor in. Na een tijdje kwamen ze bij de haven aan. Wat gingen ze hier nou weer doen? Amberley stak de armen uit. 'Kom is hier! Ik wil je knuffelen. Je bent een schat! Top dat je dit geregeld hebt. We gaan genieten en kijk uit naar je kookkunsten." Ze rolde het dek op en werd de boot in geholpen. Met wat moeite klom ze op het bankje en keek uit het raam. 'Ik heb er zin in."

Gabriel

"Ik zal het onthouden." Hij wist ook wel dat Roselyn altijd bezig was met kleding. Ze maakte geregeld wat voor hem, zoals ze zwemshort. Onder ze blouse had die momenteel ook nog een door Roselyn ontworpen shirt aan. "Weet ik, ik ben ook meer zenuwachtig om het feit dat het nu allemaal echt is. We kunnen er niet meer onderuit. Het dringt nu allemaal pas echt tot me door."
Gabriel liep met Roselyn mee naar de spreekkamer toen ze werden geroepen. "De test wees dat uit, ze heeft nog geen echo gehad." Gabriel haalde ze schouders op. "Ik weet niet hoe zij zich voelt. Ik merk wel dat ze heel snel moe is en vaak na de wc moet. Geregeld hoor ik braakgeluiden. Ik weet dat het er bij hoort, maar dit is wel heel extreem. Zelfs 's avonds moet ze vaak overgeven. Dit is geen ochtendmisselijkheid meer."

Thomas
Thomas begon te glimlachen. "Alsjeblieft schat. Ik wilde je afleiding bezorgen." Hij kuste haar en ging op het bankje zitten. "Ik ga allemaal lekkere dingen maken. Italiaanse dingen ga ik allemaal maken." Hij gaf haar weer een kus en keek naar alles wat er voorbij kwam. Hij pakte de hand van Amberley stevig vast. "We gaan er een geweldige dag van maken. Een dag om nooit te vergeten." Hij glimlachte en keek even naar de man die de boot bestuurde die hen glimlachend aankeek van onder zijn achteruitkijkspiegel.

Roselyn
Roselyn knikte. "Ik word er zo ongelukkig van. Zo kan ik deze zwangerschap gewoon niet meer aan." Ze veegde haar tranen weg en keek naar de dokter. "Weten jullie ouders er van?" Roselyn knikte. "Mijn ouders wel in ieder geval." "En willen zij u helpen?" Roselyn schudde haar hoofd. "Ik mocht geen sex hebben voor het huwelijk en al helemaal geen kinderen voor mijn 25ste. Mijn pa heeft mij gisteren uit huis gegooid." De dokter keek moeilijk. "Heeft u broers of zussen die u kunnen helpen?" Roselyn knikte. "Mijn oudste zus wilt ons maar als te graag helpen." De dokter knikte. "Dat is fijn, dan hebben jullie elk geval steun van een familielid. Nog vrienden die u steunen?" Roselyn knikte. "Goed." De dokter stond op. "Wilt u even op deze bank gaan liggen." Roselyn stond op en de dokter begon haar te onderzoeken. Hij luisterde naar haar buik en controleerde even haar borsten. "Ik hoor van alles in uw buik maar niet iets verontrustend. Uw borstgroei gaat ook zoals het hoort. Die misselijkheid en de vermoeidheid is normaal bij een zwangerschap, maar de een heeft moeilijker begin stadium dan de ander. Ik zal wel een echo laten maken om te kijken naar het kind. Als u na de eerste drie maanden nog last heeft van misselijkheid en vermoeidheid of pijn dat moet u terugkomen. Ik stuur u door naar de echo." De dokter wees hen de weg en Roselyn liep de kamer uit. Ze pakte de hand van Gabriel. "Tis normaal dus. Dus dat is geen slecht nieuws." Ze liep naar de volgende wachtkamer en ging daar zitten om te wachten voor de echo.

Amberley

Amberley straalde. "Je bent een schat, echt. Ik hou van jou en niet alleen omdat je dit heb geregeld.
Je bent echt de beste. Elk meisje verdiend een vriendje zoals jij maar jou hou ik mooi voor mezelf." Ze leunde met de hoofd tegen Thomas aan. "Mhh! Ik hou van Italiaans eten. Ik krijg al honger bij de gedachten." Ze legde de been op de bank. Ze knikte. "Elke dag met jou is speciaal en vergeet ik nooit meer." Ze draaide zich om zodat ze Thomas kon kussen.

Gabriel

'Rose, niet aan denken. Je bent een bikkel. Je slaat je er wel doorheen en ik help je. Elke dag, elke minuut, elke seconde." Hij sloeg troostend een arm om de heen.
"Mijn moeder nog niet, maar die krijgt het zo snel mogelijk te weten en staat zeker weten achter ons en zal ons helpen. Mijn vader zit op zee en is voorlopig nog niet terug."
"Ze woont zins gister bij mij in." Gabriel keek toe hoe de dokter Roselyn onderzocht.
Hij knikte bij het horen van de woorden van de dokter. Gelukkig zat dat allemaal goed. Gabriel knikte. "Gelukkig! Ik zei toch dat het goed kwam. Ik durf te wedden dat op de echo ook alles goed is." Hij sloeg ze armen om de heen en liep mee naar de volgende wachtkamer voor de echo.

Thomas
"Ik kan mij geen lievere vriendin wensen. Hoe lijkt het jou om, als je been beter is, samen naar Amsterdam te gaan, een midweek of een weekendje. We kunnen bij mijn broer eventueel slapen. Die zegt dat hij binnenkort een midweekje met Anna naar Engeland gaat, naar Londen. Wij mogen wel in hun appartement slapen. Ik zei dat ik het een leuk idee vond maar dat ik het wel met jou moest overleggen." Hij gaf haar een kus en haalde een paar stiften uit zijn rugtas. "Vind je het goed als ik een hele mooie tekening op je kale gipsbeen ga maken?" Vroeg hij.

Roselyn
"We moeten alleen nog de medicijnen bij de apotheek halen, maar dat komt wel goed. Evelyn, Marcel en Emma komen in de middag. Ze zei dat het voor mij wel belangrijk was als ik even rust had na zo'n echo en onderzoek, ze sprak uit ervaring zei ze. Dus ze komen rond half 2 vanmiddag. Dat komt mooi uit want ik ben babysokjes aan het breien voor onze baby en voor Emma." Ze glimlachte en greep hem stevig vast. "Roselyn Lancaster?" Roselyn keek op en liep naar binnen. Ze kwamen in een grotere ruimte met een bank, een scherm, een bureau en wat posters over baby's en hun groei. Roselyn ging op een stoel zitten. "Uit informatie van de dokter hebben wij begrepen dat u een maand zwanger bent, u bent dat te weten gekomen uit een test en niet vanuit een echo, u moet veel overgeven en u bent snel vermoeid. De dokter zegt dat dat normaal is en dat als u er over drie maanden nog last van heeft of u heeft pijn dat u terug moet komen. Voor de rest was alles in orde zei hij." De zuster kuchte even. "Jullie weten zeker dat jullie een echo willen zo vlak nadat u weet dat u zwanger bent? U bent dan erg emotioneel en een echo kan ook zeer emotioneel zijn." Roselyn keek naar Gabriel. "We weten het zeker, we willen zeker weten dat alles goed gaat." De zuster knikte. "Goed doe uw schoenen uit en ga dan oo de bank liggen." Roselyn deed haar schoenen uit en ging op de bank liggen. "Ik doe een soort gel op uw buik en met dit apparaat ga ik over uw buik heen." Roselyn knikte. De gel die de zuster op haar buik smeerde voelde koud aan. De zuster ging er met de apparaat over heen. Voor het eerst in de maand dat ze zwanger was zag ze waar haar kind zat en hoe het er nu uit zag. Ze glimlachte even emotioneel. "Zoals het er nu naar uit ziet gaat alles goed. We kunnen nu nog niet zeggen wat het wordt, dat kan rond de drie maanden. Als het kindje goed ligt kunnen we het zien. En het hartje klopt gewoon goed." Roselyn keek vol blijdschap naar Gabriel. Ze konden nu met een gerust hart ouders worden.

Amberley

Amberley knikte enthousiast. "Ik wil heel graag met jou naar Amsterdam. Al is het maar voor een weekendje. Als we het appartement van Sjoerd mogen lenen als hun naar Engeland zijn, zou dat helemaal fantastisch zijn." "Amsterdam is leuk om te shoppen.", zei ze plagend. Thomas kon er op rekenen dat ze hem mee na shoppen. Die kans liet ze niet liggen. Ze knikte. "Ik wou je het al vragen!" Ze legde de been voorzichtig op ze schoot zodat die kon tekenen.

Gabriel

"We hebben de tijd als je zus pas vanmiddag komt. Dan kan je nog even slapen of gewoon rustig aan doen. Je zus zal wel gelijk hebben." "Ahh! Wat lief!" Gabriel liep mee naar binnen. Hij keek mee hoe ze de echo gingen maken. "Wat klein!" Hij veegde een traan uit ze oog. Hij werd nu al emotioneel.
Hij hoorde het krachtige hartje. Hij keek vol love naar Roselyn. "Ik zei toch dat alles goed zou zijn."
Hij keek weer naar het scherm. "Kunnen we zo niet de rest van de dag naar het scherm staren?'

Thomas
"Ze hebben zelf aangeboden dat we bij ze terecht kunnen. Ze blijven een week in Londen. Anna heeft daar een fotoshoot, ze is fotografe, en Thomas gaat gezellig met haar mee. Die fotoshoot is een dag en dan hebben ze de rest van de week voor shoppen, bezienswaardigheden en een musical bezoeken." Hij glimlachte. "Sjoerd heeft al kaartjes voor Madame Tussauds geregeld. Misschien kunnen we ook naar de musical Hij gelooft in Mij? Sjoerd en Anna zijn daar twee keer geweest, ze hadden een keer Martijn Fischer, dat was hun eerste keer, en de tweede keer hadden ze Fabian Jansen. Fabian vonden ze beide beter." Hij glimlachte en begon op haar gipsbeen te tekenen.

Roselyn
Ze keek naar de echo. "We kunnen u wel een foto van de echo meegeven. Maar andere mensen willen ook heel graag een echo laten maken." Roselyn knikte. De vrouw maakte haar buik schoon en gaf het teken dat ze op kon staan. "Dat wordt ons kindje Gabe, ons mooie kindje." De zuster glimlachte. "Een kind dat trots kan zijn op ouders met een goede en liefdevolle band. Het is belangrijk dat je in het eerste stadium goed uitrust, dat is ook goed voor de baby." Haar collega kwam terug met de foto. "Alstublieft, dan kunt u er hele tijd naar kijken." Roselyn pakte dankbaar de foto aan. "Over drie maanden wil ik u graag terug zien voor een tweede echo. We houden het graag goed bij als het eerste stadium wat lastig verloopt. Dan kunnen we alles goed in de gaten houden." Roselyn knikte. "Als u een afspraak wilt maken dan kunt u altijd bellen." Roselyn knikte. Ze wist ook niet precies wanneer ze zou kunnen. "Of u moet nu een afspraak willen maken. Even denken voor 4 september." Roselyn haalde haar agenda uit haar tas. "Ik zou dan wel kunnen, Gabe jij?"