The children of SFAM

Roselyn
"Nee maar je hoort dat toch wel eens." Ze zuchtte diep en streek met haar hand over zijn buik heen. "Hmm je bent nog net zo gespierd als toen ik je voor het eerst tegen kwam." Ze glimlachte naar hem en zong het liedje een stukje verder. Ze knikte. "Thomas is al naar binnen met de buggy." Zei ze en ze wees richting de deur die naar het restaurant leidde. "Is mijn mannetje nu zielig dat zijn haar niet goed zit? Kom hier dan ga ik het even fatsoeneren." En ze ging met haar hand langs zijn haren. "Zo nu zit het weer goed." Zei ze met een grijns.

Amberley

"Naja, zeg! Zij wel en ik niet!" Ze wees naar de kinderen. Ze voelde de stevige omhelsing. Ze voelde fijn. Toch even tijd voor hun tweetjes. Ze gaf een kusje op ze lippen. "Je was acht en net je vader verloren. Je moeder heeft het je allang vergeven en is het vast al vergeten. Neem het jezelf niet kwalijk! Dat doet niemand!" Ze knikte. "Is goed! Dan vragen we ze meteen te eten. Wel zo gezellig!"
Ze stond op en liep achter Thomas aan naar binnen waar ze aan een tafeltje gingen zitten.

Gabriel

"Ik hoor meer dan genoeg maar dat betekent niet dat ik alles geloof. Het zal best een branche zijn waarin meet homoseksuele mannen werken maar die kunnen net zo goed ook voetballen of leraar zijn." Gabriel grijnsde. "Dat is toch iets meer vet dan spieren." Hij was in de tijd na Chris zijn dood flink aangekomen omdat die zichzelf flink verwaarloosde. Gabriel glimlachte. Hij nam Roselyn snel mee naar binnen. Gelukkig hadden Thomas en Amberley op hun dochtertjes gelet en ze mee naar binnen genomen. "Ja!" Gabriel keek in het glas. "Nu zit het nog erger!" Hij streek het snel plat.

Thomas
"Jij bent ook lief en ik ben heel blij met je. Als jij er niet was geweest dan was ik nu nog een gitaar spelende jongen die maar geen vriendin kon krijgen." Hij begon te lachen. "Ik was zes, niet acht. Mijn moeder heeft het er niet meer over gehad. Ik weet nog dat ze aan jou genante foto's liet zien waar ik in een emmer zat met een naakt boven lichaam. Please dat laat je toch niet zien?" Hij zuchtte diep en keek richting Roselyn en Gabriel die binnen kwamen lopen. "Ja is goed Amber, ik bel haar zaterdag op, dan komt ze terug, dan is bellen ook niet zo duur."

Roselyn
"Tuurlijk ik heb een leraar voor economie gehad die homo was, dus alles is mogelijk. Mijn broertje heeft zelfs een voetbalcoach gehad die homo was." Ze keek hem aan en schudde haar hoofd. "Je hebt een prachtig figuur Gabriel. Voor mij is het goed genoeg." Zij zelf was eerder afgevallen, toen dat gedoe met Chris aan de hand was. Langzaamaan kwam ze weer goed op gewicht. Ze keek even naar haar meiden die in slaap waren gevallen. "Hmm even tijd voor ons viertjes." Ze hield heel veel van haar kinderen, maar een moment voor vier of voor twee was ook wel erg fijn.

Amberley

"Dat is niet waar! Je had heus wel iemand ontmoet, maar nooit zo leuk als ik ben!"
Ze schudde grijzend de hoofd. "Ik kan ook niet alles onthouden!" Ze proestte het uit van het lachen. "Die foto is zo lief!" Ze haalde de schouders op. "Zo heeft ze je terug gepakt omdat je toen der tijd een klein ettertje was." Ze knikte. "Is goed." Ze zag dat Gabriel en Roselyn inmiddels bij hun waren komen zitten. "O, jullie kwamen ook nog een keer terug!"

Gabriel

"Die ken ik ook nog wel! Een goede vriend van me is laatst uit de kast gekomen. Amberley's broer is ook homo. Alles kan!" Gabriel glimlachte. "Die spieren zitten er inmiddels bijna weer aan hoor. Ik ben blij dat ik zo goed genoeg voor jou ben." Gabriel knikte. "Volgens mij vonden jullie het totaal niet erg!', antwoordde die op Amberley. "Koffie, thee, fris? Zeg het maar! Ik zou nog trakteren."

Thomas
"Nee dat klopt want jij bent gewoon het leukste meisje." Hij glimlachte en kuste haar weer. Hij hield er van om haar te kussen en om haar vast te houden. "Nee klopt gelukkig heb je een man die iets beter zijn leeftijd onthoud bij gebeurtenissen." Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. "Die foto is gewoon verschrikkelijk. Misschien inderdaad schattig maar een moeder hoort dat gewoon niet te laten zien. Dat is gewoon fout." Hij keek naar Gabriel. "Doe maar een cola light in plaats van koffie dan."

Roselyn
"Kijk zie alles is mogelijk. Dat van Amber haar broer wist ik al." Ze glimlachte en knikte. "En ik kom steeds dichterbij mijn oude gewicht dus we zijn goed bezig. Maar je bent altijd goed zoals je bent voor mij. Je hoeft voor mij niet te veranderen." Ze glimlachte en keek met een grijns naar Amber en Thomas. "Hmm volgens mij vonden jullie het inderdaad niet zo erg. Hmm doe mij maar thee met een bosvruchtenzakje mochten ze dat niet hebben dan graag gewone thee."

Gabriel

"Alles is mogelijk!" Hij knikte. "I know." Gabriel sloeg ze armen om ze vrouw heen. "Jij ook niet voor mij, maar een gezond gewicht is wel zo fijn." Gabriel grijnsde. "Dat zei ik toch!" Hij knikte. "Komt eraan! Rose, loop je mee? Ik kan niet alles alleen dragen.'

Amberley

Ze giechelde en bloosde. Het voelde nog steeds raar om al die lieve woorden te horen.
Ze was er nog steeds niet aan gewend, omdat jongens haar voor Thomas nooit zagen staan.
Ze kuste hem terug en legde haar handen op de zijnen waarmee die er vast hield. "Ik kan prima dingen onthouden alleen minder als ik moe ben. Ik heb vannacht amper geslapen terwijl de kleintjes eindelijk eens de hele nacht doorsliepen." Ze grijnsde. "Mijn moeder doet het ook! Blijkbaar een moederdingetje." Ze dacht na. "Doen mij maar een kopje gewone thee."

Roselyn
Roselyn knikte. "Ik kom er aan." Ze stond op en glimlachte naar Gabriel. "Een gezond gewicht is altijd fijn. Ik had je trouwens nog iets niet verteld. Ik wilde wachten op het goede moment." Ze pakte zijn hand en liep met hem mee richting het gedeelte waar je drinken kon halen. "Ik heb volgende week vrijdag mijn laatste gesprek bij de psycholoog. Ik moet nog wel anti depressiva blijven slikken maar ik hoef niet meer op gesprek. Je mag mee als je wilt naar de psycholoog. Net zoals de eerste keer, het is soort van eind evaluatie. Ik ben zo blij Gabriel." Ze kuste hem even blij.

Thomas
"Het is waar wat ik over je zeg. Je bent gewoon de liefste en mooiste vrouw op de hele wereld die ik ken." Hij glimlachte en voelde haar hand. "Waardoor heb je niet geslapen?" Vroeg hij rustig. Hij ging met zijn hand door haar haren. Hij had heerlijk geslapen vannacht. Hij had ook tot laat gewerkt. "Omdat ik er niet was om je goed te laten slapen?" Hij keek haar aan en keek naar Roselyn en Gabriel. Hij glimlachte, het voelde fijn om hun zo te zien.

Amberley

Amberley keek naar de schoenen. "Je laat me blozen! Ik geloof je wel! Maar het voelt gewoon zo raar om al die lieve woorden te horen." Ze haalde de schouders op. Ze wist het eigenlijk geen eens.
"Maybe! Ik slaap sowieso minder als jij er niet bent. Echt! Ik mis je gewoon naast me. Ik denk ook een beetje door de warmte. Ik maak me nergens druk om hoor, dat is het niet. Soms heb je gewoon van die nachten dat je niet kan slapen."

Gabriel

Gabriel wachtte op Roselyn en liep toen naar de kantine die in het gebouw was bevonden.
Hij keek er onderzoekend aan. Wat moest ze hem vertellen? Welk juiste moment?
Het eerste wat door ze hoofd schoot was dat ze opnieuw zwanger was!
Hij vloog er om de nek bij het horen van het nieuw. "Wat goed! Ik ben blij voor je! Heel blij! Als dat het enige is. Ik ben echt heel trots en blij voor je." Hij kuste er terug.

Thomas
"Dat snap ik wel. Ik vond het ook altijd gek om te horen dat men mij lief vond en leuk. Vooral jij, toen jij het zei. Gewoon omdat je niet gewend bent dat iemand dat tegen je zegt vooral als het voorheen niet is gezegd." Hij drukte haar tegen zich aan en kuste haar op haar hoofd. "Vannacht ben ik bij je. Ik hou je stevig vast totdat je lekker slaapt. De volgende dag worden we samen wakker bij elkaar. Ik laat je niet los. Jij gaat vannacht heerlijk slapen en als er wat met de kinderen is dan ga ik kijken. Je verdient het om lekker te slapen, ik ben zo vaak in de avond weg. Ik zorg voor de kinderen en voor jou."

Roselyn
"Als ik zwanger was geweest had ik het wel eerder verteld." Zei ze zachtjes. "We zijn er in elk geval niet voor bezig niet dat ik weet tenminste." En ze begon te lachen. Ze keek even naar de verschillende soorten gebak die er stonden. Ze voelde de omhelzing en glimlachte. "Ik ben ook zo blij, eindelijk na 3 jaar. Ik kon wel een gat in de lucht springen. En ik hoef ook niet meer naar de dokter voor mijn aankomprogramma. Ik moet nog 4 kilo aankomen maar als ik zo door ga dan kan ik het zelf dus zaterdag laatste doktergesprek en dan kan ik eindelijk weer een normaal leven gaan lijden met medicijnen dat wel. Maar de psycholoog zei dat als ik denk dat het zonder medicijnen gaat dat ik dan ook mag stoppen. Maar ze raad aan om het eerste halfjaar na de gesprekken door te blijven slikken."

Gabriel

Gabriel haalde opgelucht adem. Hij was er toch even bang voor geweest. "Voorlopig niet! Lauren is nog zo jong!" "Ik ben heel blij voor je en onwijs trots. Ook al moet dat met medicijnen. Er zijn wel meer mensen die met medicijnen leven, voor adhd bijvoorbeeld." Hij kuste er. "Dit moet gevierd worden!" Hij keek naar het gebak en de warme hapjes en haalde er drie saucijzenbroodjes vanaf. "Jij ook een saucijzenbroodje?"

Amberley

Amberley knikte. "Dat bedoel ik! De enige die lieve woordjes zeiden waren me ouders en Kenji. Gabriel was altijd heel lief voor me maar we zien elkaar meer als broer en zus. Ik was totaal niet populair bij de jongens dus het was heel raar om opeens door een jongen geliefd te worden waarbij het ook meteen voelde alsof we elkaar al jaren kende en met elkaar gingen."
Ze leunde tegen Thomas aan en gaf hem een kusje terug op ze lippen. Ze hield zo onwijs veel van hem! "Daar hou ik je aan!" Ze raapte Simba op die Jade in de slaap had laten vallen. Uit de tas haalde ze ook voor haar een deken. Ze keek even hoe de kleine bengeltjes als engeltjes lagen te slapen.

Roselyn
"De psycholoog zei dat het vanzelf beter moest gaan. Maar dat ik het eerst met medicijnen nog moest proberen. Ze wilde dat ik het langzaam weer ga opbouwen." Ze beet op haar lip. "Ook wilt ze dat ik voor de laatste keer nog iets ga doen. Iets wat ik voor de psycholoog nooit gedaan zou hebben en tijdens ook niet. Dat ik langs het graf van Chris ga en er nieuwe bloemen in ga doen. Dat ik soort van tijd vrij maak voor een moment met mijn zoon. Wil je meegaan als ik dat ga doen? Ik durf het niet alleen." Roselyn knikte. "Dit moet zeker gevierd worden, maar hoe en wanneer?" Ze keek naar de gebakjes en de saucijzenbroodjes. "Hmm doe mij maar die sachertorte, die Oostenrijkse chocoladetaart die daar ligt. Ik ben niet echt weg van saucijzenbroodje. Ik heb er gisteren tijdens de lunch met Flynt en Nelianne een gegeten."

Thomas
"Ik was wel populair bij de meiden maar ik vond nooit iemand met wie ik mijn leven graag zou willen delen. Toen ik jou zag voelde het gewoon zo goed. Het moment dat je bij mij kwam zitten. Het leek wel of we elkaar jaren kende. Ik heb ons eerste foto samen nog bewaard." Hij pakte zijn mobiel en liet de foto zien. "Ik heb het altijd bij me gehouden." Hij beantwoorde de kus en glimlachte. "Beloofd, ik blijf bij je wat er ook gebeurd. Ik ben je beschermengel. Toen we elkaar het ja-woord gaven heb ik beloofd om je te beschermen en dat zou ik dan ook doen." Hij keek even door het restaurant. "Okee waar blijft mijn cola light en mijn broodje? Ze blijven wel lang weg." Zei hij met een grijns.

Gabriel

"Je moet doen waar je jezelf het fijnste bij voelt. Ik denk dat het voorlopig wel het slimste is om de advies van de psycholoog op te volgen." Gabriel zuchtte. Hij had het hoofdstuk Chris voor zichzelf afgesloten en wou er eigenlijk niet meer aan denken. Hij twijfelde even maar stemde toen in. "Ik ga met je mee." Misschien was het voor hem ook wel goed om er weer eens heen te gaan.
"Thomas had het idee om vanavond met ze alle nog wat te gaan drinken, met ze viertjes dus."
Gabriel knikte en zette het gebakje op het dienblad. "Dan kunnen we afrekenen." Hij liep naar de kassa en betaalde de drankjes en broodjes/gebakjes. Daarna liep die samen met Roselyn terug naar de rest. "Alstublieft!"

Amberley

Ze knikte. Zo voelde het voor haar ook. Dat had ze hem net zelf gezegd. Ze keek naar de foto. "Hij is zo vreselijk! Ik heb hem ook nog steeds!" Ze zocht tussen de foto's op de mobiel en haalde hem uiteindelijk te voorschijn. "Ik zal je beschermen in goede en slechte tijden, tot de dood ons scheid en zelfs verder.", zei ze de woorden op uit hun geloftes. Ze herinnerde zich nog goed wat ze elkaar belooft hadden tijdens hun ja-woord. Amberley schudde de hoofd. "Gun ze een mond voor hun tweetjes. En wie is hier nou ongeduldig?"

Roselyn
"Ik weet dat je dat hoofdstuk al hebt afgesloten. Je hoeft niet mee als je niet wilt." Zei ze rustig. Ze wist dat Gabriel er ook veel moeite mee had gehad, vooral omdat Roselyn er zoveel moeite mee had. "Ik kan Evelyn of Jocelyn vragen of die mee willen. Als je echt niet wilt." Ze kuste hem en dacht na. "Ja is goed maar wie moeten we als oppas regelen voor de kinderen?" Vroeg ze zachtjes. Jocelyn kon meestal wel oppassen, ze had zelf aangeboden dat ze dat wilde doen, Flynt die had andere plannen voor vanavond, die wilde Nelianne ten huwelijk gaan vragen en Evelyn kon haar energie en tijd kwijt aan haar eigen zwangerschap. "Ik kan vragen of Jocelyn wilt oppassen."

Thomas
"Nou hij valt best wel mee. Deze dan toen in de Efteling." En hij liet de gekken bekken foto zien op zijn mobiel. "Eigenlijk moeten we nog een keertje naar de Efteling, met zijn allen. Ik heb dat abonnement nog, ik verleng dat ieder jaar opnieuw voor het geval dat." Hij glimlachte en knikte. "Dat ja-woord dus. Ik vergeet dat ook nooit meer. De dag dat ik je ten huwelijk vroeg. In Amsterdam was dat, in het Vondelpark, ik weet het nog zo goed." Hij grijnsde. "Okee okee je hebt gelijk. Ik hoopte gewoon dat alles goed ging." Hij keek op toen Gabriel en Roselyn weer kwamen. "Hehe daar zijn jullie. Was het zo druk?" Hij keek van de een naar de ander. "Hmm ik zie een paar grote glimlachen hier voor mij staan. Jullie zijn toch niet weer zwanger he?"