The children of SFAM

Gabriel

"Wat hebben jullie een mooie ballon!" Hij hield de ballon voor Lauren vast omdat ze er zelf te klein voor was. Hij zou het straks wel vastmaken om de buggy. Gabriel knikte. "Er is heel wat veranderd in twee jaar. Maar jeetje wat ziet het er goed uit. We mogen Thomas wel een compliment geven. Vooral voor dat logo, geweldig! Ik ben nu nog meer benieuwd naar het menu. Zullen we een plekje zoeken?'

Amberley

"Het is geweldig! Je mag trots zijn. Op het restaurant, je team, het logo maar vooral op jezelf. Moet je zien wat je in zo'n korte tijd hebt gereikt en dit is pas het begin van nog veel meer mooie jaren. We zullen nog vele jubileums gaan vieren." Ze knuffelde Thomas en zoende hem. "Ja, laten we gaan. De gastheer kan niet achterblijven."

Roselyn
Roselyn knikte en liep het restaurant binnen. "Er is inderdaad heel veel veranderd in die twee jaar. Ik ben blij voor Thomas dat hij dit allemaal heeft kunnen regelen in een korte tijd. Ik bedoel dat logo is echt fantastisch. En dan dir ballonnen dat vinden de kinderen ook helemaal geweldig." Roselyn ging aan een tafel zitten met een kinderstoel waar hun foto bij stond. "Dat is handig. Van alle gasten heeft hij een foto. Op die manier kunnen we het makkelijk herkennen."

Thomas
"Ik ben er zeker trots op. En ik ben trots op mezelf dat ik dit allemaal heb kunnen doen en dat het allemaal zo goed loopt. Want zonder deze klanten zou ik het nooit gekund hebben. Dan zou ik mijn zelfvertrouwen verliezen. Ik ben zo blij dat je in mij gelooft en dat ik mijn droom waar heb kunnen maken." Thomas gaf Amberley een kus en liep naar binnen met Jade in zijn armen. "Jullie mogen bij mij aan de grote tafel gaan zitten. Dan kunnen we alles goed zien net zoals op onze bruiloft."

Gabriel

Gabriel knikte. "Hij is dan ook druk bezig geweest. En het eindresultaat mag er wezen."
Gabriel zette Lauren in de buggy en zette deze tussen de kinderstoel en zijn eigen stoel in. Gabriel knikte en bekeek de foto. "Maar wel een lelijke foto! Moet je kijken! Had die geen betere kunnen nemen?" Hij zette de foto weer terug, net doende alsof die beledigd was.

Amberley

"Je mag zeker trots zijn en des ondanks zal ik altijd achter je staan. Dromen zijn er om ze waar te maken. Zonder dromen, ja dan zou je geen hoop hebben en alles. En ik ben zo blij voor je dat je deze droom hebt kunnen verwezenlijken en dat het zo geweldig goed heeft uitgepakt."
Amberley grijnsde. "Onze bruiloft was toch wel wat anders. Ik mis een witte jurk en een bruidstaart. De ringen en ons ja-woord. En er zijn twee kinderen te veel aanwezig."

Roselyn
Roselyn zette Alexis goed in de kinderstoel en keek richting de foto. "Hmm zo slecht is die foto niet. We hebben slechtere thuis." En ze begon te lachen. Roselyn keek even om zich heen. Het was zo veranderd in die twee jaar. Ze keek naar Alexis die met haar lepel aan het spelen was. "Zeg jonge dame wil je dat wel allemaal heel laten? Dat is van mij Thomas." Ze keek naar Alexis die brutaal naar haar glimlachte. Roselyn begon ook te lachen en keek naar Lauren die in de buggy zat. Haar perfecte en fijne gezinnetje en over 8 maanden kwam er weer eentje.

Thomas
Thomas keek even naar Amberley en glimlachte. "Onze bruiloft was inderdaad heel anders dat klopt." Hij keek even naar Gabriel en naar Roselyn die al aan de goede tafel zaten. Straks ging hij aankondigen dat het buffet zou gaan beginnen. Hij keek even naar Amberley en gaf haar een kus op haar gezicht. Hij ging staan en tikte met zijn lepel op het glas. "Goedenavond dames en heren en kinderen natuurlijk. Het buffet kan elk moment gaan beginnen. Voor u zien jullie de toekomstige menukaart van Dexter's, er zijn een paar oude gerechten gebleven en een paar nieuwe zijn er bij gekomen. U kunt uit veel dingen kiezen. We hebben geen volgorde van 1e gang, 2e gang en 3e gang, u kunt eten waar u zin in hebt. Eet smakelijk allemaal!" En hij ging weer zitten.

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd en zette de foto weer neer. "Ja, oké! Maar die zijn privé. Die zet je toch niet neer tijdens een diner!" Gabriel schudde ze hoofd. "Brutaal aapje!", zei die met een grijns en aaide Alexis over de haren. Hij pakte de hand van Roselyn vast en glimlachte naar haar terwijl die luisterde naar de speech van Thomas. "Daar was ik niet op voorbereid! Wat moeten we nu kiezen?'

Amberley

"Maar helemaal perfect! Ik zou het zo weer over doen. Wat lijkt dat lang geleden! Bijna 3 jaar!"
Amberley kuste Thomas terug voordat die aan zijn speech begon. Ze glimlachte. "Dat deed je perfect. Maar je maakt het wel moeilijk. Wat moeten we nou kiezen? Alles is lekker en goed.
Ik zou alles wel willen, zeker de nieuwe gerechten maar het is veelte veel om allemaal te nemen."

Roselyn
"Ach ik vind het wel wat hebben. Ik bedoel zo'n erge foto is het nou ook weer niet." Roselyn keek naar Lauren en keek naar Alexis. Ze kneep in de hand van Gabriel en gaf hem een kus. Hun band was door de jaren heen sterker geworden. Ze luisterde naar de speech en keek naar de menukaart. "De lasagne wil ik wel nemen. Thomas zijn lasagne is lekker. Ik ben er dol op. En ik denk dat ik voor de brownietaart en de Dexterchampignonnen soep ga." Ze glimlachte en keek even naar Alexis. "En Alexis wat wil jij?" Alexis wees op het Dexterverrassingsmenu.

Thomas
Thomas glimlachte. "Ik heb er lang op geoefend. Veel papier door de versnipperaar gehaald." Hij keek naar de menukaart. "De pizza's zijn nieuw, die zijn heel lekker en de Spareribs ook en de Dexterschnitzel ook. Die hadden we voorheen nog niet, wel het gewone schnitzelmenu." Hij keek even naar zijn kinderen. "Ik wil Dexterpizza." Hoorde hij Jade zeggen. De Dexterpizza was een pizza Margharita in de vorm van een kat speciaal voor de kinderen. "Okee dan bestellen we die zo. Ik ga voor de Spareribs. De obers doen hun rondje dus die komen vanzelf hier heen."

Gabriel

"En toch blijf ik er bij dat het een vreselijke foto is." Hij draaide de foto om zodat die er niet meer tegen aankeek. Gabriel dacht na. "Daar heb je gelijk in. Maar ik heb niet zo'n trek in lasagne. Ik neem denk wel ook de soep en het toetje." Gabriel keek naar zijn oudste dochter. "Zozo! Een heel Dextersverassingsmenu voor je eigen alleen? Toe maar!" Gabriel bekeek de menukaart nog eens. "Ik ga voor de pasta cabornara. Daar heb ik trek in."

Amberley

"Dat was te merken ook, ja. Je kantoor was een rotzooi." Ze grijnsde even.
Ze knikte. Ze wist echt niet meer wat ze moest kiezen. Alles was zo lekker. Er was gewoon veelte veel keuze. "Goede keuze, Jade. Jij krijgt een Dexterpizza. Ik ga denk ik ook voor de spareribs. Anders kan ik toch geen keuze maken."

Roselyn
"Ik zit dan gelijk al vol als ik soep neem. Dan kan ik het hoofdgerecht niet meer op." Ze keek naar de foto en keek toen naar Alexis die enthousiast begon te lachen. "Ja ja je krijgt je menu. Straks komen de obers dan kunnen we gaan bestellen." Ze wreef over haar buik. Ze had echt het gevoel dat het een meisje zou worden. Ze haalde een hand door haar haar en keek toen naar Lauren die in slaap gevallen was, ze moesten het vanavond maar niet te laat gaan maken.

Thomas
"Uhm ja sorry daarvoor. Het was hier al zo onrustig. Daarom wilde ik graag thuis werken. Niet dat het thuis veel rustiger was maar goed." Hij glimlachte en keek naar de tweeling. "Inderdaad Jade, dat is een hele goede keuze." En hij glimlachte naar Jade. Hij keek op toen er een ober kwam. Hij deed de bestelling en glimlachte. "Ons mooie restaurantje. Ik kijk uit naar de komende jaren, er komen nig vele gerechten bij. Ik kijk ook uit naar ons nieuwe appartementje."

Amberley

"Maakt niet uit. Het viel alleen op." Ze grijnsde. "Dat zijn je keuzes. Of een druk restaurant. Of drie rond rennende en kruipende drukke kinderen." Ze glimlachte. "Wat er ook gebeurd is sta achter je. Altijd! In goede en slechte tijden. Dat hebben we elkaar immers ruim drie jaar geleden beloofd." Ze droomde even weg. "Ik kijk zo uit naar het nieuwe appartement. Helemaal nu het bijna rond is. Het oude appartement lijkt nu nog kleiner dan het al is."

Gabriel

Gabriel grijnsde "Dat is waar. Dan neem je toch alleen de lasagne. Ik ga wel voor de soep en de pasta en een toetje." Gabriel schudde ze hoofd. "Met de eetlust is niks mis.", doelde die er op dat Alexis een heel menu voor zichzelf wou. De obers kwamen bij hun tafel en Gabriel gaf hun bestelling door. Hij wisselde een blik met Thomas en Amberley, dus zwaaide naar hun.

Thomas
"Daar heb je een punt. Ik ben dan liever thuis, dan dat ik met al stressende mensen zit die net zo gestressd zijn als ik." En hij begon te lachen. Hij zwaaide terug naar Gabriel en pakte de hand van Amberley. "Ik weet die dag nog alsof het gisteren was. Als we oud en grijns zijn denken we er nog steeds aan." En hij gaf haar een kus. Hij zag Jade vies kijken en hij begon te lachen. "Zeg jonge dame, wees blij dat je ouders zoveel van elkaar houden. Ik spreek jou over 16 jaar wel als je zelf een vriendje hebt." "Echt niet!" Zei Jade. Thomas rolde met zijn ogen en keek naar Amberley. "Ik heb geregeld dat we dinsdagavond kunnen kijken, mijn moeder wilt oppassen. Vind je het goed als mijn moeder oppast?"

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel. "Ik ben al blij dat ik meer kan eten dan vroeger." En ze glimlachte. "Alexis kan goed eten hoor en ze wilt hele maaltijden, geen kleintjes meer. Tenminste ze doet chagrijnig als ze een kleine maaltijd krijgt. En deze porties voor kinderen zijn groot genoeg voor haar." En ze aaide Alexis door haar haren die ze meteen weer goed deed. Ze zwaaide ook naar Amberley en Thomas en keek naar Gabriel. "I love you." Zei ze zachtjes.

Gabriel

"Maar drie gangen is ook veel, ik krijg het al met moeite op. Nou ik kan toch aardig bunkeren, zoals je weet." Gabriel knikte. "Met Alexis de eetlust is niks mis, dat menu heeft ze zo op en dan wilt ze nog een kinderijsje ook." "Ja! Ijsje!', riep zijn dochter vrolijk. "Jij krijgt een ijsje, wees maar niet bang. Maar dan moet jij wel netjes je bord leegeten." Zijn dochtertje knikte braafjes.
Gabriel glimlachte. "Love you more en onze meisjes en toekomstige kindje."

Amberley

Amberley grijnsde. "Ja, dan zijn wij toch een stuk rustiger. Maar vooral gezelliger. Dan kan ik je af en toe nog gezelschap houden met de kleintjes." Amberley bloosde lichtjes en glimlachte. "Ooit laten we de foto's zien aan onze klein kinderen en vertellen wij 'hun over die dag."
Ze beantwoorde de kus van de man. "Haha, goed zo Jade. Geen jongens!" Amberley knikte. "Natuurlijk! Je moeder is van harte welkom. Top dat je het hebt kunnen regelen."

Roselyn
"Daarom. Geef mij maar twee gangen, dan zit ik wel vol genoeg." Ze keek naar Alexis die braaf naar haar vader luisterde. "Waarom luistert ze nou altijd beter naar jou, dan naar mij?" Ze glimlachte en keek op toen haar lasagne kwam. "Hmm heerlijk. Tenminste het ruikt heerlijk." Roselyn keek naar Gabriel en glimlachte. "Ik kreeg een app van Marcel. Evelyn is aan het bevallen van Rose. Tenminste via keizersnee, ze is te vroeg, twee weken. Maar het gaat allemaal goed zei hij. Emma was drie weken te vroeg."

Thomas
"Ook dat. Ik ben blij dat ik volgende week een week vrij heb genomen. Dat heb ik wel verdiend en jullie verdienen het dat ik vaker thuis ben. Nu dit bijna achter de rug is, zou ik vaker thuis zijn." Hij gaf Amberley een kus en zag dat zijn spareribs en die van Amberley er aan kwamen. Hij voelde zijn maag knorren. Hij keek naar Jade en keek toen naar Amberley. "Haha ja, we gaan ze ooit laten zien, maar nu nog niet. Dat geduld hebben ze toch nog niet."

Amberley

'Ik ben ook blij dat je vrij hebt genomen. Dan hebben we weer meer tijd met ze alle. Kunnen we leuke dingen doen. Misschien kunnen we er samen op uit. Naar het strand ofzo, het zou mooi weer worden. We zijn al lang niet naar het strand geweest." Amberley grijnsde. "Haha, het is al een wonder dat de tweeling slaapt en Jade stil zit." Ze begon aan de spareribs. "Het is heerlijk!"