The children of SFAM

Amberley

"Bijdehand zijn en van jezelf af kunnen bijten hoef niet perse iets met elkaar te maken te hebben." Amberley grijnsde en hoorde de oudste meiden neuriën, maar herkende het niet meteen. "Wat ben je aan het zingen, Lexie?" Amberley knikte. "Ik kan nog geen poppetje tekenen. Laat mij maar dansen. Ik was beter in mijn talen en rekenen."

Amberley

"Inderdaad. Ze heeft nu meer energie dan bij de eerste twee. Wat erg fijn is. Voor haar maar ook voor de kinderen. Mama kan nog lekker leuke dingen met ze doen." Gabriel stond al haast klaar toen de dokter zei dat ze de echo zouden maken. Gabriel keek naar het scherm waar het kleine babytje verscheen. "Ahh, wat een droppie. Zo klein! Waren Alexis en Lauren echt zo klein?" Hij keek de dokter aan. "Kunt u zien wat het wordt?"

Thomas
Thomas keek naar Alexis. "K3." Antwoordde Alexis. Thomas rolde met zijn ogen. Hij keek naar Jade die knikte en verder ging met verven. "Ik ga het je een keer leren. Net zoals ik jou die kookcursus had gegeven. Weet je nog?" En hij begon te lachen. Hij keek op zijn horloge en keek toen naar de kinderen. Hij maakte er een foto van en glimlachte. "Deze app ik later wel naar Gabe en Rose. Die zijn nu veel te veel bezig met wat hun nieuwe baby gaat worden. Wat denk jij dat het wordt?"

Roselyn
Roselyn keek naar hun baby op het scherm. Ze knikte. "Alexis was iets kleiner dan Lauren, Lauren is nu toe de grootste geweest." Roberts knikte. "Ik kan zeker zien wat het wordt. Het wordt een meisje." Roselyn keek Gabriel aan met een blik van, ik zei het toch. En ze moest wel even lachen. "Drie meiden, dat gaat heel gezellig worden. Wordt een drukte van belang dat kan ik wel zeggen." Roberts knikte. "Ik weet waar u over praat. Ik heb zelf drie zonen." Roselyn glimlachte en keek naar het kleine meisje. "Ik kan hier wel uren naar kijken." En ze pakte Gabriel zijn hand vast.

Amberley

"O ja, nu herken ik het. Domme Amber." Amberley schoot in de lach. "I remember, maar dat gaat het niet worden met een tekencurcus. Voor sommige dingen, zoals tekenen heb je aanleg nodig. Die heb ik gewoon niet, maar lief aangeboden."
Amberley knikte. "Inderdaad, doe straks maar." Amberley dacht na. "Ik denk een derde meid, al gun ik Gabe ook zijn zoon, die die stiekem heel graag wilt."

Gabriel

"Klopt, maar Lauren die eet ook gewoon voor twee. Ze groeit als kool. Die kleine aap loopt al bijna en ze is nog geen jaar." Gabriel grijnsde. "Oke, oke, je had gelijk.", fluisterde die. Hij had die blik wel verwacht. "Ik bereid me mentaal al voor. Nog een slaapkamer die ik roze kan schilderen." Hij stak plagend zijn tong uit. "Liever drie zoons, dan drie dochters." Gabriel richtte zich op de monitor terwijl hij de hand van Roselyn vasthield. "Je zou z'n monitor thuis moeten hebben."

Thomas
"Zeg zelfs ik herkende K3 er uit." En hij stak zijn tong uit. Hij knikte. "Okee het was het proberen waard." Hij glimlachte en keek naar zijn drie kinderen die alle drie braaf bezig waren. "Ik denk ook een derde meid, maar een jongen zou ook leuk zijn. Tis altijd afwachten. Maar goed we horen het vanzelf wel, als ze het willen zeggen." Hij keek zijn vrouw aan en liep naar haar toe. "Koffie?" Vroeg hij en hij gaf haar een kus.

Roselyn
"Dat is ook wel zo. Alexis moet leren meer te eten, maar dat komt vanzelf wel." Roselyn keek naar het meisje en keek toen naar Gabriel. "Niet alles hoeft roze, voor Lauren hebben we het rood gedaan. Ik bedoel dat Alexis nou van roze houdt... Ik had als kind een hekel aan roze." En ze begon te lachen. Roberts keek naar Gabriel. "Ik kan u vertellen dat drie zoons soms ook niet fijn is hoor. Maar goed eentje woont in Delft, dus dat scheelt weer." Roselyn begon te lachen en keek naar Gabriel. "Het komt wel goed, misschien wordt het wel een hele stoere meid."

Amberley

Amberley sloeg de armen over elkaar heen. "Ik was in gedachten verzonken, dus ik hem niet alles gehoord." Amberley knikte. "Je kan het altijd proberen, alleen is het waarschijnlijk weggegooide tijd." Amberley knikte. "Je hebt gelijk. Maar het belangrijkste is dat het gezond is. Al zal het wel voor ze afzien zijn met drie jonge meiden." Amberley grijnsde. "Die kunnen het niet voor zich houden." Ze beantwoorde zijn kus. "Nee doe maar thee."

Gabriel

Gabriel knikte. "Lexie is altijd al een moeilijke eter geweest." Gabriel schoot in de lach. "Het was meer als geintje bedoeld. We zullen zien. Misschien schilder ik het wel expres blauw." en stak ze tong uit naar Roselyn waarna die een kus gaf. "Ik geloof u maar al te graag." Gabriel knikte. "Wie weet. We zullen het zien. Misschien heeft het net als de mama wel een hekel aan roze, dus koop maar niet te veel roze in."

Thomas
Thomas keek naar Amberley. Hij sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een kus in haar nek. "Waar dacht je aan?" Vroeg hij en hij keek naar de schilderende kinderen en dacht na. "Ieder heeft zo zijn of haar talenten en die moet je benutten. Ik ga je niet iets leren waarvan je al zegt dat je het niet kan of dat het gewoon niet je talent is. Dan pest ik je alleen maar en dat is niet lief." Thomas gaf zijn vrouw een kus en knikte. "Wordt een drukte van belang, maar na al die ellende gun ik het ze ook gewoon."

Roselyn
"Klopt, maar dat komt allemaal vanzelf wel. Ik bedoel het is nou eenmaal een rare tijd. Mama die opeens dikker wordt... Dat is ook allemaal heel gek." Ze rolde met haar ogen. "Blauw kan ook gewoon een hele mooie kleur zijn. Het hangt er ook met name van af wat je er zelf van maakt." Ze gaf Gabriel een kus en keek naar de dokter. "Mag ik van de tafel?" Roberts knikte en maakte haar buik schoon. Roselyn stond op en keek naar Gabriel. "Ik krijg toch wel weer roze kleding, je kent Jocelyn en Evelyn..." En ze zuchtte diep. "Die doen dat om mij te pesten omdat ik een hekel heb aan roze."

Amberley

"Oh, niks bijzonders. Gewoon dat de kinderen zo lief en zoet zitten te schilderen. Een geluksmomentje."
Ze leunde even naar Thomas toe en zette Lauren op de grond die keurig de flesje op had gedronken.
"Haha, true. Als je ergens al tegen op kijkt dan gaat het sowieso al niet lukken." Amberley knikte. "Zeker. Maar het zal ook erg wennen voor ze zijn met drie kleine kinderen."

Gabriel

"Inderdaad. Het is voor hun ook allemaal erg wennen. Een rare tijd en dat zal het alleen maar meer worden als de kleine is geboren. We moeten allemaal onze draai erin vinden."
Gabriel knikte. "Ja, dat is waar. Maar een hele blauwe kamer voor een meisje zou een beetje raar zijn."
Gabriel schoot in de lach. "Ik had niks anders van ze verwacht. Maar het was ook meer als geintje bedoeld. Al zou het best kunnen hoor dat ze echt niet van roze houdt."

Thomas
Hij knikte. "Inderdaad een geluksmomentje. Een moment wat je niet zo snel zou vergeten." Hij gaf zijn vrouw een knuffel en kuste haar. "Love you." Zei hij met een lieve glimlach. "Dat klopt. Maar drie kinderen sowieso is al druk. Ook al zijn het drie meiden." Hij keek even naar zijn eigen kinderen en toen naar Alexis en Lauren. Lauren had geen zin om te schilderen. Die had haar aap gepakt en was daarmee gaan spelen.

Roselyn
"Klopt. Alexis heeft dit al een keer meegemaakt. Toen met Lauren. Nou toen had madame ook zo haar driftbuien. Verschrikkelijk. Maar goed na deze tijd doen we weer normaal." Ze zuchtte diep en wreef over haar buik. Ze keek naar Gabriel en begon te lachen. "Dat klopt. Maar blauw kun je met zoveel dingen matchen. Ik spreek uit ervaring met mijn kledinglijn." Roselyn rolde met haar ogen. "Ze hebben voor mijn negende verjaardag een roze plu en een roze haarband gegeven. Ik was boos, ik had daar helemaal niet om gevraagd, het bleek een geintje te zijn. Ik kreeg de playmobile manege." Roberts keek hen aan en kwam terug met de foto. Ze mochten weer gaan zitten. "Hadden jullie verder nog vragen?"

Amberley

Ze knikte. "Nu begrijp ik hoe het voor Rose en Gabe was toen zei op onze kinderen paste toen wij samen een weekendje weg waren. Ze hadden zulke leuke verhalen."
Ze knuffelde en kuste elkaar. "Love you too." Ze hoorde Jade de woorden herhalen. Ze grijnsde. "Love you too, Jade." Amberley knikte. "Vertel mij wat." en ze keek de eigen kroost een voor een aan.
"Nee, nee, nee! Jasper!" Maar het was al te laat. Jasper trok de groene verf om. "Ohoh!" "Ja, zeg dat." , mompelde ze. Jasper begon te huilen. Ze tilde hem om. "Stil maar. Het is al goed. We maken het schoon. Mama is niet boos."

Gabriel

"Ja, maar toen was ze nog heel jong. Ze wist toen helemaal niet wat het was en maakt het nu bewuster mee. Ze is nu helemaal de oudste." Gabriel knikte. "Je kan hele mooie en leuke dingen maken waar blauw in zit. Maar we zullen het zien. Eerst maar eens wat leuks bedenken." Gabriel schudde ze hoofd. "Dat is nou echt gemeen!" Gabriel nam de foto aan. "Ahh, wat een super lieve foto!" Gabriel schudde ze hoofd. "Alleen wanneer we onze kleine derde meid weer mogen zien."

Thomas
"Ja ik ook. Maar ik begrijp ook dat ze soms erg druk geweest moet zijn. Maar ik ben wel blij dat het zo goed gaat." Hij keek naar Jade en bukte bij haar en gaf haar een kus. "Ik hou ook van jou lieve schat." En Jade glimlachte naar hem. Hij keek op toen Jasper de pot met groene verf omgooide. "Ik ben blij dat er geen tapijt ligt. Dan kreeg je het er al helemaal niet meer uit." Thomas keek naar Jasper. "Papa is het ook niet boos jongen. Het was een ongeluk." En hij gaf zijn zoon een kus op zijn wang. Hij raapte de pot op en legde hem weer op tafel. Hij pakte schoonmaakmiddel en begon het schoon te maken. Hij glimlachte eventjes. "Zo niks meer te zien."

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel. "Dat klopt. Maar toch. Wij hebben spanning, zij ook. Kinderen nemen dat gevoel nou eenmaal over op een bepaalde manier." Ze zuchtte diep en keek naar de foto. "Ons kindje Gabe. Ons lieve schattige kindje. Ons kleine meisje." Ze gaf hem een kus en ging op de stoel zitten. "Ik wil een afspraak maken voor over drie maanden. Dan kunnen we de baby ook makkelijker zien en misschien wel met een 3d echo." Roselyn keek naar Gabriel. "Op dezelfde datum maar dan over drie maanden?" Roberts knikte. Roselyn dacht na. "Ik kan dan wel, jij Gabriel?"

Amberley

"Haha, ja wat wil je met vijf kinderen. Het is nu nog rustig vergeleken als het er straks zes zijn. Dan is het helemaal een kippenhok." Amberley zuchtte. "Het kan altijd erger." Amberley trooste Jasper terwijl ze zijn tekening weglegde om te drogen en een grotere smeerboel te voorkomen. "Opgelost! Kijk eens, een nieuw vel papier, kan je weer fijn schilderen." Ze zette Jasper weer op zijn stoeltje en verving meteen de schilderingen van de andere kinderen.

Gabriel

Gabriel knikte. "Ja, dat weet ik. Wij gestrest, zij gestrest. Niet heel raar als ze dan driftbuien en slecht gedrag vertonen. Maar zijn zijn nog heel zoet ondanks alle omstandigheden." Gabriel grijnsde. "Onze derde kleine meid, waar zijn we aan begonnen?" Gabriel keek met een grijns naar Rose. Hij keek nu al uit naar de 3D echo. 'Prima! Zet maar neer." Hij zou anders wel vrij vragen of van dienst wisselen.

Thomas
Hij knikte. "Dat is helemaal waar. Maar goed. Het wordt vast gezellig en ze redden zich echt wel met drie meiden. Roselyn heeft ook twee zussen en die ouders hadden ook nog een zoon en dat is ook helemaal goed gekomen." Thomas keek naar Jasper en zuchtte diep. Het was ook wat vijf van die kleine kinderen. Alexis kwam naar hem toe gewaggeld. "Klaar." Zei ze. "Ben je klaar met schilderen meisje?" Alexis knikte. "Zullen wij dan alvast binnen aan die taart?" Jade keek haar vader aan en zei dat ze ook klaar was. "Kom maar dan mogen jullie me helpen. Ik doe wel nieuwe bakschortjes om." Hij deed de verfschorten af en gaf de meiden bakschorten. Hij ruimde hun schilderspullen op en deed toen zelf een schort om.

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel. "We zijn begonnen aan een super leuk gezinnetje voor ons zelf." En ze glimlachte en gaf hem een kus. "Ik heb wel het liefst op een zaterdag. Mijn praktijk is dan dicht dus dan kan ik makkelijker naar het ziekenhuis." Roberts knikte. Ze spraken de datum af en niet veel later stonden ze weer bij de wachtkamer. "Ik kan niet wachten om onze klein meid in de armen te kunnen sluiten. Om onze derde meid in de armen kunnen sluiten. Zullen we ergens gaan eten?"

Amberley

"Gabe en Rose zijn hun ouder niet. En drie meiden is toch anders dan drie jongens of een mix. Helemaal als ze klein zijn. Maar inderdaad, ze redden het wel. Ze moeten gewoon allemaal hun draai gaan vinden." Amberley hielp met het opruimen van de tafel.
"Gaan jullie maar lekker taart bakken, wij gaan een boekje lezen." Lauren kwam al aan gekropen met Woezel en Pip in de handjes.