The children of SFAM

Thomas
Thomas keek met een zucht naar het tafereel. Hij keek toe hoe Alexis zelf de puzzel aan het leggen was. "Ik durf het niet te zeggen maar het is net haar moeder. De blikken die ze open trekt. De dingen die ze zegt. Het is net haar moeder." Thomas keek naar Alexis die op de grond was gaan zitten en de puzzel eens bekeek en toen uit elkaar ging halen. "Klaar!" Riep ze uit. "Goedzo Alexis. Wil je er nog een maken?" Alexis schudde haar hoofd en ze liep naar Amberley toe. "Jonge dame zijn we niet iets vergeten?" Alexis keek hem vragend aan. "Nee?" "Je moet wel op ruimen als je iets anders wilt gaan doen. Kom lieverd ik help je wel." En Thomas liep naar Alexis toe en hielp haar met opruimen. "Tekenen!" Alexis liep naar Amberley toe. "Amber, mag ik gaan tekenen?"

Gabriel

"I know, i know. Maar ik wou het gewoon zeker weten."
Gabriel grijnsde. "Ik laat jullie lekker jullie gang gaan. Als jullie mannelijke hulp nodig hebben dan zeg je het maar."
Gabriel knikte. "Ze zal er toch aan moeten gaan wennen. Ik kan ook niet steeds bij de kleintjes blijven. Ik ga al minder les geven om meer thuis te zijn."

Amberley

Amberley proestte het uit. "Haha, het was mij ook al opgevallen. Klein monster. Zeg het maar niet tegen Rose dat de dochter als twee druppels water op de lijkt." Amberley keek naar Alexis en vervolgens naar Thomas die Alexis er op wees dat ze de puzzel vergat op te ruimen. Amberley tilde Alexis op. "Jij mag gaan tekenen. Wat kan jij dat lief vragen. Wil je vinger verven zoals papa voorstelde?"

Roselyn
"Snap ik lieverd." En ze keek even naar de weg. Ze waren er bijna. Nog even en dan konden ze hun kindje gaan zien. Roselyn haalde een hand door haar haar en keek naar Gabriel. "Haha ik hou je er aan. Misschien voor de broodjes. Nee grapje." En ze begon te lachen. "Ik weet dat Alexis er aan moet wennen, maar het lukt haar gewoon niet. Ze wordt angstig als er onbekende mensen zijn. Misschien gaat het over een paar jaar wel over en dat hoop ik gewoon."

Thomas
"Ik ga dat ook zeker niet tegen Rose zeggen. Misschien heeft ze het zelf al wel uitgevonden. Ik weet het niet." Thomas begon te lachen en keek naar Jade die met Julia aan het spelen was en dat ging goed. Alexis keek even naar Amberley. "Weet nie." "Wil je een tekening voor papa en mama maken?" Alexis knikte. "Vingerverf of kleurpotloden?" "Vingerverf." Thomas rolde met zijn ogen, dat had Amberley toch net gevraagd? Alexis keek naar Amberley en gaf Amberley een kusje op haar wang. "Jij lief." Zei ze met haar liefste glimlach. "Zeg dame, tis mijn vrouw he." Alexis keek hem gek aan. "Toch lief." En ze stak haar tong uit. "Ooh dat mag niet he deugniet. Och je bent je moeder." En Alexis gierde het uit van het lachen.

Gabriel

Gabriel glimlachte lichtjes. "Ik wil best een paar broodjes komen brengen hoor. Kleine moeite. Als je me maar niet vraagt om te helpen inrichten met een stel van die giechelende meiden."
Gabriel haalde zijn schouders op. "Ik weet het ook niet. We kunnen er weinig aan doen. Ze went net aan de gastouder dus een ander zoeken heeft ook geen zin. Voor je het weet is het tijd voor de peuterspeelzaal en dan zal ze toch ook zelf moeten doen."

Amberley

Amberley haalde de schouders op. "Grote kans dat Gabriel het wel heeft gemerkt, maar wijselijk zijn mond heeft gehouden."
Amberley bloosde. "Ik vind jou ook lief, Alexis." Amberley grijnsde. "Volgens mij is Thomas een beetje jaloers." en knuffelde Alexis steviger. "Ohh, kijk maar uit dat die het niet tegen mama gaat zeggen. Stt, ons geheimpje." Ze legde de vinger op de lippen en zette Alexis weer neer. "Zo een kijken waar papa en mama de vingerverf hebben gelaten. Jade, Juul, willen jullie ook verven?"

Roselyn
Ze begon te lachen. "Ik heb geen idee waar je het over hebt." En ze rolde met haar ogen en dacht na. "Dan is ze ook wat ouder. Ze houdt er niet van als vreemde mensen in haar eigen omgeving komen. Ze heeft er geen moeite mee als ze in een andere ruimte is. Dus ik denk dat de peuterspeelzaal geen moeite moet zijn voor haar. Maar goed we zien wel. Eerst even deze kleine zien." En ze wees naar haar buik.

Thomas
Thomas keek naar Alexis. Hij begon te lachen. "Deugniet." En hij keek even naar Jasper die nog steeds zoet aan het spelen was. Julia en Jade keken op. Ze liepen naar hun moeder toe en knikte. "Alexis wijs eens aan waar de vingerverf spullen liggen." Alexis liep naar een kastje en trok aan de deur. "Op slot." Thomas keek naar Amberley. "Slim, kunnen ze niet zomaar met hun handjes bij de verf."

Amberley

Amberley grijnsde. Ze liep achter Alexis aan naar de kast om de verf spullen te pakken. "Heel slim, maar waar hebben ze de sleutel gelaten?" Ze stond op de tenen om boven op de kast te voelen. "Hebbes!" Ze opende de kast en pakte de verfspullen, papier en schorten. "Ga maar alvast aan het knutseltafeltje zitten. Papa doet jullie een short voor dan zet mama de verf op tafel."

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd. Pestkop!, dacht die maar sprak zijn gedachten niet hardop uit. "Misschien was het dan toch niet zo slim om de gastouder bij ons thuis uit te nodigen. Naja, we zullen zien. Als Alexis straks naar de peuterspeelzaal gaat en de kleine is geboren zullen we toch opnieuw moeten kijken hoe we de oppas gaan indelen." Gabriel knikte en reed net op dat moment de parkeerplaats op van het ziekenhuis. "We zien er, nu kunnen we niet meer terug."

Thomas
Thomas keek naar Amberley. Hij pakte een schort en deed die bij Alexis om. Hij deed precies hetzelfde bij Julia en Jade. Hij keek naar Alexis. "Mama? Mama is hier nie." Zei Alexis. Thomas knikte. "Je hebt helemaal gelijk, maar ik denk dat Amberley het tegen Jade en Julia had." Hij hoorde gehuil uit de babyfoon en liep naar de slaapkamer van Lauren. Hij maakte de deur open en keek naar Lauren die klaarwakker was. "Wil je uit bed?" Hij zag Lauren hem scheef aan kijken. Hij tilde haar op en begon haar te verschonen. Daarna liep hij terug naar de woonkamer met Lauren op zijn arm. "Deze jonge dame hier was wakker geworden."

Roselyn
"Ach ik weet het niet. Alexis is net een waakhond. Ze heeft er al een hekel aan als ik aan haar poppen zit zonder haar toestemming. Kijk ergens kan ik dat wel begrijpen maar toch. Ik moet soms even haar kamer opruimen. Maar als ze ouder worden mogen ze dat lekker zelf doen." Roselyn keek even naar buiten en knikte. "Ik heb er zin in. Hopelijk hebben we wel een beetje een normale arts. Ik vond die bij Lauren, toen met haar echo, echt naar. Ik hoop zo dat we die niet nog een keer hebben."

Amberley

Amberley legde het verfkleed op de tafel en legde er vervolgens papier neer en zette de verfpotten erbij mer genoeg kwasten. Ze grijnsde bij het horen van Alexis de mededeling. "Je hebt helemaal gelijk. Maar ik ben wel de mama van Jade, Jasper en Julia."
Jasper kwam naar de toe gekropen terwijl Thomas bij Lauren was gaan kijken. "Wil je ook verven, Jasper? Dat mag hoor. Kom maar, dan doen we een schort om." Ze deed Jasper en schot om en zet hem bij de al vervende meiden. Ze keek op naar Thomas die terug kwam met Lauren. "Dag dametje.", zei ze tegen Lauren. "Ze ziet er alleen nog niet zo wakker uit."

Gabriel

"Dat hoort ook wel een beetje bij de leeftijd. Ik werd ook boos als je aan me speelgoed zat. Had je net een heel dorp van lego gebouwd moet je moeder perse de boel weer komen schoonmaken. Ja, dan word je wel boos." "Al wil ik daarmee Alexis de gedrag niet goedpraten.", voegde die er snel aan toe.
Gabriel knikte. "Ja, dat was inderdaad een rare vogel. Heb die man daarna ook nooit meer zien rondlopen. Misschien maar beter ook." Hij stapte uit en hielp vervolgens Roselyn uit de auto. "Lets go!'

Thomas
Thomas knikte en keek naar Amberley. Alexis keek hem even aan en keek toen naar de verf. "Ga je iets voor papa en mama maken?" Alexis knikte Thomas wiegde Lauren heen en weer. "Ze moet ook nog even wakker worden ja. Maar goed dat komt vanzelf wel." Thomas glimlachte en gaf Amberley een kus en keek even naar de vervende kinderen. "Wat wordt dat mooi Jasper." En hij aaide even met een hand zijn zoon door zijn haar die met een dino bezig was.

Roselyn
Roselyn knikte. "Kijk dat bedoel ik. Dat had ik ook. Had ik net in mijn kamer een heel playmobile dorp gebouwd, komt mijn moeder het opruimen. Ooh boos dat ik was. En mij zie je niet gauw boos." En dat klopte. Roselyn werd niet gauw boos, daar moest je heel veel voor doen. Ze keek even naar het ziekenhuis en stapte de auto uit. "Nou laten we eens kijken wie we nu weer hebben." Ze glimlachte en pakte de hand van Gabriel.

Amberley

"Ikke niet.", hoorde Jade er tegen in gaan. Amberley keek de dochter vragend aan. "Voor wie schilder je dan?" "Voor Jade!" Amberley schoot in de lach. De dochter was ook geen bijdehandje. "Ik zal zo de flesje voor de klaar maken."
Jasper keek zijn vader kwaad aan doe zijn haar door de war bracht. Hij wou met zijn handjes zijn haar weer goed doen. "Jasper, mama doet je haar wel goed. Kom maar. Straks zit er verf in je haar." Jasper keek er aan met een blik dat die dat eigenlijk wel leuk vond. "Als je dat maar laat.", sprak ze hem snel streng toe.

Gabriel

"Ik begrijp precies wat je bedoeld." Gabriel pakte de hand van Rose en liep samen met haar het ziekenhuis binnen naar de juiste afdeling. Na vier zwangerschappen en doen wisten ze inmiddels de weg wel. "Ik ben eerder benieuwd wat we dit keer verwachten."

Thomas
Thomas keek naar Jade. "Nee je bent heus niet bijdehand he." En Jade schudde haar hoofd en ging weer verder met vingerverfen. Hij keek naar Jasper. "Sorry Jasper. Zo bedoelde ik het niet." Hij zuchtte diep en gaf Lauren aan Amberley. "Ik haal wel een flesje uit de koelkast en warm hem wel op." Hij liep naar de keuken en begon het flesje te waren. Niet veel later kwam hij terug. "Kijk eens." Hij glimlachte en keek naar Julia. "Wat mooi Julia." Hij glimlachte. "Dit hebben jullie van jullie vader. Amberley was jij goed in tekenen?"

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel en knikte. Niet veel later kwamen ze op de afdeling. Ze vond het spannend. Het was haar vierde zwangerschap. Ze was benieuwd wie ze nu als dokter hadden. Bij elke zwangerschap was het weer anders. Ze hoopte niet dat het dezelfde zou zijn als met Lauren. "Meneer en mevrouw Stewards?" Roselyn stond op en keek naar Gabriel. "Hier gaan we dan." En ze liep naar de arts toe. "Goedemorgen dokter Roberts. Gaat u zitten." Het was een vrouw, bij Lauren was het een man. Ze ging zitten en deed haar jas uit. "Hoe gaat het met de zwangerschap?" Roberts keek van Roselyn naar Gabriel en weer terug.

Amberley

Amberley schoot in de lach. "Nee hoor Jade, totaal niet." Maar Jade had zich al weer op de tekening gericht. Jasper keek zijn vader nog even boos aan en ging toen ook verder met zijn schilderwerk. Amberley nam Lauren van Thomas over zodat hij het flesje voor Lauren kon warm maken. Amberley nam het flesje aan. Terwijl ze Lauren het flesje gaf hield ze de kinderen in de gaten. Amberley schudde de hoofd. "Totaal niet."

Gabriel

Gabriel bladerde een beetje door een tijdschrift heen terwijl ze op de dokter wachtte. Hij keek verschrikt op toen de dokter zijn achternaam noemde. Hij stond op en legde het tijdschrift weer terug om vervolgens samen met Roselyn mee te lopen. Gabriel ging zitten. "Prima. Zenuwachtig! Ook al is het de vierde keer. Zeer benieuwd wat we dit maal verwachten."

Thomas
Thomas keek naar Amberley. "Ach dan kan Jade wel van zich afbijten. Als ze wat ouder is." Hij glimlachte en keek naar de andere kinderen. Hij keek naar Alexis die lekker bezig was en die rustig aan het neuriën was en Jade deed rustig mee. Thomas keek toen naar Amberley. "Ik tekende als kind al heel veel. Ik heb tekenlessen gevolgd om er nog beter in te worden. En zo heeft iedereen zijn talenten. En die talenten moet je benutten." Hij had dat laatste ook tegen zijn kinderen.

Roselyn
Roselyn knikte. "Het is een fijne zwangerschap. Ik kan mijn werk gewoon doen en rustig werken aan het maken van kleding stukken. Dus dat is wel erg prettig. Ik heb ook gewoon tijd voor mijn kinderen. Bij mijn vorige zwangerschappen, met namen de eerste twee, heb ik veel moeite met dingen gehad en lag ik veel op bed. Gewoon omdat het zoveel energie kost." Ze keek naar Roberts die knikte. "Ik heb in je medisch dossier gekeken en daarin staat dat ook beschreven. Ik ben blij dat deze zo goed gaat. Zullen we maar eens kijken wat het kind gaat worden?" Roselyn knikte en ze stond op. Ze volgde de instructies op en ging op de bank liggen. Roberts ging met een apparaat over de gel op haar buik. Niet veel later kwam hun kindje in beeld.