My life as a teenager (sfam)

Roselyn
"Ik weet dat iedereen zich zorgen maakt. Tis alleen dat moedergevoel. Naja je kent het misschien wel van je eigen moeder." Roselyn keek naar Lauren. "Ik wil dat je ons belt als je zover bent. En ik wil dat je ons op de hoogte houdt van wat er gebeurd. Dan kunnen wij op tijd de politie waarschuwen." Ze keek naar Daley. "Hopelijk is dat over een maand gebeurd. En weet je al hoe het dan verder gaat?"

Lacey
Lacey keek naar Jasper. Ze knikte als teken dat hij haar mocht optillen. Ze keek naar Fellow die snoof in Jaspers zak en het potje met pillen er uit haalde. Met trillende handen pakte ze een waterflesje uit haar rolstoel en nam een pilletje in en gaf het potje terug aan Jasper. "Ik wilde niet dat je me zo zag. Ik schaam me er voor. Toby is hierom altijd bij mij als ik wil gaan wandelen of wat dan ook." Ze trilde en veegde haar tranen weg. Ze wreef over haar wang die nog steeds pijn deed. "Ik heb papa verteld dat ik op vrouwen viel, hij werd kwaad. Toby heb ik verteld over mijn grootste geheim. Beloof me dat je dit aan niemand verteld?" Ze keek even angstig naar Jasper en haalde diep adem. "Wordt alsjeblieft niet boos. Ik wilde het helemaal niet. Ik was verliefd op Jade, daardoor kwa, ik er achter dat ik op vrouwen viel. Een jaar geleden moet dat geweest zijn. Ik schaamde me er voor. Ik wilde die gevoelens niet. Toen ik wist dat Jade op mannen viel en dat Toby haar leuk vond en andersom heb ik mijn gevoelens aan de kant gezet. Sindsdien heb ik niemand meer leuk gevonden, niet op die manier. Toby werd kwaad. Ik kon aan zijn ogen zien dat hij zich voor mij schaamde. Ik werd kwaad en ben weggereden." Haar handen trilden. "Ik kwam hier met mama graag.. Mama..." Ze slikte en begon te huilen. "E..elke keer a..als ik mijn me...medicijnen niet neem hoor ik mama gillen. Zie ik het on...ongeluk weer voor me. I...ik krijg het maar niet uit mijn hoofd. M..mijn vader wilt me niet naar een psycholoog sturen, terwijl de dokter het aanraadt. Vader denkt dat God dit gewild had en dat ik pas beter ben als God dat wilt. Vader haat me, hij zegt dat het mijn schuld is dat mama overleden is, hij haat me omdat ik lesbisch ben. Hij sloeg me, niet alleen vandaag maar ook andere keren. Als Toby er niet was. Vader mist mama, hij ziet mama in mij, hij is kwaad op mij... Ik heb alles verkeerd gedaan, alles." Ze begon harder te huilen. "Toby is vast ook boos op mij." Fellow begon zachtjes te janken. Ze keek naar Jasper. "En jij bent zeker ook boos op mij omdat ik op je zus viel. Het spijt me." Ze voelde zich echt schuldig. Haar pillen werkt nooit meteen, het duurde lang voordat ze weer zichzelf was en zichzelf niet meer de schuld van dingen gaf.

Charlie

Charlie zuchtte. "Noem je dit nou gezellig? Ik wil geen woord meer horen over Sander, zwangerschap en psycholoog." Ze keek de zus streng aan. Ze hoorde de meiden roddelen achter in de bus. Ze wou al opspringen om ze een dreun te verkopen maar hield zich in. "Als ze hun bek niet snel houden, sla ik hem dicht.", siste ze. "En moet die blonde trouwens zeggen. De zusje zit bij mij in de klas en ik weet van haar dat ze zelf ook zwanger was, maar het heeft afgebroken. Ze had een affaire met een ander. Wie is nou een slet?" Charlie dacht na. "Met mij en Lauren! Als Lauren mee wilt. Ik wil de film gerust nog een keer zien."

Lauren

"Heel herkenbaar. Dat kleine ukkie bezorgd genoeg zorgen.", hoorde ze Daley zeggen en grijnsde even. Ze wist dat Liz een boef kon zijn. Lauren knikte. "Ja, mam. Anders breng ik jullie toch niet op de hoogte." Lauren zuchtte. "Ik ook." Ze haalde de schouders op. "Geen idee. Dikke kans dat er een rechtszaak tegen hem komt. Dat ik tegen hem moet getuigen. Ik wil Alexis er buiten houden maar grote kans dat haar verhaal in grote lijnen wordt verteld, anoniem."

Jasper

Jasper stond op, tilde de rolstoel overeind en tilde Lacey in de rolstoel. Hij merkte dat Fellow het potje uit zijn jaszak haalde. "Fellow!", zei die verbaasd, maar was al lang blij dat Lacey de pil in nam. Hij stopte het potje terug in zijn zak. 'Lace, het is al goed. Ik heb gehoord wat er is gebeurd. Ik neem je niks kwalijk."
Jasper schrok, maar vermande zich. "Lace, ik ben niet boos. Ik schrik, ja. Je verwacht niet te horen dat iemand op je zus valt. Maar daar kan jij ook niks aan doen. Liefde overkomt je. Of misschien is overvallen een beter wordt. Het is niet jou schuld! Alles behalve! Ik begrijp dat je je schuldig voelt, maar het was een ongeluk. Je had er niks aan kunnen doen. Je broer is gewoon onwijs geschrokken. Uit frustratie of boosheid kunnen we dingen zeggen wat we niet mensen. Tobias is naar je op zoek en terecht bezorgd. Hij heeft oprecht spijt van wat die heeft gedaan."

Alexis
"Het spijt me okee?! Ik zal het niet meer doen, dat beloof ik je." Ze knuffelde haar zusje even als teken dat het meende. "Dit zijn de meiden geweest die altijd een grote mond hadden, ze wilde altijd de solo tijdens een dans. Ze konden het niet hebben toen ik het Zwanenmeer mocht gaan doen, dat ik de hoofdrol had. Ze vonden het zeer vermakelijk dat ik niet kon dansen dankzij mijn zwangerschap en dat ik van school gestuurd ben." Ze rolde met haar ogen en glimlachte. "Dat vind ik wel een heel leuk idee. Ik vind het gezellig om met jou te gaan en met Lauren, dan doen we eindelijk weer een keer wat met zijn drietjes, dat is ook weer een tijd geleden. Misschien kunnen we mama mee vragen of wil alleen met zijn drietjes gaan?" Ze keek naar het scherm waar de haltes opstonden. "Over een kwartiertje moeten we eruit."

Roselyn
Roselyn keek naar Lauren. "Okee lieverd je hebt gelijk. Tis alleen dat je vader en ik dit totaal niet verwacht hadden. Ik weet dat je dit doet om Alexis te beschermen, maar we hadden ook gelijk naar de politie kunnen gaan. Ik wil gewoon niet dat mijn kinderen nog in gevaar zijn." De boosheid en het verdriet van de afgelopen maanden wat ze ingehouden had kwam er nu uit. "Ik wil niet nog meer kinderen verliezen." En ze veegde haar tranen weg. "Moet Alexis dan haar verhaal doen, of vertel jij het dan?" Vroeg ze door haar tranen heen.

Lacey
Lacey keek naar Jasper. "Fellow is hier op getraind. Tis niet zoals met een blindengeleidehond dat je haar niet mag aaien, ze is getraind om dingen te pakken of deuren open te doen. Omdat ik niet overal bij kan of goed kan doen met mijn rolstoel. En ze pakt mijn medicijnen vaak van Toby over en geeft ze dan aan mij. Ze bedoeld het goed." En ze aaide Fellow over haar hoofd. "Als ik mijn medicijnen niet inneem hoor ik ook stemmen in mijn hoofd. Die zeggen dat ik de dood van mijn moeder wel op mijn geweten heb." Ze zuchtte diep en keek naar haar handen die nog trilden. "Al vijf jaar jaagt haar dood door mijn hoofd heen. De vrachtauto, een lichtflits met een gil, ziekenhuis geluiden, Toby en mijn vader dachten dat ik ook dood zou gaan. Maar ik kwam er levend uit, met verlamden benen. Mijn vader liet mij bijna elke dag weten dat het mijn schuld was. Sindsdien ben ik dat ook gaan denken." Ze zuchtte diep. "Weet je zeker dat Toby niet meer boos op me is?"

Charlie

Charlie knuffelde de zus terug. "Beloofd is beloofd. Dan moet je, je er ook aan houden. Ik haat het als mensen hun beloftes niet nakomen. Dan wordt ik boos." Charlie rolde met de ogen. "het zijn gewoon jaloerse bitches, die de een naar de ander hebben omdat ze aandacht te kort komen en zichzelf het beste van de wereld vinden. Terwijl het eigenlijk een stel loser zijn."
Charlie knikte. "Heel lang geleden. Lauren wilt nooit wat leuks doen met ons. Als Lauren mee wilt gaan we met ze drietjes. Zussendag! En anders vragen we mama mee." Charlie knikte. "I know."

Lauren

"Begrijp ik. Ik zal ook geschrokken zijn hoor en bezorgd. Ik snap je reactie." Lauren stond op en liep naar de moeder. "Mam, dat had geen zin gehad. We hadden geen bewijs. Het was zijn woord tegen die van Lexie." Ze sloeg de armen om de moeder heen, net als de vader. 'Mam, er gebeurt niks. Beloofd!" Lauren schudde de hoofd. "Ik wil niet dat Lexie moet getuigen. We laten het anoniem vertellen. Ze moet zo ver mogelijk bij Jason verdaan blijven."

[b]Jasper[/b

"Dat begrijp ik. Het was meer dat ik het grappig vond dat Fellow opeens je medicijnen uit me zak pakte. Het is een slimme lieve hond." en aaide Fellow over zijn kop. Jasper pakte de trillende handen van Lacey vast. "Het is niet jou schuld. Wat je vader ook zei en je liet denken. Het was een ongeluk. Zulke dingen kunnen gebeuren. Het is moeilijk, maar je moet verder." Jasper dacht na. "Ik weet zeker dat Toby niet meer boos op je is. Hij is druk opzoek naar je. Lace, we gaan naar mijn huis en dan vragen we mijn moeder of je mag blijven logeren. Dan kan je tot rust komen en hoef je je vader niet onder ogen te zien. En misschien moet je toch over therapie denken. Het zo je echt kunnen helpen om alles een plek te geven. Ook al mocht het niet van je vader dan helpen wij je het wel te regelen."

Alexis
"Je hebt helemaal gelijk. Ik kan er ook niet tegen als iemand zijn of haar beloftes niet na komt. Ik had dit gewoon niet moeten doen." Ze keek haar zusje aan en keek toen nog even naar de meiden die de bus uit stapte. Alexis haalde opgelucht adem. Ze haatte dat gevoel dat ze aangekeken werd. Ze kon daar niet goed tegen. Alexis keek naar Charlie. "Ik hoop dat Lauren mee wilt. Zal gezellig zijn om weer eens wat met zijn drietjes te doen. Gewoon lekker een zussendag, dan gaan we eerst lekker winkelen, ergens eten en dan naar de film. Ik weet zeker dat het gezellig wordt." Ze glimlachte. "Volgende halte: Leeuwarden centrum." Werd er omgeroepen. "Kom zus we moeten er uit." En ze liep naar de halte en checkte uit. Na de bus gestopt was stapte ze uit. Ze deed haar schoudertas goed en keek toen even of Charlie er aan kwam.

Roselyn
Roselyn keek naar Lauren en toen naar Gabriel. "Sinds het moment dat Alexis vertelde dat ze zwanger was ben ik bang.... Ik denk de hele tijd aan... aan.. aan.. Chris. Ik probeer het uit mijn hoofd te zetten maar ik kan het gewoon niet. Ik ben gewoon bang dat Alexis straks hetzelfde mee moet maken vooral omdat eerste zwangerschappen in de familie vaak moeilijk gaan. Dat hoeft niet voor iedereen in de familie te gelden maar de meeste hebben dat gehad bij mij in de familie. Ik wil gewoon dat Alexis een goede zwangerschap krijgt en nu jij naar Jason gaat. Jason is een naar mannetje, ik had vanaf het begin van hun relatie al geen goed gevoel. Alsof hij al iets van plan was. Het voelde gewoon niet goed." Ze veegde haar tranen weg en keek naar Gabriel en toen naar Lauren. "Beloof me alsjeblieft dat je een seintje stuurt als je de politie inschakelt enzo." Ze pakte Lauren haar handen en keek haar in haar ogen aan. "Ik wil niet dat Alexis Jason ooit weer ziet. Ik wil niet dat ze alles weer opnieuw mee moet maken."

Lacey
"Fellow is mijn beste vriend. He Fellow?" Fellow begon te blaffen en te kwispelen. Ze glimlachte en keek naar Jasper. "Mijn vader heeft zoveel lullig dingen gezet, ook toen mijn moeder nog leefde. Mijn moeder kon hem altijd nog wel tot bedaren brengen. Maar nu ze er niet meer is..." Ze zuchtte diep. "Ik weet dat het een ongeluk was. Dat weet ik. Maar wat zou jij doen als je vader steeds maar zei dat het jouw schuld was? Zou je dan denken dat het niet zo was of zou je dan ook gaan geloven dat het jouw schuld was?" Ze keek naar Jasper en aaide Fellow over haar hoofd. "Toby heeft al vaak met vader gesproken maar hij wilt maar niet luisteren. Toby heeft er altijd voor gezorgd dat we het huis uit waren als mijn vader weer een van zijn buien had. Maar soms was hij ook te laat." En ze stroopte haar mauw op waar je een paar littekens kon zien. "Hij kan er niks aan doen. Hij heeft gewoon zijn emoties niet meer onder controle sinds mama er niet meer is. Daarom is hij meer gaan werken, zodat dit nooit meer zou gebeuren. Hij schaamde zich er voor maar ook weer niet." Ze haalde diep adem en haalde een hand door haar haar. "Ik wil niet meer naar vader toe. Ik kan hem niet meer onder ogen zien, hij wilt mij niet meer als dochter, hij schaamt zich diep. Wat je moeder ook tegen hem gaat zeggen, het helpt niet. Ik ga graag met jullie mee en ik wil graag in therapie, ik wil weer een gelukkig meisje kunnen zijn."

Lauren

Lauren keek naar de grond. "Het spijt me. Ik wilde geen oude koeien uit de sloot halen. Jullie pijn doen. Ik wilde jullie alleen maar inlichten." Lauren knikte. "Beloofd!" Ze knikte nogmaals. "Daarom wil ik ook niet dat Alexis getuigd." Ze stond op en wreef in de ogen. "Oke, genoeg gepraat over dit onderwerp. Iemand iets te drinken? Ik heb trouwens ook nog koekjes. Gister gebakken."

Charlie

Charlie had nog steeds de arme over elkaar. "Oke, vergeten en vergeven." Ze glimlachte even licht. Charlie knikte. "Ik hoop het. Lijkt me erg leuk en gezellig. Kijk er al naar uit al hebben we het nog niet aan Lauren gevraagd." Charlie stond snel op maar stootte daarbij de hoofd. "Auw!", riep ze boos. Ze liep snel verder de bus uit terwijl ze over de hoofd wreef met de hand.

Jasper

"Ik begrijp het volkomen. Ik zou ook zo gaan denken. Ik probeer je er alleen van te overtuigen dat het niet jou schuld is.." Jasper dacht na en haalde zijn telefoon uit zijn zak. "Wacht even." Hij typte het nummer van zijn moeder in.

"Papa!:, klonk het aan de andere kant van de lijn. "Hoi, lievie. Is oma daar?" "Oma!"
Hij wachtte tot hij zijn moeder aan de lijn had en legde toen uit wat er gebeurd was en hoe de situatie met Lacey ongeveer in elkaar zat en vroeg daarna of ze kon logeren.
Vervolgens hing ie op.

"Ik heb mijn moeder verteld wat er aan de hand is en je mag komen logeren zo lang je wilt. Toby is ook welkom. Ze moest het alleen even tegen mijn vader zeggen, maar dat zit wel goed."
Hij knuffelde Lacey, "Het zit wel goed! O ja, me moeder komt ons zo halen met de auto."

Roselyn
"Tis echt niet jouw schuld lieverd. Jij kon dit niet weten." En ze gaf haar dochter een kus. Ze keek naar Gabriel. "Alexis is net zo gelukkig met Sander ook al is hij nu voor zijn studie op werkweek. Ik hoop dat hij bijna terugkomt, Alexis is wat somber. Het is goed dat ze nu met Charlie gaat winkelen." Roselyn keek naar Daley en toen naar Lauren. "Hmm lekker koekjes. Ik benieuwd. Kan ik eventueel helpen met dingen?" En ze keek Lauren vragend aan.

Alexis
Alexis keek naar Charlie. "Klopt. Ik vraag het wel als we weer terug zijn." Ze glimlachte en keek naar Charlie. "Kusje er op?" En ze drukte haar zusje tegen zich aan en gaf haar een kus op haar hoofd. Ze keek even de stad door en wreef over haar buik. Ze was wel moe maar ze had ook veel zin om lekker te gaan winkelen. Ze hoorde haar mobiel maar ze negeerde het. Ze had Charlie iets beloofd en daar hield ze zich dan ook aan. "Wil je eerst babyshoppen of wil je eerst gewoon gaan winkelen?"

Lacey
Lacey speelde onzeker met haar vingers. "Weet je zeker dat ik niet teveel voor je moeder ben? Ik bedoel ik zit in een rolstoel en ik... Ik weet ook niet echt meer wat moederliefde is. Ik weet gewoon niet meer hoe dat voelt en ik wil niet je moeder en vader tot last zijn. Je vader zit ook met zijn restaurant en jij en je moeder zitten met Noah." Ze voelde haar mobiel trillen en ze nam op. "Hey Toby met mij.. Ja het gaat nu weer goed. Ow weet je het al van Jasper. Ik mag bij Jasper blijven slapen en jij ook. Nee ik begrijp dat je met papa nu de boel wilt oplossen maar dat werkt toch niet. Hmm succes. Okee ik zie je vanavond." En daarna hing ze op. "Toby gaat proberen om met papa te praten, niet dat dat iets gaat opleveren. Hij komt voor het avondeten bij jullie." Ze haalde diep adem. "Ik vind het lief van je moeder. Maar hoe doen we dat met slapen? Thuis slaap ik beneden, ik kan niet meer naar boven en hoe gaan we dat met mijn spullen doen?"

Jasper

"Nee, joh! Ben je gek! Die vind het alleen maar leuk om extra mensen over de vloer te hebben. Twee man meer of minder maakt ook niet uit. Ze bied het niks voor niks zelf aan. Ze zei het al voor ik het vroeg." Jasper zuchtte even. "Het is goed, Lace. Echt!" Jasper knikte. "Hij kan het altijd proberen." Jasper dacht na. "Ja, dat is een goeie. Niet aan gedacht. We verzinnen er wel wat op. Je spullen gaan we sowieso halen natuurlijk."

Charlie

Charlie knikte. "Of je appt er!" Charlie grijnsde. "Mafkees! Het gaat alweer." Charlie dacht na. "Eerst naar de H&M. Straks hebben ze dat jurkje en de trui voor mij niet meer. Babyshoppen kan altijd." Ze sleurde Alexis mee naar de H&M. "Oh, als je straks wat leuks ziet voor Molly moet je me wel tippen. Ik wil wat voor Molly kopen maar weet niet wat leuk is om te kopen."

Lauren

"Dat weet ik, maar ik wil jullie geen pijn doen. Dat is het laatste wat ik wil met al dit gedoe." Lauren keek op. "Lex, moet de eigen leven gaan lijden en niet afhankelijk zij van een of andere jongen. Ik ken Sander niet heel goed, maar wat als die er opeens laat stikken. Dan staat ze er min of meer alleen voor." Lauren schudde de hoofd. "Ik red me wel. Blijf lekker zitten. Het zijn trouwens vanille koekjes met chocostukjes." "Liz, helpen!" Lauren proestte het uit. "Je mag helpen om de koekjes op te eten, Liz."

Lacey
Lacey keek naar Jasper. "Okee als jij het zegt. Dan kom ik graag bij jullie logeren." Ze glimlachte en keek naar Fellow die bij haar zat en aaide haar over haar hoofd. "Jasper, Lacey!" Hoorde ze een stem roepen, ze draaide zich om en zag dat Jade was. Jade kwam aangerend. "Ik ben zo blij dat je weer terecht bent." Jade wilde Lacey knuffelen maar Lacey trok zich terug. Ze wilde niet door Jade geknuffeld worden, ze was bang dat haar gevoelens weer terug zouden komen. "Waar is Toby?" Vroeg ze uiteindelijk. "Bij je pa. Ik vrees alleen dat het niet zo gezellig gaat worden. Ik heb Toby nog nooit zo kwaad gezien." Lacey keek geschrokken naar Jade. "Ohoh. Ik wel. Je had bij hem moeten blijven Jade." Maar Jade schudde haar hoofd. "Toby wilde dat ik naar jullie ging." Lacey zuchtte diep en keek naar Jasper. "Ik durf mijn spullen niet te halen. Vooral niet als die twee ruzie hebben. Voorheen ging ik altijd harder piano of viool spelen zodat ik het niet zou horen."

Roselyn
Roselyn keek naar Lauren. "Dat weten we lieverd. Echt. Ik wil niet dat je je schuldig gaat voelen. Dat is nergens voor nodig." Roselyn keek even naar Gabriel. Zij had wel een goed gevoel bij Sander. "Sander zou Lex nooit in de steek laten. Hij is veel te gek op haar. En Alexis wordt wel een stuk vrolijker maar ze vindt het gewoon lastig om die brug over te steken. Maar goed ze is het tekenen weer gaan oppakken en dan zie ik weer voor me hoe ze als tien jarig meisje al de mooiste dingen tekende net als dat jij op vroege leeftijd gek was op kleding. Ik heb je op je negende leren naaien. Ik weet nog hoe we samen jouw eerste kledingstuk gemaakt hebben." Ze keek naar Liz. "Kom maar Liz je mag wel bij mij op schoot."