Sisters from another mister

Thomas
"Wat lief schat. Ik ben er zo blij mee. Ik ben dol op kunst." Hij glimlachte en begon te lachen. "Jij stiekemerd en ik heb helemaal niks gemerkt. Maar goed ik heb ook veel gewerkt van de maand. Bijna elke dag dus ik ben nou wel blij met een weekendje vrij." Hij was in het Italiaanse restaurant waar hij werkte hoger op gekomen. Hij was nu bijna de eerste chef van de keuken. Om die promotie te kunnen halen moest hij elke avond beschikbaar kunnen zijn. "Mijn baas had gezegd dat ik dit weekend vrij moest nemen. Hij wist dus al wat je van plan was." Hij keek naar zijn horloge en glimlachte. "Ik denk elke dag aan je schat." Hij kuste haar en keek haar bezorgt aan toen ze een pijnscheut kreeg. "Amber? Gaat het?" Vroeg hij zachtjes.

Amberley

"Ik ben blij dat je zo enthousiast bent, het was toch een gokje of je het echt leuk zou vinden." Ze haalde de schouders op. "Je verdiend het! Het was voor ons beide een drukke maand. Maar soms moet je ergens wat voor over hebben." Ze knikte. "Ik had hem gevraagd of je dit weekend vrij kon krijgen." Ze glimlachte. "Ik ook aan jou."
Amberley wreef over de buik heen. "Het gaat weer. Kom op naar binnen! Ik wil zoveel mogelijk zien!"

Gabriel

Gabriel keek naar Roselyn. "Je ziet er goed uit. Je hebt ook meer kleur in je gezicht. Ik heb vorige week de hele week buikpijn gehad omdat jij je niet lekker voelde en de hele week op bed lag. Het doet me dan pijn om je zo te zien en dat ik weinig kan doen." Hij gaf er een kusje op de voorhoofd. "Me too! Ik heb echt geen idee. Maar het maakt me ook niet uit. Als het maar gezond is.'

Thomas
"Ik hou van kunstdingen dat weet je toch?" Hij keek haar met twinkel ogen aan. "Jij bent de liefste en leukste vriendin die ik me maar kan wensen." Hij keek naar de ingang en knikte. "Goed als je het zeker weet dan gaan we weer naar binnen." Hij pakte haar hand en liep de deuren van de kunstexpo binnen. "Mijn baas keek er ook best wel geheimzinnig bij. Hij vond het wel jammer dat hij een van zijn beste chefs moest missen, maar hij gunde het mij wel."

Roselyn
Ze glimlachte naar Gabriel. "Ik voel me ook beter. Hopelijk blijft dit gewoon zo." Ze keek hem even bezorgt aan. "Mijn zus was er om bij me te blijven. Ze heeft goed voor me gezorgd en Emma was er ook. Die vrolijkte mij wel op hoor. Het is goed gegaan en jij hebt ook goed voor me gezorgd." Ze kuste hem en liep richting de deur. "En stel dat het het syndroom van down zou hebben, ik zeg maar wat, dan zou het misschien even schrikken zijn maar we zouden wel gelukkig zijn. Kom laten we gaan. Dan zijn we ook op tijd."

Amberley

Amberley knikte. "Ja, maar.. Ach, ik ben gewoon blij dat je het leuk vind."
Ze glimlachte. "Dan mag ik gelukkig zijn met het alle liefste en leukste vriendje."
Ze pakte de hand van Thomas vast en liep weer naar binnen. Ondertussen had ze de kaartjes uit de tas gepakt. Ze grijnsde. "Helaas moet die hem dit weekend missen. Dit weekend is voor ons tweetjes." Ze keek in de rondte. "Waar wil je als eerste heen?" Ze pakte een brochure met plattegrond aan.

Gabriel

"Ik hoop het ook. Ik las laatst dat het tweede semester, na de eerste drie maanden beter is.
Dan is de misselijk over en zo. We sall see. We slaan ons er wel doorheen."
Gabriel knikte. "Ik was blij dat je zus er was. Ik doe me best." Ze kuste even. Ze liepen de deur uit en Gabriel sloot af. Gabriel bleef staan en dacht na. "Dat zou zeker schrikken zijn, maar... Met sommige afwijkingen valt prima te leven. Mensen met down redden zich prima in de maatschappij maar ik wil niet dat ons kindje pijn moet rijden of volledig van apparatuur of ons afhankelijk is. Dat wil ik een kind niet aan doen. Dat zou ik niet kunnen. Maar ik weet zeker dat het gewoon goed gezond is en dat we straks te horen krijgen dat alles nog steeds goed is en wat het geslacht is." Hij pakte de hand vast en liep samen met er na beneden zodat ze echt konden gaan.

Thomas
"Dit weekend is inderdaad voor ons tweetjes." Hij kuste haar en liep met haar mee naar binnen. "Pfoe dat is een goeie. Misschien kunnen we eerst naar de schilderijen van Dali gaan bekijken? Die schilderijen fascineren mij altijd." Hij wees naar de plek van de plattegrond. "We moeten wel eerst onze kaartjes laten zien of laten afscannen." Hij keek naar Amberley en glimlachte.

Roselyn
"De misselijkheid is ook een deel weg. Maar die pijn en de moeheid blijft komen. Maar goed we moeten maar eens kijken. Misschien hoort dit er gewoon bij en is alles goed met de baby." Ze pakte zijn hand dankbaar aan en keek even naar de auto. "Evelyn is er altijd voor ons. Ze is altijd bereikbaar als je haar nodig hebt." Ze haalde een hand door haar haar en stapte de auto in. "Ik zou dat ook niet aan kunnen zien. Helaas hebben we de gezondheid van het kind niet om uit te kiezen. Hopelijk zijn we snel aan de beurt en weten we wat het gaat worden. Wat wilde je eigenlijk gaan doen na het ziekenhuis?"

Gabriel

"Die misselijkheid zal verdwijnen maar ik denk dat de vermoeidheid en de pijn zullen blijven. Straks ga je namelijk ook de schopjes voelen. Maar we kunnen het voor alle zekerheid vragen."
Gabriel knikte. "Ik ben blij dat ze er altijd voor je is. Ik kan er ook niet altijd voor je zijn."
Gabriel stapte in de auto, wachtte tot Roselyn zat en reed toen naar het ziekenhuis.
"I know, maar je mag nog wel het beste hopen. Ik hoop het ook. Ik haat wachten!"
Gabriel dacht na. "Ik wilde eigenlijk verder met mijn geheime project."

Amberley

"Reken maar!" Ze keek hem uitdagend aan en kuste hem terug. Samen liepen ze naar binnen. Amberley had inmiddels de kaartjes gevonden terwijl Thomas het plattegrond bekeek.
'Dali? Die ken ik wel! Die maakt gave schilderijen! Dat wil ik ook wel zien. Dan gaan we daar als eerste heen." Ze wapperde met de kaartjes. "Die worden gescand bij de ingang van de route die je kiest." Ze liep verder naar binnen waar ze de kaartjes liet scannen. "Op zoek naar Dali." Ze voelde maagzuur opkomen. Of opzoek naar een wc.

Roselyn
"We kunnen het altijd vragen. Ik hoop gewoon dat het niks bijzonders is. Dat alles goed is." Ze knikte. "Evelyn is er altijd voor me geweest. Toen dat gedoe met David er was toen wilde mijn ouders me naar therapie sturen omdat ze dachten dat het wel hielp. Evelyn zei dat dat niet de bedoeling was en dat ik oud genoeg was om te bepalen wat ik wel en niet moest doen. Ik bedoel het is nu 3 maanden geleden ongeveer. Mijn ouders vonden het niet fijn dat Evelyn zich er mee ging bemoeien. Ik was boos op hun en ben bij Evelyn wezen slapen. Ze heeft mij altijd beschermd." Ze stapte in de auto en maakte haar gordel vast. "Hmm ik ben erg benieuwd naar je project. Ik ga dan lezen in dat zwangerschapsboek of ik ga breien of muziek maken. Dat heb ik namelijk ook al een lange tijd niet meer gedaan. Laten we gaan."

Thomas
"Hmm wat is mevrouwtje van plan? Heb je wilde plannen?" Hij keek haar verleidelijk aan en liep achter haar aan. "Dali is geweldig. Ik heb een schilderij van hem nagetekend. Je weet wel die ene waar de klok zo gevouwen ligt. Ik hou van zijn schilderijen. Echt als ik een groter huis heb dan koop ik een namaak van hem. Een echte kan ik helaas niet betalen." Hij liep verder en keek bezorgt naar Amber. "Gaat het? Ik moet even naar de wc die is daar." En hij wees richting de kant waar het restaurant en de souvenirwinkel zat.

Amberley

Amberley keek heel onschuldig. "Waarom dacht je anders dat ik een hotelkamer heb geboekt?", fluisterde ze in zijn oor en liep een stukje voor hem uit. Amberley dacht even na. "O die! Die was mooi!" Ze haalde een hand door de haar. "Als ik genoeg geld heb dan krijg je hem van mij."
Ze knikte. Ze loog! "Ik moet ook, ik loop met je mee." Ze liep voor Thomas uit naar de wc.
Ze had het idee dat ze moest overgeven. Lekker dan! Had zij weer! Ze had ook elke keer wat!

Gabriel

Gabriel knikte. "Me too!" Gabriel zuchtte. "Evelyn is oud en wijs genoeg om zelf te beslissen wat ze wilt en jij ook. Als Evelyn ons wilt helpen dan moet ze dat doen en gelukkig doet ze dat ook. Daar hebben jullie ouders niks over te zeggen." Hij grijnsde. "Nog even geduld hebben! Het is bijna klaar! Ik ben met de laatste details bezig!"

Thomas
"Ik kijk er naar uit." Zei hij zachtjes hij liep naar haar toe en gaf haar een kus in haar nek. Hij liet haar los en keek haar aan. "Lieverd ik koop hem anders zelf wel. Ik weet dat ik heb gezegd dat ik op zoek ben naar een appartement voor ons tweetjes, maar zo snel hoeft dat niet te gaan." Hij wilde niet dat zijn vriendin alles zou betalen. Hij keek haar aan. "Gaat alles echt wel goed? Je ziet zo bleek. Moet ik een dokter bellen?" Hij ging niet naar de wc voordat hij wist of alles goed was of niet.

Roselyn
"Het komt goed." Zei ze zachtjes. Ze knikte en keek naar de bomen door voorbij raasde. "Dat weet ik, maar je kent me vader. Die wilt toch altijd zijn gelijk hebben." Ze zuchtte diep en pakte de knie van Gabriel even vast. "Hmm ik ben zo benieuwd naar wat je gemaakt hebt." Zei ze met een glimlach. Niet lang daarna kwamen ze bij het ziekenhuis. Moeizaam stapte ze uit en deed haar haar goed. Ze was nu al moe van de reis en ze waren nog niet eens binnen. Dit hoorde toch pas te zijn als ze langer zwanger was? En niet in de 3e maand.

Amberley

Ze glimlachte. Ze keek er zelf ook naar uit. Ze zou hem dit weekend eens goed verwennen en alles begon met deze expositie. Ze voelde het kusje in de nek. Amberley sloeg de armen over elkaar. "Thom, je doet al zo veel voor me. Ik wil niet dat jij alles betaald. Ik wil ook mijn beide dragen doen. Ik trek immers wel dan bij je in. Het hoef niet allemaal al morgen maar ik wil als het eenmaal zo ver is het wel doen!" Ze keek hem bloedserieus aan zodat die wist dat ze het meende en die er niet meer onder uit kwam. Ze knikte maar schoot toen snel de wc in om over te geven.
Ze trok door en friste zich op bij de kraan. Gelukkig had ze kauwgom in de tas voor de vieze smaak in de mond.

Gabriel

"Weet ik!" Hij haalde ze schouders op. "Ik ook! Komt dat even slecht uit want ik heb altijd gelijk! Helaas voor je vader!" Hij grijnsde en keek straks voor zich uit. Hij zou niks zeggen. Ze zou het zien als het af was, anders was het geen verrassing meer. Niet veel later kwamen ze aan bij het ziekenhuis. Hij stapte uit en hielp Roselyn. "Eindelijk komen we het te weten!" Hij legde even ze handen op de buik. Hij pakte de hand vast en begeleidde er mee naar binnen.

Thomas
Thomas liep naar de wc, deed zijn behoeft en liep weer terug. Amberley was alleen nog steeds niet terug. Hij keek op zijn nieuwe horloge en zuchtte diep. Hij hoopte gewoon dat alles goed was en anders zou hij haar direct meenemen naar de dokter. Dan zou hij zorgen dat ze te zien kregen wat er aan de hand was. Zijn gevoel zei dat het niet goed was of dat het iets met een baby zou kunnen zijn, hij herkende de symptomen bij zijn schoonzus toen zij zwanger was van Brian. Hij keek op toen hij zijn vriendin weer zag komen. "Amber gaat alles echt goed? Je ziet er uit alsof je net over de wc hebt gehangen. Als dit zo blijft gaan we naar de dokter, vandaag nog."

Roselyn
Roselyn pakte de hand van Gabriel en keek hem aan in zijn ogen. "Ik ben echt benieuwd waar je al die tijd mee bezig bent geweest." Ze glimlachte en voelde een lichte pijnscheut, haar gezicht verkrampte maar na een tijdje ging het wel weer. "Het gaat wel weer." Zei ze zachtjes. Hand in hand liepen ze het ziekenhuis in. Ze ging in de wachtkamer zitten en speelde onzeker met haar vestje. Ze was onrustig, zenuwachtig. Over 5 minuten waren ze aan de beurt, dan kwamen ze eindelijk te weten wat hun kindje zou worden.

Amberley

Moe en slapjes liep ze de wc weer uit. Ze zag de bezorgde blik van Thomas al. Ook dat nog! Dat was juist wat ze niet wilde! "Ja, nee, heb ik ook." Ze zich op het bankje zaken wat tegen de muur stond.
"Thom, plzz, niet doen! Het gaat weer. Oke? Ik heb waarschijnlijk gewoon griep opgelopen of iets verkeerd gegeten. Ik wil de dag niet verpesten. Zullen we alsjeblieft naar de schilderijen van Dali gaan kijken." Ze stond op maar voelde zich meteen weer misselijk worden dat ze weer ging zitten.

Gabriel

"Bijna af! Heb nog even geduld! Ik denk dat je het vanavond wel kan zien!"
Gabriel keek naar Roselyn die duidelijk pijn had. "Gaat het?" Hij wreef over de rug heen.
Hij haalde opgelucht adem. Ze liepen door naar de wachtruimte waar de echo gemaakt zou worden, waar ze vervolgens plaats namen. Het duurde even voor ze werden geroepen maar dan was het dan eindelijk zo ver. Hij hoopte zo dat de baby meewerkte zodat ze het geslacht konden zien.

Thomas
Hij keek zijn vriendin bezorgt aan en pakte haar hand. Hij ging bij haar zitten en streelde haar haren. "Wij gaan naar het ziekenhuis. Nu. Ik wil geen nee horen, dit blijft nog tot augustus staan. Ik wil niet dat jij je de hele tijd misselijk voelt." Hij beet op zijn lip. Hij wist dat zijn vriendin hier flink voor betaald had, maar hij zou het haar terug geven. "Kom we gaan." Zei hij zachtjes en hij tilde haar van het bankje en liep naar de deur. "Je gaat je laten onderzoeken, dit kan gewoon niet zo door gaan."

Roselyn
"Het gaat wel. Het is minder erg dan de vorige keer." Ze wreef over haar buik en keek richting de deur. "Roselyn Lancaster?" Roselyn stond moeizaam op en liep naar de deur. "Goedendag dokter Jansen." Stelde de zuster zich voor. Roselyn schudde haar hand en stelde zichzelf voor. Ze ging op een van de stoelen zitten en keek toe hoe dokter Jansen voor hun ging zitten. "Drie maanden terug was je hier voor je eerste echo. Dokter van Maren had toen gezegd dat je erg misselijk was en moe was. Hoe is dat nu?" Roselyn speelde met haar handen en dacht na. Ze keek naar Gabriel en keek toen weer naar handen.