Sisters from another mister

Gabriel

Gabriel keek er bezorgd aan, maar zei er niks over. Hij ging straks mooi vragen of dit wel in orde was. Gabriel liep mee naar binnen en stelde zichzelf voor. Hij nam plaatst op de andere stoel.
"Twee maanden. Ze was toen een maand zwanger en nu drie.", verbeterde die dokter Jansen.
"Nog steeds het zelfde.", bekende Gabriel. "Vorige week heeft ze de hele week op bed gelegen van de pijn, nu gaat het een stuk beter. Ze was net al moe voor we hier waren. Ik vraag me af of dat wel in orde is, dokter."

Amberley

Amberley schudde koppig de hoofd. "Thom, het gaat prima! Ik heb niks te zoeken in het ziekenhuis. We gaan verder!" Ze bleef gewoon zitten. "Ik heb alleen kaartjes voor dit weekend, het hotel is al betaald en heeft me aardig wat gekost! Dat geld krijg ik niet meer terug! We blijven!" Met tegenzin liet ze zich toch overeind halen. Ze keek naar de grond. "Ik moet weer spugen."

Thomas
"Dat kan me niks schelen, dan gaan we vanavond in dat hotel en die kaartjes betaal ik een andere keer terug. Ik wil niet dat je de hele dag zo blijft lopen dat is niet leuk." Hij keek haar in haar ogen. "Je weet dat Roselyn mee gegaan is naar de kermis en dat dat ook geen goed idee was en je zei zelf dat Roselyn koste wat het kost altijd mee wilde met dingen. Ik krijg nu hetzelfde gevoel. Wij gaan nu naar een ziekenhuis en naar de wc." Hij pakte haar voorzichtig mee en liep met haar naar de dames wc. Hij wilde niet dat zij zo de dag door ging brengen.

Roselyn
"Uhm ja sorry meneer en mevrouw. Ik had het verkeerd in mijn notities neer gezet. De groei van de baby ging goed staat hier in de echo. We gaan er zo weer naar kijken." Ze keek bezorgt naar Roselyn. "Dus je hebt die pijn nog steeds? Je bent nog steeds moe?" Roselyn knikte. "Ik kan eigenlijk geen kant op of ik word al moe." Jansen keek even naar Gabriel en keek toen naar Roselyn. "In het eerste stadium is het goed mogelijk dat je veel last hebt van vermoeidheid, je lijf moet harder werken en je maag ook. Die pijn kan komen omdat je spieren zich aanspannen bij je baarmoeder." Roselyn knikte en keek naar Gabriel en pakte zijn hand vast. "Je buik spant zich eigenlijk aan. Je eet wel goed?" Roselyn knikte. "Gabriel zorgt er altijd voor dat ik goed eet." Jansen knikte. "Goed dan gaan we maar eens kijken naar hoe het met de baby gaat. Ga maar op de bank liggen." Roselyn deed haar schoenen uit en ging op de bank liggen. De zuster deed dezelfde handelingen als de vorige keer. "Goed en nou maar hopen dat het kindje goed ligt."

Amberley

"Als ik me vanavond weer beter voel gaan we gewoon terug! Slapen we in het hotel en gaan we moren alsnog naar de expositie!" Ze zuchtte. "Het is inderdaad niet leuk om zo rond te blijven lopen. Het spijt me!" Ze voelde zich echt schuldig! Ze had zo gehoopt op dit weekend en er erg naar uitgekeken. "Oke, oke! We gaan al!" Ze liep naar de wc, waar ze opnieuw overgaf. Ze kreeg zichzelf net overeind zo slap was ze. Ze had amper de kracht in de benen om te staan. Ze kreeg zichzelf net naar Thomas gesleept en ging slapjes tegen hem aan.

Gabriel

"Kan gebeuren en zeg maar Gabriel, ik voel me zo oud bij meneer. Ik ben pas 22!"
Gabriel streelde met ze duim de handpalm van Roselyn. Hij hield de hand stevig vast.
De woorden van de dokter maakte hem minder bezorgd. "Ik sta er op dat ze goed eet."
Hij ging naast er zitten. Hij hield de hand vast. "Ik ben benieuwd! Kom maar op kleintje. Papa heeft je gemist."

Thomas
"Ik wil niet horen dat het je spijt. Je kan er niks aan doen Amber. Dit kan gebeuren. We lossen dit op, zoals we alles op lossen." Hij keek op toen ze slap tegen hem aan ging hangen. "Kom meid we gaan naar het ziekenhuis. Het is hier vlakbij. Als je je hierna nog zo voelt dan gaan we naar mijn appartement en dan dek ik je goed toe." Hij liet haar op zich steunen. Niet lang daarna kwamen ze bij het ziekenhuis. Hij liep met Amber aan zijn hand naar binnen. "Goedendag mijn vriendin is erg misselijk en heeft veel pijn in haar buik. Is het mogelijk dat er naar gekeken wordt? Het gaat echt niet goed." De vrouw bij de receptie knikte en wees hen de weg. Thomas liep met Amber aan zijn arm richting de goede verdieping en zette haar naast zich op een stoel neer. "Het komt allemaal goed schat." Hij streelde met zijn hand over haar handpalm.

Roselyn
Langzaam kwam het beeld van de echo naar voren. Ze zagen hun kleine kindje en Roselyn werd emotioneel. Ze liet haar tranen van vreugde komen. "En het kindje ligt goed. Zien jullie dat kleine streepje op de echo? Dat wordt zijn piemeltje. Het wordt dus een jongen." Roselyn keek vol vreugde naar Gabriel. "Een jongen Gabe, ons eigen kleine mannetje." Jansen knikte. "En alles gaat goed, ik zie nog geen afwijking." Roselyn knikte. Ze kon wel eeuwig naar de echo kijken. Denken aan wat er over 6 maanden in hun armen zou komen te liggen.

Gabriel

Gabriel keek naar het beeldscherm waar langzaam aan hun kindje ter voorschijn kwam en het hartje klonk. Het klonk heel helder en duidelijk. Gabriel zag dat Roselyn emotioneel werd. 'Hou op! Dan wordt ik ook emotioneel!" Hij wreef de tranen uit ze ooghoeken met de binnenkant van ze trui.
Gabriel knuffelde Roselyn. "Ons klein mannetje. En wat is die mooi! Het wordt zeker later een grote stoere kerel." Hij keek naar de echo. "Mogen we net als vorige keer de foto's meenemen?"

Amberley

Ze schudde de hoofd. "Ik voel me schuldig! Ik keek erg uit naar dit weekend en jij was ook zo enthousiast. Je hebt eindelijk een weekendje vrij en dat verpest ik alles met die k.u.t misselijkheid."
Ze knikte. "Slapen klinkt heel aanlokkelijk!", zei ze moe. Ze leunde tegen Thomas aan en schuifelde voetje voor voetje met hem mee. Af en toe vielen de ogen dicht en werd ze overvallen door pijn en misselijkheid. Ze voelde dat ze op een stoel zat en de omgeving was duidelijk een ziekenhuis. "Thom, waar zijn we? wat gaan ze doen?'

Roselyn
"Tuurlijk kunnen jullie de foto's meenemen. Ik ga dat straks regelen." Ze keken nog even naar hun kindje en toen haalde de dokter het apparaat er af. Ze maakte haar buik schoon en Roselyn ging weer rechtop zitten. Maar ze kromp in een van de pijn. De dokter keek haar aan. "Alles zag er goed uit bij het kindje. Blijf rustig adem halen." Roselyn haalde diep adem en kneep in de hand van Gabriel. Ze had het gevoel alsof ze nu al aan het bevallen was. Na een minuut of vijf was ze weer rustig, voor haar gevoel leek het langer te duren. Ze ging rustig aan zitten op de stoel en zuchtte diep. "Hebben jullie al nagedacht over zwangerschapsgym of zwangerschapsyoga? zwangerschapsyoga kan goed zijn voor je kindje en bij zwangerschapsgym leer je hoe je moet bevallen. Ik geef jullie een foldertje mee zodat jullie er over na kunnen denken. Hadden jullie zelf nog vragen?"

Thomas
"Verdomme Amber kijk mij eens aan." Hij pakte haar gezicht en liet haar hem aan kijken. "Dit is niet jouw schuld. Dit kan gebeuren, ik kan het uitleggen aan mijn baas. Mijn baas is heel vrijgevend, geloof me ik kan vrij krijgen met een goede uitleg. Hij weet dat hij altijd op me kan rekenen en daarom hamert hij er telkens op dat ik een keer vrij neem. Wij gaan dit regelen en ik wil niet dat je je schuldig voelt." Hij kuste haar en wiegde haar zachtjes heen en weer. "Thuis ga je lekker in mijn bed liggen, ik ga goed voor je koken en als alles goed gaat gaan we alsnog in dat hotel slapen, beloofd." Hij beet op zijn lip. "We zijn in het ziekenhuis. We gaan een echo laten maken om te kijken of alles goed gaat met je buik. Ik heb het gevoel dat..." Hij dacht na. "Dat je een kind verwacht. Ik herken de symptomen mijn schoonzus en zus hebben dit beide meegemaakt en Roselyn ook."

Amberley

Bedroeft keek Amberley Thomas aan. Ze knikte. "Maar zo voelt het wel." Ze wreef met de handen in de ogen. Ze kuste hem terug en legde de hoofd op zijn schouder. Ze knikte. "Ik denk alleen niet dat mijn hoofd na eten staat. Ik vind het wel heel lief van je dat je wilt koken voor me."
Ze keek wat angstig om de heen. Ziekenhuizen beangstigde er. Amberley keek Thomas aan alsof die gek was geworden. "Je bent gek!" Voor ze hem verder voor gek kon verklaren kwam een zuster hun halen met een rolstoel. Ze ging er inzitten en liet zich naar een kamer begeleiden waar het onderzoek plaats zou vinden. Ze moest allemaal vragen beantwoorden en val van twee maanden geleden werd besproken waarna ze een echo gingen maken. "Ik heb de oorzaak van de pijn, misselijkheid en vermoeidheid gevonden. Ik kan jullie vertellen dat jullie drie maanden zwanger zijn van een meisje.", hoorde ze de dokter zeggen. Amberley's mond viel open. "Maar dat kan niet! Ik.. Hoe?" "Waarschijnlijk heb je zwangerschapssymptomen verward met de eerdere klachten van de val. Sommige vrouwen hebben er minder last van." Ze begon spontaan te huilen. Er ging van alles door de hoofd. "Ik laat jullie wel even alleen.", zei de dokter en liep de kamer uit.

Gabriel

Gabriel knikte. "Heel graag!" Gabriel vond het jammer toen het onderzoek werd gestopt. Hij had nog tijden naar hun zoontje kunnen kijken. Hun perfecte kleine zoontje. Gabriel wreef met ze duim over de hand en met zijn andere hand over de rug. "In door je neus, uit door je mond. Rustig ademhalen! Alles is goed, je hebt het net zelf gehoord." Eindelijk! was Roselyn weer rustig. Gabriel knikte. "Ik heb er wel aan gedacht maar nog niet met Roselyn besproken." Hij nam het foldertje aan. Gabriel schudde ze hoofd op de laatste vraag, hij keek Roselyn aan met een blik of zij nog vragen had.

Thomas
Thomas keek naar de echo en hoorde wat de dokter zei. Hij keek de dokter vol verbazing aan en knikte toen. Hij zag dat Amberley begon te huilen. "Hey meid rustig. Alles komt goed. We komen hier wel uit." Hij aaide Amberley over haar rug. Hij drukte haar tegen zich aan en gaf haar een kus. "Samen gaan we voor dit meisje zorgen. Wij krijgen een heel mooi kindje. Ik ga je thuis goed verwennen, lekker voor je koken en je gaat slapen. Als jij uitgerust bent kunnen we het er beter over hebben." Hij gaf haar een kus en aaide nog steeds over haar rug.

Roselyn
Roselyn glimlachte lichtjes naar Gabriel. "Het leek net of ik al aan het bevallen was." Zei ze zachtjes. Jansen keek haar kant op. "Roselyn heb je nog vragen?" Roselyn keek naar het foldertje en keek toen naar de dokter. "Is alles echt wel goed?" Jansen knikte. "Ja alles is gewoon goed, ik kan je wel sterkere pijnstillers geven. Als je dat meer rust geeft?" Roselyn knikte. "Ik heb er alles voor over om een gezond leven te leiden met deze kleine man in de buik." Ze streelde over de hand van Gabriel en keek toen naar Jansen. "Goed, als jullie verder geen vragen hebben dan wil ik een afspraak maken voor de volgende keer. Als jullie 3 maanden verder zijn." Roselyn knikte en keek richting Gabriel of hij dat ook goed vond.

Amberley

Ze draaide de hoofd weg van het beeldscherm. Ze wou niet kijken, nog niet. Als ze het negeerde was het er ook niet. Amberley staarde voor zich uit. "Ik ben bang! Wat als er wat mis is met het kindje? Ik heb de afgelopen drie maanden allemaal dingen gedaan wat niet goed zou kunnen wezen voor de baby. Ik was al zwanger toen ik die smak maakte tijdens het battlen. Ik vergeef het me zelf nooit als het iets mankeert." Ze keek naar het scherm. "Ik kan het gewoon niet geloven."

Gabriel

"Het komt goed, lieverd! Alles is goed." Hij gaf er een kusje in de nek. Gabriel knikte.
Hij voelde dat ze de hand streelde. "Ik kan nog niet zo ver vooruit plannen met school. Zullen we anders bellen voor een afspraak voor die tijd?" Hij zag de dokter knikken. Gabriel stond op, hielp Roselyn overeind en schudde de dokter de hand. "Dan wees ik jullie een fijne dag en dan hebben we nog contact voor de volgende afspraak. Hou jullie goed, succes verder met de zwangerschap en als er iets is kunnen jullie altijd bellen." Gabriel knikte en liep samen met Roselyn de afdeling af. "We krijgen een zoontje!", riep die blij, tilde er op en draaide er rond.

Thomas
"Amber als er iets was geweest dan had de dokter dat gezien op de echo beelden. Dan hadden ze het wel gezegd. Vertrouw me het komt goed. Over zes maanden ligt er een klein meisje in onze armen. Alles komt goed." Hij kuste haar en wiegde haar zachtjes heen en weer. "Ik kan het ook niet geloven maar we moeten ons er aan toegeven, we krijgen een meisje. We gaan goed voor haar zorgen en ik ga zorgen dat we een mooi appartement hebben voor ons drietjes. En ik ga voor jou zorgen, de komende dagen blijf je bij mij slapen, als je wilt tenminste."

Roselyn
Ze schudde ook de hand van de dokter. Toen ze de afdeling afliepen werd ze plots opgetild en in de rond gezwierd. "We krijgen een hele mooie zoon." Ze pakte hem bij zijn kin en trok hem dichter naar zich toe en zoende hem op de lippen. Ze keek hem in zijn ogen aan en glimlachte. "Wij gaan hele trotse ouders worden. Wij samen. Wij gaan ons kind gelukkig maken." Ze kuste hem weer en glimlachte. Ze moest haar zus nog appen of bellen dat het een jongen zou worden. Haar zus zou wel door het dolle heen zijn. "En nu wat gaan we nu doen?"

Gabriel

"Wat wil je dan ook met twee mooie ouders? Dan krijg je wel mooie kindjes.", zei die met een grijns.
Hij kuste er teder terug en zette er toen weer neer. "Je weet niet hoe trots ik al ben en gelukkig en dat terwijl ons kleine mannetje nog een half jaar in mama's buik moet groeien." Hij kuste er opnieuw. "Ik wil je mijn geheime project laten zien. Ik moet nog wel wat dingetjes afmaken maar nu we weten wat het is kan ik de laatste details gaan aanbrengen."

Amberley

"En wat nou als ze niks zag? Dat ze het niet wilde zeggen? Wat als ze het nog niet kunnen zien?"
Ze kon er echt niet meeleven als het haar schuld was dat het kindje niet gezond was.
"Ik wil je vertrouwen maar mijn gedachten zeggen wat anders." Ze knikte. "Dat komt allemaal wel goed. We redden ons wel, daar heb ik vertrouwen in. Ik weet zeker dat jij de beste papa wordt van de wereld! Ik ben alleen nu heel bang dat er iets niet klopt." Ze knikte. "Ik wil nu niet alleen zijn. Me ouders zijn met Kenji een weekendje weg en Denzell is ook weg met ze vriend." Ze pakte Thomas' zijn hand. "Wil jij de dokter weer halen? Ik wil zeker weten dat alles goed is en dan kunnen we ons dochtertje nog zien."

Thomas
"Amber een dokter zegt meteen als er iets niet goed is. Ze zijn daar gespecialiseerd in, dat weet je. Het komt goed meid." Hij kuste haar en knikte. "Je bent altijd welkom, je mag zolang blijven als je wilt. Je hebt geluk ik heb mijn appartement een beetje heringericht, opgeruimd en ik heb mijn atelier nou eindelijk af. Dus dat kun je dan nog zien." Hij knikte rustig. "Ik ga de dokter halen. Ben zo terug." Hij liep de kamer uit en haalde de dokter. Na een tijdje kwam hij terug met de dokter. "Goed zijn jullie er klaar voor?" Thomas knikte. De dokter deed een soort gel op de buik van Amberley. Langzaamaan zagen ze hun meisje weer. "Het kindje is gezond, er is helemaal niks aan de hand. Maar u moet nou wel rustiger aan gaan doen. Dus tijdelijk geen dans meer. Geen stunts dus en vooral geen stress."

Roselyn
"Haha slijmbal. Het wordt hoe dan ook een mooi kind ook al waren we nog zo lelijk. Het is ons kindje en dat is wat telt." Ze beantwoordde de kus en hield de hand van Gabriel stevig vast. "Ik ben heel erg benieuwd naar je project. Ik wil Evelyn nog even bellen, ik heb beloofd dat ik zou laten weten wat het wordt. Ze kwam nog even langs, een paar boeken brengen uit de winkel van me vader. Gewoon een paar leuke leesboeken. Om de tijd te doden zegt ze. En ze wilde ons graag weer even zien, kijken hoe het nu ging. Je weet hoe ze is." Ze kuste hem weer en keek hem verliefd aan. "Het duurt nog even voor ons kleine mannetje er is, maar de tijd die we krijgen voordat het er is is al een vreugde, hopelijk gaat het met de nieuwe medicijnen beter. Die heb ik meegekregen in een tasje."

Gabriel

Gabriel grijnsde. "Heey! Ik ben niet lelijk! Maar is snap de kern."
"Thuis krijg je het te zien. Ik waarschuw je wel alvast voor de bende." Gabriel knikte. "Is goed. Ik moet me moeder ook nog bellen. Die had vanmorgen al gebeld dat ik moest bellen als we het wisten. Ik vermoed dat Amberley ook wel zal bellen al geloof ik dat die een weekendje weg had gepland." Gabriel glimlachte. "Ik geniet van elke minuut en ik hoop echt dat het vanaf nu wat beter met je gaat. Ik loop wel alvast naar de auto dan kan jij rustig bellen met je zus."