The children of SFAM

Amberley

Ze glimlachte. "Jij bent mijn beschermer. Zonder jou zou ik langzaam aan gek worden!"
Ze knikte. Ze schudde de hoofd. "Vreetzak!" Naja, hij kon het beter opeten dan dat ze het weggooide. Dat was ook zonder. "Iets leuks! Iets liefs! Iets speciaals! Misschien ook met de kinderen of voor elkaar. Iets voor je vader, te nagedachtenis. Ik weet ook niet wat je wilt. Misschien moet je er eens goed over nadenken als je het graag wilt." Ze grijnsde. "Ik laat hem uitvergroten en hang hem in de woonkamer op.", grapte ze.

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd. "Ik mag dan wel gek wezen maar zo gek ben ik ook weer niet."
Hij kuste Rose terug. Gabriel dacht na. "Dat zou leuk zijn. Ik weet alleen niet wat. Ik wil me zeker met jou op deze manier ook verbinden naast de ring om je vinger en onze kinderen wat ons altijd met elkaar zal verbinden." Hij zuchtte even. Wat ging de tijd toch hard als het al bijna weer drie jaar geleden was.

Thomas
"Ik bescherm je altijd en overal. Ik zou een kogel voor je vangen als het moest." Hij kuste haar en grijnsde. "Je kent me langer dan vandaag. Ik eet graag en veel en dat moet ook wel als baas van een restaurant. Ik kom ook niet aan. Dus ik kan eten wat ik wil." Hij dacht goed na. "Hmm ter nagedachtenis kan ik wel iets doen. Ik heb altijd gedacht aan een zeilboot. Mijn vader en ik zeilde vroeger samen toen ik een kleine jongen was. Een zeilboot met een anker. Klinkt eigenlijk wel gaaf." Hij keek even geschrokken naar Amberley. "Nee dat ga je niet doen."

Roselyn
"Nou dat weet ik zo net nog niet." Ze dacht na. "Hmm we komen daar heus wel uit. Ik ben blij met jou. Je maakt me gelukkig en bij jou voel ik me veilig. We hebben twee prachtige kinderen en in ons hart hebben we nog een ander kind." Ze beet op haar lip. Het was ook bijna drie jaar geleden dat ze Chris verloren waren. Op die dag ging ze altijd dingen doen die ze normaal maar een dag in de week deed. Kamers opruimen, stofzuigen, stoffen, allemaal dat soort dingen. Dan kon ze haar gedachten verzetten. Gabriel wist dan ook hoe laat het was.

Gabriel

Gabriel haalde ze schouders op. "Ja... Ik ook niet!" Gabriel knikte. "Ik ben ook blij met jou, de moeder van mijn kinderen en de liefste en leukste vriendin die ik me kan wensen. Ik zou niet meer zonder jou kunnen. Jij maakt mijn wereld compleet en de meisjes dan natuurlijk!"
Gabriel pakte de hand vast. Hij krabbelde wat op een servetje. Chris is bijna drie jaar niet meer bij ons, zullen we rond die tijd na ze grafje gaan? Alleen als je wilt hoor! Je moet het niet voor mij doen, dan ga ik wel alleen!

Amberley

Amberley hoorde van de keuze voor een tatttoo. "Moet je doen! Als je er al heel lang aan denkt. Je vertelde het toen tijdens onze date op de rondvaart. Ik kon zien hoeveel het je deed. Zo kan je het een plekje geven en heb je het altijd bij je. Ik wou toen met je gaan zeilen maar het is er nooit meer van gekomen door de kinderen. Als de tweeling wat ouder is doen we het alsnog!" Ze proestte het uit van het lachen. "Jij zei: "Doe wat je niet laten kan." "

Roselyn
Roselyn bloosde toen Gabriel al die lieve dingen tegen haar had gezegd. "Je bent een schat." Haar blik ging naar het servetje. Ze beet op haar lip en keek even naar Gabriel. Ze pakte een pen uit haar zak en schreef er ook wat op. Dat is een goed idee. Dan laat ik het huis ook een keer met rust. Ik doe het niet alleen voor jou maar ook voor mezelf, ik wil het voor mezelf een plek kunnen geven. Ze schoof het weer naar hem en voelde zijn hand. Ze kneep er in en keek afwezig naar buiten. Het zat haar nog steeds niet lekker. Al helemaal niet dat ze hem nooit te zien heeft gekregen. Ze wist dat Gabriel dat voor haar eigen bestwil had gedaan, maar toch, ze het had gevoel dat ze dat haar zoon schuldig was.

Thomas
"Ik denk dat ik dat ga doen. Het is een mooi gebaar." Hij knikte en glimlachte. "Ik was 5 en we gingen samen naar de waddeneilanden. Zijn grootste wens was een zeilreis maken naar Duitsland, maar het is er nooit van gekomen. Ooit ga ik zijn wens waar maken, dan koop ik een grote zeilboot waar we in kunnen slapen en dan zeil ik naar Duitsland." Hij kuste Amberley en glimlachte. "Uhm ja maar dat betekende niet dat je voor schut moet zetten tegenover de kinderen."

Amberley

Amberley knikte. "Dat moet je zeker doen." Thomas was bijna jarig. Ze zou hem meesleuren na de tattooshop en hem de tattoo cadeau geven. Een mooier cadeau kon ze niet bedenken en hem schenken. Natuurlijk zal ze de kleintjes wat voor papa laten knutselen. Ze glimlachte. "Ik vind dat we de grootste wens van je vader moeten waarmaken. Wij zijn nog jong en de kinderen ook en we hebben nog genoeg tijd om die droom werkelijkheid te laten worden." Ze schudde de hoofd. "Ik zal je nooit expres voor schud zetten voor de kinderen. Maar ik weet zeker dat ze trots zouden zijn op hun stoere papa."

Gabriel

Haha. Ja, dan krijg dat ook een rust. Of juist wel, dan weet ik ook hoe laat het is. Oke, even serieus! Als je er echt achter staat, dan gaan we na Chris. Love you!
Hij zag Lauren kijken na het gepen tussen de ouders. Nieuwsgierig aapje! Hij zag Lauren kijken na ze drinken. "Wil je je flesje, mop? Papa gaat het maken." Hij gaf Lauren over aan Roselyn zodat die een flesje kon maken voor ze dochtertje

Thomas
"Ik zag hem als de grootste scheepsheld die er bestond. Toen wist ik namelijk nog niks van Michiel de Ruyter af en van andere scheepshelden. Ik wilde ook zo'n scheepsheld worden net zoals hij. Alleen toen kwam mijn moeder met allemaal gerechten en wilde ik vanaf het krukje meekijken hoe ze dingen maakte. Toen ging mijn scheepsdroom even aan de kant." Hij keek naar zijn kinderen en keek toen naar Amberley. "Een zeilvakantie naar Duitsland, het klinkt perfect om dat een keer in de zomer te doen."

Roselyn
Roselyn keek naar het servetje en pakte haar pen weer. Of misschien hoor je mij wel huilen en dan weet je ook hoe laat het is. Ik wil mee, echt waar. Ik wil het af kunnen sluiten, ik wil mijn schuldgevoel weg halen. Ze zat nog steeds met een schuldgevoel, het gevoel dat ze nooit weg zou krijgen zelfs niet met hulp van een psycholoog. Het gevoel dat ze hem niet heeft kunnen helpen en ook niet heeft kunnen zien. Het deed haar gewoon pijn. Elk jaar voelde ze zich op die datum breken, zelfs al praatte ze met de psycholoog en slikte ze medicijnen. Het zou altijd moeilijk blijven en dat had de psycholoog ook gezegd. Maar langzaamaan zou de pijn verzachten.

Amberley

Ze grijnsde. "Een kok op een zeilboot had ook gekund. Iemand moet voor het eten zorgen."
"Mijn ouders hadden me als kind meegenomen naar het Zwanenmeer, toen wist ik het zeker ik wilde ook dansen. Maar ik was ook gek met kleine kindjes. Ik liep altijd als oppas rond. Uiteindelijk heb ik dus voor pabo gekozen omdat daar meer werk in was. Maar soms vraag ik me wel eens af hoe mijn danscarrière was uitgepakt." Ze sloot even de ogen. "Ik zie het al voor me!"

Gabriel

Ik zal je troosten, al kijk ik nu eerst bij de meisjes. Sorry! Samen slaan we ons door die dag heen. Komt goed! Beloofd! Oke, ik geloof je. Rose, niet doen! We praten er thuis over, oke? Je hoef je neot schuldig te voelen. Hij had het flesje voor Lauren klaar. "Kom maar! Papa geef je je flesje wel." Hij nam Lauren weer over en gaf er de fles. Hij keek Roselyn even aan.

off: We gaan skippen naar de avond. Roselyn en Gabriel hebben het nog even over vanmiddag, kinderen liggen op bed, Jocelyn komt straks om op de kinderen te passen. Amberley en Thomas leggen de kindjes op bed en kijken nog even naar een zeilboot. Daarna gaan ze gezellig met zijn allen wat drinken.

on:
Thomas
"Ik leg de tweeling wel op bed, dan kun jij Jade doen." Hij gaf Amberley een kus en liep naar de slaapkamer van de tweeling. Hij legde ze in hun wiegjes en keek ze lief aan. Hij las nog een verhaal voor over een kleine beer die niet slapen kon en dat zijn moeder hem kwam troosten. Daarna gaf hij de tweeling een kus, liep de kamer uit en deed de deur dicht. Hij had de babyfoon meegenomen en startte zijn laptop op. Over ongeveer anderhalfuur hadden ze afgesproken om wat te gaan drinken.

Roselyn
Roselyn kwam uit de kamer van Alexis. Ze had de haren van Alexis gewassen en ingevlochten. Alexis had ze voorgelezen in Assepoester. "Weltrusten lieverd. En lief zijn tegen tante Jocelyn." "Joce!" Hoorde ze Alexis zeggen. Roselyn knikte en gaf Alexis een kus. Daarna pakte ze de babyfoon, deed de deur op een kiertje en liep naar beneden. Ze liep naar de gedenkhoek van Chris en stak een kaarsje aan. "Slaap lekker Chris." En ze maakte een handkusje naar het stenenbeeldje van een baby in een hand. Ze keek even naar zijn foto en maakte daar ook een handkusje naar. Ze liep naar de bank en ging daar op zitten.

Amberley

Amberley knikte. Ze gaf de tweeling een kus. "Jade, kom! Bedtijd!" Ze zag Jade de hoofd schudden. "Jade!" Jade wees op de stickervel. "Stickers!" Amberley knikte. "Je hebt gelijk, Djeed. Eens kijken waar we ze gelaten hebben." Ze liep naar de keukentafel. "Gevonden! Je mooie Ollie stickers." Ze tilde Jade. "Hoeveel stickers mag Jade opplakken op de plaskaart?" "Drie!", zei Jade trots. Samen telde ze de stickers die Jade opplakte. "En van mama mag je nog twee stickers opplakken bij goed-gedrag. Je bent heel lief geweest in de dierentuin. Mama is trots op jou." Ze gaf Jade een kus die blij de stickers plakte. Ze zette Jade weer neer. "Papa een kus en naar boven." Ze wachtte tot Jade na boven liep en liep er toe achterna. Ze stopte de dochter in en las nog voor uit Woezel en Pip. "Lekker slapen!" Ze gaf Jade nog een kusje, deed het nachtlampje aan en deed het grote licht uit. Ze wierp Jade nog een hand kusje en liep toen naar beneden. Ze ging naast Thomas zitten een de eettafel die net de laptop opstartte.

Gabriel

Gabriel liep met Lauren op ze arm. "Op naar bed, boefie! Je had allang horen slapen." Hij hoorde Lauren brabbelen. Hij liep langs het gedenkplekje voor Chris. "Welterusten kleine man." Hij legde ze hand op het beeldje. Gabriel zag dat Lauren de handje na het beeldje uitstap. Hij tilde er naar toe zodat ze het aan kon raken. In de eigen taaltje brabbelde ze een "Weltrusten." De tranen sprongen in ze ogen, maar hij herpakte zich en liep door naar boven om Lauren in bed te leggen. Hij las er voor uit Nijntje en legde er toen in de wiegje. "Weltrusten! Droom fijn!" Hij nam de babyfoon mee en liep toen naar beneden. Uit de babyfoon klonk gebrabbel. Waarschijnlijk vertelde Lauren een heel verhaal tegen de knuffel.

Thomas
Thomas gaf Jade nog een slaaplekkerkus en keek toe hoe Amberley met zijn dochter naar haar slaapkamer ging. Hij zat op een site op zoek naar zeilboten. Hij keek op toen Amberley bij hem kwam zitten. "Ik had trouwens een idee en ik heb er over nagedacht en ik hoor jou er vaker over. Misschien is het beter als we een groter huis zoeken, kinderen hebben een grotere kamer, wij hebben maar ruimte. Ik kan misschien een eigen werkkamer hebben, misschien een leuke speelkamer voor de kinderen. Dit appartement wordt gewoon te klein." Hij keek nog even naar de boten en keek verbaasd naar een foto. "Deze had mijn vader ook. Alleen deze is groter, je had verschillende maten, mijn vader had de middelste en dit is de gezinsversie. Het was een mooie en leuke zeilboot."

Roselyn
Roselyn zat met haar neus in een tijdschrift dat over kleding ging. Ze was nog altijd op zoek naar nieuwe inspiratie voor kleding. In het weekend had ze geen mensen in haar praktijk, dan was hij dicht. In het weekend werkte ze aan haar eigen kledinglijn in haar naaiatelier. Ze keek even naar de verschillende tijdschriften en hoorde Lauren iets zeggen tegen het beeldje. Roselyn schoot vol en draaide zich om. Ze keek toe hoe Gabriel met Lauren naar boven ging en niet veel later weer naar beneden kwam met de babyfoon. Bij Alexis hoorde ze iets wat leek op gesnurk. Ze legde het tijdschrift aan de kant en liep naar het raam. Het was begonnen met regenen, haar zus zou over een uur en een kwartier hier komen. Ze wreef over haar armen en keek naar de spetters die op het raam vielen. "Op het servetje zei je dat je thuis wilde praten." Zei ze zachtjes en ze draaide zich om zodat ze Gabriel aan kon kijken.

Amberley

Amberley keek op. "Dat wil ik al een tijdje. Het wordt gewoon echt te klein. Overal slingert speelgoed waar je nek over spreekt. De kleintjes kunnen hier niet rustig rond kruipen als het zo ver is."
Ze knikte. "Ik wilde altijd graag een huis met een tuin waarin z'n speeltoestel staat met een glijbaan en schommels en een hondje voor de kinderen." Ze keek Thomas aan om zijn reactie te zien.
Ze moesten het wel goed samen bespreken als ze wouden verhuizen. Ze bekeek de zeilboot die Thomas liet zien. "Mooi dingetje!"

Gabriel

Gabriel liep nog steeds emotioneel door de actie van Lauren naar Roselyn toe. "Wat hebben we ook een lieve dochter, dat ze Chris welterusten wilde zeggen." Hij veegde de tranen uit ze ooghoeken. Gabriel knikte. "Over dat schuldgevoel van je. Ik wil niet dat je je schuldig voelt! Chris was hoe dan ook heen gegaan. Nu heeft die geen pijn geleden. Het was beter dat je Chris niet zag, Rose. Het was geen fijn gezicht met al die draden en apparaten die hem in leven hielden. Hij lag met een slang in ze mond voor de beademing. Nadat Chris was overleden spookte dat beeld steeds door me hoofd!
Je had het echt niet willen zien! Zeker niet in jou toestand! Plzz! Voel je niet schuldig!"

Thomas
"Ik ben dan wel niet zo vaak thuis, maar elke keer als ik thuis kom struikel ik over dat ene autootje van Jasper. Het is zijn favoriete auto dat weet ik, maar het is gevaarlijk als je in het donker thuis komt." Hij luisterde naar haar idee en dacht na. "Dat speeltoestel en die schommels en die glijbaan moeten we wel zelf in elkaar zetten, die krijg je helaas niet standaard bij zo'n huis. Een hondje heb ik altijd al gewild, ik wilde altijd een hond of een nieuwe kat toen Dexter was overleden. Ik denk dat Jade dat geweldig zou vinden. We kunnen eens op huizenjacht gaan, volgende week als ik meer tijd dan kunnen we wel even kijken." Hij keek naar de zeilboot. "Hij kost alleen wel 15500. Wat ik dacht he, een nieuw huis hebben we nu meteen nodig eigenlijk. We kunnen beter kijken voor een huis en dan later voor een zeilboot."

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel. "Je hebt me dit nooit verteld wist je dat. Of je hebt het me verteld maar wilde ik het vergeten." Ze keek naar het raam en trok haar armen dichter naar haar toe. "Ik voel me schuldig..." Ze haalde diep adem en vocht voor haar tranen. "Omdat ik hem niet heb kunnen helpen, het is mijn schuld dat hij is overleden, misschien gaf ik hem niet goed te eten of kreeg hij niet goed water binnen of..." Ze vocht niet meer tegen haar tranen, maar ze wilde Gabriel niet aan kijken. "Ik heb het gevoel dat ik hem wel had moeten zien, dan was het misschien voor mij makkelijker geweest. Ik heb het gevoel dat het hem schuldig ben. Dat hij misschien nu als 3 jarig kindje of 2,5 jarig kind naar mij zit te kijken vanaf boven of vanaf hier ik weet het niet en boos op me is. Dat hij niet goed heeft heen kunnen gaan en.... Dat is mijn schuld, mijn stomme eigen schuld!"

Amberley

"Ik weet het! Elke keer ruim ik het op maar elke keer gooit die hem weer uit en slingert het door de kamer heen. Maar ook al die knuffels en ander speelgoed. Ze maken er een zooitje van!"
Ze knikte. "Weet ik! Maar me vader en broer willen wel helpen om hem in elkaar te zetten."
Ze knikte. "Jade hangt altijd al om Lucy heen. Ze zeurt er al een tijdje om. Maar het huis is nu niet geschikt voor een hond. Ik wilde vroeger ook altijd een hondje maar dat kon niet omdat Denzell allergisch is." Ze keek verbaasd. Pff! Dat was wel een beetje duur. "Dat is een strak plan. We hebben het geld niet om en een huis te kopen en een boot."