The children of SFAM

Gabriel

"Dat heb ik wel! Zeker weten!" Gabriel draaide Roselyn naar zich toe, greep de handen vast en keek er recht aan. "Rose, het is niet jou schuld! Chris had een te zwak hard, daar was niks aan te doen! Hij was te klein voor een operatie! Je had niet gewild dat Chris moest lijden! Geloof me, het was beter zo!" Hij schudde ze hoofd. "Chris weet dat ze mama van hem houdt en dat het beter was om geen afscheid te nemen. Geloof me maar!" Hij liet er los en liep naar de kast waar een fotoboek lag verstopt met zoveel mogelijk foto's van Chris in de korte tijd dat die bij hun was geweest. "Had je dit dan willen zien?!?" Hij opende het boek en hield het onder de neus. Gabriel schoot nu zelf ook vol.

Thomas
"Ach dat zijn kinderen he, dat weet je. Ik had ook altijd troep liggen. Mijn moeder vond het ook lastig om het steeds op te moeten ruimen enzo." Hij lachte en keek naar de boot. "Okee dat is fijn als je vader en je broer zouden kunnen helpen. Misschien kunnen we vanavond vragen of Roselyn en Gabriel ook willen helpen? Ik bedoel we kunnen alle hulp gebruiken." Thomas beet op zijn lip en drukte de site van de boot weg. "Die reis komt later wel. Het wordt deze zomer klussen in ons eigen droomhuis. Ken je de serie Charmed? Zo'n huis als the Halliwells wilde ik als kind zo graag, maar het is groot en het is duur."

Roselyn
"Ik geloof je, echt. Ik kan het alleen niet goed meer herinneren. Het lijkt een soort gat voor me te zijn geworden. Behalve het moment dat.... Het moment dat ik wakker werd en jou zag met een verdrietig gezicht en je kon het er niet uit krijgen en toen zei een zuster het. Dat moment vergeet ik nooit meer." Ze keek hem aan en keek de andere kant uit. "Ik wil gewoon van dat gevoel af, ik wil zeker weten dat alles goed is en dat ik me niet schuldig hoef te voelen. Daarom is het goed om naar zijn graf te gaan." Ze schrok toen Gabriel plots het fotoalbum voor haar neus hield. "Nee, stop! Alsjeblieft, doe me dit niet aan!" Ze keek hem paniekerig aan en duwde hem voorzichtig van zich af. Ze gooide haar tijdschriften aan de kant en zakte neer op de bank. Ze ging in de foetus houding zitten en wiegde zichzelf heen en weer. Ze bleef maar zeggen "Niet doen, alsjeblieft."

Gabriel

Gabriel slikte. "Dat vergeet ik nooit meer. Ik kon het gewoon niet over me lippen krijgen. Ik wou dat ik je goed nieuws kon vertellen maar in plaats daarvan moest ik zeggen dat Chris niet meer onder ons was. Dat was het moeilijkste moment in me leven.' Gabriel knikte. "Rose, je zal er nooit achter komen. Zet het van je af! Een helderziende kan die antwoorden geven maar die vertrouw ik niet! Die zeggen alleen maar wat je wilt horen voor het geld." Gabriel smeet het boek op tafel. "Je wilde hem zelf toch zien!" Hij liet zich met een zucht op de bank vallen en legde een hand op de rug. "Ik zei toch dat het beter was. Geloof me dan ook! Ik doe het niet om je te pesten maar voor je eigen best wil!"

Amberley

"Weet ik! Maar ik kan er gewoon niet tegen als het een rommeltje is. Speelgoed hoor je achter je kont op te ruimen, maar ze zijn te klein om dat te snappen dus ruim ik alles achter ze op."
Ze schudde grijzend de hoofd. "Gabriel heeft twee linke handen! Dat wordt niks!" Dan konden ze het beter nog zelf doen. Ze knikte en sloeg de armen om hem heen. "Ik kijk er naar uit!" Ze knikte. "Ik denk dat iets te hoog gegrepen is, maar we gaan er zeker ons paleisje van maken. Een goede plek voor de kinderen om op te groeien, waar ze lekker kunnen spelen zowel binnen als buiten en plek voor het hondje wat we al zo lang willen."

Roselyn
"Dat lukt mij niet. Zelfs de psycholoog zegt dat wonden moeten helen. Dat het tijd nodig heeft en zeg nou niet dat het drie jaar geleden is en dat ik er dus over heen moet zijn. Het is gewoon zo moeilijk." Roselyn keek bang naar haar man en pakte het fotoboek met trillende handen op. Ze liep naar de boekenkast en verstopte het boek weer. Ze voelde zich weer zoals drie jaar geleden, zonder medicijnen en zonder psycholoog was ze nog steeds zo geweest. "Niet zo, ik wilde hem niet zo zien Gabriel. Ik wilde dat ik hem gezien had zonder die slangetjes. Maar nee ik moest zo nodig weer mijn bewustzijn verliezen. Het spijt me." Ze liep naar haar atelier en deed de deur dicht. Ze gooide haar stoffen op zij en haar zelfgemaakte kleren. Ze pakte een hoedje en gooide dat de kamer door. Na een tijdje ging ze in haar nadenkstoel zitten en begon te huilen. Ze had gewild dat Gabriel nooit die foto had laten zien.

Thomas
"We leren het ze wel als ze wat ouder zijn. Komt allemaal goed." Thomas begon te lachen. "En Roselyn dan? Roselyn maakt toch zelf kleding? Misschien kan ze dan ook wel iets in elkaar zetten. En je vergeet dat Gabriel de babykamer van Chris gemaakt had." Thomas zuchtte diep en ging op zoek naar huizen. "We vinden ons paleisje wel. Komt goed." Thomas keek even naar de huizen en dacht na. "Had jij trouwens gezien dat Roselyn en Gabriel met elkaar communiceerde via een servetje. Zou er wat aan de hand zijn geweest? Sorry ik bedacht het me net pas."

Amberley

Ze grijnsde. "Misschien moet ik maar eens leren dat kinderen troep horen te maken."
Het was ook weer zo dat zei alles opgeruimd en netjes wou hebben en dat ging niet met drie kleine kinderen. Ze haalde de schouders op "Daar verbaas ik me nog steeds over! Ik ken Gabriel alleen als een onhandige jongen met twee linker handen. Hij ging me vader eens helpen met timmeren en toen sloeg die steeds op ze duim." Amberley knikte. "Ik heb er alle vertrouwen in."
"Chris!", zei ze vol overgaven. "Het is bijna 3 jaar geleden dus ze zullen er wel heen gaan."

Gabriel

"Hoe denk je dat het voor mij voelde? Ik heb hem als enige levend gezien! Ik krijg dat beeld van al die slangen enzo nooit meer uit me hoofd! Ik had onze zoon ook zonder toeters en bellen willen zien maar dat ging niet! Zonder die toeters en bellen was die meteen overleden! Nu had ik toch nog twee uur met hem!" Hij was boos. Boos op zichzelf en alles en iedereen. "Daar kon je geen fuck aan doen!"
Beide liepen ze boos weg. Hij pakte het fotoalbum van tafel en bladderde er doorheen. "Why? Why?"

Thomas
"Doe maar niet, dan kun je me binnenkort bezoeken in het ziekenhuis met een gebroken been omdat er weer een auto lag of wat anders." Hij kuste haar en begon te lachen. "Veel mensen staan vol wonderen en de wonderen zijn de wereld nog niet uit." Thomas keek even naar de huizen en dacht na. "Ik neem aan wel gewoon hier in Leeuwarden en niet ergens in Delft of zo?" Vroeg hij met een grijns. Hij vond Delft een leuke stad maar Leeuwarden was gewoon zijn thuishaven ook al was hij daar niet geboren. "Ooh ja helemaal vergeten. Stom van me. Hopelijk gaat het goed met ze."

Roselyn
Roselyn veegde haar tranen weg en stond op. Ze begon haar atelier op te ruimen en vond een foto die waarschijnlijk het album uit was gevallen en haar atelier in was gevlogen. Ze raapte hem op en draaide hem om. Ze zag Gabriel met Chris. Chris toen hij net geboren was, zonder slangetjes. Ze wilde het niet weten hoe het was om hem met slangen te zien. Ze had hem gewoon zo willen zien, gelukkig en blij en niet dat hij twee uur later overleden was. Ze maakte de deur open van haar atelier en liep weer naar de woonkamer. Ze liep naar Gabriel toe en keek hem aan. "Het spijt me schat. Ik had niet zo moeten reageren. Kijk eens wat ik vond. Hij moet er uitgevallen zijn toen ik mijn atelier in was gelopen." Ze gaf met trillende handen de foto en gaf Gabriel een kus. "Chris zou niet gewild hebben dat we om hem ruzie zouden maken." Zei ze lief maar zachtjes. Ze ging op de bank zitten en raapte de tijdschriften op.

Gabriel

Gabriel huilde. Nog steeds staarde die na de foto's. Hij schrok op uit gedachten. Snel veegde die de tranen weg. "Het spijt mij ook! Ik had niet boos moeten worden en het album nooit uit de kast moeten pakken." Hij nam de foto aan. Hij bekeek de foto en was even stil. Hij knikte.
Gabriel stopte foto terug in het album. "Ik mis hem. Vooral zo vlak rond zijn geboortedag.
Toen Lauren de handje uitstak naar Chris' beeldje. Het werd me allemaal eventjes te veel. Sorry!" Hij gaf Roselyn een knuffel. "Hou van jou!"

Amberley

"Echt niet! Ik heb je hulp nodig!" Ze glimlachte licht. "Ik bedoel dat ik ook gewoon moet toegeven dat onze kinderen nou eenmaal een troep maken. Ze zijn nog jong. Ze horen troep te maken. Maar het moet ook niet zo zijn dat we ons nek er echt over breken."
Ze glimlachte. "Wie weet heb je gelijk." "Vast wel! Ik denk dat ze het gewoon niet openbaar wouden bespreken. Wij zijn ook druk met ons eigen gezinnetje."

Roselyn
"Ik had niet zo moeten doen. Dan was je ook niet boos geworden en had je nooit dat album gepakt. Ik ben hier degene die schuldig is daarvoor en niet jij." Roselyn zuchtte diep en ze voelde de knuffel. Ze knuffelde terug en begon zachtjes te huilen. Ze kon het gewoon niet helpen. "Ik mis hem elke dag. Ook al hebben we twee van die top meiden, toch mis ik onze zoon." Ze keek hem aan en veegde de tranen weg die hij vergeten was. "Ik hou ook van jou lieve schat." Zei ze en ze kuste hem op zijn voorhoofd.

Thomas
Thomas knikte. "Ik help je maar al te graag hoor in huis. Ik ben blij als dat hele gedoe rondom de Leeuwardense feesten voorbij was. Dan kon ik ook gewoon bij jullie zijn." Hij meende het, hij hoopte gewoon dat die feesten snel voorbij waren, dan kon hij lekker bij zijn gezin zijn. Hij keek even op zijn horloge en zag dat ze nog drie kwartier hadden. "Daar heb je gelijk in, ik hoop gewoon dat ze het redden die dag. Ook al hebben ze elkaar. Ik ben nog niet vergeten hoe dat drie jaar geleden was. Ik weet dat het allemaal goed is gekomen maar toch... Hun pijn ben ik gewoon nog niet vergeten."

Amberley

"Weet ik! Maar ik moet zelf ook leren toe te geven. Het kan niet altijd opgeruimd en netjes zijn. Dan blijf ik opruimen en schoon maken en heb ik geen tijd meer om de kinderen te verzorgen."
Ze glimlachte. "Ik ben blij als je mij ons bent maar er moet ook brood op te plank. Je geniet van je werk en dat zie je. Daarvoor moeten wij soms maar op de tweede plek gezet worden."
Ze kuste hem. "Vast wel! Ik wil naar huizen kijken voor dat het tijd is." Ze google naar een makelaars website.

Gabriel

"We hebben beide schuld." Gabriel sloeg een diepe zucht. "Me too. Soms voel ik gewoon een gemis, een leegte. Alsof het toch niet helemaal klopt zo met zijn viertjes. Maar ik weet dat Chris bij ons is. Soms zie ik zijn blik in de ogen van Alexis en Lauren. Hij leeft voort in onze meiden." Hij kuste er op de lippen. "Zullen we ons maar klaar maken voor dat we zo naar Thomas en Amberley gaan?!?"

Thomas
"Ik weet dat ik geniet van me werk en ik vind het ook leuk maar ik ben er zo weinig voor de meiden. Straks als ze 16 of 18 zijn of rond die leeftijd dat ze lopen puberen en hun weg willen vinden in het leven, dan krijg ik verwijten naar mijn hoofd omdat ik er zo vaak niet was. Dat wil ik gewoon niet. Ik wil dat de meiden weten dat ik er altijd voor hen probeer te zijn, ook al heb ik nou eenmaal een baan waar je bijna niet thuis bent." Hij keek naar Amberley. "Het komt wel goed, speelgoed hoort er bij en als ze ouder zijn dan ruimen ze het zelf wel op, let maar op. Kom we gaan huizen kijken." Hij tikte op Leeuwarden en klikte op een vrijstaande woning. "Wat dacht je van deze? Een groot grasveld voor de kinderen, mooie bomen er om heen, oogt goed ruimtelijk, mooie badkamers en kost maar 297000 euro. Ik zoek denk ik maar even verder."

[b]Amberley[/b

Amberley gaf Thomas een kus. "Ze begrijpen vast wel waarom hun vader er zo weinig was. Het is nou eenmaal zo. Ze zullen trots op hun vader zijn die zo ze best doet om er zo veel mogelijk voor ze te zijn. In elk geval ik hun mama heel trots op hun papa." Ze knikte. "I know, i know." Ze schoof de stoel dichter na Thomas en keek mee op de site. "Laat maar zitten. En deze?' Ze scrolde naar beneden. Het was een vrij staand huis aan de rand van Leeuwarden met een tuin en genoeg slaapkamers, ruime woonkamer en open keuken.

Roselyn
"Zie dat heb ik ook. Gewoon omdat je weet dat er iemand mist. Iemand die je er graag bij zou hebben gehad. Hij is nog een beetje bij ons. In hier." En ze streek met haar hand langs de kant waar Gabriel zijn hart zat. Ze glimlachte en kuste hem vurig op zijn mond. "Ik hou van je en ik wil nooit meer zo'n ruzie als deze. Nooit meer." En ze kuste hem nog eens en glimlachte lief naar hem. Ze hield heel veel van haar man. "Dat komt omdat Alexis en Lauren onze meiden zijn net zoals dat Chris voor altijd onze zoon blijft, je ziet altijd een deel van Alexis en Lauren in Chris, hij gaat zijn weg vinden in hun." Ze knuffelde hem en knikte. "Ja ik moet me nog omkleden, ik weet alleen nog niet wat ik aan wil doen."

Thomas
"Ik hoop het. Want ik wil ze geen pijn doen, onze lieve kinderen." Thomas gaf Amberley een kus en ging met zijn hand door haar haren en keek haar lief aan. "Alles komt goed, we gaan in een mooie huis wonen en we gaan er ons eigen paleisje van maken." Thomas glimlachte en keek even naar het huis. Hij dacht na. "En hoeveel gaat dat ons kosten?" Hij kon wel aardig wat betalen vanwege zijn eigen restaurant maar ze moesten nog wel geld hebben om het goed in te richten en het aller belangrijkste was om het leuk in te richten.

Amberley

"Jij bent de laatste die ze pijn zal doen. Echt!" Ze kuste hem terug en haalde de handen door ze haren heen. Ze hield er van om met de handen door ze haar te wroeten. "Ik droom nu al van ons eigen plekje." Ze haalde de schouders op. 'Ik durf niet meer te kijken naar de prijs!" Ze hoorde geluid uit de babyfoon komen. Ze hoorde gehuil. "Zo terug!" Ze kwam terug met Julia. "De kleinste dame heeft een nachtmerrie gehad. Helemaal over de toeren. Ze moet maar even met papa knuffelen."

Gabriel

Gabriel knikte. "Zo voel ik me ook. Elk woord wat je zei klopte.' Hij voelde de hand bij de hart. Ze hart ging als een razende te keer. "Jij zal altijd een plekje in ons hart hebben." Hij kuste er vurig terug. "Beloofd!" Hij kuste er terug en keek er met de bekende verliefde blik aan. Gabriel knikte.
Gabriel keek er verleidend aan. "Zullen we samen douchen? We hebben nog de tijd. De meisjes slapen."

Thomas
"Okee vooruit dan maar." Zei hij met een glimlach. Hij keek naar de prijs en begon te lachen. "Dat valt best wel mee. 200000. Dus dat is 97000 minder dan de eerste. Dus dat zou kunnen en op de foto's ziet het er wel mooi uit. We kunnen eens de makelaar bellen voor volgende week dinsdag." Hij keek even naar Amberley. Hij keek op toen ze terug kwam met Julia. Hij nam haar over en gaf haar een dikke knuffel. "Had mijn kleine meisje een nachtmerrie, vond je toch het verhaal over het beertje dat niet kon slapen een beetje eng?" Julia knikte. "Goed dan vertel ik een ander verhaaltje, over een prinses die Julia heette." En zo vertelde hij over het prinsesje Julia. Julia zelf was in slaap gevallen. Hij stond op en liep naar de slaapkamer waar hij Julia in haar bedje legde. Hij gaf haar nog een kus en keek even naar Jasper die vredig lag te slapen. Thomas deed het nachtlampje aan en liep de kamer uit. Hij liep weer naar Amberley en ging bij haar zitten.

Roselyn
"Het is ook zo. Zo'n gevoel gaat eigenlijk nooit meer weg. Je voelt altijd die leegte en hoe je het ook went of keert, het gat zal er altijd zijn. Maar elk jaar gaat dat gat weer een stukje beter dicht en dan ga je er makkelijker mee om. Hoe verder weg het is, des te beter je er mee leert om gaan." Zei ze en ze moest even lachen om haar psychologische spraak. Ze keek hem aan en kuste hem. Ze hoorde zijn vraag en kuste hem weer. "Klinkt als een leuk plan." Ze pakte zijn hand en leidde hem naar boven, naar de badkamer.