My life as a teenager (sfam)

Roselyn
"Hmm nee inderdaad, misschien niet. Maar ik wil natuurlijk wel weten of ze het leuk hebben gehad." Ze glimlachte. "Dat kan ik me helemaal voorstellen. Hopelijk slaapt hij na vandaag een stuk beter en dan Jasper ook. Het gaat vanzelf over die angst. Alexis had dat ook en het ging over toen ze naar de kleuterklas ging." Roselyn glimlachte en keek even naar Alexis en Sander die gearmd achter hen liepen. "Ik weet dat ik me geen zorgen hoef te maken om die twee maar toch..." Ze keek naar Amberley. "Denk je niet dat Alexis wat te hard van stapel loopt? Zo met die Sander?"

Lacey
Lacey reed met haar rolstoel het huis van Jasper en Julia binnen. Ze keek naar Fellow en zag Bailey op hun af komen lopen. "Fellow vrij." En Fellow liep naar Bailey toe en begon te snuffelen, al gauw begonnen ze met elkaar te spelen. "Je zei dat je piano speelde thuis. Wij hebben een piano hier staan. Wil je er op spelen?" Vroeg Julia aan haar. Lacey glimlachte. "Ja lijkt me leuk." Julia liep haar voor naar hun muziekkamer. Lacey keek naar de piano. "Toe maar." Lacey reed naar de kruk en hees zich er op. Ze voelde even naar de toetsen. Het was een andere piano dan bij hun thuis. Ze dacht na, ze kende veel liedjes. Het liedje dat ze graag op de piano speelde was Let it go uit de Disneyfilm Frozen. Ze begon te spelen en zong er tegelijk bij. "The snow glows white on the mountain tonight not a frootpint to be seen, a kingdom of isolation and it looks like I'm the queen." En zo speelde ze en zong ze verder. Ze ging helemaal op in haar pianospel.

Jade
Jade las de mail van Jasper op de mobiel van Mike. "Wat? Hoe kan dat nou. Dat slaat nergens op. Hij laat zich toch niet na een keer..." Mike pakte haar hand vast. "Jade laat nou maar. Het is gewoon zo." "Nee Mike, ik laat het hier niet bij zitten en jij ook niet." Toby pakte haar hand vast. "Jade Mike moet zich gaan richten op zijn herstel. Kom." Jade stond op en keek naar Mike. "Ik ga dit voor je regelen Mike." Mike wilde nog wat zeggen maar hield toen zijn mond. Jade liep met Toby het ziekenhuis uit. "Kut daar is mijn moeder." Zei ze toen ze de bekende gedaante van haar moeder in de verte zag. "Nou en?" Toby keek haar vragend aan. "Straks gaat ze vragen wat ik hier kwam doen en dan moet ik het uitleggen. Jasper vermoord me als ik dat doe." Toby trok zijn wenkbrauw op. "Volgens mij vermoord jij eerder Jasper nu na die mail dan hij jou." Jade rolde met haar ogen. "Jasper moet gewoon begrijpen dat hij het niet moet opgeven. Hij houdt van Mike en Mike houdt van Jasper." Toby pakte haar hand vast. "Je kent Jasper langer dan vandaag. Je krijgt dit niet zomaar uit zijn hoofd." "Dat weet ik, maar iemand moet met hem praten."

Amberley

Amberley knikte. "Ja, dat zou ik ook willen weten, maar laat alle spannende verhalen maar achter wegen. Sommige dingen moet je ook niet weten." Amberley knikte. "Die zal wel uitgeteld zijn, dus dat zit wel goed. En de monsters verjagen we wel. Jasper had ook een brede fantasie. Dat komt wel goed. Dan moeten we maar monsters verslaan." Amberley haalde de schouders op. "Maybe. Maar wie houdt er tegen? Ze verdiend geluk naar al die ellende. Sander lijkt me geen verkeerde jongen en Alexis is ook nier gek. Ze heeft altijd het beste voor zichzelf gedaan ondanks de nare situatie. Ik snap je bezorgdheid, maar..... Ze is jong! Laat er van het leven genieten. Ze heeft het al moeilijk genoeg. En als blijkt dat ik fout zat dan krijg die het op ze kerfstok met mij."

Jasper

Jasper sloot zijn laptop en veegde zijn tranen ruw weg met zijn mouw. Niemand hoefde te zien dat die gehuild had en al helemaal niet te weten wat die had gedaan. Hij friste zich op in de badkamer. Hij hoorde klanken van de piano. Iemand speelde duidelijk vanuit de muziekkamer. Hij liep naar beneden en zag Lacey spelen. Hij ging naast er zitten. "Niet schrikken, speel verder. Het is fijn om te luisteren." Hij wachtte tot ze uitgespeelt was. "Dat klonk geweldig! Oma Peeters heeft mij ooit leren spelen, maar ik zal er niet veel meer van bakken. Helaas is het er nooit gelukt om mijn moeder te leren spelen. Ze kan geen noot lezen."

Roselyn
"Haha vast met Thomas als grootvader raak je al moe. Of hij gaat dingen doen waardoor je je moe gaat voelen." En ze begon te lachen. Ze keek om toen Alexis begon te lachen. "Sander stop, hou op met kietelen." "Eerst sorry zeggen over dat je zei dat ik op Bert leek als ik met mijn wenkbrauwen frons." Alexis keek hem aan. "Okee sorry." Sander begon te lachen en gaf haar een kus. Roselyn keek toen weer naar Amberley. "Je hebt ook wel gelijk maar het is gewoon... Nu ze zwanger is en die Jason nog ergens rondloopt maak ik me gewoon meer zorgen dan anders. Ze heeft nachtmerries waar ze wakker van schrikt. Ik wil gewoon niet dat iemand haar ooit nog pijn doet." En ze keek weer naar haar dochter en Sander. "Het voelt wel goed dat ze weer lacht. Het klinkt als ik muziek in mijn oren." En ze glimlachte. "Hoe gaat het met jou kinderen?"

Jade
Toby keek haar aan. "Je gaat niet zo naar Jasper. Je bent veel te onrustig. Op die manier kun je niet rustig praten. Ik stel voor dat we gaan lunchen. Bij de v&d." Jade knikte. "Je hebt ook wel gelijk. Maar ik vind het gewoon zo rot. Rot dat Jasper en Mike niet hun zelf kunnen zijn en je zusje ook niet. Het is gewoon zo oneerlijk." Toby knikte. "Dat is het ook. Maar praat er rustig met Jasper over. Ga hem niet dwingen om weer de relatie met Mike aan te gaan." Jade zuchtte diep. "Ik hoop gewoon dat hij het ooit nog een kans wilt geven. Die twee horen bij elkaar." Toby pakte haar hand vast. "Dat klopt. Kom we gaan lunchen en daarna haal ik mijn zusje op en kun je rustig met Jasper praten." Jade glimlachte en samen liepen ze richting de bushalte, op weg naar het centrum.

Lacey
Lacey glimlachte. "Jas, Lacey, Ed en ik gaan naar de film. We eten wel thuis vanavond, maar we gaan eerst lunchen bij Granny's." Lacey stak haar duim op en keek toe hoe Julia weg ging. Lacey keek naar Jasper. "Mijn moeder was dol op piano spelen. Ze deed het iedere dag. Met Kerstmis speelde ze altijd piano en mijn vader speelde viool, mijn tante zong altijd. Heerlijk was die tijd. Mijn moeder heeft mij piano leren spelen en voor de rest heb ik het mezelf aangeleerd. Ik zit wel op vioolles. Ik vind het heerlijk om te zingen en muziek te maken." Lacey glimlachte. "Ik ben mezelf een nieuw lied aan het aanleren. The last goodbye van de laatste Hobbit film. Dat is de titelsong. Heel mooi lied. Ik ga altijd met mijn broer naar die films." Ze keek naar Jasper en hees zichzelf weer in haar rolstoel. "Gaat het weer een beetje?" Vroeg ze toen.

Amberley

" Ahh, dat is niet waar! Laat dat Thomas maar niet horen."
Amberley knikte en sloeg een zucht. " Ik begrijp het ook wel en snap je volkomen maar jullie moeten ook niet de rest van je leven met angst blijven leven. Wie weet wordt Jason wel nooit gestraft voor zijn daden. Dan kan dit toch ook niet zo verder en wil je toch ook dat Alexis de leven weer oppakt en gelukkig is. Ik snap dat het kortdag is maar je ziet ook dat die twee elkaar al eerder leuk vonden. Alexis is gek op Sander en hij op haar. Wees blij dat je er weer hoort lachen. Dat is wat je wilt. Gelukkige kinderen!"
Amberley sloeg een zucht. " Alle drie hals over de kop verliefd. Om gek van te worden! Leuk hoor al die schoonzoons over de vloer.
Meteen een stuk drukker tijdens het eten. Al moet ik zeggen dat ik hele leuke schoonzoons heb gekregen. Jasper vindt steeds meer zijn draai met Noah. Julia gaat weer beter, ook op school en Jade die gaat lekker de gang."

Jasper

Jasper keek op en zwaaide naar zijn zusje en die de vriend. " Veel plezier!", vormde die met zijn lippen, waar die meteen spijt van had, maar de tekst op zijn mobiel had ze niet kunnen lezen. Hij keek met een boos en pijnlijk gezicht weer naar Lacey. ' Lijkt mij ook heel fijn. De kerstdagen vullend met muziek. Zo'n ultiem kerstgevoel." Jasper knikte. "Ik vind de films van de hobbit en lord of the rings niet zo leuk, maar het zal vast een mooi nummer zijn." Jasper schudde zijn hoofd maar gaf verder geen antwoord.

Mike
Mike had wel drie keer het mailtje gelezen. Hij kon het nog steeds niet bevatten. "Maar het is gewoon het beste..." Hij snapte het niet. Hoe kon Jasper nou dit na een zo'n voorval doen? Hij kon toch niet zo zijn relatie, zijn geluk opgeven? Hij slikte en keek even naar het dienblad met een half opgegeten Italiaanse bol. Hij had door dat mailtje ook helemaal geen trek. Hij zuchtte diep. Jade had dan wel gezegd dat ze met Jasper zou gaan praten, maar dat zou toch niks veranderen. Hij moest ook iets doen. Mike kon niet alleen in een ziekenhuisbed blijven liggen en dit klakkeloos accepteren. Dat kon hij gewoon niet. Hij zocht het nummer van Jasper op en tikte op het wahtsapp iccoontje. Hoi Jasper. Ik heb net je mailtje gelezen. Ik vind het jammer dat je het uit wilt maken. Dat je er niet voor wilt vechten. Je laat je toch niet op je kop zitten door dit voorval? Dit is het beste voor iedereen? Hoezo voor iedereen? Je bedoeld voor jou. Ik hou nog steeds van je Jasper. Je bent nog steeds mijn alles en ik vind het jammer dat het zo gegaan is. Kunnen we er alsjeblieft nog over praten? Ik wil het niet zo afsluiten, ik wil het helemaal niet afsluiten. Alsjeblieft, geef het nog een kans, ik wil voor jou vechten, voor jou ga ik door het vuur. Laat nog iets van je horen. Groetjes, Mike. Met een zucht verstuurde hij het appje. "Meneer Stevens wilt u uw broodje niet meer?" Hij keek op toen de zuster binnen kwam. Hij schudde zijn hoofd. "Nee zuster. Ik heb genoeg gehad." De zuster kmikte en ging er met het dienblad vandoor. Met een zucht legde hij zijn mobiel weer op zijn nachtkastje.

Roselyn
Roselyn keek naar Amberley. "Tuurlijk wil ik dat mijn kinderen gelukkig zijn. Ik wil niet anders dan dat. Maar toch. Ik wil ook niet dat ze pijn hebben." Roselyn keek naar Sander en Alexis die gearmd liepen. "Het ziet er wel gelukkig uit. Ik ga het een kans geven. Zolang Alexis gelukkig is ben ik dat ook." Ze luisterde aandachtig naar wat Amberley vertelde. "Dat klinkt allemaal erg fijn. Leuk dat Jasper het leuk heeft met Noah en met zijn vriend natuurlijk. Ook leuk dat Julia een vriend heeft. Dat verdiende ze ook na al die ellende. Hoe heette die vriend ook al weer? En Jade een relatie? Ik had nooit gedacht dat zij er al mee bezig zou zijn nu. Omdat ze er altijd zo nuchter over doet."

Lacey
"Uhm ja Kerst was altijd heel gezellig. Maar we vieren nu geen Kerst meer met de familie van mijn moederskant. Een familieruzie of zo. Ik weet ook niet hoe het gegaan is en het interesseert me ook niet." Lacey glimlachte en speelde met haar lange bruine haren. "Ik ben dol op Lord of the Rings en The Hobbit. Echt geweldig en The Hungergames ook. Maar Twilight vind ik vreselijk. Kom nou vampiers die licht geven in de zon? Dat is zo fout..." En ze rolde met haar ogen. Ze keek bezorgt naar Jasper. "Gaat alles wel goed met je? Wil je er over praten?"

Amberley

Amberley knikte. "Jullie kunnen altijd nog ingrijpen als het mis dreigt te gaan." Amberley knikte. "Wij zijn ook heel blij. Vooral voor Julia. Ze bloeit zo op nu ze Edwin heeft leren kennen. Hij haalt het beste in der naar boven en dat verdiende ze zo.
Haha, wij ook niet. Ik schrok me dood toen ze met Tobias binnen kwam. Thomas had wel gezegd dat ze wat over hem had los gelaten maar dat ze al een tijdje met elkaar gingen had ik niet verwacht. Ik dacht dat er gewoon iemand kwam eten. Alleen Jasper leek er niet blij mee. Hij keek of die water zag branden. Zins dien praten Jade en Jasper niet meer met elkaar.
Maar het zal wel over waaien." Ze haalde een hand door de haar. "Het blijft wel gek om drie schoonzoons te hebben."

Jasper

"Naar! Maar ja, daar kan jij ook niks aan doen."
Jasper schudde zijn hoofd. "Ik val in slaap tijdens die films, het duurt me te lang en ik snap er niks van." Hij zuchtte even.
"The hunger games films zijn geweldig. Ik moet alleen de derde film nog zien. Haha, echt he! Sowieso is de acteur al niet knap. Doe mij maar een lekkere warme knappe weerwolf als Jacob, oftewel Taylor Lautner." Jasper hoorde zijn mobieltje afgaan. Hij opende het appje, las het maar sloot het net zo snel weer als die het had geopend. Hij wilde het niet lezen. Hij keek op naar Lacey maar het enige wat die deed was op beide vragen zijn hoofd schudden. Net op dat moment kwamen Noah en Thomas weer thuis. "Papa!", riep het kleine mannetje en vloog hem om zijn hals. "Heey, kleine man. Hoe was het met opa op de kinderboerderij." Hij tilde Noah op schoot. "Leuk! Ben moe." Jasper knikte. "Jij gaat zo lekker slapen. Gelukkig was het fijn op de boerderij. Zeg is Hallo tegen Lacey."

Lauren

Lauren kreeg geen antwoord van Daley. Vast en zeker te hard aan het feesten. Whee! Ze wilde ook. Ze werd gek hier! Ze moest een smoes hebben en snel. Teleurgesteld liep ze weer naar binnen en nam plaats op de stoel alsof er niks gebeurd was. Het leek wel of ze geen eens op hadden gemerkt dat ze weg was geweest. Opeens had ze het. Ze stond op. "Ik moet gaan. Lexie wilt lunchen met mij en me moeder om te vieren dat ze weet wat ze verwacht." Ze keek Jason recht in zijn gezicht aan. "Ik wil dat je blijft." Ze sloeg de armen over elkaar. "Als ik niet weet wat Lexie verwacht, weet je zelf ook niet wat je verwacht. Of wil je opeens niks meer weten van je eerste kind." Dat laatste had ze niet moeten zeggen. Jason pakte ruw de arm vast. "Ik zou maar gauw loslaten.", siste ze.
Ze zag dat Jason met tegenzin losliet. "Dan ga ik maar."

off: We skippen naar een maand verder

on:
Lacey
"Lacey je wilde met me praten?" Haar vader keek haar vragend aan toen hij in haar kamer stond. Ze knikte en stopte haar viool weer in haar vioolkoffer. Ze keek naar Fellow die in haar mand lag. Ze keek toen naar haar vader. "Uhm pap ik vind het heel moeilijk om te zeggen. Maar..." Ze zuchtte diep en dacht na. "Ik val niet op mannen, ik val op vrouwen." Haar vader knipperde met zijn ogen. "Dat meen je toch hopelijk niet? Tobias dit meent ze toch niet?" Haar broer keek naar haar vader. "Pap dit meent ze wel. Zie je dat niet in haar ogen. Ze kan niet liegen, zoals mama dat ook niet kon." Haar vader keek boos naar Tobias. "Geen woord over je moeder." Lacey zuchtte diep. Haar vader was nog steeds niet over haar dood heen, ze mochten er bijna niet over praten. "Pap..." "Geen woord Lacey. Je hebt me diep gekwetst. Je hebt God gekwetst." Lacey keek naar haar schoenen. "God wilt dat we mensen liefhebben, wat kan hem het nou schelen dat ik op vrouwen val?" Zei ze zachtjes. "Het kan hem wel wat schelen. God heeft ons geschapen als man en vrouw, en het is niet de bedoeling dat je met je medegeslacht een relatie aan gaat. Je moet voor nakomelingen zorgen. Hoe lang weet je dit al?" Lacey haalde diep adem. "Al een jaar. Sinds dat ik..." Ze keek naar haar broer. "Ik kreeg gevoelens... gevoelens voor Jade." Dat laatste zei ze zachtjes. Haar broer keek haar met open mond aan. "Jij vond... Jij vond mijn vriendin, toentertijd mijn beste vriendin, leuk en je hebt niks gezegd?" Lacey schudde haar hoofd. "Toen ik zag dat jij haar leuk vond en zij jou heb ik het achter me gelaten. Ik wilde er met niemand over praten." "Nee dat is je geraden." Lacey keek naar haar broer. "Het spijt me Toby echt.. Ik wilde het niet, mijn hart nam het over in plaats van mijn verstand." Haar vader keek haar woedend aan. "Je hoort hier niet. Je hebt je broer ten schande gemaakt en mij al helemaal." Haar vader haalde uit en sloeg haar hard in haar gezicht. Ze greep naar haar wang en keek haar broer en vader verdrietig aan. Ze reed met haar rolstoel haar kamer uit. "Fellow kom!" Zei ze met tranen in haar ogen. Ze reed naar de voordeur en maakte die open. "Lacey Sandy Matthews, staan blijven!" Lacey deed alsof ze niks hoorde en reed weg. Ver weg. Uiteindelijk stopte ze bij de roeivijver. Ze kwam hier graag met haar moeder. Ze werd hier rustig van. Ze veegde haar tranen weg maar ze bleven maar komen. Ze wreef over haar wang, die brandde van de pijn.

Alexis
Alexis kamde haar lange haren uit en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar blik ging weer naar haar buik en ze wreef er over. Over vijf maanden zou haar dochtertje ter wereld komen. Ze was na de echo niet zo lekker geweest, maar nu ging alles weer goed. Ze deed haar mutsje goed en keek even of ze een app van Sander had. Hij was met school deze week in Londen op studieweek. Ze miste hem ontzettend. Haar moeder had gezegd dat ze wat afleiding moest gaan zoeken, maar het kwam er niet van. Ook de psycholoog zei dat ze dingen moest gaan ondernemen, dat ze op papier moest zetten wat ze in de toekomst wilde. Alexis liep naar haar bureau en keek naar het lege papiertje. Boven in het midden had ze geschreven: Wat wil ik in mijn toekomst? Ze zuchtte diep en pakte het potlood weer op. Ze wilde van alles in de toekomst, maar ze kon het gewoon niet op papier zetten. Met een schreeuw gooide ze het papiertje door de kamer. Haar moeder keek haar vragend aan die langs kwam met de wasmand. "Wat is er lieverd?" Alexis zuchtte diep. "Ik kan dat gedoe van de loodgieter maar niet op papier krijgen. Ik weet wel wat ik wil maar ik kan het niet goed verwoorden." Haar moeder liep met de wasmand haar kamer binnen. "Helpt het niet als je Sander belt?" Alexis schudde haar hoofd. "Nee hij zou naar het national history museum in Londen. Hij is op studieweek weet je nog?" Haar moeder knikte. "Nou ga anders even afleiding zoeken. Misschien kun je iets leuks doen met Charlie?" Alexis knikte en keek haar moeder na die richting de kamer van Lauren liep. Alexis stond op, pakte het blaadje weer op en liep naar de kamer van Charlie waarna ze klopte. "Charlie, mag ik binnenkomen?"

Roselyn
Roselyn keek haar oudste dochter met een zucht na. Ze merkte dat Alexis anders was nu Sander weg was. Ze praatte niet veel meer tegen haar en ook niet meer met Gabriel. Ze keek even naar haar wasmand en liep naar de kamer van Lauren. "Schone was." Zei ze toen ze binnen kwam en zette de wasmand op de grond bij Lauren. "Kun je zelf in je kast doen. Je weet zelf waar alles moet. Kom je als je klaar bent de wasmand terug brengen?" En ze liep de slaapkamer uit en ze liep naar beneden waarna ze koffie begon te zetten. "Gabriel wil je ook koffie?" Vroeg ze en ze keek de woonkamer rond.

Julia
"Hmm Edwin ik weet het niet. Ik kan Jasper niet pushen dat weet je." Ze was met Edwin aan de telefoon. "Ja ik wil ook dat die twee weer bij elkaar komen maar... Je snapt wat ik bedoel." Ze stond op en liep haar kamer rond. Haar vader kwam binnen met een paar printstukken van haar. "Dankje pap." Haar vader stak zijn duim op en liep haar kamer weer uit. "Ik kijk wel wat ik er aan kan doen. Ik zie gewoon dat Jasper anders is, stiller." Ze luisterde verder. "Ik spreek je later weer. Hoe laat kwam je ook al weer aan op het vliegveld?" "17.00?" Ze luisterde. "Is goed, zie ik je dan." En ze hing op en liep haar kamer uit waarna ze op de deur van Jasper klopte. "Jas? We moeten praten, tis dringend."

Toby
Hij sloeg een diepe zucht toen Jade eindelijk de voordeur open deed. "Toby wat is er? Je ziet er bleek uit, kom gauw binnen." Toby liet dat zich geen twee keer zeggen en liep naar binnen. Hij deed zijn jas uit en hing die op de kapstok. "Lacey is weg." "Weg? Bedoel je dat ze gewoon een dagje weg is of dat ze..." "Ze is kwijt!" Jade keek hem vragend aan. "Wat is er gebeurd?" Toby liep verder naar de woonkamer en ging op de bank zitten. "Ik... Ze vertelde aan me pa dat ze op vrouwen viel. Je weet hoe streng gelovig mijn vader is. Hij ging helemaal door het lint. Je weet ook hoe emotioneel Lacey is sinds dat mama overleden is. En toen.. Ik deed zoiets stoms. Ik heb zoiets stoms gezegd en ik kwam niet voor haar op. En nu is ze weg. Ik kan haar niet vinden en ze heeft Fellow meegenomen." Jade ging bij hem op de bank zitten en sloeg haar arm om hem heen. "Wat heb je gezegd dan?" Toby slikte. "Ik kan en mag het niet zeggen. Ze wordt woest als ze er achter komt dat ik haar grootste geheim verteld heb." Jade knikte. "Begrijpelijk. Heb je enig idee waar ze zou kunnen zitten?" Toby haalde zijn schouders op. "Ze kan overal zitten. Ik ben gewoon bang dat er iets ergs gebeurt is met haar. Ze is machteloos in die rolstoel." Jade schudde haar hoofd. "Nee Toby dat denk jij. Ik denk dat Lacey zich prima red en nu even alleen wilt zijn." Toby schudde op zijn beurt zijn hoofd. "Nee Jade. Ik moet het goed maken. Ik moet haar vinden, ik moet met haar praten. Als tenminste nog met mij wilt praten." Jade knikte. "Heeft ze bepaalde plekjes waar ze graag is?" Toby knikte. "Boekwinkel, graf van mama, de roeivijver, de bibliotheek...Ze komt op die plekken graag omdat ze daar haar rust weer kan vinden. Omdat niemand dan tegen haar aan praat." Jade knikte. "Ik stel voor dat je eerst een kopje thee drinkt en dan gaan we op zoek naar Lacey. Misschien kunnen we vragen of mijn moeder, Jasper en Julia mee helpen. Mijn vader is druk met zijn werk bezig." Toby knikte. "Is goed. Thuis is ze niet meer welkom. Pa heeft haar geslagen." Jade sloeg haar hand voor haar mond. "Dat meen je niet? Dat is gewoon belachelijk." Toby zuchtte diep. "Dat met je pa regelen we wel. Lacey hoort bij jullie." Zei Jade tegen hem en ze gaf hem een kus. "Het komt goed." Fluisterde ze in zijn oor.

Lauren

Lauren schrok zich dood toen de moeder de schone was in de kamer kwam zetten. "Mam! Ik schrok me dood! Heb je niet van kloppen gehoord?" Ze was zo verdiept geweest in de skype gesprek met Daley.
Ze stond op, zette de wasmand voor de kast en ging weer aan de bureau voor de laptop zitten.
"Da, je moet me helpen. Ik word gek van dit gelieg. Ik... Ik wil het opbiechten aan pap en mam.
Wat als er wat gebeurd als ik die miskraam acteer en het mis gaat en jou niet te pakken krijg. Dan moet iemand weten waar ik ben. Dan worden ze maar boos. Het is om Alexis de bestwil. Maar ander hou ik het niet vol. Plzz, kan je hier heen komen? Jij weet hoe het zit. Ik wil er een vertrouwt iemand bij hebben als ik het vertel. Je kan Liz meenemen." Ze sloot de laptop af. Daley zou zo snel als die kon naar de toe komen. Ze liep langzaam naar beneden waar de ouders koffie aan het drinken waren. "Mam, pap? Uhh... Daley komt zo en dan moet ik jullie wat vertellen. En niet dat we een relatie hebben. Het gaat over min zwangerschap, Jason en Alexis...."

Charlie


Charlie keek op van de boek. Ze was in Klem aan het lezen van Mel Wallis de Vries, een jeugdthriller. Ze deed de boekenlegger tussen het boek en legde het op de nachtkastje. "Kom verder." Ze trok de benen in en klopte op het bed. Ze zag dat de zus niet zo vrolijk was nu Sander op kamp was. "I have a idea. Zullen we gaan babyshoppen? Ik wil wat leuks kopen voor Molly. Een leuk roze jurkje of pakje of wat dan ook. Ik moet toch naar het centrum om nieuwe potloden en verf te kopen. Papa en ik gaan aan de babykamer beginnen." Ze keek de zus hoopvol aan.

Jasper

Jasper was op zijn kamer bezig met zijn huiswerk terwijl Noah er speelde met zijn blokken. Of beter gezegd, toren bouwen en met veel plezier omgooien. "Noah, doe je voorzichtig." Het jongetje keek hem onschuldig aan. Hij hoorde Julia op de deur kloppen. Jasper zuchtte. "Heb geen zin, ben bezig." Hij keek Noah aan, van niet open doen. Maar die deed het tegenovergestelde. FIJN! NOT!
Jasper sloot ze boek. "No, ga maar aan oma vragen of ze een broodje voor je maakt. Papa komt zo."
Hij riep ze moeder, zodat zij Noah kon opvangen. Hij keek naar Julia. "Zussie, wat moet je?"

Roselyn
Roselyn keek op van haar koffie toen Lauren de woonkamer binnen kwam. "Ja tuurlijk lieverd." Ze keek doordringend naar Gabriel. "Wil je iets drinken?" Ze liep naar de keuken en keek even naar de voordeur en keek naar de klok. Ze pakte de schaal met koekjes en legde die op tafel. "Over Jason en over Alexis? Hoe bedoel je? Zijn zij er ook bij betrokken?" Haar blik ging van Gabriel, naar Lauren en weer terug. "Hoe laat komt Daley?" En ze nam een slok van haar koffie.