My life as a teenager (sfam)

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel en knikte toen. "Is goed." Zei ze zachtjes. "Gabe ik wil niet dat Lex denkt dat wij boos op haar zijn. We zijn boos op Jason. Ik wil dat ze dat weet en misschien is ze wel naar Amberley gegaan maar wist ze dat niet meer. Ik kan mij best voorstellen dat als je er achter komt dat je zwanger bent als 17 jarige, het niet meteen aan je ouders verteld. Maar wel aan iemand die je ook kan vertrouwen." Roselyn liep naar de keuken en begon de tafel te dekken. "Je weet zeker dat Lauren op haar kamer zit en niet stiekem het huis is uit geglipt zonder dat wij het gezien hebben? Je kent haar langer dan vandaag." Roselyn keek even op de klok en ging verder met tafeldekken. "Ik weet dat we dat Lex niet aan kunnen doen. Kunnen we niet voorstellen dat ze met iemand gaat praten, naast ons?"

Jade
"Zal ik doen mevrouw!" Hoorde ze Mike nog na roepen. Jade keek even naar haar moeder. "Ik ga alvast naar de keuken, mam kom je ook zo? Ik wil nog wat met je bespreken alleen als dat kan." Ze keek haar moeder veel betekenend aan en liep toen naar de keuken. Ze zette een pan met water op en keek even naar de familieplanner aan de muur. Vrijdag was het dan zo ver, dan zou ze gaan zingen. Ze vond het spannend. Jade deed zout in het water en begon de ui te snijden.

Amberley

"Mike, hoe vaak heb ik nou gezegd dat je me gewoon Amberley mag noemen? Je kent ons al jaren. Mevrouw klinkt zo onpersoonlijk." Amberley knikte. Ze keek op de klok. "Naja, dan gaan we naar het eten maar naar het centrum. Het is nu te laat en toch koopavond." Jasper was met Noah naar Sesamstraat gaan kijken. Ze liep naar de keuken en leunde tegen het aanrecht aan. "Je wilde praten?"

Gabriel

Gabriel knikte. "We kunnen het morgen aan Amberley vragen. Ik neem er ook niks kwalijk en natuurlijk zijn we niet boos op haar maar.... Ze heeft ons wel voor gelogen. Vanmiddag loog ze ook. Oke, Jason was er bij maar toch. Ik wil niet dat ze tegen ons liegt. Zo hebben we de meiden niet opgevoed.
Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het liegen."
Gabriel zuchtte en haalde een hand door zijn haar. 'Het zal me niks verbazen. Ik wordt gek van der! Ze luistert totaal niet. Het verbaasd me ook niks dat ze een vriend heeft.
Er valt geen wind te bezeilen met Lauren. Ik ben het einde bijster." Gabriel haalde de pizza's uit de vriezer en stopte de eerste twee erin. (dubbele oven). "We moeten er nergens toe dwingen maar gewoon goed met er praten."

Charlie

Charlie keek de zus aan met opgetrokken wenkbrauwen.
"Oh! Ik dacht al!" Ze knikte even. "Het komt wel goed. Beloofd! Als het helpt om met Amberley te praten dan moet je dat doen. Niemand die je tegen houdt en kan houden.
En ik ben er ook altijd voor me. Maar laat me slapen als ik slaap." Ze grijnsde even maar je kon aan der zien dat ze het echt meende. "Dat is waar en ze zijn ook niet boos op jou maar... je hebt wel gelogen en je weet hoe vel papa er tegen is." Charlie knuffelde ze zus en gaf er een kus op de wang. "Ze zullen boos zijn maar dat wijdt wel over. Dit is niet jou fout. Ze willen het beste voor ons.'

Roselyn
"Ik wil wachten met Amberley. Ik wil Alexis de tijd geven om naar ons toe te komen en het zelf te vertellen." Ze zuchtte diep en keek even naar de pizza's en keek toen naar Gabriel. "Ze heeft gelogen dat klopt. Maar toen ze het vertelde, ik zag angst in haar ogen Gabriel. Ik ben ook tegen liegen dat weet je. Maar toch... Ik begrijp waarom ze die keuze gemaakt heeft. Waarom ze het niet verteld heeft. Ik bedoel we kunnen er boos om blijven maar dat helpt haar niet. We moeten, zoals je zegt, rustig met haar kunnen praten. Het helpt bij kinderen niet, zeker niet bij pubers, dat je boos wordt of boos bent. Dan worden zij ook boos en je weet hoe Alexis is. Dan zegt ze helemaal niks meer en gaat ze misschien toch het huis uit." Ze keek even door het raam naar buiten. "Lauren komt vanzelf wel goed. Ze is zoekende Gabe, ze zoekt naar een plek in deze wereld en wie ze in deze wereld is. Lauren is geen slechte meid, ze is alleen... wat... nou ja... roekeloos. Een echte puber dus."

Alexis
Alexis keek haar zusje aan. "Ik wilde niet tegen ze liegen. Ik haat liegen net zo goed als papa. Maar ik wilde nadenken, ik wilde uit zoeken wat ik moest doen. Ik was bang dat Jason mij pijn zou doen, ik was bang voor hem en bang dat hij papa of mama iets aan ging doen als hij wist dat zij het wisten. Ik wilde niet liegen. Maar ik wilde ook niet dat jullie iets zou overkomen. Jullie kennen hem niet zoals ik hem ken." Alexis haalde een hand door haar haar. "Ik ga naar beneden. Ik ruik pizza." Ze glimlachte lichtjes en gaf haar zusje ook een knuffel. Ze liep naar beneden, naar de keuken. "Hmm dat ruikt lekker." Ze beet op haar lip en keek haar ouders aan. Ze moest eerlijk zijn. "Het spijt me dat ik tegen jullie heb gelogen. Ik weet heel goed dat jullie er net zoals ik er vel op tegen zijn. Ik wilde het niet echt niet... Ik was bang. Bang dat Jason jullie iets aan ging doen als ik ook maar iets vertelde. Ik wilde uitzoeken wat ik ging doen, zelf. Maar... Ik kon het niet voor mezelf houden. Ik was bang dat jullie boos zouden worden als ik vertelde dat ik zwanger ben. Toen ik het wist, ben ik naar Amberley gegaan. Jade was er ook. Ik heb het tegen hen verteld. Ik moest het kwijt." Ze barstte in tranen uit. "Het spijt me dat ik gelogen heb, dat jullie een dochter hebben die moeder wordt en dat ik jullie niet kan geven wat jullie willen. Namelijk een dochter die eerlijk is en wel alles meteen verteld." Ze zakte neer op een stoel en begon nog harder te huilen. "Ik haat mezelf. Ik haat het dat ik dit heb laten gebeuren." Zei ze van onder haar armen.

Jade
Jade was bezig met het gehakt en keek op toen haar moeder binnen kwam. "Een collega appte je niet. Alexis had je geappt ik zag het. Heeft ze tegen haar ouders verteld dat ze zwanger is?" Ze wist dat Alexis zwanger was. Regelmatig hadden ze er gesprekken over gehad. Ze kreeg gewoon kriebels bij het verhaal wat Alexis verteld had. "Alexis heeft mij nog gebeld maandag. Ze was bang dat Jason haar pijn ging doen. Ze zei dat ze elke dag met die angst leefde. Dat ze het liefst haar spullen zou willen pakken en uit huis ging. Bang dat er iets met haar ouders ging gebeuren. Ik heb gezegd dat ze eerlijk moet zijn en dat haar ouders haar beter kunnen helpen dan wij." Ze zuchtte diep. "Julia is uit met een jongen die ze net twee weken kent of zo. Wat nou als dat net zo'n creep is als Jason?"

Amberley

Amberley zuchtte en knikte. "Ik kon niks zeggen waar de andere bij waren. Alexis moet dat zelf doen, ik ga er niet verlinken." Amberley knikte nogmaals. "Ze zou het gaan vertellen." Ze hoopte dat Alexis het ook echt had gedaan.
Amberley haalde een hand door de haar. "We kunnen doen weinig doen, Jade. Dit moeten ze zelf oplossen. We kunnen niet meer doen dan er voor der zijn."
Amberley keek de dochter streng aan. "Jade! Zo iets moet je niet zeggen. Je kent hem geen eens. Wij hebben hem gezien en het oogde als een goede jongen. Wens je zusje dit geluk toe en geef die jongen het voordeel van de twijfel."

Gabriel

"Oke, oke. Je hebt gelijk. Maar anders vraag ik het er zelf wel. Ik wil de waarheid weten." Gabriel zette koffie terwijl die luisterde naar wat Roselyn allemaal zei. "Ik ben ook niet boos, eerder teleurgesteld. Ik had gewoon liever gezien dat ze ons meteen in vertrouwen had genomen. Hoe ingewikkeld het ook allemaal is." Gabriel keek Roselyn aan. 'Moet dat echt op deze manier? Via het foute pad?"

Charlie

"Dat begrijpen papa en mama heus wel. Ze zijn niet gek. Het is voor hun ook allemaal dubbel. Iedereen moet het gewoon gaan beseffen en accepteren en het beste van maken en elkaar steunen en alles. Je begrijpt wel wat ik probeer te zeggen en bedoel."

Charlie volgde de zus naar beneden. Waar de ouders in gesprek waren viel Alexis er opeens tussen.
Ze had medelijden met de zus. Dit wenste je niemand toe en ze was nog zo jong. Zelfs de ouders waren ouder geweest.
Ook al wist ze dat het wel goed kwam.
Te gelijk met de vader liep ze op Alexis af om te troosten.
Ze hoorde de vader zeggen: "Lexie, het is goed. Jij kan er ook niks aan doen en bent niet de gene geweest wie fout zat. Tuurlijk hadden we liever gezien dat je meteen eerlijk was geweest maar we begrijpen het ook. We zijn niet boos op jou, lieverd maar op Jason. We kunnen je niks kwalijk nemen. Het enige wat we willen is het beste voor jou.
We komen er wel uit. Met de baby en school enzo.
We gaan je helpen, altijd!"

Jade
"Hopelijk heeft ze gepraat tegen haar ouders. Ik snap dat ze het moeilijk vind, maar wij kunnen het niet voor haar zeggen." Jade ging verder met koken en knikte. "Alexis komt het vanzelf wel hier vertellen. Ik wil haar niet pushen, dat is niet goed." Jade keek even haar moeder aan. "Sorry, maar Julia is soms al zo onzeker. Ik wil gewoon dat het goed komt en dat ze zich niet meer zo onzeker gaat voelen. Dat is nergens voor nodig. Ik heb hem niet gezien dat klopt. Was hij niet te oud?"

Alexis
"Ik kan en mag niet meer dansen. De school heeft gezegd dat jullie een brief krijgen. Ik word van school gestuurd ik weet het zeker. Ik mag niet meer dansen, mijn droom gaat nooit meer uit komen." Alexis keek haar moeder en vader aan en ze keek toen naar haar zusje. Haar hele wereld stond op zijn kop. "Alles van toen is een groot zwart gat geweest. Alles van en voor Jason. Ik begin langzaamaan weer dingen te herinneren. En Lauren..." Ze beet op haar lip. Ze wilde haar zusje niet verraden bij haar ouders, maar het zou haar schuld zijn als er ook maar iets met Lauren zou gebeuren. "Wat is er met Lauren?" Hoorde ze haar moeder vlug vragen. "Toen ze hoorde dat ik zwanger was is ze..." Ze kon het gewoon niet over haar lippen krijgen.

Gabriel

Gabriel ging op zijn knieën bij Alexis zitten. Hij tilde de hoofd op met zijn handen zodat ze hem wel moest aankijken. "We hebben de brief gelezen. We zijn uitgenodigd voor een gesprek. Maar Alexis, luister even heel goed naar mij.
Op dit moment is het beter als je je op jezelf richt en de baby. Dat heeft nu even voorrang. Je mag sowieso niet dansen als je zwanger bent. Dat kan gevaarlijk zijn voor de baby. Als de baby er is kunnen we opzoek naar een andere school. Misschien niet zo goed maar dan kan je wel je droom alsnog verwezenlijken. Dat je zwanger bent betekent niet dat je je dromen hoeft te laten varen. Daar gaan we voor zorgen."

"Is ze vermoedelijk naar "Jason gegaan.", hoorde die Charlie zeggen. Gabriel sprong op. "Waar woont die? Ik haal er persoonlijk op!" "Dat kan je niet maken.", sprak Charlie hem zeggen. "Dat zullen we nog eens zien!" Hij stond al half bij de auto toen die het zei. Jas, half aan, schoenen had die al aan en ze sleutels in de hand.

Amberley

Amberley knikte. "Daar heb je helemaal gelijk in. Ze moet dit zelf doen." Amberley knikte. "Dat gaat we ook niet doen. Maar we kunnen er wel voor de zijn. Ze zou het toch een keer moeten vertellen voor iedereen het kan zien en de vragen vanzelf komen. Ze hoeft niet alles te vertellen maar wel eerlijk dat ze zwanger is." Ze zou nog wel bellen met Alexis om te vragen hoe het was gegaan. Amberley gaf Jade een knuffel. "Ik ook, dat willen we allemaal. Maar Julia is Julia en dat kan zij alleen veranderen." Amberley haalde de schouders op. "Daar heb ik niet opgelet hoor. Je vader heeft hem verhoord."

Jade
"We zien wel hoe het gaat. Hopelijk komt het allemaal goed en kan ze weer met een gerust hart slapen." Jade ging verder met het koken en keek even naar de keukendeur. "Ik weet dat Julia Julia is maar toch. Ze heeft al veel mee gemaakt en ik wil niet dat er nog meer mensen zijn die haar pijn gaan doen. Al lijkt Jasper er rustig onder dus het zal wel goed zijn." Jade keek op toen Mike binnen kwam. "En was alles goed?" Mike trok even een gezicht. "Henry heeft een hersenschudding, alles voor het ongeluk is zwart. Hij herinnert zich ons wel natuurlijk maar toch..." Jade gaf haar vriend een knuffel. "Kom we gaan lekker koken, en vanavond gaan we weer Pretty Little Liars kijken." Daar leek Mike wel even van op te beuren. "Ow Amberley je hebt de groetjes van mijn ouders. Mijn moeder vroeg of je het leuk vindt om een keer langs te komen." Hoorde ze Mike zeggen.

Alexis
"Ik ben nog steeds leerplichtig. Ik moet naar school. Ik weet alleen niet waar." Ze zuchtte diep en wreef over haar buik. Ze keek toen weer naar haar vader en keek toen naar haar moeder. "Gabe de pizza's." Hoorde ze haar zeggen. Alexis keek toen naar haar vader en stond rustig op en liep haar vader achterna. "Pap alsjeblieft niet doen. Lauren weet wat ze doet. Ook al lijkt het in jullie ogen alsof ze steeds onverstandig doet dat is niet zo. Lauren stuurde mij een app dat er een plan in werking was gezet en dat ze dit voor mijn bestwil doet." Ze haalde diep adem. "Stel dat ze naar Jason is gegaan, dan doet ze dat om mij te beschermen. Pap denk er over na. Ik wil niet dat Jason Lauren pijn gaat doen omdat je haar gaat halen." Ze keek haar vader smekend aan.

Gabriel

"Je kan zo lang thuis lessen volgen, we verzinnen wel iets en komen met een oplossing. Het moet te regelen zijn."
Gabriel keek op naar Rosleyn. "Kan jij ze er niet uithalen?"
Gabriel sloeg ze armen over elkaar en leunde tegen de deurpost. "Je zegt het zelf al! Je zusje weet niet wat ze doet. Ze brengt zichzelf en andere in gevaar. Blijkbaar is ze toch niet zo volwassen voor de leeftijd als ze beweert en kan ze zelf niet de juiste beslissingen nemen. Ik ga er halen!
Klaar, uit, basta!"

Lauren

Net op het moment dat Gabriel de deur uit liep kwam Lauren aan gelopen. Terugkomende van Jason. "Waar kom jij vandaan?", hoorde ze de vader sissen. "Van Linde. Ik had mijn Engels boek laten liggen en die heb ik nodig om te kunnen leren." "En dat duurde zo lang?" Ze haalde de schouders op. "We hebben nog even staan praten. Is dat verboden?" "Pas op je woorden, jongen dame! Volgens mij moest jij op je kamer blijven tot het eten.", hoorde ze de vader met een kwade toon en blik zeggen. "Gaan we nou ruziën om een boek wat ik moest ophalen? Jezus!" Kwaad liep ze door naar binnen. "Wat eten we?"

Amberley

"Dat hoop ik ook voor haar. Dit wens je niemand toe. Niet zo!" Amberley knikte. "Dat willen wij ook niet. Maar... Julia zal het zelf moeten doen en ontdekken om uit de schulp te komen." Amberley knikte. "Je broertje had hem al eerder ontmoet. Als Jasper een vermoeden had dat het niet goed zit, had die dat al lang laten blijken." Amberley keek op naar Mike. "He, gatver! Wat naar! Sterkte! Dank je, dat zal ik doen als het beter met je broer gaat. Ik zal een kaart namens ons sturen."

Alexis
Alexis keek op toen haar zusje aan kwam gelopen. Ze wilde haar wel knuffelen van blijdschap maar dat liet ze maar achterwege. "We eten pizza." Hoorde ze haar moeder zeggen. Alexis keek even naar Lauren. Ze wilde met haar zusje praten, maar niet waar haar ouders bij waren. Ze liep naar de woonkamer en schreef iets op een papiertje. Ik wil zo met je praten, je moet mij vertellen wat er gebeurd is. Kom om 20.00 naar de pottenbakschuur. Xx Ze liep achter de rug van Lauren en stopte het briefje in haar broekzak. Daarna ging ze op haar plek aan tafel zitten.

Jade
Jade keek even naar haar moeder. "Ik weet het, maar het is gewoon. Ze is mijn jongere zusje. Ik zou haar voor altijd willen beschermen en ik denk dat jij en papa dat ook hebben en Jasper zeker. Ze is de jongste ook al is ze een tweeling met Jasper." Jade keek even naar Mike. "Jade heb je zin om je liedje nog te repeteren? Ik zou namelijk nog naar je luisteren weet je nog?" Jade knikte. "Dat is waar ook Mike. Ik moet vier nummers zingen op de piano, alleen." Mike glimlachte. "Dat komt wel goed joh. Je hebt een hele mooie stem, ik weet zeker dat de hele zaal perplex staat." Jade bloosde. "Mike wat ben je toch een slijmbal." En ze gaf hem een vriendschappelijke duw en hij begon te lachen. "Mijn moeder zou het leuk vinden om een kaart te krijgen. Ze is elke dag bij Henry en mijn vader is gevlucht in zijn werk, ook al is het gisteravond gebeurd." Hoorde ze Mike tegen haar moeder zeggen. "Mam we kunnen zo gaan eten zie ik."

Amberley

"Dat is waar. Dat had ik bij Kenji ook. Je voelt je verantwoordelijk als oudere zus en als ouder. Maar we moeten Julia de kans geven om zichzelf te ontwikkelen."
Amberley keek de dochter aan. "Zozo, toe maar! En ik krijg zeker niet een klein voorproefje?!?" Ze knikte. "Ik zal je broer en Noah roepen en de tafel zo dekken." Ze keek nog even om naar Mike. "Het komt wel goed."

Lauren

Lauren trok een afkeurend gezicht. "Ik heb geen trek in pizza. Ik smeer wel een broodje." Maar de blik van de vader zei niet veel goeds, dat ze maar met tegenzin aan tafel ging zitten. Ze voelde iets in de broekzak, las het snel en verscheurde het. Ze ging niet zomaar tegen Alexis vertellen waar ze mee bezig was. Was Alexis zelf niet zo slim om dat te kunnen inzien?

Roselyn
"Lauren alsjeblieft, eet gewoon met ons mee, morgen eten we weer wat anders." Ze keek even naar haar dochters en keek toen naar Gabriel. Ze voelde zich moe door alle emoties die ze nu voelde. Het gedrag van haar puberende dochter kon ze er nu gewoon niet bij hebben. Ze haalde de pizza's uit de oven en zette ze op twee borden. Ze schonk multivitamine in en ging zelf zitten. Ze keek even naar Alexis die naar Lauren keek en keek even naar de houding van haar oudste dochter. Het zag er naar uit dat zij elk moment kon ontploffen. Ze pakte de handen van Alexis maar ze rukte zich los.