Sisters from another mister

Amberley

"Ik ben ook heel blij dat ik Thomas ben tegen gekomen. Hij verdiend het om gelukkig te zien."
Ze glimlachte. "Komt goed. Ahh, wat lief. Ik denk niet dat me moeder het erg zou vinden als die onze tuin kwam opknappen." Ze knuffelde Lidewij terug. "Dank u. U boft echt met Thomas als zoon." Ze pakte de spullen bij een. 'Lidewij? Hij maakt zich zorgen om je." Ze trok de shirt recht en sloeg de tas om zich heen. 'Ik ga nu. Tot vanmiddag."

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd. "Ik heb al gedoucht. Ander keertje. Ik ga afwassen en de boel hier opruimen." Gabriel knikte. "Me too. Ik kan geen pap meer zeggen. Maar ik moet toegeven ik heb een heerlijk ontbijtje gemaakt." Gabriel stak ze duim op. "Top plan!" Hij grijnsde. "Weet ik. Mijn vader had het zelfde gedaan als ik een Gabriella was geweest, maar... Het voelt gewoon zo akward!"
Hij knikte. "Beloofd!"

Roselyn
"Okee dan heb je pech." Ze gaf hem nog een kus en liep toen naar de badkamer. Ze zocht haar spullen uit en ging onder de douch. Na een tijdje kwam ze weer onder de douch vandaan, kamde haar haren die nu nog langer leken en kleedde zich om. Ze deed haar spullen in de wasmand en liep de badkamer uit. Ze liep naar de slaapkamer en pakte haar mobiel en portemonnee. Ze liep toen weer terug naar Gabriel. "We kunnen." Ze glimlachte en begon toen harder te lachen. "Zie en mijn vader is een hele lieve man hoor. Hij bijt niet. Hij heeft gewoon drie meiden en een jongen in huis." Ze pakte zijn hand en knuffelde hem. "Beloofd." Zei ze zachtjes tegen hem.

Lidewij
"Ik zou zeggen stel het aan hem voor. Hij mist het echt." Ze keek naar haar zoon die zwaar adem haalde, wat betekende dat hij in een diepe slaap was. Ze hoorde wat ze zei. "Maakt hij zich zorgen om mij? Dat hoeft hij echt niet te doen. Ik maak me eerder zorgen om hem. Ik hoop gewoon dat hij beter wordt en dat hij weer de goedlachse Thomas wordt die hij altijd geweest is. Hij verdiend het inderdaad om gelukkig te zijn. "Tot vanmiddag lieverd." Zei ze nog en ze pakte de hand van Thomas en ze bleef naar hem kijken.

Amberley

"Ik zal het aan hem voorstellen als die weer helemaal beter is." Amberley knikte. "Dat heb ik hem ook gezegd maar toch blijft die er mee in ze hoofd zitten. Hij zei dat u en Thom altijd voor elkaar hebben gezorgd, naja zo voelde het en hij ziet het denk al zijn taak om er voor u te zijn. Thom weet hoe moeilijk u het heeft met het verlies van u man en wou niet dat u heb zo zag."
Ze bond vluchtig de haar in een staart met het elastiekje dat om de pols zat. "Tot vanmiddag."

Gabriel

Gabriel haalde ze schouders op. "Ik grijp mijn kans nog wel." Hij keek er doordringend aan. Na gisteravond zei dat wel genoeg. Terwijl Roselyn onder de douche stond, ruimde Gabriel af en deed de afwas. Gabriel gooide net de vaatdoek op het aanrecht toen Roselyn weer te voorschijn kwam. "Ik was net klaar. Even me spullen pakken." Hij griste snel ze spullen van de kast af. "Ik was al bang. Maar uhh, als we nauw met de auto gaan dan kunnen we die terug geven aan je zus. Mijn fiets gooien we achterin en dan fietsen we naar de kanoverhuur. Moeten we eigenlijk geen broodjes smeren om mee te nemen?"

Lidewij
"Doe maar." Ze luisterde even en zuchtte diep. "Thomas zag het als taak om voor mij te zorgen toen zijn vader er niet meer was. Sjoerd was erg op zichzelf en Anna ging ook echt haar eigen weg. Thomas bleef bij mij. Hij legde mij in de watten, heeft samen met mij het graf van vader verzorgt. Hij is samen met mij een nieuw huis gaan zoeken, drie jaar na het ongeluk. Hij is een goede jongen en je hebt veel aan hem. Ik snap het dat hij niet wilde dat ik hem zo zag, omdat hij bang is dat ik flashbacks krijg. Hij had ook wel gelijk en ik was blij dat Sjoerd mij op ving. Maar Thomas kan niet altijd voor me zorgen, ik ben een vrouw van 49 en ik kan heel goed voor mezelf zorgen." Ze aaide Thomas even door zijn haren. "To vanmiddag." Zei ze zachtjes.

Roselyn
"Ik wacht er met smart op." Zei ze met een glimlach. Ze dacht even terug aan gisteravond. Ze kende elkaar nog maar een dag, hadden binnen twee uur een relatie en een paar uur later werden ze heem intiem en nog later werden ze nog intiemer. Het voelde voor haar perfect. Hij was perfect voor haar. "Dat is een goed plan. Zou Jocelyn erg blij mee zijn." Ze dacht na. "Uhm kan wel, maar we kunnen ook daar lunchen. Ik trakteer. Jij hebt gister al op mijn super grote ijsje getrakteerd. Ik trakteer dit keer en je hebt de Chinees betaald. Dit is wel het minste wat ik terug kan doen. Ook al zijn er nog wel andere dingen die ik terug kan doen." Dat laatste zei ze even met een grijns. "Kom laten we gaan." En ze liep de deur uit. Beneden wachtte ze op Gabriel. Zij liep toch niet zo snel de trap af.

Amberley

Amberley zuchtte. "Ik ken Thomas nog niet heel lang, dus misschien trek ik wel een verkeerde conclusie maar ik heb het idee dat Thomas zijn eigen belang achter die van andere zet. Hij ziet ieder liever gelukkig, gezond en blij en staat voor ze klaar dan dat die aan ze eigen denkt. Dat kan hem nog eens ze kop gaan kosten. U zegt het zelf, u bent 49. Thom is ook uit genoeg om te begrijpen dat u het prima zelf red. Ik snap het ook wel hoor... Maar.... Als die nu niet aan zelf denkt kan ze herstel heel lang gaan duren. Ze ribben zijn niet 1,2,3 genezen." Ze knikte en zwaaide nog even. Beneden werd ze opgevangen door de moeder.

Thuis ging ze snel douche en kleedde zich om. Ze pakte een tas in met spullen mocht ze loop der week meer bij Thomas zijn dan thuis. Toen ze alles had ging ze terug met de moeder en Kenji naar het ziekenhuis. De moeder en Kenji zouden na het zwembad gaan, nadat ze haar hadden afgezet. Echter stond Kenji erop dat die persoonlijk zijn tekening aan Thomas kon geven. Dan kon ze hun meteen voorstellen, als het niet te druk werd.

Gabriel

Gabriel grijnsde. "Dan laat ik je expres wachten." en stak ze tong plagend uit.
Gabriel glimlachte. "Daarom! En met dit mooie weer is het niet erg om te gaan fietsen."
Gabriel knikte. "Klopt, maar dat vond ik niet erg. Dat ijsje had ik zelf voorgesteld maar ik zal er geen nee tegen zeggen. Jij betaal!" Zo makkelijk was die nou ook wel weer. Gabriel schudde ze hoofd. "We gaan. Als je beneden wacht haal ik snel me fiets.' Hij zei Lucy gedag en sloot toen af om vervolgens snel naar de kelder te rennen en ze fiets uit het stofhok te halen. Hij kwam net aangereden toen Roselyn beneden was. Vervolgens liepen ze naar de auto en legde die ze fiets in de kofferbak. "Wie rijdt?"

Thomas
Thomas deed zijn ogen open en zag zijn moeder bij hem zitten. "Ik hoorde van Amberley dat je je zorgen om mij maakt. Ik ben 49 lieverd, ik zorg al jaren voor mezelf. Ik vind het lief van je dat je zoveel voor me wilt doen maar denk nou gewoon eens aan jezelf. Aan je eigen gezondheid. Als jij snel beter wilt worden moet je je zorgen voor een ander op zij gaan zetten, ik heb dit al vaker tegen je gezegd. Je hoeft papa niet te vervangen. Jij blijft Thomas, de altijd goedlachse jongen en die wil ik terug zien." Thomas slikte. Zijn moeder had ook wel gelijk. "Je hebt gelijk. Vanaf nu ga ik me op mijn zorg en herstel letten, ga ik een super fijne relatie met Amberley opbouwen en ik ga vaak werken in de keuken." Zijn moeder glimlachte. "Zo ken ik je weer. Ga je dit ook volhouden?" Thomas moest lachen. "Tuurlijk." Hij keek op toen hij drie mensen in de deuropening zag staan. Een van hen was Amberley en de andere twee kende hij niet. "Kom maar verder."

Roselyn
"Ik zeg geen nee als een jongen voorstelt om te gaan betalen hoor." Ze gaf hem een kus en dacht na. "Ik rij wel. Ik weet de weg." Toen ze eenmaal de fiets achterin hadden gelegd stapte ze in. Niet lang daarna stopten ze bij haar huis. Ze stapte uit en haalde de fiets er uit. Ze maakte de deur open en liep naar binnen. "I'm home!" Riep ze. Richard kwam meteen naar haar toe lopen. "Ow god nothing is happen to you. We were worried about you." Roselyn rolde met haar ogen. "Didn't Jocelyn told you where I was?" Richard knikte. "Yes she did. But you know this guy just for one day." Roselyn zuchtte diep. "So what? Is it bad to have a relationship with a guy who you just met and it fels for you like true love?" "No but..." "So what's the point?" "You know why David broke up with your sister. Because of you." Roselyn keek even naar Gabriel. "I saw him yesterday, he hold my hand." Richard keek haar geschokt aan. "Why didn't you call?" "Because I had Gabriel around me, he'll protect me when he needs to. I trust Gabriel with my life, he is the one who I share my life with." Richard keek even naar Gabriel. "All right, but when David ever bothers you, I want to know that." Roselyn knikte. "I'm goin upstairs, I'm going to change clothes and I pick some stuff for when I'm at Gabriels. Is that all right by you?" Richard knikte. "Yes. Gabriel can I talk to you for a moment?" Roselyn rolde met haar ogen naar Gabriel. "Ik zie je straks wel." Ze gaf hem een kus en liep naar boven om zich om te kleden.

Amberley

Amberley bleef in de deur opening staan, wachtend op het antwoord van Thomas of ze binnen mochten komen. "Kent, rus!" Maar het kleine jongetje was al naar binnen gerend en op het bed geklommen. Ze zuchtte. "Hoi, Thomas.", hoorde Kenji zeggen en zag dat die Thom een knuffel gaf. Gevolgd door de woorden: "Ik vind je lief!" Ze smolt bij het zien van de liefde tussen de broertje en vriendje. "Kent, je tekening." Ze gaf Kenji het omgerolde stukje papier. "O ja! Kijk! Voor jou! Asjeblieft! Ik heb een hondje getekend." Kenji was weer van het bed geklommen en bij de moeder op schoot gaan zitten. Ze ging op het randje van Thomas' bed zitten en gaf hem een kus. "Ik wou je aan twee mensen voorstellen. Mijn mama Ria Peeters en me broertje Kenji dus."

Gabriel

"Ik zeg geen nee als jij voorstelt om te betalen." Hij stak ze tong even uit. 9 van de 10x zou die toch wel betalen omdat die vond dat het zo hoorde. Zeker als die het zelf had voorgesteld zoals gister bij de ijssalon. Hij knikte, deed de kofferbal dicht en stapte aan de passagierskant in. Niet veel later waren ze bij het huis van Roselyn. Hij voelde toch wel de kriebels om de vader te ontmoeten.
Gabriel volgde het gesprek tussen vader en dochter maar wist niet goed wat die moest zeggen of doen. Akward! Het voelde vreselijk ongemakkelijk. Gabriel knikte en gaf er een kus. Hij keek de heer des huize even aan. "Ik had me nog niet voorgesteld. Mijn naam is Gabriel meneer. Austin Gabriel Stevens."

Thomas
"Aaaw nu al? Ook al ken je me niet goed?" Vroeg hij rustig aan het jongetje. "Jij bent ook lief hoor." Hij pakte de tekening dankbaar aan en keek er naar. "Wat kan jij mooi tekenen zeg. Deze ga ik ophangen op een speciale plaats." Hij keek even naar Amberley en keek toen naar de vrouw en de jongen. "Ik ben Thomas maar dat wisten jullie denk ik al. Dit is mijn moeder, Lidewij." Thomas pakte de hand van Amberley en gaf haar een kus. "Wat fijn dat je weer terug bent gekomen. Ik heb heerlijk geslapen weer. Ik ben wel toe om straks lekker naar buiten te gaan."

Richard
"Kom verder. Ik ben Richard Lancaster, vader van Rose." Hij glimlachte even lichtjes en leidde Gabriel naar zijn kantoor waarna hij de deur dicht doet. "Het zit zo Gabriel. Rose is mijn jongste dochter en ze is het onzekerst van al mijn dochters. Ze heeft veel dingen meegemaakt." Hij keek even naar de foto van Roselyn, een andere foto dan die in de woonkamer. "Ze heeft een ongeluk gehad met de fiets waaraan ze die voet heeft over gehouden. De ex van Jocelyn, David, heeft aan haar gezeten en haar gezoend terwijl ze niet wilde een maand geleden. Roselyn heeft het aan ons verteld en Jocelyn heeft met pijn in haar hart het uit gemaakt met David. Hij kwam er met een boete mee weg." Richard zuchtte diep en keek naar Gabriel. "Ik ben beschermend tegenover mijn kinderen. Ik wil gewoon dat er niks met hun gebeurt. Ik denk ook wel dat je heel lief bent naar Roselyn toe. Ik verwacht ook wel dat je haar beschermd. Maar pas goed op haar. Ik weet dat ik haar los moet laten maar ik wil niet dat er iets met haar gebeurt. Begrijp je dat? Roselyn praat heel moeilijk over David, ze wilt het er gewoon niet over hebben, ze wilt door gaan met haar leven en zoals ze het zelf zegt, die eikel wilt ze vergeten en ze wilt zelf de slingers weer op hangen." Hij glimlachte lichtjes.

off: Foto die op Richard zijn bureau staat:
Roselyn klik

Gabriel

Gabriel schudde Richard de hand en liep mee naar het kantoortje. Hij ging zitten en keek naar de foto op het bureau. Ook al was het een oude foto hij herkende Roselyn meteen. "Dat ik, meneer. Roselyn heeft verteld dat ze een ongeluk heeft gehad en dat ze daardoor een operatie aan de voet heeft gehad." Gabriel keek geschrokken. "Dat wist ik niet. Ze heeft er wel iets over verteld maar niet in zo veel details. Het spijt me voor u dat die jongen u dochters pijn heeft gedaan. Ik zou Roselyn nooit pijn doen, dat beloof ik u." Hij zei maar niks over gisteravond. Gabriel knikte. "Ik begrijp u. Mijn vader had het zelfde gedaan als ik een meisje was geweest. Ik beloof u dat ik er voor Roselyn zal zijn en er zal beschermen. Ik zal er geen kwaad doen. U dochter is in goede handen. U hoeft zich geen zorgen te maken. Hoe moeilijk dat ook moet zijn als vader. Maar u zegt het zelf, u moet er los laten."

Amberley

Ze zag Kenji vol overtuiging knikken. Het was duidelijk zat dat die Thomas echt lief vond.
Kenji glimlachte van oor tot oor en bleef met de grote glimlach op de moeder schoot zitten.
"Boven je bed?", hoorde ze Kenji vragen? "Ik had al z'n vermoeden.", hoorde ze de moeder zeggen en zag er opstaan om zich voor te stellen aan Lidewij en Thomas. Kenji gaf Lidewij nog een handje. Amberley pakte Thomas' hand vast en kuste Thomas terug. Ze hoorde Kenji giechelen. "Dat had ik toch beloofd! Ook om naar buiten te gaan. Ik heb nog voor het spel gekeken maar dat hadden we niet. Ik heb een pak kaarten meegenomen en een ander spel." "Am, wij gaan er vandoor." Amberley knuffelde de moeder. "Veel zwemplezier." "Gaat Thomas ook mee zwemmen?", vroeg Kenji. "Ik denk niet dat dat gaat, lieverd. Thomas heeft geen zwembroek." "Dat is niet slim! Zonder zwembroek kan je niet zwemmen." Ze gaf beide en knuffel en zwaaide ze gedag. "Rust! Zullen we meteen maar naar buiten gaan?'

Thomas
"Jep op mijn magneetbord boven mijn bed." Hij glimlachte eventjes en zwaaide nog even toen ze naar buiten gingen. "oew kaartspelen ben ik dol op." Hij knikte. "Ja is goed." Zijn moeder glimlachte naar hem en stond op. "Ik ga naar Anna, zij, Marcel en Isa zijn in de stad. Misschien dat Anna nog even met Isa komt vanmiddag maar ik weet het niet zeker." Thomas knikte en gaf zijn moeder nog een knuffel en keek toe hoe ze afscheid nam van Amberley en weg ging. "Ik moet wel een rolstoel hebben van de dokter. Anders mag ik niet naar buiten."

Richard
"Ik geloof je. Ik heb mijn dochter niet zo verliefd naar iemand zien kijken. Het is lang geleden dat ze zo vel en snel Engels tegen mij sprak om voor haar rechten op te komen. Ik had misschien anders moeten doen maar ze weet zelf wat er gebeurd is. Maar goed." Hij zuchtte diep en keek even naar de foto. "Als ik die jongen nog een keer bij haar zie dan heeft hij een probleem." Hij speelde wat met zijn handen en keek naar Gabriel. "Je bent een goede jongen Gabriel, dat kan ik zien aan je. Goed ga maar naar boven. Kijk maar waar ze blijft. Mocht je nog vragen hebben je kunt ze altijd stellen." Hij glimlachte lichtjes en keek toen weer even naar de foto.

Gabriel

"Ik heb ieder woord verstaan. Ik spreek vloeiend engels en versta het heel goed. Mijn vader is Engelsman. Al spreken wij thuis gewoon nederlands." Gabriel knikte. "U wilt alleen maar het beste voor uw dochter. Dan doe je soms dingen die je achteraf beter niet of anders had kunnen doen."
Gabriel knikte. "Geloof me maar. Ik verkoop hem een oplawaai als die nog eens in de buurt komt van Roselyn." Gabriel glimlachte. "Dank u meneer. Ik ben blij dat u dat inziet. Nog een vraagje, welke kamer moet ik hebben?"

Amberley

Amberley zag Kenji helemaal stralen. Ze was blij dat het goed klikte tussen beide. Ze wist zeker dat Thomas heel leuk met Kenji om zou gaan. Amberley grijnsde. "Ik had er stiekem al een beetje op gehoopt." Ze zag dat Lidewij weer ging en nam afscheid van haar. "Ik hoop dat je zus nog komt met je nichtje. Ik wil er graag ontmoeten. Ik heb je broer ook maar kort gezien maar hij klonk heel aardig aan de telefoon." Ze knikte. "Niet weglopen. Ik ga de dokter halen dan kan die helpen om je in de rolstoel te zetten." Even later kwam ze met de dokter terug die hielp om Thomas in de rolstoel te zetten. "Zit je goed?"

Thomas
"Ik ben alleen niet altijd goed in kaartspelen." Hij grijnsde en voelde hoe hij in de rolstoel werd gezet. "Jep ik zit goed. Zeilen maar." Hij glimlachte en keek even naar de dokter. "Doe wel rustig aan, denk wel aan je eigen gezondheid." Thomas knikte. "Isa is een schatje. Ze is drie en ze begint ook al te kleuren voor maar. Maar dan te kleuren op haar manier." Hij glimlachte. "Ik hoop ook dat ze nog komt vanmiddag. Maar ik ken Anna, ze was beschermend naar haar kleine broertjes. Dus ik verwacht wel dat ze komt."

Richard
"Haha mooi dat je het verstaan hebt." Hij zuchtte diep. "Daar hou ik je aan. Als je hem ooit ziet en hij valt Roselyn lastig, mag je van mij hem lastig vallen." Hij startte zijn laptop op en keek even naar zijn mailtjes. Hij stond op en glimlachte naar Gabriel. "De zolder. Dat is haar eigen paleisje. Daar heeft ze ook haar atelier en alles. Dus je weet het wel te vinden." Hij maakte de deur open en liep Gabriel voor. "Ga maar even kijken. Misschien heeft ze weer nieuwe inspiratie gekregen voor een nieuw kledingstuk. Of ze is haar kamer aan het oprapen ik weet het niet." Richard liep naar de woonkamer en ging bij zijn vrouw zitten.

Gabriel

Gabriel grijnsde. "Soms is het nog wel makkelijk als je vloeiend engels kan."
Gabriel knikte. "Beloofd. Hij komt er niet meer kleurscheuren vanaf." De man moest een weten dat ze dochter hem gisteravond een mep had verkocht in de Chinees. Maar dat zou die niet van Gabriel horen. "Dank u. Ik vind er wel." Hij schudde Richard de hand en liep naar de zolder. "Rose? Zit je hier?" Hij liep verder de zolder op.