Sisters from another mister

Amberley

"Ik wil je zo graag geloven." De gedachten waren op hol geslagen. Ze was zich doodgeschrokken toen de dokter zei dat ze zwanger was. Ze had het zo niet aan zien komen.
"Ik weet het en dan zal ik ook doen." Ze knikte. "Ik ben benieuwd." Zenuwachtig bleef ze even alleen achter. Ze beet op de nagels, iets wat ze altijd deed als ze zenuwachtig was. Even later kwamen zowel Thomas als de dokter terug. Ze moest gaan liggen en kreeg een soort gel op de buik gespoten waarna de dokter met een apparaatje over de buik ging waarna de baby op het scherm verscheen.
Weer schoot ze vol. "Nou moet ik weer huilen, maar nu van vreugde. Wat is ze lief en klein!"
Ze keek Thomas een en pakte ze hand. "Ik was het ook niet van plan!" Ze liet het wel om te gaan dansen. De buik werd schoon geveegd. Ze trok de shirt recht en klom van het bed. "Bedankt, heel erg bedankt." Ze liepen samen de kamer uit. "Je weet niet hoe opgelucht in ben dat alles goed is. Laten we alvast een afspraak maken voor de volgende keer en dan wil ik naar huis en slapen. We lichten onze ouders later wel in." Ze keek Thomas aan. "Niks tegen Gabriel en Roselyn zeggen.'

Thomas
Hij keek naar zijn kleine baby meisje en glimlachte. Hij kneep in de hand van Amberley en bedankte de dokter. "Ja is goed. Ik loop naar de balie, voor een nieuwe afspraak." Hij liep naar de balie, maakte snel een nieuwe afspraak en liep weer terug naar Amberley. "Over drie maanden weer. Dus als je in de zesde maand zit. Dan is het kindje ook meer gegroeid." Hij kuste zijn vriendin en knikte. "Het bed is helemaal voor jou vanmiddag. Ik ga lekker koken vanavond. Wat wil je eten? Jij mag kiezen en dan haal ik meteen bij de videotheek een heerlijke zwijmelfilm. Zou ik bij de boekenwinkel van Roselyn haar vader nog een boek over zwangerschap halen?" Hij pakte haar hand en keek even naar de grond. "Onze ouders bellen we vanavond. Waarom niks tegen Roselyn en Gabriel vertellen? Die moeten het ook weten vind ik."

Roselyn
"Je bent een hele mooie man, zo goed?" En ze begon te lachen. "Hmm misschien moet je het dan maar eerst op gaan ruimen voordat je het aan mij laat zien." En ze stak haar tong uit. "Mijn ouders hoeven er niks van te weten en die willen dat ook niet, dus ik ga het lekker aan Evelyn vertellen." Ze knikte en liep naar buiten waarna ze op een afstandje ging staan. Ze haalde haar mobiel uit haar zak en zocht naar het nummer van Evelyn. "Hey Eve met mij." Ze glimlachte toen haar zus allerlei vragen ging stellen. "Rustig mevrouw de waterval. Het gaat een jongen worden en alles gaat goed. Ik heb nieuwe medicijnen gekregen en hopelijk gaat het daarmee beter." Ze stak haar duim op naar Gabriel. "Tuurlijk Evelyn is het goed als je vanmiddag langs komt, geen probleem. Ik heb Gabriel er al op voorbereid dat je zou komen. Hij is bezig met zijn geheime project, ik heb geen idee wat." Ze begon te lachen. "Goed ik zie je vanmiddag om 2 uur. Okee helemaal prima tot dan." En ze hing weer op. Ze liep moeizaam naar Gabriel toe en kuste hem. "Ze was heel blij voor ons."

Gabriel

Gabriel keek nadenkt. "Nou, vooruit dan maar!" Hij grijnsde even. Gabriel schudde ze hoofd. "Dan kan ik het toch niet afmaken, gekkie!" Hij stak ze tong terug uit naar Roselyn. "Sorry, natuurlijk! Het floepte eruit voor ik doorhad wat ik zei." Gabriel knikte en liep alvast naar de auto. Hij belde ondertussen zelf met ze moeder. Hij kuste Roselyn toen ze bij de auto was. "Fijn om te horen, mijn moeder was ook hellemaal blij met het nieuws. Kom op, instappen! Ik wil je het project laten zien."

Amberley

Amberley knikte en bleef wachten tot Thomas weer terug was. "Oke. Dat duurt dus nog even. Dan is mijn buik al flink gegroeid en kan je de schopjes voelen." Ze kuste elkaar even. Amberley knikte. "Ja, we moeten ons wel gaan inlezen. Ik weet ook niet alles. Wel nog een beetje van de biologie lezen enzo." Ze dacht na. "Ik voel me nog steeds een beetje misselijk al heb ik trek in zelfgemaakte pizza of kipburgers met patat." Amberley schudde hevig de hoofd. "Nee! Nog niet! Thom, ik voel me schuldig! We zijn beide even lang zwanger en ik wist niks en bij Rose gaat het zo rot. Gabe zei dat ze vorige week de hele week op bed lag van de pijn. Het voelt alsof ik het er bij de inwrijf.'

Roselyn
"Okee daar heb je gelijk in." Ze ging in de auto zitten en pakte zijn hand vast. "Gabe je hoeft geen sorry te zeggen. Jij kan er niks aan doen dat mijn ouders kut zijn. Dat ze niet naar ons willen luisteren. Wedden dat ze na de bevalling voor de deur staan en ons met open armen willen feliciteren?" Ze rolde met haar ogen en wreef over haar buik. "Nou kom maar op met die verrassing ik ben nou wel erg benieuwd." Ze glimlachte en keek op haar horloge. Haar zus zou pas over 3 uur komen. Dan kon ze nog even slapen en lekker eten. "Zou ik vanmiddag een heerlijke Italiaanse tosti maken? Tosti a la Roselyn?"

Thomas
"Ik heb zin om haar te kunnen voelen." Hij knikte. "Met biologie leer je hoe kinderen gemaakt worden, niet hoe de rest moet. Er staan niet: stap 1 begin met puffen. Echt niet. Ik ben de bevalling van mijn zus nog niet vergeten." Hij zuchtte diep en dacht na. "Eten is belangrijk, als je niks eet dan krijgt de baby ook geen voeding binnen. Ik maak wel een zelfgemaakte pizza, daar ben je dol op. Vooral op die van mij. Ik ga een heerlijke pizza en ik regel alsnog de perfecte avond. Het hotel regel ik ook, jij gaat je nergens druk om maken. Ik ben er voor je." Hij kuste haar weer en keek even geschrokken naar Amberley. "Wat? Ik wist helemaal niet dat het zo rot ging. Wat heftig, daar word je ook niet echt vrolijk van. Hmm nee daar heb je gelijk in, maar je moet wel een keer gaan vertellen dat je zwanger bent."

Gabriel

"Weet ik! Maar ik wil je er niet onnodig aan laten denken." Gabriel knikte. "Ik durf er geld op in te zetten dat ze er bij zijn als je moet bevallen en anders zijn ze er zeker weten nadat ons zoontje op de wereld is gekomen." Gabriel stapte in. "Dat gaat alleen als je instapt en we naar huis rijden."
Gabriel knikte. "Ik lus wel een heerlijke tosti van mijn vriendinneke." Hij kuste haar even en reed toen aan.

Amberley

Amberley knikte. "Me too! Dat zal de eerste keer wel raar zijn om iets te voelen in me buik."
Maar ze keek er enorm naar uit. Amberley schoot in de lach. "Ik zei biologie, he?!? Ik bedoelde verzorging. Daar leerde we hoe je een baby born moest verschonen en in bad deed. We moesten flesje maken en fruit hapje pureren." Amberley knikte. "Weet ik! Zeker weten! I love you pizzas. Oke, oke. Ik zeg niks! Ik ga slapen, aan zo kleine meisje denken en genieten van jou pizza en een avondje samen." Ze zouden morgen wel weer verder zien hoe ze zich voelde.
"Ja.." "Gabe klonk alsof die er kapot van was. Ik zou er ook niet blij van worden. Arme, schat. Ik hoop echt dat het nu beter gaat. Jaaa! Later! Ze hadden volgens mij zelf vandaag een echo. Ik vertel het ergens volgende week, afgesproken!"

Roselyn
"Dat doe ik ook niet. Ik heb geleerd in die twee maanden om mijn verdriet op zij te zetten en me volledig te concentreren op de zwangerschap en op jou natuurlijk." Ze keek even naar de weg en de auto's die voorbij reden. "Evelyn komt rond twee uur zei ze. Ze moest nog iets voor Marcel naar een klant brengen. Marcel heeft namelijk een banketbakkerij. Ze deed overigens ook heel geheimzinnig alsof jij en zij iets hadden besproken. Iets over mij opvrolijken of zoiets iets wat Marcel gemaakt moest hebben. In elk geval ze deed raar." Ze lachte en keek naar Gabriel. "Komt voor elkaar. Dan ga ik dat straks lekker voor je maken."

Thomas
"Ik denk dat je eerst zal schrikken, maar dat het daarna wel went." Hij glimlachte en liep dichter naar de auto toe. "Ik heb geen verzorging gehad, ik heb tekenen gehad en biologie maar meer niet. Ik wilde geen verzorging doen. Ik heb gepast op Brian en op Isa, mijn neefje en nichtje van beide kanten dus dat was al oefening genoeg." Hij grijnsde en dacht na. "Ik ga een heerlijke pizza voor je maken, een gezonde pizza namelijk en nog een lekker toetje er bij. Het komt allemaal goed, ik ga vanmiddag dan even die spullen halen. Je redt het wel alleen?" Vroeg hij rustig aan haar. "Ja ik snap wel dat Gabriel er kapot van was. Hopelijk gaat het echt beter met haar. Je kunt haar altijd bellen of Gabriel bellen met de vraag wat het geworden is, je hoeft dan niet te zeggen dat je zelf zwanger bent."

Amberley

Amberley knikte. "Als het maar geen kleine wildebras blijkt te zijn wat me dan 's avonds uit me slaap gaat houden door te schoppen." Amberley knikte. "Ik had mijn kleine broertje om op te passen. Luiers genoeg verwisseld en alles." Nee, dat werd voor hun geen probleem. Amberley knikte. "Daar moet ik trouwens ook op gaan letten. Als je zwanger bent mag je niet meer alles eten en drinken. Op internet staan vast wel een lijst, ga ik vanmiddag googlen." Amberley kinikte. "Ik bel morgen wel."

Gabriel

Gabriel glimlachte. "Gelukkig maar!" Gabriel haalde ze schouders op. "Ik weet van niks. Echt niet! Ik zit niet in een complot met je zus en zwager voor een verassing." Gabriel glimlachte. "Ik krijg spontaan trek." Niet veel later kwamen ze aan bij zijn appartement. "Als je heel even wacht, dan kleed ik me snel om en begeleid ik je naar de verrassing." Hij liep snel naar boven, kleedde zich om en ging toen Roselyn halen. "Oogjes dicht!" Hij begeleidde er naar binnen. "Surprise! Het is nog niet helemaal af, ik moet nog wat kleine dingetjes afmaken, de details en als we een naam hebben gekozen ga ik die er nog bij schilderen."

Off:
muur waar het bedje komt te staan
boven de commode, naam komt eronder

Thomas
"Het zou kunnen dat dat kan gebeuren. Maar goed we zien wel wat er gebeurd." Hij glimlachte en kuste haar zachtjes. "Alles komt goed." Hij stapte de auto in en deed zijn gordel vast. "Goed dan moeten we even kijken, dan maken we thuis wel een lijstje wat je wel en niet mag eten. Dan kan ik vanuit daar kijken wat er op de pizza komt." Hij knikte en deed de sleutel in de auto. "Ik denk dat je vanavond het beste kunt bellen. Maar goed als jij morgen wilt bellen vind ik het ook goed. Kom je de auto in dan kunnen we gaan."

Roselyn
Roselyn begon te lachen. "Volgens mij meneertje hou je meer voor mij achter dan eigenlijk." Ze stapte uit en kwamen in het appartement. Ze deed haar ogen dicht en werd begeleid door Gabriel. Ze deed haar ogen open en keek haar ogen uit. "Gabe heb je dit helemaal zelf gemaakt? Je bent hier al die tijd mee bezig geweest? Wat fantastisch! Wat ontzettend schattig. Al die winnie the poeh schilderingen. Ik vind het geweldig." Ze liep naar het bedje toe en raakte het voorzichtig aan. "Hier komt dus ons kleine mannetje in te liggen." Ze liep naar Gabriel toe en pakte met twee handen zijn gezicht. Ze kuste hem lang en zacht en liet toen weer los. "Hoe kan ik je ooit bedanken?"

Amberley

"Echt niet!" Ze moest er niet aan denken dat ze 's nachts door een klein monstertje in de buik zou wakker worden gehouden. Nu was de buik nog klein genoeg om goed te kunnen slapen, dat zou met een mega toeter ook wel anders worden. Ze moest juist nu zo veel mogelijk slapen want ook na de geboorte zouden er vele slapeloze nachten volgen. Amberley knikte. "Uitprinten of opschrijven en op de koelkast plakken! Kan ik nooit meer iets verkeerds pakken." Amberley stapte in. "Ik bel liever morgen. Laat die twee ook maar vieren dat ze weten wat het wordt."

Gabriel

Gabriel schudde ze hoofd. "Ik weet echt van niks!"
Gabriel knikte. "Het heeft even geduurd, maar het is eindelijk bijna af! Er heeft veel tijd in gezeten maar het resultaat mag er wezen." Gabriel grijnsde. "Ik ben blij dat je het leuk en mooi vind. Ik heb een tijd lang getwijfeld wat ik moest schilderen maar ik vond winnie de phooh wel leuk voor zowel een jongetje als een meisje." Gabriel knikte. "De commode komt onder de schildering met de wolk maar die moet nog in elkaar gezet worden." Hij beantwoorde de kus. "Door mij dat lieve kleine mannetje te schenken zodat het straks in zijn mooie kamertje kan slapen."

Thomas
"Ik hoop het voor je en anders ben ik er om voor je te zorgen." Hij kuste haar en keek toe hoe ze in stapte. Hij startte de auto en reed de parkeerplaats af. Hij reed verder en luisterde naar Amberley. "Ik zorg er voor dat we goed eten. Ik zorg echt wel goed voor je. Bel je ouders later maar, jij gaat straks lekker slapen en ik zorg voor de rest voor vandaag." Hij stopte voor een stoplicht en zette de radio zachtjes aan. "Je hebt gelijk, we geven hen een moment dat alles gewoon goed gaat. Zolang alles goed gaat blijft de telefoon stil en anders horen we het wel."

Roselyn
"Hmm ja ja waarom deed Evelyn anders zo geheimzinnig?" Vroeg ze met een lach. Ze keek de kamer rond. Ze was er helemaal ontroerd van. "Ik ben zo benieuwd naar het uiteindelijke resultaat." Zei ze zachtjes en ze knuffelde Gabriel stevig. Ze keek hem aan en glimlachte. "Ik doe me best." Zei ze over het laatste wat Gabriel zei. "Kom ik ga heerlijke tosti's maken." Ze liep de kamer uit en ging achter het aanrecht staan. Ze pakte de boterhammen en de vleeswaren en de groentes die ze nodig had en begon met snijden. Ze neuriede er rustig bij. Ze voelde zich zo ontzettend goed. Haar buik maakte alleen rare geluiden. Ze dekte de tafel rustig en legde de tosti's op tafel. "Gabe ik ga nog even naar de wc. Dan kunnen we eten." Ze liep naar de wc en deed hem op slot. Ze voelde weer pijnscheuten, bij het aanrecht al, dat waren die gekke geluiden. Ze hield zich stevig vast aan de wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel. Haar bleke kleur kwam langzaamaan weer terug. Ze ademde diep in en uit. "Okee kleintje, je gaat nu heel lief doen tegen mama en mij gewoon een goede week bezorgen." Weer een pijnscheut, ze hield zich nog steeds vast aan het aanrecht. Na een tijd werd het weer rustig. "Wel luisteren naar mama he, kom we gaan naar papa dan kunnen we eten. Je hebt eten nodig." Ze wreef over haar buik en toen werd het rustig. Ze deed haar behoefte nog even, deed haar haar goed en liep terug naar de kamer. "Gabe we kunnen aan tafel." Ze ging zitten en deed een beetje ketchup op haar bord. Voordat Evelyn kwam zou ze nog wel even op bed liggen.

Gabriel

Gabriel haalde ze schouders op. 'Geen idee, moet je bij je zus wezen."
Gabriel glimlachte. "Het zijn wat kleine dingetjes. Sommige dingetjes moeten over gedaan worden, nog wat achtergrond details, ik wil nog figuurtjes op het bedje en de commode schilderen. Naja, de commode moet eerst in elkaar en als we een naam hebben dan moet ik die er nog bij schilderen.
En de andere spulletjes moeten er nog komen zoals een kast voor de kleertjes, babybadje enz." '
Hij veegde ze handen af aan ze broek. Hij glimlachte. "Ik kom zo, even alles alvast klaarzetten zodat ik straks verder kan schilderen."

Amberley

"Je mag er in slaap gaan zingen als ze niet wilt slapen en mama uit de slaap houdt."
Ze had ooit ergens gelezen dat baby's in de buik al op stemmen reageerde en liedjes konden onderscheiden. Ze kuste elkaar even en ze stapte toen in. "Jij zorgt veelte goed voor mij. Ik wordt veelte veel verwend." Ze knikte. "Dat advies ga ik zeker opvolgen. Ik ben moe." Ze gaapte even.
Amberley knikte. "Als er iets was geweest had Gabriel allang gebeld. Ook al wist die dat we een weekendje weg zouden gaan."

Roselyn
Roselyn knikte. "Is goed Gabe." Ze sneed haar tosti in elk geval door en wreef met haar hand over haar buik. "Rustig maar jongen, alles komt goed." Zei ze zachtjes. Ze keek even naar haar tosti en keek toen richting de deur van de kinderkamer. Haar gezicht kromp even in een en ze haalde diep adem. Waarom kon haar zoon haar gewoon geen rust geven. Ze stond weer op en liep moeilijk naar het aanrecht waarna ze haar medicijnen uit haar tasje pakte. Ze haalde twee tabletten er uit, pakte een glas water en nam ze in. Ze haalde diep adem en staarde afwezig voor zich uit. Het ochtendje ziekenhuis had haar veel energie gekost, ook voor de baby koste het allemaal veel moeite.

Thomas
"Goed ik zal straks wel voor haar zingen." Hij keek naar haar buik en reed verder. Na een tijdje kwamen ze aan op de parkeerplaats voor zijn appartement. Hij stapte uit en hielp Amberley uit de auto. "Je verdient goede verzorging. Ik kan je die geven zolang je ouders er niet zijn en zoiezo ben ik er altijd voor je, dat weet je. Kom dan gaan we lekker naar binnen, ik dek je toe en ik zing voor de baby." Hij leidde haar naar de deur en maakte die open langzaamaan kwamen ze boven en hij maakte de deur van zijn appartement open. "Kom." Zei hij zachtjes en hij hielp Amberley met haar jas. "Ik denk ook wel dat we het dan van Gabriel gehoord hadden, laat even Roselyn en Gabriel uit je hoofd en gun je zelf en de baby rust." Hij leidde haar naar de slaapkamer, deed de dekens even op zij, zette Amberley op het bed en maakte haar schoenen los. Hij legde haar goed neer en dekte haar goed toe. Hij zong nog slaap kindje slaap en stond toen op. "Je gaat lekker slapen en als je wakker wordt heb ik een heerlijke pizza voor je gemaakt. Als er wat is, ik ben in de kamer op de laptop op zoek naar wat je wel en niet mag." Hij kuste haar, liep de kamer uit en deed de deur dicht waarna hij achter de laptop ging zitten op zoek naar wat zwangere vrouwen wel en niet mochten.

Amberley

"Het is misschien een beetje gek, maar mijn moeder zong vroeger altijd jij woont in mijn hart uit de musical tarzan voor mij als ik niet kon slapen. dat wil ik voor ons kindje ook zingen."
Ze arriveerde bij Thomas's appartement. Ze liet zich uit de auto helpen. Ze knikte en liep mee naar binnen. "Ik geloof je wel. Als ze bellen, dan wil ik wel dat je me wakker maakt. Ik wil het persoonlijk van ze horen wat het is geworden." Ze liet zich naar bed brengen en verder helpen. Dit moest geen gewoonte worden want ze zou er zeker gebruik van maken. Ze knikte. "Ga nou maar! Ik slaap al bijna." Ze draaide zich om en viel meteen in slaap.

Gabriel

Gabriel zette alvast wat dingetjes klaar. Vervolgens liep die gewoon in ze verfkleding de kamer weer in om een tosti te komen eten. Gabriel zag Roselyn verkrampend achter het aanrecht staan. 'Gaat het wel?", vroeg die bezorgd. Hij liep naar de toe en wreef over de buik heen. "Niet zo gemeen jij, kleine man voor je mama." Hij zag dat ze de medicijnen al had ingenomen. "Ga lekker zitten, ik maak die tosti's wel af."