Sisters from another mister

Gabriel

"Weet ik!" "Maar... Jij kan er toch ook niks aan doen. Hou kan ik je helpen als je niet zegt dat er wat aan de hand is? Ik zie ook niet alles en heb ook niet altijd alles door."
Gabriel zuchtte. "Dat ben ik wel!" Gabriel knikte. "Is goed. Ik rij er wel even langs voor dat ik boodschappen ga doen." Hij reed langzaam aan naar huis.

Amberley

Amberley knikte. "I know en ik ben er ook heel blij mee dat je dat doet. Zeker weten!"
Amberley knikte. Ze liep naar de slaapkamer, schopte de schoenen uit en kroop in bed.
Ze gaapte. "Ik slaap denk ik zo!" Ze gaf Thomas en kus en pakte ze handen vast.
"Ik ben heel blij met al jou goede hulp. Je zorgt heel goed voor mij en de baby. Ik hou van jou en Jade hou al van de papa."

Roselyn
"Het spijt me Gabriel. Maar ik wil gewoon niet dat jij pijn hebt omdat ik pijn lijd. Ik kan daar niet goed tegen, en dat ligt aan mij en niet aan jou. Ik heb dat altijd al gehad. Als mijn zus zich zorgen om mij ging maken omdat ik niet lekker was vond ik dat ook niet fijn." Roselyn keek hem aan. "Ik wil andere niet met mijn zorgen of mijn pijn opzadelen. Ik weet dat je nu gaat zeggen dat ik dat ook niet doe maar..." Ze beet op haar lip. "Ik ben gewoon slecht in dingen aangeven. Ik ben niet iemand die snel zegt wat ze denkt of voelt juist omdat ik de dingen positief in wil blijven zien." Roselyn kuste hem zachtjes en keek hem aan. "Ik zou voortaan zeggen wat ik voel okee?"

Thomas
Hij kuste Amberley en dekte haar goed toe. "En Jade kan zich geen betere moeder voorstellen dan jij." Zei hij en hij kuste haar. "Slaap lekker, als je wakker wordt ligt er een heerlijke lasagne voor je klaar." En hij liep de kamer uit. Hij liep naar zijn atelier dat er tegenover zat en deed hem op slot. Hij haalde zijn mobiel uit zijn zak. "Hai Anna met mij. Ik heb het gevoel dat ze iets door krijgt. Ja ik heb niks gezegd echt niet. Maar we kunnen het beter plannen na de bevalling. Ze krijgt harde schoppen als ze zich teveel opwind of te snel op staat. Het is gewoon beter om het na de bevalling te doen. Okee dankjewel." En hij haalde zijn atelier van slot en liep terug naar de keuken waar hij aan de slag ging.

Amberley

Amberley liet zich instoppen. Ze kroop op de zij. "Jade boft maar met ons als ouders." Ze kuste Thomas terug en gaf hem nog een kus op ze voorhoofd. "Gaat zeker lukken. Veel plezier met koken!"
Ze gaf hem een handkusje en draaide zich toch om. Ze voelde nog een schopje. "Jade zegt ook welterusten!" Ze rekte zich uit en viel toen in een diepe slaap. Blijkbaar had ze de slaap hard nodig.

Gabriel

"Rose, je doet me niet pijn! Ja, net ja, omdat je me hand blauw kneep. Dat deed wel pijn! Je doet me juist pijn als je niks zegt want dan maak ik me zorgen. Iedereen wilt alleen maar het beste voor je. Je bent zwanger, Rose. Je draagt mijn kind, ons kind. Ik wil dat alles goed is met jullie en daarom maak ik me zorgen om je, wil ik je helpen en alles." Gabriel knikte. "Probeer het, voor mij. Anders wordt ik gek! Ik snap je punt maar ik ben te overbezorgd en ga het dan negatief zien." Gabriel knikte. Hij parkeerde voor de deur. "Stap jij maar alvast uit dan parkeer ik de auto."

Thomas
Thomas stond te koken. Hij deed de saus bij het gehakt en voegde de groentes er aan toe toen het begon te koken. Thomas deed het fornuis zachtjes en keek even of de oven voor verwarmd was. Hij begon alles in een schaal te doen, deed er mozzarella over in plaats van geraspte kaas en strooide er basilicum over. Hij deed de lasagne in de oven, deed de kookwekker aan en keek even om de slaapkamerdeur maar Amberley lag nog te slapen. Hij deed de deur zachtjes dicht en ging naar zijn atelier waar hij een tekening aan het maken was. Hij was een tekening van Amberley aan het maken die over haar buik wreef met een glimlach. Hij deed zijn atelier dicht en ging aan de slag.

Roselyn
"Dat weet ik en ik wil ook het beste voor mijn kind." Ze keek naar zijn hand. "Evelyn kan er naar kijken als je wilt. Ze heeft verpleegkunde gestudeerd en heeft een diploma." Roselyn keek naar buiten en luisterde naar Gabriel. "Ik beloof je dat ik ga vertellen wanneer ik pijn heb of als je iets voor me kunt doen of als ik je gewoon bij me wilt hebben." Roselyn stapte uit en wachtte bij de deur op Gabriel. Opeens kreeg ze kramp in haar buik. Ze liep naar een lantaarnpaal toe en hield zich stevig vast. Ze merkte dat ze begon te huilen. Ze haalde diep adem, in door haar neus en uit door haar mond. Ze wreef over haar buik maar het stopte niet. Ze was toe aan rust, toe aan het kindje en toe aan het lekkere vooruitzicht van een heerlijk warm bad.

Gabriel

Gabriel haalde de schouder op. "Geen idee. Ik weet het ook niet. Misschien kan het wel goed zijn. Het duurt nog een tijdje voor we weer een afspraak hebben bij het ziekenhuis." Gabriel stak ze duim op. "Afgesproken!" Hij zette snel de auto weg en sprintte naar Roselyn. "Rose? Roselyn, alles goed? Moet ik een dokter bellen?" Hij probeerde helder na te denken. "Ik ga je optillen en naar boven brengen." Hij tilde er voorzichtig op en liep naar binnen.

Amberley

Amberley was wakker geworden. Ze moest plassen en ze rook eten. Toen ze terug kwam van het toilet had ze net nog Thomas vanuit ze atelier zien lopen. Ze liep de woonkamer in terwijl ze een hand door de haar haalde. "Goedeavond! Wat ruikt dat lekker!" Ze liep de keuken in en gaf Thomas een kus. "Wat was je aan het doen in je atelier? Ik zag je er vandaan komen toen ik van de wc kwam.'

Roselyn
Roselyn kreunde lichtjes en keek naar Gabriel. Hij draaide in haar ogen rondjes. "Gabe niet zo draaien, je maakt me duizelig." Zei ze zachtjes. Ze vertrok haar gezicht weer en schudde haar hoofd. "N..Nee geen dokter. Bad, bed, rust." Mompelde ze en ze keek hem zwakjes aan. Ze voelde zich niet goed en had het gevoel alsof ze dood ging. Het was te vroeg om te bevallen, dus dat kon het niet zijn. Roselyn keek naar Gabriel en hield hem stevig vast.

Thomas
Thomas had net zijn handen gewassen, hij maakte de tekening met houtskool en dat maakte zijn handen erg vies. Hij glimlachte. "Het is bijna klaar, het moet nog een kwartiertje in de oven." Hij kuste haar en ging met zijn hand door haar haren. "Heb je lekker geslapen?" Hij begon te glimlachen. "Ik ben iets voor jou aan het maken, maar ik zeg nog niet wat. Het is bijna af, als het goed is krijg je het morgen."

Amberley

Amberley trok een pruillip. "Het ruikt veelte lekker dat een kwartiertje wachten veel te lang duurt!"
Ze kuste hem terug en leunde met der hoofd tegen zijn schouder. Ze knikte. "Heerlijk! Ik had het echt nodig!" Ze keek hem nieuwsgierig aan. "Ik ben benieuwd! Je deed de heel middag al zo geheimzinnig en Gabriel en Roselyn ook. Heb je ze stiekem verteld wat je aan het maken bent?'

Gabriel

"Ik doe niks!" Gabriel schudde ze hoofd. "Mij niet gezien! Ik breng je naar het geen wat begint met een Z en eindigt op Huis. Ik wil zeker weten dat alles goed met je is. We gaan morgen op vakantie. Straks gaat het daar mis en zijn we veel verder van huis. Het kan nooit kwaad om je te laten onderzoeken." Hij tilde er na de auto en zette er voorin. Deed de gordel om, stapte zelf in en reed met gierende banden naar het ziekenhuis. Daar tilde die er naar binnen. "Kan iemand ons helpen?!? Mijn vriendin is zwanger en werd net niet goed!"

Thomas
Hij hoorde de kookwekker, pakte zijn minion ovenhandschoenen en haalde de lasagne er uit. Hij zette het op tafel en begon op ieder bord wat op te leggen. Hij keek haar aan en begon te lachen. "Uhm nee, dat heb ik niet verteld tegen ze." Hij moest proberen zijn mond dicht te houden. Hij vond het zo moeilijk maar hij moest nu gewoon niks gaan vertellen. "Ik heb dubbelfris voor je ingeschonken, die smaak met witte druif en voor mij ook. Dan lijkt het net witte wijn of champagne. Kom aan tafel." Hij schoof de stoel naar voren en schoof haar aan toen ze eenmaal zat. Hij ging ook zitten en hield zijn glas omhoog. "Proost, op een mooie avond en leuke vakantie."

Roselyn
"Leg haar maar hier op het bed." En ze werd op het bed gelegd en weg gereden. Ze lieten een echo maken en ze werd doorgereden naar een kamer. "Alles gaat nu weer goed met de baby, hij had even problemen met zijn hartje en het gaat nu weer goed. Dus maakt u zich geen zorgen. U moet wel een nachtje hier blijven voor observatie." Roselyn keek naar Gabriel en wilde rechtop zitten maar de dokter hield haar tegen. "Blijft u maar liggen." Roselyn pakte de hand van Gabriel. "Ik ga morgen op vakantie." De dokter keek haar aan en keek toen naar Gabriel. "Dat kan, maar u moet rustig aan doen. Uw kind heeft ook rust nodig en teveel opwinding is niet goed." Roselyn knikte en veegde haar tranen weg. "Maakt u zich geen zorgen, alles is verder goed met het kindje echt. We hebben er naar gekeken en zijn groei is gewoon goed. Na de geboorte moeten we gewoon kijken hoe zijn hartje is, hij kan prima leven met dit hart. Maakt u zich geen zorgen." Daarna ging de dokter weg. Roselyn ging op haar zij liggen en begon zachtjes te huilen.

Amberley

Ze keek hem aan. "Oke!?" Ze had toch nog het idee dat die drie wat wisten wat zij niet wist maar ze wist niet wat. Ze wilde het weten! Ze zou er toch wel achter komen. Ze grijnsde. "Haha. Mooi alternatief! Zo lijkt het toch nog een geheel romantisch dinertje." Ze ging aan tafel zitten. Ze klinkte haar glas. "Op een mooie avond en leuke vakantie. Ik kijk er al naar uit. Bedankt dat je gekookt hebt. Het ruikt heerlijk en zo iets het er ook uit. Ik ben reuze benieuwd!"

Gabriel

Gabriel legde Roselyn op het bed neer. Hij volgde er overal. Naar de echoruimte en verder naar zaal.
Hij was gespannen en zenuwachtig en dat was goed merkbaar. "Ze, ze hartje?" Gabriel keek van Roselyn naar de dokter. Ze kon alleen blijven als ze morgen weer mee kon. Rosleyn was hem net voor om het te vragen. 'Ik hou er in de gaten. Onze vrienden die mee gaan zijn zelf ook even lang zwanger. Het wordt een compleet rustige vakantie." Gabriel zuchtte diep. 'Dank u!" Gabriel kroop bij Roselyn in bed. "Rustig! Alles komt goed. Het is goed. Hij kan er mee leven. Ik wed er op dat het niks is! Ze hartje ontwikkeld zich ook nog. Ga maar slapen! We pakken morgen vroeg wel." Hij was zo blij dat die toch naar het ziekenhuis was gereden en niet naar Roselyn had geluisterd maar naar zijn gevoel.

Thomas
"Je ziet het morgenochtend wel. Beloofd." Thomas sneed zijn lasagne en begon te eten. "Het is heerlijk." Zei hij met volle mond. Hij hield van koken, het was zijn passie. Hij droomde van een eigen restaurant. Daarom werkte hij zo hard bij de keuken van Italiano en verdiende hij zijn geld met tekenen. Hij wilde zijn droom verwezenlijken. Hij keek haar en knikte. "Het wordt een mooie en leuke vakantie en ook een rustige vakantie." Zei hij met een glimlach en hij ging verder met eten. Hij had veel honger gekregen en van tekenen werd hij ook hongerig.

Roselyn
Roselyn greep de punt van haar kussen beet en begon harder te huilen. "Ik kan dit gewoon niet Gabe. Al die onzekerheden, die pijn. Wat nou als hij dood was gegaan in de buik of wat nou als hij dood gaat bij de bevalling. Ik zou kwaad op mezelf zijn dat we hem pijn hebben gegeven. Ik word er moe van Gabe." Alles van de afgelopen dagen kwam er uit. Ze keek verdrietig aan en pakte zijn hand vast. Het voelde fijn om hem even vast te houden. "De dokter zegt nu dan wel dat alles goed komt, maar wat nou... wat nou als het niet zo is. Ik ben er zo bang voor. Mijn moeder heeft voor Evelyn een miskraam gehad. Evelyn heeft er een gehad, zou ik er dan ook een krijgen? Al die vragen spoken door mijn hoofd heen."

Gabriel

Gabriel ging op ze knieën bij Roselyn zitten. "Rose, je kan dit wel! Hoor je me? Yes, you can! We geven niet op! Nooit!" Gabriel snoerde er de mond. "Ophouden!" Ze ogen begonnen te tranen.
"Wat je moeder en zus is overkomen is heel erg maar dat over komt ons niet! Je moet niet zo denken! Ik wil niet dat je zo denkt!" Gabriel stond op en waste ze gezicht bij de wastafel.
"Ik wil het er niet mee over hebben. Ga slapen! Je moet rusten!"

Amberley

Amberley knikte. '"k hou je er aan! Maar niet tot laat in je atelier gaan zitten, hoor! We zouden samen douchen en film kijken! Een avond samen!" Ze knikte. "Het is heerlijk! Goddelijk gewoon! Ik kan zo nog een bord op. Ik denk niet dat er wat overblijft voor Gabriel en Rosleyn of had je al wat apart gehouden?'

Roselyn
Roselyn keek met grote ogen naar Gabriel. Ze knikte en gaf hem een kus. "Het spijt me dat ik zo doorratel. Ik weet dat het goed komt als de dokter het zegt. Maar ik ben er zo bang voor. Ook toen ik niet zwanger was was ik bang voor een miskraam, dat het in de familie zou zitten." Roselyn pakte de hand van Gabriel en vertrok haar gezicht even van de pijn met het werd daarna weer rustig. De dokter kwam binnen. "Het is beter als u gaat slapen mevrouw. Dan kan u en de baby rusten. Meneer het is dan verstandig als u de kamer verlaat en naar mensen toe gaat die u kent." Roselyn keek naar Gabriel en pakte zijn hand. "Ga maar naar Thomas en Amberley toe, het is goed." Ze kuste hem en sloot haar ogen, waarna ze in een diepe slaap viel.

Thomas
Thomas keek even naar Amberley. "Beloofd, je weet dat ik een vroege vogel ben, dus ik zorg dat hij afkomt morgen." Hij at verder en glimlachte. "Fijn dat je het zo lekker vindt. Ik heb wat extra's gemaakt voor Gabriel en Roselyn, die kunnen het dan morgen mee krijgen." Hij at verder en keek even naar zijn bord. "Ik heb ook nog een toetje gemaakt. Aardbeitiramisu. Er zit geen koffie in maar aardbeiensiroop en er zitten chocoladespikkels op en verse aardbeien."

Amberley

Amberley knikte. "Maak het niet te gek. Je moet ons ook nog na het vakantiepark rijden. Straks heb je te weinig slaap gehad en lig je half in de auto te slapen." Ze haalde een hand door de haar. "Sowieso ben ik benieuwd wat je hebt gemaakt." Amberley knikte. "Het is heerlijk." Ze grijnsde. Ze had al z'n vermoeden. "Oe, lekker!" Ze schepte toen een beetje lasagne op en dronk van de dubbel fris.