Sisters from another mister

Roselyn
Ze stond op en knikte even naar Gabriel. "Klopt en ze mochten ook niet hier heen van jou en ik mocht niet naar hun van jou. Ik weet dat je je zorgen om me maakt. Ik wil wel binnenkort weer even naar het centrum. Ga je dan mee? Dan heb ik wat steun aan jou." Thuis was ze wel bezig met haar studie, naar school gaan kon ze gewoon niet meer. "Ik heb er zin in. Is goed, ik ga alvast naar de auto. Je haalt me toch wel in al neem ik deze keer de lift. Mijn energie zegt dat ik maar even niet de trap moet gaan doen." Ze pakte haar tasje en liep wat moeilijk het appartement uit. Ze nam de lift naar beneden en liep verder naar de auto.

Amberley

Ze grijnsde. "Ons kleine druktemakertje." Amberley knikte. "Hoe graag we er willen zien het is beter als ze voorlopig nog lekker in mijn buik blijft zitten." Ze voelde het kusje op de buik. Ze haalde de schouders op. "Het voelde heel dubbel. Ik wilde het van de daken schreeuwen maar ik ben zo bang voor de reactie en nu helemaal omdat ik niks heb gezegd. Maar het voelde gewoon als het beste op dat moment." Amberley zuchtte. "Laat het maar snel voorbij zijn."

Gabriel

Gabriel haalde ze schouders op. "Je had je rust nodig. Het was beter om ze even niet te zien. Zo kon je tenminste goed uitrusten en je krachten sparen." Gabriel knikte. "Ik ga wel mee."
Gabriel stak ze duim op. Hij zou er inderdaad wel inhalen. Snel haalde die het cadeautje uit de slaapkamer. Hij aaide Lucy nog even snel, sloot toen alles af en rende de trap af zodat die vlak na Roselyn beneden was. Hij begeleidde er naar de auto. Hij hielp er erin en stapte toen zelf in. Niet veel later waren ze aangekomen bij het appartement van Thomas.

Thomas
Thomas knikte. "Ik denk toch dat je het verteld had moeten hebben. Nu houden we dingen voor haar achter en ik weet zeker dat ze daar niet echt blij mee zou zijn. Ook al deden we het voor haar best wil. We hadden meteen eerlijk moeten zijn. Dan was de pijn van dat we het niet verteld hadden gewoon minder geweest. Maar goed we hebben gedaan waarvan we dachten dat dat het beste was ja." Hij hoorde de bel en deed de deur open. "Ha kom verder. Leuk dat jullie er zijn." Hij pakte Roselyn bij haar hand en hielp haar met haar jas. "Ga zitten, maak het jezelf gemakkelijk."

Roselyn
Roselyn liep naar binnen en keek dankbaar naar Thomas die haar hielp met haar jas. Ze liep naar de bank, zette een kussen tegen de rugleuning aan en ging rustig zitten. Ze keek even naar Gabriel en glimlachte naar hem. "Wij vinden het ook leuk om hier weer te zijn. Ik vind het fijn om jullie weer te zien. Het is al weer een tijdje geleden." Roselyn glimlachte en deed haar shirt goed. Ze zette handen op haar buik en keek naar Gabriel, haar buik was al een tijdje rustig. Soms had ze pijn en voelde ze hem schoppen, maar de laatste tijd ging het goed.

Amberley

"Thom, zo motiveer je me niet echt! Het maakt me schuld gevoel alleen maar erger!" Ze klapte de laptop wat geïrriteerd dicht. Ze hoorde de bel gaan. Het moment van de waarheid!
Ze vluchtte snel de keuken in. "Hoi hoi. Koffie? Thee? Fris?" Ze knuffelde Gabriel even die wel naar de toe was gelopen. Ze kreeg ongezien een cadeautje in de handen gedrukt wat ze er snel liet liggen in de keuken. Ze zou het later wel openen. Ze wachtte op het antwoord van het drinken en ging toen op de stoel zitten. "Er is wat, wat ik jullie moet vertellen. Naja eigenlijk jou Rose. Gabriel weet het.
Ik ben zwanger. 21 weken om precies te zijn van een meisje. Ik wou het je eerder vertellen maar ik was bang voor je reactie. Ik voelde me schuldig! Jou zwangerschap verliep zo rot en ik ben het eerste semester zonder problemen door gekomen. Ik wou niet dat je je rot zou voelen en het jezelf zou aantrekken. Het spijt me! Ik kon het gewoon niet over me lippen krijgen. Ik weet dat ik het had moeten zeggen en niet moeten liegen maar ik kon het gewoon niet!" Ze was in huilen uitgebarsten. Alles wat ze opgekropt had kwam er uit. Ze voelde zich er echt rot over.

Roselyn
Roselyn keek op toen Amberley iets tegen haar zei. Haar blik ging naar Gabriel. "Dus jij wist hiervan en hebt mij niks verteld?" Roselyn stond op en keek naar Thomas. Haar blik ging naar Amberley. "Ik had het minder erg gevonden als je eerlijk naar me was geweest. Ik ben blij voor je echt waar, maar je had eerlijk naar mij moeten zijn. Je kent me langer dan vandaag, je weet dat ik het leuk had gevonden als je het me verteld had ook al verloopt de mijne nog zo rot. Ik vind het niet echt leuk dat je dit niet aan mij hebt verteld." Haar blik ging weer naar Gabriel. "En zeg niet dat het kwam doordat ik me niet goed voelde en ik me rust nodig had. Jullie hadden het gewoon moeten vertellen, ook al voelde ik me nog zo rot. Ik had het recht om het te weten. Ik ben jullie vriendin!"

Thomas
Thomas liep naar Amberley toe en sloeg zijn armen beschermend om haar heen. "Kom hier schatjes. Kom dan gaan we zitten." Hij begeleide Amberley naar de bank en zette haar daar neer. Hij luisterde naar Roselyn. "Roselyn bekijk het ook van onze kant, ik snap dat je het niet leuk vindt maar... We wilde gewoon niet dat jij je er rot onder zou voelen." Roselyn keek hem woest aan. "Ik voel me er rotter onder omdat jullie het niet hebben verteld." Thomas knikte. "Dat begrijp ik, maar Gabriel vertelde ons dat het niet goed ging met je. We wilden je niet nog meer zorgen geven."

Gabriel

Gabriel knikte. "Ik mocht niks zeggen! Ik ga er niet verlinken! Ze moest het zelf zeggen!"
Hij zou er later wel vertellen hoe die er achter was gekomen. Gabriel zuchtte. "Rose, doe nou rustig! Amber voelt zich al zo rot! Ze had het inderdaad moeten vertellen maar... Je voelde je niet goed en het ging net beter. Ze wilde niet dat je je het persoonlijk zou aantrekken omdat het bij haar wel goed gaat. Ze bedoelde het goed!"

Amberley

Amberley liet zich door Thomas op de bank begeleidde. Ze luisterde naar Roselyn maar wou eigenlijk alleen maar weglopen. "Ik weet het, ik ben stom geweest. Maar het voelde gewoon niet goed om je het te zeggen. Ik wou je niet nog meer zorgen geven. Ik wil dat het met jou ook goed gaat en je volop kan genieten van je zwangerschap. Het voelt nu zo stom! Helemaal niet goed! Ik voel me rot en schuldig en had zou het, het liefste allemaal omdraaien en je meteen dol enthousiast bellen.
Ik weet ook niet hoe ik het goed moet praten." Ze stond op. "Ik weert het toch ook allemaal niet."

Thomas
"Amber doe eens rustig. Met weglopen kom je ook niet ver, dat weet je. Je hebt gedaan waarvan jij dacht of nou ja waarvan wij dachten dat dat het beste was. Meer kun je er niks aan doen." Hij keek naar Roselyn die naar het raam was gelopen en naar buiten keek. Hij kende Roselyn nog niet zo lang en hij wist dus ook niet hoe boos ze kon worden. Thomas keek naar Gabriel en keek toen naar Roselyn. Hij kende Roselyn wel lang genoeg om te weten dat ze geen medelijden wilde. "Rose kom eens zitten dan kunnen we het uit praten." Rose ging zitten en deed haar armen over elkaar. Thomas dacht na. "Wij dachten dat we je de ruimte moesten geven voor je zwangerschap, dat je alle rust kon gebruiken en al helemaal na wat je vader allemaal had gezegd. We voelde ons rot daarover en we wilde je niet nog meer zorgen geven dan dat je al had of wat jullie al hadden. We hadden het wel aan Gabriel verteld omdat hij was gekomen toen Amber niet naar een dansles was gegaan, toen vertelde we het en we vroegen hem om het niet aan jou te vertellen, juist om de redenen die we net gaven."

Roselyn
Roselyn balde haar vuisten en haalde diep adem. Ze keek naar Gabriel en keek naar Amberley en keek toen naar Thomas die haar van alles uitlegde. "Ik wil niet behandeld worden als een of ander persoon die niks kan of niks aan kan, ook al lijkt dat zo doordat de zwangerschap niet goed gaat." Ze haalde diep adem en stond toen op, ze kon haar boosheid gewoon niet verborgen houden, dat had ze lang genoeg gedaan tegenover andere mensen. Ze had meer verdriet laten zien dan boosheid. "Ik wil niet gezien worden als een zielig persoon. En mijn vader heeft hier geen ene reet mee te maken. Mijn vader is een geval apart maar dat heeft niks, maar dan ook helemaal niks te maken met het feit dat er niks tegen me gezegd is. Ik vind het niet leuk om dingen niet te weten waarvan ik het had moeten weten. Ik zeg toch altijd dat jullie naar me toe kunnen komen ook al voel ik me nog zo rot." Ze voelde tranen op komen en ze draaide haar rug naar de groep toe omdat ze het niet wilde laten zien. "Ik wil gewoon als een normaal persoon behandeld worden, die misschien een moeilijke zwangerschap heeft. Maar daardoor verander ik niet." Ze veegde haar tranen weg met haar handpalm. "Ik snap waarom jullie het gedaan hebben. Maar ik wil gewoon.... ik wil gewoon gezien worden als Roselyn en niet als daar hebben we madame weer die zo nodig een kind moest krijgen omdat het condoom gescheurd is of die haar pil vergeten is en die het nu zo zwaar en zielig heeft. Ik ben Roselyn." Ze voelde tranen naar beneden komen en keek weer naar buiten.

Amberley

"Sorry, slechte gewoonte. Ik loop weg voor problemen. Ik weet dat het niet goed is." Ze liep dapper terug. Ze liep naar Roselyn toe en sloeg stevig de armen om de heen. "Rose, het spijt me. Ik wilde je niet behandelen als een of andere gehandicapte. En wat Thomas zegt is niet helemaal waar. Hij wou me tegenhouden en je het wel vertellen maar ik stond er op dat iedereen ze mond hield. Ik dacht dat het de juiste beslissing was maar achteraf gezien was het het stomste was ik kon doen. Ik had het je meteen moeten zeggen, je hebt gelijk. En ik heeft niks met je vader te maken gehad. Die wou ik er niet bij betrekken." Ze veegde de tranen van de vriendin weg. "Lieverd, je veranderd ook niet. Je bent nog steeds Roselyn en dat veranderd ook niet. En ik ben je domme vriendin die eerlijk had moeten zijn. Als er iemand is veranderd ben ik het." Ze zag dat Gabriel er bij was komen staan en ze armen om hun heen sloeg. "Ik wil een groepsknuffel. Thom, kom is hier!"

Thomas
Hij stond op en liep naar de meiden toe. "Dat klopt wat Amber vertelde, ik wilde het eerlijk tegen je vertellen maar goed. Je blijft gewoon dezelfde Roselyn en ik ken je lang genoeg om te weten dat je niet teveel medelijden wilt en dat je ook niet zielig gevonden wilt worden. Je blijft onze lieve en grappige Roselyn." Thomas gaf de groepsknuffel en keek naar Roselyn die in gedachten was verzonken. Hij keek naar Amberley en keek toen naar Gabriel. "Rose? Rose alles goed?" Hij wist nooit zo goed wat hij moest doen als mensen diep in gedachten waren verzonken.

Roselyn
Roselyn glimlachte even toen Thomas dat zei en toen Amberley de dingen zei die ze voor de knuffel had gezegd. "Je bent niet veranderd Amberley, zwangerschappen veranderen ons, je bent emotioneler dan anders en onzekerder dan anders." Na een tijdje was ze in gedachten verzonken, de stem van Thomas leek van ver te komen. Ze was even in haar eigen wereldje, dat had ze al jaren, dan zag ze zichzelf gelukkig en ergens anders. Ze glimlachte lichtjes en ging op de bank zitten nog steeds in gedachten verzonken. "Heeft ze dit vaker? Hoort dit bij zwangerschappen?" Roselyn schrok toen ze de stem van Thomas weer hoorde. "Huh wat?"

Amberley

"Ik wordt af en toe gek van mezelf!" Ze ging op de bank zitten. Ze haalde een paar keer diep adem om tot rust te komen. "Haha, dat is normaal! Doet ze al vanaf ze klein was. Soms is ze verzonken in de eigen wereldje." Ze wenkte Thomas dat die bij er moest komen zitten. "Thom en ik hebben een cadeautje gekocht voor de baby. Over liegen gesproken Gabriel mag ook niet meer liegen. Hij koopt cadeautjes voor mij achter je rug om."

Gabriel

Gabriel keek Thomas aan. "Heey! Mijn lieve gekke vriendinneke. Handjes thuis! Je wordt vader!"
Hij grijnsde even. "En nu alle tranen drogen en we laten het rusten. Am is stom geweest maar iedereen maakt fouten en dat moet je elkaar vergeven en soms moet je mensen een tweede kans geven." Ze zag Gabriel na ze schoenen kijken. "Betrapt! Ik wou je toch wat geven als je het nog niet zou vertellen. Ja, ook ik ben niet perfect en wordt getroffen door een leugen. Ik verdien billenkoek. Voor straf zonder eten na bed.", hoorde ze hem opbiechten. "Stoute Gabe! Niet meer doen! We beloven elkaar niet meer te liegen en alles meteen eerlijk te zeggen."

Thomas
"Okee het zag er heel creepy uit." Hij keek nog even bezorgt naar Roselyn die deed alsof er niks aan de hand was. "Niet meer liegen tegen elkaar inderdaad en alles gewoon eerlijk vertellen. Wat er ook gebeurd." Hij grijnsde naar Gabriel. "Ik moest wat opbeurends zeggen. Ik ga niet aan je vriendin zitten, ik heb zelf namelijk een hele lieve vriendin en binnenkort een lieve kleine meid. We hebben alleen nog geen naam. Jullie wel?" Hij keek even naar Gabriel en naar Roselyn en toen naar Amberley. "Ooh stoute Gabriel, je hoort je vriendin te verwennen. Ga bijvoorbeeld naar de spa, hebben Amberley en ik ook gedaan en het is zo fijn. Ook om gewoon samen even weg te zijn. We hebben inderdaad nog een cadeautje voor. Ik haal het wel even dan kun jij rustig blijven zitten Amberley." Hij stond op en liep naar de keuken. Niet veel later kwam hij terug met een cadeautje en gaf het aan Roselyn.

Roselyn
"In dit geval heeft Gabriel het nu namens ons twee gegeven. Het is allemaal goed en Gabriel krijgt geen billenkoek, als straf moet hij vanavond mij lekker gaan verwennen. Want meneertje heeft wel het een en ander goed te maken." En ze stak haar tong uit maar gaf hem een liefdevolle kus als teken dat het gewoon goed was. Ze pakte het cadeautje aan en pakte het uit. "Ach wat schattig. Oh wat lief, jullie zijn geweldig. Dank jullie wel. Dit zou hem zo leuk staan." Roselyn glimlachte en stond met moeite op om haar vrienden een knuffel te geven. Daarna ging ze weer zitten en voelde een schopje. Ze kneep haar ogen even fijn van de pijn maar na een tijdje ging het weer goed. "Het zou me niks verbazen als het een voetballer wordt later. Hij kan hard schoppen."

Gabriel

Hij haalde ze schouders op. "Ik schrok de eerste keer ook maar toen hoorde ik dat ze het altijd heeft gedaan. Ze heeft de eigen wereldje gecreëerd waar ze af en toe in weg zinkt. Maak je geen zorgen, alles gaat goed." Gabriel keek Thomas doordringend aan. "Ik hou je in de gaten!" Gabriel schudde ze hoofd. "Wij ook niet. Het is zo moeilijk om te kiezen. Het kindje zit er wel de rest van ze leven aan vast." Gabriel keek betrapt. "Sorry! Zal het niet meer doen! Ik zal het goed maken."
Gabriel keek naar het cadeautje wat Roselyn openmaakte. "Wat lief! Dank jullie wel!" Hij liep achter Roselyn aan om ze te bedanken. "Nu jullie! Amber heeft het in de keuken laten liggen."
Gabriel grijnsde. "Dan is die beter in sport dan ze papa."

Amberley

"Beloofd! Geen geheimen meer! Dus dat betekent ook dat jullie de naam moeten onthullen als jullie hebben gekozen!" Ze gaf Thomas een kus. "Ik ben al bezet! Gabriel heeft pech!"
Ze knikte. "Hier het zelfde. Zo veel leuke namen maar geen keuze kunnen maken. Ik heb wel een voorkeur maar dat wil ik eerst met Thomas bespreken." Ze glimlachte. "Blij dat jullie het leuk vinden." Ze knikte. "Ja! Cadeautje openmaken! Ik voel me bijna jarig!" Ze zuchtte. "Ik heb af en toe het idee dat ik een jongetje verwacht in plaats van een meisje, het is echt een wildebras."

Thomas
Thomas pakte het cadeautje van Gabriel en van Roselyn en gaf het aan Amberley. "Wij zijn jarig." Hij keek nog even naar Roselyn. Hij zag dat ze pijn had en keek naar Gabriel. Hij zei maar niks, hij ging ook niet bij haar zitten, hij wilde geen slapende honden wakker maken. Hij wilde Roselyn alleen maar helpen, hij hield van Amberley en dat zou altijd zo blijven. Thomas knikte. "Goed, toch vertrouw ik het niet. Maar goed komt wel goed, ik ken Roselyn niet zoals jullie haar kennen." Hij kuste Amberley en pakte haar hand. "Hmm ik ben wel benieuwd naar die naam nu."

Roselyn
Roselyn keek naar Gabriel en pakte zijn hand. Ze voelde weer een pijnscheut en kneep diep in zijn hand. Na een tijdje liet ze los en streek ze haar shirt recht. Ze wreef over haar buik en haar zoon werd weer rustig. Soms had ze het gevoel dat haar zoon haar wat duidelijk wilde maken. Ze keek naar Gabriel en keek naar het tuinpakje. "Gabe, Thomas laat mij echt wel met rust. Het is David niet." Zei ze sussend. Ze kuste Gabriel en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze gaapte maar keek even naar het cadeautje wat Thomas aan Amberley gaf.

Amberley

"Gefeliciteerd!" Ze hield ze hand stevig vast. "Maak je nou geen zorgen. Het is echt niks! Als je ons niet geloofd vraag het er dan maar zelf." Ze wist ook niet goed hoe ze het uit kon leggen en Thomas gerust kon stellen. "Oke, oke. Ik zat te denken aan Jade Yasmin." Ze keek Thomas even aan. Ze wilde eerst zijn antwoord afwachten voor ze het cadeautje zou open maken.

Gabriel

Gabriel voelde dat Roselyn in ze hand kneep. Hij wreef over de rug heen. Hij suste haar en hopelijk ook de baby. Gabriel grijnsde. "Ik plaag hem maar." Gabriel keek ze vrienden aan. Hij werd nu toch wel benieuwd of de naam keuze wat Amberley voorstelde de naam zou worden voor het meisje.
Daarnaast was die nieuwsgierig wat Amberley van de cadeautje vond.