Jasper sloeg zijn armen over elkaar. "Op Noah kan je niet boos worden." Hij was niet van plan om Mike wakker te bellen maar het was gewoon leuk om mee te plagen. Jasper schudde zijn hoofd. "En ik nog wel zo mijn best er voor doen." Jasper knikte. "Fijn ok te horen." Hij zag ze moeder om het hoekje gluren. "Ja mam, is goed. Ga maar! Ik let wel op Fellow."
Lauren schudde de hoofd. "Ik draag wijde kleding als ik bij hem ben. Hij is zo blind als een kip. Ik loop hem volkomen om te zorgen dat die het niet merkt. Of die echt niks merkt, geen idee. Maar zo komt het wel over. Maar hij is ook niet gek." Lauren knikte toen ze beneden was en de vraag van de moeder hoorde. "Ik ben klaar dus we kunnen gaan."
Alexis "Haha soms wel een beetje gek hoor papa." En ze begon te lachen. "Ja ik word niet groter dan dit. Het zou me niks verbazen als ik de kleinste van het stel blijf." Ze knikte en niet veel later hadden ze de auto geparkeerd en stapte ze uit. Ze keek even naar de vele auto's. Ze vond het spannend om met haar zwangere buik een school in te stappen, wat nou als er naar haar gestaard werd? Ze schudde haar hoofd, daar moest ze niet aan denken. "Kom papa dan gaan we eens een kijkje nemen."
Mike "Dat is waar. Maar toch, ik zal het maar niet proberen." Mike begon te lachen. "Ja sorry, ik was met mijn hoofd nog bij het leerwerk en bij dat Henry terug gekomen is. Hij zou het leuk vinden om je een keer te ontmoeten." Zei hij met een glimlach. Hij keek even naar Amberley en glimlachte. "Veel plezier met Lacey!" Riep hij haar nog na. Hij keek toen naar Jasper. "Dus Fellow is de hond van Lacey? Aah weer wat geleerd."
Roselyn "Hopelijk merkt hij het dan niet." Zei ze toen en ze knikte en liep de deur. "Lauren je wordt nog groter dan je zus en je moeder." En ze keek haar dochter eens goed aan en liep naar buiten en haalde haar auto van slot. Ze hadden het geluk dat ze twee auto's hadden, op die manier konden ze zich makkelijk verplaatsen. "Ik heb er echt zin in. Het is een hele poos geleden dat we met zijn tweetjes gezellig konden praten."
Lauren haalde de schouders op. "We zullen het zien. Ik hou hem in de gaten. Nog even en dan is het voorbij." Lauren volgde de moeder naar de auto. "Mam, ik loop op hakken, dan ben ik sowieso langer. Maar ik ben altijd langer geweest dan Lexie. Charlie is langer, trouwens. Die haalt mij bijna in." Lauren knikte. "Ik ook. Gezellig bijpraten, winkelen, hapje eten en dan samen koken."
"Haha, ik plaag je maar. Ik ga je heus niet wakker bellen. Alleen in spoedgevallen." Jasper knikte. "Snap het. Ik wil je broer ook graag ontmoeten. Ik stel me binnenkort wel een keer voor." Jasper zei ze moeder gedag. "Jep. Hij is in elk geval niet van ons."
Gabriel keek ze dochter beledigd aan. 'Heey! Uitkijken wat je zegt, dame." Gabriel knikte. "Je zussen waren altijd al groter. Je was ook de kleinste baby, als je Chris niet meerekent." Gabriel parkeerde, stapte uit, deed de deur op slot en liep toen met Alexis mee. Hij sloeg een arm om de heen. "Lopen dan!' "Het komt wel goed.", fluisterde die.
Roselyn "Okee dat is waar. Alexis blijft de kleinste, maar dat was ze bij de geboorte ook, Chris was ook niet zo groot." Ze slikte even. Na al die jaren vond ze het nog steeds moeilijk dat Chris er niet meer was. Dat hij nooit zijn zussen heeft kunnen ontmoeten. Ze maakte de auto open en stapte in. "Ja lekker kletsen, kleding kopen onder andere. Ik wil nog wel even naar de boekwinkel als je het niet erg vindt. Dan blijven we wat langer in de kledingwinkels."
Mike Mike keek naar Jasper. "Haha gelukkig maar. Je mag altijd bellen in noodgevallen, dan sta ik gelijk voor je deur." Hij knikte. "Ik kan kijken of je morgen kan komen eten? Als het je leuk lijkt hoor. Iedereen is thuis. Papa eet vanavond niet mee, hij moet werken." Mike zijn vader werkte in het ziekenhuis in Leeuwarden als kinderarts. "Zeg als je nog een keer stage moet lopen, je kan altijd bij mijn vader terecht." Mike knikte. "Mooie hond is dat."
Alexis Alexis keek haar vader aan. "Dat is waar. Ik blijf altijd klein. Mama zei dat de mensen op het consultatiebureau altijd zeikte om mijn grote." Ze rolde met haar ogen en hield haar vader stevig vast en keek hem aan. "Dat weet ik, maar dat gestaar. Daar ben ik bang voor." Ze liepen naar binnen en zag heel veel jongeren. Een meisje met lang bruin haar kwam op hun afgelopen. "Welkom op de hoge school voor de Kunsten. Waar wilde je naar kijken?" Alexis deed haar muts goed en keek het meisje aan. "Naar Vormgeving." Het meisje knikte. "Dan moet je op afdeling C zijn. Dat is rechtdoor, deze hele gang uit lopen en dan de eerste gele deur, valt niet te missen. Die deur lijdt naar een trap, die trap moet je op en dan gelijk de eerste verdieping. Daar moet je wezen. Je krijgt nog een boekje mee met het programma. Heel veel plezier." Alexis pakte het boekje en glimlachte. "Kom pap dan gaan we naar afdeling C."
"Charlie en ik zijn altijd groter geweest. Iemand vroeg een keer aan mij of Alexis me jongste zusje was. Uhh, nee me oudere. Was echt heel grappig." Ze gaf de moeder een knuffel. Ze wist dat ze beter de naam Chris niet kon laten vallen. Lauren stapte in de auto. "Oke, is goed. Maar ik wil wel langs de stoffenwinkel. Ik ga een lappendeken voor Molly maken als verrassing voor Alexis. Mondje dicht!"
"Jij mag mij ook wakker bellen als er wat aan de hand is." Jasper knikte. "Ik zal er over na denken. Ik moet wel nog leren dit weekend en ik weet niet of iemand op Noah kan letten. Ik neem hem liever niet mee op een etentje met je ouders en je broer en zus." Jasper dacht na. "Ik zal het onthouden. Ik weet niet of ik straks op het mbo ook stage moet lopen. Denk het wel." Jasper knikte. "Hij is getraind als geleidde hond. Vet handig! Hoef de deur niet meer te open, doet Fellow wel."
"Klopt, maar daar hebben we scheid aan gehad. Zolang ons kleine boefje maar gezond was. Dan was je maar een ukkie." Gabriel sloeg een arm om ze dochter heen. "Ik ga wel breed uit voor je lopen, niemand wie dan nog wat kan zien." Samen liepen ze de school in. Ze werden begroet door een meisje die hun de weg weet. "Loop maar vast vooruit, jij komt tenslotte kijken. Ik volg je wel."
Roselyn Ze begon te lachen en keek naar Lauren. "Okee dat is best wel grappig ja. Meestal kun je wel aan iemands gezicht zien wie er ouder is." Ze startte de auto en keek haar dochter aan. "Je mag het best over Chris hebben. Het is alleen dat het soms gek is of lastig is om er over te praten. Maar je mag er best over praten, dat hebben je vader en ik altijd gezegd en dat zal altijd het zo blijven. Het was jullie broer." Ze reed de straat uit en luisterde naar Lauren haar idee. "Lauren dat is echt een super leuk idee! Ik hou me mond. Ik weet zeker dat Alexis het geweldig zou vinden."
Mike "Okee daar hou ik je aan." En hij glimlachte. Mike dacht na. "Misschien wilt Lacey op hem passen? Ze is dol op hem dat kan ik aan hem zien en je zussen zijn ook altijd bereidt om op hem te passen." Hij keek even naar een foto en toen naar Jasper. "Vast wel. Ik moet ook stage lopen en Jade ook maar ik weet niet precies waar. Moet je een keer aan haar vragen." Hij glimlachte. "Dat is inderdaad handig. Maar je mag haar wel aaien?"
Alexis Alexis keek haar vader aan. "Klein maar fijn zeg ik altijd." En ze keek even naar de verschillende leerlingen en liep richting de weg die het meisje hun had gewezen. Ze liep verder en kwam uit bij de gele deur en deed hem open. "Hier gaan we dan." En ze liep naar boven en maakte de eerste deur die ze open deed open en liep verder het halletje binnen. "Welkom bij Vormgeving, de presentatie begint over vijf minuten, rechtdoor richting het kunsthalletje." Ze knikte en wachtte op haar vader. "Zullen we kijken naar de presentatie of eerst de workshops doen? De presentatie is om het halfuur stond in de folder."
"Blijkbaar niet. Al was het ook niet de slimste persoon en wist die geen net dat ik zussen heb." Lauren slikte. "Weet ik, maar dan zie ik altijd aan jou en papa dat jullie het er moeilijk mee hebben en dan hou ik maar snel me mond weer." Lauren grijnsde. "Dat weet ik wel zeker. Daarom moet het ook een verrassing blijven." Ze haalde een hand door de haar. "Zijn pap en Charlie al aan de babykamer begonnen?'
Jasper stak zijn duim op. "Hou ik je aan." Jasper schudde ze hoofd. "Dat kan ik er niet aan doen. Hoe wilt ze Noah gaan verschonen en doen? Ik heb niks tegen Lacey maar dat doe ik er niet aan." Jasper zuchtte. "Ja... Als die twee tijd hebben." Jasper haalde ze schouders op. "Ik kan het vragen bij de kennismaking. Dan kan ik het meteen vragen aan je vader." Jasper knikte. "Ja hoor, alleen niet als ze de tuigje om heeft. Dan moet ze aan het werk."
Gabriel grijnsde. "Met klein zijn is helemaal niks mis." Gabriel volgde zijn dochter naar de juiste afdeling. Ze kwamen de afdeling op waar ze hartelijk werden begroet en aan werd gegeven dat er zo een presentatie was. Gabriel haalde zijn schouders op. "Zeg het maar. Als je op de presentatie wilt wachten, dan wachten we. Dan halen we wat te drinken daar en gaan we hier zitten wachten."
Roselyn Roselyn keek even naar Lauren en begon te lachen. "Kijk dan snap ik inderdaad dat je denkt dat Alexis jonger is dan jij." Ze reed verder en stopte voor een stoplicht. Dat was mooi even een moment om de hand van Lauren vast te pakken. "Ik snap dat je niet verder praat als je het aan ons ziet maar... Ik wil niet dat je er helemaal niet over praat. Zoals ik daarnet zei, hij was jullie broer, hij moet niet vergeten worden. Je pa en ik vinden het moeilijk, dat zou altijd zo blijven, maar dat moet jullie niet stoppen om er niet over te praten. Dus laat je niet tegenhouden door onze gevoelens." En ze kneep in de hand van haar dochter en reed toen weer verder toen het stoplicht op groen stond. Ze dacht na. "Ik weet het niet zeker, volgens mij wel. Ze houden hun mond er in elk geval over." En ze sloeg linksaf.
Mike Mike keek naar Jasper. "Ik snap het. Dat gaat ook heel moeilijk. Jammer dat je zo'n commode niet omlaag kan krijgen, anders had het misschien nog wel gekund." Hij begon te lachen. "Als je zegt wanneer je naar mij toe gaat kunnen ze vast wel iets regelen. Ik begreep van Julia dat Edwin moet leren voor zijn tentamens dus dat betekend dat ze hem pas vrijdagavond weer ziet. Dus je kunt het proberen." Hij glimlachte en luisterde naar wat Jasper over Fellow vertelde. "Kijk dat is dan wel duidelijk. Ik neem aan dat als ze thuis is dan geen tuigje heeft maar als ze naar buiten gaat, dan wel."
Alexis "Klopt en ik vind het ook helemaal niet erg om klein te zijn hoort." Zei ze met een glimlach en ze keek even naar de leerlingen die langs haar liepen en keek toen naar haar vader. "Ik wil wel eerst de workshops doen. Nu is het nog niet zo druk, straks als de presentatie afgelopen is dan wel. Dus zullen we wat te drinken halen en dan naar lokaal C102 gaan voor het vak: fotografie?" Stelde ze toen voor en keek even naar het boekje en deed het toen weer in haar tas.
"Goed zo! Laat je niet op je kop zitten door je lengte. Wie niet groot is moet slim zijn. En met jou hersenen is niks mis. Slim ben je zeker." Gabriel keek even op ze mobiel af die gebeld of iets dergelijks was maar stopte ze mobiel al snel weer terug in ze zak. "Is goed, heb je gelijk in ook." Hij liep naar de tafel waar ze drinken uitdeelde en vroeg om ene koffie. "Wat wil je drinken Alexis?"
Jasper haalde zijn schouders op. "Aangepaste spullen zijn onwijs duur en ze kan hem moeilijk op de grond leggen of op bed. Het is niet anders." Jasper knikte. "Regel jij nou maar eerst dat ik morgen kan mee-eten dan regel ik wel een oppas." Jasper knikte. 'Dat heb je goed begrepen." Hij hoorde de bel gaan. "Daar zal je Charlotte hebben. Ik zal maar eens open gaan doen."
Bericht [Pagina 7 van 10]
